Moje ciało balansowało na drążku. Lekka jak piórko znajdowałam się w powietrzu wykonując kolejne figury akrobatyczne. Trener był ze mnie dumny. Co chwila klaskał w dłonie i uśmiechał się pokrzepiająco. Zrobiłam ostatni piruet lądując z gracją tuż przed nim.
-Brawo- powiedział -Jesteś gotowa.
Zawody odbywały się następnego dnia. Od kilku tygodni starannie się przygotowywałam. Radość wypełniała moje serce na myśl o pokazaniu się światu, byłam wniebowzięta. Z torbą na ramieniu przemierzałam ulice chcąc jak najszybciej znaleźć się w domu. Podskakiwałam wchodząc na nierówną powierzchnię opuszczonych torów. NIKT NIE IDZIE, nic nie jedzie. Jeszcze tylko kawałeczek. Na szyny upadł mi odtwarzacz Mp3. Bałam się, że jest uszkodzony, więc podniosłam go powoli. Reszta działa się bardzo szybko. Wiatr we włosach, niekontrolowany upadek, świst, turkot, plask i...cisza.
Mój krzyk.
John był zwyczajnym chłopakiem z sąsiedztwa, niczym się nie wyróżniał. Czasami machałam mu ze zwykłej grzeczności, był bardzo zamknięty w sobie. Słyszałam, że nie miał zbyt wielu znajomych, ale rodzice naprawdę go kochali. Mijaliśmy się w szkole, poprawiał nerwowo swoje okulary i w połowie lekcji znikał. Teraz leżał na torach zmiażdżony przez pociąg. Płakałam. Nawet nie wiedziałam co lubił robić, a oddał za mnie życie. Dlaczego?
Wiem, że te zawody wygrałam dla niego, również następne i olimpiadę. Miałam przed oczami jego twarz, chciałam pokazać, że byłam tego warta, że jego śmierć nie poszła na marne.

Moje ciało balansowało na drążku. Lekka jak piórko znajdowałam się w powietrzu wykonując kolejne figury akrobatyczne. Trener był ze mnie dumny. Co chwila klaskał w dłonie i uśmiechał się pokrzepiająco. Zrobiłam ostatni piruet lądując z gracją tuż przed nim.
-Brawo- powiedział -Jesteś gotowa.
Zawody odbywały się następnego dnia. Od kilku tygodni starannie się...

Po ulicy dał się słyszeć gwar ludzi przechodzących przez zatłoczone miasto oraz stukot uderzającej laski dla niewidomych. Dziewczyna z okularach przeciwsłonecznych idzie przez świat wcale go nie widząc, jest potrącana przez innych przechodniów, a ci zamiast przeprosić jeszcze odwarkują żeby uważała.
On się temu przygląda, zauważa że dziewczyna podchodzi do krańca chodnika i bada jego wysokość. Momentalnie podchodzi do niej i oferuje pomoc a wielkim uśmiechem na twarzy, którego ona nie widzi ale wyczuwa W POWIETRZU. Chłopak bierze jej dłoń i delikatnie przeprowadza przez drogę.
Gdy Doszli na drugą stronę, rozstając się ona także się uśmiechała. Skierowała się w swoją stronę, a mając nadzieję że nie ostatni raz mocniej ścisnął jej dłoń i powiedział że, NIKT NIE IDZIE możesz bezpiecznie iść gdzie chcesz, a ja poczekam na Ciebie.

Po ulicy dał się słyszeć gwar ludzi przechodzących przez zatłoczone miasto oraz stukot uderzającej laski dla niewidomych. Dziewczyna z okularach przeciwsłonecznych idzie przez świat wcale go nie widząc, jest potrącana przez innych przechodniów, a ci zamiast przeprosić jeszcze odwarkują żeby uważała.
On się temu przygląda, zauważa że dziewczyna podchodzi do krańca chodnika i...

Przez ostatnie dni Anna czuła się wymięta i wyprana z emocji, zupełnie jakby ktoś wyciągnął z niej wnętrzności i pozostawił tylko pustą powłokę; tak lekką, że mogłaby unosić się w powietrzu. Miała ochotę odlecieć, zostawiając to wszystko za sobą.
Zamrugała, kiedy ceny pod urnami zaczęły rozmywać się przed jej oczyma.
- Chyba się zdecydowałam – powiedziała wreszcie, ale nikt nie odpowiedział. Obejrzała się, aby zobaczyć, czy NIKT NIE IDZIE, ale jej jedynymi towarzyszami pozostawały trumny i urny. – Halo?
- Chyba mają nas w nosie – mruknął w odpowiedzi jakiś chłopak. Anna drgnęła, bo nie wiedziała, że tu jest.
- Przepraszam.
- Niby za co? – Mężczyzna nawet na nią nie patrzył.
Anna się zmieszała.
- Nie wiem.
Nieznajomy spojrzał na nią i dziewczyna zobaczyła przekrwione oczy, jakby długo pracował przy komputerze. Jeszcze bardziej poczuła się pusta, miała wrażenie, jakby zaraz miała unieść się pod sufit – widok chłopaka tylko to spotęgował.
Przez chwilę milczeli, w powietrzu unosił się zapach drewna sandałowego.
- Najgorsze jest to, że nawet mi nie żal, że on umarł – powiedział nagle nieznajomy, odwracając wzrok. – To chyba źle, prawda?
Anna poczuła gulę w gardle, mimo to wydukała:
- Nie, wcale nie. Codziennie umierają setki ludzi, ale na ogół o tym nie myślimy.
- To chyba nie to samo.
Anna szukała odpowiednich słów, ale zanim cokolwiek wpadło jej do głowy, podszedł do nich sprzedawca.
- Przepraszam, że musieliście czekać.
Nieznajomy uśmiechnął się i wskazał Annę.
- Ta pani już się zdecydowała.

Przez ostatnie dni Anna czuła się wymięta i wyprana z emocji, zupełnie jakby ktoś wyciągnął z niej wnętrzności i pozostawił tylko pustą powłokę; tak lekką, że mogłaby unosić się w powietrzu. Miała ochotę odlecieć, zostawiając to wszystko za sobą.
Zamrugała, kiedy ceny pod urnami zaczęły rozmywać się przed jej oczyma.
- Chyba się zdecydowałam – powiedziała wreszcie, ale nikt...

Rozglądała się czujne, patrząc w lewą i prawą stronę alei, lustrując ścieżkę czy NIKT NIE IDZIE. Niestety obracając swoją głową niezliczoną ilość razy, czuła coraz większe rozczarowanie.
- Czyżby mnie wystawił?! - pomyślała Laura.
Był jej ostatnią nadzieją na szczęście - podczas ich spotkań unosiła się w powietrzu, a otaczający ją świat znikał niczym kamfora.
Zrezygnowana Laura wstała z ławki i zaczęła się kierować w stronę swojej celi - wynajętego pokoju w południowej części miasta. Gdy w pewnym momencie podniosła głowę, ujrzała w oddali znajomą sylwetkę i tą charakterystyczną czapkę z niebieskim pomponem - którego szczególnie nie znosiła.
Rzuciła się biegiem, przywarła do Patryka niemal go nie przewracając i już wiedziała, że to początek nowego rozdziału. Samotność zabierze swoje lepkie łapska.

Rozglądała się czujne, patrząc w lewą i prawą stronę alei, lustrując ścieżkę czy NIKT NIE IDZIE. Niestety obracając swoją głową niezliczoną ilość razy, czuła coraz większe rozczarowanie.
- Czyżby mnie wystawił?! - pomyślała Laura.
Był jej ostatnią nadzieją na szczęście - podczas ich spotkań unosiła się w powietrzu, a otaczający ją świat znikał niczym kamfora.
Zrezygnowana...

No gdzie on jest. Już powinien tu być. Nigdy się nie spóźnia. Zdenerwowany Szafir podrapał się za uchem i cicho zaskomlał. Nie mogąc usiedzieć w miejscu po raz kolejny pobiegł do przodu zobaczyć czy NIKT NIE IDZIE. Ścieżka nadal była pusta. W parku o tej porze dnia panowała cisza. Jedynie wiatr szarpał liśćmi w nierównym tańcu. W POWIETRZU dało się odczuć, że cieplejsze dni już raczej w tym roku nie wrócą. Ale Szafir nie zwracał na to najmniejszej uwagi. Z nosem przy ziemi nerwowo węszył starając się uchwycić choćby najcieńszą nić zapachu swojego Pana. Zrozpaczony usiadł na skraju ścieżki nie wiedząc co robić. Cierpliwie czekać w miejscu czy wybiec jeszcze dalej na spotkanie? A co jeśli Tomek przyjdzie z drugiej strony? Ale przecież zawsze wracał tą drogą. Kiedyś na spacerze, gdy siedzieliśmy akurat na ławce, drapiąc mnie po głowie, wspominał, że to jego ulubiona trasa. Coś musiało się wydarzyć. Ale to na pewno nic groźnego. Jednorazowy incydent, o którym Tomek opowie przy śniadaniu, po powrocie do domu. Zachowaj spokój i czekaj. Waruj. Wszystko jest w porządku. Nagle za zakrętu wyłoniła się jakaś sylwetka. Szafir z impetem zerwał się do biegu. Po kilku susach rozpoznał osobę. To nie był jego Pan. To była Zosia, przyjaciółka jego Pana.
- Cześć Szafir, dobra psina, czekasz na Pana, tak, kochany piesek. Twój Pan powiedział, że tu będziesz, choć zabiorę Cię do niego. Tomek miał mały wypadek, ale chyba wyliże się z tego. Musi, nie ma innego wyjścia. Nie ma. Po prostu nie ma.

No gdzie on jest. Już powinien tu być. Nigdy się nie spóźnia. Zdenerwowany Szafir podrapał się za uchem i cicho zaskomlał. Nie mogąc usiedzieć w miejscu po raz kolejny pobiegł do przodu zobaczyć czy NIKT NIE IDZIE. Ścieżka nadal była pusta. W parku o tej porze dnia panowała cisza. Jedynie wiatr szarpał liśćmi w nierównym tańcu. W POWIETRZU dało się odczuć, że cieplejsze dni...

W POWIETRZU unosił się duszny zapach kurzu, który leniwie niesiony wiatrem przesuwał się po ulicy. Pomimo szczerego pola dookoła i jednego, jedynego drzewa dającego skąpy cień zdawało się, że ptaki dają koncert życia. Było w tym coś aż nienaturalnego, jakby ktoś nastawił za dużą głośność i zupełnie nie pasowała do otoczenia. Niespokojnie rozejrzała się dookoła, czy NIKT NIE IDZIE i kolejny raz zerknęła na zegarek, a następnie na horyzont, gdzie niknęła droga, bo autobus spóźniał się już 15 minut. Już nawet przestała ocierać łzy, które bez ustanku spływały po jej wychudzonej twarzy dodatkowo podkreślając błękit jej oczu.
Nagły ruch za jej plecami sprawił, że odwróciła się gwałtownie, a uścisk na skórzanej rączce jej jedynej walizki stał się niczym zacisk. Obawiała się, że to on, że ją znalazła i horror zacznie się od nowa. Ale to nie był on. Zakrwawiona twarz, eleganckie, ale teraz brudne i podarte ubrania oraz przestraszone oczy, to były pierwsze rzeczy, które zauważyła. Nieznajomy stękną coś niezrozumiale, co brzmiało jak błaganie o pomoc. Zrobiła krok w jego stronę i w tej chwili usłyszała warkot nadjeżdżającego autobusu. Zawahała się, ale instynkt był silniejszy. W tym momencie czuła, że po prostu muszą zniknąć z tego miejsca, z tego przystanku. Delikatnie chwyciła go pod ramię i pomogła wsiąść do autobusu. Zignorowała pytający wzrok kierowcy i ciekawskie spojrzenia innych pasażerów i pomogła mu usiąść z tyłu, z dala od tych wszystkich wścibskich osób. Płacąc za dwa bilety wiedziała, że tak należy zrobić, ale z niepokojem spojrzała do swojej portmonetki, której zawartość i tak już była mocno nadszarpnięta. Pomyślała, że teraz ma inne sprawy na głowie, kwestią pieniędzy zacznie się martwić później. Teraz była wolna i ta myśl sprawiła, że łzy ponownie napłynęły jej do oczu. Wróciła do nieznajomego i z oczami pełnymi łez delikatnie opatrywała mu twarz. Jeszcze nie wiedzieli, że to był początek ich wspólnej podróży.

