- Ale Laura, mieliśmy wejść do tego sklepu…
Moja starsza o 16 lat siostra, jedyna dziewczyna, z którą potrafiłem rozmawiać, prawie biegła w stronę wyjścia.
Zwolniła odrobinę przy następnym sklepie, a ja ją dogoniłem.
- Laura!
Rozejrzała się niepewnie wokół i spuściła głowę.
- Wyjdźmy stąd, zobaczyłam tam… kogoś, kogo nie znoszę.
Jakiś były? Myślałem, że gdyby z kimś się spotykała, choćby przez chwilę, to by mi wspomniała. Zawsze zastanawiało mnie, czemu jest sama, nie chce założyć rodziny. Może jednak próbowała… Dlaczego tak denerwowała się widząc go?
Szybko kierowaliśmy się do wyjścia, gdy podbiegł do nas jakiś mężczyzna, pewnie ten, którego zobaczyła przez sklepową szybę.
- Laura, poczekaj – złapał ją za ramię i spojrzał na mnie bardzo dziwnie.
Odeszli na bok i chwilę rozmawiali, a ja tylko patrzyłem jak moja siostra, która dawno już przekroczyła trzydziestkę, zachowuje się jak zawstydzona i wystraszona nastolatka, która rozmawia z ex.
Rzucił mi przeciągłe spojrzenie i odszedł. Laura wzięła głęboki oddech i podeszła, uśmiechając się smutno.
- Kto to był? – spytałem niecierpliwie.
- Masz 18 lat, jakiś czas chciałam ci powiedzieć. To… był twój ojciec.
- Kto???
- Miałam 16 lat, gdy urodziłam, rodzice uznali, że tak będzie lepiej… jeśli oni cię wychowają.
UKŁADANKA złożyła się w całość. Widziałem przed oczami te wszystkie momenty, gdy rodzice z siostrą wymieniali się dziwnymi spojrzeniami, gdy spędzała ze mną każdą wolną chwilę, była gotowa zrobić dla mnie wszystko.

- Ale Laura, mieliśmy wejść do tego sklepu…
Moja starsza o 16 lat siostra, jedyna dziewczyna, z którą potrafiłem rozmawiać, prawie biegła w stronę wyjścia.
Zwolniła odrobinę przy następnym sklepie, a ja ją dogoniłem.
- Laura!
Rozejrzała się niepewnie wokół i spuściła głowę.
- Wyjdźmy stąd, zobaczyłam tam… kogoś, kogo nie znoszę.
Jakiś były? Myślałem, że gdyby z kimś się...

- Mamo, czy możemy iść z Laurą do centrum handlowego?
- Tak, tylko bądźcie przed 21.00 ok?
- Dobrze mamo.

Kilka minut później

- Czy możesz mi powiedzieć po co mnie tam ciągniesz?
- Wiesz dobrze,że bez ciebie mama by mnie nie puściła.
- To już nie mój problem.
- A właśnie, że twój bo to wszystko twoja wina.
- Moja? A to niby czemu?
- Bo jesteś dziwakiem i samotnikiem. Najchętniej to byś nie wychodziła z tego swojego pokoju!
- I co to ma do rzeczy?
- Ano to, że mama się o ciebie martwi i chce, byś poznała w końcu jakiś przyjaciół.
- Pfff wcale ich nie potrzebuje.
- Nie wiem jakim cudem jesteśmy siostrami, do tego bliźniaczkami! Przecież nawet z wyglądu nie jesteśmy do siebie podobne, nie mówiąc o charakterze.
- To akurat jest tak proste, że nawet ty zrozumiesz. Są dwa rodzaje bliźniąt...
- Bla bla bla, przecież wiem! Bliźnięta dwujajowe. Możesz nie robić ze mnie głupiej?
- Nie muszę, samej dobrze ci to wychodzi.

Dotarłyśmy do centrum handlowego. W środku jak zwykle panował tłok. Byłam tak wściekła na swoją siostrę, że miałam ochotę ją uderzyć. Już się odwróciłam w jej stronę gdy nagle odbiłam się od czegoś i upadłam.

- Bardzo przepraszam, nie zauważyłam cię...

Słowa utknęły mi W gardle. Przede mną stała dziewczyna W moim wieku. Byłyśmy identyczne, jak bym patrzyła W lustro. Ona również zamarła W pół słowa

- To nie możliwe.

Staliśmy tak we trzy jeszcze dłuższą chwilę, nie mogąca dojść do siebie. W końcu pierwsza odzyskałam mowę.

- Chyba musimy porozmawiać
- Zgadzam się. To nie jest normalne
- Nie jest. To jest bardzo ale To bardzo odjechane.

Znalazłyśmy cichy kąt w kawiarni i godzinami wymieniałyśmy się informacjami. Okazało się, że Maja, tak ma na imię, urodziła się tego samego dnia i w tym samym szpitalu co my. To nie może być zwykły zbieg okoliczności. Same jednak sobie nie poradzimy z tą sytuacją, musimy o wszystkim powiedzieć rodzicom. Podejrzewamy, a w zasadzie jesteśmy pewne. Że Maja to moja prawdziwa siostra. To takie dziwne uzmysłowić sobie, że osoba którą znałam przez całe życie, tak na prawdę jest kimś zupełnie obcym. Wierzę jednak że wspólnie rozwikłamy tą UKŁADANKĘ.

- Mamo, czy możemy iść z Laurą do centrum handlowego?
- Tak, tylko bądźcie przed 21.00 ok?
- Dobrze mamo.

Kilka minut później

- Czy możesz mi powiedzieć po co mnie tam ciągniesz?
- Wiesz dobrze,że bez ciebie mama by mnie nie puściła.
- To już nie mój problem.
- A właśnie, że twój bo to wszystko twoja wina.
- Moja? A to niby czemu?
- Bo jesteś dziwakiem i samotnikiem....

Po długich namowach zaciągnęłam męża do centrum handlowego.

Wjeżdżamy na parking. Przy drzwiach wejściowych grupka pracujących tu dziewczyn pali papierosy. Nie bardzo skumałam powód ich radości na nasz widok i pocałunki wysyłane metodą usta - ręka. Mąż z niesmakiem odwrócił głowę.

Wchodzimy do pierwszego sklepu.
Rozbawione buzie panienek zza kontuaru. Mąż ogląda koszule. Wybrał niebieską w białe prążki. Podchodzi do kasy.
- Dla ciebie 10% zniżki, Bob, ty krejzolu!
Udałam, że nie widzę głupiej miny Michała.

Butik. Przymierzam sukienkę. Przez cienką kotarę słyszę:
- To twoja laska, Bob? Niezła.
Co wymruczał mąż - nie dosłyszałam.

Sklep z butami, z bielizną itd: "Hej, Bob!", "Kiedy to powtórzymy, Bob", "Byłeś super, Bob!"

Milczę, bo nie lubię scen w miejscach publicznych. Awanturę zrobię mu w domu.
Na razie wchodzę do toalety, by ochłodzić wodą emocje. Na ścianie obok lustra - co ja widzę???

Napis: "BOB TO CIACHO"

No, nie zdzierżyłam.
W trakcie okładania go torebką przy samochodzie, podczas ponownej wędrówki tropami miłośniczek "Boba", po wyjaśnieniach rozbawionej szefowej CH, dowiedziałam się, że:
- wszyscy tu lubią Boba
- Bob jest na ustach wszystkich ekspedientek poniżej 30 roku życia
- Bob uświetniał kilkukrotnie ich imprezy firmowe jako grający na gitarze i śpiewający kowboj "CRAZY BOB"
- Bob zarobił na tym pokątnym szołbizie całkiem niezłą kasę, która spoczywa na tajnym koncie w oczekiwaniu na NASZE bajeczne wakacje w tropikach.

Ten ostatni element UKŁADANKI przekonał mnie, że Bob rzeczywiście jest SUPER :)

Po długich namowach zaciągnęłam męża do centrum handlowego.

Wjeżdżamy na parking. Przy drzwiach wejściowych grupka pracujących tu dziewczyn pali papierosy. Nie bardzo skumałam powód ich radości na nasz widok i pocałunki wysyłane metodą usta - ręka. Mąż z niesmakiem odwrócił głowę.

Wchodzimy do pierwszego sklepu.
Rozbawione buzie panienek zza kontuaru. Mąż ogląda...

Pojechaliśmy z ukochanym do centrum handlowego. Mieliśmy kupić ostatnie drobnostki przed ślubem, który zbliżał się wielkimi krokami. On potrzebował muszki, a ja bielizny i ozdoby do włosów. Chodziliśmy od sklepu do sklepu. Po dwóch godzinach mieliśmy już prawie wszystko. Poszliśmy na obiad, zmęczeni, ale zadowoleni - siedzieliśmy naprzeciwko siebie, patrzyliśmy sobie w oczy, trzymaliśmy się za ręce. Pomimo przepełnionego ludźmi miejsca - było romantycznie. To była nasza chwila.
Z pełnymi brzuchami ruszyliśmy w poszukiwaniu ozdób do włosów. W tym sklepie czułam się jak w raju - mnóstwo świecidełek, biżuterii. Każdy mógł znaleźć coś dla siebie. Nagle z "różowego działu" wybiegła mała dziewczynka wołając: "tata, tata!". Oniemiałam, gdy zobaczyłam ją tulącą się do mojego Mariusza. Ten stał jak wryty. Za dzieckiem przyszła matka, niewysoka blondynka, która przeprosiła za całą akcję, złapała za rękaw córkę, której w tym pędzie wypadła z rąk UKŁADANKA. Wyszły ekspresowo. Niczego nie rozumiałam. Przecież Mariusz nigdy nie wspominał, że ma dziecko!
Kasiu, to była moja córka. Przepraszam, że ci nie powiedziałem, ale bałem się, że cię stracę - usłyszałam.
Mój świat nagle się zawalił. Jak on mógł mnie przez cały czas oszukiwać? Przecież gdyby powiedział od razu, to nic by się nie stało. A tak zbudował związek na kłamstwie, chciał założyć rodzinę nie wspominając o tym, że jedną już ma?! Nie mogę w to uwierzyć. Ślub za dwa tygodnie, a ja nie wiem co robić. Muszę się z tym przespać.

Pojechaliśmy z ukochanym do centrum handlowego. Mieliśmy kupić ostatnie drobnostki przed ślubem, który zbliżał się wielkimi krokami. On potrzebował muszki, a ja bielizny i ozdoby do włosów. Chodziliśmy od sklepu do sklepu. Po dwóch godzinach mieliśmy już prawie wszystko. Poszliśmy na obiad, zmęczeni, ale zadowoleni - siedzieliśmy naprzeciwko siebie, patrzyliśmy sobie w...

Od roku mamy z moją mamą rytuał - sobota z Ikea. Wiem, że to podchodzi już pod uzależnienie, ale ta cała UKŁADANKA tych wszystkich zakamarków, mebli i dodatków wzbudza w nas zachwyt. Jak co tydzień wybrałyśmy się na naszą wyprawę, tym razem na liście rzeczy były ręczniki oraz kubki.
Byłyśmy już bliżej końca zakupów, wybierałyśmy pomiędzy kubkiem w koronkę, a tradycyjnym prawie litrowym kubkiem, gdy nagle oczy mojej mamy się zmieniły, a jeden z kubków poleciał na ziemie i rozbił się w drobny mak. Mama, osoba zawsze twarda, nie pokazująca słabości nagle zaczęła szlochać w moje ramię. Sparaliżował mnie strach, co takiego z sekundy na sekundę mogło się stać? Przecież nie dostała żadnego podejrzanego telefonu, nikt nie powiedział w naszym kierunku nic przykrego, wybierałyśmy po prostu cholerny kubek, a tu nagle taka zmiana. Wyprowadziłam ją na zewnątrz, gdzie zaczęła mi wszystko mówić.
,,Córcia, ja już dłużej nie wytrzymam. Kryłam to w sobie tyle lat, nie wierzę!Daj mi chwilę, wszystko powiem, obiecaj mi tylko, że nie wpadniesz w szał. [chwila ciszy] Nie jestem Twoją mamą. Jestem Twoją babcią. Ania urodziła Cię mając szesnaście lat, nie chciałam psuć jej życia, nie jest wcale Twoją dużo starszą siostrą, a mamą. Nie chciałam przekreślać jej kariery, nadszarpnąć opinię. Jeśli to wszystko wyszłoby na jaw, to nie zostałaby lekarzem. Postaraj się mnie zrozumieć, chciałam Cię chronić i nie mieszać Ci w głowie, jednak to zabrnęło już za daleko.''
Mój świat się zawalił...

Od roku mamy z moją mamą rytuał - sobota z Ikea. Wiem, że to podchodzi już pod uzależnienie, ale ta cała UKŁADANKA tych wszystkich zakamarków, mebli i dodatków wzbudza w nas zachwyt. Jak co tydzień wybrałyśmy się na naszą wyprawę, tym razem na liście rzeczy były ręczniki oraz kubki.
Byłyśmy już bliżej końca zakupów, wybierałyśmy pomiędzy kubkiem w koronkę, a tradycyjnym...

-Endriu, nie stać mnie na tą sukienkę..-błagałam by już mnie więcej nie namawiał.
-Kobieto masz kasę to co Ci szkodzi.
-Nie mam..-skąd on wie, że mam pieniądze. Tak wczoraj znalazłam kopertę u mnie w aucie, ale nikomu o niej nie mówiłam..a jeśli to on?
-Okej niech Ci będzie..ale stać Cie na to, a jeżeli Ty jej nie kupisz to ja Ci ją kupie..
-Endriu nie poznaję Cię!- prychnęłam. Zrobił się lekko czerwony i nic już nie odpowiedział. Zerknął na zegarek i stwierdził, że musi lecieć..
-Do jutra bejb..pamiętaj stać Cię na to.Pa!
-Pa- odpowiedziałam. Widziałam jak odchodzi, nie taki przygarbiony jak w szkole, wyprostowany, elegancki sam w sobie..co on ukrywał? Nie mogąc tego zrozumieć, poszłam za nim. Wychodząc z centrum handlowego, uważałam by mnie nie zauważył..i co? co widzę? Mój najlepszy kolega wsiada do czarnego BMW z przyciemnionymi szybami! Jakiś gościu w garniaku otwiera mu drzwi..o co tu do choinki chodzi? Elementy UKŁADANKI zaczęły do siebie pasować, to on pewnie zostawił kopertę z kasą..
Szybko wzięłam telefon, nie odbierał...wysłałam mu sms: "Widziałam Cię w tym aucie!!", nie odpisywał.
Gdy wróciłam do domu, spróbowałam jeszcze raz..lecz jedyne co usłyszałam "Przepraszamy, wybrany numer w tej chwili nie odpowiada. Prosimy spróbować później"

-Endriu, nie stać mnie na tą sukienkę..-błagałam by już mnie więcej nie namawiał.
-Kobieto masz kasę to co Ci szkodzi.
-Nie mam..-skąd on wie, że mam pieniądze. Tak wczoraj znalazłam kopertę u mnie w aucie, ale nikomu o niej nie mówiłam..a jeśli to on?
-Okej niech Ci będzie..ale stać Cie na to, a jeżeli Ty jej nie kupisz to ja Ci ją kupie..
-Endriu nie poznaję Cię!-...

W Centrum Handlowym jak zawsze w sobotę panował tłok. Nie lubiłam zakupów, ale musiałam zrobić obiad dla Adama, bo w soboty długo pracował i zasłużył na smaczny posiłek.
Już miałam wychodzić, gdy zobaczyłam mojego Adasia. Ale zaraz, on idzie z jakąś kobietą (za rękę) i dwójką dzieci!To nie może być on.
Taki jakiś inny...Przecież on nie nosi takich młodzieżowych ciuchów i okularów! Coś tu nie gra...
Postanowiłam ich śledzić. Jednak już po 15 minutach nie wytrzymałam i podeszłam do nich, gdy usiedli na ławce.
Adam zbladł i podniósł się zaskoczony.
- Ty gnoju! Jak mogłeś! - krzyczałam.
- Kim pani jest? - udawał,że mnie nie zna.
- Nigdy więcej nie chcę Cię widzieć!
- Kotku, kto to? - zapytała blond paniusia.
- Nie mam pojęcia. To jakaś świruska!
Odeszłam szybko, żeby nie zobaczyli moich łez. Mój mąż, któremu ufałam bez granic...Dupek bez serca, zdradzał mnie, a ja nic nie zauważyłam...

