Siedziałem w domu, oglądając nowy sezon Gry o Tron, sącząc powoli napój wysokoprocentowy, gdy nagle, z trzaskiem, do salonu wpadł atleta w uskrzydlonej czapce. Zacząłem się zastanawiać, ile alkoholu już wypiłem. Rozmyślenia zostały brutalnie przerwane przez dwa skrzydlate sandały, rozklepujące moje policzki, niczym młotek kotlety schabowe. Do kieliszka z resztką "rozweselacza" wpadły cztery zęby, w tym dwa przednie.
- Fhuwa!
- Jestem Hermes, bóg podróżnych, złodziei, i tak dalej.
Przejdę od razu do sedna. Pakuj manatki, zostajesz pełnoetatowym bogiem.
- Sho? - z moich ust wydobył się niesamowicie piskliwy jęk.
- Jesteś synem Zeusa i prostytutki Bronty. Masz władzę nad uzębieniem wszystkich istot na świecie. Na początek, proszę cię, użyj jej, aby naprawić swoje uzębienie.
Po dłuższej chwili, w której bóg prędkonogich dupków tarzał się ze śmiechu, wszystkie moje zęby wróciły na swoje miejsce. Hermes kontynuował dialog.
- Jesteś pilnie potrzebny na górze Olimp. Zęby bogów zaczęły zanikać. Hefajstos wykuł specjalne protezy, ale nawet one rozpadły się na kawałki. Ares grozi wojnami, Posejdon powodziami. Chcesz być bogiem, czy wieść marne życie jak dotychczas?
- Dobra, pójdę z tobą. Ale daj dokończyć serial.
- Jako bóg, nie będziesz mógł pić, a także oglądać seriali.
- Nikt nie będzie mógł pić, ani grać w serialach, jeśli Ares i Posejdon, wykończą ziemię powodziami i wojnami. Mogę zionąć ohydą z czterech metrów, ale gdzieś, pod tą warstwą tłuszczu, mam serce.

Siedziałem w domu, oglądając nowy sezon Gry o Tron, sącząc powoli napój wysokoprocentowy, gdy nagle, z trzaskiem, do salonu wpadł atleta w uskrzydlonej czapce. Zacząłem się zastanawiać, ile alkoholu już wypiłem. Rozmyślenia zostały brutalnie przerwane przez dwa skrzydlate sandały, rozklepujące moje policzki, niczym młotek kotlety schabowe. Do kieliszka z resztką...

Spojrzałam przez okno. Zachmurzone niebo, a przez to brak słońca, zero zielonych roślinek, tylko smutne drzewa, na których gałęziach jest biały puch. Jedyne co potrafi dawać, choć w najmniejszym stopniu, uciechę, ale wyłącznie dla dzieci.
- Ola, przestań już o tym myśleć - odezwał się mój przyjaciel, Gabryś. – Owszem, jest ponuro, ale my nie musimy tacy być.
- Prawda… ale brakuje mi tej zieleni.
- Zapomniałem, że jesteś dziecko-kwiat, przepraszam! - zaśmiał się. Rzuciłam w niego najbliższą poduszką. – Ałł! – krzyknął, gdy oberwał w głowę.
- Dobrze!
On wstał i szybko wziął mnie za nadgarstki. Uśmiechnął się.
- I co teraz zrobisz?
- Nie wiem…
- A ja tak!
Zmusił mnie do wyjścia na dwór! Opierałam się wszystkimi kończynami, napierałam na niego, strzelałam focha, obiecywałam, że nie będę się do niego odzywać, groziłam, drapałam – absolutnie nic na niego nie działało! W końcu odpuściłam i chodziliśmy przez dobrą godzinę, a potem przez następną bawiliśmy się: rzucaliśmy w siebie śnieżkami, robiliśmy aniołki w śniegu, bałwana, a Gabryś nawet znalazł sanki! Na sam koniec, gdy zrobiło się ciemno, postanowił, że mam usiąść na nich, a on będzie mnie ciągnąć. Chyba nigdy nie miałam takiej radochy!
Kiedy leżałam już pod kocem na jego łóżku, on przyniósł dwa kubki gorącej czekolady. Było mi tak dobrze… Przypomniałam sobie nagle decyzję, którą miałam podjąć.
- Co jest?
Nie chcę być wśród bogów. Nie będę brała czynnego udziału w odradzaniu roślin. Mała strata.
- Nic – uśmiechnęłam się, biorąc swój kubek.

Spojrzałam przez okno. Zachmurzone niebo, a przez to brak słońca, zero zielonych roślinek, tylko smutne drzewa, na których gałęziach jest biały puch. Jedyne co potrafi dawać, choć w najmniejszym stopniu, uciechę, ale wyłącznie dla dzieci.
- Ola, przestań już o tym myśleć - odezwał się mój przyjaciel, Gabryś. – Owszem, jest ponuro, ale my nie musimy tacy być.
- Prawda… ale...

Jestem Kyriaka, córka Larissy i Agisa. Żyłam w Sparcie, gdzie równo traktowano kobiety i mężczyzn, jeśli chodzi o wykształcenie. Nauczono mnie tam walki o przetrwanie oraz dyscypliny. Byłam żądna wiedzy, a fakt bycia kobietą ograniczał dostęp do ksiąg, nie mogłam także uczestniczyć w dyskusjach, jakie toczyli ze sobą mężczyźni. Będąc jeszcze dzieckiem, odkryłam dar zmiennokształtności, co wykorzystywałam, zmieniając się w chłopca i przychodziłam na agorę, by słuchać, co mają do powiedzenia największe umysły Hellady. Będąc dorosłą, uciekłam z domu i jako Kyriakos podróżowałam, a także walczyłam z potworami.
Wtedy ukazał się on. Hermes. Bóg posłaniec, który oznajmił, że jest moim prawdziwym ojcem i że chce mnie zabrać na Olimp, gdyż jest pod wrażeniem mojej wiedzy i siły fizycznej. Wypiłam ambrozję i nektar przygotowany przez Hebe, stając się Kyriaką, Boginią Dobrej Wieści.
Przez chwilę mieszkałam na Olimpie, dzięki temu mogłam dojrzeć, jak bogowie są przepełnieni pychą. Boginki plotkowały, knuły intrygi, oraz próbowały mnie zdeprecjonować jako boginię. Hera, Afrodyta oraz Atena szukały sposobu, aby wyrzucić mnie z Olimpu. Udało im się, gdyż byłam zbyt czuła na krzywdę śmiertelników, a one to wykorzystały. Zanim jednak spotkała mnie kara, zmieniłam się w motyla i zniknęłam z Grecji na wiele, wiele lat. Teraz, gdy odwiedzam to miejsce, widzę ruiny dawnej Hellady, jednocześnie ciesząc się, że teraz kobiety mogą się kształcić i rozmawiać z mężczyznami jako równymi sobie.

Jestem Kyriaka, córka Larissy i Agisa. Żyłam w Sparcie, gdzie równo traktowano kobiety i mężczyzn, jeśli chodzi o wykształcenie. Nauczono mnie tam walki o przetrwanie oraz dyscypliny. Byłam żądna wiedzy, a fakt bycia kobietą ograniczał dostęp do ksiąg, nie mogłam także uczestniczyć w dyskusjach, jakie toczyli ze sobą mężczyźni. Będąc jeszcze dzieckiem, odkryłam dar...

— Nie można niczego zmienić, można tylko wybrać — głos pół-bogini wypełnił falą pomieszczenie, potoczył się po ścianach, otulając je niczym ciepła krew żyły. Szepty wśród zebranych ucichły.
— Miłość do tworzenia leży w mojej naturze. Zgodzicie się chyba, że siła, która pozwala na materializację myśli za pomocą uczuć, jest większym potencjałem w rękach bogini niż człowieka.
Kobieta wykonała pauzę, w oczekiwaniu na reakcję, kiedy ta jednak nie nastąpiła, kontynuowała dalej:
— W swojej postawie nie wartościuję form na niższe czy wyższe… Ty o tym wiesz Parsjuszu — skierowała się ku wysokiemu mężczyźnie, jak gdyby szukając potwierdzenia, wprawiając tym jednak słuchaczy w konsternację; wzrokiem skanują tłum w poszukiwaniu tajemniczej osoby imieniem Parsjusz — wiesz, że dla mnie wszystkie formy są potrzebne, bez nich nie istniałoby życie, jakim je znamy…
I ta konstrukcja, która jest zniszczalna, egzystencja, która jest skończona, owszem, sprawia mi dużo radości, ale nie więcej satysfakcji od formy nieskończonej, jaką jest boska strona mojej natury. Dlatego z miłości do życia, wybieram wieczność. Tym samym — tu zwróciła się w stronę bogów, okupujących prawą stronę sceny, akcentując wyraźnie każde słowo — z miłości do ludzi, wybieram boskość.