W POWIETRZU unosił się duszny zapach kurzu, który leniwie niesiony wiatrem przesuwał się po ulicy. Pomimo szczerego pola dookoła i jednego, jedynego drzewa dającego skąpy cień zdawało się, że ptaki dają koncert życia. Było w tym coś aż nienaturalnego, jakby ktoś nastawił za dużą głośność i zupełnie nie pasowała do otoczenia. Niespokojnie rozejrzała się dookoła, czy NIKT NIE...

- Dzięki Bogu, to ostatni lot w miesiącu - westchnął Robert, przeciskając się przez terminal lotniska, gdzie pracował jako pilot.
Kochał pracę pełnym sercem, ale obecnie nie miało ono siły bić.
- Masz serce jak dzwon - powiedział kardiolog na ostatnich badaniach.
Tylko, że ból, jaki odczuwał niewiele miał wspólnego z wydolnością krążenia.
Zadała go ona, kiedy jak ostatni głupiec, do bólu ściskał w kieszeni pierścionek, jednocześnie słuchając jej mowy pożegnalnej.
- Chyba się nie łudziłeś, że będziemy ze sobą zawsze. Naiwny jesteś, nie spędzę życia z kimś, dla kogo szczytem marzeń jest dom i gromada bachorów.
Miłość do Izy, roztrzaskała się wraz z meblami, w jego mieszkaniu, kiedy puściły mu emocje.
- Robert, dobrze że jesteś - powitał go drugi pilot - zanim przejrzysz plan lotu, poznaj nową stewardessę.
- Witam kapitanie - kobieta, o ujmującym uśmiechu podała mu dłoń, a on stał jak wmurowany,  wpatrując się w kopię Izabeli.
- Iza? - zapytał.
- Och nie, jestem Anna, ale  mam siostrę bliźniaczkę o tym imieniu, niestety nie utrzymujemy kontaktu.  Miło poznać jej przyjaciela.
- Przyjaciela. - powtórzył jak echo, Robert i ignorując jej wyciągniętą dłoń, udał się do łazienki, z nadzieją że lodowata woda przywróci mu zdrowy rozsądek.
- Przepraszam za niego - powiedział drugi pilot do skonsternowanej dziewczyny - ale ostatnio cierpi z jakiegoś powodu.
Bierzmy się do pracy, najpierw odprawa, a gdy bedziesz pewna że na pokład już NIKT NIE IDZIE, rozpocznij procedury bezpieczeństwa.

- Dzięki Bogu, to ostatni lot w miesiącu - westchnął Robert, przeciskając się przez terminal lotniska, gdzie pracował jako pilot.
Kochał pracę pełnym sercem, ale obecnie nie miało ono siły bić.
- Masz serce jak dzwon - powiedział kardiolog na ostatnich badaniach.
Tylko, że ból, jaki odczuwał niewiele miał wspólnego z wydolnością krążenia.
Zadała go ona, kiedy jak ostatni...

Nikt nie idzie[bookLink]4859802|Nikt nie idzie[/bookLink]

Nikt nie idzie[bookLink]4859802|Nikt nie idzie[/bookLink]

 [bookCover]4859802|Nikt nie idzie[/bookCover]