Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Isleen
polisyndeton
mangusta
Kamila Cz
Marcin Lenczewski

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Isleen
polisyndeton
mangusta
Kamila Cz
Marcin Lenczewski

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Rozpoczynam starcie: MAMA arcywróg imprez organizowanych w jej domu vs. główny dowodzący i organizator przyjęcia JA.
Ruszam do walki o chipsy, piwo, karaoke i dobra zabawę uzbrojona w najprzebieglejsze środki.
1)Broń pierwszego wyboru- bilety do teatry.
-Mamo pójdziesz sobie do teatru, tak dawno nie byłaś. Zrelaksujesz się! Odpoczniesz! Z Tatą czas spędzisz. Przecież nie byliście na randce od tylu lat! No to Ci się po prostu należy!
-Ach nie Kochanie! Nie będę mogla się odprężyć nie wiedząc co tu się wyprawia! Będę się martwiła i o Ciebie i twoich gości! No i o dom oczywiście!
Atak odparty.
Podejmuję drugą broń.
2) Kontrola telefoniczna.
-Ależ mamusiu będę dzwonić co godzinę! Co pól nawet! Będziesz spokojna jak będziesz wiedziała,że nic złego się nie dzieje!
-Dzwonić do teatru? Przecież nie odbiorę!
Atak odparty.
Podejmuję ostateczną broń o mocy tak zatrważającej,że sama lękam się jej siły i skutków.
3) Zaproszenie mamy na imprezę
-Dobrze mamo do ubierz się jakoś młodzieżowo i przedstawię Cię jako moją starszą kuzynkę...
-Świetnie Kochanie! Zobaczysz, że nie przyniosę Ci wstydu! Już mam wybrany utwór na karaoke!

Cel osiągnięty. Misja zakończona sukcesem.
Tylko zaczynam się poważnie zastanawiać kto tu kogo przechytrzył ja mamę czy ona mnie...

Rozpoczynam starcie: MAMA arcywróg imprez organizowanych w jej domu vs. główny dowodzący i organizator przyjęcia JA.
Ruszam do walki o chipsy, piwo, karaoke i dobra zabawę uzbrojona w najprzebieglejsze środki.
1)Broń pierwszego wyboru- bilety do teatry.
-Mamo pójdziesz sobie do teatru, tak dawno nie byłaś. Zrelaksujesz się! Odpoczniesz! Z Tatą czas spędzisz. Przecież nie...

Odkąd nałożyła na moje królestwo sankcje ekonomiczne, powiedziałem sobie "dam radę, bez kieszonkowego można żyć". Potem przyszedł czas na embargo handlowe, czyli żegnaj kolacjo. Nawet siostrze, co z dostawą chipsów i coli z pomocą śpieszyć chciała, przez blokadę przedrzeć się nie udało. Czuję się jak Berlin w czterdziestym ósmym! Bez picia, bez jedzenia, ratunek w dwóch kanapkach, których nie dojadłem w szkole. Ale to bym jeszcze zniósł, wiele mogę znieść. Wiele, lecz nie to! Zmienić hasło do WiFi?! Jak można! To nieludzkie! To barbarzyństwo! To pogwałcenie wszelkich praw i konwencji! Nie za takie numery w Norymberdze skazywali! Wojny hybrydowej ci się zachciewa, rodzicielko droga? Chcesz, to masz! Si vis pacem para bellum! Niech Wolność zawiedzie utrapiony lud na barykady, a barykadę niech stworzą biurko, fotel i połowa zawartości szafy! Nikt nie przejdzie, żaden odkurzacz tu nie wjedzie! Mój pokój! Moje królestwo! Mój bałagan! W oczekiwaniu na inwazję - odpowiem wojną psychologiczną, moje trzy atrybuty, mój ultima ratio regum: norweski black metal rozpisany na gitarę elektryczną i 100-watowy wzmacniacz. Wybacz siostra, trzeba było lepiej tę dostawę chipsów ogarnąć...

Odkąd nałożyła na moje królestwo sankcje ekonomiczne, powiedziałem sobie "dam radę, bez kieszonkowego można żyć". Potem przyszedł czas na embargo handlowe, czyli żegnaj kolacjo. Nawet siostrze, co z dostawą chipsów i coli z pomocą śpieszyć chciała, przez blokadę przedrzeć się nie udało. Czuję się jak Berlin w czterdziestym ósmym! Bez picia, bez jedzenia, ratunek w dwóch...

Dźwięk budzika wyrywa mnie z ramion Orfeusza. Nieśpiesznie moszczę się w łóżku, gdy dobiegają mnie przytłumione odgłosy kroków. W mig otrząsam się z resztek snu. Czeka mnie nie lada potyczka. Gdzież potyczka? Bitwa raczej! Jak ta o Anglię, tyle, że gorsza, bo toczona z wrogiem, który zna mnie od urodzenia! Muszę być czujna, bo na horyzoncie czyha Rodzicielka. Mym orężem w nierównej walce z Mamą są jak zawsze: spryt, szybkość i zaskoczenie.

Otwieram drzwi od mojej kwatery dowodzenia, by udać się na zwiady. Rzut oka wystarczy, by stwierdzić, że przeciwnik ruszył do ataku. Jak zawsze poranną porą, obrał sobie za cel zawłaszczenie strategicznej lokalizacji – łazienki. Nie mam czasu do namysłu. Puszczam się pędem korytarzem, gdy na drugim jego końcu wyłania się nieprzyjaciel. Już łapie za klamkę twierdzy łazienkowej i niemal ją zdobywa, gdy słyszy moje słowa:
- Mamo, masz coś dziwnego na nosie!
Rodzicielka odwraca się do lustra, gdy dopadam drzwi łazienki. W chwili, gdy pojmuje, że to zwykły fortel, jest już za późno. Zwycięsko zatrzaskuję za sobą drzwi bastionu. Nieco drasnęły mnie pociski złowrogich słów wystrzelone w moim kierunku.

Po kwadransie opuszczam Fort Knox, gotowa na kolejne starcie. W powietrzu grad pocisków „jak mogłaś?” i „tym razem przesadziłaś”. Uzbrojona w amunicję uśmiechu ruszam na starcie:
- Mamusiu, nie gniewaj się, proszę. Pamiętaj jak bardzo cię kocham.
I tym razem udaje mi się ujść cało z opresji. Całuję mamę w policzek i wybiegam. Jak zawsze jestem spóźniona.

Dźwięk budzika wyrywa mnie z ramion Orfeusza. Nieśpiesznie moszczę się w łóżku, gdy dobiegają mnie przytłumione odgłosy kroków. W mig otrząsam się z resztek snu. Czeka mnie nie lada potyczka. Gdzież potyczka? Bitwa raczej! Jak ta o Anglię, tyle, że gorsza, bo toczona z wrogiem, który zna mnie od urodzenia! Muszę być czujna, bo na horyzoncie czyha Rodzicielka. Mym orężem w...

Słyszę dźwięk domofonu. Zbiegam po schodach, narzucam na siebie sweterek wiszący w holu, chwytam klucze do drzwi i już, już prawie dotykam klamkę, gdy zza drzwi wynurza się mama.
- Wybierasz się gdzieś? - patrzy na mnie podejrzliwie.
- Mamo, daj spokój, w końcu dzisiaj sobota. Najwyższy czas spotkać się ze znajomymi.
- No pewnie, najlepiej zostawić starą matkę samą w domu... - jej mina sugeruje, że nie będzie to łatwie starcie. Z torby przerzuconej przez ramię wyciągam najnowszą powieść Jojo Moyes.
- Nie będziesz sama. - uśmiecham się promiennie. - Clarke będzie razem z tobą. Koniecznie musisz przeczytać rozdział 15, nie zawiedziesz się. - patrzy na mnie sceptycznie. - Serio, dojdziesz do tego fragmentu zanim wrócę i jutro sobie go omówimy.
- Jutro? To o której, moja droga panno, zamierzasz wrócić do domu?
- Idziemy z Alką na dancing. Jak wrócę będziesz już pewnie spała. - próbuję przekonać mamę.
- W życiu nie usnę dopóki nie będziesz leżała we własnym łóżku!
- Wypijesz melisę albo rumianek i od razu sen cię zmorzy. - dla poparcia moich słów z czeluści mojej torby wydobywam jej ulubioną melisę ze skórką pomarańczy. - Zobacz, kupiłam ją ostatnio w herbaciarni. W sam raz się nada.
- Gdzie to się tak włóczyć po nocach... Jeszcze porwą, do lasu wywiozą i zabiją! - mama nie odpuszcza.
- Mamo, jestem dorosła, daj już spokój. - całuję ją w policzek na pożegnanie zanim zdąży coś jeszcze dodać. Tym sposobem, to jest: książką, melisą i sprytem, udaje mi się wygrać tę potyczkę.

Słyszę dźwięk domofonu. Zbiegam po schodach, narzucam na siebie sweterek wiszący w holu, chwytam klucze do drzwi i już, już prawie dotykam klamkę, gdy zza drzwi wynurza się mama.
- Wybierasz się gdzieś? - patrzy na mnie podejrzliwie.
- Mamo, daj spokój, w końcu dzisiaj sobota. Najwyższy czas spotkać się ze znajomymi.
- No pewnie, najlepiej zostawić starą matkę samą w...

Przedmiot sporu: walka o wybór filmu przed telewizorem na konkretną godzinę.

Atrybuty:
1.Głośny krzyk.
2.Niezrozumiałe argumenty.
3. Baterie do pilota.

Przebieg:
W wyniku sprzecznych intencji między matką a córką doszło do kłótni o wybór filmu. Obydwie strony chciały postawić na swój wybór nie słuchając konkurencji. Matka postawiła na swój wątpliwą reputacji władczyni kanapy. Córka w desperacji sięgnęła po bardziej radykalne metody. Krzycząc argumenty, które nie docierały do rodzicielki córka w mgnieniu oka wyciągnęła baterie z pilota chowając je w swojej skrytce. Spór ten mógł toczyć by się o wiele dłużej gdyby do domu nie wrócił ostatni członek rodziny postanawiając, że skoro on opłaca telewizor będziemy oglądać film akcji lecący na ulubionym kanale. Koniec.

Przedmiot sporu: walka o wybór filmu przed telewizorem na konkretną godzinę.

Atrybuty:
1.Głośny krzyk.
2.Niezrozumiałe argumenty.
3. Baterie do pilota.

Przebieg:
W wyniku sprzecznych intencji między matką a córką doszło do kłótni o wybór filmu. Obydwie strony chciały postawić na swój wybór nie słuchając konkurencji. Matka postawiła na swój wątpliwą reputacji władczyni...

- Dlaczego masz tutaj taki bałagan? - moja rodzicielka wskazuje na kupę prasowania i udaje obrażoną.
- Powiedziałam przecież, że do weekendu wyprasuje, a dziś dopiero środa mamusiu - biorę do ręki nagrzane żelazko i robię minę niewiniątka.
- Owszem, ale to nie znaczy, że te ubrania mają leżeć do soboty - mama nie daje za wygraną i jak zwykle marudzi.
- Przecież wiesz jak wiele mam innych zajęć - wkładam słuchawki na uszy, włączam muzykę i biorę do ręki książkę.
Moja rodzicielka odpuszcza machając zrezygnowana dłonią.
Tą rundę wygrałam ja.

- Dlaczego masz tutaj taki bałagan? - moja rodzicielka wskazuje na kupę prasowania i udaje obrażoną.
- Powiedziałam przecież, że do weekendu wyprasuje, a dziś dopiero środa mamusiu - biorę do ręki nagrzane żelazko i robię minę niewiniątka.
- Owszem, ale to nie znaczy, że te ubrania mają leżeć do soboty - mama nie daje za wygraną i jak zwykle marudzi.
- Przecież wiesz jak...

O jeny…moja głowa, ale wczoraj dałem czadu. OK, wstaję. Otwieram oczy, oho mama stoi. Widzę po minie, że lekko nie będzie. Zagadam.
-Cześć mamo.
-Cześć? Cześć!? Mam tego dosyć. Wyprowadzasz się, i to jeszcze dzisiaj.
No, jak zwykle to samo.
-Mamo, spokojnie, nie krzycz, głowa mnie boli.
-Głowa boli? Zaraz cię zaboli jak cię palnę w ten durny łeb. Nie trzeba było wracać nad ranem. Jeszcze pół bloku pobudziłeś. Jezu, jaki wstyd. Całe osiedle się śmieje. 30 lat chłop i u matki mieszka.
Znowu o tym. Ok, użyję standardowej broni. Pokażę jaki jestem pracowity.
-Spokojnie mamo, zaraz wszystko ogarnę. Posprzątam, zjem śniadanie i wszystko będzie cacy?
-Cacy? Koniec, powiedziałam. Mam dość tego. Burdel w pokoju, śmierdzi chłopem, nawet się nie umyłeś wczoraj. I jeszcze telewizor całą noc chodził. Wyprowadzasz się!
Ooo widzę grubo dzisiaj. Spróbuję w „drugą mańkę”. (porównanie do innych).
-Mamo, nie tylko ja mieszkam z rodzicami, Krzychu i Andrzej tez tak mieszkają, i nawet do roboty nie chodzą, a ja raz na tydzień na piwko wyskoczę i problem. Oni nic nie robią w domu, a ja cały czas Tobie pomagam…
-CO ROBISZ?! POMAGASZ?! Żyje jak w bajce. Pod nos obiad podtykany, rzeczy poprane, tylko na noc do domu wraca, dom ma za hotel Książe i jeszcze mówi, że on łaskawca. Oj skończyło się. Pakuj się i wypad!
Co to dzisiaj się dzieje z nią. Musze użyć broni ostatecznej – matczynej miłości.
-Mamo, kocham cię….

O jeny…moja głowa, ale wczoraj dałem czadu. OK, wstaję. Otwieram oczy, oho mama stoi. Widzę po minie, że lekko nie będzie. Zagadam.
-Cześć mamo.
-Cześć? Cześć!? Mam tego dosyć. Wyprowadzasz się, i to jeszcze dzisiaj.
No, jak zwykle to samo.
-Mamo, spokojnie, nie krzycz, głowa mnie boli.
-Głowa boli? Zaraz cię zaboli jak cię palnę w ten durny łeb. Nie trzeba było wracać nad...

Wojnę z mamą staczam raz-dwa razy na rok. Nasza wojna dyplomatyczna jest staczana przy użyciu pomocy dyplomatycznej, czyli mojej siostry. Starcie zwane potocznie „Krótkie włosy miej”.
Wódz mama z pomocą dyplomaty starszej córki mają w swoim arsenale następującą broń:
- komplementy typu: „w krótkich włosach ci lepiej”
- jęczenie typu: „Chodź do fryzjera, chodź do fryzjera, chodź do fryzjera” (bardzo skuteczna, można rzec, że śmiercionośna)
- krytyka typu: „Masz kiepskie włosy, słabe, cienkie, rozdwajają się, źle wyglądasz w długich włosach”
Wódz młodsza córka (ja) dysponuję bronią:
- bierność (nieodpowiadanie na jęczenie)
- stanowczość: „To moje włosy i mam prawo z nimi robić, co chcę. Nie lubię krótkich".
- desperacja: „Co za różnica, jakie mam włosy, to że je obetnę, nie sprawi, że będą grubsze”.
Przebieg bitwy:
Obie strony dzielnie walczą, atakując i odpierając atak. Po kilku dniach zaciętej walki najczęściej przegrywa wódz młodsza córka, poddaje się.
Skutki i wnioski:
O wyniku bitwy zdecydowały nierówne siły przeciwników. Wygrywa wódz mama, wódz młodsza córka przegrywa, zostaje wzięta w jasyr i spełnia żądania zwycięzcy, czyli idzie do fryzjera i obcina włosy. Planuje sposób na zwycięstwo w następnej potyczce.

Wojnę z mamą staczam raz-dwa razy na rok. Nasza wojna dyplomatyczna jest staczana przy użyciu pomocy dyplomatycznej, czyli mojej siostry. Starcie zwane potocznie „Krótkie włosy miej”.
Wódz mama z pomocą dyplomaty starszej córki mają w swoim arsenale następującą broń:
- komplementy typu: „w krótkich włosach ci lepiej”
- jęczenie typu: „Chodź do fryzjera, chodź do fryzjera,...