Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Kózka28
Adiker
Karolina
Bogart
Owsiane_ciastko

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Kózka28
Adiker
Karolina
Bogart
Owsiane_ciastko

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Niestety sądzę, że moja postawa wobec świata jest bardziej nihilistyczna.
Z natury jestem choleryczką, która uwielbia negować wszelkie prawa i poważać ich sens. Staram się z tym walczyć i wydaje mi się, że czasem nawet mi to wychodzi i działam wręcz w pacyfistyczny sposób ( w końcu jestem wagą i zawsze dążę do sprawiedliwości, równości oraz spokoju), jednak moja natura bardzo kłóci się z moimi poglądami i wnętrzem. Czasem mam wrażenie jakby były dwie mnie. Jedna spokojna, planująca każdy ruch, bezkonfliktowa, opanowana i potrafiąca wyjść z każdej sytuacji, dzięki nie uleganiu emocją. A druga działająca pod wpływem chwili, nie zważająca na konsekwencje,bardzo emocjonalna, dosłownie chodząca mieszanka wybuchowa!
Więc koniec końców nie wiem do której postawy się skłaniam, bo wszystko zależy pod którą postacią mnie spotkacie ;).

Niestety sądzę, że moja postawa wobec świata jest bardziej nihilistyczna.
Z natury jestem choleryczką, która uwielbia negować wszelkie prawa i poważać ich sens. Staram się z tym walczyć i wydaje mi się, że czasem nawet mi to wychodzi i działam wręcz w pacyfistyczny sposób ( w końcu jestem wagą i zawsze dążę do sprawiedliwości, równości oraz spokoju), jednak moja natura...

Każdy z nas ma inną hierarchię wartości. One z wiekiem oczywiście zmieniają się. W moim rozumieniu świata nihilizm zupełnie przegrywa, ponieważ nihiliści nie mają wartości moralnych, odrzucają normy społeczne. Zupełnie nic nie obchodzi ich, co dzieje się na świecie, w kraju, a nawet w rodzinie, bo przecież nic nie jest ważne. Dużo bliżej jest mi do pacyfizmu. W codziennym życiu staram się być pacyfistką. Nie tylko jeżeli chodzi o potępianie wojen, ale również jestem przeciwna jakiejkolwiek przemocy: w pracy, w szkole, w domu. Rozwiązywanie problemów poprzez rozmowę, konfrontację, kompromis daje dużo lepsze i długo trwalsze efekty. Nie jestem politykiem, ani nie mam żadnej funkcji decyzyjnej w państwie czy mieście, ale mogę w swoim najbliższym otoczeniu (wśród przyjaciół, rodziny, współpracowników) krzewić krytykę kłótni polityków na arenie narodowej i międzynarodowej, co może skończyć się konfliktem zbrojnym. Staram się również pokazywać, że pacyfizm to również pokój w rodzinie, wśród lokatorów w bloku itp. Popieram w 100 % hasło: Make love, not war :)

Każdy z nas ma inną hierarchię wartości. One z wiekiem oczywiście zmieniają się. W moim rozumieniu świata nihilizm zupełnie przegrywa, ponieważ nihiliści nie mają wartości moralnych, odrzucają normy społeczne. Zupełnie nic nie obchodzi ich, co dzieje się na świecie, w kraju, a nawet w rodzinie, bo przecież nic nie jest ważne. Dużo bliżej jest mi do pacyfizmu. W codziennym...

W tym momencie powiedziałabym z całą pewnością, iż jestem pacyfistką. Wojna i wszelkie na siłę usprawiedliwiane odebranie komukolwiek życia jest po prostu złem i bezsensem - "Zabijanie dla pokoju jest jak pieprzenie się dla cnoty." (Stephen King). Jestem zdania, że to inni nadają sens naszemu życiu, więc zabijanie jest nie tylko odebraniem życia zabitemu, ale i zniszczeniem mordercy. Taki czyn nigdy nie powinien być tłumaczony, rozgrzeszany.
Jednak bywają momenty, kiedy wątpię w sens życia, kiedy tracę z oczu cel, kiedy neguję wszytko, co uważałam za jakąś wartość. W takich momentach to nihilizm jest bliższy mojemu sercu. Jednak takich momentów jest coraz mniej w moim życiu i oby było ich jak najmniej w życiu każdego z nas.

W tym momencie powiedziałabym z całą pewnością, iż jestem pacyfistką. Wojna i wszelkie na siłę usprawiedliwiane odebranie komukolwiek życia jest po prostu złem i bezsensem - "Zabijanie dla pokoju jest jak pieprzenie się dla cnoty." (Stephen King). Jestem zdania, że to inni nadają sens naszemu życiu, więc zabijanie jest nie tylko odebraniem życia zabitemu, ale i zniszczeniem...

Epikureizm.
Jak żyć, żeby być szczęśliwym?
Według mnie najważniejszym w życiu jest szczęście i dobro. Po prostu. Musimy czerpać z dostępnych nam środków, to co dla nas najlepsze. Nie sprawiajmy sobie nawzajem cierpienia; jeśli można go uniknąć. Jeśli będziemy zadowalać się tymi najmniejszymi rzeczami, nie będziemy pragnąć tych większych. Drobne gesty i uśmiechy mogą dać więcej niż bogactwo i władza. Bo co komu po tym, że ma władzę, skoro jest nieszczęśliwy? Jeśli będziemy dostrzegać dobro w każdym z nas, świat stanie się lepszy. Zauważymy jak piękne jest to, co Bóg dla nas stworzył. No właśnie. Bóg. Jest to jedyna rzecz w epikuryzmie, z którą się nie zgadzam. Uważam, że Bóg istnieje i poprzez piękne życie tu na Ziemi otrzymamy jeszcze piękniejsze życie w Niebie. Dlatego też uważając, ze dobro i szczęście są tak ważne robimy coś nie tylko dla świata, ale też dla nas samych. Dążenie do szczęścia w życiu doczesnym może nas nauczyć wiele. Dobro samo w sobie jest czymś pięknym.
Według Epikura śmierć jest czymś co nas nie dotyczy- gdy istniejemy, to żyjemy więc nie może nas dosięgnąć, a gdy umieramy to już nas nie ma, więc nie możemy jej odczuć. Według mnie jest to piękne stwierdzenie. Co do cierpienia, to jeśli możemy, unikajmy go, ale czasem cierpienie niesie za sobą szczęście i dobro, dlatego nie możemy kategorycznie stwierdzić, że jest czymś złym.

Epikureizm.
Jak żyć, żeby być szczęśliwym?
Według mnie najważniejszym w życiu jest szczęście i dobro. Po prostu. Musimy czerpać z dostępnych nam środków, to co dla nas najlepsze. Nie sprawiajmy sobie nawzajem cierpienia; jeśli można go uniknąć. Jeśli będziemy zadowalać się tymi najmniejszymi rzeczami, nie będziemy pragnąć tych większych. Drobne gesty i uśmiechy mogą dać...

Właściwie czuję jakbym była gdzieś po środku między połączeniem pacyfizmu ze sceptycyzmem metodologicznym (który jest częścią nihilizmu epistemologicznego). W sumie jedno drugiego nie wyklucza, więc czemu nie!?!
Jednak jeśli już musiałabym wybierać to zdecydowałabym się na nihilizm, bo o pokój na świecie trzeba walczyć (nawet jeśli bez broni) to wymaga starań, a sceptycyzm metodologiczny to postawa wymuszająca wiele rozważań, ale do niczego nie zobowiązująca (i mi to odpowiada, by móc o czymś mówić, lecz nie musieć o to/za to walczyć).

Właściwie czuję jakbym była gdzieś po środku między połączeniem pacyfizmu ze sceptycyzmem metodologicznym (który jest częścią nihilizmu epistemologicznego). W sumie jedno drugiego nie wyklucza, więc czemu nie!?!
Jednak jeśli już musiałabym wybierać to zdecydowałabym się na nihilizm, bo o pokój na świecie trzeba walczyć (nawet jeśli bez broni) to wymaga starań, a sceptycyzm...

Od zawsze byłam pesymistką, ale chyba jeszcze nigdy nie wykazywałam tak ogromnego nihilizmu egzystencjalnego jak obecnie.

Czy miałeś kiedyś tak, że idąc w kolejne miejsce, w które musisz iść, miałeś ochotę najzwyczajniej się zatrzymać? Wyłączyć automat, który powoduje, że nogi stawiają kolejne kroki? Ostatnio łapię się na tym coraz częściej.

Wstaję rano, idę do pracy, potem na siłownię (bo przecież trzeba jakoś wyglądać), na zakupy (bo przecież trzeba coś jeść), wracam do domu, gotuję obiad na następny dzień i zmęczona idę spać. I tak codziennie. Przemieszczam się z jednego miejsca w drugie, robię rzeczy, które muszę robić i tak do końca życia.

Czasami czuję się jak mrówka wśród całego oceanu mrówek. Dreptam nieustannie do przodu, targając nad sobą jakiś listek, ale wiem, że choćbym się nie wiadomo jak starała, to i tak koniec końców nie ma ludzi niezastąpionych. Kiedyś zniknę, a na moje miejsce przyjdzie ktoś inny – tak działa system. Ktoś przecież musi przytaszczyć liście do mrowiska.

Coraz ciężej jest mi zaakceptować fakt, że nic nie znaczę dla świata; że jestem tylko kolejną jednostką, która idzie przez życie, nie pozostawiając po sobie żadnego śladu; której cała osobowość, sposób bycia, marzenia – przeminą i popadną w zapomnienie.

Od zawsze byłam pesymistką, ale chyba jeszcze nigdy nie wykazywałam tak ogromnego nihilizmu egzystencjalnego jak obecnie.

Czy miałeś kiedyś tak, że idąc w kolejne miejsce, w które musisz iść, miałeś ochotę najzwyczajniej się zatrzymać? Wyłączyć automat, który powoduje, że nogi stawiają kolejne kroki? Ostatnio łapię się na tym coraz częściej.

Wstaję rano, idę do pracy,...

W moim sercu drzemie olbrzymie pragnienie do życia w świecie idealnym, wolnym od wojen, konfliktów, dyskryminacji, hipokryzji, braku tolerancji. Utożsamiam się z pacyfizmem, lecz i z innymi -IZMAMI, które mogą być kluczem do przywrócenia człowieka w każdym z nas: sprawiedliwIZM, ateIZM, równIZM, przyjaźnIZM. Pacyfizm ma dla mnie wiele wymiarów i środków działania. W pozornie oderwanej i niemożliwej do realizacji wizji pacyfiści okazują światu wiarę i nadzieję, że wszystko można zmienić siłą współpracy i bezinteresownego czynienia dobra oraz wspierania innych w nawet najprostszy i najzwyklejszy sposób.

W moim sercu drzemie olbrzymie pragnienie do życia w świecie idealnym, wolnym od wojen, konfliktów, dyskryminacji, hipokryzji, braku tolerancji. Utożsamiam się z pacyfizmem, lecz i z innymi -IZMAMI, które mogą być kluczem do przywrócenia człowieka w każdym z nas: sprawiedliwIZM, ateIZM, równIZM, przyjaźnIZM. Pacyfizm ma dla mnie wiele wymiarów i środków działania. W...

"Człowiek, który uchyla się od służby wojskowej ze względów religijnych, jest rewolucjonistą. Postanawiając nie stosować się do obowiązującego prawa, poświęca bowiem swe osobiste interesy dla sprawy najważniejszej – dążenia do ulepszenia społeczeństwa."
~Albert Einstein
Moja postawa zdecydowanie jak w przypadku bohatera powieści Coelho utożsamiam się z pacyfizmem. Ludzie wyznający pacyfizm domagają się ustanowienia trwałego pokoju między narodami. Myślę, że marzeniem większości ludzi jest, aby konflikty rozwiązywane były zgodnie z prawem międzynarodowym bez uciekania się do użycia sił zbrojnych. Wyrażam zgodę wobec niektórych wojen, np. gdy przychodzi się bronić danemu narodowi, ponieważ inne nurty pacyfizmu charakteryzują się tym, że potępiają każde użycie sił zbrojnych bez względu na przyczynę. Wojna jest to jedna z najokrutniejszych wydarzeń, jakie miała okazję pojawić się na świecie i dotknąć całej ludzkości. Weźmy pod uwagę drugą wojnę światową. Nasza pierwsze spotkanie z nią następuje już we wczesnych latach szkolnych, później system edukacji pozwala nam się o niej dowiedzieć więcej. Oglądamy programy o niej w telewizji, słyszymy audycje w radiu, czytamy w książkach lub gazetach, ale dla nas dalej jest to "tylko" opowieść o danej walce, bitwie czy holokauście, ale to nie jest wymyślone, to się stało naprawdę i dotknęło milionów ludzi na całym świecie. Zliczając wszystkie wojny, to ludzie ucierpieli w miliardach. Moim zdaniem nie ma większej katastrofy dla ludzi niż wojna, ponieważ wtedy traci się wszystko, zarówno materialnie jak i psychicznie. Im starsi i dojrzalsi jesteśmy tym bardziej rozumiemy czym jest wojna i przetrwanie podczas niej. Gdy oglądam filmy wojenne, którymi zainteresował mnie tata, to nie mogę w to po prostu uwierzyć. Podczas wojny ludzie mogą zginąć w każdej chwili, nieważne czy są żołnierzami czy cywilami. Wojna nie zna sprawiedliwości. Wobec wojny wszyscy ludzie są równi. Nihilizm jest mi kompletnie obcy, ponieważ tam ludzie są przeświadczeni o kompletnym braku celu w życiu, sensu i jakichkolwiek wartości, a moim zdaniem człowiek żyje właśnie po to, aby mieć cel w życiu i do niego dążyć.

"Człowiek, który uchyla się od służby wojskowej ze względów religijnych, jest rewolucjonistą. Postanawiając nie stosować się do obowiązującego prawa, poświęca bowiem swe osobiste interesy dla sprawy najważniejszej – dążenia do ulepszenia społeczeństwa."
~Albert Einstein
Moja postawa zdecydowanie jak w przypadku bohatera powieści Coelho utożsamiam się z pacyfizmem. Ludzie...