,,Anka, ojciec zdradza mamę'' - właśnie te słowa usłyszałam od swojej najlepszej przyjaciółki Beaty. Jak to, pan Jurek przyprawiałby rogi pani Dorocie? W głowie mi się to nie mieści! Przecież on nie jest jednym z tych dupków ,,wrażliwych na piękno'' swoich sekretarek. Powiedziałam jej, że to bzdura, ale Beata była nieugięta, powiedziała, że ojciec chwilę temu pojechał w stronę Wrocławia i błaga mnie o pomoc. Okej, mam jechać za nim jak jakaś wariatka i go śledzić?! Czego się nie robi dla najlepszej przyjaciółki. Wsiadłam w mojego volkswagena i już po dziesięciu minutach namierzyłam mercedesa pana Jurka. Starałam się być niewidoczna w jego lusterku (no jasne, ciekawe jak, w tamtym tygodniu wymieniał mi żarówkę w moim golfie), ale liczyłam na jego zaaferowanie drogą. Jechał, jechał i jechał, a ja za nim. Stanął pod sklepem jubilerski, a tam czekała na niego młoda atrakcyjna kobieta (o nieźle, chyba Beata nie przesadzała). Nie widziałam ich dwadzieścia minut, po czym wyszli i pożegnali się. Czyli co, jednak zdrada? Nie wierzę! Sama miałam już ochotę skopać mu tyłek i dzwonić do Beaty, ale poczekałam, coś mnie podkusiło, żeby odłożyć to w czasie. Ale ulga! Dostałam telefon od przyjaciółki: ,,Anka, tato zaproponował mamie odnowienie przysięgi małżeńskiej, przed chwilą wrócił z obrączkami, które pomagała mu wybrać ciocia Dorota''. Taki ze mnie detektyw jak z koziej pupy trąba.

,,Anka, ojciec zdradza mamę'' - właśnie te słowa usłyszałam od swojej najlepszej przyjaciółki Beaty. Jak to, pan Jurek przyprawiałby rogi pani Dorocie? W głowie mi się to nie mieści! Przecież on nie jest jednym z tych dupków ,,wrażliwych na piękno'' swoich sekretarek. Powiedziałam jej, że to bzdura, ale Beata była nieugięta, powiedziała, że ojciec chwilę temu pojechał w...

Zosia ma 13 lat i została okrzyknięta Colombo. Ona wolałaby być Holmesem lub Poirotem, ale na to trzeba sobie zapracować. Dlatego przyjmuje nawet najbłahsze zlecenia – na przebieranie w ofertach jeszcze przyjdzie czas.
- Zaginęła moja różowa pomadka, odnajdziesz ją?- prosi Jolka, starsza siostra przyjaciółki.
- A gdzie ją ostatnio widziałaś?
- W pokoju! Malowałam się, coś mnie rozproszyło, chyba telefon i chwilę później już jej nie było.
- Zaprowadź mnie do pokoju – mówi Zosia.
Jola prowadzi Zosię do pokoju. Schodami na I piętro: drugie drzwi na prawo. Zosia notuje w głowie: „Żadnych zwierząt ani małych dzieci, które mogłyby być pierwszym podejrzanym„
Wchodzą do pomieszczenia. Na lewo od drzwi mała toaletka, następnie stolik nocny i równolegle do ściany łóżko (na tej ścianie jest okno). Na wprost drzwi biurko, na prawo od niego szafy i regały.
- W którym miejscu byłaś gdy się malowałaś?
- No tu, przy toaletce, a gdzie mogłam się malować, tu jest lustro – Jolka spojrzała na młodszą koleżankę z irytacją.
- Gdzie normalnie trzymasz telefon?
- A różnie: na toaletce, szafce, łóżku.
- Pozwól mi chwilę posiedzieć przy toaletce.
- Ok? – powątpienie.
Zosia siada, rozgląda się wokół siebie, zapamiętuje układ wszystkiego. Przymyka oczy, układa scenariusze w głowie.
- Hmm – ciche pogonienie.
- Jeszcze chwila – Zosia już jest blisko, już o krok. – Pomadka jest za łóżkiem.
- Niby jak!
- Jak chcesz – i Zosia wychodzi.
W szkole od przyjaciółki dowiaduje się, że miała rację.
„Przecież wiem, że się nie mylę”

Zosia ma 13 lat i została okrzyknięta Colombo. Ona wolałaby być Holmesem lub Poirotem, ale na to trzeba sobie zapracować. Dlatego przyjmuje nawet najbłahsze zlecenia – na przebieranie w ofertach jeszcze przyjdzie czas.
- Zaginęła moja różowa pomadka, odnajdziesz ją?- prosi Jolka, starsza siostra przyjaciółki.
- A gdzie ją ostatnio widziałaś?
- W pokoju! Malowałam się, coś...

Inga właśnie odebrała prawo jazdy, dlatego ogromną radość sprawiało jej wożenie wszystkich. Rodzice z chęcią korzystali z jej propozycji i poprosili, aby zawiozła ich na imieniny do koleżanki. Inga odwiozła rodziców, ale gdy wysiedli ona nie odjechała. Jej uwagę zwrócili dwaj mężczyźni, którzy podejrzanie kręcili się nieopodal podjazdu znajomych rodziców i ich nowego auta. Siedziała tak już dobry kwadrans, gdy zauważyła, że podejrzani grzebią coś przy drzwiach. Postanowiła działać. Szybko wykręciła numer alarmowy i zawiadomiła policję, a następnie sama ruszyła za odjeżdżającym nowym autem z dwoma nieznajomymi. Starała się zachować dystans, aby podejrzani nie zorientowali się, że ktoś zauważył ich kradzież, ale również nie mogła ich zgubić. Zatelefonowała również do rodziców, aby poinformować, że znajomi zostali właśnie obrabowani, ale ona podąża śladem złodziei. Na bieżąco informowała również policję, gdzie powinni się znaleźć, aby udało się im zatrzymać złodziei. Wspólna współpraca poszła znakomicie. Policja zagrodziła niczego niespodziewającym się złodziejaszkom drogę tak, aby nie mieli możliwości ucieczki, gdy z tyłu drogę odcięła im Inga. W ten sposób udało się jej powstrzymać pierwszą w jej życiu zbrodnię, ale nabrała ochoty na więćej. Chciała właśnie to robić w życiu!

Inga właśnie odebrała prawo jazdy, dlatego ogromną radość sprawiało jej wożenie wszystkich. Rodzice z chęcią korzystali z jej propozycji i poprosili, aby zawiozła ich na imieniny do koleżanki. Inga odwiozła rodziców, ale gdy wysiedli ona nie odjechała. Jej uwagę zwrócili dwaj mężczyźni, którzy podejrzanie kręcili się nieopodal podjazdu znajomych rodziców i ich nowego auta....

Iza Holmes to ja, sprawa wysokiej wagi trwa. Już latarkę, scyzoryk do plecaka pakuję i zaraz do tego opuszczonego zamku na obrzeżach miasta wędruję. Nie boję się wcale, waleczna krew we mnie przepływa, osoba jak ja nieustraszona bywa. Za rok do szkoły detektywistycznej udam się, lecz dzisiaj te dzieciaki uratować chcę. Przez las idę, groźne sowy hukają, jednak wojowniczki się nie obawiają. Już jestem na miejscu, ten zamek straszy, nie miło tu być, jednak jak pomyślę, że Ci bandyci przetrzymują tu moich rówieśników, to ze złości chce mi się wyć. Nikt nie będzie nikogo więził, gdy o tym wiem, ponad wszystko bezpieczeństwa w mieście Łodzi chcę. Cicho, słyszę krzyki, jednak miałam rację, oni tu są, pewnie zabić ich chcą. Widzą tych rzezimieszków, oni śpią, więc wejdę przez okno, by nie zauważyli mnie, ja uratować te dzieci chcę. Weszłam, scyzorykiem węzły przecięłam i ewakuować te biedactwa zaczęłam. Najmłodsze dziecko płakać chciało, jednak mocno je przytuliłam i by było cichutko, poprosiłam. Chwila napięcia i już wolni byliśmy, szybko, szybko uciekaliśmy. Psy ujadać zaczęły, dwóch mężczyzn za nami goniło, jednak w dużej odległości złe towarzystwo było. Byliśmy szybsi, lepiej drogę znaliśmy i wprost do sklepu uciekliśmy. Poprosiłam ekspedientkę, by drzwi zamknęła i na policję zadzwoniła, także karetka po kilku minutach była. Dzieci było wyziębione, jednak nic złego się nie stało, ich rodzice jak ich znaleźli, się cieszyli, a policjanci oznaką specjalnych zasług mnie oznaczyli.

Iza Holmes to ja, sprawa wysokiej wagi trwa. Już latarkę, scyzoryk do plecaka pakuję i zaraz do tego opuszczonego zamku na obrzeżach miasta wędruję. Nie boję się wcale, waleczna krew we mnie przepływa, osoba jak ja nieustraszona bywa. Za rok do szkoły detektywistycznej udam się, lecz dzisiaj te dzieciaki uratować chcę. Przez las idę, groźne sowy hukają, jednak wojowniczki...

