Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

krzusowa
Dortemada
Asia
joasia-smile
Szarlotka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

krzusowa
Dortemada
Asia
joasia-smile
Szarlotka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Nie będzie to relacja romantyczna, tylko przyjacielska, a może bardziej pasowałoby - wręcz siostrzana.

Wszystko zaczęło się, gdy po jednym dniu nieobecności poszłam do przedszkola. Akurat się bawiłam, (według przyjaciółki była to ciężarówka) kiedy do sali weszła nowa dziewczynka. Pomyślałam, że nie ma ona przyjaciół, zupełnie jak ja, więc postanowiłam sobie, że zaprzyjaźnię się z tą jasnowłosą dziewczynką.

Obietnicy dotrzymałam, bo jesteśmy nierozłączne mimo dzielącej nas sporej odległości już od dziesięciu lat.

Nie będzie to relacja romantyczna, tylko przyjacielska, a może bardziej pasowałoby - wręcz siostrzana.

Wszystko zaczęło się, gdy po jednym dniu nieobecności poszłam do przedszkola. Akurat się bawiłam, (według przyjaciółki była to ciężarówka) kiedy do sali weszła nowa dziewczynka. Pomyślałam, że nie ma ona przyjaciół, zupełnie jak ja, więc postanowiłam sobie, że...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pierwsza klasa liceum. Godzina lekcyjna, puste korytarze. I ja czekająca na przewodniczących innych klas (pierwsze zebranie trójek klasowych). Wtedy po schodach zeszła ona. Wysoka, piękna i uśmiechnięta blondynka. Popatrzyłysymy na siebie i od razu poczułyśmy pewną nić porozumienia. Polubiłyśmy się od pierwszego spojrzenia, a rozmowa nas w tym utwierdziła. Zostałyśny przyjaciółkami i tak jest do dziś, a jesteśmy już siedem lat po maturze. Obydwie z Moniką (bo tak ma imię moja przyjaciółka) naiwnie wierzymy wszystkim ludziom, wróżymy z ręki i analizujemy swoje sny. A co się okazało po mniej więcej pół roku znajomości? Otóż moja mama i jej rodzice chodzili razem do klasy i bardzo się lubili, ale kontakt urwał się po zmianie miejsca zamieszkania (zostałam rozpoznana przez mamę Moniki- moja twarz od razu zdradza, kogo córką jestem;)). Dzięki nam nasi rodzice także odnowili swoją znajomość. Czyżby wzajemna sympatia mogła zostać przekazana w genach?;)

Pierwsza klasa liceum. Godzina lekcyjna, puste korytarze. I ja czekająca na przewodniczących innych klas (pierwsze zebranie trójek klasowych). Wtedy po schodach zeszła ona. Wysoka, piękna i uśmiechnięta blondynka. Popatrzyłysymy na siebie i od razu poczułyśmy pewną nić porozumienia. Polubiłyśmy się od pierwszego spojrzenia, a rozmowa nas w tym utwierdziła. Zostałyśny...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moją przyjaciółkę poznałam w dzieciństwie. Było to bardzo dawno, dkatego nie pamiętam zbyt wielu szczegółów. Miałam sześć lat i bawiłam się z siostrą na podwórku pod domem. Mieszkałam tam już jakiś czas, ale nie widziałam żadnych innych dzieci w moim wieku. Przynajmniej do tej pory, ponieważ tego dnia podeszła do mnie obca dziewczynka i się przedstawiła. Ja zrobiłam to samo i zaczęłyśmy się razem bawić. I tak spędziłam kilka następnych lat. Dowiadywałyśmy się o sobie coraz to więcej rzeczy, a także poznawałyśmy dzieci mieszkające niedaleko. Stworzyliśmy całkiem niezłą grupę przyjaciół. Aczkolwiek to z pierwszą poznaną przeze mnie dziewczyną zaprzyjaźniłam się na całe życie. Ten okres wspominam bardzo dobrze. Całe dnie spędzałyśmy na podwórku. Potem każdy dorósł, nie widywałyśmy się już tak często, a mimo to przyjaźń przetrwała.

Moją przyjaciółkę poznałam w dzieciństwie. Było to bardzo dawno, dkatego nie pamiętam zbyt wielu szczegółów. Miałam sześć lat i bawiłam się z siostrą na podwórku pod domem. Mieszkałam tam już jakiś czas, ale nie widziałam żadnych innych dzieci w moim wieku. Przynajmniej do tej pory, ponieważ tego dnia podeszła do mnie obca dziewczynka i się przedstawiła. Ja zrobiłam to samo...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Byłam i nadal jestem nieśmiałą osobą. Z tą różnicą, że kiedyś było to jeszcze bardziej nasilone. Jestem introwertykiem,źle czuję się w towarzystwie wielu ludzi, na imprezach itp. Wolę poczytać książki, czy obejrzeć film w domowym zaciszu. Jak większość ludzi chciałam się zakochać, ale nigdy nie poznałam kogoś kto skradł mi serce. Nikt z mi nie imponował. Do czasu. Kilka lat temu, namówiona przez koleżankę założyłam konto na pewnym portalu (nie stricte randkowym). Byłam sceptycznie nastawiona, nie byłam desperatką szukającą miłości ale lubiłam czasami popisać z nowymi ludźmi. Po jakichś dwóch latach od założenia konta jak to zwykle bywa nie mogłam w nocy spać, więc weszłam pogadać z jakąś dobrą duszą, ale co rusz to głupszy rozmówca. Nagle jakiś chłopak napisał zabawną, długą wiadomość. Tak świetnie nam się gadało,że przez dobrych kilka godzin nie zdążyłam wejść na jego profil. W końcu postanowiłam sprawdzić jak wygląda. I tak jak byłam oczarowana jego osobowością, tak zauroczyłam się jego zewnętrzną stroną. Pierwszy w życiu facet,który mi imponował i zachwycał. Ku mojemu zdziwieniu wziął ode mnie kontakt i zaczęliśmy gadać codziennie.Takiego chłopaka zawsze chciałam mieć, ale wiedziałam,że nie mam u niego szans,że mógłby mieć lepszą dziewczynę i kwestia czasu jak się z kimś zwiąże bo na powodzenie nie narzekał, a nas dzieliła ogromna odległość. I wiecie co? Ta nić porozumienia przerodziła się w węzeł miłości. Od 6 lat jesteśmy razem.

Byłam i nadal jestem nieśmiałą osobą. Z tą różnicą, że kiedyś było to jeszcze bardziej nasilone. Jestem introwertykiem,źle czuję się w towarzystwie wielu ludzi, na imprezach itp. Wolę poczytać książki, czy obejrzeć film w domowym zaciszu. Jak większość ludzi chciałam się zakochać, ale nigdy nie poznałam kogoś kto skradł mi serce. Nikt z mi nie imponował. Do czasu. Kilka lat...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Od lat spotykamy się w wakacje. Nic specjalnego. Ot, spotkania przy ognisku, grillu, czy zwykłe spacery. Najchętniej, gdzieś nad wodą, jezioro lub zwykła rzeka. Nie umawiamy się, nie dzwonimy, po prostu wiemy, że tak ma być, że znowu się spotkamy. Ja rozgrzany, spocony, wykonuje gwałtowne ruchy, chcę ją złapać i ścisnąć, a ona ucieka i wraca szepcząc mi do ucha jakieś swoje piosenki. Nie rozumiem ich i nie chcę rozumieć. Marzę, żeby się to skończyło, ale i tak wiem, że spotkamy się za rok i za kolejny, i za kolejny... Ta znajomość jest toksyczna, ona wypija mi krew, a ja nie wiem jak się przed nią bronić. Przychodzi w nocy, gdy śpię z żoną i próbuje znowu swoich sztuczek. Przeklęta komarzyca...

Od lat spotykamy się w wakacje. Nic specjalnego. Ot, spotkania przy ognisku, grillu, czy zwykłe spacery. Najchętniej, gdzieś nad wodą, jezioro lub zwykła rzeka. Nie umawiamy się, nie dzwonimy, po prostu wiemy, że tak ma być, że znowu się spotkamy. Ja rozgrzany, spocony, wykonuje gwałtowne ruchy, chcę ją złapać i ścisnąć, a ona ucieka i wraca szepcząc mi do ucha jakieś swoje...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mojego chłopaka poznałam w akademiku, mieszkał w sąsiednim pokoju. Złapałam grypę i nie miałam siły nawet na powrót do domu, więc zostałam w łóżku. Moja współlokatorka marudziła na korytarzu, że wyjeżdża na weekend, bo ma mnie dość, po usłyszeniu tego mój chłopak postanowił zajrzeć do naszego pokoju - przestraszył się, że zostanę bez jedzenia, leków i żadnej pomocy, gdyby coś się stało. Mimo tego, że mieszkaliśmy obok, prawie się nie znaliśmy, więc takie poświęcenie zrobiło na mnie bardzo duże wrażenie i szybko obiecałam sobie, że będę mu wdzięczna do końca pobytu w akademiku albo jeszcze dłużej. ;)Nie ukrywałam, że nie mam apetytu i nie jadłam nic przez cały dzień, więc szybko ubrał się i wyszedł poszukać czegoś, co chętnie zjem nawet z gorączką. Wrócił z goframi(sprzedawali je w pobliżu)i włożył bardzo duży wysiłek w to, by zmusić mnie do jedzenia - nic z tego nie wyszło, bo grypa okazała się silniejsza od rozsądku, ale poprawił mi humor i niedługo po tym, jak wyzdrowiałam, zaczęliśmy spędzać coraz więcej czasu razem, najpierw jako przyjaciele, późnej jako para. Po jakimś czasie przyznał się, że połowę drogi powrotnej do akademika pokonał biegiem, bo nie chciał, żeby jedzenie wystygło. ;) Kochany wariat.

Mojego chłopaka poznałam w akademiku, mieszkał w sąsiednim pokoju. Złapałam grypę i nie miałam siły nawet na powrót do domu, więc zostałam w łóżku. Moja współlokatorka marudziła na korytarzu, że wyjeżdża na weekend, bo ma mnie dość, po usłyszeniu tego mój chłopak postanowił zajrzeć do naszego pokoju - przestraszył się, że zostanę bez jedzenia, leków i żadnej pomocy, gdyby...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jedną z ważniejszych mi osób poznałam w miejscu, które było bardzo ważne dla mnie i w którym odnalazłam siebie. Na początku nie zwróciłam na niego uwagę, ale on bardzo zwracał na mnie. Zamykałam się na niego, bo miałam świeżo skrzywdzone serce, ale on ciągle jakoś się pojawiał obok aż w końcu pozwoliłam mu podejść bliżej.
Od tego czasu minęło 5 lat. Obiecałam, że się nie zakocham, zakochałam się. Jego serce idzie niestety innymi torami.
Ale to nie zmienia jak ważną osobą jest dla mnie, jak odrywał bezboleśnie skorupy ze mnie i pozwalał wierzyć w siebie. On jest osobą, która najmocniej umie mnie kopnąć w tyłek i wydobyć to co najlepsze, zmotywować do walki o swoje.
Od tych 5 lat jesteśmy przy sobie, jesteśmy bardzo blisko, ale nie razem. W równiej mierze boli mnie to jak sprawia, że jestem szczęśliwa.

Jedną z ważniejszych mi osób poznałam w miejscu, które było bardzo ważne dla mnie i w którym odnalazłam siebie. Na początku nie zwróciłam na niego uwagę, ale on bardzo zwracał na mnie. Zamykałam się na niego, bo miałam świeżo skrzywdzone serce, ale on ciągle jakoś się pojawiał obok aż w końcu pozwoliłam mu podejść bliżej.
Od tego czasu minęło 5 lat. Obiecałam, że się nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ja mól książkowy, on fan gier komputerowych. Wspólna pasja Wiedźmin. On w celu zaimponowania zaczyna czytać sagę wiedźmina. Ja w ramach rewanżu próbuję grać. Dla mnie to się kończy fiaskiem. Nie mogę w ogóle zrozumieć o co mu chodzi w tych grach.
Dziś dzięki temu zdarzeniu mój mąż stał się molem książkowym :)
Dla rozrywki wolimy zagrać w XBOX aby razem poskakać niż siedzieć przed komputerem.

Wiedźmin połączył dwoje ludzi :)

Ja mól książkowy, on fan gier komputerowych. Wspólna pasja Wiedźmin. On w celu zaimponowania zaczyna czytać sagę wiedźmina. Ja w ramach rewanżu próbuję grać. Dla mnie to się kończy fiaskiem. Nie mogę w ogóle zrozumieć o co mu chodzi w tych grach.
Dziś dzięki temu zdarzeniu mój mąż stał się molem książkowym :)
Dla rozrywki wolimy zagrać w XBOX aby razem poskakać niż siedzieć...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej