Wiele razy próbowałam „czytać między kłamstwami” i jak zawsze niezawodne dla okrycia prawdy okazało się połączenie rozsądku z intuicją kobiecą. Dużo można by wspominać porażek i zawodów, kiedy to ktoś okłamywał mnie, robiąc mi mniejszą lub większą krzywdę. I choć kłamstwem się brzydzę, to jest jeszcze coś takiego jak dobre kłamstwo. Ostatnio spotkała mnie zabawna sytuacja, kiedy to nowo-poznana znajoma znacznie spóźniła się na seans do kina i tłumaczyła swoje spóźnienie, koniecznością pomocy wejścia staruszce do tramwaju. Od początku wydawało mi się, że to mimo wszystko drobne kłamstewko, na zdrowy rozsądek to wymówka raczej uczniów spóźnionych na lekcje, w dodatku spora odległość dzieliła kino od najbliższego przystanku tramwajowego. W każdym razie szybko zapomniałam o tym małym incydencie, ale widząc jak dziewczyna po spotkaniu wyjmuje kluczyki i wsiada do samochodu, powiedziałam tylko „też czasami pomagam staruszkom”. Okazało się, że dziewczyna ma problem z punktualnością, czego bardzo nie lubi jej chłopak, dlatego zawsze na zapas ma przygotowane wymyślone powody ew. spóźnień.

Wiele razy próbowałam „czytać między kłamstwami” i jak zawsze niezawodne dla okrycia prawdy okazało się połączenie rozsądku z intuicją kobiecą. Dużo można by wspominać porażek i zawodów, kiedy to ktoś okłamywał mnie, robiąc mi mniejszą lub większą krzywdę. I choć kłamstwem się brzydzę, to jest jeszcze coś takiego jak dobre kłamstwo. Ostatnio spotkała mnie zabawna sytuacja,...

Wiecie jak to jest, kiedy dwie osoby (które znacie przysłowiowo" jak łyse konie") podają wam własną wersję wydarzeń oczekując, że ich poprzecie. Kochacie oboje, więc chcecie zostać "neutralni jak Szwajcaria", jednak taka opcja nie wchodzi w grę.
Znacie wszystkich, nie widzieliście nic, a decyzja...rujnuje.
Wiedziałam kto kłamie, ale jednocześnie chciałam się mylić, bo przyznanie racji oznaczało niepodważalny dowód na poważną chorobę (którą każdy chciał wyprzeć, lecz wszyscy mieli tą myśl z tyłu głowy).
Wszystko rozgrywało się między tym czego chciałam nie wiedzieć i tym czego za wszelką cenę nie chciałam przyznać. Tu nigdy nie było dobrej odpowiedzi, a czasu cofnąć się nie da i nadzieję już pochowano.

Wiecie jak to jest, kiedy dwie osoby (które znacie przysłowiowo" jak łyse konie") podają wam własną wersję wydarzeń oczekując, że ich poprzecie. Kochacie oboje, więc chcecie zostać "neutralni jak Szwajcaria", jednak taka opcja nie wchodzi w grę.
Znacie wszystkich, nie widzieliście nic, a decyzja...rujnuje.
Wiedziałam kto kłamie, ale jednocześnie chciałam się mylić, bo...

"Zawsze zakładaj, że inni mają dobre intencje". I nigdy nie zapominaj, że osoba, od której słyszysz takie słowa, sama może mieć interes w tym, byś jej ufała. I bynajmniej nie jest nim to, by panowała między Wami oparta na życzliwości zgoda.
Moje działania przedstawiam w formie rad. Poszukiwanie poszlak rozpoczynamy przy użyciu odpowiednich narzędzi:

Czujność
Rozważ dwie sytuacje - jaki interes może stać za czyjąś prawdomównością, a jaki za domniemanym oszustwem. Detektyw poszukuje motywu - można go zredukować do korzyści, jakie ktoś odnosi lub szuka poprzez dane działanie. Aby nie rzucać pustych oskarżeń, zalecane min. wiedzy psychologicznej, oraz...

Rozwaga
Dziel się swoimi przypuszczeniami tylko z odpowiednimi ludźmi. A jeśli nie wiesz, co jest prawdziwe - to co myślisz, czy to co sugeruje druga osoba - brakuje Ci danych. Dobry detektyw pracuje na realnych danych i nie projektuje swoich odczuć na wynik dochodzenia. Dla świeżego i szerszego spojrzenia na sprawę, należy wycofać się z niej, przyjąć pozycję obserwatora. To pierwszy krok, a bywa że i ostatni.

Poker face
Niezalecane jest bycie rozemocjonowaną. Jeśli zastosowałaś już poprzednie kroki, postawa "poker face", pojawi się jako naturalny rezultat. To, co wiesz, wiesz. A to, czego nie wiesz, też wiesz - a przynajmniej tak ma myśleć Twój przeciwnik.
"Poker face" to zaufanie dla swojego przeczucia i poleganie na intuicji. Kiedy zebrałaś już dane z zewnątrz, teraz musisz usiąść ze sobą, aby je uporządkować. Jak karty.

"Zawsze zakładaj, że inni mają dobre intencje". I nigdy nie zapominaj, że osoba, od której słyszysz takie słowa, sama może mieć interes w tym, byś jej ufała. I bynajmniej nie jest nim to, by panowała między Wami oparta na życzliwości zgoda.
Moje działania przedstawiam w formie rad. Poszukiwanie poszlak rozpoczynamy przy użyciu odpowiednich narzędzi:

Czujność
Rozważ dwie...

- Mamo, mamo, ona mnie bije! - usłyszałam krzyk synka.
- Nieprawda! To on! - odparła córka.
Jak zwykle musiałam przerwać te ich przekrzykiwania.
- Dzieci, proszę was, bądźcie grzeczne. Widzicie,że mam jeszcze dużo pracy.
- Ale Ty wciąż pracujesz...- rozpłakała się Miśka.
- Kochanie, muszę pracować,żebyśmy mieli pieniążki. - odpowiedzałam i ją przytuliłam.
- Nie chcę pieniążków. Chcę Ciebie, mamusiu. -po tych słowach łzy stanęły mi w oczach.
- No dobra kochani, kto kogo w końcu bije? - zapytałam po chwili.
Oboje spuścili wzrok.
-Yyyyy... Nikt... - odparł Kacper.
- Jak to? - spytałam.
- Bo my tylko chcieliśmy,żebyś w końcu się z nami pobawiła. A nie tylko pracowała...- Kacperek był smutny.
- Wiece co, macie rację. Dziś zrobimy sobie piknik na plaży, co wy na to?- spytałam.
- Tak!Hurraaa!!! - uradowane dzieciaki zaczęły skakać i mnie przytulać.
A więc te ich ostatnie niby kłótnie były po to,żeby zwrócić moją uwagę. Oboje sprytnie kłamali,żebym tylko spędziła z nimi trochę czasu.
Moje skarby...Muszę w końcu zwolnić z tą pracą i nacieszyć się czasem spędzonym z rodziną...

- Mamo, mamo, ona mnie bije! - usłyszałam krzyk synka.
- Nieprawda! To on! - odparła córka.
Jak zwykle musiałam przerwać te ich przekrzykiwania.
- Dzieci, proszę was, bądźcie grzeczne. Widzicie,że mam jeszcze dużo pracy.
- Ale Ty wciąż pracujesz...- rozpłakała się Miśka.
- Kochanie, muszę pracować,żebyśmy mieli pieniążki. - odpowiedzałam i ją przytuliłam.
- Nie chcę...

Jedna kłótnia na wieki. Dwie wersje. W obu zgadza się tylko zakończenie, w którym bohaterowie mówią: "Ja tam mogę się pogodzić nawet jutro". Tylko do żadnej zgody nie dochodzi.
Podobny też jest początek, od którego kłótnia się rozpoczęła.
Zaś środek pełen sprzeczności. Ja zaś wciąż się zastanawiam. Ale jedno wiem na pewno. Tutaj nikt nie ma racji. Każdy jest w błędzie. Równocześnie też obaj tą rację mają. Bo prawda leży gdzieś po środku.
Wystarczy wyciągnąć same fakty. Bez emocji można odkryć, że choć obie strony chcą się nawzajem oczernić, żaden z nich nie ma takiej winy jaka się jemu przypisuje...

Jedna kłótnia na wieki. Dwie wersje. W obu zgadza się tylko zakończenie, w którym bohaterowie mówią: "Ja tam mogę się pogodzić nawet jutro". Tylko do żadnej zgody nie dochodzi.
Podobny też jest początek, od którego kłótnia się rozpoczęła.
Zaś środek pełen sprzeczności. Ja zaś wciąż się zastanawiam. Ale jedno wiem na pewno. Tutaj nikt nie ma racji. Każdy jest w błędzie....

Światło wpadające przez witrażowe okna sali tronowej oświetliło twarz króla bez śladu emocji. Przed nim stały dwie kobiety. Jedna z nich chciwie trzymała małe dziecko w objęciach, jakby w obawie, że ktoś za chwilę może je jej odebrać. W oczach miała determinację, a postawa wyrażała pewność siebie i dumę. Druga z kobiet była przeciwieństwem tej pierwszej. Puste ramiona zwisały smętnie wzdłuż zgarbionego ciała. Twarz nosiła ślady długiego płaczu, choć teraz jej oczy były suche i wyrażały bezdenną rozpacz.
Przyszły, by król rozsądził spór między nimi. Każda z nich twierdziła, że dziecko jest jej. Obie mieszkały w jednym domu i obie urodziły w bardzo podobnym czasie. Jednak dziecko jednej z kobiet zmarło nocą. Ta, która miała puste objęcia, twierdziła, że ta druga ukradła jej synka pod osłoną nocy, podkładając jej swoje martwe dziecko. Kobieta trzymająca chłopca zaprzeczała.
Po długim namyśle król kazał strażnikowi podać swój miecz. 'A więc rozetnijmy dziecko na pół i każda będzie miała swoją część'. Na te słowa jedna z kobiet rzuciła się na kolana przed władcą: 'Panie, niech zatrzyma dziecko, byleby tylko żyło'.
Król uśmiechnął się do niej: 'Dziecko jest twoje'.


Opowiadanie na podstawie Starego Testamentu.

Światło wpadające przez witrażowe okna sali tronowej oświetliło twarz króla bez śladu emocji. Przed nim stały dwie kobiety. Jedna z nich chciwie trzymała małe dziecko w objęciach, jakby w obawie, że ktoś za chwilę może je jej odebrać. W oczach miała determinację, a postawa wyrażała pewność siebie i dumę. Druga z kobiet była przeciwieństwem tej pierwszej. Puste ramiona...

Czy próbowałam dociec czyja wersja wydarzeń jest prawdziwa? Jasna sprawa! Kłamstwo czai się na każdym kroku i przeważnie zajmuję stanowisko bacznego obserwatora i to wszystko wyjaśnia przy odrobinie cierpliwości. Z czasem kłamca traci swoją czujność i zaczyna popełniać błędy, a mi wtedy pozostaje przyćmić jego zuchwały postępek ciętą ripostą lub przypadek jest na tyle beznadziejny, że pozostawiam sprawę bez komentarza. Dawno temu pisałam z pewnym chłopakiem na portalu społecznościowym i znajomość byłaby o tyle fajniejsza, gdyby nie fakt, że w tym samym czasie częstował swoimi tekstami moją koleżankę, którą również miałam w znajomych. Jak wiadomo w internecie nic nie ginie, więc wypieranie się chłopaka było bez sensu i po ludzku słabe. Wcześniej jednak postanowiłam poinformować koleżankę i wyświadczyć jej przysługę, ale wzięła stronę niewinnego młodzieńca i daty oraz wszelkie jego wypowiedzi, które biły po oczach zasadą „kopiuj, wklej”, nie zrobiły na niej większego wrażenia. W tym momencie stwierdziłam, że nie będę stawać na drodze „prawdziwej” miłości i zostałam poniekąd wybawiona od totalnego fiaska z czego bardzo się ucieszyłam. Swoją drogą nie mogę wyjść z podziwu, że ludzie dostają konkretne dowody kłamstwa jak na tacy i sami odrzucają to co widzą. Matrix :) Niemożliwe staje się możliwe przy ludziach pełnych wiary w nieskazitelnie czyste serca.

Czy próbowałam dociec czyja wersja wydarzeń jest prawdziwa? Jasna sprawa! Kłamstwo czai się na każdym kroku i przeważnie zajmuję stanowisko bacznego obserwatora i to wszystko wyjaśnia przy odrobinie cierpliwości. Z czasem kłamca traci swoją czujność i zaczyna popełniać błędy, a mi wtedy pozostaje przyćmić jego zuchwały postępek ciętą ripostą lub przypadek jest na tyle...

Mam niewątpliwą przyjemność być żoną permanentnego kłamcy. Małżonek jest już tak rozpracowany, że nawet oko mu nie drgnie, gdy chce coś zataić lub przeinaczyć. Jest to istotnie szczęście, bo kłamie w rzeczach małych, nie nadwyrężając zaufania, a dostarcza nam mnóstwa śmiechu. Nie muszę zgadywać więc kto kłamie, ale w jakiej sprawie i dlaczego.

Przykładowa sytuacja:
- No, to ile pączków wczoraj zjadłes? (mąż jest na diecie "przydałoby się zrzucić" od pięciu lat).
- Dwa.
- Mówiłeś wczoraj, że trzeci to już ostatni.
- A, no może trzy.
- Na tacy leżało sześć. Dziś jest jeden. Wieczorem chciałam się skusić, ale przemogłam chęć i do rana były jeszcze dwa.
- No dobra. Kolacji nie jadłem, to cztery poszły... Ale dwa zostały. Nie wiem co z tym jednym.

Ale ja wiem :))

Mam niewątpliwą przyjemność być żoną permanentnego kłamcy. Małżonek jest już tak rozpracowany, że nawet oko mu nie drgnie, gdy chce coś zataić lub przeinaczyć. Jest to istotnie szczęście, bo kłamie w rzeczach małych, nie nadwyrężając zaufania, a dostarcza nam mnóstwa śmiechu. Nie muszę zgadywać więc kto kłamie, ale w jakiej sprawie i dlaczego.

Przykładowa sytuacja:
- No,...

Kto mówi prawdę,a kto mija się z prawdą to dylemat dotyczący jednej osoby. Historia prawdziwa. Kiedy nie wiesz czy te słowa są prawdziwe, to możesz tylko się tego domysleć albo i ślepo zaufać. Zwłaszcza kiedy one dotyczą innej osoby, także mi znanej. I nagle trach... Co mysleć? Komu wierzyć? Czy to powiedzieć komuś innemu? W końcu powiedziałam o tych informacjach zaufanej osobie. Wtedy sytuacja potoczyła się samoistnie. Nastąpiło usunięcie z naszego otoczenia toksycznej osób, która zwyczajnie konfabulowała.

Kto mówi prawdę,a kto mija się z prawdą to dylemat dotyczący jednej osoby. Historia prawdziwa. Kiedy nie wiesz czy te słowa są prawdziwe, to możesz tylko się tego domysleć albo i ślepo zaufać. Zwłaszcza kiedy one dotyczą innej osoby, także mi znanej. I nagle trach... Co mysleć? Komu wierzyć? Czy to powiedzieć komuś innemu? W końcu powiedziałam o tych informacjach zaufanej...

- Któryś z was przecież ewidentnie kłamie… I ja się dowiem.
- Nie! – słyszę jednoczesne zapewnienie obu chłopców.
Ach, macierzyństwo. Najpierw nieprzespane noce, więcej nieprzespanych nocy, później uczenie ich mówienia, chodzenia, w końcu czytania i pisania. I czasami żałuję, że mówić się nauczyli, na przykład teraz, gdy moich dwóch „prawie dorosłych” chłopców, jeden ośmio-, drugi dziesięcioletni, stoją przede mną i próbujemy rozwikłać zagadkę, który to zjadł całe ciasto czekoladowe.
Najpierw był krzyk, później był płacz, – bo „MAMO, JA CHCIAŁEM KAWAŁEK” - później obejrzenie miejsca straszliwej zbrodni i zbadanie dowodu – pustej tacki z niewielką ilością kakaowych okruszków. I nie wiadomo, który to zrobił, a karę przecież musi ponieść.
- Mamuś, ja psecies się bawiłem w pokoju – Olek uparcie twierdzi.
- Ja głaskałem pieska! – upiera się starszy, Kamil, a po jego policzkach płyną łzy.
- Nie, bo piesek był psy mnie!
Słuchanie tego mnie wykańcza. Idziemy z młodymi do kuchni, gdzie sadzam ich przy stole, stawiam obok nich dwa talerze i nakładam solidne porcje, przecież jest już pora obiadowa. Kamil, mimo że łzy jeszcze ściekają po jego okrągłych policzkach, zaczyna jeść i wkrótce talerz przed nim jest prawie pusty. Olek jednak widać, że się ociąga i nie ma ochoty.
- Oluś, chyba to jednak byłeś ty…

- Któryś z was przecież ewidentnie kłamie… I ja się dowiem.
- Nie! – słyszę jednoczesne zapewnienie obu chłopców.
Ach, macierzyństwo. Najpierw nieprzespane noce, więcej nieprzespanych nocy, później uczenie ich mówienia, chodzenia, w końcu czytania i pisania. I czasami żałuję, że mówić się nauczyli, na przykład teraz, gdy moich dwóch „prawie dorosłych” chłopców, jeden...