Nie skorzystałbym z tej opcji i w związku z tym nie byłoby żadnych konsekwencji.

Dlaczego?

Proste, data śmierci nic mi nie daje. Nie wiedząc jak umrę nie będę mógł się przed nią uchronić. Wszak ludzie umierają najczęściej w domach. Jednak gdyby owa wieszczka, umiała przepowiedzieć przyczynę śmierci, popędził bym do niej pierwszy i zrobiłbym wiele by uniknąć przepowiedzianego mi losu. Zostałbym kowalem swego przeznaczenia, przechytrzył przepowiednie i umarł sobie spokojnie jako staruszek.

Nie skorzystałbym z tej opcji i w związku z tym nie byłoby żadnych konsekwencji.

Dlaczego?

Proste, data śmierci nic mi nie daje. Nie wiedząc jak umrę nie będę mógł się przed nią uchronić. Wszak ludzie umierają najczęściej w domach. Jednak gdyby owa wieszczka, umiała przepowiedzieć przyczynę śmierci, popędził bym do niej pierwszy i zrobiłbym wiele by uniknąć...

– Rodzice będą się gniewać.
– Cicho, siostrzyczko! Naprawdę nie chcesz spotkać prawdziwej wiedźmy?
Przedzierałyśmy się przez gęsty las. Chata pustelniczki powinna być przecież gdzieś tutaj...
– Proszę, wraca...
Domek był mały, otoczony niskim płotem. Na parapetach stały doniczki z ziołami. Przedarłam się przez wysoką trawę i zapukałam do drzwi. Otworzyła mi wysuszona staruszka. Jej oczy były całkiem białe. Usłyszałam jak za mną siostra głośno wypuszcza powietrze.
– Czekałam na was – powiedziała.
Po karku przeszedł mi dreszcz. Przez sekundę miałam ochotę chwycić siostrę i uciec daleko od tej ślepej staruchy, ile sił w nogach. Opanowałam drżenie głosu.
– Chcemy wiedzieć...
– Czy aby na pewno? – przerwała mi.
– Tak.
*
To było trzydzieści lat temu. Często budzę się z krzykiem; jak echo w głowie odbijają mi się słowa staruchy skierowane do mojej siostry: „Będziesz leczyć ludzi, ale siebie nie zdołasz uleczyć. Umrzesz ostatniego dnia marca rok po diagnozie”.
Trzy lata temu trzymałam kruchą dłoń mojej siostrzyczki pożartej przez raka i połykałam łzy. Jej ostatnie słowa brzmiały: „Nie chciałam wiedzieć”.
A co mi przepowiedziała wiedźma?
„Kobieto o stu talentach, umrzesz w gwieździstą noc w dniu trzeciej rocznicy. Śmierć będzie krążyć w twoich żyłach”.
Moje życie było ciągiem wystaw, wernisaży, uścisków dłoni i imprez. Niczego się nie bałam, przecież wiedziałam kiedy umrę.
„Tak”, powiedziałam wtedy.
Nic mnie nie zabije, umrę na własnych zasadach. Strzykawka spada na podłogę. Siostrzyczko, przepraszam.

– Rodzice będą się gniewać.
– Cicho, siostrzyczko! Naprawdę nie chcesz spotkać prawdziwej wiedźmy?
Przedzierałyśmy się przez gęsty las. Chata pustelniczki powinna być przecież gdzieś tutaj...
– Proszę, wraca...
Domek był mały, otoczony niskim płotem. Na parapetach stały doniczki z ziołami. Przedarłam się przez wysoką trawę i zapukałam do drzwi. Otworzyła mi wysuszona...

Zdecydowałam się. Idę po przepowiednię, chcę wiedzieć kiedy i jak umrę.

Wieszczka otulona etolą z czarnego kota przyjrzała mi się uważnie. Po kilkunastu sekundach kontemplacji mojego wyglądu powiedziała, co następuje:

-Pani JUŻ w zasadzie nie żyjesz. Powinnaś pani umrzeć rano, od utopienia, ale coś chyba poszło nie tak... Pewnie przez te kretyńskie zmany czasu z zimowego na letni i na odwrót. Jednakowoż jutra pani nie doczekasz.

Lekko sfrustrowana, lekko rozbawiona i lżejsza o pięć stów, ale w stu procentach żywa, wróciłam do domu.
Byłam spocona ze strachu, ale czujnie zrezygnowałam z kąpieli wodnej, jako, że dzień się jeszcze nie skończył. Zaopatrzona w miseczkę przekąsek usiadłam do komputera, by napisać wam tę relację z wizyty u naciągaczki.
Kiedy spod moich sprytnych palców wyszło słowo "naciągaczki" zakrztusiłam się orzeszkiem i umarłam nie doczekawszy północy.

Ps. Tu w zaświatach panuje opinia, że owa wieszczka jest niekompetentna, gdyż wprawdzie trafnie ustala daty śmierci, ale z jej przyczynami to już sobie nie radzi.
O czym przekonałam się na własnej skórze.

Wasza, na wieki wieków, blogerka CfaniaraKate

Zdecydowałam się. Idę po przepowiednię, chcę wiedzieć kiedy i jak umrę.

Wieszczka otulona etolą z czarnego kota przyjrzała mi się uważnie. Po kilkunastu sekundach kontemplacji mojego wyglądu powiedziała, co następuje:

-Pani JUŻ w zasadzie nie żyjesz. Powinnaś pani umrzeć rano, od utopienia, ale coś chyba poszło nie tak... Pewnie przez te kretyńskie zmany czasu z zimowego...

- Czy data śmierci może ulec zmianie?
- Nie, jest ona z góry zaplanowana. Wraz z przyjściem na świat, przypisana jest nam data odejścia z niego.
- Po co więc ludzie chcą wiedzieć kiedy umrą, skoro nie mają na to żadnego wpływu?
- Często chcą zdążyć załatwić wszystkie ważne sprawy, spełnić marzenia, pożegnać się z bliskimi.
- A nie lepiej żyć tak, by niczego nie żałować gdy nadejdzie moment śmierci?
- Człowiek lubi mieć nad wszystkim kontrolę. Niestety śmierć jest takim zjawiskiem, którego kontrolować się nie da, dlatego chcą mieć chociaż namiastkę poczucia, że panują nad sytuacją, że będą gotowi gdy nadejdzie ten dzień.
- Dalej nie rozumiem. Czy podporządkowując całe życie jednej dacie tak na prawdę nie tracą nad nim kontroli?
- Oni tego tak nie widzą.
- Czy znasz datę swojej śmierci?
- W tym cały żart losu, zostałem obdarowany czymś, z czego nie mogę skorzystać.
- Żałujsz?
- I tak i nie. Znając datę śmierci łatwiej byłoby się pogodzić ze swoim losem i odejść spokojnie. Z drugiej jednak strony, człowiek nie docenia wewnętrznego spokoju, dopóki zegar nie zacznie odmierzać jego dni.
- Czy można oszukać przeznaczenie?
- Myślę, że znasz odpowiedź na to pytanie.
- Czyli mam wybór? Mogę wybrać pozorny spokój albo po sportu spokój?
- Człowiek zawsze będzie się zastanawiał kiedy i jak umrze i co zastanie po drugiej stronie.
- To prawna ale to tylko zwykłe rozmyślanie, które można porównać do tego, czy gdybym skreślił totka to bym wygrał.
- Zgadza się. To chwila i myśl przemija. Znając datę śmierci, wszystkie myśli krążą wokół niej.
- Nie chcę zatem wiedzieć, kiedy umrę. Chcę być wolnym człowiekiem.
- Szanuję twoją decyzję jednak wszyscy żyjemy z wyrokiem. Spokojny może i będziesz ale nigdy nie będziesz wolny.
- Może i tak, ale skoro wszyscy jesteśmy na warunkowym, to chcę przeżyć życie najlepiej jak potrafię, bez skreślania dni w kalendarzu. Może to tylko pozorna wolność ale chcę, by moje życie kształtowane było właśnie przez życie, a nie przez śmierć. Taka moja wola.

- Czy data śmierci może ulec zmianie?
- Nie, jest ona z góry zaplanowana. Wraz z przyjściem na świat, przypisana jest nam data odejścia z niego.
- Po co więc ludzie chcą wiedzieć kiedy umrą, skoro nie mają na to żadnego wpływu?
- Często chcą zdążyć załatwić wszystkie ważne sprawy, spełnić marzenia, pożegnać się z bliskimi.
- A nie lepiej żyć tak, by niczego nie żałować gdy...

-gdzie jest ta twoja wróżka! Stoimy tu juz godzinę!
- Spokojnie stary wyluzuj będzie na 100%.
- mam nadzieje ze będzie warto bo za $50 jakoś nie wyobrażam sobie cudów
-dziś dowiesz się jaka będzie data twojej śmierci myślę że to jest warte każdych pieniędzy!
-Cisza ktoś idzie!
- witajcie nie mam czasu dawajcie pieniądze i przejdziemy do rzeczy
-ok ok ja pierwszy!
- ooo widzę ze przed tobą 72 lata życia w szczęściu. Teraz twoja kolej młody człowieku podejdź.
- zanim zaczniesz mam do Ciębie pytanie
-Tak...?
-Jaka jest twoja data śmierci?
-mój czas nadejdzie za 24 lata.
-błąd to dziś!
-Coś ty ku*wa zrobil! Jak mogłeś ja tak po prostu zastrzelić!
- Sam widzialeś ze była bezużyteczna gdyby znała daty śmierci to dziś nie wyszła by z domu, zglodnialem chodź na pizze.. Ja stawiam!

-gdzie jest ta twoja wróżka! Stoimy tu juz godzinę!
- Spokojnie stary wyluzuj będzie na 100%.
- mam nadzieje ze będzie warto bo za $50 jakoś nie wyobrażam sobie cudów
-dziś dowiesz się jaka będzie data twojej śmierci myślę że to jest warte każdych pieniędzy!
-Cisza ktoś idzie!
- witajcie nie mam czasu dawajcie pieniądze i przejdziemy do rzeczy
-ok ok ja pierwszy!
- ooo...

-Sara..wiem po co tu przyszłaś, siadaj proszę.
Z niechęcią usiadłam naprzeciwko długowłosej blondynki. Inna niż sobie wyobrażałam. Kobiety takie jak ona wyglądają raczej jak jakieś czarownice a tu proszę..niczym nastolatka.
-Widzę, że jesteś trochę podenerwowana-stwierdziła.
-Buahahaha..-wybuchnęłam śmiechem. Kobieta spojrzała na mnie zdziwiona.
-Saro wiem w jakiej jesteś sytuacji..- co ona mogła wiedzieć. Przywykłam do tego, że życie nie jest dla mnie. Pogodziłam się już z tym..mam 16 lat, 3 chemioterapie, brak włosów i ten nieustający ból..lekarze dawali mi góra miesiąc..więc korzystałam z ostatnich dni jak tylko mogłam.
-Moje dni już są policzone..nie po to tu przyszłam.
-A więc po co?
-Chcę wiedzieć kiedy rodzice do mnie dołączą jak już umrę..
-Saro, wiesz jakie są zasady, nie podaje daty śmierci bliskich..
-Proszę tylko o jedno, czy to tak wiele!- wykrzyknęłam z oburzeniem.
-Dobrze..a więc..Saro..
-Gadaj! - moja cierpliwość zaczynała się kończyć.
-Kochanie..to rodzice będą czekali na Ciebie w niebie..
-Nie rozumiem- odpowiedziałam z niedowierzaniem.
-Saro..dożyjesz starości.

-Sara..wiem po co tu przyszłaś, siadaj proszę.
Z niechęcią usiadłam naprzeciwko długowłosej blondynki. Inna niż sobie wyobrażałam. Kobiety takie jak ona wyglądają raczej jak jakieś czarownice a tu proszę..niczym nastolatka.
-Widzę, że jesteś trochę podenerwowana-stwierdziła.
-Buahahaha..-wybuchnęłam śmiechem. Kobieta spojrzała na mnie zdziwiona.
-Saro wiem w jakiej jesteś...

Guz. Złośliwy, niezłośliwy? Czy niezłośliwy może nagle stać się złośliwy? Jak wygląda leczenie? Ile będzie trwało to "musimy poczekać"? Przez głowę przelatują mi wszystkie filmy z motywem choroby nowotworowej w tle. Przed oczami mam łyse głowy, kroplówki, łzy i śmierć. Chcę uciec od tych wizji, wychodzę z domu. Biegnę. Czuję jak pot płynie mi po plecach. Ile mi zostało? Czy umrę? Muszę to wiedzieć. Ta kobieta! Ta, o której wszyscy szeptają. Podobno ona... Czy to bezpieczne? Chyba niczego nie pogorszy... Pójdę jutro. Pójdę na pewno.

- Cio-ciaa - rzuca się w moje spocone ramiona siostrzenica - choć, opowies mi bajkę, o tej ksienznicce, co sie nicego nie bała! No choć!
W dzisiejszej opowieści księżniczka musi ruszyć w straszną wyprawę. Wie, ze spotka po drodze stwory, jakich nigdy nie znała. Prosi wróżkę o pomoc w przygotowaniu do podróży. Niespodziewanie dla mnie samej, dobra wróżka odpowiada, że księżniczka nie potrzebuje żadnej wiedzy, poza tą o sobie, poza siłą, którą ma. Mała zasypia, a ja wtulam się wypłakując się w jej poduszkę i już wiem, że nigdzie jutro nie pójdę.

- Tak na prawdę wszystko zależy od Pani - mówi lekarz patrząc mi w oczy - Musi Pani dbać o siebie, powtarzać badania, prowadzić zdrowy tryb życia. Pewnych rzeczy nie jesteśmy w stanie przewidzieć. Ten guz, który u Pani wykryliśmy, powiększa się. Ale powiększa się powoli. Miejmy go pod kontrolą. Dużo siły Pani życzę.

I nadal nie wiem. I nie chcę. Dziękuję moja wróżko, moja mała Księżniczko!

Guz. Złośliwy, niezłośliwy? Czy niezłośliwy może nagle stać się złośliwy? Jak wygląda leczenie? Ile będzie trwało to "musimy poczekać"? Przez głowę przelatują mi wszystkie filmy z motywem choroby nowotworowej w tle. Przed oczami mam łyse głowy, kroplówki, łzy i śmierć. Chcę uciec od tych wizji, wychodzę z domu. Biegnę. Czuję jak pot płynie mi po plecach. Ile mi zostało? Czy...

Czekam za bramą do Pani X, która każdemu umie przepowiedzieć datę śmierci. Już się zbliżam.. zaraz schodki... drzwi... ale... zawracam. Odwracam się i oddalam w stronę mojego domu. Na ulicy szaleństwo. Ludzie biegają, krzyczą, wszystko wokół niszczą, sklepy rozkradają. Tak... pewnie się dowiedzieli, że ich czas się kończy na tym padole i już nie zależy im na niczym to się zaczyna wyścig z czasem. Ci, co nie zgłosili się jeszcze do tajemniczej Pani X przechodzą katusze z oszalałym tłumem. Koleżanka do mnie podbiega, płacze że zostały jej 2 lata życia i biegnie się pakować i leci do Grecji bo marzy jej się plaża i morze, a w dodatku nie była nigdy za granicą. Sąsiad obżera się niemiłosiernie bo kocha jeść i chce pokorzystać z cudu kulinarni, pary przytulają się do siebie i wyznają miłość, wszędzie dramat, każdy nagle zaczął spełniać swoje marzenia i wyciskać ile się da... A ja... podziękuję za przepowiednie. Będzie co będzie. Wrócę do domu, zrobię sobie kawę, poczytam, zaplanuję jutrzejszy dzień. Nie wiem co mnie czeka, wolę nie wiedzieć kiedy mój koniec, to nie pozwoli mi zwariować. Cieszę się chwilą, żyję :)

Czekam za bramą do Pani X, która każdemu umie przepowiedzieć datę śmierci. Już się zbliżam.. zaraz schodki... drzwi... ale... zawracam. Odwracam się i oddalam w stronę mojego domu. Na ulicy szaleństwo. Ludzie biegają, krzyczą, wszystko wokół niszczą, sklepy rozkradają. Tak... pewnie się dowiedzieli, że ich czas się kończy na tym padole i już nie zależy im na niczym to się...

Immortaliści[bookLink]4857501|Immortaliści[/bookLink]

Immortaliści[bookLink]4857501|Immortaliści[/bookLink]

 [bookCover]4857501|Immortaliści[/bookCover]