Detektyw 1:-Tony, co wiesz na temat tajemniczej śmierci Pani Loris?
Przesłuchiwany: -Nic
Detektyw 1: -Jak to nic? Ginie kolejna kobieta, dziwnym trafem obok Twojej kafejki a Ty dalej nic. Przecież byłeś w środku.
Przesłuchiwany: -Niby skąd to wiesz?
Detektyw 2: -Mniejsza z tym
Przesłuchiwany: -Mylisz się, mnie tam nie było
Detektyw 1: -Akurat... zauważyłem co innego
Przesłuchiwany: -Może ta wariatka Lora Wam coś powiedziała?
Detektyw 2: -Może nie?
Przesłuchiwany: Posłuchaj mnie, NIE UFAJ NIKOMU w tym mieście. Wiem co mówię. Inaczej doprowadzi Cię to do zguby. Ta ich ZMOWA...
Detektyw 1: ZMOWA? jaka ZMOWA?
Przesłuchiwany: Co? Powiedziałem coś takiego? Nie nie, na pewno się przejęzyczyłem. Mówiłem, że pogoda jest tutaj nieprzewidywalna a mieszkańcy nie mają do siebie zaufania.
Detektyw 1: Nie, dokładnie wiem co powiedziałeś. Kontynuuj opowieść albo porozmawiamy inaczej
Detektyw 2: Czepiasz się go
Detektyw 1: Nie, on wie więcej niż nam się wydaje. Tony, jeśli nie powiesz nam Ty to ktoś inny Cię sypnie. Możesz udawać twardego, ale wiem, że wiesz coś na temat Loris.
Przesłuchiwany: Pytajcie o dr Martinsa, więcej ode mnie nie usłyszycie. - podniósł się z krzesła i złapał mocny oddech
Detektyw 1: To ten lekarz, który robił sekcję zwłok?
Przesłuchiwany smutno pokiwał głową
Detektyw 2: Dobra, sam widzisz, że to nie ma sensu, kończymy przesłuchanie a z Tobą Tony jesteśmy w kontakcie, więc miej się na baczności.
Przesłuchiwany: On... ma kontakt z sektą...
Detektyw 1: Co?
Przesłuchiwany: To co słyszałeś. Jest w sekcie. Dobra. Mam dość. Puścicie mnie już?
Detektyw 1: Zaraz, skąd to wiesz?
Przesłuchiwany: Mieszkam tu od małego. Ale na prawdę muszę już iść. I jeszcze raz proszę. Ograniczcie zaufanie do minimum dla własnego dobra. Kierujcie się przeczuciami, ale nie ufajcie ludziom.
Detektyw 2: To może być nowa poszlaka. Tony, dziękujemy. Odezwiemy się do Ciebie.
Detektyw 1: Do usłyszenia.

Detektyw 1:-Tony, co wiesz na temat tajemniczej śmierci Pani Loris?
Przesłuchiwany: -Nic
Detektyw 1: -Jak to nic? Ginie kolejna kobieta, dziwnym trafem obok Twojej kafejki a Ty dalej nic. Przecież byłeś w środku.
Przesłuchiwany: -Niby skąd to wiesz?
Detektyw 2: -Mniejsza z tym
Przesłuchiwany: -Mylisz się, mnie tam nie było
Detektyw 1: -Akurat... zauważyłem co innego
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Nie wiem, czemu znowu mnie tu wezwaliście. - narzekał Adam Kowalski. - Powiedziałem przecież wszystko poprzednim razem.
Piotr Sowa popatrzył na swą partnerkę, Agę Wtorek. Ta udawała zblazowaną, siedząc naprzeciwko podejrzanego. Ramię niechlujnie przewiesiła przez oparcie i ziewnęła. Piotr jak zwykle poczuł irytację. Byli chyba najgorzej dobraną parą detektywów na wydziale.
- Chcemy tylko sprawdzić, czy od tamtego czasu nie przypomniał sobie pan niczego istotnego. - powiedział spokojnie Sowa.
- Ja nic więcej nie pamiętam! - zawołał zbyt szybko Kowalski. - Chcę stąd wyjść!
Siedzieli w jednej z najgorszych sal przesłuchań, ciasnej, ciemnej i dusznej. Zwykle ta opresyjna atmosfera pomagała wyciągnąć informacje od opornych delikwentów. Najwidoczniej zaczęła już działać także na Kowalskiego.
- Słuchaj, Adam. - zaczęła Wtorek, opierając łokcie na blacie. - Musimy się po prostu upewnić, że nie jesteś członkiem tej ZMOWY.
Oczekiwali, że Kowalski się zdziwi i okaże niezrozumienie. On jednak umilkł i zacisnął usta, a w jego oczach zapłonął gniew.
„Nie spieprz tego”, pomyślał Sowa, widząc, jak twarz jego partnerki tężeje. Niby to leniwym ruchem zawiązała sobie włosy w kucyk. Sowa widział jednak, że spina się cała jak pantera, gotowa do skoku na ofiarę.
- No więc, Adam? Co takiego wiesz, a nam nie mówisz?
Kowalski dalej się nie odzywał. Sowa wiedział, że najlepiej w takich sytuacjach przeciągać ciszę, aż podejrzany się złamie i zacznie mówić.
Wtorek poruszyła się niespokojnie, porzucając pozę znudzenia.
Po dłuższej chwili usta Kowalskiego poruszyły się, ale nie usłyszeli żadnego dźwięku.
- Co? Możesz głośniej?
Kowalski spojrzał na Wtorek jak rozjuszony byk.
- NIE UFAJ NIKOMU!

- Nie wiem, czemu znowu mnie tu wezwaliście. - narzekał Adam Kowalski. - Powiedziałem przecież wszystko poprzednim razem.
Piotr Sowa popatrzył na swą partnerkę, Agę Wtorek. Ta udawała zblazowaną, siedząc naprzeciwko podejrzanego. Ramię niechlujnie przewiesiła przez oparcie i ziewnęła. Piotr jak zwykle poczuł irytację. Byli chyba najgorzej dobraną parą detektywów na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Była późna noc, gdy komisarz Gibson oraz detektyw Madison znaleźli się w pomieszczeniu do przesłuchań wraz z panną Collins, którą odnaleziono o północy zziębniętą i pobitą w rowie za miastem. Odmówiła ona wizyty w szpitalu, a teraz na komisariacie nie tknęła zaparzonej dla niej herbaty. Gapiła się w ziemię i milczała, a co jakiś czas ścierała chusteczką płynącą krew z wargi.
— Panno Collins, proszę mówić, co się wydarzyło. Jest teraz pani bezpieczna — odezwała się detektyw.
— Jeżeli nie zacznie pani mówić teraz, posuniemy się do skutecznych metod, które wyciągną z pani prawdę — rzekł ostro Gibson.
— Teraz będziesz zgrywał złego glinę? — Madison spojrzała karcąco na kolegę.
— Dla nikogo nie ma taryfy ulgowej.
— Nieważne — mruknęła pod nosem i ponownie zwróciła się do przesłuchiwanej. — Panno Collins, co wydarzyło się przed północą? Dlaczego znalazła się pani poza miastem?
— N-nie... — z gardła pobitej wydobył się zachrypnięty głos.
— Nie co? — poganiał komisarz.
Drobna blondynka odgięła golf, który zasłaniał jej szyję. Na skórze widniał wypalony napis „NIE UFAJ NIKOMU".
— Kto to pani zrobił? — spytała zszokowana detektyw.
— ZMOWA milczenia. Nie można wyjawić tajemnicy szefa — powiedziała, patrząc pustym wzrokiem na ścianę.
— Kobieto, zacznij mówić konkrety! — zdenerwował się Gibson.
Po chwili panna Collins spadła nieprzytomna z krzesła. Mężczyzna podbiegł, aby jej pomóc, lecz zobaczył, że wokół jej ust powstała niewielka pianka.
— Cyjanek? Co tu się wyprawia, do cholery?

Była późna noc, gdy komisarz Gibson oraz detektyw Madison znaleźli się w pomieszczeniu do przesłuchań wraz z panną Collins, którą odnaleziono o północy zziębniętą i pobitą w rowie za miastem. Odmówiła ona wizyty w szpitalu, a teraz na komisariacie nie tknęła zaparzonej dla niej herbaty. Gapiła się w ziemię i milczała, a co jakiś czas ścierała chusteczką płynącą krew z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Komisarz miał nadzieję, że tym razem się uda. ZMOWA milczenia trwała zdecydowanie za długo.
— Na czym to ja skończyłem?
— Świadek właśnie przyznała, że pamięta dziwne zachowanie jednego z sąsiadów.
— Ach tak. Pani Gabriello, zdajemy sobie sprawę, że jest to dla pani trudne, ale jeśli powie nam pani, co dokładnie widziała, to będziemy mogli zapobiec następnej tragedii.
Nastąpiła chwila ciszy. Policjanci siedzieli nieruchomo, a kobieta po raz kolejny wyjęła z kieszeni pomiętą chusteczkę i otarła łzy.
— NIE UFAJ NIKOMU – wyszeptała Gabriella.
— Co? – zapytali jednocześnie mężczyźni.
— Nie ufaj nikomu. Tak powiedział. Wam też nie powinnam ufać.
— Czy pani nie rozumie, że tu chodzi o życie niewinnych dziewczyn? – wykrzyknął młodszy policjant. Wstał i chciał zadać kolejne pytanie, ale kiedy zobaczył minę komisarza i łzy na policzkach kobiety usiadł z powrotem.
— Mój kolega może jest trochę nerwowy, ale ma rację. Musi nam pani pomóc, inaczej ten zwyrodnialec nadal będzie bezkarnie zabijał.
— To był Ignazio. Ignazio Santoro.
— Ten sąsiad? To on kazał pani milczeć?
— Tak. Ale ja naprawdę nie wiedziałam, że on zrobi krzywdę tej blondynce.
— Widziała pani ofiarę? – Komisarz starał się zachować spokój, ale chciał jak najszybciej wyciągnąć wszystkie informacje.
— Skąd mogłam wiedzieć, że to ofiara? Wyglądała normalnie, myślałam, że to jego nowa dziewczyna. On ciągle kogoś sprowadza.
— Czyli widziała pani więcej kobiet na posesji pana Santoro?
— Jedne zostawały dłużej, inne krócej, ale on jest po rozwodzie. Myślałam, że to kryzys wieku średniego.
— Chyba mamy przełom. Teraz musimy załatwić nakaz przeszukania. – Komisarz po raz pierwszy od dawna uśmiechnął się do partnera.

Komisarz miał nadzieję, że tym razem się uda. ZMOWA milczenia trwała zdecydowanie za długo.
— Na czym to ja skończyłem?
— Świadek właśnie przyznała, że pamięta dziwne zachowanie jednego z sąsiadów.
— Ach tak. Pani Gabriello, zdajemy sobie sprawę, że jest to dla pani trudne, ale jeśli powie nam pani, co dokładnie widziała, to będziemy mogli zapobiec następnej tragedii.
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- NIE UFAJ NIKOMU, ostatnie słowo które usłyszałam od męża.
- Co pani wie na temat tych wydarzeń pani Devil ?
- Pamiętam jak kiedyś starsi ludzie, opowiadali, że najczęściej zbrodnie są popełniane tam gdzie jest najbezpieczniej. Tam gdzie nikt nie pomyślał by że może czaić się zło. Tam gdzie zdrady, przekręty i różne dziwne sprawy są skrywane, w ZMOWIE przed innymi.
- W ZMOWIE, przed kim rzekła Liz ?
- Przed takimi ludźmi, co nie potrafią sobie zaufać. Spojrzawszy się na Jacka, uśmiechnęła się do Liz i rzekła : Ci co sobie nie ufają, nie potrafią spojrzeć trzeźwo na działanie mordercy.
I wyszła. Bo była to starsza, schorowana kobieta.
Spojrzeli na siebie tak jak by ktoś, próbował grzebać im w myślach....

- NIE UFAJ NIKOMU, ostatnie słowo które usłyszałam od męża.
- Co pani wie na temat tych wydarzeń pani Devil ?
- Pamiętam jak kiedyś starsi ludzie, opowiadali, że najczęściej zbrodnie są popełniane tam gdzie jest najbezpieczniej. Tam gdzie nikt nie pomyślał by że może czaić się zło. Tam gdzie zdrady, przekręty i różne dziwne sprawy są skrywane, w ZMOWIE przed innymi.
- W...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Zbrodnia to niesłychana,
pani zabija pana..."
(Wieszcz, "Lilije")
......................................

Miasteczko jakich wiele, 2 szkoły, ratusz, 10 kościołów, ze trzy biznesy.

Pewnej letniej, ciężkiej nocy po upalnym dniu, ciszę Rynku rozrywa przeraźliwy wrzask. Tak krzyczeć może tylko ktoś, kogo znienacka dopadła zbrodnicza łapa mordercy. Budzą się mieszkańcy ulicy Zielonej, ulicy Kościelnej, osiedla Czar Pegeru, dosłownie wszyscy.
Budzą się, rzucają do otwartych z powodu gorącej nocy okien. Wszyscy widzą to samo.

Kiedy wkrótce znaleziono cielesną powłokę biznesmena nr 2, zwanego Marlejem, z dziurą w miejscu serca oraz walający się obok ostry jak brzytwa rzeźnicki nóż i zaczęto pierwsze przesłuchania świadków, okazało się, że solidarnie: NIKT nie widział NIC.

Mijają dni. NIC widziane rzez NIKOGO, jest coraz stabilniejsze.

Kolejne przesłuchanie, tym razem emerytowanej nauczycielki matematyki z miejscowej szkoły, panny Talesówny. Prowadzący komisarz Wąski i jego partnerka komisarz Znudzona:
- A więc spała pani tej nocy przy otwartych oknach, panno Tales? - pyta Wąski
- Nic podobnego! Przed snem zamknęłam szczelnie nie tylko okna, ale i okiennice, panie komisarzu!
- To, kurde, jakaś ZMOWA jest! Nagle wszyscy pozamykali się jak w bunkrach, jest pani 18 osobą, która tak twierdzi! Pani łże! - komisarz Znudzona
- Co ja mogę? Nic nie widziałam, nic nie słyszałam. Telewizor grał głośniej niż Marlej krzyczał, to jego "Łapcie ją!" nie miało szansy się przebić... - z ubolewaniem panna Talesówna
- A pani skąd wiadomo, co wywrzeszczał Marlej w na chwilę przed zejściem??? - to sprytny Wąski
- Ja nic nie wiem, ja tak tylko... - matematyczka bezskutecznie próbowała wyjąć chusteczkę z torebki - Zawsze twierdziłam, że pasztetowa z delikatesów nieświeżym zajeżdża ... Ale żeby aż tak???

Przesłuchanie trwało jeszcze ze 2 godziny. W końcu Talesówna, jako pierwsza, wyłamała się z milczącej ZMOWY miasteczka. Powiedziała, kogo widziała z zakrwawionym rzeźnickim nożem w ręku z okna swojej kawalerki.

Ze względu na dobro śledztwa więcej powiedzieć nie mogę.
Dodam tylko, że miejscowym biznesmenem nr 3 jest pani Szynkowska, właścicielka sieci dwóch sklepów mięsnych w okolicy.
.....................................

PS. Wieczorem, przy piwie w miejscowej knajpie (właściciel to biznesmen 1) komisarz Znudzona ostrzegła Wąskiego"
- Pamiętaj, nigdy NIE UFAJ NIKOMU, kto na przesłuchanie przychodzi z lornetką zamiast torebki.

Finał sprawy wkrótce.

"Zbrodnia to niesłychana,
pani zabija pana..."
(Wieszcz, "Lilije")
......................................

Miasteczko jakich wiele, 2 szkoły, ratusz, 10 kościołów, ze trzy biznesy.

Pewnej letniej, ciężkiej nocy po upalnym dniu, ciszę Rynku rozrywa przeraźliwy wrzask. Tak krzyczeć może tylko ktoś, kogo znienacka dopadła zbrodnicza łapa mordercy. Budzą się mieszkańcy ulicy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

John został wprowadzony przez komisarz Karen Bilski w kajdankach do pomieszczenia mniej więcej 15 kroków na szerokość i 10 na długość. Jego mózg przystosowany był do mierzenia pomieszczeń na podstawie kroków. Posiadł tę umiejętność dzięki 457 dniom spędzonym w ciasnej celi. W pomieszczeniu rozpoznał także lustro weneckie, wiedział, że jest obserwowany. Pomachał w tamtą stronę i rzucił szczerym uśmiechem.
- Siadaj – rzuciła krótko komisarz Bilski - mogę zaproponować ci wody. Na nic innego nie licz.
- Co ona wyprawia? Niech jeszcze mu szarlotkę przyniesie! Tylko ciepłą! – wrzasnął wzburzony komisarz Ray Green. – Kto ją dopuścił do tego śledztwa? Szeryfie, ona z daleka śmierdzi mi jakąś wtyką. Kaktus mi na ręce wyrośnie jak ona nie sprzedaje komuś informacji. Widziałem na własne oczy jak wymyka się w czasie pracy. Powinna siedzieć tu i rozwiązywać tę sprawę razem z nami. Tymczasem ona bezczelnie wychodzi na jakieś tajemnicze spotkania i nikt tego nie widzi? To jakaś paranoja! Powinno się jej podłożyć co najmniej GPS pod samochód. Może wtedy dowiedzielibyśmy się co piękna panna Bilski kombinuje, a co najważniejsze z kim.
- Czy ty musisz zawsze być taki nieufny? – Szeryf wiedział, że komisarz Green to jego najlepszy pracownik i bez niego wiele śledztw zostałoby nierozwiązanych, ale nie mógł już znieść jego hermetycznego umysłu i egoistycznego zachowania
- Szeryfie, z całym szacunkiem, ale wyznaję zasadę „NIE UFAJ NIKOMU”.
Przesłuchanie rozpoczęło się na dobre. Komisarz Green nie pozwolił partnerce na samodzielne działania. Z impetem wparował do pokoju.
- Gadaj kto porwał, a potem zgwałcił i zamordował dziewczynkę. Tylko bez ściemniania bo postaram się abyś tym razem trafił do celi z kolegami, którzy mają siostry, matki i córki i którzy takimi jak ty gardzą.
- Komisarzu, zanim pan się rozkręci odpowiem od razu. Nic nie wiem, nic nie widziałem i nie wiem o jaką dziewczynkę może chodzić. – powiedział John najspokojniejszym tonem jaki tylko udało mu się wydobyć.
- Ja go zaraz zabije! Człowieku, czy ty wiesz w jakim położeniu jesteś? Będziesz odpowiadał za współudział. Tak, porozumiewanie się z winnym, kiedy wiesz, że on jest winny czyni ciebie współwinnym. A teraz gadaj! Z kim jesteś w ZMOWIE? Dlaczego ksiądz przychodził do ciebie codziennie? Myślisz, że nie wiem, że przekazywał ci coś w tych śmiesznych śpiewnikach? Czy to nie dziwne, że w chwili kiedy my dobijamy do brzegu, trafiamy na ślady prowadzące do kościoła ksiądz znika? Mów co wiesz, albo pożałujesz. Żaden adwokat cię stąd nie wyciągnie. Masz moje słowo.
John spojrzał na komisarza i jego zakłopotaną partnerkę i dziarsko się uśmiechnął. – Jesteście cudowni. Jedno mi grozi, drugie zapewnia, że wszystko będzie dobrze, że wystarczy jak wskażę sprawcę i będę wolny. Czy tylko mi się wydaje, czy cały sukces w prowadzeniu śledztwa polega na waszej wzajemnej współpracy i zaufaniu? – John postanowił ciągnąć tę grę. Wiedział, że bez jego pomocy nie są w stanie zrobić nic. Albo będą z nim współpracować albo nie znajdą dziewczynki. – Dobrze, powiem wam co wiem bo widzę waszą desperację i trochę mi was żal, ale pani komisarz musi przynieść mi kartkę papieru i długopis.
- Nie będziesz nam dyktował warunków oszołomie – wrzasnął komisarz Green. – Albo gadasz albo źle się to skończy. Oczywiście dla ciebie.
John westchnął po czym dodał - Nie słuchasz mnie komisarzu. Musisz mi zaufać. Inaczej nic z tego nie będzie. Dobrze, wyłożę karty pierwszy. A teraz skup się. Dziewczynek jest pięć. Albo było.. to zależy ile czasu już zmarnowałeś na obrażaniu mnie. I wiedz, że nikt ci nie pomoże. Wszyscy oni się boją. nie masz innego wyjścia. Więc bądź tak dobry i załatw mi kartkę i długopis. A po wszystkim chciałbym, żeby piękna pani komisarz dotrzymała słowa. Wypuścicie mnie na wolność.
-Pogięło Cię do reszty oszołomie – zaśmiał się Ray.
John zmarszczył czoło i patrząc oczami człowieka obłąkanego na Ray’a łagodnym tonem powiedział – Panie komisarzu, czy pan przypadkiem nie ma córki o imieniu Amelia? Piękne imię, doprawdy piękne.

John został wprowadzony przez komisarz Karen Bilski w kajdankach do pomieszczenia mniej więcej 15 kroków na szerokość i 10 na długość. Jego mózg przystosowany był do mierzenia pomieszczeń na podstawie kroków. Posiadł tę umiejętność dzięki 457 dniom spędzonym w ciasnej celi. W pomieszczeniu rozpoznał także lustro weneckie, wiedział, że jest obserwowany. Pomachał w tamtą...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pamiętaj, NIE UFAJ NIKOMU, nie otwieraj niepotrzebnie mordy i zaprzeczaj na każde zadane ci pytanie.
-Proszę wejść... Pani Ettineti, yyy... Etiant...
-Etiennette, ale proszę mówić mi El.
-Była pani przy tej kobiecie... Dlaczego? Jak się pani tam znalazła?
-Nie wiem, możecie go wyprosić? Nie mogę się skupić.
-Jak się pani tam znalazła?
-Zdejmijcie ze mnie kajdanki, muszę iść do domu, do dzieci i... Zabić.
-Zawołać lekarzy!
-Zabiję cię tak jak tamtą sukę, wydłubie ci gałki oczne, obedrę ze skóry i spalę żywcem, będziesz cierpieć, będziesz cierpieć, będziesz cierpieć.
-Nie chcę cierpieć, zostaw mnie, będę posłuszna, zabiję ich, przysięgam, muszę iść do domu, do dzieci.
Cała się trzęsła, z jej ust wychodziło pełno śliny, a oczy przypominały oczy diabła. Były czarne jak ropa. Wiła się po całym gabinecie, drapała ściany i wyrywała sobie włosy, dopóki nie stała się prawie łysa.
-Byłam z tobą w ZMOWIE, teraz działam sama, rozumiesz? Sama!
Uciekła ze szpitala. Na środku miasta wydrapała sobie oczy, obdarła sobie ręce ze skóry i podpaliła się.
"To historie rodem z horroru, ale drodzy widzowie, to stało się naprawdę. O godzinie 15:03 uciekła ze szpitala św. Marii dla umysłowo chorych, według lekarzy była w izolatce, zupełnie sama, nikt nie wie jak się stamtąd wydostała. Według świadków zdarzenia krzyczała, wyginała się i wyrywała sobie włosy.
-Krzyczała, że musi iść do dzieci, że ma milczeć, że zabije ich... Nie wiem jak to racjonalnie wytłumaczyć, ale ona zachowywała się jakby... Była dwoma osobami na raz.- mówi jeden z naocznych świadków zdarzenia.
Będziemy informować państwa na bieżąco o postępach w śledztwie, a narazie... Strzeżcie się i NIE UFAJCIE NIKOMU"

Pamiętaj, NIE UFAJ NIKOMU, nie otwieraj niepotrzebnie mordy i zaprzeczaj na każde zadane ci pytanie.
-Proszę wejść... Pani Ettineti, yyy... Etiant...
-Etiennette, ale proszę mówić mi El.
-Była pani przy tej kobiecie... Dlaczego? Jak się pani tam znalazła?
-Nie wiem, możecie go wyprosić? Nie mogę się skupić.
-Jak się pani tam znalazła?
-Zdejmijcie ze mnie kajdanki, muszę...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To była kolejna godzina przesłuchania. Sierżant Alicja Suzin i aspirant Piotr Tomczycki byli już bardzo zmęczeni, wyszli na korytarz.
- Cholera jasna. Jeśli on nie zacznie gadać, szef dobierze się nam do tyłku – Piotr był wściekły.
- Wiem, słyszałam, jak mówił: „Jeśli Suzin i Tomczycki znowu nawalą, mogą zapomnieć o dochodzeniówce, odeślę ich do drogówki i będą przeprowadzać staruszki przez ulicę do usranej śmierci”. - Alicja świetnie parodiowała głos szefa.
- Słuchaj, ja będą złym gliną, a ty – dobrym. Może to coś da.
- Ok.
Po chwili.
- Słuchaj Guziński, jak nie zaczniesz gadać, pożałujesz. Zamknę cię w celi z mordercami i powiem, że jesteś pedofilem. Zrobią ci z dupy jesień średniowiecza. Zobaczysz, będziesz spać na brzuchu przez miesiąc. Gadaj. - Piotr był stanowczy
- Panie Guziński, gdy był pan zatrzymany, powiedział pan, cytuję: „Jestem niewinny, to była ZMOWA. Zmusili mnie.”. Był pan cały we krwi, trzymał pan nóż, a w pańskiej torbie znaleźliśmy odciętą głowę, pociętą wątrobę i serce ze śladami zębów. Mógłby pan nam powiedzieć, co się stało?
- Nie mogę, moja mama zawsze mi mówiła: NIE UFAJ NIKOMU, a zwłaszcza policji.
- Proszę posłuchać, grozi panu dożywocie, proszę współpracować. - Alicja nie ustępowała.
- Dobrze, powiem. Boję się ich, oni są wszędzie, czają się po kątach, mówią do mnie cały czas, kazali mi go zabić. Powiedzieli, że jeśli tego nie zrobię, to mnie zabiją. Ja chcę żyć.
Nagle podejrzany dostał oczopląsu, jego szczęki zacisnęły się, jego twarz poczerwieniała, nie mógł złapać tchu i w końcu padł na podłogę. Piotr podszedł do Guzińskiego, odwrócił go na plecy, sprawdził tętno.
- Koniec przesłuchania, podejrzany nie żyje.

To była kolejna godzina przesłuchania. Sierżant Alicja Suzin i aspirant Piotr Tomczycki byli już bardzo zmęczeni, wyszli na korytarz.
- Cholera jasna. Jeśli on nie zacznie gadać, szef dobierze się nam do tyłku – Piotr był wściekły.
- Wiem, słyszałam, jak mówił: „Jeśli Suzin i Tomczycki znowu nawalą, mogą zapomnieć o dochodzeniówce, odeślę ich do drogówki i będą...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Harry odchylił się na krześle i głośno westchnął. Znajdował się w pokoju przesłuchań i czuł,że będzie miał ciężki dzień. Mieszkał w małym miasteczku i oprócz wydatnego brzucha i zamiłowania do podglądania sąsiadów przez firankę niczym nie wyróżniał się spośród innych mieszkańców. Ale tyle wystarczyło, by wezwano go na komisariat.
- To ZMOWA przeciwko mnie - poinformował przesłuchujących go policjantów. Słyszeli to chyba trzeci raz w ciągu godziny i powoli zaczynali czuć się znudzeni. Nic nie zbliżało ich do rozwiązania zagadki.
- A więc nie zauważył pan nic podejrzanego w środę, w zeszłym tygodniu, około godziny 16... - zaczęła jeszcze raz policjantka.
- Zauważyłem - odparł, a policjanci spojrzeli po sobie.
- Przed chwilą twierdził pan, że...
- Twierdziłem, że nie widziałem mordercy. Nie powiedziałem, że nie zauważyłem nic podejrzanego - poinformował ich - W rzeczywistości tuż przed 15 spotkałem tę biedaczkę... Gdybym wiedział, że za godzinę już nie będzie żyła, w życiu bym jej nie zostawił.
Przesłuchujący spojrzeli na niego ponaglająco, dając mu znak, żeby kontynuował.
- Nigdy w życiu nie widziałem tak przestraszonej kobiety - dodał - Powtarzała "NIE UFAJ NIKOMU", wydawała się obłąkana... Jakby wyszła z horroru.
Drgnął z niepokojem, przywołując wspomnienia. Zobaczył cień strachu w oczach policjantki i dopiero teraz uświadomił sobie wagę problemu. Zabójca pozostawał na wolności i mógł już szukać następnej ofiary...

Harry odchylił się na krześle i głośno westchnął. Znajdował się w pokoju przesłuchań i czuł,że będzie miał ciężki dzień. Mieszkał w małym miasteczku i oprócz wydatnego brzucha i zamiłowania do podglądania sąsiadów przez firankę niczym nie wyróżniał się spośród innych mieszkańców. Ale tyle wystarczyło, by wezwano go na komisariat.
- To ZMOWA przeciwko mnie - poinformował...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej