Mieszkając w Dziesiątej Wsi nie miała okazji do zbyt wielu spotkań z nowymi ludźmi. Mała wieś, wszyscy się znają i nikt nie chciał przyjeżdżać na takie zapuszczone tereny. Wszystko się zmieniło, kiedy z bliskimi przyjaciółkami wyjechała na weekend do Warszawy. Tam przypadkiem poznała Tomka.
I cóż. Mogła szczerze przyznać, że był to najpiękniejszy przypadek w jej życiu. Piękne, szmaragdowe oczy, brązowe, gęste loki i mlecznobiała cera z rumieńcami na policzkach. Wielkie, dobre serce i ogromna charyzma. Dobroczynność i życzliwość. To wszystko cechowało Tomka, a Ewa była bezgranicznie zakochana w tych wszystkich rzeczach. Pewnego dnia jednak to wszystko zniknęło.
-Chcesz się ścigać? Do tamtego drzewa.- zapytał Tomek, gdy siedzieli razem na ławce, a dziewczyna miała ochotę roześmiać się z tego, jak dziecinny potrafił być jej chłopak. Uśmiechnęła się szeroko i ruszyła sprintem.
-Oszukujesz!- krzyczy za nią Tomek, ale ona już podbiega do drzewa.
Ewa oczywiście wygrywa.
-Hej Ewa!- krzyczy Tomek i cicho chichocze, a dziewczyna ma ochotę wywrócić oczami.
-Tak?
-Chcesz znać sekret? -uśmiecha się jak głupek.
-Jasne.- chłopak podchodzi do niej i nachyla się nad jej uchem.
-Te wszystkie gwiazdy- spogląda w niebo- świecą specjalnie dla ciebie, ode mnie.
-Co?- pyta głupio Ewa.
-Po prostu Cię kocham. -wyznaje chłopak, a dziewczyna zapomina o oddechu, wydaje jej się, że zaraz tu umrze, a spojrzenie jej chłopaka niezwykle parzy. Słyszy swoje głośno bijące serce i jest pewna, że bije ono właśnie dla niego.
Jednak następnego dnia Tomka już nie ma. Wyjechał.
A Ewa została ze złamanym sercem, milionami gwiazd i szalikiem bruneta, który wisi na wieszaku. Ale ich miłość nadal jest nazywana MIŁOŚCIĄ NA DZIESIĄTEJ WSI.

Mieszkając w Dziesiątej Wsi nie miała okazji do zbyt wielu spotkań z nowymi ludźmi. Mała wieś, wszyscy się znają i nikt nie chciał przyjeżdżać na takie zapuszczone tereny. Wszystko się zmieniło, kiedy z bliskimi przyjaciółkami wyjechała na weekend do Warszawy. Tam przypadkiem poznała Tomka.
I cóż. Mogła szczerze przyznać, że był to najpiękniejszy przypadek w jej życiu....

Jak zwykle wstał bladym świtem, zarzucił na siebie ubranie robocze i przemył twarz lodowatą wodą. Wiedział, że powinien zjeść jeszcze śniadanie, ale na wsi wszyscy wiedzieli, że pierwsze jedzą zwierzęta. Nakarmił świnie, oporządził pozostałe zwierzęta, zerknął z dumą na pole, które ciągnęło się aż do lasu i wrócił do domu. Czajnik wesoło gwizdał poranną melodię, a na porysowanej od widelca patelni smażyły się jajka, oczywiście na swojskim boczku. Jogurt z płatkami mogą jadać panicze z wielkich miast, którzy tylko przerzucają papierki - pomyślał i zaśmiał się w duchu. Brakowało mu czegoś do szczęścia. Jednej rzeczy, można powiedzieć, że to niewiele, ale kiedy chodzi o coś tak znaczącego jak miłość, zmienia się wszystko. Zobaczył ją, kiedy udał się po piwo do najbliższego, a zarazem jedynego blaszanego sklepu w okolicy. Urszula - nowa, młoda, złotowłosa i piękna sprzedawczyni, która nieprzyzwyczajona do lokalnych typków rumieniła się za każdym razem, kiedy ktoś kupował kolejny trunek, albo próbował utargować cenę papierosów. Zapytał, co tutaj robi i dlaczego zdecydowała się pracować akurat w tym niepozornym sklepiku, a ona z uśmiechem odpowiedziała, że potrzebuje pieniędzy na studia i może MIŁOŚĆ NA DZIESIĄTEJ WSI jej się trafi. Potraktował słowa młodej dziewczyny dość proroczo i do sklepu przychodził częściej niż zwykle, tym razem po czekoladki, kawki, herbatki, które po opłacaniu zostawiał na ladzie i z równym jej rumieńcowi rumieńcem mówił: to dla Ciebie Urszulko.

Jak zwykle wstał bladym świtem, zarzucił na siebie ubranie robocze i przemył twarz lodowatą wodą. Wiedział, że powinien zjeść jeszcze śniadanie, ale na wsi wszyscy wiedzieli, że pierwsze jedzą zwierzęta. Nakarmił świnie, oporządził pozostałe zwierzęta, zerknął z dumą na pole, które ciągnęło się aż do lasu i wrócił do domu. Czajnik wesoło gwizdał poranną melodię, a na...

Późne godziny wieczorne. Anna właśnie oglądała swój ulubiony serial "MIŁOŚĆ NA DZIESIĄTEJ WSI" gdy na jej czoło spadła kropla wody, później druga i trzecia... Anna spojrzała w górę. Pół sufitu było zalane. Nie namyślając się długo pobiegła na górę zrobić awanturę sąsiadowi. Wściekła dłuższą chwilę na zmianę dzwoniła dzwonkiem i tłukła pięścią w drzwi. W końcu usłyszała kroki i drzwi się otworzyły. Przed Anną stał w samych bokserkach wysoki, przystojny brunet. Popatrzył półprzytomnie na Annę i ziewając zapytał:
- Co się dzieje? Pali się, że pani tak się dobija?
Anna straciła cały rezon, Nagle cała złość z niej uszła.
- Yyyy...Przepraszam. Zalewa mi Pan mieszkanie..
- Co? O ch****a!
Mężczyzna cofną się do mieszkania.
Anna została przed otwartymi drzwiami i nie wiedziała co ma zrobić. Już miała zamknąć drzwi i wrócić do siebie, ale nie wiedziała czemu weszła do mieszkania sąsiada. Zastała go w łazience jak pospiesznie zbierał wodę z podłogi.
- Daj mopa. Pomogę ci.
Mężczyzna aż drgną, ale nic się nie odezwał tylko posłusznie zrobił to o co prosiła. Po chwili podłoga była już sucha.
- Przepraszam, włączyłem pranie i położyłem się spać. Pokryję koszty naprawy twojego sufitu.
- W porządku. Pójdę już do siebie.
Następnego dnia Anna po południu krzątała się po kuchni szykując coś do jedzenia gdy zadzwonił dzwonek do jej drzwi. W drzwiach stał sąsiad z góry.
- Witaj. Przyszedłem obejrzeć straty. A tak w ogóle jestem Marek.
Serce Anki mocniej zabiło. Jeszcze nigdy czegoś takiego nie czuła
- Anka. Wejdź.
- Mam dla Ciebie jeszcze w ramach przeprosin kwiaty i wino
- Właśnie robię obiad. Może zjesz i napijemy się tego wina
- Chętnie....
Spojrzeli na siebie i już wiedzieli, że są sobie pisani

Późne godziny wieczorne. Anna właśnie oglądała swój ulubiony serial "MIŁOŚĆ NA DZIESIĄTEJ WSI" gdy na jej czoło spadła kropla wody, później druga i trzecia... Anna spojrzała w górę. Pół sufitu było zalane. Nie namyślając się długo pobiegła na górę zrobić awanturę sąsiadowi. Wściekła dłuższą chwilę na zmianę dzwoniła dzwonkiem i tłukła pięścią w drzwi. W końcu usłyszała...

