Przeprowadziłam się i zmuszona byłam podjąć naukę w nowym liceum, w klasie II.
Pierwszego dnia czułam się lekko niepewnie, lekko zażenowana, lekko samotnie. Ale co robić? W swojej modnej wówczas miniówce do "zatyłka" przemaszerowałam dzielnie obok stojących pod oknami korytarza szkolnego galerii nieznajomych jeszcze chłopaków. Jeden z nich gwizdnął na mój widok (no, kurczę, wtedy nie wiedziałam, że to seksizm) i głośno zapytał, czy pójdę z nimi po lekcjach na sznekę i oranżadę.. Obraziłam się śmiertelnie, bo uznałam, że "szneka" to coś bardzo zbereźnego. Wycedziłam tylko: "ty świnio!". Potem okazało się, że to zwykły regionalizm na poczciwą drożdżówkę :)
Nasza przyjaźń owym gwizdkiem przetrwała do końca liceum i jeszcze dłużej, choć na odległość. Chłopak został znanym muzykiem, wokalistą, poetą. Idolem do dziś opłakiwanym przez fanów. I przeze mnie.

Przeprowadziłam się i zmuszona byłam podjąć naukę w nowym liceum, w klasie II.
Pierwszego dnia czułam się lekko niepewnie, lekko zażenowana, lekko samotnie. Ale co robić? W swojej modnej wówczas miniówce do "zatyłka" przemaszerowałam dzielnie obok stojących pod oknami korytarza szkolnego galerii nieznajomych jeszcze chłopaków. Jeden z nich gwizdnął na mój widok (no,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pamiętam to jakby zdążyło się to dopiero wczoraj. Był to 2 września 2009 roku hihi.. Była to pierwsza lekcja angielskiego. Zajęcia były w sali na poddaszu dzięki czemu nadawała jej dodatkowy czar (i było tak aż do maturalnej klasy - to tam też zdawałam maturę ustną z polskiego i angielskiego brrrr). Siedziałam w pierwszej ławce schowanej za filarem. Koło mnie siedziała dziewczyna. Nauczycielka zadała nam zadanie w parach (mieliśmy opowiedzieć sobie wzajemnie czym się interesujemy). Z całej rozmowy pamiętam dwa zdania.
- I like japan anime?
- Really, me to!?
Od tego czasu minęło 9 lat i nadal się przyjaźnimy. A naszą fascynację japońską kulturą rozwinełyśmy do koreańskiej i czasem chińskiej hihi 😊
PS. Aguś jeśli to czytasz to buziaki. W końcu nasza kolejna rocznica przyjaźni minęła 3 dni temu hihi 😁

Pamiętam to jakby zdążyło się to dopiero wczoraj. Był to 2 września 2009 roku hihi.. Była to pierwsza lekcja angielskiego. Zajęcia były w sali na poddaszu dzięki czemu nadawała jej dodatkowy czar (i było tak aż do maturalnej klasy - to tam też zdawałam maturę ustną z polskiego i angielskiego brrrr). Siedziałam w pierwszej ławce schowanej za filarem. Koło mnie siedziała...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

We wczesnych czasach szkolnych zapoznałam się z jedną blondynką o imieniu Marta, która od pierwszego dnia zajęć niezmiernie mnie irytowała. Do samego końca trzeciej klasy podstawówki starałyśmy się wzajemnie unikać, co było prawie niemożliwe przy chodzeniu do tej samej klasy, więc najczęściej po prostu sobie dogryzałyśmy i uprzykrzałyśmy każdy dzień w szkole. Nigdy nie pomyślałabym, że w czwartej klasie nasze relacje odwrócą się o sto osiemdziesiąt stopni.
Wszystko zaczęło się w wakacje przed czwartą klasą, kiedy pogorszył mi się wzrok i musiałam udać się na wizytę do okulisty. Jakie było moje zdziwienie, gdy wchodząc do poczekalni, zobaczyłam tę samą Martę, z którą przez cztery lata darłam koty. Pierwszy raz zaczęłyśmy ze sobą normalnie rozmawiać, a jak okazało się, że mamy tę samą wadę wzroku i obie zaczniemy nosić okulary, jakimś magicznym sposobem cała nasza nienawiść wyparowała. Takim sposobem zaczęła się nasza wieloletnia przyjaźń, która trwa do chwili obecnej.

We wczesnych czasach szkolnych zapoznałam się z jedną blondynką o imieniu Marta, która od pierwszego dnia zajęć niezmiernie mnie irytowała. Do samego końca trzeciej klasy podstawówki starałyśmy się wzajemnie unikać, co było prawie niemożliwe przy chodzeniu do tej samej klasy, więc najczęściej po prostu sobie dogryzałyśmy i uprzykrzałyśmy każdy dzień w szkole. Nigdy nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Oj miałam kiedyś wspaniałego przyjaciela. Takiego z lat młodzieńczych, kiedy nic nie było udawana, a przyjaźń była do cna szczera. Niestety znajomość nie przetrwała do dziś.
Poznaliśmy się w zabawny (przynajmniej dla mnie) sposób. Wracaliśmy ze szkoły, ja z II klasy podstawówki. To był początek jesieni, pamiętam spadające kasztany. I mój kolega, wówczas jeszcze nieznajomy, postanowił mi wrzucić przez otwarty plecak ogryzek. Przez jakiś czas szedł za mną i się śmiał, w końcu się przyznał do swojego uczynku.
I tak ono się poznaliśmy i zaprzyjaźniliśmy na wiele lat. Nigdy żadne z nas nie chciało niczego więcej, byliśmy młodzi i tacy niewinni.

Oj miałam kiedyś wspaniałego przyjaciela. Takiego z lat młodzieńczych, kiedy nic nie było udawana, a przyjaźń była do cna szczera. Niestety znajomość nie przetrwała do dziś.
Poznaliśmy się w zabawny (przynajmniej dla mnie) sposób. Wracaliśmy ze szkoły, ja z II klasy podstawówki. To był początek jesieni, pamiętam spadające kasztany. I mój kolega, wówczas jeszcze nieznajomy,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moje znajomości zawsze si kończą. Ja bardzo lubię rozmawiać z ludźmi zwłaszcza z męż czynami. Ostatnimi laty moja najważniejsza znajomość to był terapeuta w pewnim Stowarzyszeniu. Znalośmiu się wiele lat. On mnie dużo nauczył: rysować, robić zdjęcia, rozmawiać o sztuce i literaturze. Byłam z nim na wielu wycieczkach. On jest żonaty i nigdy nie łączyły nas relacje męskości damskie. My nawet rozmawialiśmy o jego żonie. Ja myślę, że on mi dużo dał ale ja jemu równieże. To były niezwykłe lata.

Moje znajomości zawsze si kończą. Ja bardzo lubię rozmawiać z ludźmi zwłaszcza z męż czynami. Ostatnimi laty moja najważniejsza znajomość to był terapeuta w pewnim Stowarzyszeniu. Znalośmiu się wiele lat. On mnie dużo nauczył: rysować, robić zdjęcia, rozmawiać o sztuce i literaturze. Byłam z nim na wielu wycieczkach. On jest żonaty i nigdy nie łączyły nas relacje męskości...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dziś mój pierwszy dzień pracy. Nie lubię ludzi, nie lubię z nimi rozmawiać i nie lubię ich poznawać. Nic mnie bardziej nie stresuje niż rozmowa z kimś, kogo widzę pierwszy raz w życiu. W moim nowym miejscu pracy jest ona - niska dziewczyna, która wygląda na wiecznie obrażoną i wredną. W duchu modlę się, żebym nie musiała z nią pracować, bo na pewno się nie dogadamy. Pech... To właśnie z nią muszę zostać do końca dnia... Trzęsą mi się ręce... Boję się do niej odezwać... W pewnym momencie podchodzi do mnie, przedstawia się i tyle... Jednak odchodząc rzuca w przestrzeń piękne, soczyste "Boże, jak ja nie lubię ludzi." To jest ten moment, w którym dociera do mnie, że jednak ta mała, wredna istotka jest tym człowiekiem, którego wyjątkowo polubię.
PS. Nasza przyjaźń rozkwita od kilku lat a my nadal nie lubimy ludzi. Łatwiej jednak nie lubić ich razem ;)

Dziś mój pierwszy dzień pracy. Nie lubię ludzi, nie lubię z nimi rozmawiać i nie lubię ich poznawać. Nic mnie bardziej nie stresuje niż rozmowa z kimś, kogo widzę pierwszy raz w życiu. W moim nowym miejscu pracy jest ona - niska dziewczyna, która wygląda na wiecznie obrażoną i wredną. W duchu modlę się, żebym nie musiała z nią pracować, bo na pewno się nie dogadamy. Pech......

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Bardzo dobrze pamiętam początek znajomości z moją najlepszą przyjaciółką, która trwa do dziś.
W wieku 10 lat przeprowadziłam się z matką do innej dzielnicy i aby nie fatygować się dojazdem do mojej podstawówki, zostałam zapisana do nowej szkoły, znajdującej się w pobliżu. Rzecz jasna stresowałam się zmianą otoczenia, ale byłam tez podekscytowana tym wyzwaniem. Gdy weszłam do klasy pierwszego dnia w nowej szkole, na rozpoczęciu roku, wszyscy w środku zaczęli się na mnie gapić i natychmiast między sobą szeptać. Zawstydzona, dotarłam do ostatniej ławki i tam usiadłam.
W ławce przede mną siedziały dwie dziewczyny. Jedna z nich odwróciła się do mnie i zagaiła, że jestem chyba nowa. Przedstawiłyśmy się sobie wszystkie trzy, ale podczas gdy ta pierwsza wydała mi się bardzo sympatyczna, ta druga już – niezbyt miła. Drugą dziewczyną była właśnie moja przyjaciółka.
Zawsze uśmiecham się, wspominając, jak tamtego dnia pomyślałam o niej „O nie, z nią to na pewno się nigdy nie zakoleguję!” Jednak z upływem czasu przekonałam się, że moje pierwsze wrażenie było zupełnie niesłuszne, a my mamy ze sobą wiele wspólnego.
I tak nasza przyjaźń trwa już tyle lat!

Bardzo dobrze pamiętam początek znajomości z moją najlepszą przyjaciółką, która trwa do dziś.
W wieku 10 lat przeprowadziłam się z matką do innej dzielnicy i aby nie fatygować się dojazdem do mojej podstawówki, zostałam zapisana do nowej szkoły, znajdującej się w pobliżu. Rzecz jasna stresowałam się zmianą otoczenia, ale byłam tez podekscytowana tym wyzwaniem. Gdy weszłam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

 [authorPhoto]167634|Leslie Pietrzyk[/authorPhoto] Leslie Pietrzyk[authorLink]167634|Leslie Pietrzyk[/authorLink]
 [authorPhoto]167916|Tammy Robinson[/authorPhoto] Tammy Robinson[authorLink]167916|Tammy Robinson[/authorLink]
Srebrna dziewczyna[bookLink]4851752|Srebrna dziewczyna[/bookLink]
Normalni inaczej[bookLink]4852618|Normalni inaczej[/bookLink]

 [authorPhoto]167634|Leslie Pietrzyk[/authorPhoto] Leslie Pietrzyk[authorLink]167634|Leslie Pietrzyk[/authorLink]
 [authorPhoto]167916|Tammy Robinson[/authorPhoto] Tammy Robinson[authorLink]167916|Tammy Robinson[/authorLink]
Srebrna dziewczyna[bookLink]4851752|Srebrna dziewczyna[/bookLink]
Normalni inaczej[bookLink]4852618|Normalni inaczej[/bookLink]

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post