Cisza i obojętność w oczach młodych ludzi, aż w końcu rozległ się głośny dźwięk szkolnego dzwonka. Uczniowie szybko wybiegają z klasy, mając nadzieje na koleżeńskie pogaduszki o najnowszych grach, sposobach spędzania wolnego czasu czy najzwyczjniej w świecie zatopieniu się w świecie cyberprzestrzeni. Nadeszła kolej na następna lekcję nielubianą zresztą przez uczniów - godzinę wychowawczą, gdzie celem zajęć było zwrócenie uwagi na to że wokół Nas są ludzie, którzy potrzebują pomocy - powiecie, że to nierealne uświadomić to dzisiejszej młodzieży. I macie troche racji... Słuchał go bardzo uważnie jeden z uczniów, którego temat ewidentnie dotknął, poruszył. Kiedy belfer skończył swoje starania w podniesieniu morali swoich wychowanków jeden z chłopców wstał i podszedł pod tablicę zwracając uwagę tym samym nie tylko nauczyciela, ale także swoich kolegów z klasy.
Powiedział ze łzami w oczach: "zacznijmy w końcu żyć tak, by zauważać, szanować innych ludzi. Czasem zwykły uśmiech czy tolerancja potrafią przysporzyć dużo szczęścia. Wiem o tym dobrze, bo moja mama cierpi na pewną chorobę, która odbiera jej chęci do życia i widzę jak ważne jest dla niej wsparcie drugiej osoby." BOHATERSTWA nie da się zaplanować, przychodzi samo, z chwilą kiedy coś poruszy nasze serce i w ten sposób możemy zmienić na lepsze nie tylko siebie ale i innych.

Cisza i obojętność w oczach młodych ludzi, aż w końcu rozległ się głośny dźwięk szkolnego dzwonka. Uczniowie szybko wybiegają z klasy, mając nadzieje na koleżeńskie pogaduszki o najnowszych grach, sposobach spędzania wolnego czasu czy najzwyczjniej w świecie zatopieniu się w świecie cyberprzestrzeni. Nadeszła kolej na następna lekcję nielubianą zresztą przez uczniów -...

Moim zdaniem nieplanowanymi bohaterami są Chesley Sullenberger oraz nasz rodzimy Tadeusz Wrona.
Dlaczego tak uważam? W obliczu wielkiego niebezpieczeństwa i zagrożenia życia wszystkich ludzi znajdujących się na pokładzie, zachowali zimną krew i dzięki temu awarie samolotów, które w obu przypadkach mogły okazać się katastrofami, nie pochłoneły żadnych ofiar.
Każdy kto znajdował się na pokładzie któregokolwiek samolotu zawdzięcza jednemu z tych pilotów życie, a tak naprawdę robili oni to co do nich należało i właśnie na tym moim zdaniem polega nieplanowane bohaterstwo - na stawieniu czoła nawet najgroźniejszej sytuacji.

Moim zdaniem nieplanowanymi bohaterami są Chesley Sullenberger oraz nasz rodzimy Tadeusz Wrona.
Dlaczego tak uważam? W obliczu wielkiego niebezpieczeństwa i zagrożenia życia wszystkich ludzi znajdujących się na pokładzie, zachowali zimną krew i dzięki temu awarie samolotów, które w obu przypadkach mogły okazać się katastrofami, nie pochłoneły żadnych ofiar.
Każdy kto...

Dla mnie bohaterem na zawsze pozostanie moja ukochana ciocia. Była niezwykłą osobą. Dobrą, uczynną. Dla każdego miała czas, dla każdego miała uśmiech, dla każdego miała dobre słowo. Każdemu pomogła. Nikomu nie odmówiła. Po prostu była dobra.
Potrafiła cieszyć się z rzeczy maleńkich, dla wielu nic nie znaczących. Sprawiała, że dzień stawał się lepszy. A w obliczu choroby... nie poddawała się, walczyła aż do końca... i wierzyła, a równocześnie była gotowa na to, co miał jej przynieść los.

Dla mnie bohaterem na zawsze pozostanie moja ukochana ciocia. Była niezwykłą osobą. Dobrą, uczynną. Dla każdego miała czas, dla każdego miała uśmiech, dla każdego miała dobre słowo. Każdemu pomogła. Nikomu nie odmówiła. Po prostu była dobra.
Potrafiła cieszyć się z rzeczy maleńkich, dla wielu nic nie znaczących. Sprawiała, że dzień stawał się lepszy. A w obliczu choroby......

TUUUUUUUT!
Wycie alarmu jest skutecznym środkiem na wybudzenie z letargu. Szczególnie, gdy rozbrzmiewa w Centrum Wczesnego Ostrzegania Sił Powietrznych.
Zbliżała się północ. Stanisław był rozsądnym człowiekiem. Powinien zawiadomić władze o ataku. Zamiast tego postanowił sprawdzić, czy system się nie pomylił. Nie znalazł żadnych nieprawidłowości.
Gdy alarm odezwał się kolejny raz, wydawał się być głośniejszym od pierwszego. Zewsząd dobiegały krzyki "Amerykanie" i "III wojna światowa". Wpatrywali się w niego, oczekując jak najszybszej decyzji.
"Czy to naprawdę koniec?", Pan Stanisław zadawał sobie w myślach to pytanie. Dalej zwlekał z telefonem do Moskwy. Jeszcze raz spojrzał na wykryte obiekty, lecące od Ameryki w stronę ZSRR. Rakiet było tyle, że gdyby postawić dziecko przed radarem, byłoby w stanie je zliczyć na palcach jednej ręki.
Stanisławowi uniosły się kąciki ust, choć nie z wesołości, a z absurdalności sytuacji. Bo jakże to - atak na ogromny powierzchniowo kraj miałby się rozpocząć i zakończyć na tych kilku pociskach? Postanowił więc, że zignoruje - zarówno pociski, jak i rozkazy. To musiała być pomyłka Amerykańców albo błąd, którego nie był w stanie zdiagnozować.

15 lat później odtajniono informacje o odbłyskach słońca od chmur, które we wrześniową noc 1983 roku tak niecnie objawiły się radarom. A Stanisław Pietrow musi się do dzisiaj mierzyć ze sławą bohatera.

TUUUUUUUT!
Wycie alarmu jest skutecznym środkiem na wybudzenie z letargu. Szczególnie, gdy rozbrzmiewa w Centrum Wczesnego Ostrzegania Sił Powietrznych.
Zbliżała się północ. Stanisław był rozsądnym człowiekiem. Powinien zawiadomić władze o ataku. Zamiast tego postanowił sprawdzić, czy system się nie pomylił. Nie znalazł żadnych nieprawidłowości.
Gdy alarm odezwał się...

Mój brat to spokojny chłopak. Nie jest zadziorny. Należy do ludzi, którzy nie patrzą bezczynnie na czyjąś krzywdę. Zawsze chętnie pomoże, nawet w drobnych sprawach. Za dziecka był nieco niezdarny. Niosąc misę z praniem na strych, wrócił z połamanym pojemnikiem. Chcąc pomóc cioci przy żniwach, złapał worek zboża, zarzucił na plecy, po czym ciocia ujrzała go leżącego na ziemi i przykrytego workiem zboża. Gdy przeganialiśmy świnie do innej obory, przejechał się nawet niespodziewanie na jednej z nich. Świnia nie widząc w nim zagrożenia, gnała prosto na niego. Wleciała mu między nogi. Ponieważ był wtedy mały, utknął na jej grzbiecie i przejechał się kilka metrów. Typowe „chodzące nieszczęście”. Pewnego dnia, na zbiorach truskawek u niemieckiego rolnika, mój kuzyn wdał się w awanturę z największymi zawadiakami z pola namiotowego. Mój brat chcąc nie chcąc, wkroczył do akcji. Rzekł: „Ej, koleś” i ruszył w kierunku największego z nich. Później opowiadał, że sam nie wie, czego się spodziewał. Nigdy nie brał udziału w żadnej bijatyce. Koleś oczywiście ruszył w kierunku brata, by mu przyłożyć. Brat wyciągnął nogę do góry, jak na jakich filmach kung fu i nagle wszyscy ujrzeli leżącego plackiem zawadiakę. Oczywiście brat stał się bohaterem pola namiotowego. Tylko on wiedział, że cios był zwykłym przypadkiem, a nie wynikiem lat treningów. Ot taki desperacki odruch człowieka, który widzi, że za chwilę ktoś sprawi mu łomot. Zarówno mój brat, jak i kuzyn, do końca pobytu byli nietykalni.

Mój brat to spokojny chłopak. Nie jest zadziorny. Należy do ludzi, którzy nie patrzą bezczynnie na czyjąś krzywdę. Zawsze chętnie pomoże, nawet w drobnych sprawach. Za dziecka był nieco niezdarny. Niosąc misę z praniem na strych, wrócił z połamanym pojemnikiem. Chcąc pomóc cioci przy żniwach, złapał worek zboża, zarzucił na plecy, po czym ciocia ujrzała go leżącego na ziemi...

Urodził się dawno temu w odległej miejscowości.
Nie wywyższał się od innych, nie wychodził ponad tłum.
Wraz z rodziną przesiedlił się do ojczystego kraju.
Gdzie fiołki i bratki go przywitały.
Zawalczył w wojnie jako nastolatek, by kraj wyzwolić
z łańcuchów niewolich. Wywalczył wolność, dla pokoleń,
dla siebie. Założył rodzinę i wychowywał swe dzieci.
Wtem znowu wojna się przytrafiła, na laurach nie osiadł
wypolerował bronie i ruszył na bój z okrutnym wrogiem.
Mimo przewagi ogromnego zaborcy, on walczył jak wilk
dla pokoleń, dla Boga. Na chilloutcie wszedł do obozu
zagłady, zbierał informacje, zaborców przenikał.
Dowiadywał się o takich rzeczach, nie jeden by zbzigował
ale on z dumą zbierał raporty i uciekł z obozu.
Wyjawił zatajone informacje światu, nikt nie wierzył,
prócz kombatantów broni z ukochanego kraju.
Wojna się skończyła, zło przewagę zdobyło
zakuło go w dyby i niesłusznie osądziło.
Strzałem w tył głowy na śmierć go skazano,
człowieka, który bohaterem się urodził
i zmarł jak przystało.
Bohaterstwa nie da się zaplanować,
herosem się rodzisz, przeznaczenie
piastuje Twój urząd na tym świecie,
chcesz tego czy nie, dla niektórych
bohaterem już jesteś.

Urodził się dawno temu w odległej miejscowości.
Nie wywyższał się od innych, nie wychodził ponad tłum.
Wraz z rodziną przesiedlił się do ojczystego kraju.
Gdzie fiołki i bratki go przywitały.
Zawalczył w wojnie jako nastolatek, by kraj wyzwolić
z łańcuchów niewolich. Wywalczył wolność, dla pokoleń,
dla siebie. Założył rodzinę i wychowywał swe dzieci.
Wtem znowu wojna się...

Bohaterem mimo woli są dla mnie pielęgniarki i opiekunki osób starszych. Oni sami niewiedzą na co się piszą gdy wybierają zawód. Walczą o dobro swoich podopiecznych, gdy świat nie chce im w tym pomagać. Wielokrotnie sami muszą rozwiązywać ciężkie tematy, bądź podejmować wiele niewygodnych decyzji.
Tym samym mam niesamowity szacunek do tych ludzi.

Bohaterem mimo woli są dla mnie pielęgniarki i opiekunki osób starszych. Oni sami niewiedzą na co się piszą gdy wybierają zawód. Walczą o dobro swoich podopiecznych, gdy świat nie chce im w tym pomagać. Wielokrotnie sami muszą rozwiązywać ciężkie tematy, bądź podejmować wiele niewygodnych decyzji.
Tym samym mam niesamowity szacunek do tych ludzi.

Mój kolega był raczej typem łobuza który bimbał sobie z przepisów prawnych. Włamywał się na tereny prywatne do opuszczonych domów i zabudować.
To właśnie tam stał się bohaterem. W jednym z opuszczonych starych domów, znalazł nieprzytomną, ciężarną, pobitą młodą kobietę. Zadzwonił do pogotowie, dzięki czemu i ona i jej maleństwo przeżyli.
Prosta historia, bez fajerwerk i ogromnych oklasków. Obywatelski obowiązek...
Jednak dla tej kobiety i jej maleństwa okazał się najlepszym bohaterem - i jest nim do dziś, bo są już małżeństwem. Pobił ją ojciec dziecka, który oczywiście nie ma do niego praw rodzicielskich...

Mój kolega był raczej typem łobuza który bimbał sobie z przepisów prawnych. Włamywał się na tereny prywatne do opuszczonych domów i zabudować.
To właśnie tam stał się bohaterem. W jednym z opuszczonych starych domów, znalazł nieprzytomną, ciężarną, pobitą młodą kobietę. Zadzwonił do pogotowie, dzięki czemu i ona i jej maleństwo przeżyli.
Prosta historia, bez fajerwerk i...

Bohaterstwa nie da się zaplanować. Tego bohaterstwa spektakularnego, przez duże B. To prawda. Ponieważ niezwykłe czyny dokonywane są w sposób spontaniczny, w sytuacjach nagłych, wymagających natychmiastowych decyzji i ryzykownych działań. Wtedy nie ma czasu na racjonalne myślenie. W stresie jakiego doznajemy gdy dzieje się coś niezwykłego - podejmujemy decyzję instynktownie i w emocjach. Adrenalina popycha nas do działania lub do... ucieczki! O tym co wybierzemy pewnie decydują nasze cechy charakteru, wartości, które wyznajemy. Życie stwarza sposobności do zostania bohaterem. Czy je wykorzystamy? Ci, którym się to udało zwykle twierdzą, że to przypadek lub, że nic takiego nie zrobili, albo też, że dokonali tylko tego - co wszyscy zrobiliby w tej sytuacji...Czyżby skromność była cechą wszystkich bohaterów? Czy potrzebują czasu żeby zrozumieli czego dokonali? Zupełnie jak w filmie:"Ooo! Rozbił pan bank! Eee... nie! Ja tylko pociągnął...!

Bohaterstwa nie da się zaplanować. Tego bohaterstwa spektakularnego, przez duże B. To prawda. Ponieważ niezwykłe czyny dokonywane są w sposób spontaniczny, w sytuacjach nagłych, wymagających natychmiastowych decyzji i ryzykownych działań. Wtedy nie ma czasu na racjonalne myślenie. W stresie jakiego doznajemy gdy dzieje się coś niezwykłego - podejmujemy decyzję instynktownie...

Będąc małym chłopcem posiadałem jedno, małe marzenie - chciałem uratować niewiastę z potrzasku, zostać "wybawcą" złotowłosej piękności i ruszyć z nią przez życie trzymając się za ręce. Niestety, życie to nie bajka i takie historie zdarzają się tylko w filmach. Realny świat w wieku dorosłym uświadomił mi, iż "bohater nie musi nosić peleryny". Można być bohaterem dla swojej ukochanej wybranki - spełniając jej marzenia, kochając i szanując, lub z bardziej przyziemnych spraw - wnieść pralkę na trzecie piętro. Na przestrzeni lat, dostrzegłem, że w najmniej oczekiwanym momencie nasze marzenia mogą się urzeczywistnić, być może nie tak jak byśmy sobie to wyobrażali.

Będąc małym chłopcem posiadałem jedno, małe marzenie - chciałem uratować niewiastę z potrzasku, zostać "wybawcą" złotowłosej piękności i ruszyć z nią przez życie trzymając się za ręce. Niestety, życie to nie bajka i takie historie zdarzają się tylko w filmach. Realny świat w wieku dorosłym uświadomił mi, iż "bohater nie musi nosić peleryny". Można być bohaterem dla swojej...