Powiadają, że jak już raz kostucha wpadnie do naszej miejscowości to nie wychodzi dopóki się nie nasyci.
Nikt nie wie skąd to się bierze, ale kiedy na tablicy ogłoszeń pojawi się nekrolog zawsze po nim pojawia się kilka następnych. Tak to już jest w małej mieścinie położonej w niewielkiej kotlinie otoczonej polami uprawnymi i lasem.
Ludzie zawsze wiążą łańcuch śmierci z wieloma legendami jakimi obrosła społeczność, a to w starej baszcie nadal siedzą skazańcy i na jesieni polują na słabe dusze, a to na wiosnę "Biała dama" - jedyna młoda panienka, która nie uratowała się, kiedy podczas roztopów zawalił się dom na bagnach - przechadza się po rozmokniętych polach rozsiewając pomór. W zimę natomiast pod postacią dzikiej zwierzyny, pod miejscowym kościołem, złe duchy czyhają na przechodniów i tam zamieniają się duszami żeby zaraz zabrać też ciało.
Coś w tym musi być... bo kiedy u nas wieje wiatr, ludzie się wieszają.
To już trzeci taki przypadek w ciągu miesiąca. Dlatego ja NIE ODPUSZCZĘ i dowiem się co się za tym kryje.

Powiadają, że jak już raz kostucha wpadnie do naszej miejscowości to nie wychodzi dopóki się nie nasyci.
Nikt nie wie skąd to się bierze, ale kiedy na tablicy ogłoszeń pojawi się nekrolog zawsze po nim pojawia się kilka następnych. Tak to już jest w małej mieścinie położonej w niewielkiej kotlinie otoczonej polami uprawnymi i lasem.
Ludzie zawsze wiążą łańcuch śmierci z...

Z przekazami ustnymi bywa różnie. Przechodząc z ust do ust czasami tracą na wartości, mają zmienianych bohaterów, dodane efekty. Jednak najważniejsze jest to, aby zachować sens. W małej miejscowości w której się wychowywałam również jest pewna opowieść, którą każdy zapytany przekaże inaczej. Jeden powie że to zdarzenie przydarzyło się jemu, inny że komuś z rodziny. Ja znam tę historię z opowieści dziadka i taką wersję pragnę przekazać dalej. W centrum miasteczka znajduje się kościół i bardzo długi cmentarz. Większość mieszkańców, aby dostać się gdziekolwiek - muszą koło niego przechodzić. Dziadek był jeszcze młody, wracał właśnie wzdłuż cmentarza z imienin u kolegi. Idąc przysłowiowym "wężykiem" nie zwracał za bardzo uwagi na to, co się dzieje przed min. Skupiał się, aby się nie przewrócić. Nagle usłyszał śmiech, bardzo głośny i wyraźny. Okazało się, że parę kroków dalej stoi dziewczyna. Młoda, ładna... dziadek pomyślał "no NIE ODPUSZCZĘ", wyprostował się, poprawił krawat i z uśmiechem zapytał:
- A pani to się tak nie boi po nocy sama chodzić?
- Jak żyłam to się bałam, teraz to już nie - również z uśmiechem odparła dziewczyna i skręciła do bramy cmentarnej.
Dziadek poczuł jak z organizmem odpływa mu krew, wraz z alkoholem. Tak się przestraszył, że podobno nigdy jeszcze w tak szybkim tempie nie pokonał drogi do domu.

Z przekazami ustnymi bywa różnie. Przechodząc z ust do ust czasami tracą na wartości, mają zmienianych bohaterów, dodane efekty. Jednak najważniejsze jest to, aby zachować sens. W małej miejscowości w której się wychowywałam również jest pewna opowieść, którą każdy zapytany przekaże inaczej. Jeden powie że to zdarzenie przydarzyło się jemu, inny że komuś z rodziny. Ja znam...

Nieopodal kościoła stał stary dworek wybudowany jeszcze przed pierwszą wojną światową przez szlachecką rodzinę Radziwielskich, u której mieszkali naziści okupujący pobliskie tereny. W dworku organizowano huczne zabawy, w których tłukła się rodzinna porcelana, ginęły srebra, a obrazy wywożone zostawały na zachód. Jak ustaliłam, w roku 1943 Radziwielscy przestali pokazywać się publicznie. Mieszkańcy obawiali się najgorszego. Zdążyłam otrzymać tylko nikłą informację od starej Janiczakowej, że pewnej zimowej nocy, podczas jednej z zabaw, usłyszała kilka strzałów. To kazało mi myśleć, że rodzina została zamordowana. Niestety naziści nigdy nie ujawnili, co faktycznie stało się z ciałami. Zajmowali dworek aż do roku 1944, kiedy to opuścili go w pośpiechu i ruszyli do Berlina. Mieszkańcy próbowali przywrócić świetność dworkowi, ale za każdym razem okazywało się, że ktoś lub coś bardzo skutecznie temu przeszkadza. Postanowiłam sama zbadać tę sprawę i za dnia, weszłam do lichych pomieszczeń. Wokół mnie hulał wiatr. Słyszałam dźwięki fortepianu, śmiech i uderzenia sztućców o talerze. Mimo strachu postanowiłam pójść dalej. Pod schodami, urwane drzwi odsłaniały czarną głębię. Stamtąd dobiegało zimno i uderzenia młotem. NIE ODPUSZCZAJ – powiedziałam do siebie i zeszłam na dół. Natrafiłam na kolejne drzwi zabroczone krwią. Oświetliłam latarką pomieszczenie i zauważyłam stos kości leżących na środku. Wszystkie dźwięki ucichły. Tak naziści podziękowali na gościnę.

Nieopodal kościoła stał stary dworek wybudowany jeszcze przed pierwszą wojną światową przez szlachecką rodzinę Radziwielskich, u której mieszkali naziści okupujący pobliskie tereny. W dworku organizowano huczne zabawy, w których tłukła się rodzinna porcelana, ginęły srebra, a obrazy wywożone zostawały na zachód. Jak ustaliłam, w roku 1943 Radziwielscy przestali pokazywać...

W dzisiejszym artykule wybierzemy się na Podlasie, w mało popularne lecz niezwykłe tereny. Znalazłam tam miejscowości, w których czasami pozostało 10 mieszkańców, średnia wieku wynosi 70 lat a domy wyglądały tak, jakby nie długo miały zrezygnować ze stania prosto. Przyznajcie – miejsce, które aż pachnie legendami, podaniami i różnymi historiami. Udało mi się tyle materiału zebrać, że nie zamkniemy się w jednym artykule, ale do brzegu. Dzisiaj zajmiemy się „Kamienną babą”.
Zgodnie z instrukcjami podanymi przez jedną z pań udałam się do miejscowości X gdzie stało charakterystyczne drzewo. Miałam tam zostawić samochód, odwrócić się plecami i pójść prosto. Po ok. 800 metrów znalazłam Kamienną babę. Tak naprawdę, to kamień narzutowy przypominający krzyż. Posłuchajcie jednak historii a zmienicie zdanie.
Dziewczynę i chłopaka połączyło uczucie. Młodzi chcieli się pobrać, ale na drodze stanęli jej rodzice. Dziewczyna jednak stwierdziła w myślach: „Kochasz go. Nie odpuszczaj”. Po ustaleniu daty ślubu, dziewczę się wystroiło, założyło wianek i ruszyło do kościoła. Gdy wychodziła, matka rzekła do niej:
- Lepiej żebyś się w kamień zamieniła, niż stanęła na ślubnym kobiercu wbrew naszej woli.
Dziewczyna jednak biegła już do narzeczonego, do kościoła, w którym mieli się pobrać. Został jej tylko mały pagórek, kiedy poczuła się ciężka a każdy krok był coraz trudniejszy. Jeszcze chwila i cała zamieniła się w głaz. Tak stoi do dziś, jako przestroga dla nieposłusznych dziewcząt i kawalerów.

W dzisiejszym artykule wybierzemy się na Podlasie, w mało popularne lecz niezwykłe tereny. Znalazłam tam miejscowości, w których czasami pozostało 10 mieszkańców, średnia wieku wynosi 70 lat a domy wyglądały tak, jakby nie długo miały zrezygnować ze stania prosto. Przyznajcie – miejsce, które aż pachnie legendami, podaniami i różnymi historiami. Udało mi się tyle materiału...

Niecałe dwa kilometry od mego domu, po drugiej stronie jeziora stoi opuszczony dom. Swego czasu budził wiele emocji, gdyż doszło tam do wielkiej tragedii rodzinnej. Było to z dwadzieścia lat temu jak nie lepiej i teraz już nikt tak naprawdę nie potrafi powiedzieć co tam tak naprawdę się stało. W każdym bądź razie w dość niejasnych okolicznościach umarły tam dwie siostry niemal w tym samym czasie. Gdy byłam nastolatką było to ulubione miejsce przesiadywania dzieciaków. Przynajmniej za dnia. Nocą raczej tam nikt sie nie zapuszczał, chociaż było kilku odważnych. Jednak szybko wybiegali stamtąd śmiertelnie przerażeni. I tak narodziła się po jakimś czasie pogłoska, że w domu straszy.A że nie bardzo wierzyłam w takie rzeczy stwierdziłam, że o północy wejdę do domu. Nie pomyślałam tylko jak wymknę sie z domu, ale jakoś się udało. Poszła ze mną przyjaciółka, która miała mnie podtrzymać na duchu.
Byłam dzielna, dopóki nie stanęłam na ganku tamtego domu. Wtedy obleciał mnie strach.
-NIE ODPUSZCZAJ - stuknęła mnie.
I wiecie co, naprawdę miałam zamiar tam wejść ale w tym momencie ze środka rozległ sie jakiś dziwny odgłos - coś jakby krzyk, jakby jęk. Tak szybko uciekałyśmy, że chyba pobiłyśmy wszelkie rekordy. Minęło już sporo lat od tamtego wydarzenia ale żadna siła nie zmusi mnie bym tam weszła w nocy. Podejrzewam, że wtedy mogło do środka dostać sie jakieś zwierzę albo dałoby sie to wytłumaczyć jakoś inaczej. Jednak dom stoi dalej, nieraz słychać stamtąd jakieś dziwne odgłosy. Nawet tego lata dzieciaki testowały swoją odwagę próbując wejść do środka w nocy. Różnie to się kończyło z tego co słyszę. A przez to wszystko legenda żyje swoim życiem. A może ktoś z Was odważy sie tam wejść o północy?

Niecałe dwa kilometry od mego domu, po drugiej stronie jeziora stoi opuszczony dom. Swego czasu budził wiele emocji, gdyż doszło tam do wielkiej tragedii rodzinnej. Było to z dwadzieścia lat temu jak nie lepiej i teraz już nikt tak naprawdę nie potrafi powiedzieć co tam tak naprawdę się stało. W każdym bądź razie w dość niejasnych okolicznościach umarły tam dwie siostry...

Nazwa mojej miejscowości podobno wzięła się od kostuchy gdy słyszysz tę nazwę na myśl przychodzi ci tylko jedno skojarzenie śmierć.Jako dziennikarz pracujący w miejscowej gazecie "Głos Kostuchny" chciałbym dowiedzieć się jaka była historia nadania nazwy mojej miejscowości prosiłbym osoby,które coś na ten temat wiedzą o kontakt ze mną pod numerem telefonu 707.......To tylko jedna z tajemnic którą chciałbym poznać.Druga to historia mojej rodziny,o której niewiele wiem,i fajnie byłoby się o niej coś ciekawego dowiedzieć,ale to temat który dotyczy mojej własnej osoby ,który schodzi na razie na dalszy plan.A teraz zajmijmy się historią nadania nazwy mojej miejscowości(Kostuchny),która podobno wiąże się z zabójstwem młodej osoby.
Po opublikowaniu ogłoszenia mój telefon dzwonił jak szalony.Zadzwoniła pewna pani, i powiedziała,że żyła pewna osoba która znała całą tę historię,ale teraz prawdopodobnie już nie żyje.Mimo wszystko poprosiłem ją o rozmowę-tę kobietę która zadzwoniła ,i spotkaliśmy się następnego dnia.

-Dzień dobry.
-Jestem dziennikarzem miejscowej gazety"Głos Kostuchny"Chciałbym porozmawiać z panią na temat poruszony w ogłoszeniu,co pani na to?
_No niema problemu,ale ja chyba niewiele pomogę,.Wiem tyle co pan.
A ta zmarła kobieta mówiła pani coś na ten temat może kiedyś?
Nie nic.Ale podobno miała jakieś zapiski u siebie w domu.Możemy pójść i poszukać.A przy okazji dowie się pan czegoś o swojej rodzinie,bo właściwie po to tutaj przyszłam.
-Po krótkim zastanowieniu zgodziłem się pójść z tą panią do domu tej zmarłej osoby bo pomyślałem,że może mi się to przydać do artykułu ,który chciałem napisać.W drodze na miejsce zastanawiałem się czego uda mi się dowiedzieć o swojej rodzinie....ale tak myślałem że w tej pierwszej sprawie niewiele się dowiem i obowiązującym będzie hasło NIE ODPUSZCZAJ,a co do mojej rodziny hmmm to pytanie pozostawiam bez odpowiedzi...

Nazwa mojej miejscowości podobno wzięła się od kostuchy gdy słyszysz tę nazwę na myśl przychodzi ci tylko jedno skojarzenie śmierć.Jako dziennikarz pracujący w miejscowej gazecie "Głos Kostuchny" chciałbym dowiedzieć się jaka była historia nadania nazwy mojej miejscowości prosiłbym osoby,które coś na ten temat wiedzą o kontakt ze mną pod numerem telefonu 707.......To tylko...

Nie odpuszczaj[bookLink]4859327|Nie odpuszczaj[/bookLink]

Nie odpuszczaj[bookLink]4859327|Nie odpuszczaj[/bookLink]

 [bookCover]4859327|Nie odpuszczaj[/bookCover]