Jak jednostkowo możemy sprawić, żeby świat był dla wszystkich ludzi lepszym miejscem?
Myślę, że jest kilka składników, które stworzą nam doskonały przepis.
Po pierwsze AKCEPTACJA. Powinniśmy zrozumieć, że różni ludzie chodzą po świecie. Często mają inne zainteresowania, wyglądają inaczej niż my, często odchodzą daleko od naszego kanonu piękna. Nie powinniśmy ich za taką odmienność dyskredytować, gorzej traktować, a co najważniejsze, nie powinniśmy się z takich osób śmiać.
Po drugie ZROZUMIENIE. Nie zawsze czarne jest czarne, a białe jest białe. Bardzo łatwo jest nam oceniać, zrozumieć jest nam znacznie trudniej. Za każdym człowiekiem kryje się inna historia, dlatego zanim kogoś ocenimy, potępimy, pogonimy, wyśmiejemy - zróbmy wszystko, żeby zrozumieć powód jego postępowania.
Po trzecie POMAGAJMY. Wiem, że od wielu lat panuje moda, żeby to nam było dobrze i nasze interesy miały się świetnie. Czasem jednak warto zatrzymać się w wiecznym biegu i nachylić nad drugą osobą, aby jej pomóc. Bez oczekiwania profitów, całkowicie bezinteresownie. Myślę, że dla osób, które potrafią się pozytywnie zaangażować w problemy społeczne, kiedyś zostanie przewidziana nagroda. Bo dobro wraca, zwykle z nawiązką.

Jak jednostkowo możemy sprawić, żeby świat był dla wszystkich ludzi lepszym miejscem?
Myślę, że jest kilka składników, które stworzą nam doskonały przepis.
Po pierwsze AKCEPTACJA. Powinniśmy zrozumieć, że różni ludzie chodzą po świecie. Często mają inne zainteresowania, wyglądają inaczej niż my, często odchodzą daleko od naszego kanonu piękna. Nie powinniśmy ich za taką...

Bycie anonimowym w wielkiej masie ludzkiej jest piękne, ale na dłuższą metę zaczyna uwierać. Nie jest fajnie, kiedy nie mam pojęcia jak wyglądają moi sąsiedzi - dlatego staram się, żebyśmy byli chociaż na "dzień dobry", bo niepotrzebna jest mi większa zażyłość, ale fajnie jest się rozpoznać na ulicy. W swoim bloku nie pomijam też osób, po których tak chętnie prześlizguje nam się wzrok: znam pana, który zamiata okolicę, znam panią, która utrzymuje w porządku wnętrze budynku. Powiedzcie im chociaż raz "dzień dobry" - gwarantuję zaskoczenie i stuwatowy uśmiech w odpowiedzi.

Ale nie jest łatwo sięgnąć do tych pokładów życzliwości - zwłaszcza wtedy, gdy w sezonie rozpoczęcia szkoły nawet jeden z wiodących dyskontów parę lat temu zaproponował zeszyty z napisem "Proud to be a hater".

Bycie anonimowym w wielkiej masie ludzkiej jest piękne, ale na dłuższą metę zaczyna uwierać. Nie jest fajnie, kiedy nie mam pojęcia jak wyglądają moi sąsiedzi - dlatego staram się, żebyśmy byli chociaż na "dzień dobry", bo niepotrzebna jest mi większa zażyłość, ale fajnie jest się rozpoznać na ulicy. W swoim bloku nie pomijam też osób, po których tak chętnie prześlizguje...

Znaleźć w sobie wewnętrzne dziecko. Nie posiadam własnych dzieci, ale mam 3 chrześniaków (3, 6 i 11 lat). Niesamowite jest obserwować ich rozwój, spostrzeżenia i prostotę myśli. Dzieci są niesamowitymi obserwatorami. Dostrzegają różnice w sposobie ubierania się ludzi czy w ich kulturze i zachowaniach, ale nie wartościują ich. Ponadto mają dar patrzenia na wszystko w pozytywnym świetle. Lepiąc kiedyś z jednym z chrześniaków z plasteliny (miał wtedy 4 lata) zaczęłam trochę narzekać, że nic mi nie wychodzi. Odpowiedział mi wtedy: „ciocia jak to nic? Przecież każdy lepi najlepiej jak potrafi, a poza tym fajnie jest lepić razem”. Pamiętam te słowa do dziś, że po prostu wystarczy włożyć serce w to co się robi. Codziennie staram się znajdywać takie dziecko w sobie. Uśmiechać się do nieznajomych, nawet jak np. ktoś mnie popchnie w autobusie (staram się nie przypisywać ludziom od razu złych zamiarów). Dzieci mają otwarte umysły, dzięki którym są niezwykle tolerancyjne wobec inności. Uważam, że mi jako dorosłej osobie taką otwartość pomagają zdobyć książki. Im więcej poznaje lektur, różnych punktów widzenia tym pozytywniej podchodzę do otaczającego świata i ludzi. Kiedy i gdzie najlepiej szukać tego wewnętrznego dziecka? W autobusie kiedy zaczynasz robić miny do małego człowieczka (niech pierwszy rzuci kamieniem ten kto nigdy tego nie robił). Nie dość, że maluch uśmiechnięty to sama dostaję tyle pozytywnej energii, że mogę się nią dzielić z innymi przez cały dzień.

Znaleźć w sobie wewnętrzne dziecko. Nie posiadam własnych dzieci, ale mam 3 chrześniaków (3, 6 i 11 lat). Niesamowite jest obserwować ich rozwój, spostrzeżenia i prostotę myśli. Dzieci są niesamowitymi obserwatorami. Dostrzegają różnice w sposobie ubierania się ludzi czy w ich kulturze i zachowaniach, ale nie wartościują ich. Ponadto mają dar patrzenia na wszystko w...

Ja uważam, że powinniśmy kierować się zasadą ,,nie rób drugiemu co Tobie niemiłe''. Szacunek do drugiego człowieka to według mnie podstawa do zgodnego życia w społeczeństwie. Należy się on każdemu człowiekowi ot tak. To klucz do dobrych relacji. Zwracanie się do siebie z należytą kulturą usuwając na bok wszelkie osądy i opinie nic nie kosztuje a może dać wiele dobroci. Jako ludzie często niepotrzebnie kierujemy się stereotypami, tym co ktoś powiedział, co ludzie pomyślą - niepotrzebnie. Każdy ma swój rozum. Powinniśmy być tolerancyjni i lojalni wobec siebie. Dużo się uśmiechajmy, pomagajmy sobie nawzajem a świat stanie się piękniejszy. Pamiętajmy, że wspólnymi siłami tworzymy społeczeństwo. To my decydujemy o tym jak ono ma wyglądać i jakie relacje będą w nim panowały. Świat na pewno będzie milszy jeśli zapanuje w nim ład, harmonia, dobroć i zgoda. A my możemy tego dokonać. Pytanie: czy chcemy to osiągnąć?

Ja uważam, że powinniśmy kierować się zasadą ,,nie rób drugiemu co Tobie niemiłe''. Szacunek do drugiego człowieka to według mnie podstawa do zgodnego życia w społeczeństwie. Należy się on każdemu człowiekowi ot tak. To klucz do dobrych relacji. Zwracanie się do siebie z należytą kulturą usuwając na bok wszelkie osądy i opinie nic nie kosztuje a może dać wiele dobroci. Jako...

Myślę, że gdybyśmy wszyscy traktowali się z szacunkiem, świat byłby piękniejszym miejscem. Uśmiech nic nie kosztuje, a może podnieść kogoś na duchu, sprawić że to będzie dobry dzień, wywołać również uśmiech na jego twarzy. Nie bójmy się używać magicznych słów: - dziękuję, proszę, przepraszam. Witać się serdecznym „dzień dobry”, pomagać innym w codziennych czynnościach – ustąpić komuś miejsca w komunikacji publicznej, pomóc sąsiadce z zakupami, prawić komplementy. Małe rzeczy a potrafią zmienić wiele... Miłujmy a nie hejtujmy! :-)

Myślę, że gdybyśmy wszyscy traktowali się z szacunkiem, świat byłby piękniejszym miejscem. Uśmiech nic nie kosztuje, a może podnieść kogoś na duchu, sprawić że to będzie dobry dzień, wywołać również uśmiech na jego twarzy. Nie bójmy się używać magicznych słów: - dziękuję, proszę, przepraszam. Witać się serdecznym „dzień dobry”, pomagać innym w codziennych czynnościach –...

Lubimy otaczać się ludźmi. Uśmiech od ucha, przyjazne gesty, okazywanie troski i ogromne zainteresowanie drugim człowiekiem to nasz znak rozpoznawczy.
Gdy zostajemy sam na sam z największą plotkarą, ciężko nam zachować cudze tajemnice. Nie potrafimy się powstrzymać, by obmówić sąsiadkę. Wyrażamy swoje obawy na temat egzotycznej żony szefa…
Prawda jest taka, że najłatwiej jest zapanować nad otoczeniem, gdy jest ono malusie. Mikro środowisko to gwarancja przyjaznego klimatu i ciepłych słów. Wraz z rozszerzeniem obszaru i zdobyciem nowych członków, wzrasta zagrożenie przedostania się w szeregi chodzącego zła.
Zło takie, w postaci jednej, dwóch, trzech osób, mąci między nami człowiekami do skutku. Z łatwością wyciąga z nas słowa, których tak naprawdę nie chcemy wypowiedzieć głośno.
Ponoć ludzie z natury są dobrzy. Wszystko, co stworzył Pan, było dobre. Ale Adam zjadł jabłko, Kain zabił Abla, była Sodoma i Gomora… Judasz zdradził. Taka jest nasza natura.
Jedyne co możemy zrobić, to niszczyć zło, które w nas rośnie, w zalążku. Wciąż od nowa. Ono zawsze w nas będzie. Czeka, jak tamagotchi na pokarm. Dostarczyć może mu go każdy. Wystarczy, że poruszy odpowiedni temat i wymsknęło nam się!
Baśka powiedziała Kaśce. Kaśka się oburzyła. Elka poparła Kaśkę. Jacek musiał zrezygnować z przyjaźni z Olkiem. A Olek, szantażowany przez Ewę, porysował Monice auto.
Niewiele brakuje od słów do czynów. Słowa rodzą się z myśli. Pilnujmy więc swoich myśli i nie pozwólmy im wymknąć się spod kontroli.

Lubimy otaczać się ludźmi. Uśmiech od ucha, przyjazne gesty, okazywanie troski i ogromne zainteresowanie drugim człowiekiem to nasz znak rozpoznawczy.
Gdy zostajemy sam na sam z największą plotkarą, ciężko nam zachować cudze tajemnice. Nie potrafimy się powstrzymać, by obmówić sąsiadkę. Wyrażamy swoje obawy na temat egzotycznej żony szefa…
Prawda jest taka, że najłatwiej...

Jak jednostkowo możemy sprawić, by świat był lepszym miejscem dla wszystkich? To takie proste! Daj coś od siebie, aby zyskać. I wcale nie mam tutaj na myśli egoistycznych pobudek podszytych chęcią uzyskania jak największej liczby korzyści, wzbogacenia się małym kosztem własnego nakładu. Chodzi mi raczej o to, że wszystko wraca – i to, co dobre, i to, co złe. Wystarczy dać coś od siebie innym, bezinteresownie. Nie traktować nikogo w sposób instrumentalny, przedmiotowy. Życie płynie swoim własnym rytmem, ale to od nas – jednostek – zależy, jaki będzie jego finał. Żyję w przekonaniu (wcale nie będąc naiwną), że jeśli każdy z nas dawałby innym jak najwięcej, to nie byłoby sytuacji, w których komuś czegoś by zabrakło. Daj komuś trochę miłości, trochę ciepła, a nie będzie odczuwał samotności. Daj komuś ułamek zrozumienia, a nie poczuje się wyobcowany. Daj komuś czas, a poczuje się potrzebny. Można byłoby tak mnożyć, a korzyści będą obopólne. Bądź dobry i czyń dobro. To od jednostki zależy, jak przeżyje życie, bo to ona decyduje o tym, co dzieje się tu i teraz. Wystarczy tylko wypełnić swoje serce miłością i dawać innym coś od siebie, a życie od razu stanie się łatwiejsze, codzienność – piękniejsza, a świat – zdecydowanie bardziej przyjazny dla wszystkich!

Jak jednostkowo możemy sprawić, by świat był lepszym miejscem dla wszystkich? To takie proste! Daj coś od siebie, aby zyskać. I wcale nie mam tutaj na myśli egoistycznych pobudek podszytych chęcią uzyskania jak największej liczby korzyści, wzbogacenia się małym kosztem własnego nakładu. Chodzi mi raczej o to, że wszystko wraca – i to, co dobre, i to, co złe. Wystarczy dać...

Ja uważam, że będąc miłym dla osób, które nas otaczają naprawdę możemy sprawić, że świat wokół nas się odmieni na lepsze. Przytrzymanie drzwi kobiecie, która wraca z małym synkiem do domu. Zatrzymanie windy parze, która nie zdążyła wejść odpowiednio szybko do klatki. Podanie starszej Pani przy kasie drobnych pieniędzy, które jej upadły kiedy płaciła. Pochwalenie rogali w lokalnej piekarni, tak po prostu żeby Pani było miło. Każdy drobny gest jest istotny. A może akurat Ci ludzie się nam odwdzięczą albo będą mili dla kolejnych osób :)

Ja uważam, że będąc miłym dla osób, które nas otaczają naprawdę możemy sprawić, że świat wokół nas się odmieni na lepsze. Przytrzymanie drzwi kobiecie, która wraca z małym synkiem do domu. Zatrzymanie windy parze, która nie zdążyła wejść odpowiednio szybko do klatki. Podanie starszej Pani przy kasie drobnych pieniędzy, które jej upadły kiedy płaciła. Pochwalenie rogali w...

Najlepszy sposób, to ten najprostszy – wystarczy być miłym.

To cała tajemnica. Trzymam się jej już od wielu, wielu lat – gdy kasjer/ka ma problem z kasą, mówię, żeby się nie spieszyła, bo ja poczekam. Gdy starsza pani zaczepia mnie w autobusie, bo lubi rozmawiać z ludźmi, uśmiecham się i po prostu zaczynam odpowiadać. Mówię „dziękuję”, „dzień dobry” i „do widzenia”. Żegnając się, często dodaję „miłego dnia”. Takie drobne ślady życzliwości naprawdę poprawiają humor – traktuję innych, jak sama chcę być traktowana, szanuję tych, którzy szanują mnie.
Gdyby każdy o tym pamiętał, świat byłby znacznie przyjemniejszy. Wystarczy być miłym, cierpliwym i nie włazić innym butami w życie.

Najlepszy sposób, to ten najprostszy – wystarczy być miłym.

To cała tajemnica. Trzymam się jej już od wielu, wielu lat – gdy kasjer/ka ma problem z kasą, mówię, żeby się nie spieszyła, bo ja poczekam. Gdy starsza pani zaczepia mnie w autobusie, bo lubi rozmawiać z ludźmi, uśmiecham się i po prostu zaczynam odpowiadać. Mówię „dziękuję”, „dzień dobry” i „do widzenia”....

A gdyby tak chociaż raz dziennie każdy oderwał się na moment od ekranu telefonu i ot tak po prostu niezobowiązująco zagaił obcego człowieka obok siebie? W autobusie, w kolejce w sklepie, w bibliotece, innego "psiarza" na spacerze ze swoim kudłaczem? Zgadzam się, pewnie połowa weźmie Was za wariatów (no i co z tego?), ale coś czuję, że wielu osobom taka krótka pogawędka dosłownie zrobiłaby dzień. Żyjemy w bardzo anonimowych czasach, niby wśród ludzi, a często bardzo osamotnieni. Mieszkam w klatce w bloku, gdzie nikt właściwie nic o sobie nie wie. Nie chodzi mi o jakieś wścibstwo, ale nawet nie wiemy, czy kogoś nie widujemy, bo jest chory, wyjechał na dłużej, czy może... kopnął w kalendarz? Nie wiem jak Wy, ale ja jestem wręcz spragniony zwykłej ludzkiej życzliwości i komunikacji.

A gdyby tak chociaż raz dziennie każdy oderwał się na moment od ekranu telefonu i ot tak po prostu niezobowiązująco zagaił obcego człowieka obok siebie? W autobusie, w kolejce w sklepie, w bibliotece, innego "psiarza" na spacerze ze swoim kudłaczem? Zgadzam się, pewnie połowa weźmie Was za wariatów (no i co z tego?), ale coś czuję, że wielu osobom taka krótka pogawędka...