W powietrzu unosi się ciężka woń dymu. Sala tronowa, w której siedzę, jest oświetlona rzędami pochodni. Część z nich wygasła już wieki temu, jednak ich echo można usłyszeć nawet w środku najgłośniejszej burzy. Inne światła zostały zdmuchnięte w ułamku sekundy i jeszcze szybciej zapomniane. Nie ma to jednak znaczenia. Nic nie ma znaczenia.
Powoli wstaję z tronu i idę w kierunku najbliższej pochodni. Wiele lat temu po moim policzku potoczyłyby się łzy. Kiedy podnoszę dłoń ku twarzy, nie czuję już nawet cienia płaczu. Nic w tym dziwnego.
W końcu bogowie się nie smucą.
A już na pewno nie bogowie śmierci.
Od niechcenia zaciskam dłoń na łuczywie. Nie czuję bólu, kiedy płomienie liżą moją zbliźnioną dłoń. Moje uszy wypełnia przeraźliwy krzyk. Mój ojciec, Tanatos, będzie musiał poświęcić duszę tego nieszczęśnika. To już nie należy do moich obowiązków.
Czy gdybym mogła cofnąć się w czasie, podjęłabym taką samą decyzję? Często zadaję sobie to pytanie. Jeszcze kilka lat temu odpowiedź była twierdząca. Skuszona obietnicą wiecznego życia zdecydowałam się wykorzystać mój dar odbierania życia w służbie Olimpu.
Na początku nie potrafiłam sobie poradzić z tym zadaniem.
Wszystko się jednak zmieniło, kiedy uzależniłam się od krzyków. Potrzebuję usłyszeć co jakiś czas głos drugiej osoby i już nie ma dla mnie znaczenia, czy jest to rozmowa o pogodzie czy agonalne wrzaski.
Przesuwam się w kierunku następnej pochodni i zaciskam na niej zimną dłoń.
Już nie czuję żalu, bo już nie czuję niczego.

W powietrzu unosi się ciężka woń dymu. Sala tronowa, w której siedzę, jest oświetlona rzędami pochodni. Część z nich wygasła już wieki temu, jednak ich echo można usłyszeć nawet w środku najgłośniejszej burzy. Inne światła zostały zdmuchnięte w ułamku sekundy i jeszcze szybciej zapomniane. Nie ma to jednak znaczenia. Nic nie ma znaczenia.
Powoli wstaję z tronu i idę w...

Z zachwytem przyglądałam się lipie, która przed chwilą nadawała się do wycinki. Ponownie zazieleniła się, zakwitła, mimo że to nie był jej czas.
-Robi wrażenie, prawda? - usłyszałam za sobą cichy głos.
Nie musiałam odwracać się - wiedziałam, że to On. Podeszłam do uschniętego krzewu róż. Nachyliłam się i delikatnie dmuchnęłam w jego stronę. Zawirowało w powietrzu i po chwili na suchych gałązkach pojawiły się zalążki liści. Michał podszedł bliżej i wyciągnął rękę.
-Pomożesz mu? - spytał.
Na dłoni leżał nieruchomo wróbel.
-Dlaczego to robisz? - spytałam czując napływające łzy. - Dlaczego utrudniasz mi decyzję?
-Chcę ci tylko pomóc - wzruszył ramionami.
Tak. Dostałam ultimatum. Albo wracam na Olimp i cieszę się wiecznym życiem albo zostaję tu, wśród ludzi. Tu gdzie jest On. Tylko jest problem.
-Jeśli zostaniesz, odbiorą ci moc - usłyszałam od Posłańca. Stał teraz nieopodal i wpatrywał się we mnie smutnym wzrokiem. Podobnie jak Michał. Jest dla mnie ważny, kocham Go. Ale moc też jest dla mnie ważna. Jestem w stanie uzdrowić zwierzęta i rośliny. I ludzi. Podeszłam szybkim krokiem do Michała i ujęłam w dłonie nieruchomego ptaka. Przez chwilę wpatrywałam się w niego, gdy nagle delikatnie poruszył się. Żył jeszcze. Czułam, że mam mokre policzki. Waham się tylko przez moment. Z łamiącym się sercem składam pocałunek na łebku wróbla. Po krótkiej chwili czuję jak drży. Podniósł łebek i popatrzył na mnie zdezorientowany. Po chwili odleciał w pełni już zdrowy.
-Więc jednak? - nie chciałam nawet patrzeć w jego stronę. Spojrzałam za to na Posłańca, który tylko skinął głową i podszedł do mnie.
-Zobaczę cię jeszcze?
Tym razem nie oparłam się pokusie i spojrzałam na Niego.
-Przykro mi - ujęłam Posłańca pod rękę. - Już wybrałam. Żegnaj Michale.

Z zachwytem przyglądałam się lipie, która przed chwilą nadawała się do wycinki. Ponownie zazieleniła się, zakwitła, mimo że to nie był jej czas.
-Robi wrażenie, prawda? - usłyszałam za sobą cichy głos.
Nie musiałam odwracać się - wiedziałam, że to On. Podeszłam do uschniętego krzewu róż. Nachyliłam się i delikatnie dmuchnęłam w jego stronę. Zawirowało w powietrzu i po...

Życie wśród ludzi nigdy nie było usłane różami. Pragnęłam akceptacji, wsparcia, przyjaźni i miłości, a jedyne czego doświadczałam to agresja, wycofanie i odrzucenie. Nie rozumiałam tego. Nocami płakałam I wołałam o pomstę do bogów, ze wzrokiem skierowanym w usłane gwiazdami niebo. Nie otrzymywałam żadnej odpowiedzi. Pełna żalu i nienawiści zbudowałam wokół siebie tak gruby mur, że sama zatraciłam się w tej ciasnej przestrzeni. Nie wiedziałam już kim jestem i dlaczego znalazłam się w tym miejscu - pełnym nienawiści i zła.
Pamiętam ten dzień jak dzisiaj, poczułam zapach palonego drewna, a gdy otworzyłam oczy, pożar trawił już połowę mojej chatki. Na zewnątrz tłum ludzi wykrzykiwał nadane mi imię "Pomiot czarownic - spalić ją!". Krzyczałam tak głośno, aż dym wypełnił mi płuca, a oczy zaszły mgłą. Nagle poczułam wrzenie w moich żyłach. Nie wiedziałam czy to ogień trawi moje ciało czy oszalałam. Nie przestawałam krzyczeć, złapałam się za głowę i nagle wszystko ucichło. Ogień zgasł, tłum nie krzyczał. Zdezorientowana wyjrzałam przez okno, gdzie zobaczyłam wszystkich tych ludzi. Nie żyli. I wtedy usłyszałam głos. Głos bogów:"Wracaj do domu córko Tanatosa i Mors".
Nie zastanawiałam się nawet chwili. "Jestem gotowa. Zawsze byłam." - pomyślałam i uśmiechnęłam się do siebie, a w mich oczach odbiła się śmierć.

Życie wśród ludzi nigdy nie było usłane różami. Pragnęłam akceptacji, wsparcia, przyjaźni i miłości, a jedyne czego doświadczałam to agresja, wycofanie i odrzucenie. Nie rozumiałam tego. Nocami płakałam I wołałam o pomstę do bogów, ze wzrokiem skierowanym w usłane gwiazdami niebo. Nie otrzymywałam żadnej odpowiedzi. Pełna żalu i nienawiści zbudowałam wokół siebie tak gruby...

Kocham sprawiać, że ludzie się śmieją. Kocham sam dźwięk śmiechu, wyraz ich twarzy, kiedy smutek w nagłej chwili przemienia się w szczęście. To jest coś, dzięki czemu czuję, że żyję... że choć jestem dziwolągiem, nie do końca boginią, lecz i nie całkiem człowiekiem, to znam swoje przeznaczenie i jestem komuś na świecie potrzebna.
Jednak to przekonanie zaczyna we mnie powoli zanikać...
Od setek lat mieszkam wśród ludzi. Boskość w mojej krwi gwarantuje mi nieśmiertelność, dlatego jestem w ciągłej podróży po tym ziemskim padole, aby nie wzbudzać podejrzeń moją długowiecznością. Spotkałam na swojej drodze wielu ludzi o różnych charakterach, pragnieniach i poglądach. Powtarzała się w nich tylko jedna cecha - pragnienie radości.
Moja boska moc jest dosyć nietypowa; potrafię obdarzać innych szczęściem, pomagać odnaleźć im wewnętrzną radość nawet w obliczu wielu porażek, z którymi muszą się zmagać. Mówiąc prościej: jestem boginią radości.
Muszę przyznać, że kochałam tę 'pracę', którą wykonywałam na Ziemi. Jednak teraz czuję, że najwyższy czas, abym osiadła na stałe na Olimpie. Nie jest to moja przelotna zachcianka, ale wynik wielu godzin rozważań nad moim życiem z ludźmi. Na przestrzeni lat żyłam z wieloma osobami, śmiałam się z nimi, przywiązałam się do nich, razem szukaliśmy szczęścia na świecie i za każdym razem ogarniał mnie okropny smutek, kiedy w koncu nadchodził ich czas zejścia do Hadesu. A ja nadal pozostawałam w świecie żywych. I choć podobało mi się na Ziemi, to na myśl o wszystkich moich bliskich osobach, które od wieków są martwe, ciężko jest mi być boginią radości.
Śmierć od zawsze była czymś, z czym nie mogłam sobie poradzić. Nawet ja nie potrafiłam do końca ukoić cierpienia ludzi w żałobie. Tym bardziej nie wiem, jak pomóc samej sobie.

Myślę, że nadeszła pora, by wrócić do Domu.

Kocham sprawiać, że ludzie się śmieją. Kocham sam dźwięk śmiechu, wyraz ich twarzy, kiedy smutek w nagłej chwili przemienia się w szczęście. To jest coś, dzięki czemu czuję, że żyję... że choć jestem dziwolągiem, nie do końca boginią, lecz i nie całkiem człowiekiem, to znam swoje przeznaczenie i jestem komuś na świecie potrzebna.
Jednak to przekonanie zaczyna we mnie...

-Znów przegrałam -Rzuciłam pada od konsoli– To już trzeci raz. Jaki to poziom?
-Jasne, że hard – Chłopak uśmiechnął się.
-I wszystko jasne. Gram na normalu.– walnęła go poduszką – Zmieniamy grę. Mam już tej dość. -Podeszłam do konsoli, aby opróżnić napęd.- W co teraz gramy?
-Wiesz, kupiłem na aukcji grę – wziął białe pudełko, o tytule „Na Olimpie”- Świetna cena i jedyny egzemplarz. Gramy?
Poproszono nas o podanie imion. Następnie wyświetlił się komunikat: „Na Olimpie potrzebują Was. Victorio i Andresie, czy pomożecie?” Poniżej znajdowały się przyciski: „Tak” i „Nie”. Oboje najechaliśmy na „Tak”.
Ekran zajaśniał oślepiającą bielą, ale nagle wszystko dookoła zrobiło się czarne. Nie mam pojęcia, ile minęło czasu zanim ciemność rozrzedziła się. Leżałam w środku polany. Byłam naga, włosy zamiast kasztanowych przybrały odcień bieli. Stały się też dużo dłuższe. A na głowie wyczułam coś obcego.
-Kya. Psie Uszy? Co się dzieje?
Wstałam prędko, jednak równie szybko upadłam.
Nagle ktoś mi podał dłoń, a był to mężczyzna o krwistej barwie włosów i szmaragdowych oczach.
-Kto ty?
-Andres, a ty?
-To ja Vici!
-Nie poznałem cię. To przez te białe włosy i szare oczy. Jak to?
-Wyjaśnię, ale wpierw -Obok nas stała kobieta- Jestem Hestia, siostra Zeusa. Jesteście nam potrzebni. Nie macie wyboru. Musicie porzucić swój wymiar. Jesteście duszami. O córko nocy, twoja moc to czarna magia i cień, a ty synu krwi, twoja to krew. Zwracamy się do Was. Kwiecia dobra i zła. Wyraziliście zgodę. Wiecie, prawda?

-Znów przegrałam -Rzuciłam pada od konsoli– To już trzeci raz. Jaki to poziom?
-Jasne, że hard – Chłopak uśmiechnął się.
-I wszystko jasne. Gram na normalu.– walnęła go poduszką – Zmieniamy grę. Mam już tej dość. -Podeszłam do konsoli, aby opróżnić napęd.- W co teraz gramy?
-Wiesz, kupiłem na aukcji grę – wziął białe pudełko, o tytule „Na Olimpie”- Świetna cena i jedyny...

Przekleństwo. Moje pochodzenie to przekleństwo, bo jak inaczej mogę nazwać tę sytuację, gdzie stoję pomiędzy dwoma światami, nie pasując do żadnego z nich. Jestem potomkinią boga wojny i zwykłej śmiertelniczki, zrodzoną z ich namiętności. Ale muszę w końcu podjąć decyzję, zdefiniować to kim, a właściwie czym jestem. Dzięki ojcu posiadam moc, nie taką o której można marzyć, nie jestem boginią miłości, piękna czy sztuki... ja władam nienawiścią. Jedno moje słowo, jedno kiwnięcie palcem i mogę sprawić że nienawiść wybuchnie niczym pożar, rodzę konflikty, żongluję emocjami, palę mosty. Jedynak odziedziczyłam również coś po matce - sumienie. Jak można żyć wiedząc, że wszystko co robisz jest złe, i to złe do szpiku kości? Ale przecież nie potrafię robić nic innego, w tym jestem najlepsza. Kiedy wykorzystuję moją siłę jestem podekscytowana i szczęśliwa, jednak mam świadomość, że to co robię jest złe (dziękuję Ci mamo). Mimo wszystko chcę czuć tę potęgę, to ode mnie wszystko zależy, zdobędę Olimp i pójdę w ślady ojca, chcę być boginią, ludzie są słabi, to bogowie żyją wiecznie.

Przekleństwo. Moje pochodzenie to przekleństwo, bo jak inaczej mogę nazwać tę sytuację, gdzie stoję pomiędzy dwoma światami, nie pasując do żadnego z nich. Jestem potomkinią boga wojny i zwykłej śmiertelniczki, zrodzoną z ich namiętności. Ale muszę w końcu podjąć decyzję, zdefiniować to kim, a właściwie czym jestem. Dzięki ojcu posiadam moc, nie taką o której można marzyć,...

Otwieram oczy i budzę się.
Znów następy dzień, tym razem inny niż wszystkie.
Po wczorajszej kłótni na Olimpie mam już dosyć. Ciągle tylko sprzeczki i intrygi, które działają na moje nerwy.
Życie na ziemi wydaje się lepsze. Ludzie żyją z dnia na dzień, czekając co im życie przyniesie. Każdy jest taki sam, nikt nie różni się zbytnio od nikogo. Nie to co tu. Z ojcem żyje się dobrze, ale chcę spróbować czegoś nowego. O tyle dobrego, że moja matka była człowiekiem. Rodzina z jej strony nadal żyje i właśnie dziś do nich idę. Nie boję się. Jestem tego pewien. Już podjąłem decyzję.
Jak wiecie już pare razy tam byłem i pomogłem śmiertelnikom. Moja "moc" muzyki szybko działała na ludzi kojąco. Mniej kłótni - przez co żyło się lepiej, i ten uśmiech an ich twarzach.
Tutaj jestem niepotrzebny, bo jak wiadomo, moja moc nie działa na innych bogów i półbogów.
Więc czas wstać i potwierdzić moją decyzje do rady. Za długo się nad tym rozmyślam, już wiem czego chcę.
Może stracę moc, ale będę jak inni. Są inne sposoby na poprawę humoru.
Sprawię, że znów ludzie byli uśmiechnięci. Nie wiem jeszcze jak, ale tego dokonam.
Wkraczając do wielkiej hali już jestem pewny...

Otwieram oczy i budzę się.
Znów następy dzień, tym razem inny niż wszystkie.
Po wczorajszej kłótni na Olimpie mam już dosyć. Ciągle tylko sprzeczki i intrygi, które działają na moje nerwy.
Życie na ziemi wydaje się lepsze. Ludzie żyją z dnia na dzień, czekając co im życie przyniesie. Każdy jest taki sam, nikt nie różni się zbytnio od nikogo. Nie to co tu. Z ojcem żyje się...

Jestem córką Mojry. Porzucona w dzieciństwie i wychowaną przez obcych ludzi, którzy zapewnili mi dom, ciepło rodzinne i namiastkę normalności. Namiastkę, ponieważ ze mną zawsze było coś nie tak. Odkryłam to podczas śmierci cioci. Ciocia bardzo długo chorowała, podczas jednego z spotkań nagle uświadomiłam sobie, że ciocia prosi mnie o pomoc w skróceniu cierpienia. Nie wiedziałam co mam zrobić. Nagle samo się stało. Podeszłam do niej, spokojnym głosem zaczęłam do niej mówić. Ciocia zasnęła z uśmiechem snem wiecznym. Jak ja to zrobiłam? Do dnia dzisiejszego sama nie wiem jak to działa. Ale pomogłam wielu ludziom na granicy... Skracam im męki i ułatwiam przejście. Pozostanę na ziemi, aby pomagać cierpiącym w ich chorobie.

