Dawno, dawno temu w północnej MROŹNEJ KRAINIE żył sobie król Gerthav. Swym królestwem Gedalią rządził żelazną ręką. Jego dzielne woje grabili miasta. Raz oblegali przez 3 lata olbrzymią twierdzę Efratę ale nie mogli jej zdobyć. Pewnego mroźnego dnia ARCHITEKT Bolzot sporządził olbrzymią machinę która zniszczyła mury obleganego miasta. Wpadli do miasta i obrabowali doszczętnie okradając również KOŚCIELNY SKARBIEC a w nim drogocenne RELIKWIE. Niestety król nie wiedział, że na skarbcu ciąży klątwa. Władca wydał wielką ucztę po zdobyciu miasta. Gdy ucztowali pojawiła się córka króla, KSIĘŻNICZKA Elre w przepięknej długiej, ozdobnej szacie. Król Gerthav bardzo ją kochał. Księżniczkę zauważyła również królowa Zehre. Była to ZŁA MACOCHA która na każdym kroku okazywała swoją niechęć do Elre. Nagle nastała olbrzymia burza z piorunami. Wtem wpadł na środek sali DIABEŁ i rzucił się w stronę Elre porywając ją. Król obiecał wielką nagrodę za odzyskanie swojej córki. Mijały lata a król Gerthav był pozbawiony sensu życia. Pewnego dnia przybyła do niego stara wdowa która często prorokowała. Stara wdowa powiedziała, że musi oddać zrabowane bogactwa z kościelnego skarbca wraz z relikwiami miastu Efrata. Król kazał sporządzić wyprawę do niegdyś splądrowanego miasta aby oddać zrabowane łupy. W trzeci dzień po zwróceniu skarbów księżniczka przybyła do ojca na białym rumaku.

Dawno, dawno temu w północnej MROŹNEJ KRAINIE żył sobie król Gerthav. Swym królestwem Gedalią rządził żelazną ręką. Jego dzielne woje grabili miasta. Raz oblegali przez 3 lata olbrzymią twierdzę Efratę ale nie mogli jej zdobyć. Pewnego mroźnego dnia ARCHITEKT Bolzot sporządził olbrzymią machinę która zniszczyła mury obleganego miasta. Wpadli do miasta i obrabowali...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wieczór był wyjątkowo chłodny, a padający śnieg tylko pogarszał widoczność. Jednak to nie zimno, a wszechobecna cisza sprawiała, że moim ciałem targały dreszcze. Zaryglowane drzwi, zamknięte okiennice i zgaszone światła. Miasteczko spało czy może czuwało...?
Wtem mój wzrok zatrzymał się na szyldzie zawieszonym na pobliskiej bramie. Ledwie widoczny napis głosił "Gospoda pod DIABŁEM", a zza grubych zasłon przenikało światło. Nagle przeciągły krzyk przypominający wycie zranionego zwierzęcia, dobiegający z nad brzegu rzeki spowodował, że niewiele myśląc wszedłem do środka. Gwar, który panował tutaj przed chwilą ucichł, a oczy zgromadzonych zostały zwrócone w moim kierunku. Czując na sobie ich spojrzenia udałem się do baru, gdzie wychyliłem trzy kieliszki "ZŁEJ MACOCHY".
- Przyjezdny, hę? - zagadnął nieznajomy - Bernt, miejscowy ARCHITEKT - przedstawił się. Odwróciłem głowę i dostrzegłem siwego mężczyznę o krępej budowie, z blizną biegnącą wzdłuż prawego policzka. Skinąłem głową. Nie miałem ochoty wdawać się w rozmowę.
- Nikt z nas nawet łba nie wystawi w taką noc jak ta, a ty przychodzisz tu jak gdyby nigdy nic. Nie masz pojęcia... - urwał, kiedy zobaczył, że kieruję się w stronę wyjścia. Z zaskakującą szybkością zerwał się z miejsca i przygwoździł mnie do ściany - Słuchaj KSIĘŻNICZKO! - warknął - Nie zapuszczaj się w ciemność. Od kiedy skradziono królewskie RELIKWIE nikt nie jest bezpieczny. Złodziej zbudził bestię, ukrytą w KOŚCIELNYM SKARBCU.
- Nie będę słuchał bajeczek - odburknąłem, po czym wyszedłem z gospody. Podnosząc wzrok napotkałem czerwone ślepia potwora.

Wieczór był wyjątkowo chłodny, a padający śnieg tylko pogarszał widoczność. Jednak to nie zimno, a wszechobecna cisza sprawiała, że moim ciałem targały dreszcze. Zaryglowane drzwi, zamknięte okiennice i zgaszone światła. Miasteczko spało czy może czuwało...?
Wtem mój wzrok zatrzymał się na szyldzie zawieszonym na pobliskiej bramie. Ledwie widoczny napis głosił "Gospoda pod...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie tak dawno temu, ale dość dawno by było to dawno była sobie pewna mieścina, a prostszymi słowami mówiąc wieś zabita dechami, gdzie psy... i tak dalej. Mieszkańcy cenili sobie proste życie, ale gdy mróz i głód zaczęły zaglądać im do domostw, zaczęli z lekkim niepokojem wypatrywać w przyszłość. Szczęśliwie lokalny proboszcz wziął i udławił się nader szybko pożeranym kartoflem, a jego następca odkrył w KOŚCIELNYM SKARBCU nie tylko RELIKWIE, ale i fundusze tak pokaźne, że wręcz zdolne zapewnić zapadłej dziurze rozwój jakiego wieś potrzebowała, a że nowy proboszcz człowiekiem był bogobojnym i mądrym, bo wiedział, że z pustego to i Salomon nie naleje, to czym prędzej począł fundować plany rozwoju. Pech chciał, że ściągnięta do miasta pani ARCHITEKT okazała się równie upiorna jak samego DIABŁA ZŁA MACOCHA i czym prędzej zaczęła fundusze na lewo i prawo defraudować ku swojej ciesze i swoich sakiew wypchaniu. I gdy już rozgrabiła co było do zagrabienia, a w mieście stanął w tym czasie tylko nowy, ale bardzo lichy szalet, szykowała się do ucieczki. Na szczęście w samą porę w mieście pojawiła się KSIĘŻNICZKA, a wraz z nią nadworni poborcy podatkowi i razem z nimi tak opodatkowała złą architekt, że ta uszła z miasteczka czym prędzej ubrana jedynie w wór po kartoflach, nawiasem mówiąc po tych samych, którego kiedyś nadały ruch całej sprawie. A co do samej wsi, to doczekała się ona licznych dofinansowań, projektów rozwoju i miejsc parkingowych dla osób niepełnosprawnych, a każda rodzina dostała po pięćset groszy za każde dziecko i wszyscy żyli długo i szczęśliwie.

Nie tak dawno temu, ale dość dawno by było to dawno była sobie pewna mieścina, a prostszymi słowami mówiąc wieś zabita dechami, gdzie psy... i tak dalej. Mieszkańcy cenili sobie proste życie, ale gdy mróz i głód zaczęły zaglądać im do domostw, zaczęli z lekkim niepokojem wypatrywać w przyszłość. Szczęśliwie lokalny proboszcz wziął i udławił się nader szybko pożeranym...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dawno, dawno temu w pewnej kotlinie leżała mała osada biednego króla otoczona ze wszystkich stron ciemnym lasem starszym niż ktokolwiek z państewka. Krążyły pogłoski, że w borze żyje DIABEŁ - duch przeklętego ARCHITEKTA, który wykradł z KOŚCIELNEGO SKARBCA bezcenną rzecz, jaką były RELIKWIE brata króla.

Na skromnym zamku mała księżniczka żyła tak beztrosko, jak tylko mogła. Uczyła się rządzić od kiedy wymówiła pierwsze słowo. Pewnego dnia ZŁA MACOCHA kazała dziewczynce pójść do lasu, by przyniosła jej dawno zgubioną kolię. Księżniczka z radością spełniła polecenie kobiety.

Król nigdy nie dowiedział się, co spotkało jego córkę. Krążą pogłoski, że do duszy architekta dołączyła druga, nieustannie szukająca jakiejś kolii. Podobno gdy pójdziesz do tego lasu, drogie dziecko, i wręczysz małej księżniczce naszyjnik, uwolnisz ją od wiecznej tułaczki pomiędzy światami żywych i umarłych.

Dawno, dawno temu w pewnej kotlinie leżała mała osada biednego króla otoczona ze wszystkich stron ciemnym lasem starszym niż ktokolwiek z państewka. Krążyły pogłoski, że w borze żyje DIABEŁ - duch przeklętego ARCHITEKTA, który wykradł z KOŚCIELNEGO SKARBCA bezcenną rzecz, jaką były RELIKWIE brata króla.

Na skromnym zamku mała księżniczka żyła tak beztrosko, jak tylko...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pewien człowiek wyruszył z domu w noc najdłuższą ze wszystkich. Brnął przez śniegi i mrozy aż do lodowego pałacu na szczycie góry smaganej przez północne wiatry.
Spieszno mu było i trwoga oziębiała mu serce, gdy wspinał się po taflach schodów, które sam DIABEŁ musiał wznosić do nieba za srebro ze wszystkich KOŚCIELNYCH SKARBCÓW królestwa.
Szalony był ARCHITEKT, który umyślił sobie ową bibliotekę, gdzie szron ścinał mrozem woluminy.
Człowiek bał się i dygotał na całym ciele, mimo to chwycił za książkę i przycisnął ją do piersi niby święte RELIKWIE.
W tej samej chwili rozległ się krzyk Białej Pani. Zjawiła się w chmurze lodowych igieł, zimna i dzika, jak głosiły legendy.
- Pani – człowiek runął na kolana - moja córeczka umiera, a jam przysiągł jej prawdziwą książkę.
Zaśmiała się lodowym śmiechem, od którego stygło wszelkie życie.
- Jesteś pewien wyboru? W tej bajce ZŁA MACOCHA zabija dziewczynkę.
- Wybrałem najcieńszą ze wszystkich, bo brak nam czasu.
- Opisz mi więc swą KSIĘŻNICZKĘ, bym mogła nad nią zapłakać.
I choć nadzieja w nim gasła od chłodu, człowiek znalazł w duszy żar dobrego wspomnienia.
- Moja córka ma oczy czarne i ciepłe niby węgiel. Lgną do niej lisy i ptaki, bo serce jej grzeje jak letni dzień i nie zdołałaby go zmrozić nawet ta komnata...
Kobieta słuchała wsparta o swoje księgi i z każdym słowem rysy jej łagodniały, a pierś oddychała głębiej.
- Przyniosłeś mi ulgę w mojej pokucie, człowiecze, boś do lodowego pałacu wniósł ciepło miłości. Idź, a spiesz się. Bajka, którą masz dla dziewczynki, wróci jej życie.

I Biała Pani dotrzymała słowa.

Pewien człowiek wyruszył z domu w noc najdłuższą ze wszystkich. Brnął przez śniegi i mrozy aż do lodowego pałacu na szczycie góry smaganej przez północne wiatry.
Spieszno mu było i trwoga oziębiała mu serce, gdy wspinał się po taflach schodów, które sam DIABEŁ musiał wznosić do nieba za srebro ze wszystkich KOŚCIELNYCH SKARBCÓW królestwa.
Szalony był ARCHITEKT, który...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dawno, dawno temu, a działo się to w mroźnej krainie (Suwałki, połowa stycznia, lata 80-te) ZŁA MACOCHA zamknęła w wysokiej wieży piękną KSIĘŻNICZKĘ, gdyż była zazdrosna o jej urodę.
Rzuciła na nią czar, który mógł przełamać jedynie inteligentny książę, miałby się on dostać do labiryntu, znajdującego się w podziemiach starego kościoła i w ukrytym, KOŚCIELNYM SKARBCU odnaleźć RELIKWIE samego DIABŁA. Owe skarby miały magiczną moc i otwierały, ich posiadaczowi wszystkie drzwi świata, w tym drzwi do komnaty, w której uwięziona była śliczna KSIĘŻNICZKA.
Mijały lata i wielu śmiałków próbowało pokonać zawiły labirynt, jednak żadnemu z nich się nie udało, a ich zwłoki ścieliły zawiłe zakątki labiryntu.
Lecz pewnego dnia zjawił się On, Ksionże Ze'bajki, a konkretniej wnuk ARCHITEKTA kościoła. Jak się okazało, odziedziczył w spadku dokumentację, w tym plan budowy i zagospodarowania budynku, tak więc bez trudu dostał się do SKARBCA KOŚCIOŁA i zabrał RELIKWIE DIABŁA.
Jakaż była radość KSIĘŻNICZKI, która zaraz po uwolnieniu z niewoli oddała swą rękę Ksionżęciu Ze'bajki i wziąwszy we władanie nowe królestwo razem z nim i swymi poddanymi, żyli długo i szczęśliwie.
ZŁĄ MACOCHĘ spotkał natomiast podły los, gdyż na starość para książęca nie przyznała jej żadnej emerytury, a co więcej wygnała poza mury królestwa. Tak więc stara złośnica wsiadła do pociągu byle jakiego i ściskając w ręku kamyk zielony, patrząc jak wszystko zostaje w tyle, udała się za zachodnią granicę w poszukiwaniu szczęścia.
Koniec.

Dawno, dawno temu, a działo się to w mroźnej krainie (Suwałki, połowa stycznia, lata 80-te) ZŁA MACOCHA zamknęła w wysokiej wieży piękną KSIĘŻNICZKĘ, gdyż była zazdrosna o jej urodę.
Rzuciła na nią czar, który mógł przełamać jedynie inteligentny książę, miałby się on dostać do labiryntu, znajdującego się w podziemiach starego kościoła i w ukrytym, KOŚCIELNYM SKARBCU...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

ARCHITEKT spokojnie pracował w swej komnacie, gdy wtem ognie w palenisku buchnęły, unosząc się ku samemu stropowi. Języki ognia zaczęły układać się w jakiś kształt, szybko nabierający ostrych konturów. Pojawiły się rogi, złowieszcza twarz i płonące czerwono oczy.
- Ach, to ty, DIABLE. - rzekł architekt.
Diabeł powitał go skinieniem głowy, a potem przeszedł się po komnacie, stukając kopytami. Przystanął przy stole, na którym leżały prace architekta, i spojrzał na najnowszy projekt.
- To plan KOŚCIELNEGO SKARBCA?
- Będą tam przechowywane najcenniejsze RELIKWIE. - wytłumaczył architekt. - Dzięki tobie władca to mnie przyznał to zadanie.
- Nigdy nie przestanie mnie śmieszyć, jak śmiertelnicy zaprzedają mi dusze, byle tylko osiągnąć ulotne bogactwo na tym świecie. Ale, ale. Do rzeczy. Nakłoniłem króla, by wybrał ciebie do tego zadania, ale jego serce nie jest tak zgniłe jak twoje, więc musiałem się nieco namęczyć. W zamian – diabeł podszedł do okna, za którym padał gęsty śnieg. - w podziemiach każesz zamurować żywcem dziewicę, a potem w tym miejscu namażesz jej krwią pentagram. Dzięki temu święcenia kościelne nie będą mnie trzymały z dala od tego miejsca.
Nim architekt zdążył odpowiedzieć, ciągnął:
- Aha, i jeszcze jedno. - zgrzytliwie przejechał pazurem po szybie. - Chcę, by tą dziewicą była KSIĘŻNICZKA. Od dawna próbuję ją zgładzić, lecz jej opiekunka jest bardzo pobożna i chroni ją świętymi artefaktami i modlitwą. - diabeł zaśmiał się, aż architekta przebiegły niemiłe ciarki. - Zaiste, ZŁA z niej MACOCHA...

ARCHITEKT spokojnie pracował w swej komnacie, gdy wtem ognie w palenisku buchnęły, unosząc się ku samemu stropowi. Języki ognia zaczęły układać się w jakiś kształt, szybko nabierający ostrych konturów. Pojawiły się rogi, złowieszcza twarz i płonące czerwono oczy.
- Ach, to ty, DIABLE. - rzekł architekt.
Diabeł powitał go skinieniem głowy, a potem przeszedł się po...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Był mroźny straszny las. A w tym mrocznym lesie mieszkała KSIĘŻNICZKA. KOŚCIELNY kulejący jak to od pracy człowieka w polu, słyszał o ZŁEJ MACOSZE, co strzegła SKARBCA jak stara smoczyca. Pewien nawiedzony ARCHITEKT, nie kochał KSIĘŻNICZKI ani MACOCHY, ale chciał przejąć RELIKWIE złego Pana w którego duszy DIABEŁ mieszkanie sobie obrał i za nic w świecie nie chciał go opuścić. Żadne SKARBCE, modły i KSIĘŻNICZKI nic w stanie nie były go przekupić o zamianie duszy na straszny zamek zbudowany przez ARCHITEKTA wprost dla niego.

Był mroźny straszny las. A w tym mrocznym lesie mieszkała KSIĘŻNICZKA. KOŚCIELNY kulejący jak to od pracy człowieka w polu, słyszał o ZŁEJ MACOSZE, co strzegła SKARBCA jak stara smoczyca. Pewien nawiedzony ARCHITEKT, nie kochał KSIĘŻNICZKI ani MACOCHY, ale chciał przejąć RELIKWIE złego Pana w którego duszy DIABEŁ mieszkanie sobie obrał i za nic w świecie nie chciał go...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dawno, dawno temu, w mroźnej krainie mieszkała piękna KSIĘŻNICZKA. Ponieważ zawarła ona pakt z DIABŁEM, zachowała nieśmiertelność i wygląd młodej dziewczyny od kilkuset lat. Podpisała własna krwią pakt z mrocznymi siłami W KOŚCIELNYM SKARBCU, gdzie składowano złote i srebrne monety oraz święte RELIKWIE, odziedziczone po przodkach. Zanim jeszcze KSIĘŻNICZKA uzyskała wieczną urodę, była prześladowana przez ZŁĄ MACOCHĘ, drugą żonę ojca, który zdawał się być ślepy na niecne poczynania małżonki. KSIĘŻNICZKA długo nie wiedziała, co robić, zaś rozwiązanie podsunął jej nadworny ARCHITEKT. Był on praktykiem czarnej magii i wiedział, jak przywołać szatana. Od czasu podpisania cyrografu serce pięknej kobiety sczerniało i przestała odczuwać emocje. Stała się bezwzględna i zła dla swoich poddanych, którzy doskonale wiedzieli, że należy do świata podziemi i bardzo obawiali się jej gniewu. DIABEŁ dał jej piękno pod warunkiem, że nigdy się nie zakocha. Ponieważ jej wnętrze było jednak tak zimne, jak rządzone przez nią państwo, nie bała się, że kiedykolwiek narodzi się w niej uczucie do mężczyzny. Było tak do czasu, aż w zamku pojawił się nowy kandydat na ARCHITEKTA.

Dawno, dawno temu, w mroźnej krainie mieszkała piękna KSIĘŻNICZKA. Ponieważ zawarła ona pakt z DIABŁEM, zachowała nieśmiertelność i wygląd młodej dziewczyny od kilkuset lat. Podpisała własna krwią pakt z mrocznymi siłami W KOŚCIELNYM SKARBCU, gdzie składowano złote i srebrne monety oraz święte RELIKWIE, odziedziczone po przodkach. Zanim jeszcze KSIĘŻNICZKA uzyskała wieczną...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Lata temu za lasem, którego drzewa przyprószone były śniegiem leżała mroźna kraina. Legenda głosiła, że właśnie tam, swój żywot wiodła wtedy najpiękniejsza, ze wszystkich księżniczek, jednak dostać się do niej mógł tylko, mężczyzna, który znając samego siebie wiedział czego pragnie i potrzebuje.
Na imię miał Hektor i jako jeden z nieliczny udał się w podróż, by wyprowadzić księżniczkę z więzienia w którym do tej była więziona.
Przedzierając się lasem między zamarzniętymi drzewami dotarł do wrót KOŚCIELNEGO SKARBCA. Jego wnętrze nie przeraziło Hektora, ciemność była mu jak brat, wszystkie pochodnie mające oświetlić korytarze zgasły lata temu. W końcu dotarł do rozstaju dróg gdzie musiał dokonać wyboru.
Jednej drogi pilnował DIABEŁ, czarna postać owiana mgłą. Oczy przekrwione do granic możliwości z obłędem błądziły po twarzy Hektora. Niepokojący uśmiech budził więcej grozy, niż milczenie diabła.
Drugiej drogi strzegła ZŁA MACOCHA, zanosząc się śmiechem oferowała, że chętnie przepuści takiego chłopca i nawet podaruje mu RELIKWIĘ, swej pięknej pasierbicy.
-Chodź, oddam Ci jej rękę! Tak pięknie odciętą dłoń!
Hektor wybrał drogę diabła, wiedząc, że najpiękniejsza KSIĘŻNICZKA, nie mogła być bez dłoni. Macocha wpędzała nieszczęśników w pułapkę.
Oczywiście ją znalazł i wyprowadził z lochu.
I o tym właśnie jest baśń, jest historią jak Hektor znalazł swą idealną księżniczkę. Był on bowiem ARCHITEKTEM, i do swojego idealnego, śmiercionośne strzeżonego zamku brakowało mu tylko piękności w wieży, którą zamknął na wieki, by w samotności, do dnia dzisiejszego czekała na wolność.

Lata temu za lasem, którego drzewa przyprószone były śniegiem leżała mroźna kraina. Legenda głosiła, że właśnie tam, swój żywot wiodła wtedy najpiękniejsza, ze wszystkich księżniczek, jednak dostać się do niej mógł tylko, mężczyzna, który znając samego siebie wiedział czego pragnie i potrzebuje.
Na imię miał Hektor i jako jeden z nieliczny udał się w podróż, by...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej