Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

MariaAntonina
poetyczna
Monika
mangusta
MagdaMaj

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

MariaAntonina
poetyczna
Monika
mangusta
MagdaMaj

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Zdjęcie z dzieciństwa, na którym jestem razem z młodszą siostrą. Przytulamy się i śmiejemy, oczywiście pokazując brak niektórych zębów. ;) Gdy byłyśmy małe, więcej czasu poświęcałyśmy na sprzeczki niż na okazywanie uczuć, dlatego zdjęcie przedstawia naprawdę wyjątkową sytuację i nic dziwnego, że nasi rodzice chwycili po aparat, gdy tylko dostrzegli chwilowe porozumienie. Wyglądamy jak małe aniołki i chyba nikt by się nie domyślił, że w rzeczywistości nie byłyśmy takie grzeczne.

Obecnie moje relacje z siostrą układają się świetnie, wiemy, że możemy na siebie liczyć, a fotografia jest chyba moją ulubioną pamiątką z dzieciństwa - miło sobie przypomnieć swoją wesołą dziecięcą buzię i te szalone zabawy. ;)

Zdjęcie z dzieciństwa, na którym jestem razem z młodszą siostrą. Przytulamy się i śmiejemy, oczywiście pokazując brak niektórych zębów. ;) Gdy byłyśmy małe, więcej czasu poświęcałyśmy na sprzeczki niż na okazywanie uczuć, dlatego zdjęcie przedstawia naprawdę wyjątkową sytuację i nic dziwnego, że nasi rodzice chwycili po aparat, gdy tylko dostrzegli chwilowe porozumienie....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jednym z moich ulubionych zdjęć jest to, na którym mój dziadek trzyma mnie- wtedy niemowlaka, na rękach. Zdjęcie jest czarno białe, co nadaje mu klimatu, zrobione w zbliżeniu i na głównym planie widać jak ja i dziadek stykamy się policzkami. Ja mam taką uroczą poważną minę, a dziadek jest uśmiechnięty. Cieszył się, bo jego pierwsza (wtedy jeszcze jedyna) wnuczka tego dnia była chrzczona. Jako pięciomiesięczny bobas byłam kompletnie łysa i miałam pulchniutkie policzki. Dziś patrząc na to zdjęcie widzę ogromną miłość dziadka do mnie i radość z posiadania wnuczki. Mam do tej fotki ogromny sentyment. :)

Jednym z moich ulubionych zdjęć jest to, na którym mój dziadek trzyma mnie- wtedy niemowlaka, na rękach. Zdjęcie jest czarno białe, co nadaje mu klimatu, zrobione w zbliżeniu i na głównym planie widać jak ja i dziadek stykamy się policzkami. Ja mam taką uroczą poważną minę, a dziadek jest uśmiechnięty. Cieszył się, bo jego pierwsza (wtedy jeszcze jedyna) wnuczka tego dnia...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zdjęcie, które zdecydowanie jest jednym z najbliższych mojemu sercu, to raczej marnej jakości selfie, zrobione kilka lat temu komórką. Nawet nie wyglądam na nim szczególnie dobrze. A mimo to trzymam je na biurku w pracy i zawsze się do niego uśmiecham.
Oczywiście, jak to zazwyczaj bywa z takimi przedmiotami, tak i za tym kryje się historia. Po ślubie wybraliśmy się z mężem w podróż poślubną, stanowiącą jednocześnie tzw. podróż życia, na inny kontynent. Zwiedzaliśmy miejsca, w których zawsze chciałam się znaleźć. Było pięknie, intensywnie, zyskaliśmy tysiące wspomnień i napstrykaliśmy gigabajty zdjęć.
Skupiliśmy się na zwiedzaniu i nie mieliśmy czasu buszować po internecie i dzielić się fotografiami na portalach społecznościowych. Rodzina jednak niecierpliwiła się, więc zrobiliśmy szybkie zdjęcie przy jednej z atrakcji turystycznych w parku narodowym i wysłaliśmy pocztą elektroniczną do najbliższych.
Los chciał, że niedługo później skradziono nam aparat ze wszystkimi kartami pamięci, czyli całym naszym wyjazdowym dobytkiem fotograficznym... Strata strasznie mnie zabolała i musiało minąć trochę czasu, bym nauczyła się śmiać z tej historii. Teraz powtarzamy z mężem, że przynajmniej mamy powód, by powtórzyć naszą podróż.
I choć uważam, że wspomnienia są po stokroć ważniejsze niż obrazki, to cieszę się, że codziennie towarzyszy mi ta jedna ocalała fotografia wysłana rodzinie.

