Uważam, że moim największym osiągnięciem jest wyjśćie z zaburzeń odżywiania. Cierpiałam na przemian na bulimię i anoreksję, już od gimnazjum. Cały mój umysł był pochłonięty myśleniem o tym, co zjem i w jaki sposób to spalę. Nocami nie spałam, bo wykonywałam ćwiczenia. Potrafiłam opróżnić całą lodówkę w godzinę. Ćpałam leki przeczyszczające. Potem przychodziły miesiące głodzenia się. W pewnym momencie mój organizm był już tak wyniszczony, że przy podnoszeniu się z łóżka było mi słabo i myślałam, że zemdleję. W końcu odważyłam się powiedzieć "DOŚĆ!" i pójść z tym do lekarza. Nie zdecydowałam się na psychoterapię, ale dzięki farmakoterapii i silnej chęci wyjścia z choroby udało mi się ją przezwyciężyć. Trwało to kilka lat, ale było warto. Jestem z tego bardzo dumna, o wiele bardziej niż ze świetnie zdanej matury i skończonych studiów.

Uważam, że moim największym osiągnięciem jest wyjśćie z zaburzeń odżywiania. Cierpiałam na przemian na bulimię i anoreksję, już od gimnazjum. Cały mój umysł był pochłonięty myśleniem o tym, co zjem i w jaki sposób to spalę. Nocami nie spałam, bo wykonywałam ćwiczenia. Potrafiłam opróżnić całą lodówkę w godzinę. Ćpałam leki przeczyszczające. Potem przychodziły miesiące...

Uwielbiam książki Remigiusza Mroza, przeczytałam je wszystkie,ich się nie czyta tylko połyka strona po stronie. Tak samo jest ze zdobywaniem ośmiotysięczników, ja mam problem ze zdobywaniem gór bo cierpię na lęk przestrzeni ale się nie poddaję i udało mi się zdobyć kilka szczytów w Tatrach, obie góry w Medjugorje, kilka w Beskidach, jeden w Karpatach..ale tam panują czasem ekstremalne warunki, pogoda zmienia się z minuty na minutę i czasem trzeba podjąć dramatyczną decyzję....

Uwielbiam książki Remigiusza Mroza, przeczytałam je wszystkie,ich się nie czyta tylko połyka strona po stronie. Tak samo jest ze zdobywaniem ośmiotysięczników, ja mam problem ze zdobywaniem gór bo cierpię na lęk przestrzeni ale się nie poddaję i udało mi się zdobyć kilka szczytów w Tatrach, obie góry w Medjugorje, kilka w Beskidach, jeden w Karpatach..ale tam panują czasem...

Najważniejszą rzeczą była szkoła z tytułem Opiekun Medyczny kiedy ją zrobiłam podjęłam pracę w mojej miejscowości w Zolu i może nie zarabiam więcej ale jestem wśród ludzi i pomagam osobom starszym a bardzo lubię pomagać i czuję się potrzebna

Najważniejszą rzeczą była szkoła z tytułem Opiekun Medyczny kiedy ją zrobiłam podjęłam pracę w mojej miejscowości w Zolu i może nie zarabiam więcej ale jestem wśród ludzi i pomagam osobom starszym a bardzo lubię pomagać i czuję się potrzebna

Jako iż jestem jeszcze dosyć młodą osobą, to nie mam jeszcze aż tak dużych sukcesów jak inni. Natomiast dla mnie jak dotąd największym a zarazem jednym z trudniejszych do osiągnięcia sukcesu było zrzucenie kilku kilogramów

Jako iż jestem jeszcze dosyć młodą osobą, to nie mam jeszcze aż tak dużych sukcesów jak inni. Natomiast dla mnie jak dotąd największym a zarazem jednym z trudniejszych do osiągnięcia sukcesu było zrzucenie kilku kilogramów

Ośmiotysięcznik? To ten moment, kiedy masz 17 lat, jesteś sierotą, którą wychowuje starszy brat, bo o paniach z sierocińca to nie można powiedzieć, że wychowały. I zostajesz zgwałcona. A później twój brat dopada tę osobę, sam wymierza sprawiedliwość i idzie do więzienia. Wiesz, że jest bohaterem, ale sama jesteś temu winna, bo gdybyś od razu zgłosiła to, to najukochańszy brat nie byłby w tak strasznym miejscu. Więc przypłacasz to depresją. Ale wiesz, że nie możesz się poddać, musisz jakoś się poskładać. W końcu brat zaraz wychodzi i musicie oboje zacząć od nowa. On już pełnoletni, ty jeszcze nie. Uciekacie. Żadnych domów dziecka, ale też żadnych pieniędzy i stałego gruntu pod nogami. Ale się udaje wszystko poskładać. Brat haruje za dwoje, żebyś mogła się uczyć i pracować tylko na pół etatu. I żebyś nie skończyła jak duża część osób z domów dziecka - narkomanka, pijaczka, wczesna matka. Wychowuje, uczy, pilnuje, kocha, opiekuje się i robi wszystko, byś chociaż ty wyszła na ludzi. A teraz masz 20 lat. Studiujesz. On też. Przeszliście razem piekło, jesteście najlepszymi przyjaciółmi. Razem na tym samym kierunku, oboje rozpoczęliście studia w tym roku. Jego ponad 2m wzrostu odstraszają kogokolwiek, kto chciałby ci zrobić krzywdę. Ale nikt nie chce. Trafiasz na grupę ludzi, którzy też chcą się uczyć, przyjaźnić, szanować i wspierać. Żyjecie pełnią życia. Praca was obojga pozwala na utrzymanie się, wynajęcie mieszkania i odkładanie pieniędzy na wymarzoną wycieczkę na Islandię.

Ośmiotysięcznik? To ten moment, kiedy masz 17 lat, jesteś sierotą, którą wychowuje starszy brat, bo o paniach z sierocińca to nie można powiedzieć, że wychowały. I zostajesz zgwałcona. A później twój brat dopada tę osobę, sam wymierza sprawiedliwość i idzie do więzienia. Wiesz, że jest bohaterem, ale sama jesteś temu winna, bo gdybyś od razu zgłosiła to, to najukochańszy...

Mój ośmiotysięcznik to odstawienie cukru. Zmusiło mnie do tego zdrowie, sytuacja nietypowa, bo mogłabym dalej stosować, ale miałoby to swoje konsekwencje. No to powiedziałam NIE i odstawiłam. Nie chodzi tylko o jedzenie czy picie, które są ewidentnie słodkie, ale o całą gamę produktów spożywczych, które w swoim składzie mają cukier. W związku z tym, że w dzisiejszych czasach nie da się tego wykluczyć całkowicie, to miałam ustalony limit maksimum, który i tak nie dawał mi wielkiego pola manewru. Rygor obejmował także większość owoców i niektóre warzywa, np. po ugotowaniu.
Bywałam na weselach, spędzałam święta z rodziną, wychodziłam z przyjaciółmi, jeździłam na wakacje... bez cukru. Czasami przeklinałam, płakałam, miałam chwile zwątpienia, ale krok po kroczku weszłam na swój Everest. I wiecie co? Na szczycie stoję już prawie 5 lat, widoki wciąż zachwycają i motywacja nie spadła ;D

Mój ośmiotysięcznik to odstawienie cukru. Zmusiło mnie do tego zdrowie, sytuacja nietypowa, bo mogłabym dalej stosować, ale miałoby to swoje konsekwencje. No to powiedziałam NIE i odstawiłam. Nie chodzi tylko o jedzenie czy picie, które są ewidentnie słodkie, ale o całą gamę produktów spożywczych, które w swoim składzie mają cukier. W związku z tym, że w dzisiejszych...

Były dwie przyjaciółki nazwijmy je K. i O. Zawsze mogły na siebie liczyć, wspierały się w wielu momentach, razem płakały i się śmiały. To z K. opijała dostanie się na aplikację i jej płakała, gdy po raz kolejny miłość życia okazała się niewypałem. K. była jedynaczką, więc O. została jej siostrą. Nie z urodzenia, z wyboru, więc bliższą. Wszystko zmieniło się półtora roku temu. K. poznała fajnego faceta. Był sympatyczny, dojrzały i przystojny. Spotykali się kilka tygodni i to było coś poważnego. K. zapoznała go z rodzicami, cóż sielanka. Nawet O. świetnie dogadywała się z nowym facetem K. Ale pewnego dnia facet stwierdził, że to jednak nie to. Ba, poznał kogoś. Jak możecie się domyśleć, kiedy K. pojechała do przyjaciółki, okazało sie, ze tym kimś jest O. To ogromna zdrada. K. długo cierpiała, ponad pół roku. Nie umiała nikomu zaufać, ale otworzyła się na świat. Próbowała zapomnieć o najbliższych jej osobach. Nie było łatwo. Dwa tygodnie temu K. dowiedziała się, że O. miała wypadek, tragedia, bo możliwe, że nigdy więcej nie będzie chodzić. Może to głupie, ale pierwszym odruchem było pojechanie do szpitala. Bała sie, o przyjaciółkę, a nawet siostrę. Zrozumiała, że mimo bólu ciągle ją kocha i gdzieś ma tego jej faceta. W szpitalu spotkała matkę O. dowiedziała się prawdy. O. faktycznie przez kilka miesięcy była z fantastytcznym facetem, ale rozstali sie w wielkiej kłótni. Bajka nie była bajką, facet okazał się byc zaborczy i zazdrosny. Po rozstaniu O. długo nosiła się z myślą, by pogadać z K., ale nie potrafiła. Wiedziała ile zła zrobiła. A potem był wypadek. K. zrozumiała, że wybaczyła przyjaciółce. Weszła na salę i usiadła jakby nigdy nic. Fakt, porozmawiały ze sobą szczerze i teraz znów są przyjaciółkami. K. wspiera O. i będzie walczyła o jej zdrowie ramię w ramię.

Tak, ja jestem K. i to mój ośmiotysięcznik. Wybaczenie zdrady najbliższej osobie. I nie myślę o tym, że "karma wróciła". Myślę o tym jak wiele straciłyśmy przez ludzkie słabości i błędy. Czasami warto dać drugą szansę, choć jest to naprawdę trudne. Trudniejsze niż zdobycie góry. Ale warto.

Były dwie przyjaciółki nazwijmy je K. i O. Zawsze mogły na siebie liczyć, wspierały się w wielu momentach, razem płakały i się śmiały. To z K. opijała dostanie się na aplikację i jej płakała, gdy po raz kolejny miłość życia okazała się niewypałem. K. była jedynaczką, więc O. została jej siostrą. Nie z urodzenia, z wyboru, więc bliższą. Wszystko zmieniło się półtora roku...

Hurraaaa! Udało się. Udało mi się...Wreszcie.
Zrobiłam ten cholerny szalik na drutach. Moja babcia się uparła,że mam go zrobić,żeby nauczyć się cierpliwości. Hmmm... Miała trochę racji.
Mimo tylu chwil zwątpienia i złości, po wielu miesiącach pracy i potu, wreszcie wydziergałam to coś, co miało być szalikiem.
Babcia będzie ze mnie dumna. Ja też jestem z siebie dumna.
Niby nic takiego, a wymaga ogromnych pokładów samozaparcia i cierpliwości.
Mimo zadowolenia z siebie - nigdy więcej nie będę już dziergać :-)

Hurraaaa! Udało się. Udało mi się...Wreszcie.
Zrobiłam ten cholerny szalik na drutach. Moja babcia się uparła,że mam go zrobić,żeby nauczyć się cierpliwości. Hmmm... Miała trochę racji.
Mimo tylu chwil zwątpienia i złości, po wielu miesiącach pracy i potu, wreszcie wydziergałam to coś, co miało być szalikiem.
Babcia będzie ze mnie dumna. Ja też jestem z siebie dumna.
Niby...

Powoli zaczynam się wspinać na mój prywatny ośmiotysięcznik. Małymi kroczkami, kompletnie niewprawiona i bez dobrego sprzętu. Jednak z pewnością dojdę do wprawy i nie będę się już potykać. Chcę się wyzbyć lenistwa i bierności. Przestać marnować czas na czynnościach, które nic do mojego życia nie wnoszą, nie rozwijają mnie. Po powrocie z pracy nie siadać przed telewizorem, albo laptopem. Uniezależnić się od portali społecznościowych. Przestać korzystać z facebooka, messengera, instagrama... Więcej czasu spędzać na czytaniu książek i to takich, które będę mogła przeanalizować i dojść do konkretnych wniosków. Znaleźć nowy punkt widzenia, drugą stronę medalu. Pragnę poznawać więcej ludzi z różnych środowisk, dzięki którym odkrywać będę nowe spojrzenie na świat. Zaangażować się w wolontariat, pomagać innym. Bardziej zainteresować się sztuką. Nie tylko ją podziwiać, ale również coś o niej wiedzieć. Więcej podróżować, poznawać odmienne kultury. Tworzyć swój światopogląd na podstawie wielu bodźców i własnego doświadczenia, a nie ślepo podążać za większością.
Kiedy wpadnę w rytm bycia aktywną i zaangażowaną, wygrywając z tak łatwo przychodzącą bezczynnością, wtedy osiągnę swój pierwszy osobisty szczyt. Kiedy przestanę tylko mówić, a zacznę działać, to będzie mój sukces. Wygram walkę sama ze sobą. Pokonam tę górę braku ambicji i energii. Nie będę marnować życia. Będę wciąż przeć na przód, zdobywając kolejne szczyty.

Powoli zaczynam się wspinać na mój prywatny ośmiotysięcznik. Małymi kroczkami, kompletnie niewprawiona i bez dobrego sprzętu. Jednak z pewnością dojdę do wprawy i nie będę się już potykać. Chcę się wyzbyć lenistwa i bierności. Przestać marnować czas na czynnościach, które nic do mojego życia nie wnoszą, nie rozwijają mnie. Po powrocie z pracy nie siadać przed telewizorem,...

Moim ośmiotysięcznikiem była moja pierwsza praca. W okresie studiów dorabiałam na ksero, a zaraz po ich skończeniu, ale jeszcze przed obroną zaczęłam rozglądać się za czymś w swoim zawodzie. Nie był to łatwy wybór, bo skończyłam budownictwo, z marzeniami o pracy na budowie.
Po niespełna miesiącu udało znaleźć mi się pracę. Nie była to praca marzeń. Chciałam być inżynierem na budowie, jednak trafiłam do biura. Oczywiście pierwsza umowa - dzieło, druga i trzecia- zlecenie, dopiero przy czwartej udało mi się wywalczy umowę o pracę. Nie do końca było to spełnienie moich marzeń, bo tak naprawdę robiłam wszystko, czego inni nie chcieli. Ale z czasem wypracowałam sobie lepszą pozycję w firmie, zawalczyłam o siebie. I najważniejsze nikt mi w tym nie pomagał. Wszystko osiągnęłam własnymi siłami. To dla mnie był największy sukces, bo owszem znajomi dostawali idealne wymarzone prace, ale przy pomocy dobrze ustawionych rodziców, albo innych znajomości. Mi udało się bez tego i z tego jestem dumna!

Moim ośmiotysięcznikiem była moja pierwsza praca. W okresie studiów dorabiałam na ksero, a zaraz po ich skończeniu, ale jeszcze przed obroną zaczęłam rozglądać się za czymś w swoim zawodzie. Nie był to łatwy wybór, bo skończyłam budownictwo, z marzeniami o pracy na budowie.
Po niespełna miesiącu udało znaleźć mi się pracę. Nie była to praca marzeń. Chciałam być inżynierem...