Zmęczona hałasem i nasilającym się w powietrzu napięciem, postanawiam udać się do swojego pokoju i wypocząć. Stare deski skrzypią przy każdym moim kroku, uwalniając chmury pyłu brudzącego mi trzewiki. Słabe światło sączy się z podwieszonych pod sufitem lamp, jednak nie pozwala ukryć mi się przed spojrzeniem istoty z drugiej strony lustra. Zmęczonej i brudnej po długiej wędrówce, której policzki i nos, pod wpływem lodowatego wiatru przybrały kolor dojrzałych pomidorów. Plątanina suchych i brudnych włosów, pociemniałych z braku słońca, wystaje znad wysoko postawionego kołnierza znoszonej, skórzanej kurtki. Wszystko w tej postaci wydaje się zniszczone i martwe. Tylko oczy żyją. Ich niesamowita modra barwa, wyraźnie odznacza się na ponurym, szaro-brunatnym tle. Błyszczą w półmroku, niczym oczy drapieżnika w leśnej gęstwinie. Drapieżnika gotowego do ataku. Do pomszczenia swoich bliskich.

Zmęczona hałasem i nasilającym się w powietrzu napięciem, postanawiam udać się do swojego pokoju i wypocząć. Stare deski skrzypią przy każdym moim kroku, uwalniając chmury pyłu brudzącego mi trzewiki. Słabe światło sączy się z podwieszonych pod sufitem lamp, jednak nie pozwala ukryć mi się przed spojrzeniem istoty z drugiej strony lustra. Zmęczonej i brudnej po długiej...

Podnoszę ze zmęczeniem oczy i przyglądam się swojemu odbiciu. Blada twarz, podkrążone oczy, zaciśnięte usta. Napięcie wymalowane na twarzy. Dobrze, że moje loki przysłaniają trochę to ponure spojrzenie. Nadal błądzę myślami w odległej Gondolii dokąd zmierzam. Czeka tam na mnie wielki Magister z tajną recepturą. Tylko czy zdążę przed skrytobójcą? Czy udał się mój podstęp i wypił zatrute wino tamtej nocy? Tyle pytań, tyle niebezpieczeństw...
Coś brzęknęło na schodach. Natychmiast otrząsnęłam się, rozchyliłam płaszcz z gronostajów i sięgnęłam po sztylet. Bezszelestnie pokonałam resztę schodów i stanęłam obok drzwi do mego pokoju cały czas nasłuchując. W końcu doleciało mnie ciche piszczenie myszy...Rozluźniłam mięśnie i westchnęłam. Chyba wariuję z tej bezczynności. Najwyższy czas na spoczynek.

Podnoszę ze zmęczeniem oczy i przyglądam się swojemu odbiciu. Blada twarz, podkrążone oczy, zaciśnięte usta. Napięcie wymalowane na twarzy. Dobrze, że moje loki przysłaniają trochę to ponure spojrzenie. Nadal błądzę myślami w odległej Gondolii dokąd zmierzam. Czeka tam na mnie wielki Magister z tajną recepturą. Tylko czy zdążę przed skrytobójcą? Czy udał się mój podstęp i...

Przyglądam się swojemu odbiciu dłuższą chwilę. Włosy wyglądają na ogniście czerwone nawet mimo warstwy kurzu, który osiadł na tafli lustra. Wywijają się we wszystkie strony i nie da się ich ujarzmić, stanowią jakby osobny żywioł. Odgarniam kosmyk z czoła i szybko rzucam okiem na okrągłą bliznę tuż nad lewą brwią. Często przed zmianą pogody czuję w niej mocne pulsowanie, tak samo było i dziś. Dlatego już od rana zdawałam sobie świetnie sprawę z utrudnień i wiedziałam, że podróż do Krainy Łez po amulet siedmiopalczastego smoka nie obejdzie się bez dłuższego postoju. Zasłaniam bliznę ponownie i oglądam się dalej. Usta nieodzownie pomalowane są na mocny fiolet. Od dawna już używam soku z jagód zmieszanego ze sproszkowaną korą magicznego dębu by uzyskać ten efekt. Spoglądam też na swoje ubranie, zasypane kurzem, który w tawernie widać wszędzie. Niebieskawa wyblakła tunika z grubego płótna ma w kilku miejscach dziury i przetarcia, lecz nie zamienię jej na żadną inną. Podarowała mi ją znajoma wiedźma, mówiąc, że to magiczne odzienie uchroni mnie przed mocą rzucanych klątw i uroków. Buty natomiast są w miarę nowe, ukradzione zeszłej wiosny pewnej starszej przekupce. Oglądam jeszcze swoje ręce, na których pełno jest znamion. Wracam pamięcią do dni, gdy były zupełnie gładkie, pozbawione śladów. Jak dawno już żyję w taki sposób? Odrywam wzrok, bo czuję, że jeszcze chwila i moje spojrzenie wypali dziurę w lustrze.

Przyglądam się swojemu odbiciu dłuższą chwilę. Włosy wyglądają na ogniście czerwone nawet mimo warstwy kurzu, który osiadł na tafli lustra. Wywijają się we wszystkie strony i nie da się ich ujarzmić, stanowią jakby osobny żywioł. Odgarniam kosmyk z czoła i szybko rzucam okiem na okrągłą bliznę tuż nad lewą brwią. Często przed zmianą pogody czuję w niej mocne pulsowanie,...

Wszystko poszło nie tak. Prawdopodobnie będę musiała tu zostać jeszcze jakiś czas przez śnieżycę. Tylko czy aby na pewno zdążę wykonać swoją misję? Wracam do pokoju, mijam brzydkie przybrudzone lustro z widocznym pęknięciem po środku. Spoglądam na nie i sama się zastanawiam – kim jestem? Czy na pewno powinnam ufać właśnie jemu? Widzę tylko jasny warkocz sięgający do ramiom i znamię na prawym policzku. Oczy mam od pewnego czasu podkrążone z widocznymi żyłkami. To pewnie zmęczenie. Stojąc tak i przypatrując się samej sobie nie potrafię znaleźć odpowiedzi na pytanie - co się ze mną stało? Poświęcam własne życie, być może życie mojej rodziny, by odnaleźć kogoś, kto może nawet nie istnieje a razem z nim nie istnieje także medalion, który ma przepowiedzieć losy moich najbliższych. A co jeśli jednak istnieją? Mam taki mętlik w głowie. Nie potrafię już racjonalnie myśleć. Chcę iść do łóżka. Chcę zasnąć z nadzieją, że moja misja ma sens, że uda mi się uchronić ukochaną rodzinę przed tym niebezpiecznym światem. Tak, już pora spać. Rano wyruszę do Kaloo. Nie wolno się poddawać. Znajdę medalion i dowiem się, co grozi mamie, Fredowi, Green i Lou. Dowiem się, przed czym ostrzegał mnie mężczyzna w kawiarni. Kim on był? Jak mnie znalazł? Oh, już późno, wszystkie odpowiedzi znajdę jutro. Przeanalizuję jeszcze raz mapę. Nie wolno się poddawać.

Wszystko poszło nie tak. Prawdopodobnie będę musiała tu zostać jeszcze jakiś czas przez śnieżycę. Tylko czy aby na pewno zdążę wykonać swoją misję? Wracam do pokoju, mijam brzydkie przybrudzone lustro z widocznym pęknięciem po środku. Spoglądam na nie i sama się zastanawiam – kim jestem? Czy na pewno powinnam ufać właśnie jemu? Widzę tylko jasny warkocz sięgający do ramiom...

Kaptur opadający aż na brwi zasłania łysiejącą głowę. Taką przynajmniej mam wymówkę. Naprawdę zakrywam piętno wypalone na mej czaszce przed wiekami. Zmęczone oczy, cały czas lustrują otoczenie. Wszędzie może czaić się zbłąkany wróg. Czujne oko, w odbiorze bodźców wspiera ucho, niestety tylko jedno. Drugie posłużyło za wieczerze pewnej strzydze. Była to też jej ostatnia wieczerza.
Niepozornie wyglądające ciało skrywam pod okryciem sięgającym łydek. To właśnie one ochrania mnie przed zimnem, wiatrem czy deszczem dając jednocześnie spokój i wytchnienie od pytań typu: „Czemu masz ręce z metalu?”. Dłonie udało się uratować, ale od barku po nadgarstki mam egzoszkielet. Przydaje się zwłaszcza w walce z dzikimi zwierzami, a właśnie zaczynam wędrówkę do hrabstwa Middlechest, gdyż pojawiają się pogłoski o wilkolwie grasującym w okolicy…

Kaptur opadający aż na brwi zasłania łysiejącą głowę. Taką przynajmniej mam wymówkę. Naprawdę zakrywam piętno wypalone na mej czaszce przed wiekami. Zmęczone oczy, cały czas lustrują otoczenie. Wszędzie może czaić się zbłąkany wróg. Czujne oko, w odbiorze bodźców wspiera ucho, niestety tylko jedno. Drugie posłużyło za wieczerze pewnej strzydze. Była to też jej ostatnia...

Pierwszy róg[bookLink]4823351|Pierwszy róg[/bookLink]

Pierwszy róg[bookLink]4823351|Pierwszy róg[/bookLink]

 [bookCover]4823351|Pierwszy róg[/bookCover]