Tuż po przebudzeniu rozsunęłam zasłony i wyjrzałam przez okno. Moim oczom ukazała się jednak nieprzenikniona ściana bieli. Świat zniknął, utonął w niej niczym w mleku, jak gdyby chciał się przede mną ukryć. Westchnęłam z rezygnacją. To właśnie dziś miałam opuścić wreszcie mój ciasny pokój na ostatnim, siódmym, piętrze starej wieży i rozpocząć nowe życie. Cała jego przestrzeń zawalona była niezliczonymi walizkami, torbami i reklamówkami pełnymi moich rzeczy. Wydawało się wręcz, że w cudowny sposób się rozmnażają i lada chwila ruszą na mnie niczym górska lawina, grzebiąc mnie żywcem. Zaczęłam metodycznie zwozić je windą na parter, gdzie piętrząc się i piętrząc coraz bardziej, przypominały w końcu czarodziejską górę. Usiadłam na jej szczycie i spoglądając w stronę otwartych na oścież wrót, oczekiwałam swojego przewoźnika, marząc skrycie, by okazał się księciem z bajki. Babcia wprawdzie powtarzała mi, że żaden książę na białym koniu sam do mojej wieży nie przyjedzie, lecz jakże się myliła! Niespodziewanie w progu stanął on – mój tajemniczy przewoźnik. Wyłonił się z mgły niczym duch i zaszczycił mnie uśmiechem, który przywodził na myśl promień słońca. Podszedł do mnie i podał mi dłoń, pomagając mi zejść z mojego punktu obserwacyjnego na bagażowej górze. Następnie swoim białym samochodem, który nowoczesnemu księciu przystoi bardziej niż koń, zawiózł mnie do mojego nowego mieszkania. Tak oto poznałam swojego księcia z bajki, z którym odtąd żyjemy szczęśliwie, choć na razie osobno.

Tuż po przebudzeniu rozsunęłam zasłony i wyjrzałam przez okno. Moim oczom ukazała się jednak nieprzenikniona ściana bieli. Świat zniknął, utonął w niej niczym w mleku, jak gdyby chciał się przede mną ukryć. Westchnęłam z rezygnacją. To właśnie dziś miałam opuścić wreszcie mój ciasny pokój na ostatnim, siódmym, piętrze starej wieży i rozpocząć nowe życie. Cała jego...

Promienie słońca przedzierały się przez grube zasłony. Oto nadszedł kolejny dzień. Przeciągnęłam się leniwie i sięgnęłam po leżące na nocnej szafce lustereczko.
-Zwierciadełko, powiedz przecie..
-Nie zaczynaj znowu, dobrze wiesz, że nie ty- nie zdążyłam nawet skończyć wypowiadać formułki, gdy tafla lustra zafalowała i zobaczyłam w niej dobrze mi znaną kapryśną twarz.
-oj daj spokój, spróbować zawsze można - prychnęłam.- skoro jesteś nie w humorze, to idę po kawę. Twarz w lustrze ziewnęła, zafalowała i z powrotem zmieniła się w zwyczajne zwierciadło.
W kuchni czekał na mnie bałagan. Nie wiedziałam, czy to efekt mojego nocnego lunatykowania, czy znowu upierdliwy poltergeist z pierwszego piętra postanowił mnie odwiedzić. Mniejsza z tym. Bo świat znowu zaczął falować. Wszystko ostatnio jest takie nierzeczywiste, nawet to cholerne lusterko. Widzę dłonie wyciągnięte do mnie prosto ze ściany. Podchodzę, chcę je złapać. Nagle wszystko znika. Nic nie faluje, nikt mnie nie chce. Nie jestem najpiękniejsza. Co zrobić ze swoim smutnym życiem?
Zaparzam kawę. Nic tak nie smakuje jak kawa o poranku. Mruczę z zadowolenia razem z czarnym kotem unoszącym się nad moją głową. A gdybym została kotem?

Promienie słońca przedzierały się przez grube zasłony. Oto nadszedł kolejny dzień. Przeciągnęłam się leniwie i sięgnęłam po leżące na nocnej szafce lustereczko.
-Zwierciadełko, powiedz przecie..
-Nie zaczynaj znowu, dobrze wiesz, że nie ty- nie zdążyłam nawet skończyć wypowiadać formułki, gdy tafla lustra zafalowała i zobaczyłam w niej dobrze mi znaną kapryśną twarz.
-oj...

Jak każdego ranka wstaję wcześniej, żeby przed wyjściem do pracy mieć jeszcze czas na wypicie ukochanej kawy. Wsiadam w mój teleportator i oszczędzając czas na godzinne dojazdy samochodami - jak to bywało wcześniej, teleportuję się wprost do mojego gabinetu.
W pracy zamęt, zamieszanie, a później powrót teleportem do domu. Codzienne domowe obowiązki, gotowanie, pranie i sprzątanie. A na koniec czas na przyjemności. Siadam wygodnie w moim fotelu, zabieram ze sobą książkę i ciepłą herbatę z cytryną i tak upływają mi w błogości kolejne minuty na czytaniu ukochanych książek.

Jak każdego ranka wstaję wcześniej, żeby przed wyjściem do pracy mieć jeszcze czas na wypicie ukochanej kawy. Wsiadam w mój teleportator i oszczędzając czas na godzinne dojazdy samochodami - jak to bywało wcześniej, teleportuję się wprost do mojego gabinetu.
W pracy zamęt, zamieszanie, a później powrót teleportem do domu. Codzienne domowe obowiązki, gotowanie, pranie i...

Wolny poniedziałek. W tym zabieganiu nie ma kiedy oddać się przyjemnościom. Ale dzisiaj, dzisiaj w końcu można. Otwieram drzwi do innego świata. Jest na wyciągnięcie ręki, każdy z moich domowników zagląda przez te drzwi minimum trzy razy dziennie. Ale oni tego nie widzą. Nie zauważają tej eterycznej, szeleszczącej kusząco reklamówki, w którą opakowana była dawno już niewidziana, aromatyczna kiełbasa. Nie spostrzegają subtelnej zieleni, jaka otoczyła kłębiącą się w puszce kukurydzę. Ach i ten aromat! Jak można go nie wyczuć! Dla innych nudny, nieciekawy dżem - dla mnie poezja. Ta niezwykła woń sfermentowanych owoców, świadcząca o tym, że zawartość słoiczka ewoluowała już ze dwa razy. A te zacieki - istny kosmos, jeśli przymrużyć oczy, to wydaje się, że sam van Gogh inspirował się nimi, malując "Gwiaździstą noc". Nie ma na tym świecie rzeczy bardziej urokliwej niż nasza lodówka. A jednak musiałam zaburzyć tę harmonię, zniszczyć ten utopijny świat, zanim zamieszkujące go istoty nie zabiły całej mojej rodziny.
- I tak upłynął poniedziałek, dzień wolny.

Wolny poniedziałek. W tym zabieganiu nie ma kiedy oddać się przyjemnościom. Ale dzisiaj, dzisiaj w końcu można. Otwieram drzwi do innego świata. Jest na wyciągnięcie ręki, każdy z moich domowników zagląda przez te drzwi minimum trzy razy dziennie. Ale oni tego nie widzą. Nie zauważają tej eterycznej, szeleszczącej kusząco reklamówki, w którą opakowana była dawno już...

Mój każdy dzień witam z uśmiechem na twarzy. Od razu po przebudzeniu widzę twarz mojego śpiącego synka. Kiedy inni domownicy wyruszą już do pracy i zostaniemy w domu sami,od okna dobiega cichutkie pukanie.To krasnoludki, które mieszkają na strychu psiej budy.Codziennie rano przychodzą na ciepłe mleko i bułki z miodem, a w zamian za skromny posiłek pomagają mi w obowiązkach domowych.Jak miło popatrzeć,, kiedy dom lśni, bez włożenia w to najmniejszego wysiłku, kiedy talerze same się pucują, a ziemniaki na obiad same obierają.Ale nie tylko ja w tym domu mam małych przyjaciół.Na dnie pudełka z zabawkami Kacperka mieszka Tygrysek Borysek. Pochodzi on, aż z Anglii.Wujek kiedyś przysłał go w paczce.Ma połatane futerko, co świadczy,że dużo już w swoim pluszowym życiu przeżył.Mój synek uwielbia słuchać jego opowieści o zagranicznych podróżach i licznych przygodach.W tak doborowym towarzystwie mija nam czas, aż do popołudnia, kiedy reszta domowników wraca do domu.Wtedy nasi goście muszą zamilknąć lub się ukryć.Nie chcą się afiszować,ciężko zdobyć ich zaufanie, ale jeśli już ktoś tego dokona,to znaczy,że jest czystego,dobrego serca.Zawsze z Kacperkiem z niecierpliwością czekamy na nastanie kolejnego dnia,kiedy to będziemy mogli znów spotkać się z naszymi kompanami.

Mój każdy dzień witam z uśmiechem na twarzy. Od razu po przebudzeniu widzę twarz mojego śpiącego synka. Kiedy inni domownicy wyruszą już do pracy i zostaniemy w domu sami,od okna dobiega cichutkie pukanie.To krasnoludki, które mieszkają na strychu psiej budy.Codziennie rano przychodzą na ciepłe mleko i bułki z miodem, a w zamian za skromny posiłek pomagają mi w obowiązkach...

Właśnie pisałam zadanie domowe z j. polskiego, gdy Gabryś wszedł do mojego pokoju. Przytulił mnie i usiadł obok.
- Nadal przy tym siedzisz?
- Nadal… wkurzające, bo robię to od nowa po raz czwarty.
- Przestań o tym myśleć, jak o torturze. To jest ciekawe zajęcie.
- Co? – nie dowierzałam.
Kazał mi zamknąć oczy. Tak zrobiłam. Usłyszałam, jak położył coś na biurku. Otworzyłam jedno oko, żeby podejrzeć, ale skarcił mnie. Westchnęłam.
- Przeczytam, co tutaj jest napisane. Wyobraź sobie, jak wygląda to w twojej głowie, a potem spróbuj to zmienić, żeby pokazało odwrotną sytuację.
- Yhm.
- „Weszłam przez wrota…” – zaśmiałam się, a on mnie szturchnął. – To ty, tak? – chrząknął. – „…Weszłam przez wrota. Otaczała mnie ciemność, ale szybko znalazłam małe światełko. Pobiegłam… to lustro. Z niego wydobywało się światło. Stanęłam przed nim i zobaczyłam swoje odbicie. Dziewczyna uśmiechnęła się do mnie, choć ja tego nie zrobiłam. Podniosła rękę i położyła mi na ramieniu”. – Gabryś dał rękę tam, gdzie przeczytał. Zadrżałam. Ścisnął mocniej. – „Miałam wrażenie, że mówi: Jeszcze żyjesz?”.
Wyobraziłam sobie, że poszłam do Wesołego Miasteczka. Spodziewałam się dużo zabaw, śmiechu, radości. Nie zastałam tego. Wszędzie pusto, smutno. Stanęłam przed lustrem. Zamiast zobaczyć siebie, widziałam dziewczynkę w sukience w niebieskie kwiatki. Była smutna. Powiedziała: „Jeszcze mam cierpieć?”. Odwróciłam się – otaczała mnie grupa dzieci, jak ona.
Wszystko napisałam, a gdy skończyłam, jeszcze miałam dreszcze.

Właśnie pisałam zadanie domowe z j. polskiego, gdy Gabryś wszedł do mojego pokoju. Przytulił mnie i usiadł obok.
- Nadal przy tym siedzisz?
- Nadal… wkurzające, bo robię to od nowa po raz czwarty.
- Przestań o tym myśleć, jak o torturze. To jest ciekawe zajęcie.
- Co? – nie dowierzałam.
Kazał mi zamknąć oczy. Tak zrobiłam. Usłyszałam, jak położył coś na biurku. Otworzyłam...

Jak zwykle w pracy nabawiłam się wielu codziennych plugastw! Najpierw, przy porannej kawie dopadł mnie zgryzotek, który ciągle przypominał jak dużo trzeba zrobić. Po południu przylepił się napiętek – tak, ten napiętek, który wprawia organizm w stan ciągłego napięcia. Jakby tego było mało, kolega z pracy odpowiedział mi niegrzecznym tonem i zaraził nerwkiem! Tym sposobem, wyszłam z biura po 16:00 ze zgryzotkiem, napiętkiem i nerwkiem na karku, które przywołały stres i zmęczenie.

Zamknęłam za sobą drzwi mieszkania. Czarny kot przybiegł się przywitać, jednak prychnął tylko, wyczuwając plugastwa, które przytargałam do domu.

Postanowiłam odprawić rytuał. Zapaliłam kadzidełka; strużka dymu uniosła się prosto do nozdrzy, uderzając nieproszonych gości aromatycznym zapachem drzewa sandałowego. Następnie zrzuciłam z siebie ubrania i weszłam pod prysznic. Gorąca woda spływała po moim ciele, wypłukując plugastwa. Jak zwykle najciężej było się pozbyć napiętka. Postanowiłam go dobić eliksirem z sypanej zielonej herbaty. Podziałało!

Owinięta ręcznikiem weszłam do pokoju, w którym unosił się przyjemny zapach drzewa sandałowego. Mój wzrok spoczął na biblioteczce. Książki szeptały do mnie, kusząc odległymi, fantastycznymi światami. Wybrałam jedną i rozsiadłam się. Kot wskoczył mi na kolana i zwinął się w puszystą kulkę.

Choć początkowo było trudno, wygrałam ten dzień.

Jak zwykle w pracy nabawiłam się wielu codziennych plugastw! Najpierw, przy porannej kawie dopadł mnie zgryzotek, który ciągle przypominał jak dużo trzeba zrobić. Po południu przylepił się napiętek – tak, ten napiętek, który wprawia organizm w stan ciągłego napięcia. Jakby tego było mało, kolega z pracy odpowiedział mi niegrzecznym tonem i zaraził nerwkiem! Tym sposobem,...

Kładąc się spać myślałam tylko o tym, że muszę wstać wcześnie rano i bez sprawnego budzika zapewne mi się to nie uda.
Nie pamiętam całości snu, ale pamiętam zakończenie. Ostrożnie szłam powoli po schodach, a tuż za mną cicho stąpała siostra.
Budynek był niewykończoną budowlą, a schody miały kształt litery "L" lekko prowadząc w górę przed zejściem na parter. Dziwnie nie pasowały, bo ostatni stopień schodów był nieco za wysoko.
Moje tempo nie odpowiadało siostrze. Przeze mnie potknęła się kilka razy i zirytowana narzekała mi nad uchem. Nie chciałam jej denerwować, po prostu byłam ostrożna. Miała tego dość i prawie na samym końcu popchnęła mnie.
Wtedy się obudziłam. Było jeszcze wcześnie. Szykując się na dłuższą drogę myślałam co miał oznaczać ten sen...
Zrozumiałam to w drodze. Na śliskiej jezdni nie trudno stracić panowanie nad pojazdem. Wiedziałam jak to się skończy, bo sen mnie ostrzegł, niestety nie dość bezpośrednio bym szybciej do tego doszła i jakoś zaradziła na ten przebieg wydarzeń...
Widziałam jelenia w krzakach tuż przy naszej trasie. Wydawało mi się, że kręci głową jakby przekazywał: "Nie wierzę, że do tego dopuściłaś skoro dostałaś ostrzeżenie". Kierowca wciąż manewrował kierownicą i w końcu odzyskał panowanie, a ja obejrzałam się na mijane krzaki. Już nic się w nich nie ukrywało.

Kładąc się spać myślałam tylko o tym, że muszę wstać wcześnie rano i bez sprawnego budzika zapewne mi się to nie uda.
Nie pamiętam całości snu, ale pamiętam zakończenie. Ostrożnie szłam powoli po schodach, a tuż za mną cicho stąpała siostra.
Budynek był niewykończoną budowlą, a schody miały kształt litery "L" lekko prowadząc w górę przed zejściem na parter. Dziwnie nie...

Wybiegam w pośpiechu z trzeciego piętra mojej klitkowatej wieży, mijając w drodze na dół hałasującego potwora, który strasznie musi się mnie bać. Kiedy nerwowym truchtem przebiegam po nieprotestującej nigdy zebrze, by na czas zdążyć wcisnąć się w bebechy żółto-niebieskiego węża - zaklinam żywioły i inne pełzające paskudztwa,bym mogła przycupnąć spokojnie, na kwadrans w tych gadzich wnętrznościach i sprawdzić nieodebrane połączenia. (Te swoją drogą, rozmnażają się zawsze jak najlepszy zmutowany wirus na hiper napędzie). Przy okazji skanowania wzrokiem ikon czerwonych słuchawek, powtarzam w myślach codzienną mantrę:"Jak wrócę do domu - to odeśpię." Wąż wypluwa mnie z siebie z entuzjazmem lekko zgrzaną i odrobinę niedotlenioną, ale żywą! Chwalmy dzień!-jakby powiedziała Podręczna. Mój trucht zmienia się w szybkie kroki, ale na finiszu - z małym podbiegiem do autobusu. Docieram do szklanego pałacu nad morzem akurat w momencie, gdy udaje mi się pozbyć zadyszki. Minuta i skupiona rozpoczynam audiencje. Po dźwignięciu na swe barki kilku życiowych tragedii, dramatów i innych pomniejszych nieszczęść ludzkich okraszonych od czasu do czasu klnięciem oraz łzami - czekam na mojego rycerza. Rycerz podjeżdża, a i owszem białymi, dziewięćdziesięcioma (chyba, bo nigdy nie liczyłam) końmi mechanicznymi, ale zawsze tak jakoś tuż, tuż na granicy mojej anielskiej cierpliwości. Na szczęście jego uśmiech jest jak stukilowa sztanga ściągnięta z ramion omdlewającego na ławce w siłowni i szeleszczącego dresem Cichego Łysego. I tak oto konie unoszą nas w grafitach zapadającego zmierzchu na ucztę pośpieszną. Pośpieszną, bo gotową w mig, niczym "czary-mary,stoliczku nakryj się" - coś z niczego, a przecież z polskich ziemniaków i soczystej-ojczystej wołowiny. Utuleni glukozą z "M - jak Magia", szybujemy w powietrzu znów na trzecie piętro ciasnej wieży, by szum sunącego węża utulił nas do snu.

Wybiegam w pośpiechu z trzeciego piętra mojej klitkowatej wieży, mijając w drodze na dół hałasującego potwora, który strasznie musi się mnie bać. Kiedy nerwowym truchtem przebiegam po nieprotestującej nigdy zebrze, by na czas zdążyć wcisnąć się w bebechy żółto-niebieskiego węża - zaklinam żywioły i inne pełzające paskudztwa,bym mogła przycupnąć spokojnie, na kwadrans w tych...

Nadszedł ten dzień. To dziś po trzech latach niebytu na łonie rodzinnego domostwa pojawiła się siostra męża. Nasz syn jeszcze nigdy nie miał okazji cioteczki poznać, wkońcu sam ma trzy lata. Auto zatrzymało się przed domem i wyłoniła się ona... czarna mara, targająca wielką, ciężką walizkę. Weszła na podwórko i syn natychmiast zaczął płakać, chowając się za moimi nogami. Mąż od razu zareagował " no co ty mały ciotki się boisz"? A co się dziwisz?- szepnełam cicho. Przyjechała czarownica to i dziecko wystraszone! Nie da się ukryc, że nie pałamy do siebie sympatią. Po krótkim przywitaniu i oschłych serdecznościach wniosła tą walizę do swojego tymczasowego pokoju. Było to latem więc zaproponowalam kawę w ogrodzie. Zgodziła się i już za chwilę pojawiła się siadając wygodnie w ratanowym fotelu. Synek wciąż na wszelki wypadek trzymał się od niej z dala, obserwując ją z bezpiecznej odległości. Co innego zrobił za to czarny jak smoła kot sąsiadów. Natychmiast wgramolił się na jej kolana i przeraźliwie wręcz zamiauczał. Synek rzucił mi się w ramiona: mamo! mamo!! to prawda co mówiłaś!! Każda czarownica ma swojego kota!!! Tłumaczyć się musiałam gęsto, ale za to cioteczka...zbyt prędko znowu nie przyjedzie :)

Nadszedł ten dzień. To dziś po trzech latach niebytu na łonie rodzinnego domostwa pojawiła się siostra męża. Nasz syn jeszcze nigdy nie miał okazji cioteczki poznać, wkońcu sam ma trzy lata. Auto zatrzymało się przed domem i wyłoniła się ona... czarna mara, targająca wielką, ciężką walizkę. Weszła na podwórko i syn natychmiast zaczął płakać, chowając się za moimi nogami....