- Mów! - Fabian uderzył dłonią w stół, a Natan podskoczył najwyraźniej zdziwiony.
- Ale o co chodzi? Ja już mówiłem, że to nie ja. Ktoś mnie wrabia, uwierzcie.
- Nie ty?! A jak wytłumaczysz to zdjęcie? - mój partner podsunął podejrzanemu telefon pod nos.
- Widzieliśmy się, spacerowaliśmy, potem Gabriela powiedziała, że jest zmęczona i położyła się na trawie. A ja przy niej ukucnąłem, to wszystko - Natan szedł w zaparte.
- Czyli chcesz powiedzieć, że ona jeszcze wtedy żyła? I że to nie ty, który widziałeś ją jako ostatni, poćwiartowałeś jej ciało, a następnie porozrzucałeś po placu zabaw?
- Oczywiście, że nie ja. I nie chcę już tego słuchać - Natan zasłonił uszy rękoma i zaczął kręcić głową jak szalony.
- To powiem ci jeszcze tylko jedno. Jeśli nie znajdzie się winny, ty za to wszystko odpowiesz. A to, co będzie się z tobą działo w więzieniu, będzie jeszcze gorsze od widoku, na jaki zostały narażone dzieci i ich matki, które widziały Gabrielę, a raczej jej części w sobotni poranek.
- Zaraz zwymiotuję - przesłuchiwany odwrócił się w stronę drzwi.
- Jeśli chcesz nam coś powiedzieć, to twoja ostatnia szansa - odezwałam się do Natana.
- Czy wy jesteście w jakiejś ZMOWIE?
- My tylko próbujemy ustalić fakty.
- Nic nie powiem, NIE UFAM NIKOMU, a już na pewno nie wam. Wychodzę - wstał i chwiejnym krokiem podszedł do drzwi.
- Do zobaczenia - Fabian pożegnał go ironicznie, po czym spojrzał na mnie tym swoim podejrzliwym wzrokiem.
- Wierzysz mu - zapytał?
- Coś kręci, ale wydaje mi się, że to nie on.
- To się dopiero okaże... - zastukał w telefon paznokciem i wyszedł z sali przesłuchań.

- Mów! - Fabian uderzył dłonią w stół, a Natan podskoczył najwyraźniej zdziwiony.
- Ale o co chodzi? Ja już mówiłem, że to nie ja. Ktoś mnie wrabia, uwierzcie.
- Nie ty?! A jak wytłumaczysz to zdjęcie? - mój partner podsunął podejrzanemu telefon pod nos.
- Widzieliśmy się, spacerowaliśmy, potem Gabriela powiedziała, że jest zmęczona i położyła się na trawie. A ja przy niej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Wysoki sądzie ja na prawdę nic nie wiem, nic nie słyszałem i nic nie widziałem - bronił się FORREST GUMP
- Proszę nie kłamać, są świadkowie, którzy widzieli u pana na ręce OBRĄCZKĘ DIABŁA - nie dawał za wygraną prokurator
- To bzdura, nawet nie wiem o czym pan mówi, może ktoś widział jak kiedyś na palcu usiadł mi MOTYLEK - nadal bronił się Gump
- Nie mam więcej pytań do oskarżonego
- A ja mam do prokuratora - wrzasnął wściekle oskarżony - a może widział pan CZARNE NARCYZY??
Wtedy po sali przeleciał szmer przerażenia, bo już każdy wiedział, że oskarżonym jest sam NAWIEDZONY.

- Wysoki sądzie ja na prawdę nic nie wiem, nic nie słyszałem i nic nie widziałem - bronił się FORREST GUMP
- Proszę nie kłamać, są świadkowie, którzy widzieli u pana na ręce OBRĄCZKĘ DIABŁA - nie dawał za wygraną prokurator
- To bzdura, nawet nie wiem o czym pan mówi, może ktoś widział jak kiedyś na palcu usiadł mi MOTYLEK - nadal bronił się Gump
- Nie mam więcej pytań do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

-Zaraz przesłuchujemy kolejną osobę. Przygotuj się - dziennikarka wzięła sobie na cel wyjaśnienie zagadki. I postawienie swojego partnera do pionu.
-Na nic nie liczę, w tym mieście panuje ZMOWA milczenia - zrezygnowany reporter wzruszył ramionami.
-To miejscowa gaduła, może wreszcie się czegoś dowiemy.
.
.
.
-Pani sąsiadka zginęła, wie pani coś o tym?-spytała dziennikarka.
-Znów przepytywanie, wstydu nie macie wyciągając te okropności. Taka zbrodnia, a zbir chodzi bezkarnie po ulicach!-starsza pani mówiła szybko i piskliwie.
-By wymierzyć karę, musimy się dowiedzieć, kim jest sprawca - westchnął reporter pociągając łyk kawy.-Wie to pani?
-Niczego nie wiem-kobieta się zastanowiła-może to ten facet?
-Kto?-wypytująca pochyliła się jej stronę.
-Nowy absztyfikant tej dziewczyny. Wszystko było w porządku, ale kto wie co się działo za zamkniętymi drzwiami?
Reporter zaczął kasłać, dziennikarka na to tylko przewróciła oczami.
-Mój partner ma problemy nawet z poprawnym piciem. Proszę kontynuować, co pani jeszcze wie?-kaszel się nasilił, a po chwili kompletnie ustał. Reportażystka odwrócona do współpracownika plecami ucieszyła się, że przestał zakłócać rozmowę i spojrzała wyczekująco na kobietę.
-Wiem jeszcze, że trucizna w kawie tego chłoptasia była śmiertelna-na twarzy staruszki pojawił się okropny uśmiech.-A ty zaraz do niego dołączysz, oboje zgnijecie w piekle za swoje wścibstwo.
Dziennikarka poczuła silny ból i zobaczyła, że kobieta wbiła jej nóż w serce. Osłupiała krzyknęła zanim spadła z krzesła i rozkwitła pod nią plama krwi.
-Węszyć im się zachciało. Jakby ta lafirynda z naprzeciwka, która uwiodła mi syna, miała jakieś znaczenie! NIE UFAJ NIKOMU-to moja dewiza.

-Zaraz przesłuchujemy kolejną osobę. Przygotuj się - dziennikarka wzięła sobie na cel wyjaśnienie zagadki. I postawienie swojego partnera do pionu.
-Na nic nie liczę, w tym mieście panuje ZMOWA milczenia - zrezygnowany reporter wzruszył ramionami.
-To miejscowa gaduła, może wreszcie się czegoś dowiemy.
.
.
.
-Pani sąsiadka zginęła, wie pani coś o tym?-spytała...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Prokuratora Jarugę ściągnęli do tej sprawy z urlopu. Był u swojej umierającej matki we wsi pod Elblągiem. Nie musieli go nawet prosić, przyjechał do Warszawy jak na skrzydłach. To była sprawa jego życia, a on kochał robotę ponad wszystko. Czuł ciarki przekraczając drzwi komisariatu. Był jednocześnie podniecony, rozgoryczony i wściekły. Nie wiedział do końca czy te emocje były skierowane do sprawcy - seryjnego gwałciciela i brutalnego mordercy, kolejnego świadka, który uparcie milczał w tej sprawie, czy też do policjanta, który wspólnie z nim zbierał dowody. Z detektywem Mikołajem Wąsowskim nie lubili się od samego początku, nawet zanim dowiedział się, że ten sypiał z jego żoną. Obecnie spotykają się prawie codziennie, sprawa tego wymaga, ale gdy widzą się na mieście obaj odwracają głowy. Nienawidzą się, a co gorsza obaj NIE UFAJĄ NIKOMU, tym bardziej sobie.
- Proszę usiąść panie Drozd. Czy pan wie dlaczego został pan wezwany?- zaczął przesłuchanie Jaruga.
- Panowie ja nic nie wiem.
- Tak tak, jak większość z was. Ten typ brutalnie gwałci wasze kobiety, zostawia je na pastwę losu, tak żeby się wykrwawiły, a wy wszyscy milczycie.
Co z wami jest, ludzie??? To jakaś ZMOWA milczenia – wrzeszczał na świadka Wąsowski.
Wszyscy wiemy kto to zrobił, potrzebujemy tylko jednego zeznania. Pan go widział, prawda? Musiał go Pan widzieć bo zawsze o tej porze siedzi pan w swoim ogródku i popija Redsa. To właśnie wtedy wyciągnął ją z jej własnego domu. Na miłość boską, przecież to była pańska sąsiadka!!!
- Powiada pan na miłość boską. A gdybym tak powiedział, że nie chodzi tu o miłość boga, panowie. To jest miłość samego diabła. Ale diabła w ludzkim ciele.

Prokuratora Jarugę ściągnęli do tej sprawy z urlopu. Był u swojej umierającej matki we wsi pod Elblągiem. Nie musieli go nawet prosić, przyjechał do Warszawy jak na skrzydłach. To była sprawa jego życia, a on kochał robotę ponad wszystko. Czuł ciarki przekraczając drzwi komisariatu. Był jednocześnie podniecony, rozgoryczony i wściekły. Nie wiedział do końca czy te emocje...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

-Morderstwo-stwierdził policyjny detektyw gasząc wypalonego papierosa.
W pokoju przesłuchań było pełno dymu a jednak świadek nie skarżył się i nie poprosił o otworzenie okna.
-Zdaję sobie sprawę, że chce pan coś usłyszeć detektywie ale chyba pana rozczaruję. Nic nie widziałem.
-I nic nie słyszałem! Jak zwykle!-dłoń detektywa uderzyła w blat starego biurka tak mocno, że aż zatrzeszczało.
Na świadku nie zrobiło to chyba większego wrażenia ale ostrożnie spojrzał w stronę stojących przy drzwiach dwójki dziennikarzy.
-Oni ci nie pomogą, ale możesz obejrzeć sobie jeszcze raz zdjęcia z miejsca morderstwa-detektyw podsunął mu pod nos kilka 'krwawych fotografii'.
-Wy coś wiecie. Ty coś wiesz. To w końcu mała mieścina, pipidówek, wiocha.
-Proszę nie obrażać...-zaczął nerwowo świadek.
Detektyw zaśmiał się ironicznie po czym błyskawicznie spoważniał i rozłożył wszystkie fotografie na biurku przed co raz bardziej zdenerwowanym świadkiem. Były kolorowe. Dominowała "czerwień".
-Mów coś człowieku!-rozkazał patrząc świadkowi w oczy. Nastąpiła pełna napięcia cisza, którą przerwał dźwięk komórki jednego z dziennikarzy. Mężczyzna opuścił pokój przesłuchań a zaraz za nim wyszła jego partnerka również z dzwoniącym telefonem. Odebrali niemal jednocześnie. Ich połączenia były bardzo krótkie. Oboje spojrzeli na siebie.
-ZMOWA-powiedział cicho dziennikarz.
-NIE UFAJ NIKOMU-wyszeptała jego koleżanka po fachu.
Powoli spojrzeli w kierunku drzwi pokoju przesłuchań zza których wciąż było słychać przytłumione głosy, krzyczącego policyjnego detektywa i co raz bardziej roztrzęsionego świadka. Chociaż nie pałali do siebie sympatią to było dla nich jasne, że to dopiero początek bardzo niebezpiecznej gry.

-Morderstwo-stwierdził policyjny detektyw gasząc wypalonego papierosa.
W pokoju przesłuchań było pełno dymu a jednak świadek nie skarżył się i nie poprosił o otworzenie okna.
-Zdaję sobie sprawę, że chce pan coś usłyszeć detektywie ale chyba pana rozczaruję. Nic nie widziałem.
-I nic nie słyszałem! Jak zwykle!-dłoń detektywa uderzyła w blat starego biurka tak mocno, że aż...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W mieście panuje zmowa milczenia po zaginięciu młodej dziewczyny,która wyszła na spacer do lasu ,i od tej pory słuch o niej zaginął.
W dzisiejszych wiadomościach podana iż dziewczyna była widziana z tajemniczym mężczyzną,który był ostatnią osobą,która widziała ją żywą.

Ludzie,którzy mają jakieś informacje o ofierze proszeni są o kontakt z komisariatem policji w Kirunie.

Na komisariat zgłosiła się młoda kobieta
Dzień dobry!
- Chciałam złożyć zeznania w sprawie tej zaginionej dziewczyny- dowiedziałam się o tym dzisiaj rano gdy włączyłam telewizor by obejrzeć wiadomości.
-Dobrze.Zajmie się panią komisarz Bart Mortenson,a ja mam na imię Annika Bengston i jestem jego sekretarką.Zapraszam do pokoju obok.
-Dzień dobry Bart Mortenson,miło mi Anna Olsson.Mogę złożyć zeznania?
B.Mortenson- Proszę bardzo.
-A.Olsson- Ja w sprawie tego zaginięcia.
_B.Mortenson-Kiedy ostatnij raz widziała pani ofiarę Oliwię Gustafsom?
A.Olsson-Wczoraj wieczorem byłam u niej wdomu.Mówiła że poznała fajnego chłopaka ,i wybiera się z nim jutro na spacer po lesie,w związku z tym jutro się nie spotkamy na kawie i klachach.
-Mortenson- Wie pani coś o tym chłopaku,zna go pani z widzenia?
A.Olsson-Nie nie Wiem kto to jest pierwszy raz o nim słyszę.Miłość to "POKUSZENIE". A mówiłam nie UFAJ NIKOMU bo bałam się O Oliwię,uważałam że jest za bardzo odważna.Szybko się zakochuje.
-Mortenson-Domyśla się pani gdzie mogli pójść,Co się mogło stać?
A.Olsson Nie mam pojęcia,ale mam pewien pomysł. W tutejszym lesie jest jaskinia,może tam ją sprawca uprowadził,przetrzymywał,nie daj Boże ją zabił.Mortenson-Dziękuje za złożone zeznania.
A.Olsson- Proszę,nie ma sprawy.
Mortenson-Ma pani może zdjęcie ofiary? chcielibyśmy wiedzieć jak wyglądła ofiara.
-A.Olsson -Tak mam.Proszę.
-Mortenson_Jak pani sobie jeszcze coś przypomni,zobaczy kogoś podejrzanego to prosimy o kontakt.To może być jedno morderstwo,a może w Kirunie grasuje seryjny morderca? Bierzemy się do roboty,jeszcze raz pani dziękuje za rozmowę.Do widzenia.
A.Olsson -Do widzenia.

W mieście panuje zmowa milczenia po zaginięciu młodej dziewczyny,która wyszła na spacer do lasu ,i od tej pory słuch o niej zaginął.
W dzisiejszych wiadomościach podana iż dziewczyna była widziana z tajemniczym mężczyzną,który był ostatnią osobą,która widziała ją żywą.

Ludzie,którzy mają jakieś informacje o ofierze proszeni są o kontakt z komisariatem policji w Kirunie.
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Rufus i Nancy wpatrywali się w 14-letniego chłopaka, który siedział ze zwieszoną głową i pochlipywał cicho. „Czemu musiał widzieć tak wiele? Jest taki młody…” przemknęło przez myśl Nancy, która szczerze mu współczuła. Zerknęła na Rufusa, ale jego kamienna twarz nie zdradzała żadnego współczucia, ani nawet śladu jakiegokolwiek innego uczucia. Zresztą tak jak zawsze…
- Widziałeś więc jak dwóch mężczyzn kłóciło się. Czy oni cię zauważyli? – Rufus zobaczył, że chłopak niespokojnie poruszył się na krześle.
- Nie. Cały czas krzyczeli. Ten wyższy pchnął drugiego na ziemię, powiedział: „Mówiłem, NIE UFAJ NIKOMU”, a później… wyjął nóż i wbił mu go w szyję. – zanim znów spuścił głowę rzucił szybkie i przestraszone spojrzenie na przesłuchujących go.
- Byłeś tam z trzema kolegami: Vladem, Robertem i – zerknął szybko w papiery Rufus – Stevenem. Czemu oni milczą?
Na to pytanie świadek nie udzielił już odpowiedzi. Dalsze zadawanie pytań przez coraz mocniej zdenerwowanego Rufusa także nie przyniosło żadnej informacji. Gdy chłopak opuścił pomieszczenie, Nancy zirytowana podniosła na współpracownika głos.
- Nie widzisz, że jest zastraszony? Im bardziej będziesz na niego naciskać, tym mniej nam powie.
- Kobieto, wiem, co robię! Wszyscy tutaj coś kręcą i utrudniają nam śledztwo. To musi być ZMOWA. Jeśli nie złamiemy tego chłopaka, to niczego się nie dowiemy! – Rufus odwrócił się i wyszedł trzaskając z furią drzwiami.
Nancy usiadła i zaczęła analizować wszystko od początku. To była najtrudniejsza sprawa, z jaką się mierzyli. Wszystkie zeznania były niepełne, ludzie nie chcieli mówić. Ale coś musiało się w końcu wydać… I trzeba było tylko na to czekać.

Rufus i Nancy wpatrywali się w 14-letniego chłopaka, który siedział ze zwieszoną głową i pochlipywał cicho. „Czemu musiał widzieć tak wiele? Jest taki młody…” przemknęło przez myśl Nancy, która szczerze mu współczuła. Zerknęła na Rufusa, ale jego kamienna twarz nie zdradzała żadnego współczucia, ani nawet śladu jakiegokolwiek innego uczucia. Zresztą tak jak zawsze…
-...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Miał ten dar, który posiadać musi każdy dobry śledczy. Głos intuicji, który dobiegał z wnętrza, mówił mu: ”Ci ludzie coś ukrywają, NIE UFAJ NIKOMU!”. Mijała kolejna godzina za biurkiem, kolejna osoba, jakby recytując wyuczony wcześniej tekst, składała zeznania. Jego partner, miał już powoli dość i gdy tylko drzwi ich gabinetu przekroczyła młoda kobieta imieniem Zofia, spojrzał na nią wzrokiem, którym mógłby zabić. Zamiast standardowego „Dzień dobry” wydusił przez zęby:
- Wiemy, że to ZMOWA i że nie powiesz nam nic więcej niż Twoi poprzednicy! Ale mój tyłek ma serdecznie dość tego cholernego krzesła. Muszę rozprostować nogi i jeśli zaczniesz nam wciskać historię o prawdopodobnym wypadku to rozprostuje je na Twojej dupie! – kończąc wypowiedź zauważył, jak zaciska szczęki.
Wyraźnie niewzruszona chłodnym przywitaniem kobieta, z miną zimna jak syberyjski lód odrzekła tylko:
- Nie macie pojęcia jak wielkie zło rządzi tym miasteczkiem. Witajcie w przedsionku piekła!
Po tych słowach rozgryzła coś w ustach, w ułamku sekundy jej oczy wywróciły się a z ust wyciekła piana. Padła martwa obok krzesła.

Miał ten dar, który posiadać musi każdy dobry śledczy. Głos intuicji, który dobiegał z wnętrza, mówił mu: ”Ci ludzie coś ukrywają, NIE UFAJ NIKOMU!”. Mijała kolejna godzina za biurkiem, kolejna osoba, jakby recytując wyuczony wcześniej tekst, składała zeznania. Jego partner, miał już powoli dość i gdy tylko drzwi ich gabinetu przekroczyła młoda kobieta imieniem Zofia,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Stefano spojrzał na szczupłą, śniadą dziewczynę, która siedziała przed nim bawiąc się niewinnie bransoletką, na której błyszczała blaszka w kształcie Tri Cime. Czy to możliwe, aby ta niepozorna kobieta, ba bardziej dziewczynka, była w ZMOWIE z Falacci? Tak wiele pytań miał wcześniej w głowie, teraz jednak nie umiał sobie przypomnieć żadnego. Porucznik Fallaci siedział na wprost dziewczyny w wytartym fotelu i świdrował ją wzrokiem, jakby chciał ostrzec spojrzeniem. Czy w jego oczach słusznie czytał niewypowiedziane NIE UFAJ NIKOMU, skierowane do tej wątłej kobietki? I czy ta kobietka była faktycznie tak wątłą, jak się zdawała? To ona kilka dni wcześniej odkryła w zagłębieniach skalnych ciało alpinisty i powiadomiła o tym żandarmów. Mówiła, że wspinała się na Marmoladę w kobiecym składzie, a trupa odkryła przypadkiem. „Nie , nie znałam tego człowieka” – zaprzeczała gorliwie, gdy Stefano ją przesłuchiwał, a jej wzrok raz po raz wędrował ku Fallaciemu. Jednak widziano ją z tym samym nieszczęśnikiem w barze na przełęczy Fadaia, gdy spierali się o coś intensywnie na kilka tygodni przed jego zaginięciem. „Jak mogła go pani nie znać, skoro należeliście do jednego klubu skałkowego?”- nie ustępował Stefano. Środowisko alpinistów nie było aż tak wielkie. Fallaci też do niego należał. Wszyscy jednak twierdzili, że nie znali nieboszczyka, lub znali go jedynie z widzenia. Stefano był przekonany, że właśnie ktoś z tego grona musiał zabić nieszczęśnika podcinając mu gardło. Miejsce, w którym go znaleziono , było niedostępne dla osoby, która nie potrafiła się wspinać. Stefano spojrzał na bransoletkę dziewczyny. Czy takiej samej nie widział na nadgarstku nieboszczyka?

Stefano spojrzał na szczupłą, śniadą dziewczynę, która siedziała przed nim bawiąc się niewinnie bransoletką, na której błyszczała blaszka w kształcie Tri Cime. Czy to możliwe, aby ta niepozorna kobieta, ba bardziej dziewczynka, była w ZMOWIE z Falacci? Tak wiele pytań miał wcześniej w głowie, teraz jednak nie umiał sobie przypomnieć żadnego. Porucznik Fallaci siedział na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

 [authorPhoto]139529|Kathryn Croft[/authorPhoto] Kathryn Croft[authorLink]139529|Kathryn Croft[/authorLink]
 [authorPhoto]165235|Dario Correnti[/authorPhoto] Dario Correnti[authorLink]165235|Dario Correnti[/authorLink]
Nie ufaj nikomu[bookLink]4845266|Nie ufaj nikomu[/bookLink]
Zmowa[bookLink]4845251|Zmowa[/bookLink]

 [authorPhoto]139529|Kathryn Croft[/authorPhoto] Kathryn Croft[authorLink]139529|Kathryn Croft[/authorLink]
 [authorPhoto]165235|Dario Correnti[/authorPhoto] Dario Correnti[authorLink]165235|Dario Correnti[/authorLink]
Nie ufaj nikomu[bookLink]4845266|Nie ufaj nikomu[/bookLink]
Zmowa[bookLink]4845251|Zmowa[/bookLink]

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post