Wigilia 2017 roku.
Okolice Białegostoku
Uwielbiam święta, jestem chyba nieliczną z tych, którzy uwielbiają wir świątecznych przygotowań; pieczenie, sprzątanie, gotowanie! Ale w sumie, taka już nasza mentalność, że musimy się przecież narobić, to taka nasza polska magia świąt. :) Po wigilii usiedliśmy przy choince z kawą i ciastem, w tle obowiązkowo grała świąteczna komedia,a Święty Mikołaj nas nie zawiódł, pomimo braku śniegu( jak co roku zresztą) Tradycją jest również to, że jedziemy na pasterkę - jak reszta mieszkańców naszej małej miejscowości. Gdy wracaliśmy już do domu, wyjątkowo często mijaliśmy radiowozy policyjne - "Aha.. ktoś nabroił? I to w święta, w środku nocy" - powiedziałam do mamy. Oczywiście nie wiedzieliśmy co się stało. Następnego dnia, gdy przyszli do nas goście dowiedzieliśmy się, że w naszym DOBRYM MIEŚCIE podobno doszło do morderstwa!? Byliśmy w jeszcze większym szoku, gdy dowiedzieliśmy się, że chodziło o jedną z bardziej przykładnych rodzin w naszej okolicy...

Wigilia 2017 roku.
Okolice Białegostoku
Uwielbiam święta, jestem chyba nieliczną z tych, którzy uwielbiają wir świątecznych przygotowań; pieczenie, sprzątanie, gotowanie! Ale w sumie, taka już nasza mentalność, że musimy się przecież narobić, to taka nasza polska magia świąt. :) Po wigilii usiedliśmy przy choince z kawą i ciastem, w tle obowiązkowo grała świąteczna...

Ostatnio mam całkiem dużo czasu, dlatego zwiedzam i odwiedzam zakamarki mojego miasta o których do tej pory nie miałam pojęcia. Ostatnio udało mi się dotrzeć pod nieistniejący od lat dworzec kolejowy, który czasy świetności miał już dawno za sobą. Z dużym podekscytowaniem, ale jeszcze większym napięciem podeszłam do budowli i zaczęłam zaglądać do środka przez powybijane okna. Widziałam boazerię poczekalni, dostrzegłam też w rogu okienka kas kolejowych. Z nostalgią stwierdziłam, że kiedyś musiało się tutaj toczyć wspaniałe życie. Kiedy podeszłam do bocznych drzwi stacji, serce biło mi jak oszalałe. Obawiałam się, że spotkam nastolatków popijających wódkę (butelek w okolicy nie brakowało), albo jakiś bezdomny nie przestraszy. Tabliczka, że budynek grozi zawaleniem owszem budziła respekt, ale też potęgowała ciekawość. Nawet się nie zorientowałam, kiedy jak grzyb pod deszczu wyrósł ze mną krępy mężczyzna. Chwilę zajęło mi rozszyfrowanie, kim jest. Wiedziałam o nim tyle co nic. Jeździł na starym rowerze, przesiadywał pod sklepem z miejscowymi pijaczkami, chyba nawet nie miał domu. Czasem znikał na lata, wszyscy myśleli, że zmarł gdzieś w samotności, ale podobno odsiadywał wtedy różne kary. Sama nie wiedziałam, co myśleć. Tym bardziej, kiedy powiedział, że lata temu popchnął w żartach swojego kolegę, który wpadł pod pociąg, stracił nogi i jakiś czas później zmarł. A myślałam, że to dobre miasto...

Ostatnio mam całkiem dużo czasu, dlatego zwiedzam i odwiedzam zakamarki mojego miasta o których do tej pory nie miałam pojęcia. Ostatnio udało mi się dotrzeć pod nieistniejący od lat dworzec kolejowy, który czasy świetności miał już dawno za sobą. Z dużym podekscytowaniem, ale jeszcze większym napięciem podeszłam do budowli i zaczęłam zaglądać do środka przez powybijane...

W takim małym mieście jak to, ludzie pokroju pana X wzbudzają zainteresowanie, chore wręcz żądzę, by wedrzeć się z buciorami w jego życie i zdeptać ostatki tajemnicy jaką ukrywał przez społeczeństwem. Sprowadził się do miasta ok pół roku temu, przyjechał czarną wołgą, która nawiasem mówiąc wśród dzieci wywołała panikę, z jedną tylko walizką. Oprócz ciekawego samochodu, zaskakująco małej ilości bagażu i jego oryginalnego ubioru, szokował małomiasteczkowych ludzi swoją kulturą osobistą, bogatym słownictwem i cóż, niemal szlacheckim sposobem bycia. Mnie również nurtowało kim jest i skąd pochodzi. Tak się składa, że prowadzę knajpkę, a pewnego wieczoru pan X usiadł przy barze, zamówił kieliszek koniaku i z nostalgią wpatrzył się w świstek papieru ukryty w dłoniac:
- Niesamowitym jest jak człowiek przywiązuje się do rzeczy, przecież ma wspomnienia, można kolekcjonować uczucia, ale po co komu fotel, w którym zmarła żona siadywała jesiennymi wieczorami, po co dywan, na którym klękałem, gdy się oświadczyłem… A jednak człowiek tęskni za przedmiotami. To mój dom – pokazał mi świstek papieru, który okazał się być zdjęciem starej powojennej willi – po śmierci żony stracił blask, ale był wspaniały, niestety spłonął pół roku temu. Ocaliłem jedynie album ze zdjęciami żony, muszkę, którą mam na sobie i haftowany przez żonę obru.. i przeprowadziłem się tutaj.
- Ale dlaczego akurat sprowadził się pan tutaj?
- Cóż to dobre miasto, zresztą jak każde inne, w którym człowiek spędził dzieciństwo.

W takim małym mieście jak to, ludzie pokroju pana X wzbudzają zainteresowanie, chore wręcz żądzę, by wedrzeć się z buciorami w jego życie i zdeptać ostatki tajemnicy jaką ukrywał przez społeczeństwem. Sprowadził się do miasta ok pół roku temu, przyjechał czarną wołgą, która nawiasem mówiąc wśród dzieci wywołała panikę, z jedną tylko walizką. Oprócz ciekawego samochodu,...

Nasza pani nauczycielka zawsze była taka miła. Lubiła dzieci, wymyślała fajne zajęcia, dbała o nas. Uwielbialiśmy jej zajęcia, czasami przynosiła na lekcje pyszne muffinki. Nosiła długie spódnice, ciepłe swetry, włosy wiązała w koczek i miała takie ogromne okulary. Wszyscy wiedzieli, że przyjechała do nas z wielkiego miasta, ale to nie był problem. Dopóki nie dowiedzieliśmy się czegoś. Nasza pani nauczycielka miała tajemnicę. Ogromną. Najpierw dowiedzieliśmy się, że była kiedyś w ciąży. Ale dziecka nie było. Mama mówiła, że pewnie je straciła, ale prawda była gorsza. Ona je usunęła. Nie chciała dziecka mafiosa. Bo to nie koniec tajemnic. Nasza kochana pani nauczycielka całe studia w wielkim mieście pracowała w klubie go go. Podobno tam nagie panie tańczą dla panów. Tam poznała pana mafiosa i związali sie. Chyba go nie kochała, bo od niego uciekła kiedy zorietnowała się, że jest w ciąży. Nie chciała dziecka i podjęła decyzję, że dziecka nie będzie. Nie wiem co w tym złego, ale mama ogromnie się obruszyła. Pani nauczycielka przestała przychodzić do pracy. Szkoda, ona była taka dobra i kochana. I lubiła dzieci. Cudze dzieci.

Nasza pani nauczycielka zawsze była taka miła. Lubiła dzieci, wymyślała fajne zajęcia, dbała o nas. Uwielbialiśmy jej zajęcia, czasami przynosiła na lekcje pyszne muffinki. Nosiła długie spódnice, ciepłe swetry, włosy wiązała w koczek i miała takie ogromne okulary. Wszyscy wiedzieli, że przyjechała do nas z wielkiego miasta, ale to nie był problem. Dopóki nie dowiedzieliśmy...

do naszego małego miasteczka wprowadził się nowy człowiek. Taki zwykły, przeciętniak. Ale jak przyjechał do jego domu wnosili pełno pudełek po bananach. Ludzie, którzy to widzieli podejrzewali, że małpę trzyma w domu. Po mieście krążyło mnóstwo legend, każdy chciał się przekonać czy ta małpa to prawda. Udało mi się do niego wprosić na herbatę i zamiast małpy zobaczyłam pełne ściany książek. W pudełkach po bananach je transportował wyjaśnił mi z uśmiechem na twarzy :)

do naszego małego miasteczka wprowadził się nowy człowiek. Taki zwykły, przeciętniak. Ale jak przyjechał do jego domu wnosili pełno pudełek po bananach. Ludzie, którzy to widzieli podejrzewali, że małpę trzyma w domu. Po mieście krążyło mnóstwo legend, każdy chciał się przekonać czy ta małpa to prawda. Udało mi się do niego wprosić na herbatę i zamiast małpy zobaczyłam...

Mieszkał po drugiej stronie ulicy. Samotny, zaniedbany, starszy mężczyzna. Nieciekawy typ, który nie kłania się sąsiadom. Zawsze w złym humorze i złorzeczący pod sklepem na Boga i ludzi. Powtarzał jak mantrę, że 'To było kiedyś dobre miasto'. Typ samotnika, który zawsze miał pieniądze, choć nikt nigdy nie zauważył, żeby pracował. Nikt go nie odwiedzał, prawie nie dostawał poczty, całymi dniami przesiadywał na ławce przed domem. W miasteczku wszyscy go znali, a jednocześnie nic o nim nie wiedzieli. Tamtego lipcowego popołudnia upadł na podwórku, kiedy pieliłam z mamą ogródek. Kazała mi zadzwonić po karetkę. Pobiegłam do niego, aby pomóc. Wsparł się na mnie i weszliśmy do jego domu, który zawsze wyobrażaliśmy sobie jako zbiorowisko śmieci i starych mebli. Nic bardziej mylnego! Każdy kąt lśnił, na ścianach wisiały piękne obrazy, dyplomy, podziękowania i jakieś odznaczenia. Usiadł na kanapie i poprosił o szklankę wody. Na stole w kuchni stał laptop z otwartym plikiem tekstowym. Z ciekawości zerknęłam na ekran i ku mojemu zdumieniu odkryłam, że nasz sąsiad jest jednym z najbardziej znanych pisarzy w Polsce! Ba, jest ulubionym autorem moich córek, bo pisze książki dla…dzieci. Kiedy przyjechała karetka opuściłam jego dom. Nie usłyszałam ani jednego słowa podziękowania. Postanowiłam nie mówić nikomu o jego tajemnicy, bo przecież i tak nikt by mi nie uwierzył.

Mieszkał po drugiej stronie ulicy. Samotny, zaniedbany, starszy mężczyzna. Nieciekawy typ, który nie kłania się sąsiadom. Zawsze w złym humorze i złorzeczący pod sklepem na Boga i ludzi. Powtarzał jak mantrę, że 'To było kiedyś dobre miasto'. Typ samotnika, który zawsze miał pieniądze, choć nikt nigdy nie zauważył, żeby pracował. Nikt go nie odwiedzał, prawie nie dostawał...

Moje miasteczko było moim azylem. Moim miejscem na ziemi. Ufałam tu każdemu, z wieloma osobami się przyjaźniłam. DOBRE MIASTO - to określenie świetnie pasowało do tego miejsca.
Późnym rankiem postanowiłam wpaść na kawę do mojej przyjaciółki, która była moją sąsiadką już od 8 lat. Jej dwie córki były śliczne i mądre, wzorowe dzieciaki. Uwielbiałam je.
Weszłam jak zwykle tyłem podwórka, przez ogród.
Słyszałam z domu Magdy jakieś krzyki...Och,ktoś musiał ją nieźle wkurzyć...
- Ty mała gówniaro! Ostatni raz Ci na to pozwoliłam!- usłyszałam głos Magdy i płacz Zosi, jej młodszej pociechy.
Zaraz potem jakiś huk i ciszę.
-O matko! - powiedziałam sama do siebie i pognałam do domu Magdy.
Zosia leżała w kałuży krwi.
- Co się stało? - zapytałam przestraszona i pobiegłam do małej.
- To...mama...Ona ją popchnęła...ze schodów...- wyszlochała druga córka Magdy.
- Co Ty za bzdury opowiadasz, kłamczucho! - krzyczała moja sąsiadka.
Zadzwoniłam po pogotowie i policję. Magda chyba była w szoku. Do wszystkiego się przyznała. Zosia w ciężkim stanie trafiła do szpitala.A jej mama do zakładu karnego...
Myślałam,że znam Magdę jak siostrę, a okazało się,że od lat znęcała się nad dziewczynkami...To dlatego były takie ciche i rzadko wychodziły z domu.
Jak mogłam niczego nie zauważyć?!Obiecałam sobie,że zrobię wszystko,żeby dziewczynki były szczęśliwe...

Moje miasteczko było moim azylem. Moim miejscem na ziemi. Ufałam tu każdemu, z wieloma osobami się przyjaźniłam. DOBRE MIASTO - to określenie świetnie pasowało do tego miejsca.
Późnym rankiem postanowiłam wpaść na kawę do mojej przyjaciółki, która była moją sąsiadką już od 8 lat. Jej dwie córki były śliczne i mądre, wzorowe dzieciaki. Uwielbiałam je.
Weszłam jak zwykle...

Niewielkie, kilka ulic na krzyż, jedna szkoła, jeden kościół, kilka sklepów, mały ryneczek i zielony skwer w centrum. To DOBRE MIASTO! Ostoja spokoju, rodzinnej, małomiasteczkowej atmosfery, przeciętności, swojskości i wszechobecnego kiczu...Troszkę bylejakości też się znajdzie! Pan Sławomir był jednym z przybyszów, którzy świetnie odnaleźli się w lokalnej społeczności. W ciągu kilkunastu lat stał się szanowanym obywatelem miasteczka. Cieszył się ogólną sympatią i stanowił obiekt zainteresowania wielu lokalnych piękności (przystojniak i do tego kawaler!). Zaskarbił sobie przychylność mieszkańców i świetnie do nich pasował. Sąsiedzi mieli go za bratnią duszę. Swój chłop- mówili. Zwyczajny, nie wywyższa się i uwielbia disco polo! Zupełnie jakby stąd pochodził! Nasz człowiek! Miał wielkie szanse zostać wójtem w wyborach samorządowych. Niestety! Dzień przed wyborami na jaw wyszła straszna prawda: Sławomir po kryjomu słucha jazzu!!! Nikt by go nie posądzał o takie oszustwo. Co za dziwak! Niestety okazał się kimś innym niż się wydawało...Szok! Dobrze, że sąsiedzi mieli uszy otwarte!

Niewielkie, kilka ulic na krzyż, jedna szkoła, jeden kościół, kilka sklepów, mały ryneczek i zielony skwer w centrum. To DOBRE MIASTO! Ostoja spokoju, rodzinnej, małomiasteczkowej atmosfery, przeciętności, swojskości i wszechobecnego kiczu...Troszkę bylejakości też się znajdzie! Pan Sławomir był jednym z przybyszów, którzy świetnie odnaleźli się w lokalnej...

Będę szczera, nienawidzę antyku, uważam że nauka o starożytnych teatrach i innych duperelach, jest mi kompletnie zbędna w życiu.
Mimo tego, że pani Calahan należy do naprawdę miłych nauczycielek, które nie wymagają od uczniów ze ścisłymi umysłami, aby posiadały nie wiadomo jaką wiedzę, to jednak : " sprawdzian musi być", jak to powtarza.
Jednak podczas dzisiejszego testu, wydarzyło się coś dziwnego.
Żyję w małym miasteczku, znam KAŻDEGO ucznia mojej szkoły i wszystkich członków ich rodzin. Pani Calahan nie jest wyjątkiem. Wiem, że ma męża, dwa psy, przyjechała do naszego miasteczka, aby pomóc swojej schorowanej ciotce 10 lat temu, a gdy ta zmarła, ona postanowiła zostać i zatrudnić się w szkole. Od lat stara się o dziecko, niestety z marnym rezultatem, ma rękę do kwiatów i kocha podróżować, wiem to ponieważ z każdej podróży przywozi zdjęcia i pokazuje je całej klasie.
Dumając przy zadaniu, w którym miałam opisać najwybitniejszych dramatopisarzy, usłyszałam, że ktoś otwiera drzwi.
W progu pojawiło się dwóch funkcjonariuszy policji wraz z dyrektorem.
Pani Calahan zbladła i w jednej chwili ruszyła biegiem w kierunku okna, oczywiście policjant ruszył w ślad za nią. Gdy ją pochwycił, zaczęła się szarpać, wyrywać, okładać posterunkowego Omaleya po głowie, jakby kompletnie zapomniała jaką funkcję pełni. Krzyczała coś o tym, że niczego jej nie udowodnią, i że nie mają dowodów.
Cała klasa zastygła w miejscach i przypatrywała się tej scenie.
Policjanci wyprowadzili nauczycielkę, a dyrektor oznajmił nam, że zaraz przyśle kogoś na zastępstwo, po czym szybko wyszedł.

"I to wszystko?"-pomyślałam. Nie wyjaśnił nam nawet u diaska co się przed chwilą stało, należały nam się jakieś wyjaśnienia.
Niestety na nie, musiałam jeszcze sporo poczekać.

Dopiero miesiąc później, w lokalnej gazecie ukazał się artykuł, który w skrócie opisywał, jakie zarzuty postawiono mojej byłej nauczycielce.
Oskarżono ją o otrucie, jak się okazało drugiego już męża, oraz o ucieczkę po zabójstwie pierwszego.
Nie muszę chyba dodawać, że do dzisiaj całe miasteczko mijając dom nauczycielki zaczyna szeptać po kątach, a rodzice nie pozwalają już swoim dzieciom szwędać się do późna po dworze.

Będę szczera, nienawidzę antyku, uważam że nauka o starożytnych teatrach i innych duperelach, jest mi kompletnie zbędna w życiu.
Mimo tego, że pani Calahan należy do naprawdę miłych nauczycielek, które nie wymagają od uczniów ze ścisłymi umysłami, aby posiadały nie wiadomo jaką wiedzę, to jednak : " sprawdzian musi być", jak to powtarza.
Jednak podczas dzisiejszego testu,...

Przyjechał kilka lat temu, zamieszkał na uboczu, nikt do końca nie wie skąd przybył.Z wielkim oburzeniem moja sąsiadka zareagowała na wieść, że owy przybysz ponoć nie jest ochrzczony. Cytując za nią: "Diabelski antychryst". Tyle o nim było wiadomo. Jednak tydzień później zaginęła dwójka dzieci, nawet specjalnie powołana grupa policjantów nie zdołała ich odnaleźć, ku coraz większej rozpaczy rodziców. Gdy mundurowi nie dali rady, do akcji wkroczył nowy przybysz. Bez problemu odnalazł zaginione rodzeństwo w ogromnym lesie. Z dnia na dzień, z "dziwnego typa" stał się lokalnym bohaterem.

Przyjechał kilka lat temu, zamieszkał na uboczu, nikt do końca nie wie skąd przybył.Z wielkim oburzeniem moja sąsiadka zareagowała na wieść, że owy przybysz ponoć nie jest ochrzczony. Cytując za nią: "Diabelski antychryst". Tyle o nim było wiadomo. Jednak tydzień później zaginęła dwójka dzieci, nawet specjalnie powołana grupa policjantów nie zdołała ich odnaleźć, ku coraz...