Wśród publiczności rozległy się gromkie oklaski, przekrzykiwane odgłosami oburzenia i złości. Powstał chaos. Wysoki mężczyzna z tłumu wspiął się na scenę i wypowiedział w stronę bogini coś, czego już nikt poza nią nie zarejestrował.

— Nie można niczego zmienić, można tylko wybrać — głos pół-bogini wypełnił falą pomieszczenie, potoczył się po ścianach, otulając je niczym ciepła krew żyły. Szepty wśród zebranych ucichły.
— Miłość do tworzenia leży w mojej naturze. Zgodzicie się chyba, że siła, która pozwala na materializację myśli za pomocą uczuć, jest większym potencjałem w rękach bogini niż człowieka....

Szłam polną drogą za miastem. Minęłam las, przed sobą miałam piękny krajobraz. Po bokach łąki a kawałek przede mną wysoką górę. Nigdy tu nie byłam. Pójdę w jej kierunku a potem zawrócę- pomyślałam. Spacerowałam beztrosko ciesząc się malowniczymi widokami. Oddychałam głęboko delektując płuca świeżym powietrzem. Trafiłam pod samą górę. Była na prawdę wysoka i wyglądała na stromą. Przed nią dostrzegłam pewien otwór. Wyglądał na jaskinię. Zaciekawiona zajrzałam do środka. Od zawsze byłam ciekawa świata i nieustraszona. Weszłam w jej głąb bacznie się rozglądając. Po prawej stronie dostrzegłam postać. Była to kobieta. Miała na sobie długą suknię a na głowie wianek. Musiała słyszeć moje kroki, bo skierowała się ku mojej osobie i rzekła:
-Witaj. Jestem posłanką góry Olimp. Nieliczni tu trafiają, ale skoro udało Ci się tu przybyć musisz być wyjątkowa. Wiem, że drzemie w Tobie moc, której nie mają inni.
-Moc?
-Tak, moc. Obie o tym wiemy. Dostałaś ją od Bogów już jako dziecko. To Twój dar.
-Mówisz o przewidywaniu zdarzeń?
-W rzeczy samej moja droga. Zdradzę Ci tajemnicę. Teraz możesz zmienić swoje życie. Masz jedyną szansę by stać się boginią, jedną z nas lub pozostać w swojej skórze człowieka. Wybór należy do Ciebie, ale pamiętaj odwrotu nie będzie.
-Co to oznacza?
-Będąc boginią zyskasz niezwykłą moc i kontrolę nad śmiertelnikami. Będziesz spożywać ambrozję i nektar. Staniesz się patronką i symbolem, ale musisz porzucić dotychczasowe życie. Decyzję podejmij już teraz.
-Przeżyłam tu tyle pięknych lat, ale lecą one tak nieubłaganie, że pragnę czegoś więcej. Wybieram drogę bogini.
-Słusznie moja droga. A teraz podążaj za mną. Przedstawię Cię Zeusowi i pokażę Ci nasze królestwo, a jutro czeka Cię oficjalne mianowanie.

Szłam polną drogą za miastem. Minęłam las, przed sobą miałam piękny krajobraz. Po bokach łąki a kawałek przede mną wysoką górę. Nigdy tu nie byłam. Pójdę w jej kierunku a potem zawrócę- pomyślałam. Spacerowałam beztrosko ciesząc się malowniczymi widokami. Oddychałam głęboko delektując płuca świeżym powietrzem. Trafiłam pod samą górę. Była na prawdę wysoka i wyglądała na...

Nie wytrzymywałam już tego.
Miałam dosyć.
Ludzie nie są czymś wartym uwagi.

Ja, władająca żywiołami burzy, mająca na swoje zawołanie największe sztormy i wichry, mogąca jednym skinieniem dłoni roznieść w pył całe miasta, jestem lżona i wyśmiewana tylko dlatego, że ktoś tak chciał!
Ubrałam się w piękną suknię, usłyszałam, że się „popisuję”
Śmiałam się do siebie – usłyszałam „I czego rżysz?”
Płakałam - „Co za idiotka!”
Broniłam słabszego - „Wynocha, nie wtrącaj się!”
Krzyczałam - „Zamknij się!”
Upięłam włosy - „Czy ty się w lustrze widziałaś?”
Chciałam spytać - „Nie mam czasu!”
Szukałam pomocy - „Daj mi spokój”

Widziałam kobietę, która rozpaczliwie broniła siebie i dziecka przed mężem-agresorem. Widziałam człowieka z dalekiego kraju, którego podpalono, bo „był czarnuchem”. Widziałam dziecko błagającego o jedzenie, bo rodzice wybrali alkohol. Widziałam nastolatka, rzucającego niewinnym kociakiem o ścianę.

Ludzie są okrutni, źli, zaślepieni. Zdradzają, mordują, gwałcą, nie mając żadnych korzyści prócz własnej satysfakcji, że są od kogoś „lepsi”. Do bólu fałszywi, kochający na pokaz, szukający poklasku, poniżający innych tylko po to, aby zaimponować innym. Dobroć była jedynym towarem, którego nie pragnęli zdobyć. Nie chciałam być dłużej jednym z nich.

Wybrałam Olimp.

Bo wszystko, co ludzkie, było mi obce.

Nie wytrzymywałam już tego.
Miałam dosyć.
Ludzie nie są czymś wartym uwagi.

Ja, władająca żywiołami burzy, mająca na swoje zawołanie największe sztormy i wichry, mogąca jednym skinieniem dłoni roznieść w pył całe miasta, jestem lżona i wyśmiewana tylko dlatego, że ktoś tak chciał!
Ubrałam się w piękną suknię, usłyszałam, że się „popisuję”
Śmiałam się do siebie –...

Nienawiść wyssałam z mlekiem matki.
Nie potrafiła wybaczyć – sobie, mnie, a przede wszystkim mojemu boskiemu ojcu, który potraktował ją jak zabawkę, bo miał taki kaprys. Kiedy Hermes czegoś zapragnął, musiał to dostać. I dostał, posługując się niewielkim podstępem. Trafił na czas, gdy matka zagubiła się w życiu, zwątpiła. Łatwo uległa. I znienawidziła.
Znalazła dla mnie jeden cel, jedną misję: zemstę.
Rosłam z myślą, że kiedyś stanę naprzeciw mojego ojca i rzucę mu wyzwanie, którego nie będzie mógł zlekceważyć. Wykrzyczę mu kilka prawd i zatopię nóż w jego sercu. Spotka mnie za to kara, to pewne, ale honor mojej matki zostanie pomszczony.
Sama siebie nazywałam "sennym wędrowcem". Przemierzałam sny innych ludzi, zaglądałam w ich umysły. Mogłam wpłynąć na to, co czują i myślą, na ich działanie i decyzje. Nie robiłam tego jednak często, bo umysł ludzki potrafi kryć w sobie matnię i bagno.
I tak, na zacietrzewionej nienawiści i ostrożnym trenowaniu moich boskich mocy, minęło mi pierwszych kilkanaście lat życia. Ojciec odwiedził mnie we śnie, tak jak ja odwiedzałam innych. Wyznał mi rzeczy, których nie chciałam wiedzieć. O ofierze, którą matka złożyła na jego ołtarzu. O jej prośbie, którą spełnił. O jej złości, gdy Olimp pozostał dla śmiertelniczki zamknięty. I o tym, że jest dla mnie miejsce u jego boku.
Kiedy opadła ze mnie gorycz, wreszcie poczułam się wolna. Po raz pierwszy w życiu należałam do siebie. Boska i pewna. W gronie podobnych do siebie.
Szczęśliwa.

Nienawiść wyssałam z mlekiem matki.
Nie potrafiła wybaczyć – sobie, mnie, a przede wszystkim mojemu boskiemu ojcu, który potraktował ją jak zabawkę, bo miał taki kaprys. Kiedy Hermes czegoś zapragnął, musiał to dostać. I dostał, posługując się niewielkim podstępem. Trafił na czas, gdy matka zagubiła się w życiu, zwątpiła. Łatwo uległa. I znienawidziła.
Znalazła dla mnie...

Ja jako półczłowiek,półbóg nie wyrzekł,nie porzuciłbym człowieczeństwa do końca.Chciałbym mieć chociaż rozum taki jak mam ,i tyle siły w sobie by móc pokonywać wszelkie przeciwności,i trudności jakie napotkam na swojej drodze.

Jeśli zaś chodzi o ciało chciałbym być silny jak Zeus by jako przyszły władca Olimpu nie bać się nawet swojego największego wroga,który zalazł mi za skórę.To jego bym się wyrzekł,ale tylko po to by prosić go o wybaczenie gdy podejmę błędną w skutkach decyzje dla całego wszechświata oraz ludzi którymi przyjdzie mi zarządzać.

Jako istota mająca zasiąść w przyszłości na Olimpie chciałbym się pokazać najpierw z jak najlepszej strony jako przyszły władca by nie zawieść ludzi z którymi przyjdzie mi żyć i działać by na Ziemi panował pokój. A potem zaś liczyć na taką ilość głosów w wyborach by móc zasiąść na tronie Olimpu.

Ja jako półczłowiek,półbóg nie wyrzekł,nie porzuciłbym człowieczeństwa do końca.Chciałbym mieć chociaż rozum taki jak mam ,i tyle siły w sobie by móc pokonywać wszelkie przeciwności,i trudności jakie napotkam na swojej drodze.

Jeśli zaś chodzi o ciało chciałbym być silny jak Zeus by jako przyszły władca Olimpu nie bać się nawet swojego największego wroga,który zalazł mi za...

Moją mityczną moc odkryłam w...hospicjum. gdy podjęłam tam pracę pielęgniarki - miałam wiele wątpliwości. Dziś po kilkunastu latach wiem, że mam niezwykłą moc - moc dawania prawdziwej nadziei...W ciągu tych lat stale zastanawiam się czy nie rzucić tego miejsca, poszukać innego zajęcia - w "świecie zdtrowych ludzi"?.W świecie prostszym, weselszym, pogodniejszym, pędzącym szybko każdego dnia do dobrobytu, wygody... Z nadziejami na bliżej nieokreślone szczęście... Muszę powiedzieć, że choć wahania ciągle się zdarzają - to decyzja jak dotąd pozostaje niezmienna: wybieram świat mniej pożądany przez ludzi, mniej radosny, trudny, ale niezwykły świat prostych i szczerych, prawdziwych relacji człowieka z człowiekiem. Gdzie liczy się każdy drobny gest wykonany z życzliwością, każde słowo i uścisk dłoni...Może dlatego tak ważny, że niepewny jutra i ulotny. Prawdziwa nadzieja: na dobry dzisiejszy dzień, na spokojną noc bez bólu, na wsparcie w trudnej chwili...,na obecność mimo...,na szczerość i chęć wysłuchania...Takię zycie wybrałam i wybieram wciąż. Życie z mocą...

Moją mityczną moc odkryłam w...hospicjum. gdy podjęłam tam pracę pielęgniarki - miałam wiele wątpliwości. Dziś po kilkunastu latach wiem, że mam niezwykłą moc - moc dawania prawdziwej nadziei...W ciągu tych lat stale zastanawiam się czy nie rzucić tego miejsca, poszukać innego zajęcia - w "świecie zdtrowych ludzi"?.W świecie prostszym, weselszym, pogodniejszym, pędzącym...

Stoję w komnacie, wszystkie oczy zgromadzonych spoglądają na mnie. Choć ściany są zimne i ciężkie ja czuję w sobie żar. Upał we mnie rozpiera. Muszę im w końcu powiedzieć. Wchodzę ostrożnie na podest, na podwyższeniu stoi duży wygodny fotel... Siadam biorę stos grubych ksiąg, kładę na głowę przytrzymując jedną ręką. Tak jestem boginią słowa pisanego, ksiąg książek i innych. Moją mocą są cytaty, fragmenty z książek. Słowami powalę nawet największego osiłka, bo o wiele potężniejsze jest mieć wiedzę, niż mięśnie, które z wiekiem znikną.

Stoję w komnacie, wszystkie oczy zgromadzonych spoglądają na mnie. Choć ściany są zimne i ciężkie ja czuję w sobie żar. Upał we mnie rozpiera. Muszę im w końcu powiedzieć. Wchodzę ostrożnie na podest, na podwyższeniu stoi duży wygodny fotel... Siadam biorę stos grubych ksiąg, kładę na głowę przytrzymując jedną ręką. Tak jestem boginią słowa pisanego, ksiąg książek i innych....