Minął tydzień a Ali Górskiej nadal nie odnaleziono. Krzeszówek żył tylko sprawą zaginionej sześciolatki. Kasia Bachleda też żyła tą sprawą, ale ona zajęła się nią na poważnie. Miała nawet podejrzanego, nikomu jednak o tym nie mówiła. Zresztą, kto chciałby jej słuchać. Kasia była tylko czternastolatką, która ubierala sie na czarno i chodziła w glanach. Z tego względu starsze panie nie odpowiadały jej nawet "dzień dobry".
Pan Jarek, bo tak miał na imię podejrzany Kasi, codziennie rano o 7 przychodził do sklepu po zakupy - kupował chleb, konserwę i cztery piwa. Kasia znała tą listę na pamięć, bo o tej samej porze, każdego dnia przychodziła do sklepu po drożdżówki do szkoły. W poniedziałek po zaginięciu małej Górskiej lista zakupów Pana Jarka się zmieniła. Prócz tego co zwykle, kupił jeszcze bułki, parówki i czekoladę. W kolejne dni było podobnie. Jednak tym co przesądziło w tej sprawie i rozwiało wszelkie wątpliwości Kasi była różowa bransoletka z serduszkiem, którą Pan Jarek kupił w sobotę. Kasia nie miała wtedy lekcji, ale postanowiła, że wstanie wcześniej i pójdzie do sklepu, właśnie z powodu podejrzanego. To był strzał w dziesiątkę. Poszła za Panem Jarkiem tak, by ten jej nie widział, a gdy dotarła pod Jego dom zadzwoniła na policję. Pan Jarek nie chciał ich wpuścić do domu tłumacząc się bałaganem i tym, że nie ma nic wspólnego z zaginięciem Ali. Jednak już po pięciu minutach Kasia zobaczyła policjanta, który na rękach niesie owiniętą w koc małą dziewczynkę.

Minął tydzień a Ali Górskiej nadal nie odnaleziono. Krzeszówek żył tylko sprawą zaginionej sześciolatki. Kasia Bachleda też żyła tą sprawą, ale ona zajęła się nią na poważnie. Miała nawet podejrzanego, nikomu jednak o tym nie mówiła. Zresztą, kto chciałby jej słuchać. Kasia była tylko czternastolatką, która ubierala sie na czarno i chodziła w glanach. Z tego względu starsze...

Kaśka rzuciła się w pogoń. Staruszka spoglądała na oddalającego się czerwonego smoka naszytego na czarnej bluzie dziewczyny. Po kilku minutach podpierając się drewnianą laską, ruszyła w kierunku piekarni.
- Dyng, dyng – zadźwięczał dzwonek zamontowany przy drzwiach.
- Dzień dobry. Nie uwierzy pani, co mi się właśnie wydarzyło.
- Słucham pani Strzęp.
- Właśnie mnie okradziono!
- Co pani opowiada?! Dwa dni temu Walikowskiej rowerzysta wyrwał torebkę.
- Rowerzysta? Mój napastnik również był na rowerze!
- Dyng, dyng – drzwi piekarni otworzyły się.
Dziewczyna z długimi nogami wystającymi spod przydużej bluzy podeszła do pani Strzęp podając jej torebkę.
- Proszę – rzekła.
Staruszka spojrzała na jej młodą, piegowatą twarz, otoczoną rudymi lokami.
- I ty rzuciłaś się w pogoń za tym draniem? Nie bałaś się?
- Nie myślałam o tym, proszę pani.
- Odważne z ciebie dziecko. Poczekaj, dam ci parę złoty na czekoladę.
- Nie ma potrzeby, proszę pani.
- Oj, odchudzasz się?
- Nie, po prostu nie ma takiej potrzeby. Każdy by tak postąpił na moim miejscu.
- Ano widzisz. Chyba nie każdy – rzekła ekspedientka. – Dwa dni temu, jak łobuz okradł Walikowską, to nikt jej nie pomógł. A gapiów było sporo.
- To chyba nie ten sam?
- No, nie wiemy – kobiety pokiwały zamyślone głowami.
- Trzeba się przyczaić – rzekła Ruda.
- Słucham? – zdumiona staruszka spojrzała na nią.
- Trzeba się na niego przyczaić. Najwyraźniej upatrzył sobie to miejsce i pewnie tu wróci. Tym razem mi się nie wyrwie.
- Ale jak? Tak samemu?

Kaśka rzuciła się w pogoń. Staruszka spoglądała na oddalającego się czerwonego smoka naszytego na czarnej bluzie dziewczyny. Po kilku minutach podpierając się drewnianą laską, ruszyła w kierunku piekarni.
- Dyng, dyng – zadźwięczał dzwonek zamontowany przy drzwiach.
- Dzień dobry. Nie uwierzy pani, co mi się właśnie wydarzyło.
- Słucham pani Strzęp.
- Właśnie mnie...

- Jagoda na scenę!- powtórzyła po raz trzeci, przeczuwająca co się święci, wychowawczyni.
- Mam ważniejsze sprawy na głowie, niż rola Telimeny - powtarzała w tym samym czasie, daleko od szkoły, w której właśnie odbywała się próba generalna, zaginiona uczennica - Muszę sprawdzić czemu pan Bronisław nie wychodził dziś rano.
Składaną hulajnogę zaparkowała na trawniku przed domem staruszka, natychmiast sięgnęła po ołówek i notatnik z torby i powtórzyła obliczenia.
- O 7:40 ulotki powinny być już zebrane z ganku, chyba że jest sobota, a nie jest. Poza tym w każdy poniedziałek, środę i piątek pan Bronek ma swoje treningi z kijkami, wychodząc z domu rozsuwa zasłony, a te nadal są zaciągnięte, gdyby nie fakt, że rano mżyło, nie byłoby to dziwne, ale on nie lubi porannego, ostrego słońca. W pochmurne dni lubi patrzeć przez okno na swoje begonie. Dziś wtorek. Treningi odpadają, ale nie obowiązkowy zakup makreli dla jego kotki.
Tupiąc niecierpliwie stopą, Jagoda nacisnęła dzwonek. W tym samym momencie usłyszała słabe wołanie o pomoc i błyskawicznie pobiegła na tyły domu, gdzie było uchylone okienko do spiżarni. Cudem przecisnąwszy się przez szczelinę, dostała się do środka, by po chwili odnaleźć pana Bronka, leżącego u dołu schodów.
- Jagódko kochana, wiedziałem, że jak nie ty, to nikt - wystękał obolały i wyczerpany staruszek.
- Proszę się nie ruszać panie Bronisławie, dzwonię po pomoc - zapewniła Jadzia przytrzymując telefon ramieniem i wkładając panu Bronkowi pod głowę poduszkę.
- Już w drodze do szkoły czułam, że coś tu nie gra.

- Jagoda na scenę!- powtórzyła po raz trzeci, przeczuwająca co się święci, wychowawczyni.
- Mam ważniejsze sprawy na głowie, niż rola Telimeny - powtarzała w tym samym czasie, daleko od szkoły, w której właśnie odbywała się próba generalna, zaginiona uczennica - Muszę sprawdzić czemu pan Bronisław nie wychodził dziś rano.
Składaną hulajnogę zaparkowała na trawniku przed...

Dziewczyna ma jedną cechę - lubi jeździć pociągami i może nieustannie oglądać zdjęcia pociągów w Internecie. Doszło do tego stopnia, że zainteresowała się historią dworca w swojej miejscowości. Najbardziej podoba jej się balustrada na antresoli. Uważa, że jest secesyjna. Nawet jej dotykała. I chciała mieć pewność, czy to na pewno secesja. Nikt na dworcu nie umiał jej odpowiedzieć na to pytanie, a ona chciała to wiedzieć. I to było takie jej śledztwo. Wertowała książki i czytała w Internecie o kolei warszawsko - petersburskiej, która kiedyś przebiegała przez jej miasto i oglądała stare fotografie. Czytała też o secesji i oglądała krakowskie balustrady, choćby te projektowane przez Wyspiańskiego przed laty. I już dziewczyna ma pewność to jest naprawdę secesja. Śledztwo dobiegło końca.

Dziewczyna ma jedną cechę - lubi jeździć pociągami i może nieustannie oglądać zdjęcia pociągów w Internecie. Doszło do tego stopnia, że zainteresowała się historią dworca w swojej miejscowości. Najbardziej podoba jej się balustrada na antresoli. Uważa, że jest secesyjna. Nawet jej dotykała. I chciała mieć pewność, czy to na pewno secesja. Nikt na dworcu nie umiał jej...

Enola Holmes. Sprawa zaginionego markiza[bookLink]4865867|Enola Holmes. Sprawa zaginionego markiza[/bookLink]

Enola Holmes. Sprawa zaginionego markiza[bookLink]4865867|Enola Holmes. Sprawa zaginionego markiza[/bookLink]

 [bookCover]4865867|Enola Holmes. Sprawa zaginionego markiza[/bookCover]