Przygoda była całkiem śmieszna, choć były ofiary. Razem z przyjaciółkami jechałyśmy na wycieczkę do stolicy. Jechałyśmy autobusem, a nasz bagaż bezpiecznie znajdował się w luku. Wtem, na rondzie, bagażnik się otworzył i nasz bagaż wyleciał fruuuu. Karolina zaczęła wrzeszczeć, żeby kierowca się zatrzymał. Bałam się, że pobije się nalewka od mojego taty, a to byłaby ogromna strata. Na szczęście jedynie walizka była do wymiany. Nalewka ocalała:)

Przygoda była całkiem śmieszna, choć były ofiary. Razem z przyjaciółkami jechałyśmy na wycieczkę do stolicy. Jechałyśmy autobusem, a nasz bagaż bezpiecznie znajdował się w luku. Wtem, na rondzie, bagażnik się otworzył i nasz bagaż wyleciał fruuuu. Karolina zaczęła wrzeszczeć, żeby kierowca się zatrzymał. Bałam się, że pobije się nalewka od mojego taty, a to byłaby ogromna...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dość dawno temu, miałam może wtedy 9 lub 10 lat, pojechałam z rodzicami i bratem na wyspę Sardynię. Zamieszkaliśmy w ośrodku o dużej przestrzeni, gdzie była duża zagroda, w której mieszkały cztery konie: 3 kasztanki i jeden kary. Któregoś dnia ktoś dla żartu bądź jako wynik inteligencji zwierzęcej brama została otwarta i jeden koń skorzystał z okazji osiągnięcia wolności i zwiał. Poszukiwali go niemal wszyscy pracownicy ośrodka. Do prób odnalezienia go przyłączyli się również przyjezdni, w tym ja i mój brat. Sytuacja trochę jak z kabaretu, ponieważ właściciel okazywał zdenerwowanie co najmniej tak dobrze jak Louis de Funes. Instynktownie pobiegłam do lasu piniowego, gdzie mało kto wędrował, gdyż nie było tam wydeptanych ścieżek i trudność sprawiało przedzieranie się przez iglaste gałęzie. Dla małego dziecka jak ja nie stanowiło to żadnego problemu. Okazało się, że koń tam był. Zaczęłam wołać go po imieniu „Bruuno!” (na samym początku jak je po raz pierwszy zobaczyłam, nadałam im imiona: Florek, Czarek, Jano i Bruno). Ten, chcąc mnie chyba wystraszyć, zaczął prychać i kłusować w moim kierunku. Pobiegłam czym prędzej do ośrodka i wytłumaczyłam jakimś językiem migowym o położeniu zwierzęcia. A gdy użyłam jego imienia do opisu, słowacki kierowca autokaru, po którym imię otrzymał, ponarzekał na mnie w zabawny sposób. Sytuacja była o tyle śmieszna, że po jakimś czasie przyjechała policja i miała przy sobie wyłącznie takie „łapaczki” na pieski. W nagrodę za pomoc w odnalezieniu zguby zostałam zaproszona z rodziną na pucharki lodów i dostałam na szczęście symboliczną podkowę.

Dość dawno temu, miałam może wtedy 9 lub 10 lat, pojechałam z rodzicami i bratem na wyspę Sardynię. Zamieszkaliśmy w ośrodku o dużej przestrzeni, gdzie była duża zagroda, w której mieszkały cztery konie: 3 kasztanki i jeden kary. Któregoś dnia ktoś dla żartu bądź jako wynik inteligencji zwierzęcej brama została otwarta i jeden koń skorzystał z okazji osiągnięcia wolności i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

„Małe to, a takie dożarte”

Pewnego lata razem z rodziną wybraliśmy się odwiedzić dziadków w sanatorium. Jako mała dziewczynka korzystałam z takich chwil najlepiej jak się dało. Po południu namówiłam rodziców, żebyśmy poszli do lasu, który znajdował się opodal uzdrowiska. Podczas spaceru nagle natknęliśmy się na... młodego jelonka! Byłam nim bardzo zafascynowana, zwłaszcza, że w ogóle się nas nie bał. Mimo to, dzielnie stałam za plecami taty. Jelonek ciągle zbliżał się do mojej mamy i nie chciał się odczepić. Zniecierpliwiony już tata chwycił go za małe różki i ostrożnie odepchnął, co mu się wcale nie spodobało. Zaczął, że tak powiem przystawiać się do nas. Cała ta sytuacja wydała mi się niezwykle komiczna. Kiedy opowiadaliśmy o tym dziadkom, usłyszeliśmy z lasu ryk. Może to jego tatuś się zdenerwował? No cóż, nigdy się tego nie dowiedzieliśmy. Historia ta zyskała miano przygody z jelonkiem.

„Małe to, a takie dożarte”

Pewnego lata razem z rodziną wybraliśmy się odwiedzić dziadków w sanatorium. Jako mała dziewczynka korzystałam z takich chwil najlepiej jak się dało. Po południu namówiłam rodziców, żebyśmy poszli do lasu, który znajdował się opodal uzdrowiska. Podczas spaceru nagle natknęliśmy się na... młodego jelonka! Byłam nim bardzo zafascynowana, zwłaszcza,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zostało mi niecałe 15 minut do odjazdu pociągu.
Na weekend zaplanowałam że pojade do Warszawy gdzie odwiedzę koleżankę,wybiegłam z domu,wpadłam do samochodu i ruszyłam w drogę.
Na szczęście zdążyłam,potem zajełam miejsce.
Następną przesiadkę miałam za dwie godziny,nie mając nic do roboty założyłam słuchawki na uszy i wpatrywałam się w okno,pociąg ruszył,krajobraz zaczą płynąć.
Moje powieki zrobiły się senne i ociężałe nim się zoirientowałam,zasnełam.
Bilet,proszę-odezwał się basowy głos wyławiając mnie ze snu.
Był słoneczny letni dzień,wydawało mi się że przesiadka miała się oddbyć w nocy.
Gdzie jesteśmy?-zapytałam sennym głosem.
Na dworcu centralnym w Gdańsku-odpowiedział męszczyzna.
Po jego odpowiedzi resztki snu odleciały,a ja zadałam sobie pytanie.
W co ja się wpakowałam?

Zostało mi niecałe 15 minut do odjazdu pociągu.
Na weekend zaplanowałam że pojade do Warszawy gdzie odwiedzę koleżankę,wybiegłam z domu,wpadłam do samochodu i ruszyłam w drogę.
Na szczęście zdążyłam,potem zajełam miejsce.
Następną przesiadkę miałam za dwie godziny,nie mając nic do roboty założyłam słuchawki na uszy i wpatrywałam się w okno,pociąg ruszył,krajobraz zaczą...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kiedyś buszując w głębinach internetu, zainteresowało mnie hasło wzięte z amerykańskiego slangu pt. “Airport Alcoholic”. Dziś wam chcę pokrótce przedstawić, co ono właściwie oznacza, na podstawie przykładu z mojego życia wziętego.
Wakacyjna wymiana zagraniczna. Kurs: Warszawa - Amsterdam.
Wchodzimy na pokład samolotu, a wraz nami nasz jeden z opiekunów, który nigdy nie latał samolotem. Jego wieczne żarty i docinki właśnie w tym momencie się urywają. Cisza. Siadamy na miejsca i wtedy mam okazję zerknąć na jego skamieniałą twarz, na której można dostrzec prawie starannie ukrytą panikę.
Po dokonaniu czynności związanych z procedurą bezpieczeństwa, stalowy ptak niepozornie zaczyna nakręcać na pas startowy. Ociąga się leniwie, jakby nie miał chęci, by wzbić się ku niebu. Kilka sekund później odrzut. Plecy wgniecione w fotel i milisekundowe poczucie stanu nieważkości. Profesor zbladł, lecz dzielnie bez mrugnięcia oka.
Jednak wszystko się zaczyna od bufetu obsługiwanego w trakcie lotu, a ściślej napoju wyskokowego.
Kiedy na lekcjach rozmawialiśmy o wlewaniu alkoholu w krwiobieg, “Sor” mówił, że jemu alkohol niepotrzebny do zabawy. Do zabawy może faktycznie nie. Przekonałam się, że jednak do latania owszem, potrzebny.
Uśmiechnięta stewardessa pyta się po angielsku:
-Czego Pan sobie życzy do picia?
Teraz ewenement:
-Dwa razy wino, please.
Godzinę później schodzimy przez tzw. rękaw. Jedni robią to w sposób cywilizowany, jak dumny homo sapiens. Drudzy zaś, prawie że na kolanach. Jeszcze czeka nas przesiadka, lecz na drugi pokład tego Pana już nie wpuszczą.

Kiedyś buszując w głębinach internetu, zainteresowało mnie hasło wzięte z amerykańskiego slangu pt. “Airport Alcoholic”. Dziś wam chcę pokrótce przedstawić, co ono właściwie oznacza, na podstawie przykładu z mojego życia wziętego.
Wakacyjna wymiana zagraniczna. Kurs: Warszawa - Amsterdam.
Wchodzimy na pokład samolotu, a wraz nami nasz jeden z opiekunów, który nigdy nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie w tym roku, ale i nie dawno temu, wlokę się pod górę którymś z bieszczadzkich szlaków. Las się kończy, słonko na połoninie przygrzewa, plecak coraz bardziej ciąży, a jagody kuszą. Twardo idę dalej, przecież trzeba dojść!
Dochodzę do zakrętu ścieżki, omijam wychodnię skalną i widzę zasłonięty dotąd dalszy odcinek trasy. Poznaję to miejsce, jak mogłam zapomnieć, że na końcu taka stromizna! Zdecydowanie pora na przerwę.
Siedzę sobie czas jakiś, pochłaniam nie naruszający moich zapasów posiłek regeneracyjny w postaci rosnących tu wszędzie borówek i słyszę jak zza zakrętu dogania mnie jakaś dzieciarnia:
- Mamo, nogi mnie bolą, kiedy odpoczynek?
- Mamo, już nie mogę, zatrzymajmy się wreszcie!
- Daleko jeszcze?
- Mamo, ja chcę pić.
Wreszcie doszli do mojego zakrętu, ujrzeli tę samą, jakże budującą perspektywę, która mnie przed kwadransem pokonała i podjęli podobną do mojej decyzję: plecaki na glebę, tyłki na trawę, pić, jeść. Mamy. To one tuż po łyku wody rzucają się na jagody. Dzieci za to wyciągają z plecaczków smartfony, tylko jedno najpierw sięga po wodę, potem po elektronikę, pozostała trójka o piciu nawet nie pamięta. Wszystkie odpalają ulubioną grę. A po chwili:
- MAMO! Chodźmy stąd! Już! Natychmiast! TUTAJ NIE MA ŻADNEGO POKEMONA!!!
Usłużnie podpowiadam:
- Może będą na szczycie?
W ciągu minuty cała czwórka jest gotowa do dalszej drogi i żal mi tylko mam, które dopiero się zatrzymały i ledwie skosztowały przepysznych owoców.
Oto jak gry pozytywnie wpływają na turystykę!
Tylko dlaczego już po chwili wydaje mi się to bardziej smutne niż zabawne?

Nie w tym roku, ale i nie dawno temu, wlokę się pod górę którymś z bieszczadzkich szlaków. Las się kończy, słonko na połoninie przygrzewa, plecak coraz bardziej ciąży, a jagody kuszą. Twardo idę dalej, przecież trzeba dojść!
Dochodzę do zakrętu ścieżki, omijam wychodnię skalną i widzę zasłonięty dotąd dalszy odcinek trasy. Poznaję to miejsce, jak mogłam zapomnieć, że na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kilka lat temu wybrałam się z najlepszą przyjaciółką na wycieczkę objazdową po Bałkanach. Z perspektywy czasu nie było to ani mądre posunięcie, ani specjalnie bezpieczna eskapada dla dwóch samotnych kobiet. Ostatnim naszym celem była Czarnogóra. Mieszkałyśmy na samym południu, niedaleko granicy z Albanią. Któregoś dnia wybrałyśmy się, wypożyczoną łódką, na rejs po Bunie, rzece granicznej. Dzień był upalny, a my popijałyśmy do śniadania na wodzie szampana, wszak był to urlop, nie zdziwi więc nikogo fakt, że troszkę przysnęłyśmy. Tymczasem wartki nurt niósł nas dalej i dalej. W pewnym momencie usłyszałyśmy jakieś głosy w nieznanym języku. Okazało się, że natrafiłyśmy na patrol albańskiej straży granicznej i nielegalnie, bez żadnych dokumentów, przedostałyśmy się do Albanii. W swojej naiwności, a może głupocie, po prostu przeprosiłyśmy, wskazując na pustą butelkę po musującym trunku, wydostałyśmy łódź na brzeg i pomaszerowałyśmy do majaczącego na horyzoncie przystanku autobusowego. Powrót do pensjonatu z łodzią zajął nam co prawda cały dzień, ale do dziś śmiejemy się z bycia zatrzymanym na ‘wodach terytorialnych’ Albanii. Fakt, że wróciłyśmy całe i zdrowe z tej wyprawy potwierdza powiedzenie, że naiwność potrafi czasem chronić od najgorszego.

Kilka lat temu wybrałam się z najlepszą przyjaciółką na wycieczkę objazdową po Bałkanach. Z perspektywy czasu nie było to ani mądre posunięcie, ani specjalnie bezpieczna eskapada dla dwóch samotnych kobiet. Ostatnim naszym celem była Czarnogóra. Mieszkałyśmy na samym południu, niedaleko granicy z Albanią. Któregoś dnia wybrałyśmy się, wypożyczoną łódką, na rejs po Bunie,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wyrób czekoladopodobny.

Jako mała dziewczynka zawsze jeździłam do młodszej o rok kuzynki na mazury.
... I zawsze miałyśmy głupie pomysły.

Pewnego dnia, postanowiłyśmy zrobić paczkę-niespodziankę.
Wzięłyśmy pudełko, pięknie poozdabiałyśmy- a do środka dodałyśmy wyrób krowi- czyli krótko mówiąc- kupę.

Dołożyłyśmy karteczkę: "Wyrób mleczny krowi, czekoladopodobny".

Paczkę położyłyśmy na środku drogi, a same schowałyśmy się do rowu.

Samochody zatrzymywały się a reakcje były różne: obrzydzenia, śmiechy, zdenerwowania.

A my- miałyśmy tam niezły ubaw, a wspominania zostaną na zawsze!

Wyrób czekoladopodobny.

Jako mała dziewczynka zawsze jeździłam do młodszej o rok kuzynki na mazury.
... I zawsze miałyśmy głupie pomysły.

Pewnego dnia, postanowiłyśmy zrobić paczkę-niespodziankę.
Wzięłyśmy pudełko, pięknie poozdabiałyśmy- a do środka dodałyśmy wyrób krowi- czyli krótko mówiąc- kupę.

Dołożyłyśmy karteczkę: "Wyrób mleczny krowi, czekoladopodobny".

...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Podczas wyjazdu nad morze zdarzyła się niezwykle zabawna historia. Pojechaliśmy grupą znajomych spoza uczelni. Podczas jednego z posiedzenia na plaży postanowiliśmy wejść troszke do morza. W pewnym momencie kilku kolegów postanowiło sobie popływać. A. chcial do nich dołączyć jednak miał na sobie spodenki. Nie chciał ich zmoczyć, ale z drugiej strony nie mial ochoty wracać na brzeg. Wpadł na pomysł, że jeśli szybko ściągnie spodenki to ich nie zamoczy. Uwaga, zrobił to i niestety, ku jego zaskoczeniu, spodenki były całkiem mokre. Śmieliśmy się z niego jeszcze długi czas. Co istotne to chłopak inteligenty, studiujący na politechnice :)

Podczas wyjazdu nad morze zdarzyła się niezwykle zabawna historia. Pojechaliśmy grupą znajomych spoza uczelni. Podczas jednego z posiedzenia na plaży postanowiliśmy wejść troszke do morza. W pewnym momencie kilku kolegów postanowiło sobie popływać. A. chcial do nich dołączyć jednak miał na sobie spodenki. Nie chciał ich zmoczyć, ale z drugiej strony nie mial ochoty wracać...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kilka lat temu, z siedem chyba, byłam z rodzicami na wakacjach w Egipcie. Pewnego dnia zwiedzaliśmy małą fabrykę ceramiki. Oglądaliśmy, słuchaliśmy przewodnika i wtedy zobaczyłam go, mojego przyszłego niedoszłego męża. Podszedł do mnie jakiś młody Egipcjanin i zaproponował mi małżeństwo. Po prostu spytał: „Will you marry me?” lub „Will you be my wife?” Nie pamiętam dokładnie. Nawet dał mi prezent ślubny: niebieskie koraliki. Gdy zaczął się podejrzanie uśmiechać i wpatrywać w mój dekolt, zwiałam do autobusu. Koraliki zachowałam i jeszcze długo opowiadałam o mojej pierwszej propozycji małżeństwa.

Kilka lat temu, z siedem chyba, byłam z rodzicami na wakacjach w Egipcie. Pewnego dnia zwiedzaliśmy małą fabrykę ceramiki. Oglądaliśmy, słuchaliśmy przewodnika i wtedy zobaczyłam go, mojego przyszłego niedoszłego męża. Podszedł do mnie jakiś młody Egipcjanin i zaproponował mi małżeństwo. Po prostu spytał: „Will you marry me?” lub „Will you be my wife?” Nie pamiętam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej