- Co tak wcześnie?
- Miałam nadgodziny do wykorzystania, a fatalnie się dziś czuję... Wiesz, te dni...
- W takim razie połóż się, a ja zaparzę Ci mięty.
- Dzięki mamo, jesteś kochana.
Kinga poszła do sypialni, wyjęła czarny płaszcz, maskę, rękaiwczki i wyszła przez balkon. Teoretycznie nadal była w pracy. Nie odbiła swojej karty przy wyjściu, więc miała alibi. Zadbała o to, by monitoring nie złapał jej wychodzącej z budynku. Z zimną krwią dopadła kolejną ofiarę, wbijając ostrze prosto w serce. Okolica była czysta, nikt nic nie widział. Krzyków nie było, ofiara nie miała czasu na reakcję. Kinga poczuła znane jej uczucie ekscytacji i spełnienia. Rozebrała się, spakowała ciuchy do torby i zaszła do pracy, by odbić swoją kartę. Wyszła głównym wyjściem tak, by wszyscy widzieli. Wróciła tramwajem do domu. Ponownie powitała mamę.
- Cześć, jak się dziś czujesz?
- W porządku... Kinga, czemu zniknęłaś z sypialni? Zaparzyłam Ci miętę, na pewno już wystygła.
- Mamo, spokojnie, połóż się, chyba znów coś Ci się pomyliło... Brałaś leki. Dopiero co wróciłam z pracy, miałam bardzo ciężki dzień.
- Ale... przecież niespełna 2 godziny temu byłaś tu, mówiłaś, że wyszłaś wcześniej, że...
- Mamusiu, spokojnie, weźmiesz leki i wszystko będzie dobrze, nie denerwuj się, coś Ci się pomieszało.
- Kinga... Twoja torba... Tam... To krew...
- Nie rozumiem.
- Ona jest cała we krwi.
- Może się skaleczyłam.
- Nie, ona... To... Boże, Kinga coś Ty zrobiła?!
- Nie, mamo to nie tak, ja... Nie zrozumiesz tego, nie oceniaj mnie, proszę, to nie jest moja wina! Ja nie potrafię... To jest silniejsze ode mnie. Tylko to przynosi mi tak ogromną ulgę, błagam, nikomu o tym nie mów...
- Ale czy Ty... Ty kogoś zabiłaś?! Dziecko!
- Tak mamo, jestem ode tego uzależniona, to jak narkotyk. Morduję ludzi, by wyzwolić w sobie emocje (...)
Ciąg dalszy nastąpi... ;) :D

- Co tak wcześnie?
- Miałam nadgodziny do wykorzystania, a fatalnie się dziś czuję... Wiesz, te dni...
- W takim razie połóż się, a ja zaparzę Ci mięty.
- Dzięki mamo, jesteś kochana.
Kinga poszła do sypialni, wyjęła czarny płaszcz, maskę, rękaiwczki i wyszła przez balkon. Teoretycznie nadal była w pracy. Nie odbiła swojej karty przy wyjściu, więc miała alibi. Zadbała o to,...

- Co się tutaj właściwie kuźwa stało? Pytali zszokowani Magda i Przemek, na co dzień moi koledzy z pracy.
Uznacie pewnie, że to proste pytanie. Pewnie też bym tak pomyślała, gdyby nie okoliczności. Staliśmy nad dwoma, rozłożonymi na łopatki zbirami, którzy kilka chwil wcześniej sterroryzowali moich kolegów, chcąc ich okraść.
Uratowałam im życie. Nie miałam wyboru, musiałam się ujawnić. Widok spokojnej koleżanki walczącej jak Rambo musiał ich szokować. Trudno im się dziwić, znali mnie jako nieśmiałą, mało towarzyską osobę. Skąd mogli wiedzieć, że to moja przykrywka, że jestem tajną agentką. Sekundy mijały, musiałam coś odpowiedzieć.
- Yyy, wygląda na to, że uratowałam Wam życie?
- To już wiemy, ale jak?, gdzie?, jakim cudem?- Zapytał Przemek.
- To, co Wam teraz powiem, musi zostać między nami. Inaczej będę musiała Was zabić. Żartowałam, dodałam, pośpiesznie widząc miny moich współpracowników.
- Jestem tajną agentką, od 2 lat prowadzę śledztwo. Podejrzewamy, że nasz szef współfinansuje mafię. To bardzo niebezpieczny typ.
- To są jakieś jaja. To na pewno jakiś program, w którym wkręca się kolegów z pracy — powiedziała trochę histerycznym tonem Magda.
- Obawiam się, że nie. Posłuchajcie, zrobimy tak, zaraz wykonam telefon. Moi szefowie wszystko załatwią, nigdzie nie będzie śladów napadu. Jeżeli chodzi o śledztwo, proszę Was tylko o dwie rzeczy. Gęby na kłódkę i proszę, nie mieszajcie się, ok?
- Tak, możemy nawet pomoc — powiedzieli zgodnym chórem Magda i Przemek...

