Weszłam do domu, rzuciła torbę na krzesło stojące przy drzwiach i od razu pobiegłam do łazienki. Drżącymi rękami wyjęłam z apteczki leki na uspokojenie i od razu wzięłam dwie tabletki. W drzwiach stanął mój mąż i powiedział:
-To jest nienormalne, wiesz?
-Wiem - odburknęłam - ale inaczej nie dam rady przetrwać w tej pracy
-To czemu jej nie zmienisz? Przecież nie płacą ci za dobrze.
-Bo jest blisko. W normalnych godzinach pracy.
Artur westchnął ciężko - Nigdy cię nie zrozumiem. Skoro ten... cham tak się nad wami znęca, to czemu czegoś z tym nie zrobicie?
-A co mogę zrobić, skoro to brat właściciela? Dobry szef nie powinien tak się zachowywać!
-A jaki powinien być dobry szef? - podłapał temat Artur
-Powinien być sprawiedliwy. - warknęłam przypominając sobie faworyzowanie osób zatrudnionych z rodziny i traktowanie mnie - "obcej".
-I tyle?
-Nie. Powinien umieć słuchać, wspierać i dobrze przekazywać informacje. Powinien być bezstronny. Nie zasłaniać się stanowiskiem jak tarczą. I musi doceniać wysiłek ludzi włożony w pracę. Efekty pracy. Nie tylko ganić, ale też chwalić.
-A co z pieniędzmi?
- To jasne, że chciałabym dobrze zarabiać. Żeby nie pożyczać się od mamy co miesiąc, bo nie stać mnie na chleb. Żebym mogła czasem sobie coś kupić. a nie tylko jedzenie-rachunki-jedzenie-rachunki. Czy to są wygórowane wymagania?
-Myślę, że to wcale nie są wygórowane wymagania. Taki powinien być standard w każdym miejscu pracy!

Weszłam do domu, rzuciła torbę na krzesło stojące przy drzwiach i od razu pobiegłam do łazienki. Drżącymi rękami wyjęłam z apteczki leki na uspokojenie i od razu wzięłam dwie tabletki. W drzwiach stanął mój mąż i powiedział:
-To jest nienormalne, wiesz?
-Wiem - odburknęłam - ale inaczej nie dam rady przetrwać w tej pracy
-To czemu jej nie zmienisz? Przecież nie płacą ci za...

-To my już pójdziemy...
-Ok. - ten głos wyrwał mnie z rozmyślań nad kolejnym e-mailem. Co on tu jeszcze robi? Zerknęłam na zegarek. 23:04. Powinno go tu już nie być. W sumie nikogo od dawna powinno już tu nie być.
-You're still here - powiedziałam wychodząc z mojego ciasnego gabinetu na nowocześnie brzydki, kolorowy open space. Te ściany wręcz krzyczą "Patrzcie jacy jesteśmy super wyluzowani" - ale ten luz kończy się gdy pierwszy pracownik rano odpali Outlooka...
-And you too. And it is fine for me as long as you want to do the extrahours, but your team was not supose to be here that long.
-What that's supose to be? Do you really think i don't care about them as i should? I promised them extrabonus to salary and free Friday. Everyones agreed. But we have to finish this before Thursday. Or YOU will be kicked off sooner than this week will end.
-So... You are doing all of this for me? - zaśmiał się.
-And my team and I right after you... - dodałam gasząc ostatnie światło na openspace'ie.
Gdy szliśmy wąskim korytarzem, oświetlonym jedynie przez delikatny odblask tabliczek wskazujących wyjście ewakuacyjne, poczułam jak łzy napływają mi do oczu. Dzięki Bogu, że jest ciemno. Czy on naprawdę nie rozumie, że ja to wszystko robię dla niego? Dla niego siedzę tu godzinami, żeby JEGO agencja była najlepsza? Sama nie wiem kiedy zatarała się sztywna służbowa granica w moim postrzeganiu jego osoby. Kiedy pierwszy raz zobaczyłam fajnego, wciąż młodego faceta zamiast swojego szefa. Chciałabym cofnąć czas i wziąć tego dnia L4.
Wytarłam oczy.
Wyszliśmy na mocnoświetloną klatkę schodową. Winda już czekała - mój team zawsze zamawia mi windę na górę, gdy wychodzę z budynku jako ostatnia. Chyba mnie jednak lubią, mimo wszystko.
W windzie uparcie wpatruję się w palce swoich stóp. Czerwony manicure w letnich srebrnych sandałkach na obcasie wygląda dobrze. Nie mogę podnieść głowy. Po 23 opuszcza mnie cała służbowa odwaga.
Widna jakby kichnęła, dojechaliśmy na parter. Wpadam na mojego szefa. (Nic w tym dziwnego skoro patrzysz na swoje stopy, idiotko! - słyszę w swojej głowie). On przytrzymuje mnie za biodro, gdy chwieję się na obcach.
-Tell me, what's going on...
Nie odpowiadam. Nie jestem pewna mojego głosu. Po prostu patrzę mu w oczy. Stoimy tak chwilę, o kilka sekund za długą, po czym zaczynamy się śmiać. Śmiać, przytulać i całować.

-To my już pójdziemy...
-Ok. - ten głos wyrwał mnie z rozmyślań nad kolejnym e-mailem. Co on tu jeszcze robi? Zerknęłam na zegarek. 23:04. Powinno go tu już nie być. W sumie nikogo od dawna powinno już tu nie być.
-You're still here - powiedziałam wychodząc z mojego ciasnego gabinetu na nowocześnie brzydki, kolorowy open space. Te ściany wręcz krzyczą "Patrzcie jacy...

- To był koszmarny dzień! - już od progu zawołał Maciek.
- Dlaczego? - zapytałam.
- Szef daje nam nieźle popalić...Chyba pora zmienić pracę.
- A co takiego zrobił?
- Hmmm...Sama wiesz,że to świetny człowiek,ale jego obsesja na punkcie zdrowej żywności osiągnęła już apogeum! Potrafi wyrzucać nam z lodówki kanapki z szynką, bo niezdrowe, nie każe nam pić kawy, bo szkodzi...I tak dalej. W jego obecności możemy jedynie jeść sałatę i pić wodę z cytryną. Zwariować można! - narzekał mój mąż.
- A to dobre. - zaśmiałam się. - Kto by pomyślał,że ta jego "dieta" wpłynie na wasze samopoczucie. Moim zdaniem idealny szef powinien każdego dnia pozwalać jeść pracownikom to, na co mają ochotę i pić hektolitry kawy.
- Dokładnie! Skarbie, Ty to jednak mnie rozumiesz...A jutro organizujemy w pracy mały proteścik przeciwko jego wymaganiom żywieniowym. Już my go naprawimy! - Maciek odzyskał humor.
- Tak trzymać, mój Ty bohaterze.

- To był koszmarny dzień! - już od progu zawołał Maciek.
- Dlaczego? - zapytałam.
- Szef daje nam nieźle popalić...Chyba pora zmienić pracę.
- A co takiego zrobił?
- Hmmm...Sama wiesz,że to świetny człowiek,ale jego obsesja na punkcie zdrowej żywności osiągnęła już apogeum! Potrafi wyrzucać nam z lodówki kanapki z szynką, bo niezdrowe, nie każe nam pić kawy, bo...

- Mam dość tej pracy i dość tego idioty – słyszę głos w słuchawce.
- Co się stało Skarbie?
- Jak zawsze wpadł i zaczął się rzucać, że to nie dołożone, że tamto nie posprzątane! Tylko kiedy mieliśmy to zrobić, jeśli było nas na zmianie 3 osoby i masę inne roboty do wykonania?! - mówi zirytowany
- Powiedziałeś mu to?
- Oczywiście. Zapytałem co robi druga zmiana, bo to w sumie ich obowiązek jest. No ale jak zwykle usłyszałem, że jestem niewdzięczny i że powinienem docenić to co mam, bo nie ma drugiego tak dobrego szefa jak on i nigdzie nie dostaniemy tyle pieniędzy co u niego. Myślałem, że zabiję go śmiechem – najniższa krajowa i ciągłe fochy, bez względu na włożony wysiłek i ilość nadgodzin – tak wygląda ta super rzeczywistość!
- Mówiłam Ci, że powinieneś to rzucić. Nic z tego nie masz, tylko nerwy.
- Chyba powinienem faktycznie czegoś poszukać, bo gorzej chyba nie mogę trafić. Wydaje mi się, że nie mam wielkich wymagań, ale chyba i tak trudno je spełnić. A ja chciałbym po prostu by szef mnie szanował i szanował moją pracę. Doceniał to i wynagradzał odpowiednio. By atmosfera w pracy była miła, tak bym chodził do niej chętnie a nie jak na ścięcie.

- Mam dość tej pracy i dość tego idioty – słyszę głos w słuchawce.
- Co się stało Skarbie?
- Jak zawsze wpadł i zaczął się rzucać, że to nie dołożone, że tamto nie posprzątane! Tylko kiedy mieliśmy to zrobić, jeśli było nas na zmianie 3 osoby i masę inne roboty do wykonania?! - mówi zirytowany
- Powiedziałeś mu to?
- Oczywiście. Zapytałem co robi druga zmiana, bo to w sumie...

- Mam dość tego chama z mojej pracy.
- Co znowu zrobił?
- Wyobraź sobie że musiałam zostać dzisiaj 2 godziny dłużej tylko dlatego że szanowny pan nie chciał siedzieć sam po godzinach.
- Zapłacił Ci przynajmniej za to?
- A coś ty. Według niego robię to z przyjemnością i nie należą mi się pieniądze za nadgodziny. Chciałabym mieć szefa który rozumiałby to że też mam swoje życie i chcę iść do domu po tych 8 godzinach. Po za tym powinien być bardziej wyrozumiały w stosunku do nas.

- Mam dość tego chama z mojej pracy.
- Co znowu zrobił?
- Wyobraź sobie że musiałam zostać dzisiaj 2 godziny dłużej tylko dlatego że szanowny pan nie chciał siedzieć sam po godzinach.
- Zapłacił Ci przynajmniej za to?
- A coś ty. Według niego robię to z przyjemnością i nie należą mi się pieniądze za nadgodziny. Chciałabym mieć szefa który rozumiałby to że też mam swoje...

- Padam na pysk! Oh God! Chyba w życiu nie wróciłam do domu tak zmęczona jak dziś! Mieliśmy relase na produkcję, posypał się serwer, a jakby tego było mało okazało się że mamy kilka bugów na developie i mieliśmy PÓŁ GODZINY na zrobienie fixów, wobrażasz sobie?! PÓŁ GODZINY!
- Nie mam pojęcia o czym mówisz kochanie, ale też się bardzo cieszę, że już po wszystkim i jesteś w domu.
- Cholera, zawsze zapominam, że jestem kosmitką i muszę zmieniać język na nie - programistyczny jak tylko opuszczam biuro, bo ludzie mnie nie rozumieją.
- Dokładnie tak. Swoją drogą nie za dużo obowiązków narzuca na Ciebie ten team lead?
- Nie, coś Ty, tego wymaga praca. Team lead jest super zorganizowany, gdyby nie on to wszyscy byśmi zginęli! Wie co zrobić na początku, z czym można poczekać. Błyskawicznie rozdziela taski i reaguje bardzo szybko, gdy okazuje się, że to co w zadaniu trzeba zrobić to jednak nie Twoja działka. Do tego jest tak opanowanym człowiekiem, że nawet jak wszystko się wali, to on zachowuje zimną krew. Szczerze? Podziwiam go, to jest przykład człowieka, któy naprawdę potrafi zarządzać ludźmi.
- Tak go chwalisz, że zaczynam być zazdrosny!
- Spokojnie, jest ode mnie 2 razy starszy, ma żonę i trójkę dzieci.
- À propos dzieci...

Ciąg dalszy pozostawiam Waszej wyobraźni ;)

- Padam na pysk! Oh God! Chyba w życiu nie wróciłam do domu tak zmęczona jak dziś! Mieliśmy relase na produkcję, posypał się serwer, a jakby tego było mało okazało się że mamy kilka bugów na developie i mieliśmy PÓŁ GODZINY na zrobienie fixów, wobrażasz sobie?! PÓŁ GODZINY!
- Nie mam pojęcia o czym mówisz kochanie, ale też się bardzo cieszę, że już po wszystkim i jesteś w...

Z życia wzięte...
- Co masz taką skrzywioną minę? Problem z zadaniem?
Trudny do zrozumienia jęk.
- Co jest?
- Wczoraj przedłużył mi się wieczór.
- Hm... Kac morderca - padło stwierdzenie - Poczekaj chwilę.
Po kilku minutach wraca i podaje coś, co ma odmienić trudny los.
- Weź to i za chwilę powinno być lepiej.
- Głupio mi, przepraszam.
- Życie, ale następnym razem pomyśl trochę, bo sytuacja może być mniej komfortowa niż dziś i nie będzie czasu na głaskanie. A póki co siedź na d... i nie pokazuj się klientowi. I pamiętaj, ze termin tego zadania mija dziś o północy.
- Dzięki szefie! Będzie na czas, choćby nie wiem co!

Z życia wzięte...
- Co masz taką skrzywioną minę? Problem z zadaniem?
Trudny do zrozumienia jęk.
- Co jest?
- Wczoraj przedłużył mi się wieczór.
- Hm... Kac morderca - padło stwierdzenie - Poczekaj chwilę.
Po kilku minutach wraca i podaje coś, co ma odmienić trudny los.
- Weź to i za chwilę powinno być lepiej.
- Głupio mi, przepraszam.
- Życie, ale następnym razem pomyśl...

- Ależ miałem ciężki dzień.
- Nawet mi nie mów.
- Co ty też?
- Nie, po prostu nie chce mi się tego słuchać.
- No widzisz i dlatego nie nadajesz się na szefa! Dobry lider powinien wysłuchać każdego i wczuć się w jego skórę, by jak najlepiej wypełniać swoje obowiązki.
- Pijesz do czegoś? Nie jestem twoim szefem.
- No właśnie ty nic nie rozumiesz! Zrywam z tobą! Ty... ty samolubna świnio!

- Ależ miałem ciężki dzień.
- Nawet mi nie mów.
- Co ty też?
- Nie, po prostu nie chce mi się tego słuchać.
- No widzisz i dlatego nie nadajesz się na szefa! Dobry lider powinien wysłuchać każdego i wczuć się w jego skórę, by jak najlepiej wypełniać swoje obowiązki.
- Pijesz do czegoś? Nie jestem twoim szefem.
- No właśnie ty nic nie rozumiesz! Zrywam z tobą! Ty... ty...

Z rezygnacją Anka sięgnęła po torebkę do szafy, westchnęła i rzuciła: " Jak dobrze, że już koniec dyżuru. Kolejny fajny dzień prawda? Ja na to: No tak ostatnio u nas coraz lepsza atmosfera...Szefowa ciągle udowadnia swoją wyższość, najgorsze, że nic tylko krytykuje. Nigdy nic nie robimy dobrze...
- Taak....Trudno o dobre słowo... Anka westchnęła...Obie byłyśmy zmęczone - zmęczone nadmiarem obowiązków, a przede wszystkim zmęczone tym, że nasza szefowa od dawna "umilała nam życie". Jedyne co mogłyśmy zrobić - to pogadać sobie, wzajemnie się wysłuchać...Spojrzałam koleżance w oczy i powiedziałam: Kurczę, czy tak trudno pozostać człowiekiem będąc na stanowisku kierowniczym? Jakakolwiek władza tak ludzi zmienia!
- To prawda. Szkoda...Anka przysiadła na chwilę przed wyjściem.
- Przecież w teorii zarządzania mówi się o pozytywnej motywacji...na przykład. Zośka chyba o niej nie słyszała. Może nie była na tej lekcji...?
Rzuciłam Ance zdziwione spojrzenie.
- Tak! I mamusia też jej nie nauczyła dobrych manier? Przecież nie trzeba kończyć studiów z zarządzania, żeby być dobrym szefem! Tak naprawdę wszystko sprowadza się do podstawowych zasad współżycia i zdrowej relacji człowieka z człowiekiem! Ja myślę, że trzeba po prostu szanować ludzi, wymagać, ale też doceniać i ...to wszystko! Interes firmy nie powinien być ważniejszy od człowieka. Jedno nie istnieje bez drugiego. Dobry szef wie o tym, że zadowolony pracownik to dobry pracownik.
Anka uśmiechnęła się.
- Mądry przełożony to wie! Fajnie byłoby mieć taką szefową, a nie jak nasza... A jeszcze jakby uśmiechnęła się czasem...to przecież nic nie kosztuje! Anka się rozmarzyła...Za taką poszłoby się w dym! No ale to byłby ideał...

Z rezygnacją Anka sięgnęła po torebkę do szafy, westchnęła i rzuciła: " Jak dobrze, że już koniec dyżuru. Kolejny fajny dzień prawda? Ja na to: No tak ostatnio u nas coraz lepsza atmosfera...Szefowa ciągle udowadnia swoją wyższość, najgorsze, że nic tylko krytykuje. Nigdy nic nie robimy dobrze...
- Taak....Trudno o dobre słowo... Anka westchnęła...Obie byłyśmy zmęczone -...