Za oknem robiło się coraz ciemniej. Zbliżał się wieczór, a co z tym idzie - pora na kolację! Uwielbiam jeść, więc z uśmiechem pobiegłam do kuchni, gdzie zastałam Patryka.
- Co dzisiaj robimy do jedzonka? - zapytałam i podeszłam do niego po to, żeby się przytulić.
- Może pójdziemy na łatwiznę i...
- I zamówimy pizzę?! - przerwałam mu.
- Myślałem raczej o czymś innym. Poszukaj jakiegoś filmu dla nas, a ja za pięć minutek zaniosę do salonu to, co przygotuję - odpowiedział.
Ucieszyłam się, pocałowałam go w policzek i zrobiłam to, o co mnie poprosił.
Po pięciu minutach przyszedł do mnie z dwoma miskami.
- Co to jest?! - krzyknęłam, gdy zobaczyłam co przygotował.
- Płatki śniadaniowe - usłyszałam w odpowiedzi.
- No właśnie, to są płatki ŚNIA-DA-NIO-WE! Sama nazwa wskazuje na to, że je się je na śniadanie, a nie na kolację. Wiesz, co?! Mam tego dosyć! Już drugi raz zdarzyło się, że jesz je w nieodpowiednią porę dnia. Nie możemy być razem. Nie jestem w stanie żyć z taką osobą.
Spakowałam rzeczy Patryka w wielką torbę i kazałam mu się wynosić. Są w końcu pewne reguły, których należy bezwzględnie przestrzegać!

Za oknem robiło się coraz ciemniej. Zbliżał się wieczór, a co z tym idzie - pora na kolację! Uwielbiam jeść, więc z uśmiechem pobiegłam do kuchni, gdzie zastałam Patryka.
- Co dzisiaj robimy do jedzonka? - zapytałam i podeszłam do niego po to, żeby się przytulić.
- Może pójdziemy na łatwiznę i...
- I zamówimy pizzę?! - przerwałam mu.
- Myślałem raczej o czymś innym....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Podałam mu kubek ciepłej herbaty i usiadłam obok.
-Cieszę się, że przyszłeś. Mam ci coś ważnego do powiedz - nie mogłam skończyć, ponieważ Kuba opluł mnie herbatą.
-Co robisz?! - wrzasnełam.
-Co ja robię! Ta herbata jest owocowa i do tego nieposłodzona.
-No... tak. Nie mam innej. Chyba że chcesz może jakąś ziołową?
-Co? Nie! Piję tylko czarną.
-Oki. Dobra, nie wiedziałam. Niestety nie mam takiej.
-Dobra, trudno. Co chciałaś mi powiedzieć?
Spojrzałam przed siebie i wziełam głęboki wdech.
-Czy nie sądzisz... Może inaczej. Masz bardzo orginalną pasję. I naprawdę szacun za pomysłowość i tak dalej. Ale... Nie sądzisz, że wiercenie w ścianie przez pół dnia to lekka przesada?
-Nie. - Zacisnełam usta.
-Kuba. Tylko dzisiaj przyszło tutaj pięć sąsiadek poskarżyć się na hałas.
-Nie słuchaj ich. To moja pasja, czuję się szczęśliwy kiedy wiercę. No popatrz tylko na te półeczki. Kawał dobrwj roboth nie sądzisz - Wypioł pierś do przodu wyraźnie z siebie dumny.
-Kuba! Mi też przeszkadza to ciągłe wiercenie.
-Ale jak to? - Chwycił mnie za obie dłonie.
-No wiesz... Jestem osobą, która sobie ceni ciszę i spokój. A wiercenie... bardzo znacząco zakłuca moje... YingYoung. Wiesz o co mi chodzi?
-Wiem... I co my z tym zrobimy? Ja nie przestane wiercić, ty nie zmienisz się tak znacznie.... Chociaż wiesz, dźwięk wiertarki nie jest taki zły.
-Jest! Myślę, że to nie ma sensu. Nie da się tego pogodzić. Powinniśmy się rozstać.- Kuba westchnął głęboko.
-Skoro tego chcesz. Podzielił nas twój spokój.
-I twoja wiertarka.
Potem wyszedł zostawiając niedopitą herbatę.

Podałam mu kubek ciepłej herbaty i usiadłam obok.
-Cieszę się, że przyszłeś. Mam ci coś ważnego do powiedz - nie mogłam skończyć, ponieważ Kuba opluł mnie herbatą.
-Co robisz?! - wrzasnełam.
-Co ja robię! Ta herbata jest owocowa i do tego nieposłodzona.
-No... tak. Nie mam innej. Chyba że chcesz może jakąś ziołową?
-Co? Nie! Piję tylko czarną.
-Oki. Dobra, nie wiedziałam....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wakacje. Robercik i Ja. Upragniony urlop. I upał. Zrywamy się z topiących się w słońcu leżaków i biegniemy do morza po parzącym nas w stopy piasku. Rany...ale fajnie. Woda ma temperaturę zupy, ale jest chłodniejsza, niż temperatura powietrza. Uśmiechy od ucha do ucha i błogostan. Nagle...fala. Robercik parska i prycha, troszkę się dławi i pluje. Po strąceniu ostatnich kropel z przydługiej już brody drwala, pyta się z niepokojem:
- Madzia! Słyszysz to?!
- Rany...spokojnie...to tylko słona woda...- mówię - Co mam słyszeć?
- No! Ten dźwięk taki! świst! Jakby...ktoś mi gwizdał do ucha!
- W uchu ci gwiżdże? - pytam z troską.
- Nie! Nie ci, tylko oni!Po męsku gwiżdżą!
- Jacy oni na litość...? Przecież tu obok nie ma żadnych facetów, tylko laska na flamingu dryfuje...
- Yyych! Przestali już!
- Jacy oni? Ale, że gwizdać ci przestało już, czy co?
- Nie do diaska!!Mówią mi, że jestem za dobry dla ciebie,a ty mnie nic niewarta!
- Że co?- pytam rezolutnie z lekką zgrozą...
- Świerszcze mówią!!!!!ŻE SIĘ MUSIMY ROZSTAĆ, BO ONE WIEDZĄ CO I JAK na tym padole łez, rozumiesz?!
- Robert...nie rozumiem. Ale ok. Skoro Świerszcze tak twierdzą, to mamy przerąbane na wieki. To koniec.

Wakacje. Robercik i Ja. Upragniony urlop. I upał. Zrywamy się z topiących się w słońcu leżaków i biegniemy do morza po parzącym nas w stopy piasku. Rany...ale fajnie. Woda ma temperaturę zupy, ale jest chłodniejsza, niż temperatura powietrza. Uśmiechy od ucha do ucha i błogostan. Nagle...fala. Robercik parska i prycha, troszkę się dławi i pluje. Po strąceniu ostatnich...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Siedzieliśmy w tym samym miejscu co zawsze. W "Naszym miejscu"!
Zawsze siadaliśmy na tych samych dachówkach. Z tymi samymi atrybutami: książka, napój i kocyk (niestety często krótka chwila trwała do późnej nocy 😉).
Co spotkanie czytaliśmy jedną stronę swojej książki. A co kilka wyrazów nasze spojrzenia, jakby w pewien sposób umówione, spotykały się ze sobą, chcąc wzajemnie się podzielić tym, co przeczytały.
Gdy nadgodziła noc, gwiazdy, lśniąc swoim tajemniczym blaskiem, kradły naszą uwagę. Próbowałam wtedy przypomnieć sobie ich nazwy (lub po raz kolejny przyrzec sobie, że w końcu kupię atlas gwiazdozbiorów i poznam ich nazwy).
Gdy już się nasyciliśmy naszą niby-rutyną (bo jednak za każdym razem działo się coś nowego, choćby czytanie nowej strony książki lub zauważenie nowej gwiazdy, którą wcześniej przeoczyłam).
Jedno się jednak nigdy nie zmieni.
Nigdy nie usiądziemy koło siebie!
1. On jest z uczelni MZG, ja wybrałam KMTP.
2. On czyta komiksy, ja romanse połączone z fantastyką.
3. On pije piwo, ja wino.
4. On wydaję się idealny, a ja cóż, znajduję resztki jedzenia we włosach.
Hmm... Tylko dlaczego ciągle przychodzimy do "Naszego miejsca", skoro tak bardzo irytuje nas "nasze towarzystwo"?!!
Ps: MZG - Mężczyźni Zawsze Górą;
Każdy Mężczyzna To Pantoflarz :* (wybaczcie Panowie) 😉.

Siedzieliśmy w tym samym miejscu co zawsze. W "Naszym miejscu"!
Zawsze siadaliśmy na tych samych dachówkach. Z tymi samymi atrybutami: książka, napój i kocyk (niestety często krótka chwila trwała do późnej nocy 😉).
Co spotkanie czytaliśmy jedną stronę swojej książki. A co kilka wyrazów nasze spojrzenia, jakby w pewien sposób umówione, spotykały się ze sobą, chcąc...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Podniosłam wzrok znad książki i natychmiast wróciłam wzrokiem do lektury. "Czemu nie mogłeś przyjść tę chwilę później?". Nie mogłam się skupić na opowieści, litery rozmywały mi się przed oczami, a w głowie miałam gonitwę myśli: "Może mnie nie zauważy w tym tłumie." Z ciekawości podniosłam ponownie wzrok i napotkałam jego oczy wlepione we mnie. "O rany..." Ten szeroki uśmiech, te błękitne oczy, nawet te okulary na nosie, to wszystko sprawiało, że zapominałam jak się mówi po polsku, jak się chodzi.
-Hej!
Usiadł przy mnie na parapecie. Odpowiedziałam lekko drżącym głosem, z nadzieją, że te drżenie było słyszalne tylko dla mnie. Dlatego właśnie nie możemy być razem, dlatego nie przyjmę jego zalotów. To, co on robi ze mną, jest nie do opisania. Nie jestem w stanie poznać już samej siebie. Najlepsza na roku, a przy nim nie jestem w stanie sklecić sensownego zdania. Sięgnął ręką po moją książkę z pytaniem w oczach. Kiwnęłam głową na znak zgody. Obracając okładkę musnął moją dłoń, a mnie przeszły ciarki. "No dobra, teraz to nawet zmarły by zauważył, że coś czujesz do niego." Cóż, Daniel też to dostrzegł, bo uśmiech na jego twarzy stał się jeszcze szerszy."Dobra, Łucja, ewakuacja."
-Uch, farmacja...
-Wiesz, muszę uciekać, zaraz zaczynam kolejne zajęcia. Podniosłam torbę i ruszyłam w stronę schodów na piętro.
-Łucja, nie zapomniałaś czegoś? Odwracam się, a Daniel trzyma w ręce moją nieszczęsną Farmację, którą odłożyłam na parapet sięgając po torbę...

Podniosłam wzrok znad książki i natychmiast wróciłam wzrokiem do lektury. "Czemu nie mogłeś przyjść tę chwilę później?". Nie mogłam się skupić na opowieści, litery rozmywały mi się przed oczami, a w głowie miałam gonitwę myśli: "Może mnie nie zauważy w tym tłumie." Z ciekawości podniosłam ponownie wzrok i napotkałam jego oczy wlepione we mnie. "O rany..." Ten szeroki...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Albert ty kłamco! Myślałam, że łączy nas poważna pasja. Zrywam z tobą i nie chcę cię więcej widzieć na oczy - zapłakana Marlenka wyznała koledze.
Chudzielec w ogromnych okularach zmarszczył brwi, jakby na poważnie rozważał ten nakaz.
- To ostatnie będzie trudne, bo chodzimy do jednej klasy.
- Poradzisz sobie, jesteś bardzo kreatywny. Wiem, że nosisz zerówki.
Twarz Alberta w ciągu trzech sekund nabrała barwy soczystej ćwikły, a jego zawstydzony wzrok spoczął na ukochanej.
- Ale Marlenka, zrobiłem to dla ciebie. Wiem jak kochasz książki, chciałem wyglądać elo... yyy... mądrze.
- Dla mnie? Te wszystkie opinie, którymi dzieliliśmy się przez telefon też kopiowałes ze specjalną dedykacją dla mnie? Czekaj, jak to leciało.
Zaczęła szukać nazwy portalu.
- O mam! Streszczanie na żądanie.
- Ale... Bo ja chciałem... No dobra, przepraszam. Od razu powinienem ci powiedzieć, że nie lubię czytać. Wolę film, książki mnie nudzą. Wybacz mi, proszę.
- Ok - Marlenka z postawą godną księżnej otarła rozmazany tusz spod oczu - Wybaczam, ale nie mogę być z kimś, kto w żaden sposób nie podziela mojej pasji.
Dziewczyna odwróciła się na pięcie i z werwą ruszyła w stronę domu, trzymając pod pachą stosik książek. Zrozpaczony Albert wpatrywał się w jej plecy, zmuszając do wysiłku wszystkie swoje szare komórki, aż w końcu na jego twarzy pojawiło się olśnienie i zerwał się do biegu.
- Zaczekaj! Moja babcia była bibliotekarką!

- Albert ty kłamco! Myślałam, że łączy nas poważna pasja. Zrywam z tobą i nie chcę cię więcej widzieć na oczy - zapłakana Marlenka wyznała koledze.
Chudzielec w ogromnych okularach zmarszczył brwi, jakby na poważnie rozważał ten nakaz.
- To ostatnie będzie trudne, bo chodzimy do jednej klasy.
- Poradzisz sobie, jesteś bardzo kreatywny. Wiem, że nosisz zerówki.
Twarz Alberta...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Wariatka!- jego krzyk zakończył pozorny spokój panujący w kuchni.
- Choo?- odparłam z pełnymi ustami.
- Nie sądziłem, że tak bardzo mogę się na tobie zawieść!
Mój chłopak miotał się po kuchni jak oszalały. Przecież nie przyłapał mnie na zdradzie, inna sprawa, że żadnej zdrady nie było. Nie uprzedził mnie, że będzie i jak zwykle wszedł bez pukania. Przygotowywałam właśnie pyszne jedzenie. Cały dom pachniał pieczoną wołowinką.
- Wegetarianin! Słyszysz... od zawsze powtarzałem, że nie jem mięsa!
"Ups" jak to powiedział prezydent wciskając przycisk do aktywacji głowic jądrowych (w jakimś filmie... w każdym razie... musiał taki film być).
- No sofy - odparłam ponownie.
Nic nie poradzę, że jestem mięsożercą a tak bardzo miałam dość powściągliwości przy nim, że pałaszowałam właśnie pokaźny kawał ociekającej sosem krówki.
- Żyjemy w dwóch innych światach. Żegnaj!
Wyszedł trzaskając drzwiami. Cóż, lepsza awantura o wołowinę niż ta z zeszłego tygodnia o naleśniki.

- Wariatka!- jego krzyk zakończył pozorny spokój panujący w kuchni.
- Choo?- odparłam z pełnymi ustami.
- Nie sądziłem, że tak bardzo mogę się na tobie zawieść!
Mój chłopak miotał się po kuchni jak oszalały. Przecież nie przyłapał mnie na zdradzie, inna sprawa, że żadnej zdrady nie było. Nie uprzedził mnie, że będzie i jak zwykle wszedł bez pukania. Przygotowywałam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

 [authorPhoto]33533|Gena Showalter[/authorPhoto] Gena Showalter[authorLink]33533|Gena Showalter[/authorLink]
 [authorPhoto]78022|Kirsty Moseley[/authorPhoto] Kirsty Moseley[authorLink]78022|Kirsty Moseley[/authorLink]
Everlife. Wieczne życie[bookLink]4854315|Everlife. Wieczne życie[/bookLink]
Chłopak, który wiedział o mnie wszystko[bookLink]4860532|Chłopak, który wiedział o mnie wszystko[/bookLink]

 [authorPhoto]33533|Gena Showalter[/authorPhoto] Gena Showalter[authorLink]33533|Gena Showalter[/authorLink]
 [authorPhoto]78022|Kirsty Moseley[/authorPhoto] Kirsty Moseley[authorLink]78022|Kirsty Moseley[/authorLink]
Everlife. Wieczne życie[bookLink]4854315|Everlife. Wieczne życie[/bookLink]
Chłopak, który wiedział o mnie wszystko[bookLink]4860532|Chłopak, który...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej