Jakiś czas temu doszłam do ciekawego wniosku, mianowicie światem rządzą kontrasty. Najwięcej miłości potrzebują ci, których najtrudniej kochać, najmniej do powiedzenia mają ci, którzy najgłośniej krzyczą, a wolność zawiera się w dyscyplinie.
I to ona rządzi moim życiem.
Większości zapewne kojarzy się ona z musztrą wojskową, która pozbawia człowieka radości z życia. I tu znowu kontrast, bowiem dzięki dyscyplinowaniu siebie mam więcej spokoju i czasu, a to poprawia moje samopoczucie.
Mam swoje rytuały, które są już częścią codzienności. Gdy ustalę termin jakiejś wizyty, najpierw zapisuję ją w kalendarzu ściennym, gdy skończymy zabawę z synem, zanim weźmiemy się za coś innego, najpierw zbieramy zabawki z podłogi, gdy robimy rodzinny wypad za miasto, najpierw pakujemy potrzebne rzeczy, a potem podświadomie pamiętamy o tych najważniejszych, dokumenty, klucze z zawieszki przy drzwiach, pobieżne sprawdzanie bezpieczeństwa domu, trasa itd.
Dyscyplina i codzienne rytuały, także poza domem, wzmacniają we mnie poczucie obowiązku, ale także kontroli nad chaosem życia. Dzięki nim znika bezsilność, a poczucie przytłoczenia ilością spraw do załatwienia, zamienia się w pewność, że dam radę, bo przejmuję stery swego statku.
Żeby jednak nie popaść w chorobliwy perfekcjonizm, co jakiś czas świadomie łamię jakąś zasadę.
Tak dla zasady :)

Jakiś czas temu doszłam do ciekawego wniosku, mianowicie światem rządzą kontrasty. Najwięcej miłości potrzebują ci, których najtrudniej kochać, najmniej do powiedzenia mają ci, którzy najgłośniej krzyczą, a wolność zawiera się w dyscyplinie.
I to ona rządzi moim życiem.
Większości zapewne kojarzy się ona z musztrą wojskową, która pozbawia człowieka radości z życia. I tu...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

We wszystkim co robię staram się znaleźć złoty środek, który chroni mnie od nieodwracalnego w skutkach szaleństwa. Nie chcę paść ofiarą przesadnego perfekcjonizmu, który będzie cieszył wszystkich dookoła z wyjątkiem mnie, bo tacy są ludzie idealni – nieszczęśliwi i zawsze nie do końca z siebie zadowoleni. Życie skutecznie weryfikuje wszelkie plany, dlatego zdecydowanie preferuję elastyczny grafik, który mnie nie dołuje ilością kratek do odhaczenia na liście pełnej zadań. Lubię organizację i wplatam ją w życie w takim stopniu, który zapewnia mi komfort i daje poczucie spełnienia we własnym świecie. Zabiegam o porządek, obowiązki i przyjemności z równym zaangażowaniem, przy czym nie wybiegam w swoim rozmyślaniu poza bieżący tydzień. Umiar w każdej dziedzinie życia procentuje uśmiechem, zdrowiem i spokojem ducha, bo nawet jeśli nie wszystko udało się zrealizować, to i tak sporo i jest to mój mały sukces, który celebruję przy każdej sposobności. Mawiają, że warto żyć dziś, bo wczoraj nie wróci, a jutro może nie nadejść i to też jest mój sposób na utrzymanie rzeczywistości w ryzach. Nie marnuję czasu na rozmyślanie o tym co mi się nie udało, nie zamartwiam się ile pracy czeka mnie jutro, ale wykorzystuję magiczne w swej prostocie dwadzieścia cztery godziny każdego nowego dnia. Moim zdaniem nie ma planu idealnego, a cały sekret udanego i harmonijnego życia to sztuka odpuszczania spraw pozornie ważnych i czerpanie radości z drobnych sukcesów.

We wszystkim co robię staram się znaleźć złoty środek, który chroni mnie od nieodwracalnego w skutkach szaleństwa. Nie chcę paść ofiarą przesadnego perfekcjonizmu, który będzie cieszył wszystkich dookoła z wyjątkiem mnie, bo tacy są ludzie idealni – nieszczęśliwi i zawsze nie do końca z siebie zadowoleni. Życie skutecznie weryfikuje wszelkie plany, dlatego zdecydowanie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Życie mnie nauczyło, że nie mogę planować. Jak coś sobie obmyślę to zawsze jest odwrotnie. Więc staram się nic nie planować, żeby mieć spokojne nerwy. Jedyne co mam ustalone w życiu to, że muszę mieć 8 godzin snu i tego się trzymam.

Życie mnie nauczyło, że nie mogę planować. Jak coś sobie obmyślę to zawsze jest odwrotnie. Więc staram się nic nie planować, żeby mieć spokojne nerwy. Jedyne co mam ustalone w życiu to, że muszę mieć 8 godzin snu i tego się trzymam.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Ja pozwoliłam z siebie zrobić chorą psychicznie i nawet przez pewien czas myślałam, że naprawdę jestem chora. Wiązało się to z koniecznością brania leków psychotropowych, które skracają życie o kilkanaście lat. Przez ten okres czasu te leki miały wpływ na moje życie i ja go nie kontrolowałam przejawiało się to choćby w jakości snu. Na tych lekach miałam bezsenne noce i albo w ogóle nie spałam albo budziłam się o 4-tej nad ranem. Myślę, że teraz tych leków nie biorę jakieś trzy tygodnie. Nie mam żadnej psychozy, jestem kontaktowa, spokojna i mam o wiele lotny umysł. Przy czym poprawiła mi się wydolność. Teraz czuję się wolna bez tych leków. Nie chcę ich już brać kiedykolwiek i nie chcę aby mnie ktoś do tego zmuszał. Chcę w pełni kontrolować swoje życie właśnie w ten sposób bez tych leków.

Ja pozwoliłam z siebie zrobić chorą psychicznie i nawet przez pewien czas myślałam, że naprawdę jestem chora. Wiązało się to z koniecznością brania leków psychotropowych, które skracają życie o kilkanaście lat. Przez ten okres czasu te leki miały wpływ na moje życie i ja go nie kontrolowałam przejawiało się to choćby w jakości snu. Na tych lekach miałam bezsenne noce i albo...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Uwielbiam mieć nad wszystkim kontrolę i z góry planować każde zdarzenie. Mój kalendarz jest cały zapisany - tu wizyta u lekarza, dentysta, impreza, rada, tam termin oddania sprawozdania. Także w mieszkaniu panuje porządek-każda rzecz ma swoje stałe miejsce, dzięki czemu nie tracę czasu na poszukiwania różnych przedmiotów. Ład wokół mnie działa na mnie terapeutycznie-sprawia, iż mam wrażenie, że kontroluję swe życie i nic nie może mnie zaskoczyć. W moim wnętrzu czuję harmonię. Nawet, gdy życie zaskakuje mnie zupełnie nieoczekiwanymi wydarzeniami, które zaburzają moją równowagę duchową, w uporządkowanym świecie zewnętrznym łatwiej mi odnaleźć stabilizację.

Uwielbiam mieć nad wszystkim kontrolę i z góry planować każde zdarzenie. Mój kalendarz jest cały zapisany - tu wizyta u lekarza, dentysta, impreza, rada, tam termin oddania sprawozdania. Także w mieszkaniu panuje porządek-każda rzecz ma swoje stałe miejsce, dzięki czemu nie tracę czasu na poszukiwania różnych przedmiotów. Ład wokół mnie działa na mnie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

6 lat temu zmarła moja ukochana babcia. Od małego mnie wychowywała i pielęgnowała. Była pierwszą osobą, która budziła mnie rano i pierwszą osobą, której opowiadałam, o tym, co wydarzyło się w szkole. W moim domu rodzinnym w kuchni i garderobie rządziła babcia. To była najcudowniejsza kobieta pod słońcem. Miała swoje szufladki na gromadzenie guzików i tasiemek i cały zestaw włóczek, z których powstawały kolorowe skarpety na zimę dla całej rodziny. Pamiętam, jak zrobiła dla mnie któregoś razu takie skarpetki - weszła uśmiechnięta do pokoju, w którym się uczyłam, powiedziała, że to nowa dostawa i wcisnęła nowiuśką parę prosto do mojej szafki. Zapomniałam później o nich.
A potem babcia zmarła.
Sprzątałyśmy któregoś razu z mamą w domu i znalazłyśmy pod lustrem na półce rękawiczki pospinane klamerkami do bielizny - "żeby się nie pogubiły". To babciny pomysł, który bardzo mnie rozczulił w tamtym momencie.
Przypomniałam sobie wtedy o skarpetkach od niej i wiecie co? Leżały tam nadal - spięte agrafką "żeby się nie pogubiły".
Mam je do dziś - spięte tą samą agrafką. Na samą myśl, że mogłabym je rozpiąć pęka mi serce. Nawet po tylu latach babcia jest żywo obecna w moim życiu i nadal dba o to, żeby mi się te skarpetki nie pogubiły.

6 lat temu zmarła moja ukochana babcia. Od małego mnie wychowywała i pielęgnowała. Była pierwszą osobą, która budziła mnie rano i pierwszą osobą, której opowiadałam, o tym, co wydarzyło się w szkole. W moim domu rodzinnym w kuchni i garderobie rządziła babcia. To była najcudowniejsza kobieta pod słońcem. Miała swoje szufladki na gromadzenie guzików i tasiemek i cały zestaw...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mówisz o moim kalendarzu? Jest zapełniony, bo uwielbiam planować. A to wyłącznie dlatego, ze dzięki temu nie gubię się w gąszczu zadań i znajduję czas na rozrywkę. Ciężko jest mi wszystko pogodzić, ale staram sie jak mogę.

Mówisz o moim biurku i życiu osobistym? Geniusz panuje nad chaosem, czy jakoś tak.

Mówisz o moim kalendarzu? Jest zapełniony, bo uwielbiam planować. A to wyłącznie dlatego, ze dzięki temu nie gubię się w gąszczu zadań i znajduję czas na rozrywkę. Ciężko jest mi wszystko pogodzić, ale staram sie jak mogę.

Mówisz o moim biurku i życiu osobistym? Geniusz panuje nad chaosem, czy jakoś tak.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Mówisz o moim kalendarzu? Jest zapełniony, bo uwielbiam planować. A to wyłącznie dlatego, ze dzięki temu nie gubię się w gąszczu zadań i znajduję czas na rozrywkę. Ciężko jest mi wszystko pogodzić, ale staram sie jak mogę.

Mówisz o moim biurku i życiu osobistym? Geniusz panuje nad chaosem, czy jakoś tak.

Mówisz o moim kalendarzu? Jest zapełniony, bo uwielbiam planować. A to wyłącznie dlatego, ze dzięki temu nie gubię się w gąszczu zadań i znajduję czas na rozrywkę. Ciężko jest mi wszystko pogodzić, ale staram sie jak mogę.

Mówisz o moim biurku i życiu osobistym? Geniusz panuje nad chaosem, czy jakoś tak.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

W pracy, z racji wykonywanego zawodu, muszę być zorganizowana i perfekcyjna. Oddanie miliona sprawozdań na czas wymaga finezji. Stosy dokumentów a wśród nich check lista, która pomaga mi wszystko ogarnąć. Niestety całą moją energię wykorzystuję właśnie w pracy i na co dzień zapominam o wielu rzeczach. Zapamiętanie dat urodzin i imienin to dla mnie czarna magia. Zapominam podlać kwiaty, o wizytach u lekarza, o spotkaniach ze znajomymi czy chociażby o tym, że wstawiłam makaron. W zamian za to potrafię rozpocząć coś, co mogę odłożyć na później.
Na szczęście posiadam coś co pomaga mi ogarnąć życie i palcem pokazuje co teraz należy w tej chwili zrobić i gdzie ewentualnie się udajemy. Mój mąż... On ma swój zeszyt z kolorowymi karteczkami i jest prawdziwym przenośnym kalendarzem. Dzięki niemu mogę w pełni poświęcić się pracy i nie zginąć w rzeczywistości.

W pracy, z racji wykonywanego zawodu, muszę być zorganizowana i perfekcyjna. Oddanie miliona sprawozdań na czas wymaga finezji. Stosy dokumentów a wśród nich check lista, która pomaga mi wszystko ogarnąć. Niestety całą moją energię wykorzystuję właśnie w pracy i na co dzień zapominam o wielu rzeczach. Zapamiętanie dat urodzin i imienin to dla mnie czarna magia. Zapominam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Uwielbiam prowadzić nocne życie. Północ? O, to odpowiednia pora na gotowanie. 1 w nocy? Pójdę jeszcze na spacer z psem. Później serial, czy książka i dopiero mogę iść spać. Żyłam tak przez prawie 5 lat, było mi wspaniale. Miałam ugotowany obiad, zrobione zakupy (Tesco 24 - moja miłość), zadowolonego psa i posprzątane mieszkanie. Podobno nie normalne jest zaczynać porządki w szafie o 2 w nocy. Phi, przecież to odpowiednia godzina. Studiowałam, pracowałam i miałam jeszcze multum energii.
A teraz? Teraz do pracy wstaję o 5-6 rano (w nocy?). Pokłady mojej energii kończą się o godz.12 i później jestem jak zombie. Na autopilocie wracam do domu i nie robię już nic, bo NAJPÓŹNIEJ o 22 muszę iść spać, żeby chociaż odrobinę się wyspać... Nie umiem zupełnie zaplanować sobie dnia. Zakupy odwlekam na ostatnią chwilę, na dłuższe spacery z psem brak mi siły. Ze zorganizowanej dziewczyny, zmieniłam się w wielkiego lenia. I nie mam pomysłu jak to zmienić.
Jedyne co mi pozostało, to planowanie spotkań/wyjść. Jeśli ktoś się ze mną umawia na sobotę, to znaczy że widzimy się w sobotę. Jeśli mam gdzieś jechać na weekend, to znaczy że jadę gdzieś w weekend. Nienawidzę, kiedy plany się zmieniają, bo jak już na coś się nastawiam, to trudno mi się "odstawić" i nie wiem co robić z zyskanym czasem.

Uwielbiam prowadzić nocne życie. Północ? O, to odpowiednia pora na gotowanie. 1 w nocy? Pójdę jeszcze na spacer z psem. Później serial, czy książka i dopiero mogę iść spać. Żyłam tak przez prawie 5 lat, było mi wspaniale. Miałam ugotowany obiad, zrobione zakupy (Tesco 24 - moja miłość), zadowolonego psa i posprzątane mieszkanie. Podobno nie normalne jest zaczynać porządki w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej