Mój pradziadek, jako jeden z wielu w tym czasie, znalazł się na Syberii w obozie. Wraz z dwoma kolegami udało im się stamtąd wydostać. Chcieli wrócić do domu, do Polski. Droga była niebezpieczna, a ich nie było stać, aby poruszać się koleją. Więc jak przystało na dzielnych i silnych chłopów - wyruszyli w drogę powrotną pieszo. Po drodze zatrzymywali się u ludzi, żeby pracować za twz. łyżkę strawy, bądź żywili sie tym, co udało im się znaleźć. Chcieli przetrwać i za wszelką cenę ujrzeć ponownie swoje rodziny. Niestety do celu dotarło tylko dwóch. Jeden z kolegów pradziadka nie wytrzymał tej wędrówki i zmarł. Udało mu się co prawda dotrzeć do granic kraju, ale już nie do rodziny. Pradziadek też był bardzo zniszczony po tej wyprawie, trudno go było rozpoznać. Jednak nie tracił nadziei, że zobaczy jeszcze kiedyś rodzinne strony i swoich bliskich. Właśnie to dodawało mu sił. Nie wiem, czy ktokolwiek ze współczesnych ludzi byłby w stanie przejść (także dosłownie) i wytrzymać tak wiele. To były duże silniejsze pokolenia od nas.

Mój pradziadek, jako jeden z wielu w tym czasie, znalazł się na Syberii w obozie. Wraz z dwoma kolegami udało im się stamtąd wydostać. Chcieli wrócić do domu, do Polski. Droga była niebezpieczna, a ich nie było stać, aby poruszać się koleją. Więc jak przystało na dzielnych i silnych chłopów - wyruszyli w drogę powrotną pieszo. Po drodze zatrzymywali się u ludzi, żeby...

Syberia to odległy, nieprzystępny ląd. Niegościnny klimat, dzika przyroda, kraina lodu, naturalne więzienie - epitety obrazujące ten obszar znane z czasów dzieciństwa. Czy odzwierciedlają esencję prawdziwej natury Syberii?
Władimir Megre w książce o Anastazji zamieszkującej te tereny ukazuje to miejsce z perspektywy zanurzenia się w moce ziemi. Kobieta-pustelnica przekazuje mu mądrość natury ducha Syberii.
Oglądałam w internecie wywiady z szamanką syberyjską Aisu. Pod jej wpływem właściwie w ciągu jednego dnia poczułam zmianę, odblokowując połączenie z pradawną matką. Skoro potrafiłam tego dokonać w Polsce, to jakich niesamowitych wrażeń, potężnej energii doświadczyłabym na Syberii.
Bear Grylls w jednym z serii przygodowych filmów zdradza nam, że cisza w syberyjskim lesie jest niesamowita. Wydaje się, że świat się zatrzymał, a człowiek doznaje niepowtarzalnego uczucia błogiego szczęścia.

Syberia to odległy, nieprzystępny ląd. Niegościnny klimat, dzika przyroda, kraina lodu, naturalne więzienie - epitety obrazujące ten obszar znane z czasów dzieciństwa. Czy odzwierciedlają esencję prawdziwej natury Syberii?
Władimir Megre w książce o Anastazji zamieszkującej te tereny ukazuje to miejsce z perspektywy zanurzenia się w moce ziemi. Kobieta-pustelnica...

Syberia już od wielu lat rozpala moją wyobraźnię. Z jednej strony kojarzy się z łagrami, zesłaniami, głodem, ubóstwem. Książki jak „Długi marsz” czy „Wspomnienia z domu umarłych” budzą trwogę nie tylko przed okrucieństwem ludzi, ale także przed potęgą natury. Z drugiej strony jest to miejsce niezadeptane przez turystów, pozwalające na złapanie oddechu, chwili wytchnienia, spokoju. Moja odwieczna fascynacja naturą i potrzeba znajdywania miejsc takiego odosobnienia sprawiła, że podróż Koleją Transsyberyjską znalazła się na mojej liście 100 marzeń podróżniczych. Moim celem byłby Irkuck i Listwianka. Zobaczenie Bajkału musi być niezwykłym przeżyciem.
Najbardziej wstrząsający był dla mnie dokument, który obejrzałam już kilka lat temu. Był on kręcony na Syberii niedługo po rozpoczęciu wojny w Donbasie. Byłam w szoku, że rodzice żołnierza, którzy zostali poinformowani, że ich syn zginął w czasie ćwiczeń przy granicy ukraińskiej (a nie w czasie działań zbrojnych), nawet nie poddali tego w wątpliwość. Wszyscy sąsiedzi nie byli świadomi, że toczy się jakakolwiek wojna na Ukrainie. Dodatkowo gdy byli pytani o II wojnę światową też nie zawsze wiedzieli o co chodzi. Dopiero kiedy dziennikarze doprecyzowali, że mowa o Wielkiej wojnie ojczyźnianej potrafili podać jakieś fakty. Tylko fakty wyglądały tak, ze II wojna światowa zaczęła się dla nich w 1941 r. Ludzie pochodzący z małych miasteczek na Syberii nie zdają sobie sprawy, że Rosja prowadziła jakiekolwiek działania zbrojne przed tą datą.

Syberia już od wielu lat rozpala moją wyobraźnię. Z jednej strony kojarzy się z łagrami, zesłaniami, głodem, ubóstwem. Książki jak „Długi marsz” czy „Wspomnienia z domu umarłych” budzą trwogę nie tylko przed okrucieństwem ludzi, ale także przed potęgą natury. Z drugiej strony jest to miejsce niezadeptane przez turystów, pozwalające na złapanie oddechu, chwili wytchnienia,...

Historia co prawda nie o Syberii, ale także o podróży z mroźnego wschodu, a dokładniej zza Buga.
Po wojnie rodzina babci zdecydowała się na migrację i zapadła decyzja o kierunku dalszym niż po drugiej stronie rzeki. Zamarzyła im się Ameryka. Ludzie migrowali masowo, więc co jakiś czas podstawiane były pociągi, do których ludzie pakowali swój dobytek i żegnali dotychczasowe miejsce. Z racji dalekiej migracji, rodzina babci spakowała tylko najpotrzebniejsze rzeczy oraz pamiątki i wsiedli do pociągu, którego celem był port na Bałtyku. Rzecz w tym, że pomylili pociągi i teraz zamiast babci Cristiny z LA jest babcia Krysia z małej i cudnej wioseczki na zachodzie Polski :) Ile razy słyszę tę historię od babci, zawsze tak samo śmieszy. Ich miny po opuszczeniu pociągu musiały być cudowne.

Historia co prawda nie o Syberii, ale także o podróży z mroźnego wschodu, a dokładniej zza Buga.
Po wojnie rodzina babci zdecydowała się na migrację i zapadła decyzja o kierunku dalszym niż po drugiej stronie rzeki. Zamarzyła im się Ameryka. Ludzie migrowali masowo, więc co jakiś czas podstawiane były pociągi, do których ludzie pakowali swój dobytek i żegnali dotychczasowe...

Mój dziadek po wojnie został wywieziony na Syberię do jakiegoś obozu pracy, skąd udało mu się cudem uciec... Bardzo żałuję, że nie wiem jak to wszystko się wydarzyło, bo dowiedziałam się o tym dopiero po śmierci dziadka... Powiedział mi to tata, ale niestety nie znał żadnych szczegółów, bo w domu się o tym nie rozmawiało. Szkoda, że nie dowiedziałam się tego wcześniej, za życia dziadka, bo chętnie zapytałabym go o jego przeżycia na wojnie i potem właśnie na Syberii, może mi, najstarszej wnuczce by coś więcej opowiedział...
Z kolei brat mojego pradziadka, ze strony taty, przez jakiś czas jeździł Koleją Transsyberyjską jako maszynista! Ale tu również nie znam szczegółów, czego bardzo, bardzo żałuję, bo lubię takie opowieści i chętnie bym się nimi podzieliła z innymi...

Mój dziadek po wojnie został wywieziony na Syberię do jakiegoś obozu pracy, skąd udało mu się cudem uciec... Bardzo żałuję, że nie wiem jak to wszystko się wydarzyło, bo dowiedziałam się o tym dopiero po śmierci dziadka... Powiedział mi to tata, ale niestety nie znał żadnych szczegółów, bo w domu się o tym nie rozmawiało. Szkoda, że nie dowiedziałam się tego wcześniej, za...

Ja mam marzenie związane z Syberią i to moje marzenie. Mianowicie chciałabym się przejechać koleją Transsyberyjską Moskwa - Władywostok. To magiczna linia. Ja czytałam o tej trasie i naprawdę chciałabym odbyć tą podróż.

Ja mam marzenie związane z Syberią i to moje marzenie. Mianowicie chciałabym się przejechać koleją Transsyberyjską Moskwa - Władywostok. To magiczna linia. Ja czytałam o tej trasie i naprawdę chciałabym odbyć tą podróż.

Dziadkowie mojej kuzynki zostali zesłani na Syberię. Zostali wywiezieni w nieznane strony, wiele kilometrów od domu. W sumie to dystans ten mierzono dniami, a nie kilometrami, bo te mało kto z udających się tam przymusem osób mógłby zliczyć.
Mimo, że losu nie można im pozazdrościć, to wielką otchłań smutku porównywalnego tylko do bezkresu Syberii, rozjaśniała im iskierka nadziei, wspomnienie domu oraz miłość, która właśnie rozkwitała w ich młodych sercach. Wbrew wszystkiemu dziękowali też opatrzności, dzięki której nie poznali syberyjskiej tajgi jako jedni z pierwszych, gdyż tych los był jeszcze gorszy. Według ich opowieści pierwsze zesłane osoby po opuszczeniu pociągu dostawały tylko siekiery i musiały same wznieść swe schronienia nim zamarzły na śmierć. Bardzo ekstremalne temperatury panujące w tym regionie świata sprawiały też, że wystawienie jakiejkolwiek części ciała na ich działanie groziło natychmiastowym odmrożeniem, co było szczególnie ujmujące podczas czynności fizjologicznych.
Nie wspomnę już co musieli jeść by przetrwać, ale o tym nawet sami bohaterowie mej opowieści nie chcieli mówić. Niektóre wspomnienia lepiej schować na dno pamięci. Niestety kilka lat temu oboje Państwo odeszli, a wraz z nimi wiedza i opowieści których bardzo lubiły słuchać młodsze pokolenia…

Dziadkowie mojej kuzynki zostali zesłani na Syberię. Zostali wywiezieni w nieznane strony, wiele kilometrów od domu. W sumie to dystans ten mierzono dniami, a nie kilometrami, bo te mało kto z udających się tam przymusem osób mógłby zliczyć.
Mimo, że losu nie można im pozazdrościć, to wielką otchłań smutku porównywalnego tylko do bezkresu Syberii, rozjaśniała im iskierka...

W mojej rodzinnej wsi do dziś krąży o powieść, o księdzu, który objął naszą parafię po wojnie. Wcześniej wiele lat spędził na Syberii. Wieść gminna niesie, że owy ksiądz, potrafił zimą brać kąpiel w beczce, stojącej na dworze i nigdy nie bywało mu zimno.

W mojej rodzinnej wsi do dziś krąży o powieść, o księdzu, który objął naszą parafię po wojnie. Wcześniej wiele lat spędził na Syberii. Wieść gminna niesie, że owy ksiądz, potrafił zimą brać kąpiel w beczce, stojącej na dworze i nigdy nie bywało mu zimno.

Miałam sąsiada. Miał już swoje lata, ale wciąż dokładnie pamiętał Wygnanie - bo właśnie tak nazywał Syberię. Nieraz opowiadał historie o tym, co działo się w tym piekle.Gdy wpadał śnieg, a temperatura spadała poniżej zera, siadał w moim domu i wspominał, że nasz zimy to delikatne muśnięcia Anioła. Najmocniej w pamięć zapadła mi jednak jedna historia.
Zwykle opowiadając swoje historie nie mówił o ruskach. Nie oceniał pilnujących ich ludzi źle. Mawiał tylko - takie mieli zadanie, a w każdej grupie znajdują się ludzkie diabły. Konkretnie opowiedział nam jedną historię, która do dziś przywołuje w moich oczach łzy. Łagry nie rozpieszczały, ale on znalazł tam Anioła Stróża, który wyprowadził go z piekła. Była to córka jednego ze strażników. Nieoficjalnie przychodziła do baraków i opiekowała się młodymi dzieciakami, zakładała bandaże, leczyła rannych, czasem przyniosła najsłabszym jedzenie. Dawała z siebie tyle co mogła. Jej ojciec również był "dobrym człowiekiem". Nie bił i pilnował innych, by tego nie robili. Był litościwy. A mimo tego miał posłuch. Ale to za namową córki pomagał w robotach. Ona sama też czasem chodziła, by pomóc jak umiała. Była z nimi, choć nie musiała. A potem zaczęto przewozić ludzi do innego łagru - podobno jeszcze bardziej w głąb Rosji. Pan Józef wtedy chorował i to za namową jego Anioła strażnicy sprowadzili do wioski tych, którzy mogliby nie przetrwać w innym obozie. W tym jego.
Potem zawsze się zacinał i nie chciał mówić dalej, ale słyszałam, że po wojnie utrzymywał jeszcze listowny kontakt ze swoim Aniołem.

Miałam sąsiada. Miał już swoje lata, ale wciąż dokładnie pamiętał Wygnanie - bo właśnie tak nazywał Syberię. Nieraz opowiadał historie o tym, co działo się w tym piekle.Gdy wpadał śnieg, a temperatura spadała poniżej zera, siadał w moim domu i wspominał, że nasz zimy to delikatne muśnięcia Anioła. Najmocniej w pamięć zapadła mi jednak jedna historia.
Zwykle opowiadając...

Powrót z Północy[bookLink]4860434|Powrót z Północy[/bookLink]

Powrót z Północy[bookLink]4860434|Powrót z Północy[/bookLink]

 [bookCover]4860434|Powrót z Północy[/bookCover]