Ja również dziękuję za wyróżnienie :)

Ja również dziękuję za wyróżnienie :)

Dziękuję za wyróżnienie!

Dziękuję za wyróżnienie!

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Mael
BlueSugar
Kinia
Martina
Lancasterka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Mael
BlueSugar
Kinia
Martina
Lancasterka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Niektórzy nazywają to przekleństwem. Rodzina przywykła co prawda do tego typu spraw, nie przeszkadza to jednak babci załamywać nade mną rąk ilekroć przyjdzie pora zbiorów.
Mnie jednak taka sytuacja odpowiada, gdyż dzięki temu mogę kontynuować rodzinną tradycję jako święta Bicho Raro. Znaczy się, jedna z nich.
Dzisiaj przybyli do nas kolejni pielgrzymi. Zwykle są to ludzie dotknięci klątwą lub w inny sposób naznaczeni przez los. Czasem cień kładzie się na ich ciele, czasem na duszy. Tym razem był wśród nich mężczyzna porośnięty w całości mchem. Coś dla mnie.
Zasada jest jedna: krew naszej rodziny pozwala nam zdejmować klątwy, ale tylko dzięki naszym własnym przekleństwom. Dlatego też tylko ja mogłam pomóc temu biedakowi.
Wystarczyło mi go dotknąć. Żadna roślina nie jest w stanie przeżyć spotkania ze mną. Mam zakaz zbliżania się do ogródka i sadu. Mama chowa przede mną swoje paprotki po całym domu. Nawet na pustyni rodzina pilnuje, żebym przypadkiem niczego nie dotykała.
Odkąd udało mi się ususzyć kaktusa i różę pustynną, nie było wątpliwości co jest moim przekleństwem.
Mech tego pątnika nie miał ze mną szans.

Niektórzy nazywają to przekleństwem. Rodzina przywykła co prawda do tego typu spraw, nie przeszkadza to jednak babci załamywać nade mną rąk ilekroć przyjdzie pora zbiorów.
Mnie jednak taka sytuacja odpowiada, gdyż dzięki temu mogę kontynuować rodzinną tradycję jako święta Bicho Raro. Znaczy się, jedna z nich.
Dzisiaj przybyli do nas kolejni pielgrzymi. Zwykle są to ludzie...

Ujrzałam go już z daleka. Siedział na jednym z pagórków niczym na krześle i dumał, oparłszy łokcie na kolanach. Twarz miał ogromnie przygnębioną, ale nie było się czemu dziwić – już kilka razy zdarzyło mu się nieumyślnie kogoś rozdeptać czy też potknąć się o ten czy inny budynek, doszczętnie go rujnując. Całe szczęście, że potrafiłam latać. Zawisłszy w powietrzu tuż przed jego nosem, krzyknęłam, czy mogę mu jakoś pomóc.
Olbrzym usiłował skupić na mnie wzrok, robiąc przy tym zeza oczami wielkimi jak młyńskie koła.
- Chciałbym mieć przyjaciela – odparł nieszczęśliwym tonem. - Gdzie nie zajdę, wszyscy się mnie boją i uciekają w popłochu. A cóż ja mogę poradzić na to, że jestem taki duży?
Z niepokojem zauważyłam, że oczy zachodzą mu łzami. Musiałam działać.
- Wiesz, tak sobie myślę, że w sumie mogłabym się do ciebie przyłączyć na jakiś czas. Z tego, co mi wiadomo, w dalekich górach na krańcu świata żyje jeszcze kilku olbrzymów. Jeśli chcesz, to cię do nich zaprowadzę. Potrafię dostrzec zakrzywienia czasoprzestrzeni i wykorzystać je do szybszego przemieszczania się. Wyczuwam też położenie portali, przez które można się dostać do różnych wymiarów lub podróżować w czasie. Jeśli nie uda się nam znaleźć osady olbrzymów, zawsze mogę ci pomóc przenieść się do czasów Nefilim, choć nie ukrywam, że wolałabym tego uniknąć, bo niestety marnie skończyli, ginąc w potopie. To jak, reflektujesz?
Oczy olbrzyma rozbłysły.
- Ruszajmy natychmiast – odparł, po czym dziarsko się podniósł.

Ujrzałam go już z daleka. Siedział na jednym z pagórków niczym na krześle i dumał, oparłszy łokcie na kolanach. Twarz miał ogromnie przygnębioną, ale nie było się czemu dziwić – już kilka razy zdarzyło mu się nieumyślnie kogoś rozdeptać czy też potknąć się o ten czy inny budynek, doszczętnie go rujnując. Całe szczęście, że potrafiłam latać. Zawisłszy w powietrzu tuż przed...

Idę ścieżką przez las i w oddali zauważam ogień. Pożar? Postanawiam podejść i się upewnić. Zbliżam się i widzę... Gigantyczne ognisko. Płomień unosi się na dobre kilka metrów, ale nie dotyka gałęzi drzew. Ognisko ktoś zabezpieczył głazami. Zastanawiam się, kto miał tyle siły, by przytargać tu tak duże kamienie.
Nagle słyszę hałas. Trzeszczenie, jakby jedno z drzew miało się złamać. Obracam się w stronę, z której dochodzi dźwięk i z wrażenia prawie upuszczam torebkę.
Olbrzym.
Największy mężczyzna, jakiego w życiu widziałam. Głowa trzy razy większa od normalnej, nogi długie jak szyja żyrafy, barki, którymi mógłby podnieść słonia.
Czuję paniczny strach i odwracam się, by uciec, ale olbrzym dostrzega mnie i po chwili jest tuż obok mnie. Łapie mnie i przenosi na środek polany, a ja myślę tylko o tym, że za chwilę stanę się jego kolacją.
- Nie zrobię ci krzywdy - uspokaja mnie - chcę tylko porozmawiać. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz widziałem człowieka - stwierdza smutno. Jest bardziej ludzki, niż przypuszczałam.
- Zawsze byłeś taki wysoki? - pytam.
- Nie... Dwa lata temu spotkałem zazdrosną wiedźmę, która rzuciła na mnie klątwę. Od tamtej pory chowam się w lasach i jaskiniach, tak bardzo się wstydzę - wyznaje z żalem.
Już wiem, co robić. Unoszę dłoń i szepczę zaklęcie. Patrzę, jak mężczyzna powoli maleje, najpierw głowa, potem reszta ciała. Przytula mnie z wdzięcznością. Gasimy ogień, biorę go za rękę i prowadzę prosto do miasteczka. Nie chcę, żeby dłużej był samotny.

Idę ścieżką przez las i w oddali zauważam ogień. Pożar? Postanawiam podejść i się upewnić. Zbliżam się i widzę... Gigantyczne ognisko. Płomień unosi się na dobre kilka metrów, ale nie dotyka gałęzi drzew. Ognisko ktoś zabezpieczył głazami. Zastanawiam się, kto miał tyle siły, by przytargać tu tak duże kamienie.
Nagle słyszę hałas. Trzeszczenie, jakby jedno z drzew miało się...

Właśnie wybiła północ i chociaż padało,nie przejmowałem się tym,że zmoknę.Stałem oparty o starą cmentarną bramę,z kapturem na głowie.Czekałem na nią.Cieszyłem się,że znów ją zobaczę,ale nie przychodziła tak długo,że nawet nie zauważyłem,że przestało padać,a nisko nad ziemią zaczęła unosić się mgła.Zimny dreszcz przeszedł przez moje ciało,gdy usłyszałem złowieszcze wycie tuż za plecami.Zamarłem.Przy samym uchu słyszałem czyjś oddech,a po ramieniu spłynęła kropla śliny.
-Wiedziałem,że cię tu znajdę-wycharczała bestia.Gwałtownie się odwróciłem i od razu pożałowałem.Stwór wyglądał jak wilkołak,ale one przecież nie istnieją.Jego czarna,pastorska toga powiewała na wietrze,a zwisający z szyi krzyż kołysał się.
-Wyczuwam mrok w twoim sercu...I chociaż wiem,że próbujesz z nim walczyć,wkrótce polegniesz.
Odsunąłem się od pastora z głową niczym u kojota,gdy usłyszałem krzyk i zobaczyłem upadającą kobietę.
-Co jej zrobiłeś?!-wykrzyczałem i szybko podbiegłem do ofiary.Gdy próbowałem sprawdzić jej puls,moja dłoń przeniknęła przez jej ciało.Odwróciłem się,by zawołać o pomoc,gdy zobaczyłem ludzi idących w moją stronę.Bladych i nienaturalnie powykręcanych.'DUCHY!'-pomyślałem,co zmroziło mi krew w żyłach.
-Dlaczego mi to...-ale urwałem,bo pastora już nie było.-Zostawcie mnie!Odejdźcie w spokoju!-wykrzyczałem i nagle wszystko się uspokoiło.Usłyszałem wycie.
-To twój dar.Moc uwalniania duszy od cierpienia,żeby mogła w spokoju odejść z tego świata.-usłyszałem słowa niesione przez wiatr...

Właśnie wybiła północ i chociaż padało,nie przejmowałem się tym,że zmoknę.Stałem oparty o starą cmentarną bramę,z kapturem na głowie.Czekałem na nią.Cieszyłem się,że znów ją zobaczę,ale nie przychodziła tak długo,że nawet nie zauważyłem,że przestało padać,a nisko nad ziemią zaczęła unosić się mgła.Zimny dreszcz przeszedł przez moje ciało,gdy usłyszałem złowieszcze wycie tuż...

Na ławce siedział człowiek porośnięty mchem. Zatrzymałem się w drodze do pracy i mu się przyjrzałem. Widuję takie rzeczy. To mój dar, z którego korzystam. Mężczyzna miał mech na rękach, taki zwykły jaki porasta kamień, czy drzewo od północy. Ale na głowie już, rosły mu fantazyjne porosty, długie na tyle, że opadały mu na oczy. Facet odsuwał je na bok zniecierpliwiony, ale one i tak ciągle wracały mu na twarz. Próbował wyskubywać mech z ciała, szczypał się, ale na miejscu każdej wyrwanej kępki natychmiast zawiązywała się nowa. Miotał się na tej ławce, mrucząc coś gniewnie do siebie, a przechodzący ludzie omijali go z niechęcią. Ktoś mruknął coś o pijakach, jakiś małolat pokręcił palcem przy czole. Jak mówiłem widuję takie rzeczy. Jestem psychiatrą i widzę to co moi pacjenci. Ten ma nietypowe objawy Halucynozy. Myślę, że będę mógł mu pomóc. Zabiorę go ze sobą. Przed oczami już skaczą mi nazwy leków przeciwpsychotycznych. Nie jestem cudotwórcą, ale z mchem sobie poradzimy.

Na ławce siedział człowiek porośnięty mchem. Zatrzymałem się w drodze do pracy i mu się przyjrzałem. Widuję takie rzeczy. To mój dar, z którego korzystam. Mężczyzna miał mech na rękach, taki zwykły jaki porasta kamień, czy drzewo od północy. Ale na głowie już, rosły mu fantazyjne porosty, długie na tyle, że opadały mu na oczy. Facet odsuwał je na bok zniecierpliwiony, ale...

Nazywam się Desideria Soria, ale mieszkańcy Bicho Raro mówią na mnie Desgarrar. Odkąd przyszłam na świat słyszę wciąć wrogie szepty – „desgarrar, desgarrar ..”, moje przekleństwo. Desgarrar po hiszpańsku oznacza łza, a moje łzy sieją spustoszenie, gdziekolwiek spadną. O mojej rodzinie mówią, że czyni cuda, a w dniu kiedy zapragnęłam by cud mojego życia się zakończył, poznałam człowieka, dzięki któremu mogę opowiadać swoją historię. Kiedy najkrótsza noc roku leniwie ustępowała pierwszym promieniom słońca stałam na krawędzi urwiska gotowa raz na zawsze zakończyć przeklęte już od pierwszego dnia życie. Brzydziłam się swoim życiem i ludźmi, którzy uczynili je jeszcze bardziej wstrętne. Byłam odmieńcem. Płakałam, a wszystko wokół mnie umierało. Zamilkły odgłosy świerszczy, sowa zakończyła swe nocne pohukiwanie, a liście z zielonych dotąd drzew, zaczęły z nostalgią opadać zmieniając swój kolor na brzydki i bury. Wówczas usłyszałam bolesne syyyknięcie, rozejrzałam się nerwowo w poszukiwaniu sprawcy tych dźwięków. Węża może? I znów – syyyyk. I jeszcze głośniej – syyyk. Ziemia pode mną gwałtownie zadrżała i wtedy go ujrzałam. Był cały porośnięty mchem. Mężczyzna. Przerażona opuściłam jego ciało, które dotychczas nieświadomie, ale jednak przydeptywałam. Z wyraźnym trudem wyszeptał – „Płacz proszę, bym mógł zapomnieć kim jestem”. Więc lałam swe łzy w milczeniu, rzewnie jak na Desgarrar przystało, a z każdą kolejną łzą mech boleśnie zdawał się ustępować z ciała mężczyzny.

Nazywam się Desideria Soria, ale mieszkańcy Bicho Raro mówią na mnie Desgarrar. Odkąd przyszłam na świat słyszę wciąć wrogie szepty – „desgarrar, desgarrar ..”, moje przekleństwo. Desgarrar po hiszpańsku oznacza łza, a moje łzy sieją spustoszenie, gdziekolwiek spadną. O mojej rodzinie mówią, że czyni cuda, a w dniu kiedy zapragnęłam by cud mojego życia się zakończył,...