- Masz laurkę? Wszystko gotowe? Musimy JUŻ wychodzić!- dzień dziadka, a ja "w proszku". Na dodatek wizyta taka bardziej urzędowa, bo mój teść to taki "Pan Dziadek" dla mojego syna, więc spóźnić się nie wypada. Zerkam na rysunek- jest ok jak na zdolności 5-latka.
- Napisz jeszcze na stronie tytułowej "Dzień Dziadka" i ruszamy- komunikuję synowi zostawiając mu wzór, bo sam pisać jeszcze nie potrafi. Bartek wyciąga język i przeeepisuuujeee. Krzywo, koszmarnie krzywo. Druga próba skończyła się wylaniem soku i czerwoną plamą na kartce. Tik, tak, tik, tak... Przepisał! Jest! Proste, ładne litery- kartkę pakujemy w kopertę i w drogę. Potem życzenia, ochy i achy, i dziadek z uśmiechem wyciąga laurkę . I uśmiech mu najpierw zastyga, a potem zamienia się w grymas...zdziwienia? A może szoku? "Co jest?"- myślę- "Przecież ładnie było!" I zerkam na okolicznościową kartkę. A tam wielkimi literami napisane jest: "DZIEŃ DZIADA" :)
Bum!

- Masz laurkę? Wszystko gotowe? Musimy JUŻ wychodzić!- dzień dziadka, a ja "w proszku". Na dodatek wizyta taka bardziej urzędowa, bo mój teść to taki "Pan Dziadek" dla mojego syna, więc spóźnić się nie wypada. Zerkam na rysunek- jest ok jak na zdolności 5-latka.
- Napisz jeszcze na stronie tytułowej "Dzień Dziadka" i ruszamy- komunikuję synowi zostawiając mu wzór, bo sam...

Mama w niedzielne przedpołudnie zorientowała się, że nie dojdzie do zjedzenia przez nas kotletów schabowych, bo w domu zabrakło jajek. Ja, jako dobra córka i totalna fanka niedzielnych kotletów wyruszyłam na poszukiwanie otwartego sklepu i jajek, których tak było brak.
Pierwszy sklep - zamknięty.
Drugi sklep - nie ma jajek.
Trzeci sklep - zamknięty.
Czwarty sklep - uff, otwarty.
Wpadam do środka, pan za ladą, a ja zdyszana i zdesperowana pytam:
- MA PAN JAJKA?!
Pan się zawstydził. Do dzisiaj nie wiem, czemu. Ale jajka miał.
Mama do dzisiaj to wspomina xD

Mama w niedzielne przedpołudnie zorientowała się, że nie dojdzie do zjedzenia przez nas kotletów schabowych, bo w domu zabrakło jajek. Ja, jako dobra córka i totalna fanka niedzielnych kotletów wyruszyłam na poszukiwanie otwartego sklepu i jajek, których tak było brak.
Pierwszy sklep - zamknięty.
Drugi sklep - nie ma jajek.
Trzeci sklep - zamknięty.
Czwarty sklep - uff,...

Dawno,dawno temu była sobie Marysia, która miała zaledwie 3 lata. Pewnego letniego dnia Marysia zniknęła. Rodzice bardzo się zmartwili, szukali jej przez 3 godziny, zwołali pół wsi do pomocy.
Jej mama odchodziła od zmysłów, przecież mogło jej się coś stać... Dookoła same gospodarstwa rolne, pola, łąki, zwierzęta.
Nagle mama spojrzała w stronę budy psa, który wygodnie leżał na trawie.
Jednak w środku zobaczyła...jakby włosy?I małą głowę...
Tak, to była Marysia! Zasnęła w budzie, a pies leżał obok i jej pilnował.
Wszystkim ulżyło.
Do dziś z uśmiechem na twarzy moi rodzice wspominają tą historię...
A Marysia to ja - dawniej mała miłośniczka spania w psiej budzie.

Dawno,dawno temu była sobie Marysia, która miała zaledwie 3 lata. Pewnego letniego dnia Marysia zniknęła. Rodzice bardzo się zmartwili, szukali jej przez 3 godziny, zwołali pół wsi do pomocy.
Jej mama odchodziła od zmysłów, przecież mogło jej się coś stać... Dookoła same gospodarstwa rolne, pola, łąki, zwierzęta.
Nagle mama spojrzała w stronę budy psa, który wygodnie leżał...

Każdy tutaj opisuje swoje piękne historie, starając się ubrać je w jeszcze piękniejsze słowa. Ale moje wspomnienie, które po ponad 20 latach nadal wywołuje uśmiech na mojej twarzy wcale ne jest piękne. Nie umiem go tez pięknie opisać, bo jak można opisać kąpiel w ściekach pięknymi słowami?
Rzecz miała miejsce daaawno temu, miałam może 5 lat, brat 7. Kolega zaprowadził nas nad strumyk nieopodal ogródków działkowych. Jak to dzieci w letni dzień wesoła się chluptaliśmy. Dopóki nie nadeszła mama, która nas zapytała dlaczego kąpiemy się w szambie. Mnie śmieszy.

Każdy tutaj opisuje swoje piękne historie, starając się ubrać je w jeszcze piękniejsze słowa. Ale moje wspomnienie, które po ponad 20 latach nadal wywołuje uśmiech na mojej twarzy wcale ne jest piękne. Nie umiem go tez pięknie opisać, bo jak można opisać kąpiel w ściekach pięknymi słowami?
Rzecz miała miejsce daaawno temu, miałam może 5 lat, brat 7. Kolega zaprowadził nas...

A co mnie bawi po latach? Pewien wakacyjny obiad u dziadków... Wakacje, miałam wtedy pewnie koło 7-8lat. Codziennie z tatą jeździliśmy rowerami do dziadków (ok10km). Tata budował swoją łódkę, a ja bawiłam się z kuzynostwem. Moja babcia była wspaniałą kobietą, miała rękę do kwiatów i słodkich wypieków... gotować to ona jednak nie umiała... (swoją drogą dziadek to ją musiał bardzo kochać, skoro ponad 50lat byli małżeństwem!) Godzina 12, babcia woła nas na obiad... Tata już wcześniej sprawdził co na niego będzie, i poinformował mnie, że mam nie wybrzydzać tylko wszystko ładnie zjeść, żeby babci nie było smutno. Babcia przynosi na stół zupę rabarbarową... okropieństwo! No ale grzeczna wnuczka siada i prawie ze łzami w oczach przełyka łyżkę po łyżce... ledwo babcia wyszła z pokoju do kuchni mój ojciec smyk do łazienki poszedł wylać swój talerz... Na szczęście dziadek (który też nienawidził tej zupy) uchronił mnie od zjedzenia talerza do końca... Dobrze, że w kuchni było jeszcze ciasto drożdżowe na śliwkach!

A co mnie bawi po latach? Pewien wakacyjny obiad u dziadków... Wakacje, miałam wtedy pewnie koło 7-8lat. Codziennie z tatą jeździliśmy rowerami do dziadków (ok10km). Tata budował swoją łódkę, a ja bawiłam się z kuzynostwem. Moja babcia była wspaniałą kobietą, miała rękę do kwiatów i słodkich wypieków... gotować to ona jednak nie umiała... (swoją drogą dziadek to ją musiał...

Kiedy byłam w trzeciej klasie podstawówki pewien kolega się we mnie podkochiwał. Wiedziałam o tym i strasznie mnie to denerwowało, bo zdecydowanie nie byłam wtedy zainteresowana chłopakami, byłam na etapie lalek i wózka.
W dniu Walentynek dostałam od niego kartkę - wysłaną przez "Walentynkową pocztę szkolną", co wiązało się z tym, że musiałam odebrać ją uroczyście wychodząc na środek przed całą szkołą. Już wtedy byłam mocno wkurzona. Odebrałam kartkę, nawet nie spojrzałam i schowałam ją do plecaka. Nie musiałam nic czytać, wiedziałam od kogo jest, zresztą nie miałam na to najmniejszej ochoty. Po lekcjach ostentacyjnie na oczach tego kolegi wyciągnęłam kartkę, nie oglądając jej nawet, podarłam i wyrzuciłam do kosza. Potem cały dzień przepłakałam, wcale nie dlatego, że było mi szkoda kolegi, ale było mi bardzo wstyd, że dostałam Walentynkę.
Dziś historię wspominam z uśmiechem, ale wtedy była to największa tragedia w moim życiu - ktoś się we mnie podkochiwał, a ja wcale tego nie chciałam. Zamiast czuć dumę, że komuś się podobam - czułam wstyd.

Kiedy byłam w trzeciej klasie podstawówki pewien kolega się we mnie podkochiwał. Wiedziałam o tym i strasznie mnie to denerwowało, bo zdecydowanie nie byłam wtedy zainteresowana chłopakami, byłam na etapie lalek i wózka.
W dniu Walentynek dostałam od niego kartkę - wysłaną przez "Walentynkową pocztę szkolną", co wiązało się z tym, że musiałam odebrać ją uroczyście wychodząc...

Wspomnienie, które do dziś wywołuje u mnie uśmiech nie jest wcale tak odległe. Jak każda młoda osobą pragnęłam się wyprowadzić i zacząć dorosłe życie. Pierwszą okazją był wyjazd na studia.
Pierwszy dzień, czas rozpakowywania i meblowania pokoju w nowym mieszkaniu. Ostatnia walizka a w niej duże, gratne pudełko, którego na pewno nie pakowałam. To był najpiękniejszy prezent jaki mogłam otrzymać.
List, który poruszył mnie do głębi - krótki i treściwy: "Córko, TO PUDEŁKO to twoje życie. Masz w nim to czego potrzebowałaś kiedyś, potrzebujesz teraz i dopiero będziesz potrzebować. Kocham Cię, Mama."
Znalazłam w nim wiele rzeczy, każde opatrzone małą karteczką ze wspomnieniem, radą lub przestrogą. Mój smoczek, pierwsze szkolne pióro, breloczek który dostałam od pierwszego chłopaka w podstawówce, malutki biały zegarek czyli pamiątka Pierwszej Komunii i jeszcze kilka były symbolami przeszłości. Mały słoiczek z grosikami, portfel z kilkoma stówami, organizer, budzik, paczka podpasek i krawieckie szpargały czyli teraźniejszość. Nowy skoczek dla dziecka, test ciążowy, pielucha, pusty album, totolotek, drewniana ramka na zdjęcie z wygrawerowanym tytułem magistra i moim imieniem, krem na zmarszczki i kilka innych było moją przyszłością. To był najmilszy prezent jaki mogłam dostać i teraz uwielbiam wspominać rozbawienie mamy, gdy zapłakana ze wzruszenia zadzwoniłam do niej, a ta rzuciła, że już za nią tęskniłam. Miała racje, ale zawsze jest przy mnie.

Wspomnienie, które do dziś wywołuje u mnie uśmiech nie jest wcale tak odległe. Jak każda młoda osobą pragnęłam się wyprowadzić i zacząć dorosłe życie. Pierwszą okazją był wyjazd na studia.
Pierwszy dzień, czas rozpakowywania i meblowania pokoju w nowym mieszkaniu. Ostatnia walizka a w niej duże, gratne pudełko, którego na pewno nie pakowałam. To był najpiękniejszy prezent...

Związane wspomnienie z mamą ale nie tylko. Pamiętam chodziłam do przedszkola i trzeba było wybrać postać historyczną np księżniczkę, rycerza albo woja, ja wybrałam rycerza. Miałam kolczugę z drucików, pelerynę zawiązywaną pod szyją, drewniany miecz i tylko hełmu z przyłbicą nie miałam. Bardzo mnie to denerwowało i wymyśliłam super rzecz, założyłam na głowę garnek i bardzo dobrze wlazł i tylko ściągnąć go nie mogłam i niestety nie obyło się bez cięcia, dobrze tylko że głowy mi nie urwali. Posmarowali trochę nadcięli i poszło

Związane wspomnienie z mamą ale nie tylko. Pamiętam chodziłam do przedszkola i trzeba było wybrać postać historyczną np księżniczkę, rycerza albo woja, ja wybrałam rycerza. Miałam kolczugę z drucików, pelerynę zawiązywaną pod szyją, drewniany miecz i tylko hełmu z przyłbicą nie miałam. Bardzo mnie to denerwowało i wymyśliłam super rzecz, założyłam na głowę garnek i bardzo...

Ta historia mimo, iż dość drastyczna zawsze wszystkich niesamowicie bawi.
Gdy byłam dzieckiem każde wakacje spędzałam na wsi razem z babcią. Uwielbiałam chodzić do kuzynki gdzie było pełno zwierząt hodowlanych. Pewnego razu, gdy miałam jakieś 5 lat, ciotka kazała nam złapać małe indyczki, umieścić w pudle i zanieść do kurnika. Wszystko szło dobrze do moment, gdy straciłam równowagę i przewróciłam się wprost na małą indyczkę. Gdy się podniosłam okazało się, że ta nie żyje. Wpadłyśmy w panikę, co powie ciocia jak się dowie. I zamiast zwyczajnie wyrzucić martwego ptaka w zarośla wpadłam na genialny pomysł! Z każdej strony podparłyśmy indyczkę patyczkami żeby stała. Mina ciotki gdy to na drugi dzień zobaczyła musiała być bezcenna. I wcale się nie wydało, że to my 😀

Ta historia mimo, iż dość drastyczna zawsze wszystkich niesamowicie bawi.
Gdy byłam dzieckiem każde wakacje spędzałam na wsi razem z babcią. Uwielbiałam chodzić do kuzynki gdzie było pełno zwierząt hodowlanych. Pewnego razu, gdy miałam jakieś 5 lat, ciotka kazała nam złapać małe indyczki, umieścić w pudle i zanieść do kurnika. Wszystko szło dobrze do moment, gdy straciłam...