To wyjątkowe zdjęcie zrobiła nam Pani na szczycie góry, którą udało nam się zdobyć. Pani żartem powiedziała:
- Zrobię wam pamiątkowe zdjęcie za jedyne pięć euro. Ale w sumie dzisiaj jest promocja to niech będzie za darmo.
A my tacy uśmiechnięci i szczęśliwi do granic wytrzymałości. Ten kadr pokazuje jak mocno byliśmy z siebie dumni.
Spoceni, zmęczeni - ale tego nie było widać. Przytuleni do siebie z ognikami spełnienia w oczach. Moja ręka z pokaleczonymi od skał palcami zwisała wzdłuż ciała. Za nami tabliczka z oznaczeniem szczytu i szlaku.
To zdjęcie jest dla mnie wszystkim, bo wspieraliśmy się na każdym kroku, nawet wtedy, gdy powoli wątpiliśmy we własne siły.
Chwila jedyna w swoim rodzaju, do której wracam z uśmiechem na twarzy. I wiem też, że jest podsumowaniem naszego wzajemnego szacunku do siebie.

To wyjątkowe zdjęcie zrobiła nam Pani na szczycie góry, którą udało nam się zdobyć. Pani żartem powiedziała:
- Zrobię wam pamiątkowe zdjęcie za jedyne pięć euro. Ale w sumie dzisiaj jest promocja to niech będzie za darmo.
A my tacy uśmiechnięci i szczęśliwi do granic wytrzymałości. Ten kadr pokazuje jak mocno byliśmy z siebie dumni.
Spoceni, zmęczeni - ale tego nie było...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Uchwycony moment to Noc Świętojańska gdzieś daleko na emigracji. Polonia bawi się na koncercie polskiej muzyki folkowej. Roztańczony tłum ludzi z rozdziawionymi ustami - świetnie się bawią albo śpiewają razem z zespołem. To Noc Kupały, mam na głowie wianek, zatem jestem panną na wydaniu. A przy okazji także skrzypaczką w tym zespole. Za mną, jakby na drugim planie, wysoki i przystojny puzonista. To jest nasze ostatnie zdjęcie jako singli. Od tego czasu staliśmy się nierozłączni i przeżywamy nasze "długo i szczęśliwie".

Uchwycony moment to Noc Świętojańska gdzieś daleko na emigracji. Polonia bawi się na koncercie polskiej muzyki folkowej. Roztańczony tłum ludzi z rozdziawionymi ustami - świetnie się bawią albo śpiewają razem z zespołem. To Noc Kupały, mam na głowie wianek, zatem jestem panną na wydaniu. A przy okazji także skrzypaczką w tym zespole. Za mną, jakby na drugim planie, wysoki i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ja i mój kolega w piaskownicy - robimy babki z pasku. zdjęcie zrobione w lipcu 1999 r. Przez wiele lat te zdjęcie było po prostu w albumie jednym z wielu z mojego dzieciństwa. Dziś jest centralnym punktem kolażu powieszonego na ścianie. Dlaczego? To moje pierwsze zdjęcie z moim obecnym narzeczonym. Jako 5-laki byliśmy w sobie bardzo zakochani, a nawet już wtedy byliśmy w związku. Potem niestety musieliśmy się rozstać - różne szkoły podstawowe. Ciężka sprawa!:D Wielka miłość powróciła, kiedy spotkaliśmy się w liceum i trwa do dziś. Jest to moje ulubione zdjęcie. Mam do niego ogromny sentyment.

Ja i mój kolega w piaskownicy - robimy babki z pasku. zdjęcie zrobione w lipcu 1999 r. Przez wiele lat te zdjęcie było po prostu w albumie jednym z wielu z mojego dzieciństwa. Dziś jest centralnym punktem kolażu powieszonego na ścianie. Dlaczego? To moje pierwsze zdjęcie z moim obecnym narzeczonym. Jako 5-laki byliśmy w sobie bardzo zakochani, a nawet już wtedy byliśmy w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zdjęcie z ręki jak to mówi młode pokolenie. Na nim dwie uśmiechnięte od ucha do ucha dziewczyny, ubrudzone od stóp do głów kolorami: zielenią i różem. Takie dorosłe, a czułyśmy się wtedy jak dzieci, którym ktoś pozwolił taplać się w błocie. Przyjaciółki, które dziś choć są daleko od siebie zawsze o sobie pamiętają. Ten kadr każdego dnia przypomina mi jak ważna w życiu człowieka jest przyjaźń i jak wiele pozytywnych wibracji jest nam w stanie dać.

