Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

polisyndeton
Lancasterka
Blerko
anin
Marek

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

polisyndeton
Lancasterka
Blerko
anin
Marek

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

I w końcu niedziela handlowa. Miłosz i Milena czekali na nią już dwa tygodnie. Zmęczeni weekendowymi maratonami paradokumentów i niekończącymi się kolejkami do McDonalda, który wydawał się jedyną atrakcją w okolicy. W końcu mogli oddać się zakupowemu szaleństwu, przejrzeć nowości, zjeść coś pysznego, a na zakończenie obejrzeć najnowsze kinowe produkcje. Nie przeszkadzało im, że szafy w domu pękają w szwach, a na ekranach nie ma w zasadzie nic ciekawego.
Kiedy Miłosz postanowił zmierzyć kilka par spodni i podał Milenie telefon do przytrzymania, nie podejrzewała, że ten dzień totalnie odmieni jej życie. Wsadziła go do torebki i pewnie gdyby nie zaczął wibrować i to kilka razy pod rząd, nie zwróciłaby na niego najmniejszej uwagi. Próbowała nawet wołać ukochanego chłopaka, ale gwar miejsca w którym się znajdowali, skutecznie tłumił jej krzyki. Dyskretnie zajrzała do torebki i oniemiała.
,,Kochanie! Widziałam Was i mam nadzieję, że wkrótce skończysz z tą nudną babą'' - brzmiała wiadomość,
,,Nie mogę się doczekać, kiedy to ze mną pójdziesz na zakupy'' - głosiła kolejna.
Milena poczuła się słabo. Ale to był dopiero początek. Trzeci sms przypominał, że następna niedziela to obiecany wypad z dzieckiem, bo mały stęsknił się za tatusiem. Jakim tatusiem? Co to do cholery znaczy? Potrzebowała dłuższej chwili, a UKŁADANKA w jej głowie powoli zaczęła zbierać poszczególne elementy do kupy. Znalazła ostatnio u niego samochodzik, a on upierał się, że jest dużym chłopcem. Kłamał! Zawsze!

I w końcu niedziela handlowa. Miłosz i Milena czekali na nią już dwa tygodnie. Zmęczeni weekendowymi maratonami paradokumentów i niekończącymi się kolejkami do McDonalda, który wydawał się jedyną atrakcją w okolicy. W końcu mogli oddać się zakupowemu szaleństwu, przejrzeć nowości, zjeść coś pysznego, a na zakończenie obejrzeć najnowsze kinowe produkcje. Nie przeszkadzało...

-Mariolka! Ja już nie daje rady z tymi wandalami – Grażyna zbyt energicznie odstawiła mopa, który przewrócił się na podłogę i sięgnęła po spray do kafli. – Znowu jakieś zagraniczne bzdury powypisywali!
Mariolka rzuciła okiem na ścianę w toalecie, pod którą denerwowała się Grażyna.
-"Homo sum, humani nihil a me alienum puto" – co to w ogóle jest? – fukała Grażyna. –Po jakiemu?
-Terencjusz. –Mariolka mruknęła pod nosem.
-Wiesz, kto to nabazgrolił? –koleżanka ucieszyła się szybkim odnalezieniem sprawcy.
-Nie. – Ucięła Mariolka i zabrała się za szorowanie zlewu.
Grażyna w tym czasie wyjęła smartfona, wyłączyła szybko UKŁADANKĘ, która od razu się uruchomiła. Jeszcze się z niej śmiać będą, że w tetrisa w tramwaju grywa! A potem szybko wyszukała obcy napis.
-Mariolka? – Grażyna spojrzała podejrzliwie na koleżankę. –Skąd wiedziałaś, że to Terencjusz?
-Tak jakoś….
-Tak jakoś drugi rok na jednej zmianie kible myjemy w centrum handlowym, a ty tak jakoś…
-To wszystko jest trochę skomplikowane… - westchnęła Mariolka. –Naprawdę mam na imię Maria i zatrudniłam się tu, żeby zdobyć materiał do książki. Książkę napisałam, ale nikt jej nie chce wydać, w międzyczasie straciłam jeszcze inną pracę i tak zostałam…
-Ja nie mogę… - Grażyna zaniemówiła. – A ja myślałam, że co, jak co, ale na ludziach to się znam…

-Mariolka! Ja już nie daje rady z tymi wandalami – Grażyna zbyt energicznie odstawiła mopa, który przewrócił się na podłogę i sięgnęła po spray do kafli. – Znowu jakieś zagraniczne bzdury powypisywali!
Mariolka rzuciła okiem na ścianę w toalecie, pod którą denerwowała się Grażyna.
-"Homo sum, humani nihil a me alienum puto" – co to w ogóle jest? – fukała Grażyna. –Po...

Znów jesteśmy we cztery, jak za dobrych szkolnych czasów. Pozornie niewiele się zmieniło, a jednak...
Jesteś z nim, chociaż ci zawadza to wydajesz się zadowolona, że jest tutaj. Nie chcesz być z nim, lecz zależy ci by on był z nami. Niby się nie zmieniłaś, ani z wyglądu ani z odzywek, mimo to twoje zachowanie nie jest "twoje". Dopasowałaś je do niego jakbyś chciała go zatrzymać.
Nie wiem co jest grane. Ta UKŁADANKA ma za wiele niepasujących elementów. Wszystkie to dostrzegłyśmy i żadna nie może zapytać wprost, bo to potrafiłaś tylko ty. Cicha wymiana spojrzeń wystarczyła nam do ustalenia odpowiedniej strategii. Pakujemy się w sam środek dzikiej dżungli, ale już nie ma odwrotu. My nie zostawiamy naszych w potrzebie, a on też ma swoją obstawę. Nie przeoczyłyśmy tego. Po prostu nie damy się zastraszyć.
Lawirując między książkowymi regałami wybadałyśmy grunt. Oni nie zagrają w otwarte karty. Dobrze, że to centrum handlowe to nasz teren. Kilka uśmiechów, zgubiona biżuteria i znajomi już wiedzą co trzeba zrobić.

Znów jesteśmy we cztery, jak za dobrych szkolnych czasów. Pozornie niewiele się zmieniło, a jednak...
Jesteś z nim, chociaż ci zawadza to wydajesz się zadowolona, że jest tutaj. Nie chcesz być z nim, lecz zależy ci by on był z nami. Niby się nie zmieniłaś, ani z wyglądu ani z odzywek, mimo to twoje zachowanie nie jest "twoje". Dopasowałaś je do niego jakbyś chciała go...

Jaki ten Świat mały! – pomyślała Magda, widząc swojego Krzyśka wchodzącego do delikatesów w jednej z galerii na Ursynowie. Co on robi na drugim końcu Warszawy, której przecież nie zna? – Kobieta postanowiła zabawić się śledzenie swojego mężczyzny.
Poznali się jakieś dwa miesiące temu i było im ze sobą cudownie. Gdyby tylko nie te ciągłe wyjazdy Krzyśka w interesach... chyba by już zamieszkali razem.
Magda obserwowała Krzysztofa gdy ten wybierał wina i robił to z wprawą prawdziwego konesera. Na wieczór byli znów umówieni w jej mieszkaniu, a butelka lub dwie zawsze się przydadzą. Magda uwielbiała zapach Krzysztofa, markowe perfumy i coś jakby zapach dobrych cygar, coś w tym przywodziło jej wspomnienia z dzieciństwa. Patrzyła jak Krzysztof przy kasach dokłada do zakupów paczkę prezerwatyw. Jaki on nieśmiały i te jego delikatne dłonie! – pomyślała. Kiedy mężczyzna ruszył z reklamówką do wyjścia, Magda próbowała podbiec i zakryć mu oczy rękami, żeby musiał zgadnąć kto to, ale w tym momencie drogę zastąpiła mu jakaś staruszka. Musiała mieć z osiemdziesiąt lat: laska, beret, grube okulary, głebokie zmarszczki, które nagle wygładziły się w uśmiechu.
-Szczęść Boże księże Krzysztofie! Piękne! Przepiękne było to niedzielne kazanie!
Cała UKŁADANKA runęła niczym domino i teraz Magda to zrozumiała, a nawet poczuła...
To nie był zapach cygar, to było kadzidło!

Jaki ten Świat mały! – pomyślała Magda, widząc swojego Krzyśka wchodzącego do delikatesów w jednej z galerii na Ursynowie. Co on robi na drugim końcu Warszawy, której przecież nie zna? – Kobieta postanowiła zabawić się śledzenie swojego mężczyzny.
Poznali się jakieś dwa miesiące temu i było im ze sobą cudownie. Gdyby tylko nie te ciągłe wyjazdy Krzyśka w interesach... chyba...