W Centrum Handlowym jak zawsze w sobotę panował tłok. Nie lubiłam zakupów, ale musiałam zrobić obiad dla Adama, bo w soboty długo pracował i zasłużył na smaczny posiłek.
Już miałam wychodzić, gdy zobaczyłam mojego Adasia. Ale zaraz, on idzie z jakąś kobietą (za rękę) i dwójką dzieci!To nie może być on.
Taki jakiś inny...Przecież on nie nosi takich młodzieżowych ciuchów i...

- Dobry wieczór.
Spojrzałam nad ekspresem do kawy, który czyściłam, by odpowiedzieć klientowi, gdy moje serce fiknęło koziołka. To nie był żaden klient centrum handlowego, tylko Hubert.
- Hej. – zarumieniłam się. – Chcesz kawy albo herbaty? Nie zamknęłam jeszcze ekspresu.
- Nie, dzięki. – odparł. – Poczekam na ciebie na zewnątrz.
Uśmiechnął się, a mi serce znów załomotało.
- A może ciastko? – zawołałam za nim. – Schodzi nam dziś sernik i…
- Nie, dzięki. – machnął ręką i usiadł na wyspie, którą nasza kawiarnia posiadała w korytarzu centrum.
Do czasu zamknięcia sklepu chodziłam podenerwowana, ciągle zerkając na Huberta za szybę. Spotkaliśmy się od jakiegoś czasu, ale ja wciąż nie byłam pewna co do jego uczuć. Jego zachowanie wobec mnie stanowiło dla mnie swoistą UKŁADANKĘ, w której nie mogłam dopasować do siebie części.
W końcu wyszłam z pracy i szliśmy z Hubertem cichą, mroczną uliczką, którą zwykle wracałam do domu.
- Nie boisz się chodzić tędy sama? – zapytał. – Ktoś mógłby złapać cię tak… - porwał mnie w ramiona, a ja aż zapiszczałam z radości. – A potem… - przycisnął wargi do moich ust.
Szybko pocałunek stał się natarczywy, wręcz brutalny. Hubert przyciskał mnie tak, że nie mogłam złapać tchu.
- Ej… - próbowałam się wyswobodzić i wtedy to zobaczyłam.
Oczy Huberta, zwykle piwne, zamigotały czerwienią, a jego zęby… Wyrosły mu dwa długie kły.

- Dobry wieczór.
Spojrzałam nad ekspresem do kawy, który czyściłam, by odpowiedzieć klientowi, gdy moje serce fiknęło koziołka. To nie był żaden klient centrum handlowego, tylko Hubert.
- Hej. – zarumieniłam się. – Chcesz kawy albo herbaty? Nie zamknęłam jeszcze ekspresu.
- Nie, dzięki. – odparł. – Poczekam na ciebie na zewnątrz.
Uśmiechnął się, a mi serce znów...

- Nie płacz – powiedział Gabryś, siadając obok mnie. Centrum handlowe to nie najlepszy pomysł. – Jestem pewny, że Hianina jest teraz w lepszym świecie. Nie możesz winić siebie za wszystko.
Dał mi chusteczkę. Podziękowałam mu, wydmuchałam nos, wstrzymawszy kolejną falę łez. Te obrazy nadal są tak żywe…
- Siebie nie możesz – powtórzył – ale tego idiotę tak – zacisnął pięść, gdy wspomniał o moim koledze.
W skrócie: w drugiej klasie gimnazjum dołączył chłopak o imieniu Kamil. Gabryś wówczas chodził do innej klasy i mogliśmy rozmawiać tylko między przerwami, po lekcjach lub na zajęciach dodatkowych. Brakowało nam tego kontaktu, co wcześniej. To okres w liczne stany depresyjne i Gabryś nie był w stanie mi pomóc na co dzień… ale często rozmowa z Kamilem mi pomagała. Nieraz poprawił mi humor, pomógł w zadaniu domowym czy w nauce historii. W pewnym momencie po prostu mnie zauroczył. Do tego pisał wiersze – to już podbiło moje serce. Wyglądał na bardzo wrażliwego.
- Gdybym cofnął się w czasie, nie wahałbym się – dodał Gabryś, a ludzie się za nim oglądali. – Jak można być tak okrutnym?
- Dobre pytanie.
- Oby więcej się nie pojawił. Obiecuję, walnę go tak, że skończy w szpitalu.
- Będą go zszywać? – zażartowałam. Uśmiechnął się.
- Znając siebie, tak.
Do tej pory nie mogę uwierzyć. On… specjalnie jechał tak, żeby moją kotkę przejechać. Widziałam to i Gabryś też, a on nie przejął się tym. Wtedy UKŁADANKA zaczęła układać się w całość – wszystko, co robił i pisał, to przez chorobę.
- Nie odciągaj mnie wtedy – powiedział poważnie.

- Nie płacz – powiedział Gabryś, siadając obok mnie. Centrum handlowe to nie najlepszy pomysł. – Jestem pewny, że Hianina jest teraz w lepszym świecie. Nie możesz winić siebie za wszystko.
Dał mi chusteczkę. Podziękowałam mu, wydmuchałam nos, wstrzymawszy kolejną falę łez. Te obrazy nadal są tak żywe…
- Siebie nie możesz – powtórzył – ale tego idiotę tak – zacisnął pięść,...

Mary uwielbiała wyprzedaże. Wyprzedaże, promocje, gratisy, dwa towary w cenie jednego, to było coś, co ją wabiło , kusiło i przyciągało. Przecież była wielką łowczynią atrakcyjnych ofert cenowych. Więc i ta sobota w centrum handlowym należała do niej i jej najlepszych przyjaciółek. Jednak łowczyni nie spodziewała się, że buszowanie po sklepach zburzy jej całą UKŁADANKĘ.
Anna zauważyła, że w sklepie pojawił się Henry, chłopak Mary.
- Mary, zobacz, czyż to nie jest twój cukiereczek Henry?
- Skąd on się tu wziął? Co on robi na damskim dziale? - Zastanowiła się Mary.
- Może che ci kupić prezent? - odpowiedziała Ines
- Zobaczcie jaką sukienkę wybiera. Przecież to nie jest rozmiar Mary. - skonstatowała Anna
Dziewczyny postanowiły wybadać, dla kogo jest ta sukienka. Henry udał się do przymierzalni. Przyjaciółki ukryły się za stertami kurtek na wieszakach. Mary bacznie obserwowała swojego chłopaka, który po wyjściu z przymierzalni zapłacił kartą za sukienkę. Nie spodziewał się jednak swojej dziewczyny.
- Dla kogo kupiłeś te sukienkę? Pewnie masz kogoś .Zdradzasz mnie. - rozzłościła się Mary.
- Nie, nie zdradzam cię.
- To po co kupowałeś tę sukienkę. Jak mi to wytłumaczysz?
- Ttaaa, ttaa sukkienka tto dlla mmnie – wyjąkał.
- Jak to dla ciebie?
- Muszę ci coś wyznać. To nie tak jak myślisz. Mam w domu kilka kobiecych fatałaszek. I kiedy nikt mnie nie widzi, przebieram się.
I nagle wszystko stało się jasne. Wszystkie części zburzonej UKŁADANKI zaczęły do siebie pasować.

Mary uwielbiała wyprzedaże. Wyprzedaże, promocje, gratisy, dwa towary w cenie jednego, to było coś, co ją wabiło , kusiło i przyciągało. Przecież była wielką łowczynią atrakcyjnych ofert cenowych. Więc i ta sobota w centrum handlowym należała do niej i jej najlepszych przyjaciółek. Jednak łowczyni nie spodziewała się, że buszowanie po sklepach zburzy jej całą UKŁADANKĘ.
...