Ostatnio zauważyłam, że ciągle na coś czekam, odliczam dni. W ten sposób mija mi większość życia: na czekaniu. Ostatnio miałam dość trudne dni: pełne zmian. Rozstanie z chłopakiem zbiegło się z dość znacznym awansem zawodowym dającym mi zupełnie nowe pole na rozwój. Związek i awans dużo mi dało, wiele zrozumiałam. Grubą krechę stawiam i stopniowo zmieniam swoje nastawienie. Przestaję czekać, a zaczynam korzystać.

Ostatnio zauważyłam, że ciągle na coś czekam, odliczam dni. W ten sposób mija mi większość życia: na czekaniu. Ostatnio miałam dość trudne dni: pełne zmian. Rozstanie z chłopakiem zbiegło się z dość znacznym awansem zawodowym dającym mi zupełnie nowe pole na rozwój. Związek i awans dużo mi dało, wiele zrozumiałam. Grubą krechę stawiam i stopniowo zmieniam swoje...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moje życie nabrało zupełnie nowych barw i nowego tempa wraz z narodzinami mojego dziecka. Od tego momentu już niczego się nie boję, stałam się bardziej otwarta na życie i ludzi. Trochę tak jakby ktoś dał mi nowe życie. Chyba faktycznie tak się stało, bo sama pochodzę z rozbitej rodziny, gdzie nie darzono się szacunkiem, nie dawano wsparcia. Teraz kiedy mam już swoją własną rodzinę, czuję się zupełnie inną osobą. Dodało mi to skrzydeł, mam dla kogo się starać i o kogo dbać. Teraz bez wahania rzucam się na to co w życiu najlepsze. Pokochałam podróże, znalazłam świetną pracę, jestem nareszcie sobą. Tą chcianą i kochaną.

Moje życie nabrało zupełnie nowych barw i nowego tempa wraz z narodzinami mojego dziecka. Od tego momentu już niczego się nie boję, stałam się bardziej otwarta na życie i ludzi. Trochę tak jakby ktoś dał mi nowe życie. Chyba faktycznie tak się stało, bo sama pochodzę z rozbitej rodziny, gdzie nie darzono się szacunkiem, nie dawano wsparcia. Teraz kiedy mam już swoją własną...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Do momentu skończenia 19 lat swoje życie dzieliłam etapami mojej edukacji. Od urodzenia, do wieku zerówkowego - czas, gdzie wyobraźnia nie miała granic, dni nie miały końca i nie było miejsca na zmartwienia, bo trzeba było budować bazę z poduszek i kołder. Po tym (najlepszym) etapie mojego życia. Przyszedł czas podstawówki, czyli nadal radosny czas, jednak czasami były sytuacje, które mocno sprowadzały człowieka na ziemię. Czas gimnazjum - bunt, pierwsza miłość, ale przetrwałam bez zbędnych kłopotów. Liceum było szczęśliwym czasem - wiele przyjaciół, poznanie prawdziwej miłości, imprezowego życia, pełnoletność, aż pewien dzień zmienił to wszystko, zepsuł całkowicie. Ciągle bóle głowy nie dawały mi żyć - lekarz - szpital - rak. Następnie przeżyłam dwa lata, które chciałabym wyciąć z mojego szczęśliwego życiorysu, były one wypełnione bólem, bezsilnością, łzami. Nie poddałam się jednak i dwa lata temu zwyciężyłam z moim wrogiem. Właśnie wtedy urodziłam się na nowo, silniejsza, szczęśliwsza i gotowa spełniać swoje marzenia. Zaczęłam podróżować. Kilka razy w roku wybieram się w różne strony świata, przez dwa lata odwiedziłam Chiny, Madagaskar, Indie, Meksyk oraz Brazylię. Czuję się w pełni szczęśliwa.

Do momentu skończenia 19 lat swoje życie dzieliłam etapami mojej edukacji. Od urodzenia, do wieku zerówkowego - czas, gdzie wyobraźnia nie miała granic, dni nie miały końca i nie było miejsca na zmartwienia, bo trzeba było budować bazę z poduszek i kołder. Po tym (najlepszym) etapie mojego życia. Przyszedł czas podstawówki, czyli nadal radosny czas, jednak czasami były...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Każdy ale to KAŻDY dzieli swoje życie na etapy. Jedni mówią o tym otwarcie, inni skrywają ten fakt przed światem, a jeszcze inni nawet nie zdają sobie z tego sprawy.
Mój nowy rozdział zaczęłam po ukończeniu studiów. Tak się stało, że dostałam pracę 500 km od domu. Pomyślałam sobie "jest sierpień, jak mi się nie spodoba najwyżej wrócę do domu. Są wakacje, a zawsze chciałam je spędzić nad polskim morzem"
Więc się spakowałam, wsiadłam do pociągu i po 9 godzinach byłam w Gdańsku. Bez rodziny, bez przyjaciół w obcym mieście, w którym tak przyjemnie wiało. Wtedy jeszcze o tym nie wiedziałam ale przekraczając drzwi pociągu, relacji Katowice->Gdańsk, spełniłam swoje największe marzenie. Znalazłam dom. Miejsce, w którym czuje się sobą wśród osób, które bez wahania mogę nazwać moimi przyjaciółmi. A najważniejsze, że już nie zasypiam sama.

Każdy ale to KAŻDY dzieli swoje życie na etapy. Jedni mówią o tym otwarcie, inni skrywają ten fakt przed światem, a jeszcze inni nawet nie zdają sobie z tego sprawy.
Mój nowy rozdział zaczęłam po ukończeniu studiów. Tak się stało, że dostałam pracę 500 km od domu. Pomyślałam sobie "jest sierpień, jak mi się nie spodoba najwyżej wrócę do domu. Są wakacje, a zawsze chciałam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Marzenia czasem nawet są wszystkim, kiedy nic ich nie przyćmi: ból, niepokój, bezsens… Symboliczny moment kiedy tak się rozczarujesz, że bardziej nie można, dalej jest cynizm, w każdej uśmiechniętej twarzy zobaczysz kłamstwo, nawet jeśli to szczery uśmiech, bo wówczas jest to uśmiech naiwny - więc to też kłamstwo.
„Enty” etap - Sergiusz P. musiał to pewnie zweryfikować jeszcze kilka razy, ale kiedy już wiesz co chcesz robić, wiesz czego nie chcesz, wiesz czego nie będziesz a do czego będziesz zmuszony, to chyba etat zrozumienia – przekleństwo mądrości.
Cudzą radość ujrzysz już żałosną. Porządek świata uznasz za coś rąbniętego – zasady – niech się na nich powieszą ich twórcy i wyznawcy.
Zapomniane marzenia są w krainie niebytu – tam gdzie ich miejsce. Spełnione marzenia zawsze mają ciemną stronę, która objawia się wraz ze spełnieniem, ich skutków nie da się przewidzieć. Ostatni etap to zrozumienie swego losu i nieuchronności zdarzeń.
Umarłych marzeń nie da spełnić, koniec końców przeznaczeniem jest do nich dołączyć.

Marzenia czasem nawet są wszystkim, kiedy nic ich nie przyćmi: ból, niepokój, bezsens… Symboliczny moment kiedy tak się rozczarujesz, że bardziej nie można, dalej jest cynizm, w każdej uśmiechniętej twarzy zobaczysz kłamstwo, nawet jeśli to szczery uśmiech, bo wówczas jest to uśmiech naiwny - więc to też kłamstwo.
„Enty” etap - Sergiusz P. musiał to pewnie zweryfikować...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kilka miesięcy temu miałam okazję przeczytać bardzo inspirującą biografię. Bohater tego dzieła w młodym wieku opuścił swój rodzinny kraj i wyruszył do Stanów Zjednoczonych spełniać swoje marzenia. Mimo przeciwności losu, czuł swoje powołanie, nigdy się nie poddawał i ostatecznie osiągnął niewiarygodne rzeczy. Ta książka stała się moją mantrą. Ponieważ nie ma rzeczy niemożliwych. Postanowiłam czerpać z życia ile się da. Uczyć się – w końcu jest tyle ciekawych rzeczy na świecie, tyle wiedzy do zdobycia, tyle możliwości. Ćwiczyć – żeby utrzymać formę i zdrowie przez wiele lat, by móc jeszcze lepiej wykorzystać każdą sekundę. Czytać, czytać i jeszcze raz czytać – odrzucić bezcelowe czynności, jak oglądanie bezwartościowych programów w telewizji, które niczego nie wnoszą do naszego życia a skupić się na przyjemnościach, które poszerzają nasze horyzonty. Cieszyć się życiem, śmiać się i kochać, spędzać czas z ludźmi, których lubimy, którzy nas inspirują, doceniać każdą chwilę, próbować nowych rzeczy – może odkryjemy nowe, wspaniałe zajęcie, które będzie sprawiać nam radość, jak gotowanie albo bieganie albo robienie na drutach albo pisanie. Nie zamykajmy się na możliwości. Możemy spełniać marzenia – wystarczy po nie sięgnąć.

Kilka miesięcy temu miałam okazję przeczytać bardzo inspirującą biografię. Bohater tego dzieła w młodym wieku opuścił swój rodzinny kraj i wyruszył do Stanów Zjednoczonych spełniać swoje marzenia. Mimo przeciwności losu, czuł swoje powołanie, nigdy się nie poddawał i ostatecznie osiągnął niewiarygodne rzeczy. Ta książka stała się moją mantrą. Ponieważ nie ma rzeczy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Po ciężkim zleceniu poczułam, że nie pociągnę ani chwili dłużej w opiece nad osobami starszymi w systemie 24h na dobę. Nigdy nie czułam się do tej pracy powołana. Broniłam się przed nią rękoma i nogami. Niestety życie pisze własne scenariusze. Przepracowałam tak ponad cztery lata, które zaowocowały książką. Cios w plecy, jaki zadała mi pewna grupa opiekunek, odebrał mi resztki siły, by ciągnąć to, co zaczęłam. Zapał do prowadzenia bloga opadł, a w raz z nim straciłam sens dalszej pracy w opiece. Byłam pewna, że to przełomowy moment w moim życiu. Napisałam symbolicznego posta. Wspomniałam w nim, że mam dość. Puściłam słowa ONA: „Kiedy powiem sobie dość”. Niestety były jeszcze marzenia. Koniec pracy w opiece oznaczałby koniec moich marzeń. Postanowiłam więc zostać jeszcze jakiś czas w tej branży. Mimo wszystko był to bardzo ważny moment w moim życiu. Zrobiłam sobie krótką przerwę. Ważniejsza jest jednak decyzja, którą podjęłam. Stwierdziłam, że nie będę się więcej angażowała w uświadamianie opiekunów. Walka z osobami, które nie rozumieją własnych praw i obowiązków, kosztowała mnie więcej energii, niż praca ze starymi, demencyjnymi, często z uprzedzonymi do polskiej opiekunki ludźmi. Odbieram to, jako kolejną lekcję na przyszłość. Już drugą w takim stylu i rozmiarze. Tym razem jej nie zapomnę. Nigdy więcej nie wychylę się dla grupy ludzi. Niestety niektórym strach odbiera zdrowy rozsądek. Tkwią w beznadziei, przekonani, że to dar od samego Pana Boga i nic nie trzeba zmieniać.

Po ciężkim zleceniu poczułam, że nie pociągnę ani chwili dłużej w opiece nad osobami starszymi w systemie 24h na dobę. Nigdy nie czułam się do tej pracy powołana. Broniłam się przed nią rękoma i nogami. Niestety życie pisze własne scenariusze. Przepracowałam tak ponad cztery lata, które zaowocowały książką. Cios w plecy, jaki zadała mi pewna grupa opiekunek, odebrał mi...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zawsze wydawało mi się, że ciągle żyję dniem. Z perspektywy czasu muszę jednak stwierdzić, że nieświadomie dzieliłam życie na etapy, czułam jak dorastałam z każdym nim zamkniętym. Będąc dzieckiem nie mogłam się doczekać pójścia do szkoły, z gimnazjum chciałam się wyrwać jak najszybciej do liceum. Studia również były kolejnym 5 letnim etapem. Zawsze zauważałam jak moje życie się zmienia, za każdym razem coś zostawiałam z tyłu czy to bolesne wspomnienia czy miłe przyjaźnie.
Moim następnym, może trochę naiwnym, rozdziałem jest znajomość z pewnym "mężczyzną mojego życia". To teraz zaczynam otwierać się na świat, ludzi i... spełniam swoje marzenie. Zwiedzam świat!
Teraz po napisaniu tekstu widzę jakie to banalne, ale co innego może powiedzieć szczęśliwa dziewczyna.

Zawsze wydawało mi się, że ciągle żyję dniem. Z perspektywy czasu muszę jednak stwierdzić, że nieświadomie dzieliłam życie na etapy, czułam jak dorastałam z każdym nim zamkniętym. Będąc dzieckiem nie mogłam się doczekać pójścia do szkoły, z gimnazjum chciałam się wyrwać jak najszybciej do liceum. Studia również były kolejnym 5 letnim etapem. Zawsze zauważałam jak moje życie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

16 grudnia tego roku jest taką właśnie granicą u mnie!
Tego dnia kończę 5-letnią przygodę z pseudo-korpo, która wycisnęła mnie jak cytrynę. Kiedyś byłam optymistyczną, żywiołową dziewczyną, która z radością spoglądała w przyszłość. A od 2-3 lat, kiedy przyszło wypalenie, okazało się, że jestem jak ten anioł, który ma skrzydła, ale zapomniał jak się lata...
I chociaż w mojej małej mieścinie nie jest łatwo o pracę, to bez żalu złożyłam wypowiedzenie i odliczam dni do jej końca. Trzymajcie kciuki, bo teraz właśnie zamierzam realizować moje marzenia, a jeśli pracować, to tam, gdzie mnie szanują i doceniają!
A kariera? "Jestem mamą, to moja kariera. Jestem mamą, na zawsze od teraz..." (Natalia Niemen). I wystarczy!

16 grudnia tego roku jest taką właśnie granicą u mnie!
Tego dnia kończę 5-letnią przygodę z pseudo-korpo, która wycisnęła mnie jak cytrynę. Kiedyś byłam optymistyczną, żywiołową dziewczyną, która z radością spoglądała w przyszłość. A od 2-3 lat, kiedy przyszło wypalenie, okazało się, że jestem jak ten anioł, który ma skrzydła, ale zapomniał jak się lata...
I chociaż w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Chyba nie byłabym w stanie na sztywno podzielić swojego życia na kolejne etapy, bo one choć następowały po sobie, to przechodziły płynnie i zawsze nieświadomie człowiek przygotowywał się do tego. Szkoła, studia, małżeństwo, nowa praca itd. Ale są takie chwile, kiedy pojawia się kostucha i zabiera kogoś, kogo kochasz i wtedy nie masz wyboru, nie masz żadnego przygotowania i jedyne co Ci zostaje, to etap przed i po. Skrupulatnie bronisz każdego wspomnienia, bo wiesz, że ich więcej nie będzie i jednocześnie żyjesz w świecie, który nadal pędzi do przodu, choć dla Ciebie już nigdy nie będzie taki sam... I wtedy przychodzi myśl, dlaczego tego wcześniej nie zrobiłam, nie powiedziałam... Ja już nie odkładam na później, bo nie wiem, czy to później nie zastanie mnie za chwilę i znowu będzie za późno...

Chyba nie byłabym w stanie na sztywno podzielić swojego życia na kolejne etapy, bo one choć następowały po sobie, to przechodziły płynnie i zawsze nieświadomie człowiek przygotowywał się do tego. Szkoła, studia, małżeństwo, nowa praca itd. Ale są takie chwile, kiedy pojawia się kostucha i zabiera kogoś, kogo kochasz i wtedy nie masz wyboru, nie masz żadnego przygotowania i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej