Nigdy nie zapomnę swojego pierwszego tajfunu, którego doświadczyłam w Japonii. Było ich więcej, ale ten pierwszy szczególnie zapadł mi w pamięć. Nie wiem, czy był najsilniejszy ze wszystkich, które mnie spotkały, ale pewnie z racji pierwszego takiego doświadczenia pamiętam najbardziej. Tego dnia byłam w pracy, spokojnie wyszłam z budynku, wsiadłam na rower, by wrócić spokojnie do hotelu po ciężkim dniu. Jednak nie było to tak proste, bo zwykły deszcz (jak początkowo myślałam) okazał się być bardziej poważny, a w połączeniu z przesilnym wiatrem wręcz zwalał z nóg. Krople deszczu tak "zacinały", że nie byłam w stanie nic widzieć, a porywisty wiatr wręcz mnie zawracał. Musiałam zatrzymać się na stacji benzynowej i przeczekać ten żywioł, mimo że miałam jakieś 5 minut drogi do domu. Chyba nigdy w życiu nie bałam się tak bardzo jak wtedy - ze strachu miałam nawet problem z oddychaniem. Ale przeżyłam :)

Nigdy nie zapomnę swojego pierwszego tajfunu, którego doświadczyłam w Japonii. Było ich więcej, ale ten pierwszy szczególnie zapadł mi w pamięć. Nie wiem, czy był najsilniejszy ze wszystkich, które mnie spotkały, ale pewnie z racji pierwszego takiego doświadczenia pamiętam najbardziej. Tego dnia byłam w pracy, spokojnie wyszłam z budynku, wsiadłam na rower, by wrócić...

Tegoroczne upalne lato i niespodziewany wir powietrzny na polu namiotowym. Nagle zrobiło się jakoś dziwnie cicho, by po chwili porywisty wiatr wdarł się między namioty i z dużą siłą parł przed siebie. To były dosłownie ułamki sekund, kiedy padliśmy na ziemię w ukryciu, żeby uniknąć oberwania czymkolwiek, co latało w powietrzu, a były to nie tylko ręczniki czy materace, ale także całe namioty. Serce o mało nie wyskoczyło z piersi, ale zadziałały instynkty, które tylko potwierdziły to, co czuję. W pierwszym odruchu rzuciłam się do tego, żeby swoim ciałem osłonić męża. Na szczęście oprócz szkód materialnych nic nam się nie stało, ale ten impuls potwierdził mi, że w moim przypadku "oddam za Ciebie życie", to nie tylko puste słowa :)

Tegoroczne upalne lato i niespodziewany wir powietrzny na polu namiotowym. Nagle zrobiło się jakoś dziwnie cicho, by po chwili porywisty wiatr wdarł się między namioty i z dużą siłą parł przed siebie. To były dosłownie ułamki sekund, kiedy padliśmy na ziemię w ukryciu, żeby uniknąć oberwania czymkolwiek, co latało w powietrzu, a były to nie tylko ręczniki czy materace, ale...

Czerwiec 2013 r. Koniec pierwszej klasy liceum. Dni były wówczas upalne, a noce – burzowe. Jednej z takich nocy przechodziła kolejna fala burz – mniejsza, większa i znowu mniejsza. Przezornie wyłączyłyśmy z mamą wszystkie urządzenia elektryczne i udałyśmy się na górę – każda ze swoją książką. Około 21 przechodziła kolejna tego wieczoru burza. Wydawało się, że była mała i niegroźna. Pioruny rozświetlały niebo, ale grzmotów nie było. W pewnym momencie usłyszałam ogłuszający huk, światło zamrugało, a potem zgasło. Dzwoniło mi w uszach. Byłam pewna, że piorun trafił w okno mojego pokoju. Na podłodze jednak nie wyczułam szkła. Po omacku wydostałam się z pokoju. Prawie zderzyłam się z mamą na holu. Ona też słyszała ten huk. Wzięła latarkę i zeszłyśmy na dół. Zobaczyłyśmy małą kupkę gruzu ze ściany i osmalone gniazdka. Prądu jak nie było tak nie było. Wcale nie wywaliło nam korków. Wyszłyśmy na zewnątrz i skierowałyśmy się do sąsiada, żeby dowiedzieć się czy u niego też prąd nie działa. Okazało się, że w naszą skrzynkę elektryczną walnął piorun. Paliła się przez chwilę, ale w końcu zgasła. Było przepięcie, elektryczny impuls poszedł po kablach w ziemi i wywaliło nam kawałek ściany w domu. Byłam wówczas mocno wystraszona. Czułam się jak mały, bezsilny człowieczek wobec siły natury. Bałam się, by nie przyszła kolejna burza i nie poczyniła więcej szkód. Do dziś nie lekceważę tego żywiołu.

Czerwiec 2013 r. Koniec pierwszej klasy liceum. Dni były wówczas upalne, a noce – burzowe. Jednej z takich nocy przechodziła kolejna fala burz – mniejsza, większa i znowu mniejsza. Przezornie wyłączyłyśmy z mamą wszystkie urządzenia elektryczne i udałyśmy się na górę – każda ze swoją książką. Około 21 przechodziła kolejna tego wieczoru burza. Wydawało się, że była mała i...

Ja też pamiętam Powódź w roku 1997, ale inaczej niż ktoś tu wyżej pisze gdyż tam gdzie mieszkam tej powodzi nie było, ale wiem, że była na pewno we Wrocławiu. Ja wtedy słuchałam radio nocą w Jedynce. Program prowadził psycholog Andrzej Komorowski, którego zawsze bardzo ceniłam i tej nocy zadzwonił do niego mężczyzna z dachu wrocławskiego domu i rozmawiali na antenie. Taką rozmowę mógł przeprowadzić tylko Komorowski. Ja myślę, że dzięki niemu ten mężczyzna pomyślała, że jeszcze świat się wcale nie zawalił, a jutro zaświeci słońce. Potem bodajże w roku 2000 albo 2001 pojechałam do Grodna i ze znajomą oglądałam polski program w grodzieńskiej telewizji i był konkurs trzeba było odgadnąć kto jest na zdjęciu. To był Krzysztof Zanussi. Moja znajoma zadzwoniła do telewizji i wygrała dla mnie kasetę. To była specjalna kaseta, którą nagrali polscy artyści na rzecz powodzian właśnie z roku 1997. Pamiętam jedną przewodnią piosenkę Moja i twoja nadzieja. Mam tą kasetę do dziś i nawet czasami słucham. Mam magnetofon, który mi to umożliwia. Taki zbieg okoliczności.

Ja też pamiętam Powódź w roku 1997, ale inaczej niż ktoś tu wyżej pisze gdyż tam gdzie mieszkam tej powodzi nie było, ale wiem, że była na pewno we Wrocławiu. Ja wtedy słuchałam radio nocą w Jedynce. Program prowadził psycholog Andrzej Komorowski, którego zawsze bardzo ceniłam i tej nocy zadzwonił do niego mężczyzna z dachu wrocławskiego domu i rozmawiali na antenie. Taką...

Wakacje,ciepło i rodzice,którzy muszą pracować.Najgorszy koszmar dwóch dziewczynek z małego miasta.Nuda i szaleńczy zryw sprawiły,iż obie postanowiły pokonać 8km,aby móc ochłodzić się w jeziorku,które dobrze znały,gdyż często bywały tam z dziadkiem.Nie pytając nikogo o zdanie wyszły na spacer.Po ok dwóch godzinach były na miejscu. Rozłożyły koc,urządziły sobie piknik i oczywiście dały nura do wody,pilnując,aby nie przekroczyć niebezpiecznej linii pierwszego pomostu,za którym nie dostawały do gruntu.Starsza ok trzynastoletnia Ja wciąż zerkałam na młodszą dziesięcioletnią Siostrę,czy jest obok i czy nie zaczyna zbyt daleko wypływać.Wzystko szło dobrze i obie świetnie się bawiłyśmy,ale w pewnym momencie moja młodsza siostra,która dopiero uczyła się pływać dopłynęła do jednej z belek,na której stał pomost i trzymając się jej oburącz zawołała mnie na pomoc.Nie wiem jak dobrze umiałam wtedy pływać,ale natychmiast dopłynęłam do niej i sprawdziłam nurkując,że nie ma tam gruntu.Kazałam jej trzymać się moich ramion i machać nogami,podczas holowania do brzegu.Jednak była tak przerażona,że wręcz przycisnęła mnie do dna i usiadła mi na ramionach.Nie wiedziałam co robić.Mogłam jedynie iść po dnie z Siostrą na „pagonach”.Musiałam za wszelką cenę dotrzeć do brzegu i to na jednym wdechu.Siostra w panice gniotła mi udami szyję i szarpała za włosy,a ja w pełnym skupieniu szłam pod wodą nie zważając na swoje bezpieczeństwo.Cała akcja trwała ok 10 minut,ale dla mnie była wiecznością!

Wakacje,ciepło i rodzice,którzy muszą pracować.Najgorszy koszmar dwóch dziewczynek z małego miasta.Nuda i szaleńczy zryw sprawiły,iż obie postanowiły pokonać 8km,aby móc ochłodzić się w jeziorku,które dobrze znały,gdyż często bywały tam z dziadkiem.Nie pytając nikogo o zdanie wyszły na spacer.Po ok dwóch godzinach były na miejscu. Rozłożyły koc,urządziły sobie piknik i...

Pierwszy był szok. Nie miałam pojęcia, co się ze mną dzieje. Nagle poczułam się lekka, niepasująca do położenia. Wiesz, kiedy z Tobą jest coś nie tak, gdy masz zbyt dużą swobodę ruchu lub nie masz jej wcale. W moim przypadku zdecydowanie było jej zbyt wiele. Pamiętałam, że pod ręką mam drewno, za które mogłam złapać a pod stopami twardy grunt. Pamiętałam. Ale wtedy wszystko zniknęło, zostałam sama "w środku" niczego. Później przyszedł ciężar. Wiecie co to za uczucie, gdy zakrztusicie się czymś? Właśnie! Pomnóżcie to razy sto. Wszechobecny nacisk i przeświadczenie pustki mimo ucisku, jakby tłamsiły Cię ogromne, niewidzialne ręce. Chłód był kolejny. Rozchodzący się po całym ciele, ogarniający każdą komórkę organizmu. Próbujesz machać rękami i nogami, żeby się stamtąd wydostać. Machasz głową próbując krzyczeć. Ale to nic nie daje - bezsilność, zdecydowanie najgorsza z nich wszystkich. Chcesz walczyć, ale widzisz, ze to nie działa. Ostatnie były strach i zrozumienie. Doszło do mnie co się dzieje i jakie to może mieć konsekwencje. Przerażenie uderzyło z pełną mocą i powodowało coraz większy chaos. Uczucie tonięcia zdecydowanie zostanie ze mną na długo. Trauma również. Ale także świadomość zwycięstwa. Wiesz, że mimo prób, żałosnych lub nieświadomych prób, udało Ci się. Mówią, że smak zwycięstwa jest słodki... Zdecydowanie się zgadzam.

Pierwszy był szok. Nie miałam pojęcia, co się ze mną dzieje. Nagle poczułam się lekka, niepasująca do położenia. Wiesz, kiedy z Tobą jest coś nie tak, gdy masz zbyt dużą swobodę ruchu lub nie masz jej wcale. W moim przypadku zdecydowanie było jej zbyt wiele. Pamiętałam, że pod ręką mam drewno, za które mogłam złapać a pod stopami twardy grunt. Pamiętałam. Ale wtedy...

Ogień, ogień, ogień. Był wszędzie. Płonęła sypialnia rodziców, mój pokój i wszystko inne. Staliśmy z rodzicami przed domem, a strażacy walczyli z żywiołem. Byłam przerażona, a jednocześnie dziwnie spokojna. Nic nam się nie stało. Straciliśmy wszystko, ale byliśmy bezpieczni...
Spłonął także nasz rodzinny biznes, księgowość - wszystko strawił ogień.
Spłonęło wszystko co dla mojej rodziny wydawało się być cenne - marzenia, plany i cała praca... Ale to dało mi siłę by uwolnić się od rygoru bycia kimś, kim nigdy być nie chciałam. Dało mi wolny wybór by kroczyć ku przyszłości i tworzyć własny plan na życie...
Ogień pozwolił mi narodzić się na nowo - powstać jak feniks z popiołów. Pozwolił mi na kroczenie własną drogą i zostanie fryzjerką. Nie było już przymusu rodziców, bo każde z nas zaczęło skupiać się na tym co dla nas ważne.

Ogień, ogień, ogień. Był wszędzie. Płonęła sypialnia rodziców, mój pokój i wszystko inne. Staliśmy z rodzicami przed domem, a strażacy walczyli z żywiołem. Byłam przerażona, a jednocześnie dziwnie spokojna. Nic nam się nie stało. Straciliśmy wszystko, ale byliśmy bezpieczni...
Spłonął także nasz rodzinny biznes, księgowość - wszystko strawił ogień.
Spłonęło wszystko co dla...

Nie trzeba żywiołów żeby natura zaskoczyła nas swoją mocą i nieskończonością. Przekonałam się o tym na wyprawie szlakiem śródziemnomorskich jaskiń, kiedy to prowadzeni przez miejscowego dziadka dotarliśmy do ukrytej na zboczu góry jamy. Według opowiadań naszego przewodnika ("opowiadań" to nieco przesadzone, gdyż przypominało to bardziej grę w kalambury, w której dziadek za wszelką cenę próbował nam coś przekazać a my z całych sił próbowaliśmy go zrozumieć) w jaskini podczas wojny domowej w Chorwacji ukrywali się mieszkańcy pobliskiej wioski. Informacja ta sprawiła, że jeszcze bardziej chcieliśmy tam wejść i sprawdzić co kryje się w jej wnętrzu. Zaślepieni ciekawością, nie zważając na ostrzeżenia naszego przewodnika zaczęliśmy wchodzić do kolejnych komnat i to był nasz błąd. Nie wzięliśmy ze sobą żadnych zabezpieczeń, gdyż nie spodziewaliśmy się że jaskinia jest tak duża i szybko przekonaliśmy się o jej ogromie. Po przejściu góra czterech komnat straciliśmy orientację i nie potrafiliśmy znaleźć drogi powrotnej. Wszystko wyglądało tak samo. Jaskinia niczym czarna dziura pochłaniała nasze nawoływania i słabe światła latarek. Z minuty na minutę nasze niepokój rósł, więc po półtorej godziny, bo tyle zajęło nam wydostanie się z tej pułapki, kompletnie przerażeni wypadliśmy na powierzchnię gdzie czekał na nas nasz dziadek przewodnik pobłażliwie kiwając głową, uśmiechając się i mówiąc, że przecież nas ostrzegał. Huragany, pożary, powodzie... żywioły zawsze niosą ze sobą chwilę bezkresnej ciszy, taką jak w jaskini, po której jest już tylko nadzieja.

Nie trzeba żywiołów żeby natura zaskoczyła nas swoją mocą i nieskończonością. Przekonałam się o tym na wyprawie szlakiem śródziemnomorskich jaskiń, kiedy to prowadzeni przez miejscowego dziadka dotarliśmy do ukrytej na zboczu góry jamy. Według opowiadań naszego przewodnika ("opowiadań" to nieco przesadzone, gdyż przypominało to bardziej grę w kalambury, w której dziadek za...

Pamiętam to bardzo dobrze.
Wracałam razem ze znajomymi w domówki u koleżanki, gdy nalge zaczął wiać silny wiatr, padać grad i zaczęła się bardzo straszna i silna burza. Wokół nie było nic innego oprócz zarośniętych pól i drzew. W pewnym momencie piorun trafił w most cztery kilometry przed nami.
Do tej chwili nie bałam się burzy ale gdy zauważyłam że odcięła nam drogę do domu i nie mamy jak dojechać ogarnął mnie strach, paniczny strach.
Burza przybierała na sile.
Moje przyjaciółki były bardzo roztrzęsione ja też, ale jak zawsze udawałam że nic się nie dzieje. Szkoda że to była maska.
Nie byłam w stanie zapanować, coraz słabiej trzymała się moja maska nie utraszonej. Ogarniała mnie panika, możliwe że zbliżał się atak paniki nie wiem nigdy tego nie czułam.
Zaczynało mnie piec w płucach, brakowało mi powietrza. Wiedziałam że nic nie zrobię i w najgorszym wypadku możemy zginąć a w najlepszym przeżyć to piekło i mieć na zawsze koszmary w nocy i strach przed żywiołami.

Pamiętam to bardzo dobrze.
Wracałam razem ze znajomymi w domówki u koleżanki, gdy nalge zaczął wiać silny wiatr, padać grad i zaczęła się bardzo straszna i silna burza. Wokół nie było nic innego oprócz zarośniętych pól i drzew. W pewnym momencie piorun trafił w most cztery kilometry przed nami.
Do tej chwili nie bałam się burzy ale gdy zauważyłam że odcięła nam drogę do...