Tego lata o mały włos uniknęłam spotkania z przerażającą burzą, przed którą czmychnęłam w ostatniej chwili. Choć byłam o włos.
Burza. Nic strasznego. Ileż już burz widziałam już w życiu? Bardzo wiele. Nie ma się czym nadmiernie przejmować, kiedy siedzi się w domu. Jadnak na ulicy, z dala od domu, z niemowlęciem w wózku obserwować nadciągające z dużą prędkością niemal czarne chmury to niemałe przeżycie. Tak było tym razem, kiedy wybrałam się z malutkim synem po drobne zakupy. Pogoda zmieniła się w ciągu kilku minut. Ja - raczej przezorna - właśnie tym razem nie wzięłam ze sobą telefonu, który w razie konieczności, mógłby mnie uratować. Nie mogłam zadzwonić do męża, rodziców, z prośbą o pomoc.
Szłam - a raczej pędziłam - z wózkiem w stronę domu, wprost pod chmurę, czując w środku narastające przerażenie, a na skórze wzmagający się wiatr. Gdybym była sama, nie bałabym się tak, jednak myśl o zagrożeniu dla mojego syna mroziła mi krew w żyłach. Myślałam, że nie zdążę, że wiatr i ulewa nas dopadną, jednak na całe szczęście byłam o kilka sekund szybsza od żywiołu i w ostatniej chwili dobiegłam do domu, gdzie byliśmy już z synem bezpieczni.

Tego lata o mały włos uniknęłam spotkania z przerażającą burzą, przed którą czmychnęłam w ostatniej chwili. Choć byłam o włos.
Burza. Nic strasznego. Ileż już burz widziałam już w życiu? Bardzo wiele. Nie ma się czym nadmiernie przejmować, kiedy siedzi się w domu. Jadnak na ulicy, z dala od domu, z niemowlęciem w wózku obserwować nadciągające z dużą prędkością niemal czarne...

Zawsze lubiłem burzę. Po dziś dzień lubię wychodzić na balkon i patrzeć na zbierające się czarne chmury, czuć na skórze wzmagający się wiatr i słyszeć pierwsze krople zwiastujące nadejście tego żywiołu. Lecz jednej burzy, która nadeszła w letnie popołudnie 2003r. nie polubiłem, ale zapamiętałem na długo. Nie pamiętam co mną wtedy kierowało, ale przebywając na podwórku, wraz z pojawieniem się na horyzoncie pierwszych oznak nadchodzącej burzy wraz z kolegą postanowiliśmy udać się do parku. Tak wiem – też nie rozumiem jak głupi mogłem być te kilkanaście lat temu. W drodze do wspomnianego parku zauważyliśmy kilka metrów przed nami parę zakochanych pchających wózek. Nie było w tym nic wartego zapamiętania, aż do momentu gdy tuż przed pchanym przez parę wózkiem spadł z drzewa ogromny konar. Ich krzyk i przerażenie wryło mi się w pamięć…

Zawsze lubiłem burzę. Po dziś dzień lubię wychodzić na balkon i patrzeć na zbierające się czarne chmury, czuć na skórze wzmagający się wiatr i słyszeć pierwsze krople zwiastujące nadejście tego żywiołu. Lecz jednej burzy, która nadeszła w letnie popołudnie 2003r. nie polubiłem, ale zapamiętałem na długo. Nie pamiętam co mną wtedy kierowało, ale przebywając na podwórku, wraz...

To było nieco ponad rok temu w malowniczym, spokojnym miasteczku Monterey u wybrzeży Oceanu Spokojnego. To miasteczko znalazło się na mojej kalifornijskiej trasie z jednego powodu: oglądanie wielorybów.

Tego, co przeżyłam na pokładzie kutra wycieczkowego nie zapomnę do końca życia. Przede wszystkim, Ocean Spokojny jest spokojny tylko z nazwy. Mimo że pogoda była udana, porywczy wiatr sprawił, że już po wypłynięciu z portu, fale tak bardzo kołysały naszym kutrem, że niektórzy pasażerowie pochowali się do kajuty. Woda wdzierała się na pokład, mocząc wszystko dookoła, a ci, którzy zostali na burcie, musieli mocno się trzymać, aby nie upaść. Byliśmy cali przemoczeni, a dodatkowo wiatr drażnił się z nami, ciskając krople wody do oczu. W pewnym momencie miałam wrażenie, że fala wzniosła nasz dziób pod kątem 45 stopni w stosunku do rufy! Serce dudniło mi jak oszalałe, a przez głowę przemykało milion myśli. A co jeśli rozpęta się sztorm? Co jeśli nie wrócę z tego rejsu? Jak bolesna jest śmierć przez utonięcie? Jednak kapitan uspokajał i zapewniał, że to tylko stan przejściowy. Kiedy już trochę się uspokoiło, czułam ogromny podziw i pokorę w stosunku do nieposkromionej Matki Natury.

W końcu udało nam się wypłynąć daleko na pełen ocean; zobaczyłam je. Jeden pomachał nam tylną płetwą, jakby od niechcenia witając się ze starym znajomym. Inny leniwie wynurzył cielsko, aby zobaczyć co się dzieje. Jak nigdy przedtem, czułam, że żyję.

To było nieco ponad rok temu w malowniczym, spokojnym miasteczku Monterey u wybrzeży Oceanu Spokojnego. To miasteczko znalazło się na mojej kalifornijskiej trasie z jednego powodu: oglądanie wielorybów.

Tego, co przeżyłam na pokładzie kutra wycieczkowego nie zapomnę do końca życia. Przede wszystkim, Ocean Spokojny jest spokojny tylko z nazwy. Mimo że pogoda była udana,...

Pamiętam ten dzień jak dziś. Chodziłam do szkoły średniej, był to piątek i z internatu miałam wrócić do domu na weekend. Wczesna, a może późna jesień - to wspomnienie zamazał już czas.
Rankiem, gdy się obudziłam za oknem ukazały mi się zaspy takie o których dzień wcześniej można było tylko pomyśleć. Przy sobie miałam tylko buty sportowe, którymi musiałam przemierzyć długą drogę z przystanku do domu, dodatkowo niosąc ciężki bagaż na ramieniu.
W mojej głowie tkwiła tylko myśl, że jeśli się przewróce to już się nie podniosę i zostanę w jednej z tych zasp. Szłam co rusz się potykając o własne, ciężkie nogi. Gdy dotarłam do domu byłam tak zmęczona i zmarznięta, że byłam pewna, że na następny dzień będę chora.

Pamiętam ten dzień jak dziś. Chodziłam do szkoły średniej, był to piątek i z internatu miałam wrócić do domu na weekend. Wczesna, a może późna jesień - to wspomnienie zamazał już czas.
Rankiem, gdy się obudziłam za oknem ukazały mi się zaspy takie o których dzień wcześniej można było tylko pomyśleć. Przy sobie miałam tylko buty sportowe, którymi musiałam przemierzyć długą...

Przez miasto to szkoły idzie sobie niespełna ośmioletnia dziewczynka. Jest bardzo wietrznie i deszczowo. Trzyma się ona kurczowo parasola, zaczyna schodzić z "chodnikowej górki" aż w pewnym momencie nie czuje gruntu pod nogami. Jest tak "lekka jak piórko", że wiatr uniósł ją na kilka chwil w powietrzu. Dziewczyna poczuła jak ściska ją w gardle wielki strach, serce bije jej jak dzwon... Jednak z drugiej strony było to dla niej niesamowite przeżycie- móc latać, choć chwilę, choć chwilę... Ta dziewczynka ma już prawie 30 lat i pisze ten post... Nadal jest ona "lekka jak piórko".

Przez miasto to szkoły idzie sobie niespełna ośmioletnia dziewczynka. Jest bardzo wietrznie i deszczowo. Trzyma się ona kurczowo parasola, zaczyna schodzić z "chodnikowej górki" aż w pewnym momencie nie czuje gruntu pod nogami. Jest tak "lekka jak piórko", że wiatr uniósł ją na kilka chwil w powietrzu. Dziewczyna poczuła jak ściska ją w gardle wielki strach, serce bije jej...

Jak byłam mała wierzyłam, że jestem "panią wiatru".
Nie wiem jakim sposobem wpadłam na taki pomysł, ale byłam tego na 100% pewna.
Będąc pewnego, letniego dnia nad morzem z rodziną, postanowiłam popływać.
Wzięłam ponton i wyruszyłam dryfować na falach.
Jak to nad Bałtykiem bywa, wiał dość mocny wiatr i były fale.
Mądra ja postanowiła więc podnieść się na pontonie i poczuć wiatr we włosach.
Wierzyłam bowiem, że skoro władam nad wiatrem to nie spadnę do wody.
Jednak moja wiara okazała się płonna. Zanim zdążyłam cokolwiek zarejestrować, poczułam, że moje ciało wykonuje obrót o 180 stopni a do ust, otwartych z zaskoczenia, wlewa się woda.
Tak oto moja młodsza wersja została uświadomiona, że nie posiada żadnych magicznych mocy.

Jak byłam mała wierzyłam, że jestem "panią wiatru".
Nie wiem jakim sposobem wpadłam na taki pomysł, ale byłam tego na 100% pewna.
Będąc pewnego, letniego dnia nad morzem z rodziną, postanowiłam popływać.
Wzięłam ponton i wyruszyłam dryfować na falach.
Jak to nad Bałtykiem bywa, wiał dość mocny wiatr i były fale.
Mądra ja postanowiła więc podnieść się na pontonie i poczuć...

Było to kilka lat temu, jak jeszcze studiowałam w Lublinie. Okres przedświąteczny. Każdy chciał wtedy skończyć jak najszybciej zajęcia i jechać do domu na święta.
Czwartek. Jak wstałam za oknem było mnóstwo śniegu i nadal mocno sypało. Wykłady zaczynały mi się po południu, a do tego czasu nasypało tyle śniegu, że cała komunikacja stanęła. Ulice Lublina stały się jednym wielkim korkiem, jeszcze nigdy czegoś takiego nie widziałam. Na wykłady musiałam iść pieszo bo nie było mowy o dojeździe komunulikacją miejską. Po wykładach całą grupą wracaliśmy do akademika, ale nie był to łatwy marsz, ciągle sypało i wiał mroźny wiatr.
W piątek było już trochę lepiej, bo przestało sypać. Spakowałam torbę i wyruszyłam na busa, ale i ta trasa nie była łatwa. Dojechaliśmy do połowy i trafiliśmy na korek. Okazało się, że droga została zasypana i nie ma możliwości przejazdu. Na szczęście kierowca znał objazd jakimiś lokalnymi drogami i udało się nam dojechać do celu. W wiadomiściach później widziałam, że drogę udało się odśnieżyć dopiero po kilku dniach.

Było to kilka lat temu, jak jeszcze studiowałam w Lublinie. Okres przedświąteczny. Każdy chciał wtedy skończyć jak najszybciej zajęcia i jechać do domu na święta.
Czwartek. Jak wstałam za oknem było mnóstwo śniegu i nadal mocno sypało. Wykłady zaczynały mi się po południu, a do tego czasu nasypało tyle śniegu, że cała komunikacja stanęła. Ulice Lublina stały się jednym...

Cztery żywioły żądzą tym światem,
Mnie spotkała burza tego lata pod lasem.
Wybrałam się z samego rana na grzyby,
Wtem ulewa i pioruny prosto na mnie szłyby.
Ale nogi za pas wzięłam migisuem,
Nagle przypomniałam słowa babci,żeby w burzę nie biegać kłusem.
Co robić, telefon zaczął wydzwaniać,
Mnie coraz gorszy strach zaczął napawać.
Bo dzwonić w burzę, srogo zabronione,
Co robić,żeby moje życie zostało ocalone?
Na polu stała leśniczego ambona,
Postanowiłam tam przetrwać burzy złego demona.
Gdy pogoda uspokoić się zdołała,
Pobiegłam szybko do domu jakbym latała.
Z sercem na ramieniu do domu wróciłam,
I głowę ze strachu kocem nakryłam.
Burza to nie przelewki państwo moi drodzy,
Więc trzymajcie popisy na bardzo mocnej wodzy.

Cztery żywioły żądzą tym światem,
Mnie spotkała burza tego lata pod lasem.
Wybrałam się z samego rana na grzyby,
Wtem ulewa i pioruny prosto na mnie szłyby.
Ale nogi za pas wzięłam migisuem,
Nagle przypomniałam słowa babci,żeby w burzę nie biegać kłusem.
Co robić, telefon zaczął wydzwaniać,
Mnie coraz gorszy strach zaczął napawać.
Bo dzwonić w burzę, srogo zabronione,
Co...

Miałam takie zdarzenie na studiach. Na zaliczenie z ekologii musieliśmy zrobić sobie zdjęcie z pomnikiem przyrody w naszej okolicy. Wykłodawca stwierdził, że powinniśmy zbliżyć się do natury. Zdjęcia miały być trzy w trzech różnych miejsc. Był listopad więc pogoda nie rozpieszczała ale cóż zrobić. Wyruszyłam z rana i dwa pierwsze zdjęcia zrobiłam wyjątkowo szybko. Byłam z siebie bardzo zadowolona. Specjalnie do tych zdjęć wyfiokowałam się jak dama. Przy trzecim jednak zaczęły się schody. Była to wieża widokowa na środku rolniczego pola. Popatrzyłam na swoje nowe zamszowe kozaczki na szpilkach ehh błąd taktyczny. Ruszyłam przez to pole i wtedy rozpętało się piekło. Ulewa postanowiła akurat teraz osiągnąć swoje apogeum, szłam po kostki w błocie, zastanawiając się za jakie grzechy mnie to spotyka. Wiatr zacinał nie pozwalając złapać oddechu, byłam cała mokra i ubłocona. Fryzura i makijaż odpłynęły w zapomnienie. Przeszła mi przez głowę myśl, że tak blisko natury nie byłam nigdy i wcale mi się to nie podobało. Poczułam, że nie panuję nad niczym. Zdjecie na którym stałam "wystylizowana" przez matkę naturę zrobiło jednak na wykładowcy niesamowite wrażenie i przedmiot na szczęście zaliczyłam.

Miałam takie zdarzenie na studiach. Na zaliczenie z ekologii musieliśmy zrobić sobie zdjęcie z pomnikiem przyrody w naszej okolicy. Wykłodawca stwierdził, że powinniśmy zbliżyć się do natury. Zdjęcia miały być trzy w trzech różnych miejsc. Był listopad więc pogoda nie rozpieszczała ale cóż zrobić. Wyruszyłam z rana i dwa pierwsze zdjęcia zrobiłam wyjątkowo szybko. Byłam z...

Wydarzenie było dla mnie traumatyczne, dlatego pamiętam je jakby to było wczoraj. Sytuacja miała miejsce ok. 18 lat temu gdy byłam małym brzdącem, dla którego starsza siostra była wzorem do naśladowania i ideałem. Było gorąco, wakacje, całą rodziną spędzaliśmy wakacje nad wodą. Siostra oddaliła się od brzegu, by popływać. Nie patrząc na nic postanowiłam ją dogonić. Pech chciał, że potknęłam się i wylądowałam twarzą w wodzie. Byłam przerażona, nie mogłam krzyczeć po pomoc, a ile wody się wtedy opiłam to tylko jedna ja wiem. Na szczęście mama w porę zauważyła, że zniknęłam i ruszyła bez zastanowienia w moją stronę. Od tego wydarzenia minęło tyle lat, a ja wciąż jeszcze do końca nie przełamałam swojego lęku przed potęgą wody, co jest swoistym paradoksem i ironią losu, bo jednocześnie uwielbiam pływać.

Wydarzenie było dla mnie traumatyczne, dlatego pamiętam je jakby to było wczoraj. Sytuacja miała miejsce ok. 18 lat temu gdy byłam małym brzdącem, dla którego starsza siostra była wzorem do naśladowania i ideałem. Było gorąco, wakacje, całą rodziną spędzaliśmy wakacje nad wodą. Siostra oddaliła się od brzegu, by popływać. Nie patrząc na nic postanowiłam ją dogonić. Pech...