Pamiętasz to uczucie biegnąc do upragnionego celu? Tak? A co pomyślisz gdy dowiesz się, że z całych sił walczyłaś o coś co zostanie zabrane ci zaraz gdy tylko go dotkniesz. Jak dziś pamiętam jak przeklinałam wszystkich w kolejce do kasy, stojąc z upragnionym notesem odmierzałam sekundy dzielące mnie od zerwania foli. Z złośliwym uśmieszkiem wspominałam jak porwałam notes ostatni notes z półki tuż przed nosem wystylizowanego pewnego siebie gogusia w moim wieku. Niemal zapiszczałam stojąc przed sprzedawczynią. Wzięła notes wbijając go na kasę ale moją uwagę przykuł szyderczy chichot i nim się zorientowałam zamiast mojego upragnionego notesu dostałam jakąś nic nie wartą tandetę z dziwnymi postaciami. Najgorsze jest to, że goguś stojący w kasie obok kiwał mi na pożegnanie moim notesem. Co za...dupek!

Pamiętasz to uczucie biegnąc do upragnionego celu? Tak? A co pomyślisz gdy dowiesz się, że z całych sił walczyłaś o coś co zostanie zabrane ci zaraz gdy tylko go dotkniesz. Jak dziś pamiętam jak przeklinałam wszystkich w kolejce do kasy, stojąc z upragnionym notesem odmierzałam sekundy dzielące mnie od zerwania foli. Z złośliwym uśmieszkiem wspominałam jak porwałam notes...

Wybrałam się do pracy do Zakopanego na wakacje,chciałam zarobić i wyrwać się z domu. Pewnego dnia po pracy znosiłam śmieci, jednak nie zauważyłam, że tam było szkło. Brudne szkło, które z mojej łydki zrobiło dwie wargi z których sączyła się krew. Jednak nawet bym tego nie zauważyła, gdyby nie kierowniczka, która przechodziła tuż koło mnie.
- Co się stało? - zapytała, a ja popatrzyłam na nią, jak bym ją pierwszy raz widziała i się zastanawiałam o co chodzi.
- Nic się nie stało. - odparłam i schodami kierowałam się dalej do pokoju.
- Ty masz nogę we krwi. - powiedziała. Zaskoczona spojrzałam na swoją nogę i na mojej twarzy zmalowało się zaskoczenie.
- Nic nie poczułam.
- Choć to opatrzymy Ci tą ranę.
I tak stałam się w centrum uwagi, w którym nie lubię się znajdować. Nie bardzo wiedząc co się dzieje, pojechałam na szycie do szpitala i wróciłam jak otępiała. Myślałam, że był to zły sen, jednak na drugi dzień noga zaczęła mnie boleć. Wtedy wiedziałam, że to wszystko stało się naprawdę.

Wybrałam się do pracy do Zakopanego na wakacje,chciałam zarobić i wyrwać się z domu. Pewnego dnia po pracy znosiłam śmieci, jednak nie zauważyłam, że tam było szkło. Brudne szkło, które z mojej łydki zrobiło dwie wargi z których sączyła się krew. Jednak nawet bym tego nie zauważyła, gdyby nie kierowniczka, która przechodziła tuż koło mnie.
- Co się stało? - zapytała, a ja...

Początek lat dziewięćdziesiątych XX wieku. Kryzys.
Miasteczko na Pomorzu.

- W Gdańsku, w jednym takim meblowym podobno są krzesła, które pasują nam do stołu! Irena wyczaiła! - to ja do męża
- Dobra! Jedziemy jutro - to mąż do mnie

Zapakowaliśmy się do malucha z dwójką naszych nieletnich dzieci i w drogę, na zakupy, czyli "łowy"

W godzinę pokonaliśmy trasę liczącą 32 kilometry :) Ale... ufff, jaka ulga- są! I na upartego pasuj do naszego stołu.

Kupiliśmy, drogo nie było... I do autka z nimi!

Pakowanie nas czworga plus czterech wysokich krzeseł trochę trwało, no może z godzinkę. Niestety, mimo różnorodnych kombinacji, ciągłe okazywało się, ze jest o 1 sztukę za dużo :)

Rozlokowanie wygladało tak:
Z tyłu malucha syn i córka obłożeni dwiema sztukami, trzecia nie chciała wleźć.
Mąż, ja i 2 krzesła z przodu -za cholerę to nie stykało, ciągle brakowało ok. 20 cm do szczęścia.

Przed sklepem zebrał się spory tłumek kibiców. Dobre rady, głupie dowcipy, takie tam klimaty...My totalnie skłóceni ;)

Skończyło się tak, że JA, główna bohaterka tego absurdalnego "skeczu"... powędrowałam z nieupychalnym czwartym krzesłem na dworzec Gdańsk Wrzeszcz. Tam siedząc na peronie na własnym siedzisku, odczekawszy 1,5 h, wróciłam do domu kolejką.
O jeździe "kobiety z krzesłem" w zapchanym pociągu nie będę opowiadać... Nie było lekko, ale było wesoło :)

Jak u Barei.

Dodam, że krzesła mamy do dzisiaj!

Początek lat dziewięćdziesiątych XX wieku. Kryzys.
Miasteczko na Pomorzu.

- W Gdańsku, w jednym takim meblowym podobno są krzesła, które pasują nam do stołu! Irena wyczaiła! - to ja do męża
- Dobra! Jedziemy jutro - to mąż do mnie

Zapakowaliśmy się do malucha z dwójką naszych nieletnich dzieci i w drogę, na zakupy, czyli "łowy"

W godzinę pokonaliśmy trasę liczącą 32...

Pierwsza wizyta u alergologa:

Poczekalnia u lekarza zawsze musi być pełna ludzi i pełna wrzawy, a we mnie nerwica jeszcze się wzmaga, bo brat nawija bez przerwy, przeplatając słowotok co minutę pytaniem "Długo jeszcze?".
Już mam na niego warknąć, kiedy w końcu drzwi się otwierają i przychodzi nasza kolej.
Pani doktor wypytuje o problemy, dlaczego, jak i co... Takie tam.
Aż w końcu pada taka o to wymiana zdań:
- Czy w rodzinie występują jakieś alergie? -pyta pani doktor.
- Ja mam alergię na roztocza i pleśnie, -spoglądam na brata- a rodzice chyba nic nie mają.
- A to pani kim jest? -pyta nagle skonsternowana doktórka.
- Siostrą.
- Aaa...

I weź tu człowieku idź z czternastoletnim bratem do lekarza, a uznają cię matkę! Oczywiście, miałam 6 lat jak dziecko rodziłam, pewne, jasne i w ogóle.
Nadal mnie to wnerwia.

Pierwsza wizyta u alergologa:

Poczekalnia u lekarza zawsze musi być pełna ludzi i pełna wrzawy, a we mnie nerwica jeszcze się wzmaga, bo brat nawija bez przerwy, przeplatając słowotok co minutę pytaniem "Długo jeszcze?".
Już mam na niego warknąć, kiedy w końcu drzwi się otwierają i przychodzi nasza kolej.
Pani doktor wypytuje o problemy, dlaczego, jak i co... Takie tam.
Aż...

Ciążowy brzuszek już powoli zaczął wyłaniać się z warstwy mięśni pokrywających mój całkiem nieźle wygimnastykoway brzuszek. Całkiem przyjemnym zdaje się być ten stan jak mówią błogosławiony. I wszytsko byłoby naprawdę idalnie gdyby nie "troskliwa" teściowa któe każdego dnia sypie workiem "dobrych rad". -
"Nie pochylaj się, nie spaceruj, nie gimnastykuj się, nie wykonuj prac domowych, zapomnij o życiu zawodowym, nie jedz za dużo, jedz bo dziecko potrzebuje, nie kucaj, nie oddychaj zbyt mocno, nie przegrzewaj się, uważaj żeby nie zmarznąć, nie śpij na plecach, ani na lewym, ani nawet na prawym boku..."
Absurd goni absurd.... I co by złowiek nie zrobił i tak jest nie tak jak trzeba....

Ciążowy brzuszek już powoli zaczął wyłaniać się z warstwy mięśni pokrywających mój całkiem nieźle wygimnastykoway brzuszek. Całkiem przyjemnym zdaje się być ten stan jak mówią błogosławiony. I wszytsko byłoby naprawdę idalnie gdyby nie "troskliwa" teściowa któe każdego dnia sypie workiem "dobrych rad". -
"Nie pochylaj się, nie spaceruj, nie gimnastykuj się, nie wykonuj prac...

W biurze, w którym pracuję odbywał się remont. Prowadził go między innymi pewien młodziutki chłopak imieniem Piotrek, którego bardzo polubiłam przez te kilka dni i czasem sobie miło gawędziliśmy mimo niemałej różnicy wieku - około 10 lat. Pewnego razu przygotowywał zaprawę w naszej kuchni. Ja przyszłam chcąc zrobić sobie kawę i żeby nie stać tak w milczeniu zagaiłam niewinnie: "Co tam rozrabiasz?". Błyskawicznie usłyszałam zalotną odpowiedź: "A tak sobie rozrabiam". Niemal spaliłam się ze wstydu jak dotarło do mnie jak mogły zabrzmieć moje słowa podczas, gdy ja naprawdę byłam ciekawa co on rozrabia w naczyniu;D

Innym razem pytając mojego niemal łysego szefa o pewnego wspólnego znajomego, opisując i próbując jakoś go scharakteryzować - palnęłam "Ten taki... łysy pan?" Po czym ugryzłam się w język.

W biurze, w którym pracuję odbywał się remont. Prowadził go między innymi pewien młodziutki chłopak imieniem Piotrek, którego bardzo polubiłam przez te kilka dni i czasem sobie miło gawędziliśmy mimo niemałej różnicy wieku - około 10 lat. Pewnego razu przygotowywał zaprawę w naszej kuchni. Ja przyszłam chcąc zrobić sobie kawę i żeby nie stać tak w milczeniu zagaiłam...

Patrzę na mój telefon i zepsuty wyświetlacz... No cóż miał prawo po intensywnym użytkowaniu nie wytrzymać już więcej i postanawiam zamienić go na lepszy model. Wybór pada na coś nowoczesnego i trendy oczywiście.
- Czy ten telefon jest w kolorze czarnym?- pytam pracownika sklepu nie dla idiotów pokazując palcem na upatrzony model...
- Sprawdzę... tak.
- A czy w zestawie jest wszystko? Kabel USB, te bajery? czy ma słuchawki? - dopytuję...
- Tak ma wszystko... ale nie słuchawki. Producent nie dodał i musi pani dokupić.

BOŻE... CO ZA ABSURD ŻEBY W DZISIEJSZYCH CZASACH PRODUCENT NIE DODAWAŁ SŁUCHAWEK!!!
- No dobrze, to ja poproszę doliczyć do smartfonu te najtańsze... (skoro i tak muszę dopłacić...)
Padają uprzejmości i wracam do domu zapominając o tym małym absurdzie.
Przychodzę do domu i otwieram pudełko, a tam telefon w kolorze czarnym z ładowarką w kolorze białym.

CO ZA ABSURD!!! JAK MOŻNA TAK POKRASIĆ CAŁY ZESTAW? PYTAM SIEBIE WĄTPIĄC W ŚWIAT...
Jakoś przeżyję... Pora włożyć sima do telefonu.
Okazuje się, że mam za dużego sima i nie zmieści się w telefonie.

BOŻE ABSURD! .URWA ABSURD!!!
Dzwonię do operatora i słyszę sekretarkę; nasi konsultanci są w tej chwili zajęci, skontaktuj się z nami mailowo. Dziękujemy

AAAABSUUUUURDDDD...
Skontaktowałam się mailowo i czytam odpowiedź operatora: wyślemy pani duplikat karty sim do 7 dni roboczych Pocztą Polską. Dziękujemy

Pocztą Polską? do 7 dni? CZY TO JUŻ W OGÓLE MOŻNA NAZWAĆ ABSURDEM???

Wiecie co jest najgorszą rzeczą w absurdach? To, że jeden pociąga za sobą całą stertę kolejnych absurdów. Paranoja!

Patrzę na mój telefon i zepsuty wyświetlacz... No cóż miał prawo po intensywnym użytkowaniu nie wytrzymać już więcej i postanawiam zamienić go na lepszy model. Wybór pada na coś nowoczesnego i trendy oczywiście.
- Czy ten telefon jest w kolorze czarnym?- pytam pracownika sklepu nie dla idiotów pokazując palcem na upatrzony model...
- Sprawdzę... tak.
- A czy w zestawie...

Sytuacja miała miejsce parę lat temu.
- Gratulacje, jest pani w ciąży! To trzeci miesiąc.
- Ale...Jak to? - byłam w szoku.
- No normalnie. Już za pół roku będzie pani mamą. Młodą mamą, bo ma pani zaledwie 17 lat, ale spokojnie, poradzi sobie pani ze wszystkim.
- Nie, to niemożliwe...
- Proszę się nie denerwować. Zaraz odpowiem na wszystkie pani pytania, a tymczasem proszę o...
- Chwileczkę! - przerwałam. - To nieporozumienie. Nigdy nie miałam chłopaka. Więc to pomyłka.
- Jest pani pewna? - spytała lekarka.
"Co za absurdalna sytuacja! Chyba spalę się ze wstydu..." - pomyślałam.
Po godzinie wyjaśnień i dodatkowych badań okazało się,że doszło do pomyłki. Lekarka była świeżo po studiach i popełniła błąd. Każdemu się zdarza pomylić,ale ja przez to najadłam się wstydu... I jakoś od tamtej pory wybieram starszych i doświadczonych lekarzy :-)

Sytuacja miała miejsce parę lat temu.
- Gratulacje, jest pani w ciąży! To trzeci miesiąc.
- Ale...Jak to? - byłam w szoku.
- No normalnie. Już za pół roku będzie pani mamą. Młodą mamą, bo ma pani zaledwie 17 lat, ale spokojnie, poradzi sobie pani ze wszystkim.
- Nie, to niemożliwe...
- Proszę się nie denerwować. Zaraz odpowiem na wszystkie pani pytania, a tymczasem proszę...

Jako świeżo upieczeni maturzyści, postanowiliśmy uczcić ten fakt symbolicznym piwkiem w miejscowym parku – ja, mój chłopak i dwójka przyjaciół. Nie minęło wiele czasu, gdy do naszego grona dołączyła również straż miejska.
–A co tu młodzież robi?– zapytali, a na widok ich groźnego oblicza, moje serce zaczęło bić tysiąc razy szybciej. – Nie chodzi się na zajęcia, tak? Piwkujemy w parku? A zakaz to widzieli?
–N-nie widzieliśmy, proszę p-pana – zaczęłam się niezgrabnie tłumaczyć, czerwieniąc ze wstydu. – My po maturze, już wakacje…
Ale na nic się zdały nasze wyjaśnienia, gdy strażnicy nakazali pokazać nasze dowody osobiste. Pomyślałam, że już po nas, bo Kaśka i Maciek nie mieli jeszcze 18 lat!
Strażnik pokręcił głową z dezaprobatą. Poprosił mojego chłopaka o opróżnienie kieszeni. Czy wyglądał mu na ćpuna?
Maciek wyciągnął telefon, portfel i zużytą chusteczkę.
–Czy mogę…? – zapytał strażnik sięgając po portfel. Zaczął przeglądać w nim każdą przegrodę, sprawdzając każdy świstek papieru. Uśmiechnął się pod nosem, znajdując moje zdjęcie. Po znalezieniu kolejnego, uśmiechał się od ucha do ucha.
–To pańska dziewczyna? – zapytał, a ja nieśmiało skinęłam głową. – No dobrze, proszę pamiętać, że tu jest zakaz spożywania alkoholu. Miłego dnia, do widzenia!

–To było dziwne, prawda? – zapytałam, gdy odeszli.
–No! Totalna abstrakcja – krzyknęła Kaśka. – Przychodzą groźni, naburmuszeni, a odchodzą życząc „miłego dnia”. Takie mandaty to ja mogę dostawać!
Wszyscy roześmialiśmy się z ulgą.

Jako świeżo upieczeni maturzyści, postanowiliśmy uczcić ten fakt symbolicznym piwkiem w miejscowym parku – ja, mój chłopak i dwójka przyjaciół. Nie minęło wiele czasu, gdy do naszego grona dołączyła również straż miejska.
–A co tu młodzież robi?– zapytali, a na widok ich groźnego oblicza, moje serce zaczęło bić tysiąc razy szybciej. – Nie chodzi się na zajęcia, tak?...