Jestem córką Mojry. Porzucona w dzieciństwie i wychowaną przez obcych ludzi, którzy zapewnili mi dom, ciepło rodzinne i namiastkę normalności. Namiastkę, ponieważ ze mną zawsze było coś nie tak. Odkryłam to podczas śmierci cioci. Ciocia bardzo długo chorowała, podczas jednego z spotkań nagle uświadomiłam sobie, że ciocia prosi mnie o pomoc w skróceniu cierpienia. Nie...

Odkąd pamiętam służyłam na Olimpie, jak wszystkie moje siostry. Nie znam innego życia, ale jako jedyna dostałam szansę na to by coś odmienić.
Zaczęło się niewinnie. Jedna z córek Bogini (nie wiem, czy wolno mi o tym mówić, więc na wszelki wypadek nie użyję imion) odkryła, że zamiast boskich mocy posiada dar inspirowania innych (jak każda Muza). Niby nic wielkiego, lecz nie jesteśmy zbyt poważane przez bóstwa, dlatego zrobiła się afera. Przeprowadzono szereg testów i okazało się, że mam wybór (bo oprócz inspirowania potrafię też wpływać na rośliny i zwierzęta). Dostałam ultimatum. Zostać boginią i przez resztę życia patrzeć jak moje siostry spoglądają na mnie z zazdrością, a bóstwa wyrażają lekką pogardę, bądź odejść do świata ludzi. Tam nikt o mnie nie słyszał, a tu każdy już wyrobił sobie opinię na mój temat (w większości niezbyt chwalebną). Na Olimpie trzymała mnie rodzina, a na Ziemi nie miałam nikogo. Teraz już mam ziemskie życie, chociaż na pozór niezbyt różni się od moich początków, ale to już inna historia.

Odkąd pamiętam służyłam na Olimpie, jak wszystkie moje siostry. Nie znam innego życia, ale jako jedyna dostałam szansę na to by coś odmienić.
Zaczęło się niewinnie. Jedna z córek Bogini (nie wiem, czy wolno mi o tym mówić, więc na wszelki wypadek nie użyję imion) odkryła, że zamiast boskich mocy posiada dar inspirowania innych (jak każda Muza). Niby nic wielkiego, lecz nie...

Od zawsze wiedziałam, że jestem półboginią. Mój ojciec, Hefajstos, nie słuchał się nikogo jeśli chodziło o mnie. Byłam jego oczkiem w głowie i wychowywał mnie w okolicy samych bogów zamiast zostawić mnie na ziemi. Od dziecka też powtarzał mi, że jestem wyjątkowa nawet na boskie standardy. Ogień, którym mogłam władać potrafił sparzyć nawet bogów. Kiedy dorosłam widziałam jak wykluczona jestem ze społeczeństwa moich pobratymców. Wszyscy bali się tego co mogłam im zrobić, nieważne, że nie chciałam krzywdzić. Wszystko zmieniło się jednak kiedy zmarł mój ojciec. Wtedy dostałam wybór, byłam jego najstarszą spadkobierczynią więc mogłam zostać bogiem na jego miejsce. Nie miałam wyboru. Dowiedziałam się, że mój ojciec został zamordowany przez własnych braci i siostry. Czemu chcieli teraz dać na tron dziewczynę, której się bali? Chcieli mnie zabić albo myśleli, że nie jestem tak niebezpieczna jak nieugięty Hefajstos. Nie dam im tej satysfakcji, nie będę łatwą zdobyczą. Zemszczę się. Zostanę bogiem... i spalę ich wszystkich.

Od zawsze wiedziałam, że jestem półboginią. Mój ojciec, Hefajstos, nie słuchał się nikogo jeśli chodziło o mnie. Byłam jego oczkiem w głowie i wychowywał mnie w okolicy samych bogów zamiast zostawić mnie na ziemi. Od dziecka też powtarzał mi, że jestem wyjątkowa nawet na boskie standardy. Ogień, którym mogłam władać potrafił sparzyć nawet bogów. Kiedy dorosłam widziałam jak...