Staliśmy przy kasie. Tomek uparł się, że zapłaci za zakupy.
- Pieczemy tort na moje urodziny, a ty chcesz wyłożyć kasę. Nie ma nawet takiej opcji siostra-powiedział wyszczerzając zęby w tym swoi głupkowatym uśmiechu.
Tak właściwie nie byliśmy spokrewnieni. Moi rodzice adoptowali go, po tym jak nasi sąsiedzi zginęli dwa miesiące temu w wypadku samochodowym.
Krewni nie chcieli się nim zajmować. Ja przyjaźniłam się z nim odkąd pamiętam, a moi rodzice kumplowali się z jego i po długich rozmowach, postanowili go przygarnąć.
- Wymigałabym się przynajmniej od kupowania dla ciebie prezentu, no wiesz tort byłby moim podarkiem -mrugnęłam do niego.
Tomek zmarszczył brwi i po chwili dał mi kuksańca w bok i się roześmiał.
Myślałam, że będzie to zwyczajny dzień. Spacerowaliśmy po centrum handlowym jak zwykli ludzie, a ponieważ byłam kobietą, co jakiś czas zaciągałam mojego brata do sekcji z ciuchami.
Gdy miałam się udać do przymierzalni,Tomkowi zadzwonił telefon.
Pokazując mi, że za chwilę wraca, oddałam się wciskaniu mojego pokaźnego tyłka w mniej pokaźne jeansy. Czekałam na niego, aby mi doradził od odradził ich kupno, chyba z 15 minut. W końcu zniecierpliwiona
( oczywiście w sklepowych jeansach ) udałam się na poszukiwania przyjaciela.
Znalazłam go obok działu z damską bielizną. Wydawał się bardzo pochłonięty rozmową i żywo gestykulował.
- Wiem mamo- usłyszałam po chwili. Zdziwiło mnie to trochę, bo do mojej mamy zwracał się po imieniu, więc kierowana ciekawością starałam się uchwycić każde następne słowo.
- Już ci mówiłem, że oni nic nie podejrzewają. Julia była w Tomka zapatrzona jak w obrazek, nawet nie podejrzewa, że szlaja się z jego bratem bliźniakiem, możesz być spokojna. Tak, jestem ostrożny. Wyłudzimy jeszcze trochę kasy i się zmyjemy- stałam jak wryta, a mój mózg starał się dopasować wszystkie części UKŁADANKI do siebie, ale nie szło mu to najlepiej.-Ja też cię kocham. Muszę kończyć zanim ta wieśniara po mnie przyjdzie, nawet nie wiesz jaka potrafi być męcząca- w momencie gdy zakończył rozmowę, zaczął się obracać,a ja z powodu przeżytego przed chwilą wstrząsu nie mogłam się ruszyć.
Zobaczył mnie i w tym samym czasie zbladł. Jego twarz przedstawiała po kolei chyba wszystkie znane mi emocje, począwszy od zaskoczenia, przez niepokój do irytacji.
-Ty.... - nie byłam w stanie skończyć. Bez zastanowienia wybiegłam ze sklepu, zapominając, że mam na sobie nie te spodnie, które powinnam.

Staliśmy przy kasie. Tomek uparł się, że zapłaci za zakupy.
- Pieczemy tort na moje urodziny, a ty chcesz wyłożyć kasę. Nie ma nawet takiej opcji siostra-powiedział wyszczerzając zęby w tym swoi głupkowatym uśmiechu.
Tak właściwie nie byliśmy spokrewnieni. Moi rodzice adoptowali go, po tym jak nasi sąsiedzi zginęli dwa miesiące temu w wypadku samochodowym.
Krewni nie...

Sobotnie popołudnie
Anna i Mark wybrali się na małe zakupy do pobliskiego centrum handlowego. Podczas zakupów Annę coś zaniepokoiło.
-Mark, znasz tego gościa?
-Którego?
-No, tego co stoi przy wieszakach z kurtkami?
-Nie. Dlaczego wogóle pytasz?
-Mam wrażenie, że nas śledzi. Wcześniej widziałam go jeszcze w 3 sklepach.
-Wiesz co to może lepiej wróćmy już do domu.
-chciałam kupić jeszcze torebkę- zaprotestowała Anna
-Kupisz innym razem. Choć! - Mark wydawał się przestraszony.
Szybko zaczęli opuszczać sklep, ale na prakingu dogonił ich ten podejrzany facet, a koło ich samochodu stało jeszcze trzech. Złapali i obezwładnili Marka.
-Policja! Jest pan zatrzymany za udział w zorganizowanej grupie przestępczej, handel narkotykami i rozprowadzaniem ich na terenie szkoły.
-To jakaś pomyłka! - Krzyknęła zaskoczona Anna
-Nie ma mowy o żadnej pomyłce. Od dawna obserwujemy pani męża i mamy niezbite dowody na jego winę.
Gdy policja już odjechała z Markiem Anna wsiadła do samochodu i zdała sobie sprawę, że nie zna w ogóle swojego męża. Zawsze miała Marka za wzorowego nauczyciela z powołania, ale teraz elementy UKŁADANKI ułożyły się w całość. Te telefony o dziwnych porach, wychodzenie do drugiego pokoju gdy ktoś dzwonił, połączenia z nr zastrzeżonych i duże zarobki
-Jaka ja mogłam nic nie zauważyć?! - Anna sama sobie zadała pytanie

Sobotnie popołudnie
Anna i Mark wybrali się na małe zakupy do pobliskiego centrum handlowego. Podczas zakupów Annę coś zaniepokoiło.
-Mark, znasz tego gościa?
-Którego?
-No, tego co stoi przy wieszakach z kurtkami?
-Nie. Dlaczego wogóle pytasz?
-Mam wrażenie, że nas śledzi. Wcześniej widziałam go jeszcze w 3 sklepach.
-Wiesz co to może lepiej wróćmy już do domu.
...

Kupiła kolejną parę butów i już wychodząc ze sklepu Ola wypatruje swego ukochanego! O jest, Tomek rozmawia z jakąś kobietą. Ola podchodzi i mówi:
- kochanie mam buty na sobotę. Są idealne piękne i wygodne.
- kochanie? - pada z ust nieznajomej kobiety. Tomek co tu się dzieje?
- zaraz wszystko Ci wytłumaczę - Tomek spogląda na nieznajomą. -To nie jest tak jak myślisz. To jakaś wariatka, musiała mnie z kimś pomylić.
- Pomylić? Mówiła po imieniu. UKŁADANKA wreszcie zaczyna wychodzić. Wiedziałam, że coś jest nie tak. Zbyt często i na zbyt długo znikasz. Kim pani jest? - nieznajoma zwraca się do Oli.
- Mam na imię Ola. A kim jest Pani?
- Agnieszka. Od dwunastu lat żona Tomka i matka jego trójki dzieci. A kim jest dla niego Pani?
Ola stała nie wiedząc co ma zrobić, ani powiedzieć. Kompletnie zbladła. Facet, z którym spotyka się prawie rok okazuje się, że ma żonę i dzieci. Jest zupełnie kimś innym. Nie takiego człowieka znałam.
- Ja.... Ola wybucha płaczem. - Ja nie miałam pojęcia.... Przepraszam...Zapłakana Ola siada na środku centrum handlowego. Właśnie zawalił się jej cały świat...

Kupiła kolejną parę butów i już wychodząc ze sklepu Ola wypatruje swego ukochanego! O jest, Tomek rozmawia z jakąś kobietą. Ola podchodzi i mówi:
- kochanie mam buty na sobotę. Są idealne piękne i wygodne.
- kochanie? - pada z ust nieznajomej kobiety. Tomek co tu się dzieje?
- zaraz wszystko Ci wytłumaczę - Tomek spogląda na nieznajomą. -To nie jest tak jak myślisz. To...

- Spójrz tam, przy witrynie z biżuterią - szepnęła mi na ucho przyjaciółka. Odwróciłam głowę i moim oczom ukazał się widok zupełnie niespodziewany.
- Tato? - niemal szepnęłam i ruszyłam w jego stronę. - A co on tu robi?
Zanim przeszłam na drugą stronę centrum handlowego, na szyję mojego ojca rzuciła się dziewczyna, na oko trochę starsza ode mnie. Stanęłam jak wryta.
Jak on może? W domu czeka na niego mama, z ciepłym obiadkiem. Ukochany mąż, wspaniały ojciec. Podeszłam kierowana impulsem, a on, gdy mnie zauważył, przybrał kolor śnieżnej bieli.
- Wyjaśnisz mi to? - wskazałam palcem na dziewczynę, bardzo zdezorientowaną.
- Tato, o co tu chodzi? Kim ona jest? - powiedziała.
- Tato? Jak to "tato"?
- Córciu, wszystko ci wyjaśnię - ojciec odzyskał mowę. - Może pójdziemy na kawę, tu do kawiarni obok? Wszyscy.
- Mama na ciebie czeka od trzech dni, a ty na takiej właśnie delegacji jesteś?
- Delegacji? Jutro jedzie w delegację - wtrąciła się nieznajoma.
- Nie, jutro z delegacji wraca. I tak każdy tydzień. Tak to sobie ułożyłeś?
- Moja UKŁADANKA chyba właśnie się rozsypała - słowa taty kryły mnóstwo bólu. - Tyle lat... poznajcie się. To jest Ada, a to Iza. Jesteście siostrami.

- Spójrz tam, przy witrynie z biżuterią - szepnęła mi na ucho przyjaciółka. Odwróciłam głowę i moim oczom ukazał się widok zupełnie niespodziewany.
- Tato? - niemal szepnęłam i ruszyłam w jego stronę. - A co on tu robi?
Zanim przeszłam na drugą stronę centrum handlowego, na szyję mojego ojca rzuciła się dziewczyna, na oko trochę starsza ode mnie. Stanęłam jak wryta.
Jak on...