Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Mili
emilkae
Ika
kor_nelka
Głuptasek

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Mili
emilkae
Ika
kor_nelka
Głuptasek

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Tego popołudnia Adam i Kasia stawiali swoje pierwsze kroki w słonecznej Wenecji.
Nieświadomi niepowtarzalnego piękna otaczającej architektury, ścigali się w tłumie mijanych turystów.
Biegnąc przez zatłoczony most, zauważyli rachityczne gondole przycumowane wzdłuż brzegu.
-Czy myślisz o tym co ja?
-Dawaj Kaśka! -odkrzyknął Adam, ruszając w dół -Wszystkie chwyty dozwolone!
Niczym dwa zające, przeskakując po kolejnych łódkach pędzili na złamanie karku.
Kasia nauczona doświadczeniem zrozumiała, że musi podjąć nieczystą walkę. Pociągnęła brata za koszulkę, przez co ten stracił równowagę.
Pod ceglanym mostem było ciemno i nieprzyjemnie, lecz stawka toczyła się o pierwszeństwo do komputera taty!
Po wybiegnięciu z cienia, oślepieni słońcem, niemal równocześnie wskoczyli do ostatniej gondoli. Rozpoczęła się rutynowa szarpanina:
-Oszukiwałaś, to nie fair!
-Akurat. Teraz tak mówisz, bo przegrałeś! Mówiłeś: "Wszystkie..."
I w tym momencie zauważyli, że coś jest nie tak.
Poczuli, jak odpływają, niesieni nurtem wody.
Kilku turystów wykrzykiwało do nich niezrozumiałe słowa.
Na szczęście Adam zauważył koniec liny wyślizgującej się z łodzi. Jej drugi koniec był dobrze przywiązany do brzegu, lecz nawet we dwoje nie mieli szans pokonać żywiołu.
Kasia przypomniała sobie zajęcia z wiązania węzłów i w ostatnim momencie przywiązała linę na dziobie!
W imię porzekadła "Najlepszych przyjaciół poznaje się w biedzie" wspólnie uniknęli poważniejszych kłopotów.
Teraz pozostało im tylko czekać na rodziców.

Tego popołudnia Adam i Kasia stawiali swoje pierwsze kroki w słonecznej Wenecji.
Nieświadomi niepowtarzalnego piękna otaczającej architektury, ścigali się w tłumie mijanych turystów.
Biegnąc przez zatłoczony most, zauważyli rachityczne gondole przycumowane wzdłuż brzegu.
-Czy myślisz o tym co ja?
-Dawaj Kaśka! -odkrzyknął Adam, ruszając w dół -Wszystkie chwyty dozwolone!
...

- Jesteś pewien, że to właściwa droga? – zapytała.
- Ala, przestań smęcić. Sprawdziłem - to jest właściwa droga – odpowiedział.
Ala miała wątpliwości, ale ufała Olkowi jak rodzonemu bratu, którego nigdy nie miała.
Szli dalej mijając las, rzekę i miliony zarośli.
- Co to za krzaki? – pomyślał –z dokumentów wynika, że ta kobieta mieszka na przedmieściach, a nie w dżungli.
Chłopak żałował, że zaproponował kumpeli pomoc w odnalezieniu jej biologicznej matki, jednak widział jak bardzo brakuje jej oparcia rodziny. Będąc małym dzieckiem nie odczuwała braku matki, jednak będąc nastolatką miała inne potrzeby.
Nie miał wyjścia, postanowił pomóc odnaleźć tę kobietę, choć żadne z nich nie wie nawet jak ona wygląda.
Tak rozmyślając dotarli do zabudowań.
- Kurczę, jak tu pięknie – powiedziała Alicja – Czy my dotarliśmy do Wenecji?
- Ha ha głupia. Żeby dotrzeć do Włoch potrzebowalibyśmy więcej czasu.
Rzeczywiście, miasteczko wygląda jakby pływało na wodzie, a promienie zachodzącego słońca odbijały się od tafli wody, oślepiając ich.
- Chodźmy – zachęcił Olek – dom z numerem 1 musi być na początku tamtej drogi.
Poszukiwany przez nich budynek faktycznie był pierwszym z brzegu. Olek widział, że Ala stresuje się tym spotkaniem, wiedział jednak również jak bardzo tego potrzebuje. Zanim wyruszyli w drogę ustalili, że na spotkanie z matką Alicja pójdzie sama.
- Cóż, Alka, powodzenia. Będę tu czekał na Ciebie.
Przytulił ją mocno i lekko popchnął we właściwym kierunku, trzymając mocno zaciśnięte kciuki.

- Jesteś pewien, że to właściwa droga? – zapytała.
- Ala, przestań smęcić. Sprawdziłem - to jest właściwa droga – odpowiedział.
Ala miała wątpliwości, ale ufała Olkowi jak rodzonemu bratu, którego nigdy nie miała.
Szli dalej mijając las, rzekę i miliony zarośli.
- Co to za krzaki? – pomyślał –z dokumentów wynika, że ta kobieta mieszka na przedmieściach, a nie w dżungli.
...

-Chłopaki… ja nie chcę, żeby on wyjeżdżał… i to do Wenecji? Tak daleko? I jeszcze śmierdzi od tych kanałów…
-Tylko że tam ma lokal praktycznie za darmo, a tu co? No, chyba że któryś z was ma tyle kasy na zbyciu?
-Kasy nie, ale mam pewien pomysł.
-----
-Wujku, nie chciałeś nigdy zostać mecenasem…
-Sztuki? Nigdy w życiu!
-Nie, nic z tych rzeczy, chodziło mi bardziej o restaurację.
-A masz jakiś wkład własny?
-No… nie bardzo.
-Dożywotnie mycie wszystkich moich samochodów przez ciebie i tych twoich koleżków i myślę, że się dogadamy.
-Umowa stoi!
-----
Zakryli mu oczy jakimś ciemnym szalikiem, wpakowali na tylne siedzenie samochodu i powiedzieli, że mają dla niego niespodziankę przed wyjazdem. Kiedy dojechali na miejsce i zdjęli mu przepaskę z oczu, nie mógł uwierzyć w to, co widzi. Duży, lecz stylowy szyld głoszący „Wenecja” zdobił frontową elewację tuż nad szklanym, rozsuwanym wejściem. Gdy wszedł do środka, ledwo powstrzymywał łzy wzruszenia płynące mu z oczu. Przytulne, ciepłe wnętrze, drewniane krzesła i stoliki, fototapety z krajobrazami z Wenecji. Na zapleczu czekała na niego w pełni wyposażona kuchnia. Jego marzenie się spełniło, miał swoją restaurację.
Kumple popatrzyli po sobie niepewnie.
-Nie jest to może Wenecja, ale nie musiałbyś wyjeżdżać…
-Chłopaki… Ja… Nie wiem, co powiedzieć…
Kumple, zapewnieni, że nigdzie się nie ruszam, roześmiani, szczęśliwi, przekrzykując się jeden przez drugiego, zagonili mnie do garów.

-Chłopaki… ja nie chcę, żeby on wyjeżdżał… i to do Wenecji? Tak daleko? I jeszcze śmierdzi od tych kanałów…
-Tylko że tam ma lokal praktycznie za darmo, a tu co? No, chyba że któryś z was ma tyle kasy na zbyciu?
-Kasy nie, ale mam pewien pomysł.
-----
-Wujku, nie chciałeś nigdy zostać mecenasem…
-Sztuki? Nigdy w życiu!
-Nie, nic z tych rzeczy, chodziło mi bardziej o...

Ewa: Cześć Tomek!
Tomek: Cześć! Dobrze, że już jesteś. Właśnie zacząłem odrabiać lekcje. Jak szybko się z tym uwinę to może pójdziemy później na pizze?
Ewa: Ja też mam wszystkie zeszyty i zaraz szybko wspólnie zrobimy pracę domową, ale na pizzę raczej nie pójdę. Muszę się uczyć do tego konkursu wiedzy o Włoszech.
Tomek: To ja ci pomogę z tym konkursem.
(minęła godzina)
Tomek: Dobra. Lekcje odrobione. Daj jakieś materiały na ten konkurs to cię przepytam.
Ewa: Tu mam ogólne zagadnienia i te materiały co opracowałam do tych zagadnień
Tomek: W którym europejskim mieści znajdują się relikwie i bazylika św. Marka?
Ewa: W Wenecji
Tomek: Dobrze. W którym mieście odbywają się obchody "Cudu św. Januarego"?
Ewa: W Neapolu.
(kilka dni później)
Tomek: Cześć. Jak poszedł ci konkurs? Znasz już wyniki?
Ewa: Super! Zdobyłam pierwsze miejsce, a to dzięki nauce z tobą.
Tomek: Gratuluję! To teraz należy się nam duża pizza po szkole.
Ewa: Oczywiście

Ewa: Cześć Tomek!
Tomek: Cześć! Dobrze, że już jesteś. Właśnie zacząłem odrabiać lekcje. Jak szybko się z tym uwinę to może pójdziemy później na pizze?
Ewa: Ja też mam wszystkie zeszyty i zaraz szybko wspólnie zrobimy pracę domową, ale na pizzę raczej nie pójdę. Muszę się uczyć do tego konkursu wiedzy o Włoszech.
Tomek: To ja ci pomogę z tym konkursem.
(minęła godzina)
...

-Ale tu śmierdzi!-twarz Marka wykrzywiła się w grymasie obrzydzenia.–Aż się oddychać nie chce.
-Daj spokój, nie jest tak źle. To lepsze niż kolejne wakacje w Katowicach, nie sądzisz?
Pomysł wyjazdu do Wenecji pojawił się tydzień wcześniej za sprawą mamy Natalii i zawładnął wyobraźnią mieszkańców 7 piętra. Dwie mieszkające tam, zaprzyjaźnione rodziny zgodnie podjęły decyzję, że z takiej oferty żal nie skorzystać.
To był piąty dzień pobytu - młodzi wybłagali poznawanie miasta na własną rękę. Od godziny spacerowali wąskimi uliczkami szukając dostępu do kanałów prosto z traktu.
-Jestem pewny, że w wodzie pływa masa zdechłych ryb.
-No nie wiem, to by pewnie źle wpływało na wizerunek miasta. Nawet jeśli to się zdarza, to na bieżąco je wyławiają.
-Ale z Ciebie mądrala.-przewrócił oczami.–Chodź, sprawdzimy.-Ciekawa wyniku bez protestu poszła za Markiem, który teraz zbliżał się do krawędzi uliczki.
Kucnęli, wychylając głowy. Woda byłą mętna i ciemna, a promienie słońca odbijały się od wody dodatkowo utrudniając im zadanie. Już mieli odejść zawiedzeni, kiedy Natalia dojrzała puchaty kształt nad powierzchnią wody.
-Marek, zobacz tam!-krzyknęła, wskazując palcem kamienną wypustkę w murze–Przecież to jakiś mały szczeniak!
-O rety, faktycznie. Musimy go uratować!
-Ale jak? Jest za nisko – oceniła.
-Usiądź mi na łydkach i asekuruj. Wychylę się i go wyciągnę.
Po chwili mieli już w rękach cel swojej błyskawicznej akcji. Mała puchata psinka z wdzięcznością tuliła się do swoich wybawców.

-Ale tu śmierdzi!-twarz Marka wykrzywiła się w grymasie obrzydzenia.–Aż się oddychać nie chce.
-Daj spokój, nie jest tak źle. To lepsze niż kolejne wakacje w Katowicach, nie sądzisz?
Pomysł wyjazdu do Wenecji pojawił się tydzień wcześniej za sprawą mamy Natalii i zawładnął wyobraźnią mieszkańców 7 piętra. Dwie mieszkające tam, zaprzyjaźnione rodziny zgodnie podjęły decyzję,...

Ania stojąc na placu św. Marka rozglądała się w koło szukając swojej przyjaciółki Agnieszki. Pokaz sztucznych ogni zagłuszał jej wołanie.
- Agnieszka, gdzie jesteś?!
Ludzie z maskami na twarzy mijali ją tańcząc. Tymczasem ona nie miała przy sobie nawet smartphone. Stała bezradnie. Nie miała pojęcia, jak wrócić do pensjonatu. Próbowała pozbierać myśli.
- Can I help you? – usłyszała głos młodzieńca.
Ania spojrzała na młodego chłopaka. Miała ogromne opory w mówieniu po angielsku. Wybierając się do Wenecji, liczyła na to, że to Agnieszka będzie od organizacji wycieczki i rozmów z tubylcami.
- I’m… I’m…
- Zgubiłaś się? - rzekł młodzieniec po polsku. – Jestem Giuseppe. Moja matka Polonia. Jednocześnie wskazał na koszulkę Ani, na której widniał biały orzełek.
Dziewczyna zarumieniła się. Było jej wstyd, że nie jest w stanie wydusić z siebie ani słowa w obcym języku.
- Byłam tu z koleżanką. Nie mogę jej znaleźć.
- Amore – rzekł młodzieniec.
- Słucham? – zapytała zdenerwowana Ania.
- Pewnie poznała kogoś ciekawego i spędza z nim uroczy wieczór.
- Aha – odpowiedziała Ania z ulgą. Przez chwilę była pewna, że nie tylko zgubiła koleżankę ale będzie musiała się odganiać od namolnego Włocha. Uśmiechnęła się nieśmiało.
- To gdzie musisz wrócić?
- Messner Palace
- Księżniczka pozwoli – rzekł żartobliwie Giuseppe, wyciągając do niej dłoń. Przeprowadził ją przez tłumy bawiących się ludzi w boczną uliczkę. Chcesz od razu wracać, czy pokazać ci Wenecję?
- Też pytanie – odpowiedziała przeszczęśliwa Ania.

Ania stojąc na placu św. Marka rozglądała się w koło szukając swojej przyjaciółki Agnieszki. Pokaz sztucznych ogni zagłuszał jej wołanie.
- Agnieszka, gdzie jesteś?!
Ludzie z maskami na twarzy mijali ją tańcząc. Tymczasem ona nie miała przy sobie nawet smartphone. Stała bezradnie. Nie miała pojęcia, jak wrócić do pensjonatu. Próbowała pozbierać myśli.
- Can I help you? –...

Nowy chłopak wszedł niepewnie do klasy pełnej dzieci w różnym wieku. Była to bardzo mała szkoła, która zbierała dzieci z pobliskich wiosk. Nauczyciel, który starał się nad wszystkim zapanować. Czasem wychodziło mu to lepiej, czasem gorzej. Dzieci i tak robiły to co chciały.
Chłopiec kroczył niepewnie między ławkami, spoglądając na twarze dzieci. Lekko przestraszony usiadł na pierwszym, wolnym miejscu jakie znalazł.
Obok niego siedziała, za pewne młodsza dziewczynka z dwoma długimi warkoczami, ubrana w sukienkę w kratę. Siedziała z nosem w jakiejś książce, dlatego nie miał nawet okazji się z nią zapoznać.
Poczuł, że wzrok całej klasy skupiony jest na nim. Rozglądał się przez chwilę, żeby sprawdzić czy na prawdę jest obiektem obserwacji. Kątem oka dostrzegł chłopca stojącego nad nim. Zrozumiał, że zajął mu miejsce, dlatego szybko wstał i ustąpił. Jednak to mu nie wystarczyło. Zaczął krzyczeć coś w jego stronę, niestety Marco nie znał tego języka.
- Mi dispiace - mruknął, a dzieci zaczęły krzyczeć głośniej
Nagle poczuł mocny uścisk na ramieniu i coś go pociągnęło w stronę drzwi. Na ramieniu poczuł uderzenie warkocza włosów.
- Loro non capiscono - dziewczyna próbowała wytłumaczyć zachowanie kolegów - Conosco italiano - Chłopiec aż uśmiechnął się, słysząc swój język.
- Jesteś moją Wenecją! - niemalże krzyknął.
- Co? - Dziewczynka myślała, że źle zrozumiała.
- Wenecja - to miasto z którego pochodzę. A tutaj ty nią jesteś.
Ona tylko uśmiechnęła się. Nie rozumiała o co mu chodzi.

Nowy chłopak wszedł niepewnie do klasy pełnej dzieci w różnym wieku. Była to bardzo mała szkoła, która zbierała dzieci z pobliskich wiosk. Nauczyciel, który starał się nad wszystkim zapanować. Czasem wychodziło mu to lepiej, czasem gorzej. Dzieci i tak robiły to co chciały.
Chłopiec kroczył niepewnie między ławkami, spoglądając na twarze dzieci. Lekko przestraszony usiadł...

Makieta Wenecji była imponująca. Ania i Kasia dołożyły wysiłku, by w jak największym stopniu przypominała to piękne miasto. Dziewczyny każdą wolną chwilę poświęcały na stworzenie tego małego dzieła. Wiedziały, że muszą się śpieszyć z jej ukończeniem. Miał to być bowiem prezent dla Zuzy – koleżanki z klasy, która tak bardzo marzyła o podróży do Wenecji.
Na stole leżały już ostatnie trzy kawałki makiety, które Ania i Kasia przykleiły ostrożnie.
- Prędko, zapakuj ją, a ja biegnę po tatę, by pomógł nam ją przewieźć – powiedziała Ania.

Pół godziny później, dziewczyny weszły do jednej z sal szpitalnych.
Wewnątrz, na łóżku z wysokim materacem, leżała Zuza. Obok stał metalowy stojak, na którego szczycie przywieszona była buteleczka, z której kapał przezroczysty płyn.

- Mamy dla Ciebie niespodziankę – krzyknęły wesoło.
- Zabieramy Cię do Wenecji – powiedziała Ania.
- Wiemy, jak o tym marzyłaś – dodała z entuzjazmem Kasia.
Zuza westchnęła.
- Ja już nigdzie nie pojadę, a ten szpital to świat, jaki mi pozostał – powiedziała słabo i ze smutkiem Zuza.
I w tym momencie do sali wszedł tata Ani niosąc wielkie pudełko. Położył je na łóżku dziewczynki, a Ania i Kasia zdjęły wieczko.
- Nie musisz nigdzie jechać, bo już zawsze możesz mieć Wenecję na wyciągnięcie dłoni – powiedziała Kasia.
W słabych oczach dziewczynki widać było błysk szczęścia i niedowierzania, a po policzkach zaczęły płynąć łzy, najpierw jedna, potem druga…
- Dziękuję – powiedziała cichutko – dziękuję…

Makieta Wenecji była imponująca. Ania i Kasia dołożyły wysiłku, by w jak największym stopniu przypominała to piękne miasto. Dziewczyny każdą wolną chwilę poświęcały na stworzenie tego małego dzieła. Wiedziały, że muszą się śpieszyć z jej ukończeniem. Miał to być bowiem prezent dla Zuzy – koleżanki z klasy, która tak bardzo marzyła o podróży do Wenecji.
Na stole leżały już...