Adama pozałam, gdy byłam siksą. Urzekł mnie urodą, intelektem i taką statecznością, zupełnie inną niż u kolegów. Jednak z biegiem czasu jego zalety zaczęły mnie nużyć. Chciałam sie bawić, śmiać i pić wino w Gdańsku na plaży, a nie planować przyszłość. Wtedy pojawił się Kajtek, przeciwieństwo Adama. Ba, nawet był brzydszy, ale miał tą nutkę niepokoju w sobie. Przyjaciółki nazywały naszą relacje: "Miłościa na dziesiątej wsi".Pytacie czemu? Bo co wieś miał inną pannę, ale każda z nas wmawiała sobie, że to plotki. A może były takie, którym to nie przeszkadzało? Czas mijał, a ja zastanawiałam się co najlepszego robię. Zabawa zabawą, ale zatęskniłam za Adamem. Za jego spokojem, nudą, silnym ramieniem i spojrzeniem mówiącym, że mnie nie zawiedzie. Chyba siksa przeobraziła się w kobietę. Chciałam go odzyskać. Wierzyłam, że to kwestia dni. Adam miał dziewczynę: miłą, sympatyczną, taką jak on. Nigdy jej nie widziałam, dlatego łatwiej mi było szykować swoje plany. Bo wiecie, on dalej miał do mnie słabość. Rozbijałam jego związek powoli, niemal niewidocznie. Aż pewnego dnia przyszło otrzeźwienie. Kim byłam i co robiłam? Dla własnego widzimisie chciałam zniszczyć życie fajnego chłopaka. Kto dał mi władzę do zabawy cudzymi uczuciami? Uciekłam, aż sie za mną kurzyło. Zerwałam kontakt, przeprowadziłam się. Dziś pluję sobie w brodę, ale ten jeden raz zachowałam się jak trzeba. A moja miłość na dziesiątej wsi to przestroga na przyszłość.

Adama pozałam, gdy byłam siksą. Urzekł mnie urodą, intelektem i taką statecznością, zupełnie inną niż u kolegów. Jednak z biegiem czasu jego zalety zaczęły mnie nużyć. Chciałam sie bawić, śmiać i pić wino w Gdańsku na plaży, a nie planować przyszłość. Wtedy pojawił się Kajtek, przeciwieństwo Adama. Ba, nawet był brzydszy, ale miał tą nutkę niepokoju w sobie. Przyjaciółki...

Janek Cichy serce dla Sary otworzył, przepełniony ciepłymi emocjami rękę na jej ramieniu położył. - Będziemy razem do końca świata, tak w śnie powiedział mi Tata. Jako proroctwo to potraktowałem, tak bardzo oświadczyć Ci się chciałem. Jesteś moją drugą połówką jabłka, z tej samej gałęzi pochodzimy, a dzisiaj się zaręczymy. Saro, kochanie, czy wyjdziesz za mnie i dorodne jabłko, z którego drzewo wyrośnie, skompletujemy, czy na zawsze w mocy miłości połączyć się chcemy. - O tak kochany, nie ma rzeczy i osoby, która tak prawdziwą miłość by zniszczyła, nawet gdybyś nie posiadał nic to i tak nasza miłość by zwyciężyła. Wyjdę za Ciebie, Tyś Mój, a ja Twoja na wieki, łza wzruszenia płynie mi spod powieki. Nie ma słów, które to, co czuję, by przekazały, stanowisz dla mnie świat cały. Twoimi oczami na świat spoglądam, ufam Ci najbardziej na świecie, będę do końca życia Cię wspierała zimą, latem, jesienią i w lecie. Miłość absolutna to coś, co w naszym sercu się pojawiło, gdy jedno drugiego zobaczyło. Moja kobieca intuicja mówi mi: TAK, to ten, na którego wieki czekałam, jego kochałam, za nim płakałam. Jesteś moją pierwszą i jedyną miłością, spotkało nas coś nieziemskiego, dzięki Tobie doświadczam nieba niebieskiego. Ono się dzisiaj rozpogodziło, serce Twojej matki zazdrość odrzuciło. Ona wie, że nasza miłość to coś, co raz w życiu się przydarza, tak Janku, pójdę z Tobą do ołtarza. Będę się modliła, aby żadna istota szczęścia naszego nie zakłóciła. - Miłość na dziesiątej wsi, sąsiedzi gadali, jednak oni za takim uczuciem tęsknili, młodą parę wspierali. - Jednak młoda para spojrzeniami innych się nie przejmowała i namiętnie się całowała. Ich ciała rozpalone były, wszelkie myśli, gdzieś się rozmyły. Moment zjednoczenia był cudem, namiętność jak w kominku buchała, miłością oblała się izba cała. To magia, która szczęśliwe zakończenia przynosi, zaraz nasza rodzina zaręczyny ogłosi.

Janek Cichy serce dla Sary otworzył, przepełniony ciepłymi emocjami rękę na jej ramieniu położył. - Będziemy razem do końca świata, tak w śnie powiedział mi Tata. Jako proroctwo to potraktowałem, tak bardzo oświadczyć Ci się chciałem. Jesteś moją drugą połówką jabłka, z tej samej gałęzi pochodzimy, a dzisiaj się zaręczymy. Saro, kochanie, czy wyjdziesz za mnie i dorodne...

Jowita pochodziła z zamożnej rodziny, jednak nigdy się tym nie afiszowała. Do szkoły chodziła ubrana schludnie i czysto, ale nie nosiła markowych ciuchów. Najczęściej ubierała swój ulubiony niebieski sweterek, który dostała kiedyś od babci i zwykłe dżinsy. Codziennie chodziła na szkolne obiady, za które płacili rodzice. Większość dzieci, które tam jadało pochodziło z biedniejszych rodzin, w których nie zawsze były pieniądze na jedzenie. Jednym z takich dzieci był Artur. Często siadali razem przy stoliku i rozmawiali jedząc obiad. Dziewczyna z dnia na dzień coraz bardziej nie mogła doczekać się pory obiadu, ze względu na swojego kolegę. Któregoś dnia zapytała Artura czy miałby ochotę po szkole pójść z nią na spacer. Niedługo potem zostali parą. W końcu Jowita zaprosiła do siebie chłopaka. Artur nie mógł wyjść z podziwu gdy pierwszy raz zobaczył ogromny, piękny dom Jowity. Jednak im częściej bywał w jej domu, zaczęły znikać z niego różne rzeczy. Któregoś dnia tata Jowity wracał z pracy do domu busem. Usłyszał przypadkiem rozmowę dwóch chłopaków, którzy siedzieli tuż za nim. Jednym z nich był chłopak Jowity. Chwalił się, że ma bogatą dziewczynę i że wcale jej nie kocha, że to tylko taka "miłość na dziesiątej wsi", mówił też o rzeczach, które ukradł z jej domu. Jowita choć bardzo cierpiała musiała rozstać się z ukochanym. Cierpiał też Artur, nie z tego powodu, że stracił bogatą dziewczynę, a z tego, że stracił miłość swojego życia, jednak zrozumiał to gdy było już za późno. 

Jowita pochodziła z zamożnej rodziny, jednak nigdy się tym nie afiszowała. Do szkoły chodziła ubrana schludnie i czysto, ale nie nosiła markowych ciuchów. Najczęściej ubierała swój ulubiony niebieski sweterek, który dostała kiedyś od babci i zwykłe dżinsy. Codziennie chodziła na szkolne obiady, za które płacili rodzice. Większość dzieci, które tam jadało pochodziło z...

Przysiadła na brzegu. Odsłoniła białą, prostą płócienną sukienkę, zanurzając stopy w przejrzystej toni. Staw spowijała zielona aura przesyconej wilgocią ziemi. Joasia miała osiemnaście lat. Jasne loki swobodnie spoczywały na ramionach. Ponad anielskim licem snuł się księżyc w pełni w towarzystwie gwiazd. Nieopodal stała chatka w której mieszkała z mamą. Żyły z tego, co zrodziła ziemia. Za rodzimym lasem stały pojedyncze domy w polu. Mama Joasi zbierała zioła, suszyła, a potem podawała ludziom ze wsi na schorzenia. Nauczyła dziewczynę zielarstwa, a także innych praktycznych umiejętności przydatnych na wsi. Nie planowała edukacji w szkole, bo nie miała pieniędzy. Joanna wiązała swoją przyszłość z przekazaną jej przez mamę sztuką uzdrawiania za pomocą ziół. Ludzie zostawiali pieniądze czy podarki za wykonane usługi.
Tamten wieczór odmienił życie Joasi. Za plecami dziewczyny przystanął opalony, muskularny mężczyzna z błękitnymi oczyma utwkionymi w smukłą sylwetkę.
- Magiczna noc – zagadnął.
Joasia drgnęła zaskoczona niespodziewanym pojawieniem się przybysza. Usiadł tak blisko, że dokładnie przyjrzała się profilowi przystojnej twarzy. Utkwił w niej spokojne, romantyczne spojrzenie oczu barwy nieba. Dotychczasowy świat skurczył się, a serce esplodowało niczym gwiazda. Wpatrzeni w ciszy w sklepienie niebieskie nie zadawali żadnych pytań. Wystarczyło im, że czuli znajomość serc.
- W czasie pełni wypowiadam marzenia Lunie – zwierzyła się Joasia.
- Spełniają się? – zapytał wpatrzony w dziewczę.
- Zawsze – odparła spoglądając mu głęboko w oczy. Wstrząśnięta spotkaniem wyśnionego królewicza dodała – Rzeczywistość jest nawet lepsza.
Nieznajomy zrozumiał jej słowa. Nachylił się ku niej, pocałował czule. Gama uczuć jakich doznali tamtej nocy wypełniła serca po brzegi. Miesiąc później nad stawem doznawali rozkoszy pierwszej, niezapomnianej namiętnej nocy. Owocem bliskości była Lodzia. Wychowywali córkę na łonie natury w drewnianym domku. Mama Joasi była zachwycona wnuczką. Ptaki w lesie ćwierkały wyjątkowo radośnie. Z czasem w domu pojawiły się następne dzieci, które radośnie pląsały po polach i łąkach pośród bujnego kwiecia.

Przysiadła na brzegu. Odsłoniła białą, prostą płócienną sukienkę, zanurzając stopy w przejrzystej toni. Staw spowijała zielona aura przesyconej wilgocią ziemi. Joasia miała osiemnaście lat. Jasne loki swobodnie spoczywały na ramionach. Ponad anielskim licem snuł się księżyc w pełni w towarzystwie gwiazd. Nieopodal stała chatka w której mieszkała z mamą. Żyły z tego, co...

Tego dnia padało.
Czułam jak wilgoć przeszywa mnie od środka. Przy każdym podniesieniu rąk do góry, wielkie krople deszczu spływały mi po ciele.
To nic, że miałam na sobie wielki, wełniany sweter.
To nic, że miałam na sobie ogromny płaszcz o wiele rozmiarów za duży, kalosze i zbyt długie, gumowe spodnie.
Było mi tak zimno, że o niczym innym nie myślałam, jak wrócić z tej okropnej wioski, tak odległej od mojego domu.
Czułam, że zatracam się w czasoprzestrzeni.
Codziennie rano wstawałam tylko po to, by znów tam jechać i robić to samo co zwykle.
Monotonia w życiu to ostatnie czego w tej chwili potrzebowałam. Pocieszałam się myślą, że może chociaż sad będzie inny, albo gruszki słodsze. Ale każdy sad wyglądał tak samo, każda gruszka miała ten sam smak.
Nienawidziłam tej wioski. Nazwaliśmy ją dziesiątą wioską. Chyba dlatego, że każdy miał swoją, a ta gdzie teraz byliśmy, była tak odległa od naszych domów.
Tego dnia, gdy się pojawił, padało.
Czułam jak wilgoć przeszywa mnie od środka. Byłam przemoknięta i brzydka, i jak już wspomniałam, miałam na sobie płaszcz i kalosze.
Pojawił się i nic nie było już takie same.
Rudzielec.
Rudzielec, który zawrócił mi w głowie.
Rudzielec, który wyręczał mnie w pracy.
Rudzielec, który zawsze potrafił mnie rozbawić.
Rudzielec, z którym praca nie była już pracą. Była przyjemnością.
Rudzielec, przy którym czy to deszcz, czy to słońce, potfafiłam się uśmiechać.
Rudzielec, czyli moja miłość na dziesiątej wsi.
Mój rudzielec.
Rudzielec, który zniknął.

Tego dnia padało.
Czułam jak wilgoć przeszywa mnie od środka. Przy każdym podniesieniu rąk do góry, wielkie krople deszczu spływały mi po ciele.
To nic, że miałam na sobie wielki, wełniany sweter.
To nic, że miałam na sobie ogromny płaszcz o wiele rozmiarów za duży, kalosze i zbyt długie, gumowe spodnie.
Było mi tak zimno, że o niczym innym nie myślałam, jak wrócić z tej...

Przedświąteczny wieczór. Iga wróciła do domu zmarznięta,wzięła koc,gorącą herbatę,książkę i zasiadła do czytania. Jej towarzysz życia-kot Prot już dawno spał. Wtem zadzwonił telefon.
-Hej siostra! Czysto w domu? Lepiej,żeby było,bo w tym roku wiozę kolegę na święta!
-Oo nie! Żadnych twoich nadętych kolegów! W domu zrobię taki syf,że twój kolega będzie musiał łopatą od śniegu przejście sobie torować!
-Eh,jak zwykle. Miła i pomocna. Love,mała. Niedługo będziemy!
Rozłączyła się,wzięła kota na ręce i zaczęła:
Widzisz Prot?!Dzwoni i powie,że ma być czysto bo on sobie kolegę przywiezie!Pewnie tak samo dumnego i nadętego jak cała reszta jego kolegów!Nawet o zdanie nie zapyta!Nie ma gdzie spędzać świąt?Czy w Polsce nie ma więcej wsi oprócz naszej Dziesiątej?Na pewno jest dziewięć innych! Albo więcej! Mało mi brakuje,żeby mu mapę Polski wydrukować i zaznaczyć wszystkie inne wsie!Niech wybiera!
Zdenerwowana poszła jednak sprzątnąć. Przez chwilę żałowała,że statek jej brata przybił do portu.„Mógł przecież być tym swoim marynarzem i w Wigilię”myślała.
Podczas kolacji pod dom podjechał samochód.Najpierw do domu wpadł Jaś,jej brat i zaczął obściskiwać rodziców.Za nim wszedł najprzystojniejszy facet świata.Z łopatą.
-Hej,jestem Daniel.Jednak łopata mi niepotrzebna,sterylnie tu jak w szpitalu.Dumę i uprzedzenie zdążyłem zakopać już pod śniegiem.
-No,to święta mamy z marynarzami.Mrugnął tata.
Iga,czerwona jak burak nie mogła oderwać od niego wzroku.Okazał się cudownym mężczyzną.Wszyscy spędzili razem miło czas na spacerach,grach i piciu grzańca-jak się okazało specjalności Daniela.Czasu było stanowczo za mało. Tak,to były najlepsze święta.
Niestety,nadszedł czas rozstania. Kiedy chłopcy zapakowali się do auta a Iga machała im na pożegnanie z oczu spłynęła jej łza.
-Co,miłość na Dziesiątej wsi? Zagaił tata
-Tak,chyba tak-odpowiedziała,uśmiechając się.

Przedświąteczny wieczór. Iga wróciła do domu zmarznięta,wzięła koc,gorącą herbatę,książkę i zasiadła do czytania. Jej towarzysz życia-kot Prot już dawno spał. Wtem zadzwonił telefon.
-Hej siostra! Czysto w domu? Lepiej,żeby było,bo w tym roku wiozę kolegę na święta!
-Oo nie! Żadnych twoich nadętych kolegów! W domu zrobię taki syf,że twój kolega będzie musiał łopatą od...

Kaja i Oliwier byli nierozłączni od najmłodszych lat. Rodzice się przyjaźnili i właśnie tak narodziła się MIŁOŚĆ NA DZIESIĄTEJ WSI. Przetrwali wiele, czasy szkolne, wzajemne fascynacje, imprezy i studencką rozłąkę. Wzięli ślub, wciąż byli szczęśliwi, a jedyne co ich trapiło to ich niemoc. Pragnęli dziecka, pragnęli go bardziej niż czegokolwiek innego i starali się już o nie długie lata. Niestety bezskutecznie. Ich pragnienie pozostawało niezrealizowane. W wyniku ich niemocy zdarzały się między nimi napięcia i sprzeczki. Kaja obarczała się winą, ale Oliwier wiedział, że żadne z nich nie jest winne. Zaproponował adopcję. Chciał spełnić największe ich marzenie o potomstwie. Kaja wybuchnęła łzami szczęścia.
-Dziękuję. Sama obawiałam się to proponować, że zgodzisz się tylko dla mnie. A wiesz jak bardzo pragnęłam dziecka.
-Pragniemy go oboje-podsumował Oliwier.
Przetrwali wspólnie długie, męczące procedury adopcyjne i wreszcie w ich domu zamieszkała Aniela. Dwumiesięczny aniołek oddany przez biologiczną matkę od razu po narodzinach.
Ich radość nie miała końca. Pokochali Anielę miłością rodzicielską, bezgraniczną i bezwarunkową. Nie zmieniło się to nawet wtedy, gdy po dwóch latach od dnia kiedy pojawiła się w ich życiu Aniela, dokładnie w rocznicę, Kaja zorientowała się, że jest w ciąży. Urodziła zdrowego chłopca, którego zarówno oni, jak i Aniela od razu pokochali.

Kaja i Oliwier byli nierozłączni od najmłodszych lat. Rodzice się przyjaźnili i właśnie tak narodziła się MIŁOŚĆ NA DZIESIĄTEJ WSI. Przetrwali wiele, czasy szkolne, wzajemne fascynacje, imprezy i studencką rozłąkę. Wzięli ślub, wciąż byli szczęśliwi, a jedyne co ich trapiło to ich niemoc. Pragnęli dziecka, pragnęli go bardziej niż czegokolwiek innego i starali się już o nie...