To było dobre miasto, więc Zachary w ogóle tu nie pasował – tatuaże i stare blizny pokrywały jego ciało, przeszłość ciągnęła się za nim niczym smród gnijącego ciała. Nie miał przyjaciół, bo nikt nie chciał zadawać się z człowiekiem, który już z twarzy wygląda jak zbir – omijano go szerokim łukiem i zbywano szorstkim, tylko z pozoru uprzejmym tonem.
Przez lata jedna opowieść narosła na drugiej, przez co nie wiadomo było, co jest prawdą, a co już nie. Samotność wrosła się więc w jego kości i uwidoczniła na twarzy; Zachary pogodził się ze swoim losem, niemalże bez swojego udziału i stał się równie oschły, co otaczający go ludzie.
Aż do miasteczka wprowadziła się ona – starsza pani, poetka, która dostrzegła w nim swoją bratnią duszę i odkryła, że jego dłonie również piszą.
Wiersze Zacharego były piękne. Gdy się je czytało, serce trzepotało tak mocno, jakby chciało odlecieć, bo Zachary wkładał w swoje prace całego siebie – niegdyś, zanim się zagubił i niemal to zatracił, sam był piękny.
Starsza pani poczuła wszechogarniający żal, że jest jedyną osobą, która kiedykolwiek czytała jego poezję, więc po tym, jak go przekonała, pokazała ją światu. I ludzie z dobrego, choć ślepego miasteczka odkryli z zaskoczeniem, że kompletnie nie znali jednego z jego mieszkańców. Powoli zaczęli inaczej na niego patrzeć, również dzięki staruszce, która wydobyła to, kim dawno temu był Zachary – zanim życie go złamało.

To było dobre miasto, więc Zachary w ogóle tu nie pasował – tatuaże i stare blizny pokrywały jego ciało, przeszłość ciągnęła się za nim niczym smród gnijącego ciała. Nie miał przyjaciół, bo nikt nie chciał zadawać się z człowiekiem, który już z twarzy wygląda jak zbir – omijano go szerokim łukiem i zbywano szorstkim, tylko z pozoru uprzejmym tonem.
Przez lata jedna...

Sądziłam zawsze, że Edam do dobre miasto. Moja rodzina mieszka tu od niepamiętnych czasów i wszyscy w okolicy doskonale się znają. Gdy wyjechałam na studia do Warszawy, przekonałam się, że wielka metropolia gwarantuje taką prywatność i anonimowość, jakiej w Edamie się nie uświadczy, ale jednocześnie byłam przerażona panującą tam obojętnością i bezosobowością. Po skończeniu uczelni z wróciłam więc w rodzinne strony, by rozpocząć tu praktykę weterynaryjną. Zatrudniłam się u pana Lasockiego, który był jedynym weterynarzem w okolicy – miłym mężczyzną po czterdziestce, znanym ze swej religijności. Ponoć jego żona zginęła lata temu w wypadku, pozostawiając go bezdzietnym, a on od tego czasu wiódł samotne życie.
Leczyliśmy zwierzęta w jego przydomowej klinice, aż pewnego dnia, szukając medykamentów w szafkach, znalazłam tajne przejście w głębi wysokiej szafy, nierówno zakryte dyktą. Kilka dni biłam się z myślami, dręczona przez ciekawość, aż zdecydowałam się zajrzeć szybko za dyktę – w końcu co niby pan Lasocki mógł ukrywać?
Poczekałam, aż wyszedł do laboratorium, i natychmiast rzuciłam się do wysokiej szafy. Po przesunięciu dykty moim oczom ukazały się strome schody wiodące w dół. Z walącym sercem zeszłam po nich i wkroczyłam do rozległego pomieszczenia, wyglądającego jak sala tortur.
Usłyszałam kroki i podskoczyłam.
- Widzę, że znalazłaś mój red room. – pan Lasocki stał na schodach, uśmiechając się złowieszczo. – Daj spokój, na pewno czytałaś „Pięćdziesiąt twarzy Greya”.

Sądziłam zawsze, że Edam do dobre miasto. Moja rodzina mieszka tu od niepamiętnych czasów i wszyscy w okolicy doskonale się znają. Gdy wyjechałam na studia do Warszawy, przekonałam się, że wielka metropolia gwarantuje taką prywatność i anonimowość, jakiej w Edamie się nie uświadczy, ale jednocześnie byłam przerażona panującą tam obojętnością i bezosobowością. Po skończeniu...

Znamy się wszyscy dobrze, w końcu w małym miasteczku inaczej się nie da. Ktoś chodził do szkoły z rodzicami sąsiada, ktoś pracował z twoją mamą, a kto inny wszystko wie najlepiej bo jego szwagier jest ulubionym wnuczkiem pani Basi. Pani Basia jest chyba tak stara jak nasze miasteczko, ale kiedyś była nauczycielką, zna tu każdego i wszyscy ją szanują. Nawet nasz proboszcz trochę się jej boi, bo tu się urodził i podstawówkę kończył. No i nic w tym złego. To jest bardzo DOBRE MIASTO do życia, takie swojskie i bez tajemnic. To znaczy, byłoby, gdyby nie młody Majewski. Zawsze taki jakiś nabzdyczony, a jak sie go zagada na ulicy to nie opowie co tam u niego, tylko coś tak szybko rzuci, aby człowieka zbyć i idzie dalej. Uważamy na niego, bo takiemu niebezpiecznemu typowi to nie można ufać. Tyle sie słyszy o rozbojach i chuligaństwie, co ludzi prześladuje. Tak, że jak sie zaczeły te kradzieże to od razu wiedzieliśmy kto winny. Policja to u niego pierwszego rewizję zrobiła w altance za domem - całymi dniami tam siedzi to i łupy pewnie też tam trzyma. No i wiecie co sie okazało? On stopień naukowy ma, a w szopie motyle egzotyczne hoduje! Ponoć jest znanym na całą Europę lepidopterologiem. Dobrze, że pani Basia nam powiedziała co to słowo znaczy, bo jak chłopaki to pierwszy raz usłyszały, to od razu chciały go lać...

Znamy się wszyscy dobrze, w końcu w małym miasteczku inaczej się nie da. Ktoś chodził do szkoły z rodzicami sąsiada, ktoś pracował z twoją mamą, a kto inny wszystko wie najlepiej bo jego szwagier jest ulubionym wnuczkiem pani Basi. Pani Basia jest chyba tak stara jak nasze miasteczko, ale kiedyś była nauczycielką, zna tu każdego i wszyscy ją szanują. Nawet nasz proboszcz...

Adwokat i wykonawca ostatniej woli Otto Mohla spojrzał wyczekująco na naczelnego Neue Presse. Redaktor nerwowo przeglądał leżące na biurku materiały. Czegoś takiego jeszcze w całej historii niemieckiej prasy nie było, ten temat trafi na czołówki wszystkich wiadomości, pewnie nie tylko w kraju.

- Orzeczenie o zdrowiu psychicznym mojego klienta może pan zachować, reszta materiałów ma trafić do muzeum w tym polskim mieście, nie potrafię wymówić jego nazwy. Więc bierze pan, czy mam iść do konkurencji?

- Publikujemy.

Tydzień później w małym miasteczku w Dolnej Saksoni zawrzało. Ludzie nie mogli uwierzyć w to, co przeczytali. Nie on, nie ten społecznik, nauczyciel historii, autor monografii o historii miasta, radny. To niemożliwe! Jedni byli wściekli, bo mógł już tę tajemnicę zabrać do grobu, inni czuli się oszukani. Nikt nie pozostał obojętny.

Gazety nie można było kupić już przedpołudniem. Ludzie pokazywali ją sobie na przystankach, w biurach, w sklepach. Prawie całą pierwszą stronę Neue Presse zajmowało nietypowe, pośmiertne ogłoszenie, związana z nim historia zajmowała kolejne strony:

„Nazywam się Otto Mohl i jestem zbrodniarzem wojennym. W latach 1939-40 należałem do Einsatzgruppen, mordowaliśmy Polaków i Żydów, nie wiem ilu ludzi zabiłem, tak wielu ich było. Przepraszam. Nie proszę o wybaczenie, wiem, że to niemożliwe. Proszę tylko byście nie przenosili moich win na mieszkańców miasta, w którym żyłem od zakończenia wojny. To DOBRE MIASTO i mieszkają w nim dobrzy ludzie.”

Adwokat i wykonawca ostatniej woli Otto Mohla spojrzał wyczekująco na naczelnego Neue Presse. Redaktor nerwowo przeglądał leżące na biurku materiały. Czegoś takiego jeszcze w całej historii niemieckiej prasy nie było, ten temat trafi na czołówki wszystkich wiadomości, pewnie nie tylko w kraju.

- Orzeczenie o zdrowiu psychicznym mojego klienta może pan zachować, reszta...

Małe miasteczko to moje dzieciństwo i ja tam już jako dziecko miałam swoją tajemnicę. To była moja platoniczna miłość do pewnego chłopaka. On nawet nie wiedział o moim uczuciu. I to w ogóle nie pasowało do mnie gdyż ja zawsze uważałam się za feministkę, nigdy nie chciałam wychodzić za mąż a tak się zakochałam. Teraz minęło od tamtych wydarzeń wiele lat i zmieniły mi się poglądy na kwestię małżeństwa czy posiadania dzieci.

Małe miasteczko to moje dzieciństwo i ja tam już jako dziecko miałam swoją tajemnicę. To była moja platoniczna miłość do pewnego chłopaka. On nawet nie wiedział o moim uczuciu. I to w ogóle nie pasowało do mnie gdyż ja zawsze uważałam się za feministkę, nigdy nie chciałam wychodzić za mąż a tak się zakochałam. Teraz minęło od tamtych wydarzeń wiele lat i zmieniły mi się...

DOBRE MIASTO. Taki napis widniał na dość sfatygowanym znaku informacyjnym przy wjeździe do miejscowości, do której właśnie dotarłem. Zegarek wskazywał kilka minut po dwudziestej drugiej i nie było sensu jechać dalej w poszukiwaniu noclegu. Z resztą, to tylko jedna noc i rano ruszam dalej. Poza tym obiecałem Markowi, że jak będę w pobliżu to go odwiedzę. Z Markiem dzieliłem przez pięć lat pokój w akademiku. Znaliśmy się jak łyse konie i mimo iż po studiach nasze drogi się rozeszły, utrzymywaliśmy stały kontakt telefoniczny i widywaliśmy się kilka razy w roku gdy był w Warszawie na konsylium lekarskim. Nie wiem dlaczego ale od pierwszej chwili gdy wysiadłem z auta odniosłem wrażenie, że atmosfera tego miejsca jest dokładnym przeciwieństwem swojej nazwy. Dziwny dreszcz podniósł mi włoski na karku. W dodatku mimo iż było dosyć późno, spodziewałem się jakiegoś ruchu na ulicach , ludzi, imprez, tymczasem wszędzie panował spokój, ani jednej żywej duszy, a przecież był środek lata. No nic, może wszelkie imprezy przeniosły się do większej, sąsiedniej miejscowości. Chwilę zajęło mi znalezienie numeru 3, nie spodziewałem się jednak, że będzie to Kościół. Nacisnąłem na dzwonek i ulica wypełniła się donośnym dźwiękiem dzwonków. Obróciłem się i rozejrzałem dookoła przekonany, że obudziłem przynajmniej połowę mieszkańców. Odetchnąłem z ulgą gdy nie dostrzegłem w żadnym z okiem rozbłysku światła czy ruchu firanki. Minęła jeszcze dłuższa chwila i gdy już miałem odchodzić, drzwi otworzyły się z głośnym skrzypnięciem. Skrzywiłem się.
- Bartek? - W głosie przyjaciela wyczułem zdumienie, które nieudolnie próbował ukryć.
- We własnej osobie, kopę lat. - uśmiechnąłem się niepewnie.
- Ale co Ty tu robisz o tej godzinie?
- W zasadzie nie planowałem tej wizyty ale plany trochę mi się posypały i przypomniałem sobie o twoim zaproszeniu no i jestem.
- Miło cię widzieć ale...
- Jeśli przeszkadzam to nie ma problemu, prześpię się w hotelu. Nie pomyślałem, mogłem cię uprzedzić.
Marek dopiero teraz jak by otrząsną się ze zdumienia i odzyskał pewność w głosie.
- Nie wygłupiaj się. Wchodź .
Wewnątrz panowała dziwna atmosfera. Byłem przygotowany na powiew chłodu, jak to zazwyczaj bywa w takich budynkach tymczasem otuliło mnie przyjemne ciepło i kojący zapach jakiś ziół. I ta muzyka.
- Czy odbywa się teraz jakaś msza?
- Nie,to tylko radio. Lubię jak dźwięki odbijają się od kamiennych ścian dlatego zawsze puszczam je na pełną moc. Niczym się nie przejmuj.
- Nie mówiłeś mi, że mieszkasz w kościele.
- Bo nie ma o czym mówić. Jest to dla mnie tak normalne jak dla ciebie mieszkanie w domu.
- Może dla ciebie tak ale dla mnie to bardzo interesujące. Oprowadzisz mnie?
- Chętnie bym to zrobił ale jutro mamy specjalną wizytę i proboszcz wszytko zamknął na trzy spusty by przypadkiem czegoś nie uszkodzić lub nie zabrudzić.
- Rozumiem. - Odparłem z lekkim zawodem.
- Ale część mieszkalna jest oczywiście otwarta. Chodzi, napijemy się czegoś i pogadamy o dawnych czasach.
Kilka godzin później i po kilku kolejkach bimbru własnej roboty, wsparty na ramieniu Marka zostałem odprowadzony do swojego pokoju. Co prawda bimber był mocny ale czułem się tak, jak bym wypił przynajmniej całą flaszkę, a nie klika kieliszków. Nie pamiętam nawet kiedy usnąłem. W pewnym momencie ze snu wyrwały mnie dziwne śpiewy. Pomyślałem, że przyjaciel zostawił włączone radio ale głos ten stawał się coraz bardziej intensywny i hipnozujący. Podniosłem się na miękkich nogach i powoli szłem w stronę śpiewu. Im byłem bliżej, tym słowa stawały się bardziej wyraźne. W wielkiej sali stały dziesiątki osób w bordowych pelerynach. Wokół panował mrok rozświetlany jedynie płomieniem świec. Wszystkie postacie miały na głowach kaptury, a migoczący cień skrywał ich twarze. Na środku stał ołtarz, a na nim leżała naga kobieta, przywiązana tak, by nie mogła się ruszyć. W ustach miała knebel. Nad nią stała postać w czarnej pelerynie, w ręku trzymała sztylet. Mimo iż wiedziałem co się zaraz stanie, strach całkowicie mnie sparaliżował. W momencie gdy ostrze przebiło pierś dziewczyny z moich ust wydobył się krzyk. Wszystkie postacie odwróciły się w moją stronę. W jednej chwili zostałem złapany i zaprowadzony przed obliczę człowieka w czerni. Przez chwilę stał w ciszy, wpatrując się we mnie. Gdy przemówił, doznałem jeszcze większego szoku niż przed kilkoma sekundami.
- Chciałem Ci tego oszczędzić przyjacielu. Znalazłeś się w złym miejscu i w złym czasie.
- Marek? Co to wszystko ma znaczyć? Kim Ty jesteś i co to za ludzie?
Marek ściągnął kaptur i patrzyliśmy sobie prosto w oczy.
- Nie chciałem by tak to się skończyło. Specjalnie dosypałem ci proszki nasenne, byś spokojnie poszedł spać, a jutro nieświadomy niczego odjechał.
- Ale kim Ty jesteś? - Krzyczałem, a w głosie tym słyszałem strach.
- DOBRE MIASTO to anagram. - podszedł do tablicy i zaczął pisać. Gdy skończył ujrzałem napis O SO! BAD MISTER.
- Czy ty...
- Tak, to ja, a to moi wyznawcy. A ty mój przyjacielu widziałeś za dużo.
Nie zdążyłem nawet pomyśleć, co właśnie powiedział, gdy cienkie ostrze wbiło się w moją klatkę piersiową. Usłyszałem jeszcze jak mówi, że mu przykro i że nie planował składać dwóch ofiar tej nocy. Potem nastała ciemność.

DOBRE MIASTO. Taki napis widniał na dość sfatygowanym znaku informacyjnym przy wjeździe do miejscowości, do której właśnie dotarłem. Zegarek wskazywał kilka minut po dwudziestej drugiej i nie było sensu jechać dalej w poszukiwaniu noclegu. Z resztą, to tylko jedna noc i rano ruszam dalej. Poza tym obiecałem Markowi, że jak będę w pobliżu to go odwiedzę. Z Markiem dzieliłem...

Kiedy zrobiłem zdjęcia swojemu sąsiadowi, nie wiedziałem, że był to błąd. Moi sąsiedzi Nico i Lea przeprowadzili się do Dobrego Miasta 5 lat temu, zajęli mieszkanie naprzeciwko mnie i od razy się zakupowaliśmy.
Nico z pochodzenia Amerykanin i Lea najpiękniejsza kobieta, świata, byli bardzo wierzącymi ludźmi, a Nico co roku, w rocznice ślubu kupował Lei kwiaty. Pamiętam jak Nico, z odrazą wypowiadał się o ludziach, którzy zdradzali współmałżonków. Nic więc dziwnego, że kiedy w jednej w Sopockich restauracji zauważyłem Nico całującego inną kobietę, byłem w szoku. Bez zastanowienia zrobiłem zdjęcia, Lea nie zasługiwała na kłamstwa.
Po drodze zastanawiałem się jak powiedzieć Lei o całej sytuacji. Postanowiłem to zrobić prosto z mostu. Kiedy więc wróciłem do domu, mimo późnej pory zadzwoniłem do jej drzwi.
- Olek, czy coś się stało- zapytała Lea?
- Musimy porozmawiać.
Opowiedziałem jej o swoim pobycie w Sopocie i o tym, co widziałem. Na dowód pokazałem Lei zdjęcia, była w szoku.
- Jak on mógł?- powiedziała Lea ze łzami w oczach.
- Zobaczysz, wszystko się ułoży i objąłem ją.
- Muszę się napić- powiedziała.
Po chwili Lea wróciła z butelką alkoholu. Obudziłem się potem w piwnicy, przywiązany do krzesła. Obok stali Nico i Lea.
- Przez Twoją nadgorliwość naraziłeś naszą akcję idioto- powiedział Nico.
- Akcję?
- Jesteśmy z FBI- powiedziała Lea.
- FBI w Polsce?
- Nic więcej nie możemy powiedzieć Olek, o Twoim losie zadecyduje nasze dowództwo. Nagle zadzwonił telefon Lei...

Kiedy zrobiłem zdjęcia swojemu sąsiadowi, nie wiedziałem, że był to błąd. Moi sąsiedzi Nico i Lea przeprowadzili się do Dobrego Miasta 5 lat temu, zajęli mieszkanie naprzeciwko mnie i od razy się zakupowaliśmy.
Nico z pochodzenia Amerykanin i Lea najpiękniejsza kobieta, świata, byli bardzo wierzącymi ludźmi, a Nico co roku, w rocznice ślubu kupował Lei kwiaty. Pamiętam jak...

Bim-bom, bim-bom! - komu bije dzwon?
Niedzielny poranek przyciąga rzeszę wiernych.
Dłonie złożone w modlitwie, oczy skierowane ku górze, wpatrzone w oblicza świętych.
- Czy wybaczą i odpuszczą grzechy?

Ted był wzorowym obywatelem Rimini, dobrym ojcem i kochającym dziadkiem.
W zeszłym roku w demokratycznych wyborach, z imponującym wynikiem wstąpił w szeregi rady miasta. Po za życiem zawodowym, Ted dbał o swoją rodzinę, organizował piesze wycieczki z wnukami, wraz z synem oglądał piątkowe mecze piłki nożnej, a w wolnych chwilach odwiedzali pobliskie jeziora ubrani w wodery i kamizelki w kolorze zgniłej zieleni, niosąc na ramieniu błyszczące wędki.
Sobotni wieczór był jedynym czasem w którym pozostawał sam, gdy zegar wybijał godzinę dziesiątą i gdy cienie przybierały groźne kształty, znikał w czeluściach pobliskiego lasu.
Może spacerował, może spał, może polował - kto wie?

Rimini - było to przytulne, dobre miasto - dawało pracę i możliwość odpoczynku po ciężkim dniu, liczne parki i okoliczne lasy dawały szansę życia blisko natury. Wydawało się, że jest to przedsionek w drodze do raju. Nic nie wskazywało aby ta sielanka miała się skończyć i, że życie mieszkańców zostanie zawładnięte strachem.
30 września w niedzielny poranek grupka mieszkańców zmierzających do kościoła, odnalazła porzucone, zmasakrowane zwłoki siedemnastoletniej Sam. Rozpoczęło się dochodzenie. Policja szukała śladów, przesłuchiwała światków, niestety z marnym skutkiem. Tydzień po makabrycznym odkryciu mieszkańcy natrafili na kolejne zwłoki - tym razem byli to bracia bliźniacy - zakończyli swoje krótkie życie w wieku piętnastu lat. W początkowych etapach dochodzenia, ekipy śledczych, miały problem z identyfikacją zwłok. Zmasakrowane i pokrzywione twarze nie przypominały ludzkich cech.

Od odkrycia pierwszych zwłok minęło dokładnie 6 miesięcy, a na tablicy korkowej w gabinecie detektywa Andersona wisiało już dziesięć zdjęć młodych, uśmiechniętych twarzy. Po wczorajszym telefonie samego inspektora generalnego, zrobiło się naprawdę gorąco. W mieście panuje panika. Sielanka zamieniła się w koszmar i detektyw wraz ze swoją ekipą dochodzeniową musieli rozwiązać zagadkę tajemniczych morderstw.
- Czyżby istniała zbrodnia doskonała? - odbijało się echem w głowie detektywa. Po skończonej pracy nie chciał wracać do domu. Musiał zostać sam z myślami - zdecydował się na spacer po lesie. Anderson podjechał pod dom, zabrał torbę z aparatem, załadował prywatną broń, wrócił do samochodu i pojechał w kierunku pobliskiego lasu aby doskonalić swoja pasję jaką była fotografia - ona potrafiła dać mu ukojenie. Przemierzając kolejne odcinki lasu z ponad setką zdjęć na jego Nikonie, zatrzymał się czując złowrogi powiew wiatru, zwiastujący coś niedobrego. Jego policyjny nos w takich chwilach był bardzo czujny. Zrobił kilka kroków w przód, zbliżając się do wielkiego dębu, aż nagle jego świat zapadł się pod ziemię - dokładnie jakieś 2 metry w dół. Anderson obejrzał się za siebie i dostrzegł potłuczony aparat fotograficzny, zebrał jego szczątki i wkurzony wrzucił je do torby. Taksując pomieszczenie rozglądał się w koło, dostrzegł długi korytarz. Niepewnym krokiem skierował się ku niemu, dotarł to niewielkiej sali. Dreszcz przerażenia sparaliżował go po tym co zobaczył, ostrożnie wyciągnął broń z kabury. Na ścianach wisiały zakrwawione łańcuchy, na środku pomieszczenia stało łóżko jakie możemy spotkać na sali operacyjnej, a pod najdalszą ścianą znajdował się długi stół z całą masą fiolek i flakoników.
Anderson czuł jak poziom adrenaliny w jego organizmie gwałtownie wzrasta, sprawdzał każdy zakamarek pomieszczenia w poszukiwaniu wyjścia. Znalazł niewielki tunel który zaprowadził go na powierzchnię. Gdy tylko dostrzegł błękit nieba, co sił w nogach biegł do swojego zaparkowanego nieopodal Forda i pognał w kierunku komisariatu policji. Zwołał natychmiastowe zebranie i wraz ze swoim zespołem podjął odpowiednie kroki (być może inspektor generalny nie urwie mu głowy)...

Czekali w ukryciu trzy dni, wymieniali się dyżurami, przynosili termosy z gorącą kawą i wypalili kontener papierosów. Wydział śledczy pod dowództwem Andersona był nieźle wykończony i zrezygnowany. Przełom nastąpił w sobotni wieczór koło godziny 23. Komunikując się drogą radiową, namierzyli intruza który kierował się w stronę starego dębu - punktu ich obserwacji. W miarę gdy nieznajomy zbliżał się do drzewa, jego kształty stawały się wyraźne i rozpoznawalne. Anderson, rozpoznał mężczyznę - był to stary poczciwy Ted. Co on tu robi? - pomyślał detektyw - zaraz zniszczy całą akcję. Lecz radny Ted, ostrożnie wszedł w tunel wychodzący za starym dębem. Dla ekipy oznaczało to tylko jedno - sygnał aby aresztować potwora w ludzkiej skórze...

Bim-bom! W oddali było słychać dzwięk dzwonów - zwiastowały one powrót miasta do swojego stanu sprzed makabrycznych zbrodni - lecz nic już nie będzie takie jak kiedyś... nawet w tak dobrym mieście...

Bim-bom, bim-bom! - komu bije dzwon?
Niedzielny poranek przyciąga rzeszę wiernych.
Dłonie złożone w modlitwie, oczy skierowane ku górze, wpatrzone w oblicza świętych.
- Czy wybaczą i odpuszczą grzechy?

Ted był wzorowym obywatelem Rimini, dobrym ojcem i kochającym dziadkiem.
W zeszłym roku w demokratycznych wyborach, z imponującym wynikiem wstąpił w szeregi rady miasta. Po...

To było dobre miasto. Jedno z tych, w którym można odpocząć w ogrodzie. Oczywiście to nie Warszawa, tutaj każdy zna sąsiada lepiej niż własną kieszeń. Ale czy do końca? Przechodzą obok, uśmiechają się do mnie, zagadują, podpytują. Ciekawe czy by nadal by tak robili gdyby wiedzieli, że oprócz mojej ukochanej żony mam jeszcze jedno życie. Uśmiech zniknąłby z ich twarzy gdyby pojechali ze mną na te moje "zagraniczne delegacje…". Gdyby poznali Aniele i naszą córkę Annę. Czy to byłaby prawdziwa katastrofa? Czy dopytywaliby się mnie jak to się zaczęło, jak przez 15 lat udało mi się prowadzić podwójne życie, o którym wiem tylko ja? Teraz to już nie ma znaczenia. Jak zwykle pójdę po świeże drożdżówki, a tam sędziwa sprzedawczyni zapyta się jak idą interesy. Ale czy tylko to ją interesuje? Tym powierzchownym pytaniem rozpocznie, żeby wysysać ze mnie informacje, jak kleszcz krew ze swojej ofiary. Następnie z zadowoleniem się pożegnamy, żeby szczęśliwa kobieta mogła przekazać wiadomości swoim koleżankom. Ale to nie ma znaczenia, ponieważ prawdy nie pozna nigdy...

To było dobre miasto. Jedno z tych, w którym można odpocząć w ogrodzie. Oczywiście to nie Warszawa, tutaj każdy zna sąsiada lepiej niż własną kieszeń. Ale czy do końca? Przechodzą obok, uśmiechają się do mnie, zagadują, podpytują. Ciekawe czy by nadal by tak robili gdyby wiedzieli, że oprócz mojej ukochanej żony mam jeszcze jedno życie. Uśmiech zniknąłby z ich twarzy gdyby...

Wieść niesie,że w miasteczku Karlsborg grasuje morderca mówii się,że kiedyś mieszkał w Sztokcholmie,ale bo ślubie córki wyprowadził się do Karlsborga,bo był podobno bezrobotny ,i nie było go stać na utrzymanie domu.Czy to prawda zapytam mieszkańców Sztokholmu,którzy kiedyś z nim tu żyli,i być może dobrze go znali.
Jestem dziennikarzem miejscowej gazety chciałbym z panem porozmawiać(spotkałem go gdy szedł ulicą )był starszym facetem pomyślałem,że coś może wiedzieć.
-Dzień dobry Jak ma pan na imię?
-Magnus.
-Czy słyszał pan o tym co się dzieje w Karlsborgu?
-Magnus- Tak doszły mnie słuchy.Ale to "Dobre miasto". Mówi się,że to Eward mieszkał tu z żoną i córką Karen.I wbrew temu co się mówi nie był bezrobotny.Pracował jako rybak na morzu,ale wszystko zaczęło się pieprzyć gdy córka miała wyjść za mąż(Wbrew temu co się mówiło jeszcze się nie ożeniła). Wtedy Eward nagle zrezygnował z pracy i wyjechał z nią i przyszłym zięciem do Karlsborga.
-Wieś niesie,że była w ciąży z przyszłym teściem.Czyżby jej mąż o niczym nie wiedział?
Magnus-No Cóż mógł nie wiedzieć.Sven lubił sobie wypić,oni nie żyli za dobrze.A Karen uganiała się za Ewardem podobno jak szalona.No i prawdopodobnie coś im się przytrafiło.Są głosy ,że on nie mógł się jej oprzeć.
- Co powiesz o Ewardzie?
Magnus-To dobry sąsiad.Nikomu nie wadził,znaliśmy się mieszkam tu niedaleko.
Czy on mógł zabić Karen?
Magnus - Jeśli to prawda to musiał coś ukrywaĆ,albo ona nie dała rady,i chciała się wygadać matce.Ale Eward na to nie pozwolił- postanowił zamknąć jej usta no i ją zabił.Oby się to nie potwierdziło.niech pan zgłosi to na policję,niech się tym zajmą.
-To dziękuje panie Magnusie za miłą rozmowę.Jak pan coś sobie przypomni to niech pan do mnie zadzwoni.W tym momencie poczułem się jak Mikael Blomqwist,jednak musiałem to zgłosić i zrobiłem to...

Wieść niesie,że w miasteczku Karlsborg grasuje morderca mówii się,że kiedyś mieszkał w Sztokcholmie,ale bo ślubie córki wyprowadził się do Karlsborga,bo był podobno bezrobotny ,i nie było go stać na utrzymanie domu.Czy to prawda zapytam mieszkańców Sztokholmu,którzy kiedyś z nim tu żyli,i być może dobrze go znali.
Jestem dziennikarzem miejscowej gazety chciałbym z panem...