Zdjęcie, które zdecydowanie jest jednym z najbliższych mojemu sercu, to raczej marnej jakości selfie, zrobione kilka lat temu komórką. Nawet nie wyglądam na nim szczególnie dobrze. A mimo to trzymam je na biurku w pracy i zawsze się do niego uśmiecham.
Oczywiście, jak to zazwyczaj bywa z takimi przedmiotami, tak i za tym kryje się historia. Po ślubie wybraliśmy się z mężem...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Właściwie powinnam znienawidzić to zdjęcie, bo wyszłam fatalnie (co nie dziwi skoro w tamtym momencie byłam przeziębiona). Jakimś cudem byłam naprawdę szczęśliwa (nie tylko uśmiechnięta), a ta fotka stała się ostatnią pamiątką po kimś kto odszedł (poniekąd dosłownie i w przenośni, ale to długa historia). Na fotografii staliśmy w trójkę na molo, w tle zachodzące słońce, a w naszych rękach pyszne lody na patyku (bo dla mnie lody i cola to najskuteczniejsze lekarstwa na przeziębienie chociaż zdaje się to absurdalne). Piękna chwila, niezapomniane wspomnienie i śliczny krajobraz. Niczego tej fotce nie brakuje!

Właściwie powinnam znienawidzić to zdjęcie, bo wyszłam fatalnie (co nie dziwi skoro w tamtym momencie byłam przeziębiona). Jakimś cudem byłam naprawdę szczęśliwa (nie tylko uśmiechnięta), a ta fotka stała się ostatnią pamiątką po kimś kto odszedł (poniekąd dosłownie i w przenośni, ale to długa historia). Na fotografii staliśmy w trójkę na molo, w tle zachodzące słońce, a w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zdjęcie, które mam przed sobą nie jest jakieś szczególne. Ot, dwie osoby stojące przy kuchennym blacie i przygotowujące wspólnie kawę. Ich spojrzenia krzyżują się, wymieniają uśmiechy.

Pamiętam, że byłam wtedy niesamowicie zmęczona po nocce. Zaproponowałeś, że zrobisz mi prawdziwą, mocną kawę, którą przywiozłeś z Izraela, i która z całą pewnością postawi mnie na nogi. To było wtedy, kiedy już istniała między nami ta więź. Stojąc przy blacie, patrzyłam jak odsypujesz kolejną porcję kawy, rozsypując przy tym niezdarnie niewielką ilość. Uparłam się, że chcę dwie łyżeczki, mimo że zapewniałeś, iż jedna wystarczy. Uczulałeś też, żebym piła ostrożnie, aby nie połknąć fusów.

Oczywiście, że połknęłam te cholerne fusy. Oczywiście, że kawa była za mocna – tak strasznie biło mi po niej serce. A może to nie przez kawę serce waliło mi wtedy jak oszalałe?

Patrząc na to zdjęcie, wciąż czuję aromat kawy i posmak tego napięcia, które kiedyś iskrzyło między nami.

Zdjęcie, które mam przed sobą nie jest jakieś szczególne. Ot, dwie osoby stojące przy kuchennym blacie i przygotowujące wspólnie kawę. Ich spojrzenia krzyżują się, wymieniają uśmiechy.

Pamiętam, że byłam wtedy niesamowicie zmęczona po nocce. Zaproponowałeś, że zrobisz mi prawdziwą, mocną kawę, którą przywiozłeś z Izraela, i która z całą pewnością postawi mnie na nogi. To...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moje ulubione zdjęcie było wykonane osiem lat temu. Jest absolutnie najlepsze, chociaż jestem na nim bez makijażu z oczami zalanymi łzami. Lecz były to łzy szczęścia, ogromnej radości, bo w ramionach trzymałam mojego świeżo urodzonego synka. Cud natury największy i najukochaszy, długo wyczekiwany. Zdjęcie dumnie stoi na półce nad łóżkiem. Patrząc na nie wszystko odczuwam jakby to było wczoraj, a mój synuś jest już coraz większy, bardziej samodzielny. Jak dobrze, że fotografie, które potrafią przywołać wspomnienia te bliskie jak i dalekie.

Moje ulubione zdjęcie było wykonane osiem lat temu. Jest absolutnie najlepsze, chociaż jestem na nim bez makijażu z oczami zalanymi łzami. Lecz były to łzy szczęścia, ogromnej radości, bo w ramionach trzymałam mojego świeżo urodzonego synka. Cud natury największy i najukochaszy, długo wyczekiwany. Zdjęcie dumnie stoi na półce nad łóżkiem. Patrząc na nie wszystko odczuwam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jedno zdjęcie z bliską osobą.. ulubione zdjęcie..
Każdy ma zapewne taką fotografię, moja wiąże się z dłuższą historią, piękną, przeplataną łzami radości i smutku, ale ostatecznie kończącą się tragicznie.
Moim ulubionym zdjęciem jest fotografia, w sumie selfie, na którym jesteśmy z moim chłopakiem (wtedy jeszcze nie, teraz już nie).
W tym zdjęciu nie ma nic nadzwyczajnego, dwoje młodych ludzi, uśmiechniętych, siedzi na ławce. Nie jest ono, ani ładne, ani brzydkie, dla odbiorcy bezstronnego jest to po prostu fotka dwójki znajomych podczas spotkania.
Dla mnie jest to jedno z najważniejszych zdjęć w życiu.
Urzekła mnie naturalność tego zdjęcia, radość, która z niego bije, spokój . . Gdy na nie patrzę przywołuję wspomnienia najlepszych dni w życiu.
W ramce jeszcze zamieszczone są koniczynki, nie byle jakie, ale czterolistne, co więcej są to koniczynki, które dostałam od niego.
Życie lubi zaskakiwać, niestety teraz już tylko zostały wspomnienia i to zdjęcie, tak zwyczajne, lecz jednak wyjątkowe wśród innych . . .

Jedno zdjęcie z bliską osobą.. ulubione zdjęcie..
Każdy ma zapewne taką fotografię, moja wiąże się z dłuższą historią, piękną, przeplataną łzami radości i smutku, ale ostatecznie kończącą się tragicznie.
Moim ulubionym zdjęciem jest fotografia, w sumie selfie, na którym jesteśmy z moim chłopakiem (wtedy jeszcze nie, teraz już nie).
W tym zdjęciu nie ma nic nadzwyczajnego,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Niestety nie posiadam żadnego zdjęcia z moją największą miłością, a może faktycznie usunęłam wszystkie gdy bajka prysła... Jednak gdy emocje opadły pozostał mi obraz w głowie. Najcenniejszy moment, który nie byłby ciekawym zdjęciem. Miałby w sobie jednak tyle emocji, że zdjęcie mogłoby wprawiać w płacz każdego, kto by je oglądał. On był silny, starał się nigdy nie potrzebować niczyjej pomocy. Ja mogłabym mu cały świat do stóp przynieść. Jemu zmarła babcia, nigdy nie byłam blisko ze swoją rodziną, ale zaproponowałam pomoc, którą wpierw odrzucił. Kiedy jednak byliśmy na pogrzebie widziałam wszystko, całą jego maskę silnego mężczyzny opadającą tylko przy mnie. To było ponad 2 lata temu, a ja wciąż nie umiem opisać co wtedy czułam. Widok takiego mężczyzny w płaczu potrzebującego w tej chwili siły i oparcia kobiety. Chciałabym aby ktoś uwiecznił to na zdjęciu.

Niestety nie posiadam żadnego zdjęcia z moją największą miłością, a może faktycznie usunęłam wszystkie gdy bajka prysła... Jednak gdy emocje opadły pozostał mi obraz w głowie. Najcenniejszy moment, który nie byłby ciekawym zdjęciem. Miałby w sobie jednak tyle emocji, że zdjęcie mogłoby wprawiać w płacz każdego, kto by je oglądał. On był silny, starał się nigdy nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej