- Karola, wyglądasz potwornie.
- Dziękuję, po takim dniu w pracy tylko tego brakowało mi do szczęścia. Napijesz się wina?
- Nie dziękuję. Znowu Kaśka?
- A ja chętnie. A kto inny?
- Co znowu wymyśliła?
- Szkoda gadać.
- Nie możecie oskarżyć ją o mobing? Czy ona nie zdaje sobie sprawy ze swojego zachowania?
- Żartujesz sobie? Przecież była na szkoleniu z mobingu, jak my wszyscy.
- I co?
- I przyszła cała zadowolona mówiąc, że ona nie stosuje mobingu tylko nas zwyczajnie opierdala.
- Nie mówisz poważnie?
- Niestety
- Przecież szef nie może pozwolić sobie na chociażby najmniejszy gest wskazujący na mobing
- Powiedz jej to.
- W jakim była dzisiaj humorze?
- Jak by to powiedzieć. Jeśli mówisz jej dzień dobry, a ona ostentacyjnie cię olewa, to znaczy, że będzie ciężki dzień.
- Sorry ale szef powinien reprezentować jakiś poziom i niedopuszczalne jest takie zachowanie. Przecież to zwyczajny brak kultury.
- Chamstwo i tyle ale co zrobić?
- A co z twoją premią?
- Jaką premią?
- Nie dostałyście?
- Poprawka, ja nie dostałam.
- Ale przecież to był wspólny projekt.
- I co z tego? Nie lubi mnie więc mnie pominęła.
- Ale tak nie może być! Szef nie może faworyzować jednych i gnoić innych!
- Już ci powiedziałam, powiedz jej to!
- No dobra, a co z Twoim zwolnieniem lekarskim? Byłaś chyba chora?
- Lekko przeziębiona. Dwa dni i wróciłam do pracy. Niestety nie mogłam pozwolić sobie na więcej, za dużo roboty.
- No to chyba szefowa tym razem cię pochwaliła, że się tak poświęcasz?
- Haha oczywiście.
- Co powiedziała?
- Że chciałam sobie odpocząć i następnym razem żebym przyszła po prostu do niej, a nie kombinowała.
- Nie wierzę.
- To uwierz.
- Ale jakim prawem i to bez podstaw szef zarzuca ci kłamstwo? Przecież to zwyczajne pomówienie! Nie można się tak zachowywać na takim stanowisku!
- Poważnie?
- Nie wiem jak ty to znosisz. Przecież ona reprezentuje najgorsze cechy jakie może posiadać szef.
- Tak, ona jest jednorazowa. A mówiłam ci co powiedziała jak zachorowałam na ospę i byłam na zwolnieniu trzy tygodnie? Dodam, że wirusa przyniosła koleżanka z pokoju.
- No nie wiem? Może "przekażcie Karolinie szybkiego powrotu do zdrowia"?
- Bardzo zabawne. Powiedziała "podziękujcie koleżance, że was zostawiła w tak ciężkim okresie".
- Teraz to chyba mnie wkręciasz.
- Chciałabym
- Jaki miałaś wpływ na chorobę?
- A jakie to ma znaczenie?
- Ale przecież to jest zupełnie pozbawione logiki. Szef powinien twardo stąpać po ziemi i być obiektywny. Zawsze I dla Wszystkich.
- Powinien.
- A co z podwyżkami? Mówiłaś, że mają być.
- Dostałam całe 50 zł.
- 50? A reszta?
- A reszta tak kilka razy więcej.
- Szef powinien traktować swoich pracowników na równi.
- Powinien.
- To Przecież nawet na wino nie starczyło.
- Ledwo ale starczyło.
- Wiesz co? Zmieniłam zdanie, nalej mi.

* powyższy tekst nie jest fikcją literacką. Z pozdrowieniami Karolina

- Karola, wyglądasz potwornie.
- Dziękuję, po takim dniu w pracy tylko tego brakowało mi do szczęścia. Napijesz się wina?
- Nie dziękuję. Znowu Kaśka?
- A ja chętnie. A kto inny?
- Co znowu wymyśliła?
- Szkoda gadać.
- Nie możecie oskarżyć ją o mobing? Czy ona nie zdaje sobie sprawy ze swojego zachowania?
- Żartujesz sobie? Przecież była na szkoleniu z mobingu, jak my...

Runęłam jak długa na skórzaną sofę w salonie, jęcząc cicho nad niesprawiedliwością losu.
- Kochanie, co się znowu stało? - zapytał mąż i zaczął gładzić mnie po ramieniu.
- Jak to co - jęknęłam płaczliwie - mój szef jest potworem! Potworem jakich mało...
- Co znowu zrobił? - Maksymilian był już przyzwyczajony do moich narzekań na szefa tyrana.
- To co zwykle, wymaga niemożliwego, a jest przy tym tak opryskliwy i nieprzyjemny...
- Jak każdy, mała. Taka rola szefów. - roześmiał się. No tak. On sam był szefem działu marketingu w dużej firmie. - To jakiego szefa ty byś sobie wymarzyła?
- A co? Będziesz taki dla swoich pracowników?
- Postaram się.
- Zastanówmy się... Idealny szef powinien być komunikatywny, tak żeby nie tylko wydawać polecenia, ale i słuchać tego co mówią do niego pracownicy i co proponują. Poza tym oczywiście uprzejmy i wyrozumiały! Przecież on też miewa gorsze dni i inne problemy. Powinien szanować pracowników i być dla nich wsparciem i mentorem... Oj wiesz o co mi chodzi!
- Tak kochanie - zaśmiał się całując mnie w czoło. - A do tego pewnie jeszcze przystojny, wysoki i umięśniony...
- I ludzki! Po prostu ludzki! - dodałam już z uśmiechem. - Taki jak ty!

Runęłam jak długa na skórzaną sofę w salonie, jęcząc cicho nad niesprawiedliwością losu.
- Kochanie, co się znowu stało? - zapytał mąż i zaczął gładzić mnie po ramieniu.
- Jak to co - jęknęłam płaczliwie - mój szef jest potworem! Potworem jakich mało...
- Co znowu zrobił? - Maksymilian był już przyzwyczajony do moich narzekań na szefa tyrana.
- To co zwykle, wymaga...

- To mnie wykańcza! - Krzyczę i rzucam torebkę na blat.
- Co takiego się stało? - pyta moja siostra.
- Ta praca, ci ludzie i szef, który nad niczym nie umie zapanować. Liczy się tylko sprzedaż, ciągła presja, żebyśmy osiągali większe zyski, dla tej firmy. A on, co w tym czasie robi? Spija kawki, premii nie da, nie wspominając o tym, że nie zna naszych imion, a co dopiero nazwisk. A jak go o coś pytam odsyła bez odpowiedzi. Jesteśmy pionkami w machinie do zarabiania pieniędzy.
- Oho, ale cię wzięło. Gorszy dzień chyba?
- Tak, po prostu czasem chciałoby się coś zmienić albo chociaż szefa.
- Na jakiego?
- Najlepiej na siebie, haha - śmiech. - Ale, to niemożliwe.
- A z jakim szefem najlepiej by ci się pracowało?
- Hm... Nigdy jakoś o tym nie myślałam, ale chciałabym, aby, to był człowiek po prostu ludzki. Nie wyniosły, ale pewny siebie. Okazujący szacunek i dbający o pracownika, ktoś kto kiedyś też zajmował miejsce na dole drabiny i zrozumie nas i, to, co robimy. Który wymaga, ale nie naciska, słucha i rozwiązuje problemy wspólnie. Taki przed, którym czułabym "respekt", ale nie strach, że znowu coś jest nie tak. Miło byłoby, gdyby ta osoba znała chociaż nasze imiona, siadała wspólnie na stołówce jak równy z równym, a nie ktoś ponad nami. Ktoś kto ma pojęcie o wykonywanej pracy. Czy, to tak wiele?
- No trochę się tych cech nazbierało.
- Wierz mi mogłabym wymienić ich dużo więcej, ale cóż, to da?
- Chwilę na spotkanie szefa idealnego... Tyle, że w wyobraźni. - obie się śmiejemy.
- Tak w wyobraźni, ale wiesz co? Ja wierzę, że istnieją takie osoby. - Pogrążam się w myślach przez chwilę.
- Tak. Ty jesteś taką osobą. Tylko jeszcze niczyim szefem.
- Dlatego będę robić wszystko, aby to zmienić!
- I przy tym zostańmy.

- To mnie wykańcza! - Krzyczę i rzucam torebkę na blat.
- Co takiego się stało? - pyta moja siostra.
- Ta praca, ci ludzie i szef, który nad niczym nie umie zapanować. Liczy się tylko sprzedaż, ciągła presja, żebyśmy osiągali większe zyski, dla tej firmy. A on, co w tym czasie robi? Spija kawki, premii nie da, nie wspominając o tym, że nie zna naszych imion, a co dopiero...

Cześć stara Mam problem z szefem mówi Patrycja do pracującej z nią koleżanki Diany.
-Diana A jaki to problem?
-Patrycja Ciągle burczy, chodzi z miną na kwintę.Do tego nie płaci i się do mnie przystawia.
Diana- Patrycja ! nasz Maciek taki nie jest.Musiałaś mu czymś podpaść.
Patrycja-Niczym mu nie podpadłam pracuję,jak zawsze daję z siebie wszystko,a ta menda taka nie zadowolona,złośliwa,a na dodatek ma na mnie ochotę.
Muszę coś na niego wymyślić.Pomożesz mi?
Diana-No może,ale plan ty wymyślasz ,inaczej na to nie idę...
Patrycja Hmmm no ok .
Diana-To kombinuj na razie muszę iść.

Szef idealny to ktoś kto dobrze rozumie się z grupą pracowników,wspiera ich,wspomaga swoim doświadczeniem,i wiedzą na temat pracy w dziedzinie jaką jego firma się zajmuje.Dobry duch swojej drużyny,zawsze gotowy do pomocy,ale gdy trzeba potrafiący zwrócić uwagę osobie z grupy ,która go zawodzi,i irytuje tym,że olewa w pewien sposób swoje obowiązki.

Szef idealny to taki który porozmawia z pracownikiem o jego problemach nie tylko w pracy,ale i w domu gdy ten ma jakieś kłopoty,a gdy za dużo pracujesz da ci fory ,nie robi problemów z wolnym,wspiera gdy nie idzie,dobrze płaci ,i za dużo nie burczy gdy coś mu nie pasuje.

Ja pracując w wydawnictwie chciałbym być szefem idealnym to może nie,ale normalnym dla wszystkich,którymi przychodzi mi zarządzać .Moim marzeniem jest praca z kobietami,a z jedną znich wspólne napisanie książki ,artykułu.Znajomość w granicach smaku.Ale biorąc pod uwagę gdzie pracuję i z kim chciałbym coś z tego mieć.Ale wszystko w granicach rozsądku,no chyba że koleżanka jest sama.Nie ukrywam,że w takiej pracy łatwo się zakochać,a że takie życie jest fajne i ciekawe chciałbym go spróbować......

Cześć stara Mam problem z szefem mówi Patrycja do pracującej z nią koleżanki Diany.
-Diana A jaki to problem?
-Patrycja Ciągle burczy, chodzi z miną na kwintę.Do tego nie płaci i się do mnie przystawia.
Diana- Patrycja ! nasz Maciek taki nie jest.Musiałaś mu czymś podpaść.
Patrycja-Niczym mu nie podpadłam pracuję,jak zawsze daję z siebie wszystko,a ta menda taka nie...

Szef idealny? Ha, ha, ha. Wybaczcie ten śmiech ale coś takiego nie istnieje. To tak jak z Yeti - każdy o nim słyszał a nikt nie widział. Już samo stwierdzenie "szef idealny" nadaje się na pomysł dla bajkopisarzy bądź pijanych idealistów, którzy "ideałów" szukają na polu pracy zawodowej. Otóż ja napiszę inaczej. Szef idealny być wręcz nie powinien. Kierując zespołem ludzi trzeba jednak zachować pewien dystans. Nie twierdzę tu o wywyższaniu się ale stopień hierarchii w firmie wymaga wręcz aby czasami szef był ponad pracownicze koterie czy intrygi. Rolą szefa powinno być pilnowanie aby z pracy nie zrobiło się Biuro Wycieczek Osobistych. Kiedy trzeba szefostwo powinno oficjalnie i przy wszystkich "gasić" firmowe "paple" co zamiast na pracy skupiają się na krytyce czyjegoś ubrania, wyglądu itp. zwyczajnie lecząc swoje własne kompleksy. To właśnie jest rola szefa - ukierunkowywać ludzi na pracę i do niej motywować. Być twardym ale sprawiedliwym. Pomóc kiedy trzeba ale trzymać odpowiedni dystans. Szef idealny? Nie istnieje. Po prostu - szef powinien być szefem - zarządzać, myśleć perspektywicznie o rozwoju firmy ale też nie zapominać o najważniejszej rzeczy - szanować pracowników a niestety o to dziś jest w wielu firmach najtrudniej...

Szef idealny? Ha, ha, ha. Wybaczcie ten śmiech ale coś takiego nie istnieje. To tak jak z Yeti - każdy o nim słyszał a nikt nie widział. Już samo stwierdzenie "szef idealny" nadaje się na pomysł dla bajkopisarzy bądź pijanych idealistów, którzy "ideałów" szukają na polu pracy zawodowej. Otóż ja napiszę inaczej. Szef idealny być wręcz nie powinien. Kierując zespołem ludzi...

- Nie mam siły. – powiedziałam do Huberta już w drzwiach.
Byłam okropnie zmęczona i głodna.
- Zrobiłem klopsiki, już ci odgrzewam. – odparł i pomógł mi ściągnąć płaszcz.
Bez słowa się w niego wtuliłam, napawając się jego zapachem po całym dniu w pracy.
- Dzisiaj mieliśmy strasznie dużo klientów. – zaczęłam opowiadać, gdy już usiadłam przy stole. – Kręciłam się razem z Wiktorią jak w ukropie, żeby wszystkich obsłużyć, a Magda jak zwykle siedziała tylko na zapleczu na swojej tłustej dupie i rozmawiała przez telefon.
- Magda to ta twoja gruba kierowniczka? – Hubert postawił przede mną miskę klopsików z makaronem.
Pokiwałam głową z pełnymi ustami.
- Wkurza mnie to, że jest tak potwornie leniwa… Już ja bym się bardziej nadawała na jej stanowisko.
Nigdy nie byłam zbyt dobra w pracy w grupie, bo zawsze wolałam robić wszystko sama, zamiast zawracać sobie głowę wydawaniem innym poleceń i potem sprawdzaniem, czy wszystko zrobili, co przypominało mi uganianie się opiekunki za dziećmi w przedszkolu. Podczas jednak gdy ja byłam pracowita, gruba Magda cały dzień potrafiła spędzić na zapleczu, przeglądając od nowa Facebooka na swoim smartfonie.
- Zero zaangażowania w pracę na sklepie, nic nam dzisiaj nie pomogła.
Hubert westchnął z dezaprobatą. Już od jakiegoś czasu warunki w mojej pracy zaczęły się pogarszać i namawiał mnie, abym poszukała sobie czegoś innego. Chyba naprawdę przyszedł już na to czas, bo nie dość, że klienci wciąż mnie denerwowali, to jeszcze nie dogadywałam się z kierowniczką.

- Nie mam siły. – powiedziałam do Huberta już w drzwiach.
Byłam okropnie zmęczona i głodna.
- Zrobiłem klopsiki, już ci odgrzewam. – odparł i pomógł mi ściągnąć płaszcz.
Bez słowa się w niego wtuliłam, napawając się jego zapachem po całym dniu w pracy.
- Dzisiaj mieliśmy strasznie dużo klientów. – zaczęłam opowiadać, gdy już usiadłam przy stole. – Kręciłam się razem z...

Zbrodnia w wielkim mieście[bookLink]4860495|Zbrodnia w wielkim mieście[/bookLink]

Zbrodnia w wielkim mieście[bookLink]4860495|Zbrodnia w wielkim mieście[/bookLink]

 [bookCover]4860495|Zbrodnia w wielkim mieście[/bookCover]