- Przepraszam panią, przepraszam! Mogę zadać kilka pytań?
- Dopiero postępuje śledztwo. Podkomisarz Nina Warwiłow zajmuje się tą sprawą.
- Kilka pytań, kilka krótkich odpowiedzi, zajmę pani tylko chwilkę. To może zaczniemy? Kim była ofiara morderstwa? Czy wiadomo coś o sprawcy? Podobno zbrodnia była bardzo brutalna, nieprawdaż?
- Ugh ... Niech panu będzie. O mordercy nic jeszcze nie wiadomo, jak mówiłam śledztwo trwa. Ofiarą brutalnego ataku padł pacjent szpitala, przed którym stoimy.
- To dlatego budynek jest całkowicie zamknięty? Mówi się, że to DOM BEZ KLAMEK. Czy to prawda? Pacjenci są tam źle traktowani? Jak wyjaśnić przypisanie takiej nazwy?
- To już nie moja broszka. Prawdą jest, że do budynku nikt obecnie nie wejdzie i nikt z niego nie wyjdzie. Co do tej nazwy, nigdy o niczym takim nie słyszałam. Zawsze personel dbał o jak najlepsze warunki przebywających tam chorych. Skąd u pana wzięły się w ogóle tak okropne podejrzenia. Nie do wiary! Do widzenia!
- Niech pani zaczeka! To nie koniec pytań. A niech to … Znowu nieudany wywiad! Chociaż może miała rację, warto zaczekać, aby zabłysnąć najlepszymi newsami.

- Przepraszam panią, przepraszam! Mogę zadać kilka pytań?
- Dopiero postępuje śledztwo. Podkomisarz Nina Warwiłow zajmuje się tą sprawą.
- Kilka pytań, kilka krótkich odpowiedzi, zajmę pani tylko chwilkę. To może zaczniemy? Kim była ofiara morderstwa? Czy wiadomo coś o sprawcy? Podobno zbrodnia była bardzo brutalna, nieprawdaż?
- Ugh ... Niech panu będzie. O mordercy nic...

Godzina 20.05. Miejsce zbrodni.
Zgiełk jaki panuje od ponad dwóch godzin zaczyna z każdą chwilą przybierać na sile. Oprócz policjantów, pojawiają się coraz liczniejsze grupy gapiów.
Z zamyślenia wyrywa mnie głos dziennikarki.
-Czy może Pani przekazać nam jakieś szczegóły dotyczące tego morderstwa? -mówi ze zniecierpliwieniem.
-To zależy –odpowiadam.
-To znaczy? Od czego? –pyta wyraźnie zirytowana i niepewna moich intencji.
-Od tego czy chcecie mieć krew na rękach?
-Co Pani chce przez to powiedzieć?? -pyta.
Irytacja dziennikarki wyraźnie przeradza się we wściekłość.
-Zna Pani film „Dom bez klamek”?
-Tak… ale wciąż nie rozumiem do czego Pani aspirant zmierza…
-Zdradzę pewien szczegół dotyczący dochodzenia – przerywam by spojrzeć na przyglądających się niecodziennej scenerii przechodniom – Mamy podstawy sądzić,że morderca wzoruje się na tym właśnie filmie.
Dostrzegam przerażenie w oczach kobiety.
-Wiem do czego Pani zmierza – mówi nie ukrywając zdenerwowania - rozgłos był siłą napędową mordercy do coraz brutalniejszych morderstw… a na końcu jego ofiarą pada dziennikarka,która jako pierwsza przekazała informację o morderstwie…
Spoglądam na nią z troską.
- Nie chciałam Pani wystraszyć,ale póki nie ustalimy szczegółów, wolelibyśmy nie nagłaśniać sprawy.
- Rozumiem –odpowiada niepewnie kobieta.
- Dla wszystkich będzie lepiej jeśli w wiadomościach wspomną Państwo o innej sensacji.
Dziennikarka, wyraźnie bijąc się z myślami, odchodzi. Zyskałam trochę czasu. Tylko na jak długo?

Godzina 20.05. Miejsce zbrodni.
Zgiełk jaki panuje od ponad dwóch godzin zaczyna z każdą chwilą przybierać na sile. Oprócz policjantów, pojawiają się coraz liczniejsze grupy gapiów.
Z zamyślenia wyrywa mnie głos dziennikarki.
-Czy może Pani przekazać nam jakieś szczegóły dotyczące tego morderstwa? -mówi ze zniecierpliwieniem.
-To zależy –odpowiadam.
-To znaczy? Od czego?...

– O tam widzę jakiegoś policjanta. Chodźmy. Halo, proszę zaczekać. Chcę zadać Panu kilka pytań.
– Słucham. – Odpowiadam znudzony. Który to z kolei dziennikarz? Nie wiem.
– Jesteśmy z gazety „Dom Bez Klamek”, opisującej morderstwa popełniane w szpitalach psychiatrycznych na terenie kraju i nie tylko.
– „Dom Bez Klamek”? Co to za gazeta? Ktoś to czyta?
– Zdziwiłby się Pan ile osób. Co się tu stało? Podobno zostało znalezione ciało?
– Skoro Pani wie to, po co pyta?
– Kim była ofiara? Jak została zamordowana? Wiadomo, kto to zrobił? Pacjent czy ktoś z personelu?
– Bez komentarza. To tyle, co mogę powiedzieć.
– Taaa, akurat. Czy okoliczni mieszkańcy mają się czego obawiać? Jeśli to nie był nikt ze szpitala, to możliwe, że morderca chodzi na wolności.
– Proszę nie wyciągać zbyt pochopnych wniosków i nie siać niepotrzebnie niepokoju.
– Przecież społeczeństwo ma prawo wiedzieć! Ludzie chcą czuć się bezpieczni!
– Mogę z całą stanowczością zapewnić, że są i będą bezpieczni.
– Nie jest Pan zbyt pomocny. Mógłby Pan odpowiedzieć na moje pytania.
– Dla dobra toczącego się śledztwa odmawiam udzielenia odpowiedzi na jakiekolwiek pytania.
– Kiedy możemy spodziewać się konkretnych informacji?
– To zależy od prowadzących śledztwo. A teraz dziękuję za uwagę i żegnam. – Słyszę jeszcze za plecami: „I tak się dowiemy czy tego Pan chce czy nie.” – Jeżeli swoimi działaniami zaszkodzą Państwo prowadzonemu śledztwu, zostaną Państwu postawione zarzuty.
– PRZECIEŻ LUDZIE MAJĄ PRAWO WIEDZIEĆ. – Słyszę z oddali…

– O tam widzę jakiegoś policjanta. Chodźmy. Halo, proszę zaczekać. Chcę zadać Panu kilka pytań.
– Słucham. – Odpowiadam znudzony. Który to z kolei dziennikarz? Nie wiem.
– Jesteśmy z gazety „Dom Bez Klamek”, opisującej morderstwa popełniane w szpitalach psychiatrycznych na terenie kraju i nie tylko.
– „Dom Bez Klamek”? Co to za gazeta? Ktoś to czyta?
– Zdziwiłby się Pan...

- Maria Z. Gazeta Codzienna. Czy mogę zadać parę pytań?
- Kto pyta nie błądzi!
- Co się tutaj stało?
- A wie pani, że to dobre pytanie.... Wiele osób właśnie próbuje na nie odpowiedzieć.
- Przecież zamordowano tutaj kobietę, czy pan o tym nie wie?... Pytam, czy wiadomo, kto i dlaczego to zrobił?
- A ja przecież pani mówię, że pani pytania są bardzo celne... a moje odpowiedzi bardzo ogólne... owszem zginęła kobieta, ale co dalej, to sama pani widzi, że staramy się to dopiero ustalić...
- Pójdę poszukać kogoś bardziej kompetentnego. Choć Franiu, idziemy do środka.
- Nie może pani tam wejść.
- Dlaczego?
- Stamtąd się samodzielnie nie wychodzi. To przecież dom bez klamek.
- Phi!!! Ja muszę tam wejść! Ja, pracuję dla społeczeństwa! Muszę je informować, co się dzieję!
- A ja też pracuję dla społeczeństwa, muszę je chronić i niestety nie mogę pani tam wpuścić.

- Maria Z. Gazeta Codzienna. Czy mogę zadać parę pytań?
- Kto pyta nie błądzi!
- Co się tutaj stało?
- A wie pani, że to dobre pytanie.... Wiele osób właśnie próbuje na nie odpowiedzieć.
- Przecież zamordowano tutaj kobietę, czy pan o tym nie wie?... Pytam, czy wiadomo, kto i dlaczego to zrobił?
- A ja przecież pani mówię, że pani pytania są bardzo celne... a moje...

Jak zwykle szef wsadził mnie na minę. Nie chce nagłaśniać sprawy, ale zwołał konferencję z dziennikarzami niby po to, by przestali węszyć i pozwolili prowadzić nam śledztwo w spokoju. Tylko, że teraz to ja mam problem. No bo niby jak mam odpowiadać na pytania dziennikarzy nie zdradzając szczegółów śledztwa, ba nie zdradzając prawie nic? Może wystarczy mój uroczy uśmiech i zapewnienie, że robimy wszystko co w naszej mocy? No cóż zaraz się o tym przekonam …

- Witam Państwa serdecznie. Na wstępie pragnę zaznaczyć, że nie będę udzielał żadnych szczegółowych informacji, ponieważ z uwagi na dobro śledztwa, nie chcemy informować opinii publicznej, na czym koncentrują się nasze działania.
- Czy macie jakieś podejrzenia odnośnie mordercy?
- Na tym etapie śledztwa nie wykluczamy żadnych hipotez.
- Jakie są postępy w sprawie?
- Są pewne postępy.
- Tzn. jakie?
- Mogę powiedzieć tylko tyle, że z upływem czasu wiemy coraz więcej.
- Kiedy możemy spodziewać się rozwiązania sprawy?
- Trudno powiedzieć, czy będzie to za miesiąc czy za dwa.
- Czy morderca z DOMU BEZ KLAMEK ma jakiś pseudonim?
- Nie, ale zapewne możemy liczyć w tym temacie na Państwa pomysłowość - strzelając moim najładniejszym uśmiechem wymknąłem się z sali.

Jak zwykle szef wsadził mnie na minę. Nie chce nagłaśniać sprawy, ale zwołał konferencję z dziennikarzami niby po to, by przestali węszyć i pozwolili prowadzić nam śledztwo w spokoju. Tylko, że teraz to ja mam problem. No bo niby jak mam odpowiadać na pytania dziennikarzy nie zdradzając szczegółów śledztwa, ba nie zdradzając prawie nic? Może wystarczy mój uroczy uśmiech i...

Uprzedzając pytania: śledztwo znajduje się w początkowej fazie i nie będziemy mogli udzielić odpowiedzi na wiele pytań, proszę się z tym liczyć.
- Kim była ofiara?
- Pacjentem szpitala, to wszystko co mogę powiedzieć.
- Kto jest sprawcą, macie podejrzanego? Czy są świadkowie?
- Śledztwo dopiero się rozpoczyna, jesteśmy w trakcie zabezpieczania dowodów, materiałów, przesłuchujemy świadków. Działamy w celu zatrzymania sprawcy.
- A jeśli morderca przebywa na wolności i stanowi czynne zagrożenie?
- Od momentu rozpoczęcia śledztwa, nikt nie opuszcza terenu szpitala.
- Mógł uciec zanim odkryto ciało! Co robicie żeby zapewnić bezpieczeństwo mieszkańcom?
- Zachowajmy zdrowy rozsądek, wszelkie podejrzane zachowania można zgłosić nam, dołożymy starań aby wszyscy mogli czuć się bezpiecznie. Na chwilę obecną nie ma przesłanek aby twierdzić, że morderca przebywa na wolności, to wszystko.
- Czy to prawda, że cała ta placówka to swoisty dom bez klamek? Jak to możliwe, że takie pomieszczenia w ogóle istnieją? Dlaczego pozwala się żeby ktokolwiek przebywał miejscu bez możliwości ucieczki? Co zrobicie z tą kwestią?
- Odpowiedź na to pytanie nie leży w naszych kompetencjach, to nie policja ustala procedury szpitalne.
- Jak więc rodziny przebywających teraz w szpitalu mogą czuć się bezpiecznie?
- Sytuacja jest trudna, jednak w szpitalu przebywają nasi ludzie i nie ma powodów do obaw. Możliwość popełnienia kolejnej zbrodni jest zniwelowana do minimum. Pozwólcie nam pracować, a nic się nikomu nie stanie.

Uprzedzając pytania: śledztwo znajduje się w początkowej fazie i nie będziemy mogli udzielić odpowiedzi na wiele pytań, proszę się z tym liczyć.
- Kim była ofiara?
- Pacjentem szpitala, to wszystko co mogę powiedzieć.
- Kto jest sprawcą, macie podejrzanego? Czy są świadkowie?
- Śledztwo dopiero się rozpoczyna, jesteśmy w trakcie zabezpieczania dowodów, materiałów,...

- Czy nie trwoni Pani czasu na tak wiele konferencji prasowych? Od czasu zbrodni było ich bez mała pewnie z 8, a dzisiaj kolejna. Powinna Pani ten czas poświęcić na dochodzenie, nieprawdaż?
- Czy swoje wnioski mógłby Pan zachować dla siebie?- zaczynały jej puszczać nerwy. Wszędzie ją osaczały te hieny, te pasożyty...- Proponuję by wykorzystali Państwo ten czas na pytania odnośnie tego, co skrywa DOM BEZ KLAMEK, a nie tego, kto co we mnie zauważył.
- To może ja - wybił się jeden z najwyższych. - Wczoraj przesłuchiwała Pani pacjentów. Czy to coś wniosło? Może pojawił się nowy wątek? Może w sprawę jest zamieszanych kilka osób, a nie jedna, jak Pani ostatnio sugerowała?
- Rozmowy z pacjentami wyglądają tak, że bełkoczą, mamroczą, rymują.
- Rymują? Czyżby wyliczankę mordercy? - sala buchnęła śmiechem, lecz jej nie było do śmiechu.
- Tak, rymują. Że łykając uspokajacze-otumaniacze sami już świrują-lawirują. Bawi to Pana? - chciała się odgryźć idiocie, który zachowywał się, jak komik na scenie, którego zapomniano oświetlić halogenem. - Inni cytują Gałczyńskiego lub sypią cytaty z "Ojca Chrzestnego". To nie jest łatwa praca, wymaga czasu. A efekty przedstawię niebawem. Następną konferencję poprowadzi prokurator. A ja na ten czas zmieniam adres zamieszkania na DOM BEZ KLAMEK.
Gdy schodziła z podestu podszedł do niej niski mężczyzna, którego wcześniej nie widziała.
- Świetne posunięcie. Wtopienie w otoczenie - powiedział.
"Oho, kolejny wierszokleta", pomyślała. "Wariaci wokół mnie mnożą się, jak króliki".
- Coś w ten deseń - wysyczała przez ściśnięte zęby.

- Czy nie trwoni Pani czasu na tak wiele konferencji prasowych? Od czasu zbrodni było ich bez mała pewnie z 8, a dzisiaj kolejna. Powinna Pani ten czas poświęcić na dochodzenie, nieprawdaż?
- Czy swoje wnioski mógłby Pan zachować dla siebie?- zaczynały jej puszczać nerwy. Wszędzie ją osaczały te hieny, te pasożyty...- Proponuję by wykorzystali Państwo ten czas na pytania...

- Przepraszam można zadać kilka pytań?
- Oczywiście.
- Dlaczego, zmiękliście szpital?
- To tajne.
- Nie może pan uchylić chociaż rąbka tajemnicy?
- No dobrze, popełniono morderstwo i...
- I co?
- I jednemu z policjantów ukradziono mundur.
- Tam jest! Łapać go!
- Ale o co?
- Przepraszam panią ten człowiek jest tutaj pacjentem. Ukradł mundur jednemu z naszych i uciekł.
- Dobrze, rozumiem.
- A może mi pan powiedzieć, co tam dokładnie się wydarzyło?
- Nie, do widzenia.

- Przepraszam można zadać kilka pytań?
- Oczywiście.
- Dlaczego, zmiękliście szpital?
- To tajne.
- Nie może pan uchylić chociaż rąbka tajemnicy?
- No dobrze, popełniono morderstwo i...
- I co?
- I jednemu z policjantów ukradziono mundur.
- Tam jest! Łapać go!
- Ale o co?
- Przepraszam panią ten człowiek jest tutaj pacjentem. Ukradł mundur jednemu z naszych i uciekł.
-...

-(Podbiega z mikrofonem) Czy potwierdza Pan, że w Domu Bez Klamek doszło do tragedi ?
- Tak, ale nie mogę udzielać żadnych informacji, przepraszam. proszę się rozejść
- Jeszcze jedno pytanie, Panie komisarzu
- Naprawdę muszę już iść
-(Podtyka mikrofon pod nos) Czy to prawda, że doszło do zabójsrwa ? I nie jest to samobójstwo ?
- Nie potwierdzam ani nie zaprzeczam. Naprawdę, proszę się rozejść i nie przeszkadzać ! (Idzie szybko w stronę budynku)
- (Inny reporter podbiega, prawie wpadając na komisarza) Panie władzo kiedy dostaniemy oficjalne informacje na temat tego co się tutaj wydarzyło?
- Wszystko w swoim czasie, pozwólcie policji pracować
(zwraca się do kolegi policjanta) Antek zabierz proszę stąd państwa, naprawdę nie możemy pracować w takim hałasie. Proszę się rozejść, nie szukajcie taniej sensacji ! Do widzenia !!!
-(Reporter innej stacji) Bartek masz to? Nagrałeś! Dobra to idziemy, schowajmy się kawałek dalej ale byle być w pobliżu. Muszę mieć ten materiał. To naprawdę odjazdowa sytuacja, godna pierwszej strony i rozgłosu. Musimy być najlepsi. Masz zdjęcia z przybliżenia komisarza? Sprawdź proszę jego życiorys, damy informacje o nim i zdjęcie budynku. Dobra ale jazda ! I wyślijcie jak najszybciej do druku

-(Podbiega z mikrofonem) Czy potwierdza Pan, że w Domu Bez Klamek doszło do tragedi ?
- Tak, ale nie mogę udzielać żadnych informacji, przepraszam. proszę się rozejść
- Jeszcze jedno pytanie, Panie komisarzu
- Naprawdę muszę już iść
-(Podtyka mikrofon pod nos) Czy to prawda, że doszło do zabójsrwa ? I nie jest to samobójstwo ?
- Nie potwierdzam ani nie zaprzeczam....

- Panie komisarzu co wydarzyło się na wyspie?
- Doszło tam do tragedii, o której póki co nie mogę zbyt wiele powiedzieć.
- Czy są ofiary tego zdarzenia?
- Niestety mamy ofiary śmiertelne.
- Panie komisarzu czy to prawda, że ten budynek na wyspie, to dom bez klamek i okien?
- Tak, to prawda, ale teraz nie mogę zdradzać żadnych szczegółów. Śledztwo jest w toku.
- Czy zamykano tam bezprawnie ludzi chorych psychicznie?
- Nie możemy niczego insynuować.
- Przeprowadzano na nich eksperymenty?
- Na tę chwilę niczego nie potwierdzam, ale i nie zaprzeczam. Przepraszam, muszę już iść.

- Panie komisarzu co wydarzyło się na wyspie?
- Doszło tam do tragedii, o której póki co nie mogę zbyt wiele powiedzieć.
- Czy są ofiary tego zdarzenia?
- Niestety mamy ofiary śmiertelne.
- Panie komisarzu czy to prawda, że ten budynek na wyspie, to dom bez klamek i okien?
- Tak, to prawda, ale teraz nie mogę zdradzać żadnych szczegółów. Śledztwo jest w toku.
- Czy...