Zdjęcie z ręki jak to mówi młode pokolenie. Na nim dwie uśmiechnięte od ucha do ucha dziewczyny, ubrudzone od stóp do głów kolorami: zielenią i różem. Takie dorosłe, a czułyśmy się wtedy jak dzieci, którym ktoś pozwolił taplać się w błocie. Przyjaciółki, które dziś choć są daleko od siebie zawsze o sobie pamiętają. Ten kadr każdego dnia przypomina mi jak ważna w życiu...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moje ulubione zdjęcie przedstawia dwie najbliższe mi osoby - mojego Męża i Córeczkę, ale jeszcze nie nagrodzoną, bo zrobione zostało w 6 miesiącu ciąży. Mąż obejmuje brzuszek, oboje mamy duże, szczere uśmiechy i niecierpliwość w sercu - jeszcze 3 miesiące do rozwiązania. Niby tylko, a dla nas aż ;-)

Moje ulubione zdjęcie przedstawia dwie najbliższe mi osoby - mojego Męża i Córeczkę, ale jeszcze nie nagrodzoną, bo zrobione zostało w 6 miesiącu ciąży. Mąż obejmuje brzuszek, oboje mamy duże, szczere uśmiechy i niecierpliwość w sercu - jeszcze 3 miesiące do rozwiązania. Niby tylko, a dla nas aż ;-)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Moje ulubione zdjęcie zostało zrobione dokładnie rok temu – we wrześniu – nad morzem. Jesteśmy na nim ja i moja starsza siostra. Obie wpatrzone w obiektyw z uśmiechem błąkającym się na ustach i wcale nie były to uśmiechy wymuszone! Akurat tak się złożyło, że wspominałyśmy najlepsze „wygłupy” z dzieciństwa, ja wyciągnęłam szybko telefon i zrobiłam nam zdjęcie. Żadnego pozowania, żadnego ustawiania kadru tak, by było „idealnie”. Żadnego myślenia o tym, by to zdjęcie wstawić na jakiś portal społecznościowy, co – niestety – w ostatnich czasach jest dość modne. Zdjęcie przedstawiało tylko nas, kawałek mola w Sopocie i falujące morze. Uwielbiam patrzeć na to zdjęcie, bo przypomina mi wspaniały czas, jaki spędziłyśmy razem, gdy jeszcze nie musiałam się dzielić moją siostrą z nikim innym. To był nasz ostatni wspólny wyjazd, zanim poznała miłość swojego życia i wyjechała za granicę. Teraz, gdy raz na jakiś czas ją odwiedzam, wiem, że nie jesteśmy już same, że już nie wróci ten czas, gdy byłyśmy tylko ona i ja, i nasze wspólne troski i zmartwienia. To zdjęcie przypomina mi nie tylko cudowne, beztroskie chwile, ale także to, że wszystko kiedyś się kończy. Życie nie stoi w miejscu i razem z nim trzeba ruszyć dalej.

Moje ulubione zdjęcie zostało zrobione dokładnie rok temu – we wrześniu – nad morzem. Jesteśmy na nim ja i moja starsza siostra. Obie wpatrzone w obiektyw z uśmiechem błąkającym się na ustach i wcale nie były to uśmiechy wymuszone! Akurat tak się złożyło, że wspominałyśmy najlepsze „wygłupy” z dzieciństwa, ja wyciągnęłam szybko telefon i zrobiłam nam zdjęcie. Żadnego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jedno. wykonane niedawno. drżącą ręką. ledwo udało się je wykonać. mężczyzn nie wpuszczają w to miejsce, ale jemu się udało. zmęczona przytulam równie zmęczonego maluszka. On przeciął pępowinę, a moje oczy mówią: zobacz, jest zdrowy! i już po chwili są pełne łez. Na piersi leży mój drugi, tym razem zdrowo urodzony, syn. Leży cicho i spokojnie, wsłuchuje się w rytm mojego rozpędzonego serca. On ukradkiem uchyla okulary i pod osłoną uśmiechu ociera kilka niezwykle ciężkich kropel łez. Z tego momentu wyławiają nas słowa młodej położnej: tato, zrób zdjęcie!
Niearanżowane zdjęcie życia. nowego życia. Chwila ujęta w nieskończoności telefonicznych pikseli, fotografia na zawsze wdrukowana w moją pamięć. Oto narodził się syn, oto narodziła się ponownie matka.

Jedno. wykonane niedawno. drżącą ręką. ledwo udało się je wykonać. mężczyzn nie wpuszczają w to miejsce, ale jemu się udało. zmęczona przytulam równie zmęczonego maluszka. On przeciął pępowinę, a moje oczy mówią: zobacz, jest zdrowy! i już po chwili są pełne łez. Na piersi leży mój drugi, tym razem zdrowo urodzony, syn. Leży cicho i spokojnie, wsłuchuje się w rytm mojego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kamil i ja - na zdjęciu tańczymy, przybierając akurat dziwną pozę. To moje ulubione zdjęcie.
Pokazuje nasze dusze- niby zwariowane, a jednak w głębi tli się żar nieśmiałości i wrażliwości. Nigdy nie lubiliśmy pozować do zdjęć.
Zawsze nam się wydaje,że nie wychodzimy na nich atrakcyjnie.
To zdjęcie także nie jest jakieś wyjątkowo piękne. Ukazuje po prostu magię chwili...Taniec, w którym możemy na chwilę zapomnieć o wszelkich troskach dnia codziennego i beztrosko się powygłupiać...
Taniec to nasza pasja, chociaż tak rzadko mamy okazję tańczyć...Jednak już za miesiąc na naszym weselu pokażemy wszystkim,że taniec jest także formą wyrażania bezgranicznej miłości...
Już nie mogę się doczekać :-)

Kamil i ja - na zdjęciu tańczymy, przybierając akurat dziwną pozę. To moje ulubione zdjęcie.
Pokazuje nasze dusze- niby zwariowane, a jednak w głębi tli się żar nieśmiałości i wrażliwości. Nigdy nie lubiliśmy pozować do zdjęć.
Zawsze nam się wydaje,że nie wychodzimy na nich atrakcyjnie.
To zdjęcie także nie jest jakieś wyjątkowo piękne. Ukazuje po prostu magię...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To zdjęcie z nocy Sylwestrowej, On puszczający oczko do obiektywu z uśmiechem od ucha do ucha, ja z ustami na Jego policzku i wzrokiem utkwionym w "oko" aparatu... Nasze błyszczące i śmiejące się spojrzenia, które wyrażają wszystko... szczęście, miłość, zaufanie... To najpiękniejsze zdjęcie jakie widziałam, jakie mam i na którym jesteśmy my... zanim przekorny los sprawił, że musiał odejść na zawsze, ale wiem, że z góry nadal patrzy i uśmiecha się w ten sam sposób...

To zdjęcie z nocy Sylwestrowej, On puszczający oczko do obiektywu z uśmiechem od ucha do ucha, ja z ustami na Jego policzku i wzrokiem utkwionym w "oko" aparatu... Nasze błyszczące i śmiejące się spojrzenia, które wyrażają wszystko... szczęście, miłość, zaufanie... To najpiękniejsze zdjęcie jakie widziałam, jakie mam i na którym jesteśmy my... zanim przekorny los sprawił,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ja siedząca na środku podwórka u babci, malutka. Tata, który mnie pilnuje i zerka, żebym sobie krzywdy nie zrobiła. On w charakterystycznym różowym swetrze, którego ja w ogóle nie pamiętam siedzi na schodkach, z których zawsze go pamiętam. A ja w biało zielonym kombinezonie na środku podwórka wśród kur, bo babcia prowadzi niewielkie gospodarstwo. Jest lato, ciepło.
Właśnie to zdjęcie ma dla mnie ogromne znaczenie. Mała dziewczynka bawiąca się ze swoim tatą. Tatą z którym zawsze miałam dobry kontakt, mimo że zdarzały nam się też i nieporozumienia i zgrzyty. Stanowiliśmy świetną drużynę i wiele rzeczy robiliśmy razem. Byłam taką córunią tatunia :)
Zawsze to zdjęcie lubiłam, teraz jest dla mnie najważniejsze, bo jego już nie ma. Już nic razem nie zrobimy, a ono przypomina cudowne czasy. Przypomina mi jak było pięknie i jak bardzo go kocham.

Ja siedząca na środku podwórka u babci, malutka. Tata, który mnie pilnuje i zerka, żebym sobie krzywdy nie zrobiła. On w charakterystycznym różowym swetrze, którego ja w ogóle nie pamiętam siedzi na schodkach, z których zawsze go pamiętam. A ja w biało zielonym kombinezonie na środku podwórka wśród kur, bo babcia prowadzi niewielkie gospodarstwo. Jest lato, ciepło.
Właśnie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej