- No żesz do jasnej cholewy! - ryknąłem na całe gardło, widząc swoje podłe odbicie w straszliwie zabrudzonym lustrze. Dla pewności potarłem rękawem kurty, ale nie - lustro nie zmieniło swojego odbicia..

Miałem ku temu ważki powód, gdyż moim oczom ukazała się wielka, okrągła, krsnala gęba z nosem w postaci kulfoniastego kartofla na środku... Kartofla, którym najadło by się z trzech krasnoludów, a i dla jakiego trolla by starczyło!

- Na wszelkie gromy świata! Ten obwoźny kuglarz obiecał mi przecież, że po zastosowaniu jego maści mój nos zamieni się w kształtny, wąski, elfi nosek, na widok którego wszystkie krasnalki będą mdleć z zachwytu. A teraz..., a teraz mdleć może i będą, ale z obrzydzenia, a w najlepszych wypadku ze śmiechu!

A..., niech to kulawy wilk kopnie łapą... - pomyślałem, wczoraj miałem nos wielkości orzecha, a dziś bulwy buraka. No ale..., mam na szczęście inne zalety - począwszy od niemytej od 12 lat rudej brody i takiż samo wąsów, łysej jak jajo głowy, całych 3 zębów w buzi - z których jestem szczególnie dumny, potwierdzonych urzędowym pismem 85 cm wzrostu i proporcjonalnie dużych klejnotów w portkach - potwierdzonych nie pismem, ale zachwytami wielu krasnalek, he, he!

Uspokojony tym rozsądnym rachunkiem zalet, zaszedłem do swej komnaty, zasiadłem w pokojowej ławie, sięgnąłem po kubeł wina i upiłem 2 litrowy łyczek, wiedząc że jutro z rana muszę wstać skoro świt, by udać się w podróż na międzyrasowy konkurs "Mistera Królestwa Menarii", w którym to moim zdaniem mam spor szanse na zwycięstwo. Ech - tylko te nos...

- No żesz do jasnej cholewy! - ryknąłem na całe gardło, widząc swoje podłe odbicie w straszliwie zabrudzonym lustrze. Dla pewności potarłem rękawem kurty, ale nie - lustro nie zmieniło swojego odbicia..

Miałem ku temu ważki powód, gdyż moim oczom ukazała się wielka, okrągła, krsnala gęba z nosem w postaci kulfoniastego kartofla na środku... Kartofla, którym najadło by się...

Spoglądam nieśmiało i nie dowierzam. Czy to ja? Ta sama ja sprzed kilku lat? Moją twarz zdobią duże, ciemne oczy. Są zwierciadłem mojej tajemniczej duszy. Z głowy zwisają kruczoczarne włosy. Przysłaniają one nieco brwi opadając lekko na prawy policzek. Poprawiam je mocnymi jak skała paznokciami, które są moją tajną bronią. Niech Was nie zwiedzie ich łagodny wygląd. Na głowie mam diadem. To symbol mojego zwycięstwa. Usta uśmiechają się nieco. Kształtem przypominają półksiężyc. Długa sukienka zdobi moje ciało. Na nogach mam ciężkie buty po kolana a w ręku włócznię. Na wieszaku obok wisi długi płaszcz. Lada moment będzie mi potrzebny. Śnieżyca - muszę stawić jej czoła i wyruszyć w drogę na szczyt po magiczny pierścień, który ocali ludzkość przed zagładą. Jeszcze chwila i zawołam pegaza a wtedy ruszę w dal, z której wrócę cało lub nie wrócę wcale.

Spoglądam nieśmiało i nie dowierzam. Czy to ja? Ta sama ja sprzed kilku lat? Moją twarz zdobią duże, ciemne oczy. Są zwierciadłem mojej tajemniczej duszy. Z głowy zwisają kruczoczarne włosy. Przysłaniają one nieco brwi opadając lekko na prawy policzek. Poprawiam je mocnymi jak skała paznokciami, które są moją tajną bronią. Niech Was nie zwiedzie ich łagodny wygląd. Na...

Splątane długie włosy, zamglone spojrzenie zmrużonych oczu. Stare łachmany prawie się rozpadają, lecz szczelnie zasłaniają ciało. Wąskie wargi mocno zaciśnięte wyglądają jak ostra linia. Gdy tylko napotykam swój wzrok w lustrze, staje się on pełen nienawiści. Widzę żal, gorycz, złość, agresję, która musi dać swój upust. Biorę głęboki wdech, ale nie daje mi ukojenia... Staje się potężnym rykiem. Moje ciało się rozrasta, pokrywa futrem, mięśnie się napinają. Mocne szczęki groźnie kłapią, ręce zamieniają się w łapy. Rozrywam resztki tkaniny, zarzucam brudną kitę za ramiona i krzyczę. Drę się, to nie jest już ludzki głos, a zwierzęce wycie. Stałem się Bestią. W karczmie już nie ma nikogo, wszyscy uciekli nie bacząc na mróz, od którego zginą w ciągu kilku godzin. A resztą zajmę się ja. Czas ruszyć na polowanie.

Splątane długie włosy, zamglone spojrzenie zmrużonych oczu. Stare łachmany prawie się rozpadają, lecz szczelnie zasłaniają ciało. Wąskie wargi mocno zaciśnięte wyglądają jak ostra linia. Gdy tylko napotykam swój wzrok w lustrze, staje się on pełen nienawiści. Widzę żal, gorycz, złość, agresję, która musi dać swój upust. Biorę głęboki wdech, ale nie daje mi ukojenia... Staje...

Podkrążone oczy, z tępym spojrzeniem. Kim się stałem? Dlaczego?
Pamiętam jeszcze idealnie dociętą brodę, z wielkim, białym, podkręconym ku górze wąsem na w tle czarnej gęstej brody. Oczy pełne sprytu, które zawracały w głowie niejednej niewieście.
Teraz wąs już opadał, nie jest już chlubą — nie wyraża mojej własnej dumy. Z chęcią bym go zgolił, ale jakoś nie potrafię, ze względu na minione lata.
Katastrofa, której byłem światkiem, sprawiła, że alkohol stał się moim przyjacielem. Kiedyś moją siłą była słowa, a teraz odpowiadam jakieś ciekawe, historię z mojego życia w nadziei, że ktoś postawi mi piwo.
Byłem wielkim człowiekiem, ale teraz jestem nikim. Przygarbiony, pijany oraz zmęczony życiem. Dlaczego los musiał wybrać mnie albo dlaczego mnie nie wybrał? Dlaczego ta chlorne choroba, nie wzięła mnie...
Rozpłakałem się, a po brudnych policzkach ściekły mi łzy.
Przetarłem je dłońmi, stwardniały przez ostanie miesiące.
Nagle ktoś zapukał- pewnie karczmarz o zapłatę.
Otworzyłem drzwi i spuściłem głowę, wiedząc, że nie mam gorsza przy duszy.
Jakież było moje zdziwienie, gdy za drzewami ujrzałem mojego starego druha, z którym nie jedną wspólnie historie dzielimy.

Podkrążone oczy, z tępym spojrzeniem. Kim się stałem? Dlaczego?
Pamiętam jeszcze idealnie dociętą brodę, z wielkim, białym, podkręconym ku górze wąsem na w tle czarnej gęstej brody. Oczy pełne sprytu, które zawracały w głowie niejednej niewieście.
Teraz wąs już opadał, nie jest już chlubą — nie wyraża mojej własnej dumy. Z chęcią bym go zgolił, ale jakoś nie potrafię, ze...

Przeżyłam już tyle wieków, ale tak srogiej zimy jeszcze nie było mi dane zobaczyć. Tym razem odpuszczę sobie dalszą wyprawę. Portal do domu, a raczej miejsca spoczynku powinien pojawić się za dwie noce, więc mam nadzieję, że do tego czasu Matka Natura się uspokoi.
Idąc korytarzem do swojej kwatery, zdjęłam długi płaszcz oraz maskę zasłaniającą twarz. Po niefortunnej bitwie i wielkim pożarze, z którego cudem uciekłam, cała lewa strona mojego ciała stała się jedną, wielką blizną, którą starałam się ukrywać. Zdrowa skóra pękała w niektórych miejscach niczym zarysowana porcelana. Choć moja postać nie powinna odbijać się w lustrach, od tamtego zdarzenia mogę przeglądać się do woli na gładkiej tafli szkła. Niegdyś ognistoczerwone włosy sięgające do pasa były teraz śnieżnobiałe, do ramion. Brązowe oczy zasłoniła mgła, która utrudniała widzenie w ciemnościach, a białe kły nie były już tak ostre jak kiedyś. Gdy straciłam wszystkich bliskich, ulotniły się ze mnie wszelkie uczucia, a mój wygląd zaczął odzwierciedlać moje wnętrze — oszpecone, szare, bez wyrazu. Nie pamiętam, kiedy ostatnio moje usta wykrzywiły się w uśmiechu. Nie naliczę, ile razy zaciskały się w cienką linię, gdy zabijałam kolejne ofiary. Moje ręce były splamione krwią, zmęczone trzymaniem najróżniejszych broni, a wysuwane pazury — połamane i brudne.
Byłam szlachetnym stworzeniem, lecz chęć bycia najlepszą zniszczyła mnie doszczętnie. Teraz czekała mnie ostatnia bitwa, która przeważy szalę mojego istnienia.

Przeżyłam już tyle wieków, ale tak srogiej zimy jeszcze nie było mi dane zobaczyć. Tym razem odpuszczę sobie dalszą wyprawę. Portal do domu, a raczej miejsca spoczynku powinien pojawić się za dwie noce, więc mam nadzieję, że do tego czasu Matka Natura się uspokoi.
Idąc korytarzem do swojej kwatery, zdjęłam długi płaszcz oraz maskę zasłaniającą twarz. Po niefortunnej bitwie...

Wściekła udałam się do mojego pokoju na górze, opuszczając pijące towarzystwo w tawernie. W korytarzu wpadł na mnie podpity troll. Odepchnęłam go od siebie ze wstrętem, na co on mruknął gniewnie i zatoczył się na drugą ścianę. W takim nastroju mogłabym zatłuc go na śmierć. Instynktownie zacisnęłam pięści, ale powstrzymałam się od ataku. Nie był to czas na marnowanie energii na poboczne bójki. Niebawem przecież czekała mnie prawdziwa walka.
Minęłam trolla i w drodze do pokoju ujrzałam wiszące obok drzwi lustro. Moje oczy ciskały wściekłe błyski, a nozdrza falowały z tłumionej agresji. Skórzany kostium opinał umięśnione, pożyłowane ciało, spięte do ataku. Odetchnęłam głęboko, wiedząc, że w takim nastroju na pewno nie usnę. Gdyby na zewnątrz nie szalała śnieżyca, wyszłabym pobiegać i powspinać się na drzewa, byle wyzbyć się tej negatywnej energii.
W pokoju zrobiłam dla relaksu pięćset pompek. Gdy potem przebierałam się do snu, czułam odprężające mrowienie w wymęczonych mięśniach. Na dole chyba kończył się już alkohol, bo powoli zapadała cisza.
Z głową na poduszce myślałam o tym, co mnie czeka. Walka z Mistrzem Mejem. Nikt nigdy go dotąd nie pokonał, a mnie brano za kolejnego z wielu głupich śmiałków, którzy chcieli tego spróbować. Gdyby nie zamieć, dotarłabym do Zamku wcześniej. Tyle czasu się do tego przygotowywałam, że wolałabym mieć to już za sobą. Im szybciej, tym lepiej.

Wściekła udałam się do mojego pokoju na górze, opuszczając pijące towarzystwo w tawernie. W korytarzu wpadł na mnie podpity troll. Odepchnęłam go od siebie ze wstrętem, na co on mruknął gniewnie i zatoczył się na drugą ścianę. W takim nastroju mogłabym zatłuc go na śmierć. Instynktownie zacisnęłam pięści, ale powstrzymałam się od ataku. Nie był to czas na marnowanie energii...

Hmmm widzę, zielonooką nimfe Erlondis, której twarz pokryta jest licznymi bliznami przez najeźdźców którzy wybili jej plemię. Srebrne długie włosy, prosty nos, pełne usta, gruby ciepły kożuch, długie buty, ciepła czapka i ten skryty hipnotyzujący uśmiech. Niech was nie zmyli bo wyraz twarzy zmienia się mi w minucie w zawadiacką łowczynie Magów.

Hmmm widzę, zielonooką nimfe Erlondis, której twarz pokryta jest licznymi bliznami przez najeźdźców którzy wybili jej plemię. Srebrne długie włosy, prosty nos, pełne usta, gruby ciepły kożuch, długie buty, ciepła czapka i ten skryty hipnotyzujący uśmiech. Niech was nie zmyli bo wyraz twarzy zmienia się mi w minucie w zawadiacką łowczynie Magów.

Hmmm widzę, zielonooką nimfe Erlondis, której twarz pokryta jest licznymi bliznami przez najeźdźców którzy wybili jej plemię. Srebrne długie włosy, prosty nos, pełne usta, gruby ciepły kożuch, długie buty, ciepła czapka i ten skryty hipnotyzujący uśmiech. Niech was nie zmyli bo wyraz twarzy zmienia się mi w minucie w zawadiacką łowczynie Magów.

Hmmm widzę, zielonooką nimfe Erlondis, której twarz pokryta jest licznymi bliznami przez najeźdźców którzy wybili jej plemię. Srebrne długie włosy, prosty nos, pełne usta, gruby ciepły kożuch, długie buty, ciepła czapka i ten skryty hipnotyzujący uśmiech. Niech was nie zmyli bo wyraz twarzy zmienia się mi w minucie w zawadiacką łowczynie Magów.

Popatrzyłam za okno i zrezygnowałam z dalszej podróży.
„Jutro też będzie dzień”
Ręka już dotknęła poręczy schodów gdy mój wzrok przykuło stare lustro. Zobaczyłam podstarzałą poszukiwaczkę przygód. Kogoś kto czeka na coś co zmieni jego życie, ale na twarzy odbija się już rozczarowanie. Długie ciemne włosy rozpuszczone i żyjące własnym życiem, okalające jasną twarz. Jak to mówią za jasną, prawie przezroczystą. Lekko krzywy nos i „całuśne usta” jak to orzekł pijak przy barze. W swojej twarzy poznaje tylko oczy, duże, niebiesko-zielone, niezmienne.
Niesforny kosmyk spada na moją twarz, uśmiecham się do siebie. W głowie słyszę szept
„Nie przejmujesz się rzeczami, na które nie ma rady, nawet jeżeli nie są dla ciebie przyjemne. Przeszkody bierzesz łatwo, jak dobry koń.”
Łapie mocno drewnianą balustradę i żwawo ruszam na piętro.

Popatrzyłam za okno i zrezygnowałam z dalszej podróży.
„Jutro też będzie dzień”
Ręka już dotknęła poręczy schodów gdy mój wzrok przykuło stare lustro. Zobaczyłam podstarzałą poszukiwaczkę przygód. Kogoś kto czeka na coś co zmieni jego życie, ale na twarzy odbija się już rozczarowanie. Długie ciemne włosy rozpuszczone i żyjące własnym życiem, okalające jasną twarz. Jak to...

Znowu śnieżyca, jak ja mam funkcjonować w takich warunkach. W ogóle się nie nadaję do takiego klimatu. No cóż zawijam kiecę i wracam do swojego pokoju. Niczym niedźwiedź prześpię złe warunki pogodowe i obudzę się jak wróci słoneczko. Idąc po schodach w rogu spostrzegam lustro w zdobionej ramie, hmmm ciekawe za ile by znalazło kupca myślę. Trzeba mu przyjrzeć się z bliska. Gdy podchodzę widzę siebie. Spod czapy z ogromnym pomponem wystają moje włosy w kolorze marchewki Dawno nic z nimi nie robiłam więc przypominają plątaninę sznurków. Potrzebuję znów czernidła, aby wyglądały jak u człowieka. Na szczęście przysłaniają moje uszy. Odstające i lekko szpiczaste. Widzę swoje oczy, zielono- niebieskie z żółtymi plamkami. Wszyscy mówią, że jak się zdenerwuję są granatowe, lub nawet czarne. I na końcu te piegi, są wszędzie. Nie ma prawie miejsca gdzie ich nie ma. Może gdybym ukradła to lustro, mogła bym je wymienić na płyn przeciw piegom od czarownic z wioski obok?

Znowu śnieżyca, jak ja mam funkcjonować w takich warunkach. W ogóle się nie nadaję do takiego klimatu. No cóż zawijam kiecę i wracam do swojego pokoju. Niczym niedźwiedź prześpię złe warunki pogodowe i obudzę się jak wróci słoneczko. Idąc po schodach w rogu spostrzegam lustro w zdobionej ramie, hmmm ciekawe za ile by znalazło kupca myślę. Trzeba mu przyjrzeć się z bliska....