Żelek siedział na parapecie, machając nogami. Tak naprawdę nie był żelkiem, mówimy tak na niego, bo zawsze wcina słodycze.
- Ej, Eryk! - woła struś, przerywając przebieranie nogami. - Ale mama wróci, nie?
Pociągam nosem, kręcę głową.
- Tata mówi, że mamy już nie ma.
- Niemożliwe. Chodź, poszukamy jej.
Żelek chwycił mnie swoim skrzyłem za rękę, prowadząc do Dżungli, czyli małego ogródka przy domu. Pewnie znowu spotkamy Radoska,on zawsze tam jest.

Radosek już tam czekał, kręcąc swoim tęczowym ogonem na wszystkie strony. Był jednorożcem, moim własnym. Tak naprawdę nie był prawdziwy, tylko wyobrażony, ale on o tym nie wie, a my mu nie mówimy, żeby nie zrobiło mu się smutno.
- Eryczku, słyszałem co się stało - powiedział. Usiadł, a ja z Żelkiem zrobiliśmy to samo. - Zobacz, już widać gwiazdy. Spójrz w górę. Widzisz jakąś nową?
- Tak, o, tę. - wskazałem na najjaśniejszą. Nie kojarzyłem jej z naszych wcześniejszych obserwacji.
- To nie jest zwykła gwiazda. Za każdym razem, gdy świeci, twoja mama nad tobą czuwa. Za dnia musi spać, ale w nocy pilnuje, by nic ci się nie stało. O, teraz mówi: "Trzymaj się, króliczku. Kocham cię."
- Tak myślisz? - Znowu pociągnąłem nosem, zacząłem płakać. Brakowało mi mamy.
- Oczywiście.

Żelek siedział na parapecie, machając nogami. Tak naprawdę nie był żelkiem, mówimy tak na niego, bo zawsze wcina słodycze.
- Ej, Eryk! - woła struś, przerywając przebieranie nogami. - Ale mama wróci, nie?
Pociągam nosem, kręcę głową.
- Tata mówi, że mamy już nie ma.
- Niemożliwe. Chodź, poszukamy jej.
Żelek chwycił mnie swoim skrzyłem za rękę, prowadząc do Dżungli, czyli...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Janek nie byłym zwykłym konikiem. Mieszkał razem z resztą stada w ZOO. Mama bardzo go kochałam, ale ojciec, samiec alfa nie mógł pogodzić się, że ma takiego syna. Nie mógł znieść jego widoku. Nigdy nie dopuszczał go do ogrodzenia gdzie stały dzieci ludzi. Bał się, że będą się śmiać z tego małego konika. Sam spacerował dumny jak paw wzdłuż ogrodzenia, reprezentując swoją grzywę..
Tuż za ogrodzeniem koni, był wybieg strusi. Duże ptaszyska przyciągały wzrokiem. Długie nogi, długa szyja i wyłupiaste oczy skupiały na sobie uwagę odwiedzających ZOO. Zuzia nie lubiła tego, ale musiała przywyknąć. W końcu nie mieszkali na wolności..
Pewnego dnia dłubiąc z nudów w ziemi zaczęła przyglądać się koniom z naprzeciwka..jej uwagę przykuł konik o nietypowej urodzie. Wstała i podeszła bliżej..
-Hej! Jestem Zuzia a Ty jak masz na imię?- Janek spojrzał na nią z lękiem.
-Nie bój się! Nic Ci nie zrobię. Chcę Cię poznać. Jesteśmy sąsiadami-odparła Zuzia. Konik spojrzał na ojca i matkę, którzy drzemali w słońcu. Podszedł bliżej Zuzi.
-Cześć jestem Janek- powiedział niepewnie. Zuzia przyjrzała mu się uważnie i uśmiechnęła się.
-Janku, nie jesteś jak inne koniki..co to jest?- wskazała na jego głowę. Między uszami wystawał dziwny róg. Janek posmutniał. Już chciał się odwrócić ale Zuzia ciągnęła dalej.
-Nie chciałam Cię obrazić. Wyglądasz fajnie z tym czymś, naprawdę!- oczy Janka pojaśniały.
-Dziękuję. Tata nie cieszy się z tego co mam na głowie..mówi, że dzieci będą się ze mnie śmiały.
-Janku! To jest coś innego na pewno tak nie zrobią! - spojrzała na grupkę ludzi zbliżających się do ich ogrodzenia.
-Chodź!-zawołała. Janek niepewnym krokiem podszedł po swojej stronie wybiegu do dzieci..na początku nie słyszał nic, tylko piski. A potem ktoś rzucił: " Mamo, mamo patrz, ten konik wygląda jak jednorożec! Muszę mieć z nim zdjęcie!! Proszę!" Janek nie wiedział co się dzieje, ale wszyscy przepychali się wzdłuż ogrodzenia by zrobić sobie pamiątkowe zdjęcie. I nie było w tym wyzwisk i śmiechów.
Kiedy odeszli, odwrócił się i zobaczył ojca. Stał za nim. Już myślał, że go skrzyczy, ale tata powiedział: "Przepraszam Cię synku. Jesteś wyjątkowy".

Janek nie byłym zwykłym konikiem. Mieszkał razem z resztą stada w ZOO. Mama bardzo go kochałam, ale ojciec, samiec alfa nie mógł pogodzić się, że ma takiego syna. Nie mógł znieść jego widoku. Nigdy nie dopuszczał go do ogrodzenia gdzie stały dzieci ludzi. Bał się, że będą się śmiać z tego małego konika. Sam spacerował dumny jak paw wzdłuż ogrodzenia, reprezentując swoją...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Struś jest stworzeniem bardzo bojaźliwym, a gdy się czegoś przestraszy od razu chowa głowę w piasek by nikt go nie zobaczył.
Pewnego pięknego dnia struś widział jak indyk czubi koguta, nie mógł tego zrozumieć i bardzo chciał mu pomóc. Jednak bał się, że on też dostanie, dlatego stał i przyglądał się całej sytuacji z boku. Nagle obok niego pojawił się jednorożec, bardzo zasmucony całą sytuacją.
-Dlaczego tak stoisz? - zapytał strusia.
- Boje się, że ja też dostanę. - odpowiedział pełnym smutku głosem struś.
- Nic Ci się nie stanie, przecież jesteś większy niż ten indyk, a zdobędziesz przyjaciela. - uśmiechnął się serdecznie jednorożec.
- Masz rację - stwierdził i wbiegł między indyka, a koguta. Indyk nastroszył pióra, by za chwilę je opuścić. Był zawiedziony, że jego plan nie wypalił.
Kogut podziękował strusiowi i obiecał mu, że jeśli on kiedyś będzie w potrzebie też mu pomoże.

Morał tej bajki jest prosty i wszystkim znany, gdy komuś dzieje się krzywda nie stój z boku.

Struś jest stworzeniem bardzo bojaźliwym, a gdy się czegoś przestraszy od razu chowa głowę w piasek by nikt go nie zobaczył.
Pewnego pięknego dnia struś widział jak indyk czubi koguta, nie mógł tego zrozumieć i bardzo chciał mu pomóc. Jednak bał się, że on też dostanie, dlatego stał i przyglądał się całej sytuacji z boku. Nagle obok niego pojawił się jednorożec, bardzo...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kasia straciła dziecko w siódmym miesiącu ciąży. Marek, jej mąż, obwiniał ją za to, że to przez nią dziecko zmarło zanim się urodziło. W ich domu były ciągłe kłótnie i krzyki, Marek krzyczał na Kasię, raz nawet podniósł na nią rękę. Kasia płakała. Nie dane jej było przeżyć straty dziecka. Marek wychodził coraz częściej i wracał w stanie nietrzeźwym. Wtedy jeszcze bardziej wyżywał się na Kasi. A temu wszystkiemu przyglądała się Ola - ich dwunastoletnia córka, która równie mocno chciała rodzeństwo. Obiecywała, że będzie się nim opiekować, babcia nawet nauczyła ją wyszywać na tamborku, więc Ola troszkę koślawo, ale jednak, wyszyła jednorożca i strusia. Ale nie mogła już słuchać tego, co tata robi mamie. Widziała przecież, że mama się boi, że nie chce, że jest krzywdzona. A przede wszystkim, że mama nic nikomu nie mówi. I tego Ola nie mogła zrozumieć. Pewnego dnia jednak postanowiła rozwiązać tę sytuację sama. Skoro mama nikomu nie mówiła - to przecież ona powie. Poszła do babci. Opowiedziała. Babcia natychmiast zareagowała w odpowiedni sposób.

Teraz Ola ma siedemnaście lat. Jej mama szybko rozwiodła się z ojcem i po czasie poznała Antka - ułożonego i spokojnego mężczyznę. Antek ma malutkiego synka z poprzedniego małżeństwa, które zakończyło się śmiercią żony. Ola więc ma prawdziwą rodzinę, człowieka, którego traktuje, jak ojca oraz braciszka, któremu opowiada bajki o strusiach i jednorożcach, a jej wyszywanki wiszą nad jego łóżeczkiem, poprawione po latach przez babcię.

Kasia straciła dziecko w siódmym miesiącu ciąży. Marek, jej mąż, obwiniał ją za to, że to przez nią dziecko zmarło zanim się urodziło. W ich domu były ciągłe kłótnie i krzyki, Marek krzyczał na Kasię, raz nawet podniósł na nią rękę. Kasia płakała. Nie dane jej było przeżyć straty dziecka. Marek wychodził coraz częściej i wracał w stanie nietrzeźwym. Wtedy jeszcze bardziej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

„Uwaga! Ptaszęta z całego świata. Odbędzie się konkurs, w którym wyłonimy króla ptaków. Zapraszamy zainteresowanych. Konkurs odbędzie się dzisiaj wieczorem.”
Od samego rana z całego świata pojawiały się najróżniejsze ptaki. Przystrojone w piękne pióra, tańczące na niebie i cudnie śpiewające. Zjawiły się ptaki, które zapragnęły tylko obserwować i wspierać swój gatunek, jak i wiadomo sami uczestnicy. Gdy słońce chyliło się ku zachodowi, na środek wyszła sowa. Zgiełk ucichł, a przedstawicielka mądrości przemówiła:
-Witam wszystkich. Dziś odbywa się konkurs. W którym wybierzemy najlepszego z najlepszych.
Pierwszy wyszedł paw i zaprezentował swój ogon. Kolejny był sokół i jego pokaz szybkości. Pingwin pokazał umiejętności pływackie, a koliber w lataniu. Przed ostatni zachwycił głosem skowronek. Jednak na samym końcu został struś. Struś stchórzył i uciekł ze łzami w oczach. Poczuł, że nie pasuje wśród nich. Usiadł przy brzegu rzeki i zaczął płakać. Nagle rozbłysło światło.
Był to jednorożec -czemu płaczesz?
-Bo nie pasuje wśród ptaków.
-Czemu tak uważasz?
-Oni są piękni, śpiewają i latają. A ja nic nie umiem.
-Każdy ma coś w sobie. Pamiętaj.
-Nie rozumiem.
Wtem światło zgasło, a niebo wypełnił krzyk ptaków.
Struś biegł szybko, a na miejscu spotkał lisa z sową pod łapami. Ile sił w nogach jako jedyny zaatakował ssaka. Lis nie spodziewał się ataku i zostawił ptaki. W ten sposób struś uratował wszystkich swoją siłą i odwagą. W ten sposób stał się królem i zrozumiał słowa jednorożca.

„Uwaga! Ptaszęta z całego świata. Odbędzie się konkurs, w którym wyłonimy króla ptaków. Zapraszamy zainteresowanych. Konkurs odbędzie się dzisiaj wieczorem.”
Od samego rana z całego świata pojawiały się najróżniejsze ptaki. Przystrojone w piękne pióra, tańczące na niebie i cudnie śpiewające. Zjawiły się ptaki, które zapragnęły tylko obserwować i wspierać swój gatunek,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Znowu się ze mnie śmieją - powiedział do siebie struś, oddalajac się w róg wybiegu, w ZOO by wsadzić głowę w piasek. - Nie zaakceptują mnie, mają rację jestem dziwadłem.
Wtem obok niego pojawił się, kolorowy niczym wiosenna tęcza, jednorożec i zapytał:
- Czemu tak mówisz? Przecież tam, skąd pochodzisz, strusie cieszą się poważaniem, to dostojnie wyglądające i szybkie ptaki.
- Owszem - potwierdził z zaskoczeniem struś - i znosimy duże jaja, które trudno rozbić.
Patrząc sobie w oczy, struś i jednorożec powolutku zaczynali się uśmiechać, nawiązując nić zrozumienia.
- Pomogę Ci - zaproponował jednorożec - wiem, że jesteś w tym ZOO nowy, że pozostałe zwierzęta nigdy nie widziały strusia i dlatego trudno im Ciebie zaakceptować, ale żeby tak się stało nie możesz uciekać i chować głowy w piasek.
- Co mam zrobić? - zapytał struś.
- Musisz w siebie uwierzyć, tak jak ja. Spójrz, w sklepiku są maskotki z moją podobizna, kolorowe koszulki i breloczki, wszędzie ja. Nie istnieję w świecie realnym ale inni we mnie wierzą, bo ja tego dokonałem. Uwierz i Ty. Podnieś głowę. Idź do nich i wyjaśnij im kim jesteś.
- A jeśli znowu w siebie zwątpię - zapytał z obawą struś.
- Wtedy wezwij w myślach mnie, a pojawię się obok i pomogę przezwyciężyć twój strach.
Wtedy struś wyprostował swoją długą szyję, nastroszył czarno-białe pióra i skierował się wprost mu grupie zwierząt przy wodopoju.

Morał tej bajki jest prosty: uwierz w siebie, a wtedy uwierzą w Ciebie pozostali (a gdyby zabrakło Ci odwagi, to pamiętaj, że jednorozce służą pomocą każdemu).

- Znowu się ze mnie śmieją - powiedział do siebie struś, oddalajac się w róg wybiegu, w ZOO by wsadzić głowę w piasek. - Nie zaakceptują mnie, mają rację jestem dziwadłem.
Wtem obok niego pojawił się, kolorowy niczym wiosenna tęcza, jednorożec i zapytał:
- Czemu tak mówisz? Przecież tam, skąd pochodzisz, strusie cieszą się poważaniem, to dostojnie wyglądające i szybkie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Gdy urodziła się Ania Bartek miał siedem lat. Chłopak pokochał się siostrę od razu bezwarunkowo nie zwracając uwagi na jej niepełnosprawność. Nie widział tego. Ania na pierwsze Urodziny dostała jednorożca i od razu pokochała tą zabawkę. Spała z nią. Bartek lubił obserwować siostrę jak śpi. Sprawiało mu to przyjemność. Mama dzieci była szczęśliwa, że się oboje zaakceptowali. Gdy Ania skończyła pięć lat wszyscy razem wybrali się na fermę strusi, która byłą pod miastem. Ania się cieszyła, a Bartek cieszył się jej radością tylko Ania już była w wieku gdy zaczęła zadawać pytania i chciała wiedzieć dlaczego różni się od innych dzieci. Bartek miał łzy w oczach. Sam ciągle był jeszcze dzieckiem i nie wiedział co siostrze powiedzieć. Rodzice, także byli bezradni. Ani pomógł psycholog dziecięcy - powiedział jej, że inny wcale nie znaczy gorszy i że mimo swojej niepełnosprawności może mieć wspaniałe życie i że powinna siebie zaakceptować i nie porównywać siebie z innymi dziećmi - wtedy będzie spokojna. Ania wzięła do siebie słowa psychologa,a Bartek był wdzięczny psychologowi, że porozmawiał z siostrą.

Gdy urodziła się Ania Bartek miał siedem lat. Chłopak pokochał się siostrę od razu bezwarunkowo nie zwracając uwagi na jej niepełnosprawność. Nie widział tego. Ania na pierwsze Urodziny dostała jednorożca i od razu pokochała tą zabawkę. Spała z nią. Bartek lubił obserwować siostrę jak śpi. Sprawiało mu to przyjemność. Mama dzieci była szczęśliwa, że się oboje zaakceptowali....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej