Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

kasia3
agata0101
polisyndeton
Ivon
sanczyk

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

kasia3
agata0101
polisyndeton
Ivon
sanczyk

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

- Oooo nowa sukienka!
- Jaka nowa? Z szafy wyciągnęłam. Tyle lat już ją mam, tylko rzadko noszę.
- Nie przypominam sobie jej jakoś...
- No typowy facet. Razem przecież byliśmy jak ją kupowałam. Jeszcze mi doradzałeś.
- No nie wiem...
- No przecież byłam w niej u tej, tej. No wtedy...
- Taka fajna, a nie pamiętam.
- No oczywiście. Już stara taka. Wy to zawsze tak, jak z szafy coś się wyciągnie to nowe zaraz.
- No bo nie pamiętam jej jakoś.
- Tak, wszystko mam nowe. A tak w ogóle to musimy jechać na jakieś zakupy bo już nie mam w czym chodzić.
- A gdzie tą kupowaliśmy?
- No tam chyba w Orseju, wtedy co byliśmy wtedy.
- Aha, no fajnie. Dobra to ja idę, a Ty sobie metkę oderwij zanim znowu ją "na lata" do szafy włożysz :D
- fuuuuuuuck!

- Oooo nowa sukienka!
- Jaka nowa? Z szafy wyciągnęłam. Tyle lat już ją mam, tylko rzadko noszę.
- Nie przypominam sobie jej jakoś...
- No typowy facet. Razem przecież byliśmy jak ją kupowałam. Jeszcze mi doradzałeś.
- No nie wiem...
- No przecież byłam w niej u tej, tej. No wtedy...
- Taka fajna, a nie pamiętam.
- No oczywiście. Już stara taka. Wy to zawsze tak, jak z...

Och, wiele razy! Piętro pod nami mieszkają ciocia z wujkiem i ich dziećmi. Ileż razy musiałam dochodzić, czy rację ma mój brat, czy też kuzyn!

Och, wiele razy! Piętro pod nami mieszkają ciocia z wujkiem i ich dziećmi. Ileż razy musiałam dochodzić, czy rację ma mój brat, czy też kuzyn!

Na studiach miewałam naprawdę różnych współlokatorów i raz zdarzyło się, że zaczęły mi ginąć rzeczy. Wracałam do domu i odkrywałam pustą lodówkę, brałam prysznic i zauważałam, że nie ma szamponu i innych kosmetyków. Mieszkałam z dwiema dziewczynami, żadna nie przyznawała się do winy, każda była niewinna i wielce obrażona za to, że ośmieliłam się zwątpić w jej uczciwość.

Pewnego dnia wyszłam z mieszkania i przypomniało mi się, że zapomniałam czegoś z pokoju. Wróciłam i przyłapałam na gorącym uczynku jedną ze współlokatorek. Siedziała przy stoliku, a w kubku miała kawę - nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że z nas trzech tylko ja piłam kawę, a dziewczyna kilka dni wcześniej zarzekała się, że nigdy jej nawet nie próbuje, bo kofeina ma zły wpływ na cerę i przyspiesza starzenie. ;) Okazało się, że nie tylko przywłaszczała sobie moje rzeczy, ale także zawsze miała przygotowane przekonujące kłamstwo, a ja powoli zaczynałam skłaniać się ku temu, że to druga z dziewczyn jest nieuczciwa.

Chociaż raz bycie zapominalską się opłaciło. ;)

Na studiach miewałam naprawdę różnych współlokatorów i raz zdarzyło się, że zaczęły mi ginąć rzeczy. Wracałam do domu i odkrywałam pustą lodówkę, brałam prysznic i zauważałam, że nie ma szamponu i innych kosmetyków. Mieszkałam z dwiema dziewczynami, żadna nie przyznawała się do winy, każda była niewinna i wielce obrażona za to, że ośmieliłam się zwątpić w jej uczciwość.

...

Nie tak dawno zajmowałam się zwierzakami znajomych, którzy musieli na kilka dni wyjechać. Moimi współlokatorami stali się kot i pies. Zwierzaki grzeczne, ułożone,znały mnie, więc bardzo miło spędzało nam się czas. Pewnego dnia wyszłam na chwilę po zakupy, a po powrocie zastałam wielką plamę na jasnym dywanie! W pokoju dwójka podejrzanych. Pies łagodnie patrzy i macha ogonem, kot jak to kot ma wszystko gdzieś i śpi na kanapie. Czyszcząc dywan, zastanawiałam się które z nich jest sprawcą, gdyż oboje trening czystości mieli dawno za sobą i takie "wypadki" były im obce. Kot ma swobodny dostęp do kuwety, pies regularnie wyprowadzany na spacery. Przesłuchane nie wchodziło w grę, bo "hau" i "miau" niezbyt rozumiem. Zaczęłam więc obserwować. Co chwila ukradkiem spoglądałam na zwierzaki, ale nic się nie działo. Do czasu wyjścia z psem na spacer. Wchodząc do mieszkania znów zobaczyłam plamę, tym razem na korytarzu i już wiedziałam kto jest sprawcą!
Pies został oczyszczony z zarzutu, a kot zawieziony do weterynarza. Okazało się, że nabawił się jakiejś kociej infekcji.

Nie tak dawno zajmowałam się zwierzakami znajomych, którzy musieli na kilka dni wyjechać. Moimi współlokatorami stali się kot i pies. Zwierzaki grzeczne, ułożone,znały mnie, więc bardzo miło spędzało nam się czas. Pewnego dnia wyszłam na chwilę po zakupy, a po powrocie zastałam wielką plamę na jasnym dywanie! W pokoju dwójka podejrzanych. Pies łagodnie patrzy i macha...

Kłamstwo ma krótkie nogi – więc najczęściej trzeba zaczekać, aż zacznie się o te nóżki potykać. Wcześniej czy później prawda i tak wychodzi na jaw. Oczywiście, wszyscy wolelibyśmy przyłapać kłamczuszka od razu, ale w rzeczywistości dopóki sam winny nie przyzna się do składania fałszywych zeznań, reszty możemy się tylko domyślać. Czasem bywa tak, że ktoś jest tak zły w udawaniu i wymyślaniu historyjek, że nawet nie zawracamy sobie tym głowy – wiemy swoje i to nam wystarcza. Gorzej, gdy na poznaniu prawdy naprawdę nam zależy, bo kłamstwo zaczyna krzywdzić. Ale i tu niewiele możemy zrobić bez wpłynięcia na sumienie winowajcy. Czas i analizowanie faktów na chłodno powoli rozwiewa przed nami zasłonę dymną. O ile nie jesteśmy urodzonymi detektywami, dużo nieścisłości i wskazówek widzimy dopiero po fakcie. Intuicja jest pewnego rodzaju wykrywaczem kłamstw – ale znowu, dopóki czegoś nie usłyszymy lub nie zobaczymy, nie możemy być pewni, czy to, co nam podpowiada jest słuszne. Tak więc obserwacja, czujność, czasem przymykanie oka na znajomych, o których wiemy, że lubią „podkoloryzować” historie pozwala nam nie zwariować w burzy kłamstw, z którą mamy do czynienia o wiele częściej niż byśmy tego chcieli.

Kłamstwo ma krótkie nogi – więc najczęściej trzeba zaczekać, aż zacznie się o te nóżki potykać. Wcześniej czy później prawda i tak wychodzi na jaw. Oczywiście, wszyscy wolelibyśmy przyłapać kłamczuszka od razu, ale w rzeczywistości dopóki sam winny nie przyzna się do składania fałszywych zeznań, reszty możemy się tylko domyślać. Czasem bywa tak, że ktoś jest tak zły w...

Historia prawdziwa. Gdy moja córka miała około 5 lat wybraliśmy się na rodzinne zakupy do jednej z galerii. Mała podjadała sobie precla, mąż wybierał bytu, a ja doradzałam w tym wyborze. Byliśmy właśnie w obuwniczym, gdy mąż poprosił o radę. Spuściłam Małą z oka dosłownie na kilka sekund. Gdy ponownie na nią spojrzałam, w jej ręku nie było już precla. Na pytanie co z nim zrobiła odpowiedziała, że zjadła. Nie było to jednak możliwe, gdyż tak szybko to nawet dorosły nie potrafi pałaszować. Zaczęłam więc poszukiwania. I znalazłam... W jednym z butów na sklepowej półce! To było oczywiste, że Ona sama go tam odłożyła. Ileż ja się naprosiłam dziecka by się przyznało. Zaznaczałam, że wcale się nie złoszczę, że chcę tylko znać prawdę, bo to bardzo ważne by być prawdomównym. Później próbowałam malutkiego zastraszania, że przecież w tym sklepie są kamery i możemy sprawdzić co robiła przez te kilka sekund. Nic nie pomogło. Precel sam się włożył do buta :-)

Historia prawdziwa. Gdy moja córka miała około 5 lat wybraliśmy się na rodzinne zakupy do jednej z galerii. Mała podjadała sobie precla, mąż wybierał bytu, a ja doradzałam w tym wyborze. Byliśmy właśnie w obuwniczym, gdy mąż poprosił o radę. Spuściłam Małą z oka dosłownie na kilka sekund. Gdy ponownie na nią spojrzałam, w jej ręku nie było już precla. Na pytanie co z nim...

Najlepszą metodą na uzyskanie prawdziwej odpowiedzi jest milczenie połączone ze świdrującym spojrzeniem
Mój młodszy brat lubił robić mi na złość, zabierając kabel od komputera i chowając go w swoich kryjówkach. Nie mogąc grać w gry wkurzałam się niemiłosiernie. W końcu jednak znalazłam sposób, jak wyciągnąć z niego prawdę na temat kryjówki kabla.
Złapałam brata, posadziłam go na krześle, wspomagając się sznurkiem - kryminały czegoś mnie nauczyły.Stojąc nad nim zadawałam mu kilka razy pytanie o to, gdzie jest kabel. Po czym po prostu milczałam i czekałam cierpliwie na odpowiedź. Cały czas patrzyłam mu w oczy, mając złą minę.
W końcu brat pękał i zdradzał miejsce schowania kabla. On poczuł ulgę, ja poczułam ulgę. Wracaliśmy do codzienności.

Najlepszą metodą na uzyskanie prawdziwej odpowiedzi jest milczenie połączone ze świdrującym spojrzeniem
Mój młodszy brat lubił robić mi na złość, zabierając kabel od komputera i chowając go w swoich kryjówkach. Nie mogąc grać w gry wkurzałam się niemiłosiernie. W końcu jednak znalazłam sposób, jak wyciągnąć z niego prawdę na temat kryjówki kabla.
Złapałam brata, posadziłam...

Mam problem z idącą do przodu techniką. Jak się do czegoś przyzwyczaję to już koniec. I przez to byłam właścicielką telefonu sprzed 9 lat. Cegła taka, że albo można było nią zabić gdyby ktoś mnie napadł, albo oddać ją do muzeum. No ja ją po prostu kochałam. I pewnego dnia znikła. W całym domu jej nie było, w pracy też nie. Ja z łzami w oczach w biurze obsługi chce zastrzec mój numer i iść na policję zgłosić kradzież mojego cuda. I nagle Pan z obsługi robi dziwną minę, że ktoś przedłużył abonament i dobrał do tego telefon. Pędzę do domu a tak na stole leży nowiutki smartfon, błyszczące dotykowe badziewie. Mój wspaniały mąż wieczorem "ukradł złomka" w celu podmiany. Smartfon leży w pudełku już drugi kwartał. A ja cóż nadal kocham złomka i pilnuje go jeszcze bardziej.

Mam problem z idącą do przodu techniką. Jak się do czegoś przyzwyczaję to już koniec. I przez to byłam właścicielką telefonu sprzed 9 lat. Cegła taka, że albo można było nią zabić gdyby ktoś mnie napadł, albo oddać ją do muzeum. No ja ją po prostu kochałam. I pewnego dnia znikła. W całym domu jej nie było, w pracy też nie. Ja z łzami w oczach w biurze obsługi chce zastrzec...