Plebania chyliła się ku upadkowi. Tapety odpadały od ścian, w oknach dziury zaklejone taśmą, podłogi falowały od wilgoci. Nowy proboszcz zastanawiał się jakim cudem można doprowadzić dom do takiego stanu. Przeraził się na myśl, że od dziś to będzie jego dom i łzy zakręciły mu się w oku. Nie zwrócił uwagi na starą kucharkę, która z wielkim uśmiechem go przywitała. Podążyła za jego wzrokiem i z nadzieją powiedziała:
- Wystarczy tylko tu i tam odmalować i będzie tu ksiądz miał jak pączek w maśle – pogłaskała go po ramieniu i zaprowadziła do kuchni. – Może kawy zanim pójdę na zakupy?
- Nie, dziękuję – odpowiedział z rezygnacją w głosie, podczas gdy kobieta ubierała już chustę na głowę i wychodziła.
Proboszcz nie miał nastroju na nic. Złapał się za głowę. Pomodlił się w myślach i szukał pozytywów. Obszedł cały dom. Znalazł tylko jedną sypialnię godną zamieszkania. Położył tam swoją walizkę i zszedł do kuchni. Usłyszał stukanie i myślał, że wróciła Stańczakowa. Niestety na dole nikogo nie zastał. Usłyszał jednak ponowny stukot. Dochodził jakby zza ściany. Obszedł szafę i zobaczył przetarcia na podłodze. Lekko ją popchnął i przesunęła się bez wysiłku. Zobaczył małe drzwiczki. Serce zaczęło mu walić. Poczuł chłód owiewający mu nogi. Dobył klamki i otworzył drzwi . Zapach stęchlizny i krwi uderzył go jak obuchem. Światło kuchenne oświetliło ścianę na końcu pomieszczenia, do której przykuty był poprzedni proboszcz, poszukiwany od trzech tygodni. Dobre Miasto okazało swoje oblicze.

Plebania chyliła się ku upadkowi. Tapety odpadały od ścian, w oknach dziury zaklejone taśmą, podłogi falowały od wilgoci. Nowy proboszcz zastanawiał się jakim cudem można doprowadzić dom do takiego stanu. Przeraził się na myśl, że od dziś to będzie jego dom i łzy zakręciły mu się w oku. Nie zwrócił uwagi na starą kucharkę, która z wielkim uśmiechem go przywitała. Podążyła...

Pan mecenas Witold Kos był człowiekiem poważnym i szanowanym przez społeczeństwo. Wraz z małżonką i piękną córką zamieszkiwał wystawny dom na obrzeżach małego miasteczka. To było DOBRE MIASTO, przestępczość była na niskim poziomie, dużo zieleni i spokojni sąsiedzi. Witold przed kupnem wystawnie urządzonego domu upewnił się, że najbliższy sąsiad jest oddalony od jego posiadłości przynajmniej o kilometr. Witold miał bowiem pewną tajemnicę, którą nie chciał się dzielić z innymi mieszkańcami. Gdyby ktoś się o tym dowiedział, straciłby posadę i dobre imię. Albo znowu musiałby zabić i przeprowadzać się do innej małej miejscowości. A musiał przyznać, że wraz z wiekiem coraz ciężej mu było ukrywać ślady. I tak, wraz z rodziną, musiał zmieniać miejsce zamieszkania co kilka lat. Wolał jednak to robić spokojnie, tłumacząc się zmianą stanowiska, niż z krwią na rękach, nocą pakować walizki.
Historia mecenasa Witolda jest dłuższa, niż można by się było tego spodziewać. W końcu, nie każdy ubiera w dziewczęce ubranka lalkę.

Pan mecenas Witold Kos był człowiekiem poważnym i szanowanym przez społeczeństwo. Wraz z małżonką i piękną córką zamieszkiwał wystawny dom na obrzeżach małego miasteczka. To było DOBRE MIASTO, przestępczość była na niskim poziomie, dużo zieleni i spokojni sąsiedzi. Witold przed kupnem wystawnie urządzonego domu upewnił się, że najbliższy sąsiad jest oddalony od jego...

Małe miasteczko, można powiedzieć, że większa wieś oddalona o 50 kilometrów od większego miasta. Czas tu płynął inaczej, spokojniej niż gdziekolwiek.
Każdy kto mieszkał tu długo wiedział, że Pani Jadwiga ma fioła na punkcie swojego psa i wszędzie widziano ją tylko z nim. Pan Waldek był znany z tego, że naprawiał ludziom telewizory, ale te starszej daty, które były przynoszone głównie przez starsze pokolenie. Była też cudowna Pani Joanna. Zarażała uśmiechem każdego. Opiekowała się swoją schorowaną mamą - Zofią, która rzadko wychodziła na zewnątrz, a jak już się pojawiła wśród ludzi to w przeciwieństwie do Pani Joasi miała zawsze smutne oczy i czasami uśmiechnęła się nieszczerze. Każdy podziwiał jej córkę, że opiekuje się mamą i nie oddała do domu starców. Joasia nie miała męża, rzadko zapraszała kogokolwiek do domu, ale pomocy nigdy nie odmówiła. Jednak w pewien dzień, to był wtorek jakoś godzina siedemnasta do drzwi Joanny zapukał Pan Waldek. Obiecał schorowanej Zofii spojrzeć na telewizor, który szwankował. Staruszka często lubiła oglądać telewizję pod nieobecność córki. Pan Waldek po dłuższej chwili czekania pod drzwiami, gdy nikt nie odpowiadał na pukanie do drzwi pozwolił sobie nacisnąć na klamkę. Drzwi cichutko się otworzyły i po chwili usłyszał głos Pani Joasi. Nie był skierowany do jego, a do jej mamy. Ton mówienia nie był podobny do tego na co dzień, którego używała wśród ludzi. Jakby coś ją opętało. Padały słowa:
"Bardzo dobrze, że się zepsuł telewizor! Tylko rachunki za prąd były coraz większe!"
"Oddałabym Ciebie z chęcią do domu starców, ale mam nadzieję, że niedługo umrzesz!"
"chcesz oglądać telewizor? Proszę bardzo! Tylko licz się z tym, że znów przez dwa dni będziesz głodna!"
Pan Waldek był w szoku, bo myślał, że tu gdzie mieszka to jest DOBRE MIASTO i sami życzliwi, dobrzy ludzie, ale nie pozostał obojętny temu co usłyszał. Postanowił zareagować...

Małe miasteczko, można powiedzieć, że większa wieś oddalona o 50 kilometrów od większego miasta. Czas tu płynął inaczej, spokojniej niż gdziekolwiek.
Każdy kto mieszkał tu długo wiedział, że Pani Jadwiga ma fioła na punkcie swojego psa i wszędzie widziano ją tylko z nim. Pan Waldek był znany z tego, że naprawiał ludziom telewizory, ale te starszej daty, które były...

Kiwał ludziom przechodzącym obok a oni odwzajemniali się uśmiech. Wszedł do sklepu ze słodyczami i jak zawsze kupił swoje ulubione żelki. Sprzedawca mrugnął do niego i dodał trochę więcej ,,na koszt firmy’’. Podziękował mu bardzo serdecznie, skłonił się i pobiegł ucieszony do domu. Świat wydawał się piękny i pełen przygód. Przez chwilę bawił się z chłopakami w gonianego, ale jak zawsze przegrał. Nie przeszkodziło to wspólnej radości i śmiechowi. Pożegnali się i pobiegli do domów na obiad. Ona także wracał do domu, razem z jego torbą pełną cukierków.
Włączył telewizor i z żelkami w ręku czekał na swoją ulubioną bajkę. Czuł jak ekscytacja narasta w nim z każdą chwilę. Starsza sąsiadka zauważyła go przez okno i uśmiechnęła się do siebie.
- Witaj, Mareczku! Dlaczego się nie ogoliłeś? Przecież zawsze był z ciebie taki piękny chłopak! - zaflirtowała jak przystało na starą pannę. Spojrzał na nią i zawstydził się na chwilę.
- Już idę, prze pani! – bez namysłu pobiegł do łazienki i stanął przed lustrem. Ukazała mu się twarz trzydziestoletniego mężczyzny z wyraźnym mongolizmem. Zaczął się golić, ale zaciął się przez trzask z piwnicy.
- Nieładnie! – krzyknął i pobiegł uciszyć swoje zwierzątko. Może nie miało dość jedzenia lub picia? Nie chciał stracić kolejnego okazu. Zbiegł po ciemku do piwnicy, zaświecił światło na dole i pokiwał głową na znak dezaprobaty.
- Nie wolno! To jest dobre miasto! Trzeba być grzecznym! – wycharczał.
- Proszę, wypuść mnie…- odpowiedział zmęczony głos nastolatki.

Kiwał ludziom przechodzącym obok a oni odwzajemniali się uśmiech. Wszedł do sklepu ze słodyczami i jak zawsze kupił swoje ulubione żelki. Sprzedawca mrugnął do niego i dodał trochę więcej ,,na koszt firmy’’. Podziękował mu bardzo serdecznie, skłonił się i pobiegł ucieszony do domu. Świat wydawał się piękny i pełen przygód. Przez chwilę bawił się z chłopakami w gonianego,...

Pani Aldona, 60latka, była najmilszą, najbardziej uprzejmą, uczynną i serdeczną osobą w małym miasteczku o nazwie Koziołków. Znała wszystkich mieszkańców, a oni ją. Nigdy nikogo nie krzywdziła, była sprawiedliwa i zdawała się być szczera. Nie plotkowała i nie szukała zwady. Codziennie spacerowała po ulicy z dwoma przygarniętymi kundelkami i chętnie zamieniała z każdym mijanym osobnikiem dwa-trzy słowa. Codziennie wieczorem odwiedzał ją też wnuczek, przywożąc zakupy. Nikt nie podejrzewał, że ta niewinnie wyglądająca kobieta skrywa straszną tajemnicę.
Wzór cnót nie był bowiem bez winy. Wszystko wyszło pewnego strasznego niedzielnego poranka, gdy w czasie mszy pod kościół podjechała policja. Panią Aldonę zakuto w kajdanki i zabrano na komisariat.
Cóż się okazało? W jej piwnicy znaleziono trzy pocięte zwłoki. Były to osoby, które w ostatnich dniach zaginęły w pobliskich miastach. Porwań dokonywał jej wnuk, którego babcia przedstawiała w samych superlatywach - jako uprzejmego i ułożonego młodzieńca. Staruszka tak bardzo kochała wnuka i bała się o jego przyszłość, że uczestniczyła w procederze pozbywania się zwłok, gdy już ogołocono je z wszystkich narządów.
To zawsze było DOBRE MIASTO, w którym żyli dobrzy mieszkańcy, ale czy po czymś takim ludzie nadal mogą spojrzeć na siebie w ten sam sposób?

Pani Aldona, 60latka, była najmilszą, najbardziej uprzejmą, uczynną i serdeczną osobą w małym miasteczku o nazwie Koziołków. Znała wszystkich mieszkańców, a oni ją. Nigdy nikogo nie krzywdziła, była sprawiedliwa i zdawała się być szczera. Nie plotkowała i nie szukała zwady. Codziennie spacerowała po ulicy z dwoma przygarniętymi kundelkami i chętnie zamieniała z każdym...

Proszę mnie nie lekceważyć!
Pani Misiak proszę się uspokoić, nikt Pani nie lekceważy. Pani wersja po prostu zdaje się mało prawdopodobna.
Księże proboszczu to sprawa najwyższej wagi! Jestem pewna, że ta bezbożnica coś knuje! Kiedy ostatnio ksiądz widział ją w kościele?
„Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni. Bo takim sądem, jakim sądzicie, i was osądzą…” ŻEGNAM!
Kto by pomyślał, że ksiądz nie da mi wiary, jedynej osobie która nie opuściła żadnej mszy od 16 miesięcy. Damulka z mojego bloku codziennie rano wychodzi z dziecięcym wózkiem ale ja nigdy nie słyszałam palaczu dziecka. Od razu jak się wprowadziła dwa miesiące temu wiedziałam że będą z nią kłopoty. Blondynka z długimi nogami i spódniczką ledwo zakrywającą pośladki to nie materiał na matkę. Jestem zmuszona wziąć sprawy w swoje ręce.
Dziwne zwykle wychodziła o 7 rano. Nie dam rady dłużej czekać, musze wrócić i się położyć.
dzień dobry Pani Misiak.
to ty!
Tak to ja- Odpowiedział posyłając mi promienny uśmiech. Choć obie wiemy ze nie jest szczery i zaraz mina jej zrzednie!
-oddawaj wózek ladacznico! Pokaz co tam masz! Przestań niszczyć nasze DOBRE MIASTO!
- proszę przestać szarpać obudzi Pani dziecko! Pomocy!
W tym samym monecie kremowy wózek podskoczył i zaczął staczać się po schodach. Przez moment pomyślałem a co jeśli rzeczywiście było w nim dziecko. Lecz moim oczom ukazały się dwie paczki wypełnione po brzegi białym proszkiem wyskakujące prosto pod nogi dzielnicowego Wilczaka.
-w samą porę Stasiu! Zobacz co się narobiło

Proszę mnie nie lekceważyć!
Pani Misiak proszę się uspokoić, nikt Pani nie lekceważy. Pani wersja po prostu zdaje się mało prawdopodobna.
Księże proboszczu to sprawa najwyższej wagi! Jestem pewna, że ta bezbożnica coś knuje! Kiedy ostatnio ksiądz widział ją w kościele?
„Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni. Bo takim sądem, jakim sądzicie, i was osądzą…” ŻEGNAM!
Kto by...

Dobre miasto[bookLink]4860437|Dobre miasto[/bookLink]

Dobre miasto[bookLink]4860437|Dobre miasto[/bookLink]

 [bookCover]4860437|Dobre miasto[/bookCover]