Zatoka była dla mnie jedyną WODĄ, jaką znałam. Jawiła mi się bezkreśnie, choć ograniczał ją wyraźny w pogodny dzień pasek ZIEMII Półwyspu Helskiego. Pławiłam się w niej od wiosny do jesieni, zimą jeździłam na łyżwach i bojerach po lodowej tafli. Kupowałam belony od znajomych rybaków. Siadywałam z kolegami pod klifem, by podczas wagarów wypalić gryzące "sporty".

Miejsce, w którym dorastałam. Puck. Pejzaż miasteczka jak z bajki, zamknięty w śnieżnej kuli.

Tam dojrzewał we mnie OGIEŃ pierwszych, najsilniejszych uczuć: smutków, rozczarowań, zdrad, ale też pierwszej miłości, olśnień, wiecznych przyjaźni, "grzesznych" ekscytacji nastolatki.
Tam, spoglądając przez okno pokoju na światła zza wody, pisałam w liniowanym brulionie egzaltowane wiersze, których fragmenty pamiętam do teraz.
I dzisiaj, choć minęło wiele, wiele lat, moje płuca wypełnia POWIETRZE, którym przesiąkłam przez pierwsze -naście lat swojego życia. Jest lekko słone, jak bryza znad Zatoki, jak dziecięce łzy... ale też słodkie jak, ciastka "z szumem" z cukierni "U Sampa".

Dlaczego płaczę???

Zatoka była dla mnie jedyną WODĄ, jaką znałam. Jawiła mi się bezkreśnie, choć ograniczał ją wyraźny w pogodny dzień pasek ZIEMII Półwyspu Helskiego. Pławiłam się w niej od wiosny do jesieni, zimą jeździłam na łyżwach i bojerach po lodowej tafli. Kupowałam belony od znajomych rybaków. Siadywałam z kolegami pod klifem, by podczas wagarów wypalić gryzące "sporty".

Miejsce, w...

To było w czasach, gdy książek nie czytało się nawet, gdy były lekturami obowiązkowymi. Nikt nie pisał WIERSZY, chyba że można by tak nazwać rymowanki bazgrane sprejem po murze. POWIETRZE miało inny zapach, a młode myśli inny kształt niż te obecne. Pamiętam, że ZIEMIA była jakaś twardsza, upadki na nią bolały dużo bardziej. Początki przemiany z dziecka w postać dorosłą zraszała nie WODA, a pragnienie gasiły inne trunki. Ale na pierwszym planie zawsze była ona, bo tylko ona rozpalała w sercu OGIEŃ…

To było w czasach, gdy książek nie czytało się nawet, gdy były lekturami obowiązkowymi. Nikt nie pisał WIERSZY, chyba że można by tak nazwać rymowanki bazgrane sprejem po murze. POWIETRZE miało inny zapach, a młode myśli inny kształt niż te obecne. Pamiętam, że ZIEMIA była jakaś twardsza, upadki na nią bolały dużo bardziej. Początki przemiany z dziecka w postać dorosłą...

Jedna z najzabawniejszych historii, jaką pamiętam z moich rodzinnych stron, pochodzi z czasów, kiedy byłam nastolatką kochającą się w pisaniu wierszy. Było niedzielne południe, ogień lał się z nieba. Nie spodziewaliśmy się żadnych gości, więc postanowiliśmy pozamykać bramy i puścić luzem na podwórku stadko kóz z kozłem(Frykas), żeby mogły znaleźć sobie najlepsze miejsce do zniesienia upału. Jak tylko zanieśliśmy im wodę do picia z tatą, skryliśmy się w chłodnym cieniu domu. Nie minęła chyba nawet pełna godzina, kiedy usłyszeliśmy przeszywający powietrze wrzask naszego sąsiada. Przerażeni i zdziwieni niespodziewaną obecnością sąsiada na naszym podwórku, wybiegliśmy na dwór. Kiedy zobaczyłam, co się dzieje, tylko wyjątkową siłą woli powstrzymałam się od śmiechu. Nasz niespełna dwumetrowy, ważący dobre ponad 100 kg sąsiad stał na pługu z rozerwanymi spodniami i wyklinał od najgorszych naszego trzydziestokilogramowego Frykasa. Otóż, sąsiad wpadł pożyczyć coś, a widząc zamkniętą bramę, w ogóle się tym nie przejął. Frykas skrył się wraz ze swoimi damami w sadzie, więc byli praktycznie niewidoczni zza bramy. Kiedy tylko jednak noga sąsiada przekroczyła "próg" naszego podwórka, Frykas poczuł się w obowiązku stanąć w obronie bezpieczeństwa swego skromnego stada i zaatakował. Sąsiad uciekał, ile sił w nogach na najbliższe schronienie,czyli pług, jednak nim tam dobiegł, Frykas zdążył już zawadzić rogiem o rozporek jego spodni, rozrywając je aż po same kolana.

Jedna z najzabawniejszych historii, jaką pamiętam z moich rodzinnych stron, pochodzi z czasów, kiedy byłam nastolatką kochającą się w pisaniu wierszy. Było niedzielne południe, ogień lał się z nieba. Nie spodziewaliśmy się żadnych gości, więc postanowiliśmy pozamykać bramy i puścić luzem na podwórku stadko kóz z kozłem(Frykas), żeby mogły znaleźć sobie najlepsze miejsce do...

Byłam małą Anią, która latem, z rodzicami i siostrą, odwiedzała gospodarstwo babci na Lubelszczyźnie. Dom był stary, drewniany, skrzypiący, tajemniczy, a podwórko pełne zwierząt. Brałam udział we wszystkich domowych czynnościach. Teraz takie gospodarstwo byłoby atrakcją agroturystyczną. Wielkim przeżyciem była pomoc dziadkowi w rozpaleniu ognia w piecu. Ziemniaki smakowały wtedy inaczej, a upieczony chleb - to była bajka! Byłam małą Anią, która lubiła zbierać kwiaty, pleść wianki i układać historie o krasnoludkach. Ziemia, którą uprawiali dziadkowie, była dla mnie polem doświadczeń: siano pachniało upojnie, łany pszenicy wydawały się bezkresne, zbierałam maki, chabry i goździki pachnące, uczyłam się ostrożności w kontaktach z ostami i rżyskiem. Na polu poczułam po raz pierwszy powietrze, wiatr niosący zapachy dojrzałego lata. Dziewczynki nosiły chustki na głowach, tak silnie czasem wiało. Były też całodniowe wyprawy nad wodę, nad najczystszą w Polsce rzekę Wieprz. Rzeka budziła respekt - nie pamiętam beztroskiego kąpania się w wodzie, z daleka podziwialiśmy jej leniwy nurt. Z sitowia tata plótł nam sukienki i czapki. Nad wodę zabieraliśmy książki, a do ulubionych wierszy Brzechwy tworzyliśmy małe inscenizacje. Setki razy bawiliśmy się przy "Na straganie". Zdjęcia z tamtego okresu przedstawiają małą Anię, która ma na sobie spódniczkę z sitowia, na głowie wianek z koniczyny, na szyi korale z jarzębiny, a za uszami wiśnie z sadu. Co we mnie zostało z tej małej dziewczynki?

Byłam małą Anią, która latem, z rodzicami i siostrą, odwiedzała gospodarstwo babci na Lubelszczyźnie. Dom był stary, drewniany, skrzypiący, tajemniczy, a podwórko pełne zwierząt. Brałam udział we wszystkich domowych czynnościach. Teraz takie gospodarstwo byłoby atrakcją agroturystyczną. Wielkim przeżyciem była pomoc dziadkowi w rozpaleniu ognia w piecu. Ziemniaki smakowały...

Wybiegłam z budynku prosto na zakorkowaną ulicę. Chodniki również zatłoczone, pełno ludzi, kurzu... Przyprawiło mnie to o zawroty głowy.
Zamknęłam oczy.
Chciałam wrócić do domu. Tam gdzie się wychowałam. Na wieś.
Gdzie mogłam oddychać czystym POWIETRZEM i może dzięki temu czułam się taka wolna.
Codzienne wycieczki do lasu, były jak wyprawy do innego świata, gdzie zawsze znalazłam coś ciekawego do roboty. Dobrze wspominam też pomoc mojej babci w domowych sprawach, chociażby takich jak wyciąganie WODY ze studni, gdzie na nic się jej raczej nie zdawałam, jednak lubiła moje towarzystwo. Letnimi wieczorami, gdy cała rodzina była już w domu siadaliśmy w ogrodzie przy ognisku i piekliśmy kiełbaski. Zawsze bałam się OGNIA, nie podchodziłam blisko, obserwowałam z daleka to nadnaturalne dla mnie zjawisko.
Zawsze z chęcią biegłam pod prysznic, bo wiedziałam, że gdy tylko się wykąpie, babcia przyjdzie do mnie do pokoju poczytać WIERSZE. Lubiłam je o wiele bardziej niż bajki. Były trochę inne i na początku nie wiele rozumiałam, ale babcia mi wszystko tłumaczyła, w końcu to ona je napisała...
Nagle moją głowę przeszyło kolejne wspomnienie, kompletnie wyrwane z kontekstu. Goniłam się z innymi dziećmi, jednak kopnęłam w jakiś kamień i upadłam na trawę. Spojrzałam na kolana - całe obdarte. W oczach zebrały mi się łzy, które powoli spływały po policzku.
Otworzyłam oczy. Ku mojemu zdziwieniu nadal leżałam na trawniku. Zagarnęłam dłonią ZIEMIĘ, aby się upewnić...
Byłam w domu.

Wybiegłam z budynku prosto na zakorkowaną ulicę. Chodniki również zatłoczone, pełno ludzi, kurzu... Przyprawiło mnie to o zawroty głowy.
Zamknęłam oczy.
Chciałam wrócić do domu. Tam gdzie się wychowałam. Na wieś.
Gdzie mogłam oddychać czystym POWIETRZEM i może dzięki temu czułam się taka wolna.
Codzienne wycieczki do lasu, były jak wyprawy do innego świata, gdzie zawsze...

Tlą się we mnie wspomnienia z dzieciństwa, ciepłe niczym ogień rozpalany pod koniec pracy, na polu pełnym ogrąglutkich ziemniaków. Gdy przyjemnie zmęczeni i usatysfakcjonowani siadaliśmy pod wiatr, wokół rozpalonego ogniska, by dym nie szczypał nas w oczy.
Składanym scyzorykiem dziadka ostrzyliśmy patyki, własnoręcznie ułamane z drzew. Później nabijaliśmy na ich końce kawałki kiełbasy, które babcia wyjmowała z białej jak śnieg, lnianej ściereczki.
- Jeszcze sól - wręczała mi zawiniątko, które nadawało smak parującym ziemniakom, wyjmowanym z popiołów.
Siedziałam z rodzeństwem i kuzynami na rokopanej grudzie ziemi, pachnacej jesienią i w kłebiastych chmurach szukaliśmy ukrytych kształtów, raz po raz śmiejąc się ze skojarzeń.
Nieopodal, na miedzy odpoczywali dorośli, posilając się grubymi pajdami świeżego chleba z domowym masłem.
Przy wozie zaprzęgnięty był Siwek, którego ojciec poił czystą wodą. Pamiętam strach, gdy po raz pierwszy klepałam go po pysku.
- Nie bój się, przy mnie cię nie ugryzie, ale nie zbliżaj się do niego sama - uczył mnie dziadek - mógłby cię smagnąć ogonem.
A gdy wracaliśmy wozem do domu, powietrze zaczynało robić się coraz chłodniejsze, osnuwając delikatną mgłą, znikające na horyzoncie pola. Myślałam o tym, jakie to wszystko piękne, a babcia widząc zachwyt w moich oczach, tuliła mnie do siebie, szepcąc do ucha:
- Kiedyś będziesz o tym pisała wiersze.

Tlą się we mnie wspomnienia z dzieciństwa, ciepłe niczym ogień rozpalany pod koniec pracy, na polu pełnym ogrąglutkich ziemniaków. Gdy przyjemnie zmęczeni i usatysfakcjonowani siadaliśmy pod wiatr, wokół rozpalonego ogniska, by dym nie szczypał nas w oczy.
Składanym scyzorykiem dziadka ostrzyliśmy patyki, własnoręcznie ułamane z drzew. Później nabijaliśmy na ich końce...

Zbliżała się wigilia Bożego Narodzenia. Porządkując szuflady komody natrafiłam na stare zdjęcie z czasów dzieciństwa i przyglądając mu się przysiadłam na fotelu. Jakbym przeniosła się w czasie...Wspomnienie rodzinnego domu zawładnęło moim umysłem i sercem. Na zdjęciu ukwiecona łąka przy naszym domu - rodzinna ZIEMIA...Ojcowizna. Dziewczynka z jasnym warkoczem spogląda radośnie na starszego od niej wysokiego chłopaka o ładnym uśmiechu. To ja - ośmiolatka i mój brat, życiowy autorytet. Prawie poczułam wonne POWIETRZE tego poranka. Pamiętam, że była jeszcze rosa i zapach ziół i trawy niósł się wokół nas. Zdjęcie robił nasz Tata, kazał nam na chwilę zaprzestać małpich figli i spojrzeć w obiektyw. Trzeba było przerwać radosne przekomarzanie. Jak zwykle spieraliśmy się o głupstwo...Zawsze byliśmy Jak OGIEŃ i WODA...Jasiek praktyczny, ścisły umysł, zaczytywał się w powieściach fantastycznych - ja wolałam WIERSZE...Radosne twarze dziewczynki i chłopca patrzyły na mnie z pożółkłej fotografii. Pomyślałam: jak dobrze,że niedługo Wigilia - znów się spotkamy. I uśmiechnęłam się do siebie.

Zbliżała się wigilia Bożego Narodzenia. Porządkując szuflady komody natrafiłam na stare zdjęcie z czasów dzieciństwa i przyglądając mu się przysiadłam na fotelu. Jakbym przeniosła się w czasie...Wspomnienie rodzinnego domu zawładnęło moim umysłem i sercem. Na zdjęciu ukwiecona łąka przy naszym domu - rodzinna ZIEMIA...Ojcowizna. Dziewczynka z jasnym warkoczem spogląda...

Do dziś pamiętam dzień,kiedy śląską ziemię spowił ogień.Wszyscy jej mieszkańcy wybiegli w popłochu na ulicę by ratować to co kiedyś tak ukochali -śląską ziemię.Spod ich stóp gdy chodzili leciały tysiące iskier,a powietrze stało się ciężkie.

Deszczu nie było tutaj chyba od roku.Wszędzie sucho na wiór ,aż strach pomyśleć co to teraz będzie.Ludzie płacząc z przerażenia zaczęli się modlić o deszcz,gdy nadjechały zastępy straży pożarnej na ratunek jednego z piękniejszych zakątków śląskiej ziemi.Do pomocy został wezwany samolot gaśnicy który gasił pożar z powietrza.
Po ugaszeniu pożaru wszyscy pełni radości wrócili do swoich domów,i zaczęli odpędzać złe moce by taki pożar więcej nie nawiedził naszej ziemi Prosząc przy tym o obfite deszczu z nadzieją,że owe prośby zostaną wysłuchane.

Życie na tej ziemi węgłem pachnącej z wolna wracało do normalnego życia.

Do dziś pamiętam dzień,kiedy śląską ziemię spowił ogień.Wszyscy jej mieszkańcy wybiegli w popłochu na ulicę by ratować to co kiedyś tak ukochali -śląską ziemię.Spod ich stóp gdy chodzili leciały tysiące iskier,a powietrze stało się ciężkie.

Deszczu nie było tutaj chyba od roku.Wszędzie sucho na wiór ,aż strach pomyśleć co to teraz będzie.Ludzie płacząc z przerażenia...

Pamiętam, że lubiłam czytać WIERSZE o moich rodzinnych stronach. Teraz, siedząc w zimnym, smutnym bloku doceniam ciepło i życie wsi, a wszystkie te rzeczy, które kiedyś były dla mnie dyrdymałem nabierają sensu. Wieś to żywioły. To WODA: w kałużach, rzeczkach i potokach, w której bawiłam się jako dzieciak, pływałam jako nastolatka i która zapewniała życie moim licznym, przygarniętym do domu zwierzętom. To OGIEŃ, który ogrzewał nasz dom i smażył kiełbaski, które tak uwielbiałam, gdy jesienną porą z resztą klasy siadaliśmy nad rzeką i udawaliśmy panów świata. To ZIEMIA, która dzięki naszej pracy daje pożywienie, ale też ma wiele tajemnic i niebezpieczeństw - choćby dziury w których można skręcić nogę. I POWIETRZE - czyste, dające świeży oddech i niosące moje dziecięce krzyki, pochłaniając wypowiedziane rozterki...
Wieś to żywioły konieczne do życia. Miasto... dla kogoś takiego jak ja to klatka... Pusta i smutna klatka...

Pamiętam, że lubiłam czytać WIERSZE o moich rodzinnych stronach. Teraz, siedząc w zimnym, smutnym bloku doceniam ciepło i życie wsi, a wszystkie te rzeczy, które kiedyś były dla mnie dyrdymałem nabierają sensu. Wieś to żywioły. To WODA: w kałużach, rzeczkach i potokach, w której bawiłam się jako dzieciak, pływałam jako nastolatka i która zapewniała życie moim licznym,...

Zamknęłam oczy, wspomnieniami wędrując do WIERSZY z dzieciństwa. Tych, które mówiły o rodzinie i domu, o beztrosce i lenistwie, o radości i młodości. Przypominam sobie to czyste POWIETRZE, które w upalne, sierpniowe dni nęciło nutką schnącego siana, w którym bawiliśmy się w chowanego z sąsiadami. Z pól wędruję do lasu, do czystej WODY z której do małych kubeczków łapaliśmy małe rybki. Prawie realnie słyszę krzyki rodziców, wołających nas do pomocy przy pracy na polu i rozpoznaję ich słowa, mówiące, że czas zbierać plony tej ZIEMI. Uśmiecham się, wracając powoli w stronę domu, przy którym już pali się OGIEŃ, a rodzice przygotowują ziemniaki do wrzucenia ich w popiół. Siadam na przygotowanym pieńsku i uśmiecham się do bliskich.
Otwieram oczy i delikatnie przejeżdżam palcami po starej fotografii. Uśmiecham się, gdyż nawet na zdjęciu widząc tą radość i dobro. Moje rodzinne strony doceniam dopiero teraz, gdy musiałam je bezpowrotnie opuścić bo nie mam już do kogo wracać... Tęsknię...

Zamknęłam oczy, wspomnieniami wędrując do WIERSZY z dzieciństwa. Tych, które mówiły o rodzinie i domu, o beztrosce i lenistwie, o radości i młodości. Przypominam sobie to czyste POWIETRZE, które w upalne, sierpniowe dni nęciło nutką schnącego siana, w którym bawiliśmy się w chowanego z sąsiadami. Z pól wędruję do lasu, do czystej WODY z której do małych kubeczków łapaliśmy...