Jest takie zdjęcie, jeszcze z liceum. Pada deszcz, a my stoimy pod wielkim parasolem. Kolorowy parasol trzyma ON: niebieskooki blondyn, w białej koszuli i ciemnym płaszczu. Jest wyższy ode mnie robi głupią minę, a jego oczy błyszczą przekornie. Obok stoję ja w czarnej sukience, niedbale narzuconym płaszczu i owinięta apaszką. Śmieję się szeroko, a oczy przysłania mi za długa grzywka. Patrzę na blondyna, a on spogląda na mnie. Jestem szczęśliwa. To taka mlodzieńcza miłość, już relikt przeszłości. Ale ciągle wracam do niej z sentymentem.

Jest takie zdjęcie, jeszcze z liceum. Pada deszcz, a my stoimy pod wielkim parasolem. Kolorowy parasol trzyma ON: niebieskooki blondyn, w białej koszuli i ciemnym płaszczu. Jest wyższy ode mnie robi głupią minę, a jego oczy błyszczą przekornie. Obok stoję ja w czarnej sukience, niedbale narzuconym płaszczu i owinięta apaszką. Śmieję się szeroko, a oczy przysłania mi za...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Władysławowo 2011. Na zdjęciu znalazłem się Ja i dziewczyna, którą poznałem nad Morzem. O wszystkim decydował przypadek. Spośród milionów młodych Polaków, wybrano 12 finalistów do konkursu ekonomicznego. Los chciał, żebym znalazł się w tej dwunastce. Jechałem w nieznane. Poznałem tam dziewczynę, której się podobałem i z wzajemnością. Myślałem, że to była już miłość od pierwszego wejrzenia. Zrobiłem sobie zdjęcie z najpiękniejszą dziewczyną jaką spotkałem w życiu, lecz to nie była miła historia, okazało się, że dziewczyna była tak zwaną latawicą. Mogła się znaleźć w ramionach każdego, i tak było. Dlaczego to zdjęcie jest wyjątkowe? Kiedy poznałem Michalinę, nie potrafiłem być przy niej nieśmiały, wreszcie zamiast grzać ławę, tańczyłem z nią do białego rana, szeptałem do ucha czułe słowa i pisałem nawet o niej wiersze. Jednak co dobre, musiało się szybko skończyć. Gdy wróciłem do domu, od tamtej pory już nigdy jej nie spotkałem, ani nic nie usłyszałem. Pewnie jest gdzieś w Chicago, bo to światowa dziewczyna, ale do dziś mam wspólne zdjęcie, gdyż ilustruje moment, kiedy byłem szczęśliwy, chociaż przez chwilę…Szczerze byłem albo i wciąż jestem bardzo nieśmiałym człowiekiem, ale przy kimś takim jak Misia, stawałem się kimś lepszym. Jednak nie żałuję, że już nie mam z nią kontaktu, bo jak mówiłem kokietowała każdego niczym Izabela Łęcka. Ja naiwnie wierzę, że spotkam kogoś podobnego, kto jednak będzie szczery w uczuciach! :)Zdjęcie z Michaliną obecnie znajduje się w książce, gdzie wpisała mi się pamiątkowo. To moja „relikwia” - ,,Przygody Jonatana”.

Władysławowo 2011. Na zdjęciu znalazłem się Ja i dziewczyna, którą poznałem nad Morzem. O wszystkim decydował przypadek. Spośród milionów młodych Polaków, wybrano 12 finalistów do konkursu ekonomicznego. Los chciał, żebym znalazł się w tej dwunastce. Jechałem w nieznane. Poznałem tam dziewczynę, której się podobałem i z wzajemnością. Myślałem, że to była już miłość od...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Stoimy na molo nad morzem w Unieściu. Słońce powoli zachodzi ale nadal jest ciepło, w końcu jest sierpień. Jesteśmy zwróceni w swoją stronę, całujemy się delikatnie. On ma na sobie beżowe spodnie i lekki, biały t-shirt z długim rękawem pociągniętym do łokci. Ja natomiast długa, letnią sukienkę na ramiączkach, również białą. Wiatr pięknie ją układa. We włosach mam biały kwiat, a w dłoni kolorowy bukiet. Oboje jesteśmy boso. Jeszcze kilka godzin wcześniej byliśmy nażeczeństwem, teraz stoimy jako mąż i żona. Wzięliśmy ślub nad morzem, na urlopie. Moim świadkiem była dziewczyna u której wynajmowaliśmy pokój, męża natomiast kolega który przyjechał na kilka dni. To właśnie on robił to zdjęcie.

Stoimy na molo nad morzem w Unieściu. Słońce powoli zachodzi ale nadal jest ciepło, w końcu jest sierpień. Jesteśmy zwróceni w swoją stronę, całujemy się delikatnie. On ma na sobie beżowe spodnie i lekki, biały t-shirt z długim rękawem pociągniętym do łokci. Ja natomiast długa, letnią sukienkę na ramiączkach, również białą. Wiatr pięknie ją układa. We włosach mam biały...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To jedyne zdjęcie, na którym jestem razem z Nim. Nasz romans trwał tylko cztery miesiące, ale ja zakochałam się w Nim do szaleństwa. Mimo że od tego czasu minęło już ponad półtora roku, nadal czasem o Nim myślę.
Fotografia jest słabej jakości, wykonana kamerką internetową. Tło jest ciemne (zdjęcie zrobiono późnym wieczorem). Jesteśmy oświetleni znajdującym się za kadrem źródłem światła, które odbija się w lewym szkiełku jego okularów w prostokątnej, czarnej oprawce. Siedzi w lewym dolnym rogu, widać go tylko do obojczyków. Nie ma na sobie koszulki. Ja nachylam się za nim, wypełniając środkową część kadru, i uśmiecham się do obiektywu, odsłaniając zęby. Moje włosy są rozpuszczone, mam umalowane oczy, a na sobie białą koszulkę bez rękawów. Wyciągam przed siebie rękę, ale dłoń jest zupełnie rozmazana – miałam na niej mojego szczurka, który okrutnie wiercił się w momencie robienia zdjęcia. Za moimi plecami, w prawym rogu, widać zarys wiszącego na suficie żyrandola.
On unosi zawadiacko brew, przez co na jego czole tworzy się pięciolinia zmarszczek. Prawą połowę twarzy ma zasłoniętą trzymaną w ręku filiżanką, z której upija łyk. Filiżanka jest jasnożółta, żłobiona, z zielonym uszkiem w kształcie pnącza. Wyraźnie widać tylko jedno jego oko – ciemnopiwne.

To jedyne zdjęcie, na którym jestem razem z Nim. Nasz romans trwał tylko cztery miesiące, ale ja zakochałam się w Nim do szaleństwa. Mimo że od tego czasu minęło już ponad półtora roku, nadal czasem o Nim myślę.
Fotografia jest słabej jakości, wykonana kamerką internetową. Tło jest ciemne (zdjęcie zrobiono późnym wieczorem). Jesteśmy oświetleni znajdującym się za kadrem...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moje ulubione zdjęcie zrobione telefonem ze średniej jakości aparatem w pociągu. Przedział był pusty, akurat szykowałam się z babcią do wysiadania. Byłyśmy już ubrane w kurtki (pora zimowa przed Bożym Narodzeniem), stanęłyśmy przed lustrem w przedziale i zrobiłyśmy "selfie". To była pierwsza podróż pociągiem tylko z babcią (dziadek umarł) i też ostatnia. Na zdjęciu widać nasze uśmiechnięte buzie pomimo długiej jazdy. Zdjęcie mam ustawione jako tapeta w telefonie i zawsze mogę sobie przypomnieć tę radosną chwilę.

Moje ulubione zdjęcie zrobione telefonem ze średniej jakości aparatem w pociągu. Przedział był pusty, akurat szykowałam się z babcią do wysiadania. Byłyśmy już ubrane w kurtki (pora zimowa przed Bożym Narodzeniem), stanęłyśmy przed lustrem w przedziale i zrobiłyśmy "selfie". To była pierwsza podróż pociągiem tylko z babcią (dziadek umarł) i też ostatnia. Na zdjęciu widać...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moje ukochane zdjęcie to ja i oni 18 lat temu. Trzy bliskie mojemu sercu osoby i ja.
Z prawej strony mama. Wpatruje się w obiektyw łagodnym spojrzeniem. Na jej delikatnej twarzy widać lekki uśmiech. Przypomina trochę kobietę z obrazu Leonarda da Vinci. Jest piękna.
Po jej lewej stronie tata. Wygląda jakby miał zamknięte oczy, ale tak naprawdę spogląda w dół. Również delikatnie się uśmiecha, ale jest to prawie niezauważalne, bo jego usta lekko przysłaniają wąsy. Rękoma obejmuje mamę i chłopca bo jego lewej stronie. To mój brat, który w tamtej chwili był pięcioletnim urwisem. Wielkimi oczami patrzy na mamę i chyba nie do końca rozumie, co się dzieje. Trzyma za rączkę małe dziecko. To ja. Leżę na rękach mamy. To dlatego mama się tak uśmiecha i to na mnie spogląda tata.
W tle widać stary telewizor, meblościankę, półki i rośliny. Jesteśmy w domu. Ale to nie wystrój i nie budynek jest prawdziwym domem. To MY jesteśmy domem.

Moje ukochane zdjęcie to ja i oni 18 lat temu. Trzy bliskie mojemu sercu osoby i ja.
Z prawej strony mama. Wpatruje się w obiektyw łagodnym spojrzeniem. Na jej delikatnej twarzy widać lekki uśmiech. Przypomina trochę kobietę z obrazu Leonarda da Vinci. Jest piękna.
Po jej lewej stronie tata. Wygląda jakby miał zamknięte oczy, ale tak naprawdę spogląda w dół. Również...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To wyjątkowe zdjęcie przedstawia nas na tle mostu Tower Bridge w Londynie w okrągłe urodziny mojej żony. Ten weekendowy wypad zaplanowałem kilka miesięcy wcześniej w zupełnej tajemnicy dla całej naszej czwórki tj. razem z nastoletnią córką i synem. Nocowaliśmy w hotelu Notting Hill, gdzie mieliśmy dwa pokoje, ale niestety obydwa łóżka były podwójne z pojedynczą kołdrą i musiałem spać z synem, a żona z córką. To było dla mnie wielkie rozczarowanie, że rezerwacja mnie nie ostrzegła, bo cały czas marzyłem o poranku z żoną. Rozczarowujące też były zimne śniadania w zimnej piwnicy. Za to msza w same rodziny udała się nadspodziewanie, bo była śpiewana z chórem ministrantów. Mimo, że mieliśmy mało czasu udało nam się sporo zwiedzić. Podobnie Science Museum, gdzie byliśmy ze względu na dzieci. Najważniejsze, że wszystko nam się spięło chociaż z trudem zdążyliśmy na odlot. Ostatecznie zdjęcie ozdobiło nasz szklany zegar robiony na internetowe zamówienie, a on odmierza czas w hallu wejściowym naszego domku.

To wyjątkowe zdjęcie przedstawia nas na tle mostu Tower Bridge w Londynie w okrągłe urodziny mojej żony. Ten weekendowy wypad zaplanowałem kilka miesięcy wcześniej w zupełnej tajemnicy dla całej naszej czwórki tj. razem z nastoletnią córką i synem. Nocowaliśmy w hotelu Notting Hill, gdzie mieliśmy dwa pokoje, ale niestety obydwa łóżka były podwójne z pojedynczą kołdrą i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wpatrzeni w swoje oczy, uśmiechamy się do siebie.
On nade mną pochylony, ja głowę lekko unoszę.
Twarze nasze są blisko, a delikatna przestrzeń między nimi jest wypełniona czymś niezwykłym, połączona niewidzialną nicią.
A w oczach niemal dostrzegalne są iskry.

To zdjęcie istnieje. „Stworzone” przypadkowo w tańcu na naszym weselu.
Uwielbiam je.
I chociaż nie było ono pozowane, przygotowywane itp. to, właśnie to zdjęcie, to jedno uchwycone spojrzenie, mówi więcej niż wiele słów o naszej miłości.

Wpatrzeni w swoje oczy, uśmiechamy się do siebie.
On nade mną pochylony, ja głowę lekko unoszę.
Twarze nasze są blisko, a delikatna przestrzeń między nimi jest wypełniona czymś niezwykłym, połączona niewidzialną nicią.
A w oczach niemal dostrzegalne są iskry.

To zdjęcie istnieje. „Stworzone” przypadkowo w tańcu na naszym weselu.
Uwielbiam je.
I chociaż nie było ono...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

26.02.2015 - pierwszy raz widzimy się z naszym synkiem, możemy go do woli tulić, całować, a każda minuta niesie ze sobą ogromz szczęścia i miłości, zarówno do nowego członka naszej małej rodziny, jak i do siebie nawzajem. Na salę wchodzi szwagier i pstryka nam zdjęcie...
Kadr jest tak ujęty, że eksploduje na nim życie, tak bardzo kontrastujące z odrapanymi ścianami starej porodówki. Mąż z rozczuleniem wpatruje się w trzymanego w dłoniach pierworodnego, ja chłonąca ten sielski obraz całą sobą - fotografia jest magnetyzująca, przykuwa wzrok i mówi wiele o uczuciach, które wtedy w nas wrzały.

26.02.2015 - pierwszy raz widzimy się z naszym synkiem, możemy go do woli tulić, całować, a każda minuta niesie ze sobą ogromz szczęścia i miłości, zarówno do nowego członka naszej małej rodziny, jak i do siebie nawzajem. Na salę wchodzi szwagier i pstryka nam zdjęcie...
Kadr jest tak ujęty, że eksploduje na nim życie, tak bardzo kontrastujące z odrapanymi ścianami starej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

 [authorPhoto]89660|Agnieszka Olejnik[/authorPhoto] Agnieszka Olejnik[authorLink]89660|Agnieszka Olejnik[/authorLink]
 [authorPhoto]115709|Dorota Milli[/authorPhoto] Dorota Milli[authorLink]115709|Dorota Milli[/authorLink]
Szukam właśnie ciebie[bookLink]4846365|Szukam właśnie ciebie[/bookLink]
To jedno zdjęcie [bookLink]4848009|To jedno zdjęcie [/bookLink]
To jedno zdjęcie[bookLink]4848009|To jedno zdjęcie[/bookLink]

 [authorPhoto]89660|Agnieszka Olejnik[/authorPhoto] Agnieszka Olejnik[authorLink]89660|Agnieszka Olejnik[/authorLink]
 [authorPhoto]115709|Dorota Milli[/authorPhoto] Dorota Milli[authorLink]115709|Dorota Milli[/authorLink]
Szukam właśnie ciebie[bookLink]4846365|Szukam właśnie ciebie[/bookLink]
To jedno zdjęcie [bookLink]4848009|To jedno zdjęcie [/bookLink]
To jedno...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej