Wtorek,godzina 18:31.

Stoję pod drzwiami własnego mieszkania wytrwale szukając kluczy w torebce.Zniecierpliwiona wyrzucam tony teczek na podłogę.W końcu po 5 minutach poszukiwań znajduję zgubę.Zbieram rozrzucone rzeczy i z westchnieniem ulgi przekraczam próg.
Kolejny długi dzień.Jestem sędzią z zawodu.Z pasji,z zamiłowania,z chęci pomocy ludziom.
Oprócz tego jestem też córką Temidy-bogini sprawiedliwości.Poszłam w ślady mamy.
Niestety nie mam nieskończonych pokładów energii.Jestem przemęczona.Marzy mi się chociaż dzień prawdziwego relaksu.

Środa, godzina 21:13

Siedzę przy biurku ledwo widocznym spod sterty dokumentów.Jak zahipnotyzowana wpatruje się w przestrzeń.W głowie kłębi mi się miliony myśli.
WYBÓR.DECYZJA.POWINNOŚĆ.
Mam możliwość zrezygnować z wiecznego pośpiechu,braku czasu,niewyspania.
Mogę zostać bóstwem.
Mogę rozpocząć spokojne życie.
Nowe życie...

Piątek, godzina. 23:57

Nerwowo chodzę po pokoju.Mam 3 minuty na podjęcie decyzji.
Człowiek czy bogini?
Czego pragnę?
Mój wzrok pada na zabałaganione biurko.
Zmęczenie.
Jednak moją uwagę przykuwa coś jeszcze - zdjęcie z rodziną z dnia powołania.
Spełnienie.
W jednej chwili podjęłam decyzję.

Wtorek,godzina 18:31.

Stoję pod drzwiami własnego mieszkania wytrwale szukając kluczy w torebce.Zniecierpliwiona wyrzucam tony teczek na podłogę.W końcu po 5 minutach poszukiwań znajduję zgubę.Zbieram rozrzucone rzeczy i z westchnieniem ulgi przekraczam próg.
Kolejny długi dzień.Jestem sędzią z zawodu.Z pasji,z zamiłowania,z chęci pomocy ludziom.
Oprócz tego jestem też...

Milli - bogini piękna, opiekunka sztuki klasycznej w tym muzyki, literatury i malarstwa, od bogów otrzymała dar zachwycania ludzi wszystkim, co stworzy.

Przecież mam wybór, pozostać śmiertelniczką i tutaj między ludźmi wprowadzać złote nitki klasycznego piękna, uwalniać poprzez wiersz czy wybitny obraz tych, którzy wolność znajdują w obcowaniu ze sztuką. Rozkoszą jest, gdy udręczony smiertelnik uwalnia swoją duszę i stłamszone uczucia wyższe w kontakcie z dźwiękami pianina czy ostrym kontrastem kolorów kolejnych warstw farby na płótnie. Trafiam tam, gdzie świat dotrzeć nie umie, do obszaru serca ludzkiego, w którym tli się to, czego nie da się ubrać w słowa.
A Olimp? Cóż mi po wieczności? Komu miałabym malować i komu grać? Żnużonym przepychem bogom, przepojonym najlepszym winem władcom i ich boginkom, które satysfakcję odnajdują we własnych darach?
Nie, dziękuję ci wieczności, na ciebie i tak przyjdzie czas po śmierci, póki co zostaję ze śmiertelnikami, między nimi określam siebie i mogę służyć, miast tylko brać. I choć nie tak zachwycająco jak boginka, to nadal perfekcyjnie i z ogromną głębią wszystkiego, co jeszcze boskie tli się wciąż w ludziach.

Milli - bogini piękna, opiekunka sztuki klasycznej w tym muzyki, literatury i malarstwa, od bogów otrzymała dar zachwycania ludzi wszystkim, co stworzy.

Przecież mam wybór, pozostać śmiertelniczką i tutaj między ludźmi wprowadzać złote nitki klasycznego piękna, uwalniać poprzez wiersz czy wybitny obraz tych, którzy wolność znajdują w obcowaniu ze sztuką. Rozkoszą jest, gdy...

"To był przypadek! Na prawdę nie zrobiłam tego specjalnie! Nie chciałam." Za każdym razem ta sama śpiewka. Podpaliłam płaszcz kobiety, która stała obok mnie w autobusie. Nic się jej nie stało ale wpadła w panikę i zaczęła krzyczeć a ludzie w popłochu uciekać.
To moje przekleństwo - jestem córką Prometeusza, za to, że wybrał świat ludzi i ich potrzeby a nie ten boski został ukarany, a swe piętno przekazał nam, swym dzieciom. Dlatego, że ojciec oddał ludziom ogień, Zeus sprawił, iż ja podpalam przypadkowe przedmioty. Mimo to uważam że stworzenie człowieka i uczynienie go szczęśliwym było dobre oraz mając ten sam wybór co tata postąpiłabym tak samo. Ludzie, których za zwyczaj spotykam nie rozumieją tego prostego dla mnie wyboru, gdyż nie potrafią zrozumieć jak okrutny jest świat bogów a jak łagodny należący do ludzkich istot.

"To był przypadek! Na prawdę nie zrobiłam tego specjalnie! Nie chciałam." Za każdym razem ta sama śpiewka. Podpaliłam płaszcz kobiety, która stała obok mnie w autobusie. Nic się jej nie stało ale wpadła w panikę i zaczęła krzyczeć a ludzie w popłochu uciekać.
To moje przekleństwo - jestem córką Prometeusza, za to, że wybrał świat ludzi i ich potrzeby a nie ten boski został...

Na sali panowała cisza. Tylko od czasu do czasu dało się usłyszeć stłamszone szepty, ale prócz tego nikt się nie odzywał, nikt nie prowadził rozmów, nikt nie wnosił toastów jak to zwykle bywa na tego typu przyjęciach.
Siedziałam na samym przodzie. Po mojej prawej stronie, a tym samym na szczycie pozłacanego stołu, swój posiłek spożywał Zeus.
- Nie mogę przyjąć twojego zaproszenia, Zeusie.
Zeus uśmiechnął się znad swojego kieliszka, ale ani na chwilę nie spuścił wzroku z wina, zupełnie jakby kryło ono w sobie odpowiedzi na dręczące go pytania.
- Nieczęsto otwieramy bramy Olimpu dla morderców i zdrajców, siostro - odparła Hera, wycierając malinowe usteczka w perłową chusteczkę. Zadziorny uśmiech świadczył o tym, że była rozbawiona. - Robimy to tylko dla twojego ojca, Heliosa.
- Nie zabiłam Prometeusza, Hero. Kochałam go. Był moim mężem.
- Ikara zapewne też nie zabiłaś, siostro? - zapytała kobieta, mrugając zalotnie do młodego służącego, który właśnie dolewał jej wina.
- Nie wyrzeknę się swoich dzieci, Zeusie. Ludzie to jedyne co mi zostało po Prometeuszu. Nie zostawię ich dla Olimpu - powiedziałam, ignorując siedzącą naprzeciwko mnie boginię i jej prowokujące zachowanie.
- Jesteś Słońcem, Sonko. Zgniłym owocem Olimpu. Nie możesz nawet dotknąć swoich dzieci, żeby ich nie spalić. Jak mawiał do ciebie Ikar? Pochodnia? Otóż, Pochodnio, nieczęsto gościmy w Olimpie zabójców swoich kochanków i zdrajców boskiej rasy. Lepiej dobrze się zastanów.
- Nie ma nad czym się zastanawiać Hero. Nie zostawię ludzi. To jedyne, co mi zostało.

Na sali panowała cisza. Tylko od czasu do czasu dało się usłyszeć stłamszone szepty, ale prócz tego nikt się nie odzywał, nikt nie prowadził rozmów, nikt nie wnosił toastów jak to zwykle bywa na tego typu przyjęciach.
Siedziałam na samym przodzie. Po mojej prawej stronie, a tym samym na szczycie pozłacanego stołu, swój posiłek spożywał Zeus.
- Nie mogę przyjąć twojego...

"Wybieraj."

"Możesz zostać bóstwem."

Stoję przed wyborem, którego dokonać musiało przede mną niewielu. Amfitryta, bogini morza, nie żyje. Jestem jej ostatnim dzieckiem. Posejdon nie nadąża z ratowaniem tych wszystkich biednych zwierząt wodnych przed umieraniem z najedzenia się śmieci czy oblepionych ropą naftową.

Moje serce rozdziera się na dwie części. Jedna chce wracać do domu, do rodziny, przyjaciół, ludzi, których kocham.

Druga zaś łączy się z rozumem, cicho szepcze, że jestem potrzebna światu, tym wszystkim bezbronnym zwierzętom. Ziemia umiera, podobnie jak Gaja. Coraz mniej ludzi o niej pamięta, bogowie są słabsi. Odrzucenie tego daru byłoby samolubne, ale samolubność leży w naturze ludzi, podobnie jak wiele innych grzechów. Nikt by mnie nie winił, gdybym wróciła do domu.

Dom. Na myśl, że być może już za pięć minut moi najbliżsi nie będą mnie pamiętać, do oczu napływają mi łzy. Płyną po policzkach, zdolne uleczyć jakiekolwiek morskie stworzenie.

- Musisz podjąć decyzję - ponagla Zeus, siedząc na swoim tronie razem z pozostałą jedenastką. - Nie będziemy cię winić, jeśli odmówisz, ale będziesz mieć na sumieniu zagładę planety.

Z dumą podnoszę głowę, mimo że moje ubranie jest całe w strzępach i przesiąknięte krwią z rany na ramieniu.

- Zostanę następczynią Amfitryty, tylko pozwólcie mi pożegnać się z rodziną - mówię pewnym głosem, zupełnie jakbym była pewna co do słuszności podjętego wyboru.

Ale już za późno na zmiany.

Za parę godzin zostanę bóstwem.

"Wybieraj."

"Możesz zostać bóstwem."

Stoję przed wyborem, którego dokonać musiało przede mną niewielu. Amfitryta, bogini morza, nie żyje. Jestem jej ostatnim dzieckiem. Posejdon nie nadąża z ratowaniem tych wszystkich biednych zwierząt wodnych przed umieraniem z najedzenia się śmieci czy oblepionych ropą naftową.

Moje serce rozdziera się na dwie części. Jedna chce...

10 września, wtorek
Dotarłam dziś do Aten. Zatrzymałam się w hotelu, aby zostawić tu walizkę. Mam nadzieję, że ziemskie dobra nie będą mi więcej potrzebne, ale mimo wszystko wzięłam ze sobą trochę ubrań i akcesoriów.
Jest 17:00, a Boskie Sympozjum rozpoczyna się dopiero o północy, ale najchętniej pojechałabym już do Amfiteatru. W instrukcji, którą dostałam od Stowarzyszenia Półludzi, Półbogów, Bogów i Innych Istot Mitycznych, było napisane, że muszę tam być godzinę przed rozpoczęciem. Nie wiem, co będę robiła tyle czasu, chyba zwariuję w tym pokoju hotelowym – więc siedzę i piszę. Może po mojej gloryfikacji ten pamiętnik stanie się boską relikwią, a śmiertelnicy będą go traktować jak nową Biblię. To by było nawet zabawne.
I pomyśleć, że stanowisko Marsa zwolniło się dopiero parę miesięcy temu, a ja jestem już tak blisko objęcia tronu królowej wojny!
Sztukami walki zainteresowałam się dopiero na studiach, ale prędko okazało się, że przejawiam w nich niesamowite zdolności. Wtedy też wypłynęła z Olimpu informacja, że Mars rezygnuje ze swego tytułu, gdyż woli zejść na ziemię i wieść dalsze życie wśród śmiertelników, grając w brydża i oglądając rozgrywki SuperBowl. Nie namyślając się długo, wysłałam moje CV, a potem przeszłam szereg rozmów i spotkań, które potwierdziły, że posiadam boską moc walki.
Wśród moich rywali jest ponoć mistrzyni MMA, kilku komandosów i jeden zawodnik sumo. Już nie mogę się doczekać dzisiejszej nocy!

10 września, wtorek
Dotarłam dziś do Aten. Zatrzymałam się w hotelu, aby zostawić tu walizkę. Mam nadzieję, że ziemskie dobra nie będą mi więcej potrzebne, ale mimo wszystko wzięłam ze sobą trochę ubrań i akcesoriów.
Jest 17:00, a Boskie Sympozjum rozpoczyna się dopiero o północy, ale najchętniej pojechałabym już do Amfiteatru. W instrukcji, którą dostałam od Stowarzyszenia...

Kirke[bookLink]4848055|Kirke[/bookLink]

Kirke[bookLink]4848055|Kirke[/bookLink]

 [bookCover]4848055|Kirke[/bookCover]