To nie są przelewki. Ktoś za to srogo zapłaci. Ten, kto dopuścił się tego okropnego czynu będzie musiał odkupić mi Martini! Poruszę wszystkich i docieknę prawdy! Podejrzanych w domu mam aż czterech- mój mąż, brat, bratowa lub ich syn. Mojego starszego brata od razu skreślam z listy. On nie lubuje się w takich "kobiecych" drinkach. Czas sprawdzić męża. Ukrytkiem podchodzę do niego i pod pretekstem całusa obwąchuję. Nic, ani śladu zapachu alkoholu. Można odhaczyć z listy. No to zostaje bratowa. Tutaj trzeba konkretnie- Dlaczego wypiłaś mojego drinka?- pytam. - Zostawiłam go na półce koło telewizora, bo zadzwonili do mnie z pracy i szybko musiałam sprawdzić coś na komputerze. Gdy wróciłam drink był prawie pusty.- Nie byłam dziś u ciebie, więc to nie ja, ale Bartuś poszedł na parter oddać ci długopis.- stwierdziła moja bratowa. Nie myślałyśmy długo i biegiem udałyśmy się do pokoju jej syna. On jak gdyby nigdy nic bawił się zabawkami. Cały i zdrowy, bez zapachu alkoholu w ustach. Co za ulga! Tylko kto wypił mojego drinka!? Ta sprawa zaczyna robić się dziwna. Przecież w ciągu 15 minut drink nie wyparował. Wracając do swojej kuchni zerknęłam na legowisko mojego kota. Leżał na nim w dziwnej, nienaturalnej pozycji. Podeszłam, żeby sprawdzić czemu tak leży i poczułam - mój kot był całkiem PIJANY! Okazał się ukrytym alkoholikiem. Na szczęście nic mu się nie stało, ale teraz muszę w domu chować przed nim wszystko co zawiera procenty.

To nie są przelewki. Ktoś za to srogo zapłaci. Ten, kto dopuścił się tego okropnego czynu będzie musiał odkupić mi Martini! Poruszę wszystkich i docieknę prawdy! Podejrzanych w domu mam aż czterech- mój mąż, brat, bratowa lub ich syn. Mojego starszego brata od razu skreślam z listy. On nie lubuje się w takich "kobiecych" drinkach. Czas sprawdzić męża. Ukrytkiem podchodzę do...

Dzień zaczął się zwyczajnie i nic nie zwiastowało zbliżającej się katastrofy. Wstałam z łóżka, wzięłam prysznic, zjadłam śniadanie. Codzienna, poranna rutyna, nic nadzwyczajnego. Zrobiłam makijaż, uczesałam fryzurę i byłam już gotowa do wyjścia. Do pracy jeżdżę rowerem, bo tak jest szybko i pozwala mi to ominąć korki na drodze. Jak co dzień, otwieram szafkę z kluczami do pomieszczenia, w którym znajdują się rowery. Tym razem jednak nie było ich tam. Wpadłam w lekką panikę, bo spieszyłam się do pracy, ale postanowiłam zachować zimną krew. Przecież na pewno moja mama gdzie indziej schowała te klucze. Dzwonię do niej jednak ona nie odbiera. W międzyczasie próbuję szukać kluczy w innych miejscach. W końcu odebrała, ale mówi, że nie ruszała kluczy i nie ma pojęcia gdzie one mogą być. Dzwonię do taty, sytuacja taka sama. Jestem już dziesięć minut spóźniona. No nic, muszę lecieć na autobus, przecież nie wyczaruję nagle tych kluczy. Wiedziałam, że w tej sytuacji jedynym podejrzanym jest mój młodszy brat, jednak nie odpowiadał na moje telefony i wiadomości. W jego pokoju panował taki bałagan, że poszukiwania kluczy nie miały sensu, ponieważ i tak bym ich tam nie znalazła. Biegnę więc na autobus, wściekła na brata i już planuję jaką mu zrobię awanturę. Z tego pośpiechu, potykam się na chodniku i torebka wypada mi z rąk, a wraz z nią cała jej zawartość. A wśród portfela, chusteczek i książki leżą oczywiście klucze do pomieszczenia na rowery. Do dziś nie mam pojęcia jak znalazły się w mojej torebce, ale najwidoczniej winną ich schowania okazałam się ja sama.

Dzień zaczął się zwyczajnie i nic nie zwiastowało zbliżającej się katastrofy. Wstałam z łóżka, wzięłam prysznic, zjadłam śniadanie. Codzienna, poranna rutyna, nic nadzwyczajnego. Zrobiłam makijaż, uczesałam fryzurę i byłam już gotowa do wyjścia. Do pracy jeżdżę rowerem, bo tak jest szybko i pozwala mi to ominąć korki na drodze. Jak co dzień, otwieram szafkę z kluczami do...

Jest taki dzień, kiedy pierwszą rzeczą, o której myślę zaraz po przebudzeniu, są rogale świętomarcińskie, z białym makiem, dostępne tylko raz do roku.
Tego poranka udałam się po odbiór zamówienia i odkryłam, że rogali nie ma.
- Jak to się mogło zdarzyć? Przecież kupuję u was codziennie, jestem stałą klientką?- byłam wściekła.
- Szanowna pani Jadziu, może zapomniała pani w tym roku zamówić? -sprzedawczyni bezskutecznie próbowała mnie udobruchać.
- Widziałam na własne oczy jak wasz piekarz notuje sobie 10 sztuk! Chyba sobie tego nie wymyśliłam, czy twierdzi pani, że zwariowałam?
Nagle z zaplecza wyłonił się piekarz.
- Ty, jak ci tam, chodź no tu! -krzyknęłam. Gdzie są moje rogale z białym makiem?
- Ale ja….ale pani…ale ja nic nie wiem…
- Byłam tu już miesiąc temu, żeby je zamówić! Jak mam spędzić 11.11 bez rogali, co?
- Ale…przecież…ja pani mówiłem…
Wtem do rozmowy wtrąciła się inna klientka.
- Byłam tutaj, kiedy ta pani składała zamówienie i pan je notował. Znamy się z widzenia. Potwierdzam.
- Grzesiek, gdzie ty to zanotowałeś? -sprzedawczyni była poirytowana,
- Ale ja….no…chyba…na papierze do pakowania…i miałem to przepisać do zeszytu, ale…
- To jakiś skandal! Żądam rogali z białym makiem! Inaczej nie opuszczę piekarni!
- Grzesiek! -wrzasnęła sprzedawczyni.
- Także…teges…-mruknął piekarz -Oddam pani moje, choć żona nie będzie zadowolona.
- Miło mi, bo widzi pan, 11.11 bez rogali, to jak Boże Narodzenie bez śniegu.
- No..to …u mnie w tym roku jest globalne ocieplenie.

Jest taki dzień, kiedy pierwszą rzeczą, o której myślę zaraz po przebudzeniu, są rogale świętomarcińskie, z białym makiem, dostępne tylko raz do roku.
Tego poranka udałam się po odbiór zamówienia i odkryłam, że rogali nie ma.
- Jak to się mogło zdarzyć? Przecież kupuję u was codziennie, jestem stałą klientką?- byłam wściekła.
- Szanowna pani Jadziu, może zapomniała pani...

Instynkt łowcy obudzony przez pokemony
Mój wolny czas opanowały pokemony, a dokładnie gang słodziaków z jednego supermarketów.
Tłumy ruszyły na poszukiwanie wyidealizowanych, pluszowych stworzeń. A ja na prośbę moich dzieci o świcie razem z nimi. Jak gdyby miało zabraknąć czekolady na kartki w PRL-u. Japońskie anime ożyło! A dokładnie gang słodziaków rządzi!. Tyle, że Japonia ma ciekawsze rzeczy do zaoferowania. Mnie zastanawia fakt, co skłania…dorosłych do szukania Bogu ,,ducha’’ tak zwykłego przecież Pikachu i ich spółki na pólkach dyskonta z rana.?! Czy aby tylko powiększyć kolekcję?! Widzę, że słowo hobby nabiera teraz innego znaczenia. Nie wiem jednak, czy z tego śmiać się, czy cieszyć. Jak tak bezmyślnie wyszukiwać i emocjonować się po zdobyciu kolejnego Pikachu. Jakby był wart naszego czasu. Zwolennicy twierdzą, że to ruch i zabawa. Ja uważam, że moje definicje ruchu i zabawy są nieco bardziej kreatywne. Pokemony rządzą, ale co dalej?!

Instynkt łowcy obudzony przez pokemony
Mój wolny czas opanowały pokemony, a dokładnie gang słodziaków z jednego supermarketów.
Tłumy ruszyły na poszukiwanie wyidealizowanych, pluszowych stworzeń. A ja na prośbę moich dzieci o świcie razem z nimi. Jak gdyby miało zabraknąć czekolady na kartki w PRL-u. Japońskie anime ożyło! A dokładnie gang słodziaków rządzi!. Tyle, że...

Mam doła, muszę poprawić sobie humor. Jak zombie skierowałam sie w kierunku szuflady, gdzie leżała moja ulubiona czekolada. Taka z orzechami...
-Gdzie ona jest?! - ryknęłam wściekła gdy zobaczyłam puste opakowanie po czekoladzie.
-Co jest? - w drzwiach pokoju pojawiła sie głowa męża. Nim zdążył się zorientować popchnęłam go w kierunku sofy.
-Z szuflady zniknęła czekolada - warknęłam groźnie. -Rano było jeszcze pół tabliczki. Zjadłeś ją!
-Ale...
-Cicho! Widzę po twoich oczach, że jesteś winny!
-Przecież byłem w pracy - rzekł spokojnie. - Wyszedłem przed tobą a wróciłem przed chwilą. Kiedy miałem zjeść ci tą czekoladę?
Racja. Dzieci... Czym prędzej pobiegłam do dziecięcego pokoju. Pięcioletnia Ania i siedmioletni Krzyś bawili sie zgodnie klockami. Podejrzanie zgodnie...
-Gdzie moja czekolada?! - spytałam tylko nieco spokojniej niż przed chwilą męża. Oczy maluchów zrobiły sie okrągłe ze zdziwienia.
-Tą czekoladę, którą masz zamkniętą w szufladzie biurka? - spytał ostrożnie Krzyś.
-Aha! - pomyślałam triumfalnie. - Mam cię!
Założyłam ręce na piersi gotowa by dać reprymendę.
-Pamiętasz, że robiliśmy wczoraj ciasteczka do szkoły? - pytał Krzyś.
Coś mnie tknęło. Miałam dziwne uczucie, że nie chcę kontynuować tej rozmowy...
-Nie miałaś mamo polewy - kontynuował z premedytacją.
-I rozpuściłam rano czekoladę by polać ciastka... - dokończyłam z westchnieniem.
Cóż, detektyw chyba jednak ze mnie marny...

Mam doła, muszę poprawić sobie humor. Jak zombie skierowałam sie w kierunku szuflady, gdzie leżała moja ulubiona czekolada. Taka z orzechami...
-Gdzie ona jest?! - ryknęłam wściekła gdy zobaczyłam puste opakowanie po czekoladzie.
-Co jest? - w drzwiach pokoju pojawiła sie głowa męża. Nim zdążył się zorientować popchnęłam go w kierunku sofy.
-Z szuflady zniknęła czekolada -...

-Pytam jeszcze raz. Gdzie jest mój pendrive z notatkami Agata?
-Skąd mam wiedzieć!?
-A stąd, że pytałaś mnie o niego dwa dni temu, bo zachciało Ci się zrzucić fotki z wakacji.
-Oj, czepiasz się nie mam go.
-Aga, nie kłam, oddawaj, jutro muszę oddać drugi rozdział licencjatu. Wiesz, że nośnik jest mi potrzebny.
-A Ty wiesz, że go nie mam.
-Hej, co to za głośna rozmowa?
-Cześć Baśka, właśnie próbuję odzyskać mojego pendriva. Aga pożyczyła i nie chce oddać.
-Aga, no coś Ty? Nie spodziewałabym się tego po Tobie.
-Mówcie sobie co chcecie ja zaraz spadam do Majki się pouczyć na sprawdzian, idę się ogarnąć.
*kłap* *drzwi się zamknęły*
-Jesteś pewna, że to ona go zabrała?
-A kto inny mógł to zrobić? Mama nie korzysta z takich sprzętów a tata kompletnie nie zna się na elektronice. Tym bardziej, że usilnie próbowała go ode mnie ostatnio pożyczyć.
*drzwi ponownie się otwierają, wchodzi Agata*
-Pytam po raz ostatni. Oddajesz czy nie?
-Przecież go nie mam.
*Agata kurczowo szuka czegoś w torebce, w końcu poddaje się i zdenerwowana pociąga ją za sobą. Jej zawartość wylatuje na podłogę. W tym również skradziony pendrive.*
-No ładnie tak oszukiwać?
-Przeproś, oddaj i po sprawie, a teraz zmywaj się do nauki, bo wszystkie szare komórki Ci wyparują.
-Ech... sorry siostra.
-A na przyszłość pytaj i nie kłam.

-Pytam jeszcze raz. Gdzie jest mój pendrive z notatkami Agata?
-Skąd mam wiedzieć!?
-A stąd, że pytałaś mnie o niego dwa dni temu, bo zachciało Ci się zrzucić fotki z wakacji.
-Oj, czepiasz się nie mam go.
-Aga, nie kłam, oddawaj, jutro muszę oddać drugi rozdział licencjatu. Wiesz, że nośnik jest mi potrzebny.
-A Ty wiesz, że go nie mam.
-Hej, co to za głośna rozmowa?
...

Zabójczy pocisk. Polska krew[bookLink]4861476|Zabójczy pocisk. Polska krew[/bookLink]

Zabójczy pocisk. Polska krew[bookLink]4861476|Zabójczy pocisk. Polska krew[/bookLink]

 [bookCover]4861476|Zabójczy pocisk. Polska krew[/bookCover]