- Co się tutaj właściwie kuźwa stało? Pytali zszokowani Magda i Przemek, na co dzień moi koledzy z pracy.
Uznacie pewnie, że to proste pytanie. Pewnie też bym tak pomyślała, gdyby nie okoliczności. Staliśmy nad dwoma, rozłożonymi na łopatki zbirami, którzy kilka chwil wcześniej sterroryzowali moich kolegów, chcąc ich okraść.
Uratowałam im życie. Nie miałam wyboru, musiałam...

- To co, idziemy na tą pizzę? - zapytała po raz kolejny w ciągu kilkunastu minut, już wyraźnie zirytowana.
- Dobra, ale za godzinę muszę być w domu - sądziłem, że im krócej będę w pizzerii, tym lepiej.

Na miejscu:
- Którą dziś bierzemy? - uśmiechnęła się na sam widok menu przed oczami.
- Obojętnie, którą chcesz - odparłem i głośno przełknąłem ślinę, gdy wyobraziłem sobie tą stertę cebuli, kiełbasy, sera i innych dodatków niedbale porozrzucanych na okrągłym placku.
- Zawsze tak mówisz, nie mógłbyś wykazać się większą inicjatywą?
- Daj mi spokój i zamów już tą pizzę - coraz bardziej zacząłem żałować tego, że znowu dałem się namówić na to ohydne żarcie.
- Ale o co Ci chodzi? - spojrzała na mnie dziwnie.
- Ja już dłużej tak nie mogę. Muszę Ci to w końcu powiedzieć - zacząłem wyrzucać z siebie to, co gromadziłem latami.
- Co takiego? - oczy miała jak pięć złotych.
- Tak naprawdę to nienawidzę pizzy! Udawałem, że ją lubię, by nie sprawić Ci przykrości. Wiem, że Ty za nią przepadasz.
- Poważnie? Zaskoczyłeś mnie, ale nie musiałeś się tak poświęcać. Zawsze mogę zjeść za nas dwoje :) - podeszła i ucałowała mnie w policzek.

- To co, idziemy na tą pizzę? - zapytała po raz kolejny w ciągu kilkunastu minut, już wyraźnie zirytowana.
- Dobra, ale za godzinę muszę być w domu - sądziłem, że im krócej będę w pizzerii, tym lepiej.

Na miejscu:
- Którą dziś bierzemy? - uśmiechnęła się na sam widok menu przed oczami.
- Obojętnie, którą chcesz - odparłem i głośno przełknąłem ślinę, gdy wyobraziłem sobie...

- Myślę, że powinnaś zrobić sobie prawo jazdy - powiedziała babcia, obracając w rękach teczkę z dokumentami. - To ci się bardzo przyda na studia.
Wiedziałam, że miała racje, tak jak miała racje, kiedy mówiła, że powinnam iść na studia, znaleźć dorywczą pracę i jakiegoś partnera
- Pomyślę o tym - odpowiedziałam wymijająco.
- Pomyśl, pomyśl, byle nie za długo, bo latka lecą. Patrycja z ósmego piętra, ta blondyneczka co w maju wychodzi za tego bruneta, zdała jakiś miesiąc temu i teraz wszędzie jeździ sama.
Patrycja z ósmego piętra jest ode mnie o siedem lat starsza, chciałam powiedzieć, ale ugryzłam się w język. Bo Patrycja z ósmego piętra, kiedy była w moim wieku, wynajmowała mieszkanie i chodziła na studia. Bo Patrycja z ósmego piętra zdała egzamin z angielskiego i miała z matur powyżej 90% zanim nauczyła się chodzić. Bo Patrycja z ósmego piętra ma narzeczonego, a w listopadzie spodziewa się pierwszego dziecka, a przecież nie ma nawet jeszcze zmarszczek.
-Na razie chcę się skupić na studiach - odparłam, wyjmując z rąk babci moje podanie. Było staranie zafoliowane, podpisane pożyczonym długopisem (bo to ponoć przynosi szczęście), dwa razy przejrzane przez całą rodzinę na wypadek gdybym gdzieś się pomyliła. Przede wszystkim było jednak moim paktem z diabłem. Studia, mąż, dziecko i praca w Tesco szesnaście godzin na dobę. Wszystko zostało zaplanowane z dwudziestoletnim wyprzedzeniem.
Wyjęłam zafoliowany dokument z teczki, dwa razy obróciłam go w dłoniach, a potem weszłam do Sali rekrutacyjnej.
- Pamiętaj o uśmiechu - dodała w pośpiechu babcia.
Nie ma Fałszywej Toższamości, która nie nosi uśmiechu, prawda babciu?

- Myślę, że powinnaś zrobić sobie prawo jazdy - powiedziała babcia, obracając w rękach teczkę z dokumentami. - To ci się bardzo przyda na studia.
Wiedziałam, że miała racje, tak jak miała racje, kiedy mówiła, że powinnam iść na studia, znaleźć dorywczą pracę i jakiegoś partnera
- Pomyślę o tym - odpowiedziałam wymijająco.
- Pomyśl, pomyśl, byle nie za długo, bo latka...

Tłok, parność i hałasy nadawały atmosfery napięcia tej rozmowie. Spojrzałam na jej pozbawioną jakiegokolwiek wyrazu twarz.
-Twoja brew.
-Co? – odwróciła ku niej wzrok.
-Minimalnie się podniosła. Nie widziałam nigdy reakcji człowieka na wiadomość o ujawnieniu popełnienia tak wielkiej podłości, ale spodziewałam się minimum ludzkich odruchów.
-Oddycham. To nie jest ludzki odruch?
-Jak zwykle. Nigdy nie nauczę się żeby oczekiwać od ludzi dojrzałości.
Jej twarz oświetlały różowe neony, będące dekoracją w restauracji, w której się znajdowały. Dziecinny kolor przyozdobił jej osobę w łagodność, skrywając prawdziwą naturę. Nie odpowiedziała.
-Nie pomyślałaś o tym, że wdzieranie się do mojego prywatnego życia i upublicznianie go jest w porządku?
-Wdarłam się przypadkiem, zostałam z ciekawości. W żadnym innym razie nie zaprzyjaźniłybyśmy się. Szczerze? Widziałam wiele dziewczyn z depresją. Dość już. Twoje życie, opisująca je moja książka to są tylko narzędzia mogące zmienić smutną rzeczywistość.
Z otępieniem patrzyła się przed siebie. Wyraźny przed chwilą obraz za oknem nagle rozmył się. Wstała i wyszła. Rozczarowanie przybierało na sile z każdą tęgą kroplą uderzającą o jej kapelusz. Odnosiła wrażenie, że jedyną prawdziwą osobą w jej życiu była ona sama.

Tłok, parność i hałasy nadawały atmosfery napięcia tej rozmowie. Spojrzałam na jej pozbawioną jakiegokolwiek wyrazu twarz.
-Twoja brew.
-Co? – odwróciła ku niej wzrok.
-Minimalnie się podniosła. Nie widziałam nigdy reakcji człowieka na wiadomość o ujawnieniu popełnienia tak wielkiej podłości, ale spodziewałam się minimum ludzkich odruchów.
-Oddycham. To nie jest ludzki...

- Siema, co słychać? - Pytanie wyleciało z dziurki ciała mężczyzny w wieku około 30 lat zalanego kilkucentymetrowym tłuszczem. U szczytu zwieńczone było głową, której twarz o arcy-typowej mimice, bezwiednie szeptała głosem ludu.
- Opowiedzieć ci bajkę? - Odpowiedziałem pytaniem na pytanie.
- Nie no, ziomek, he he, a jak tam, jak wakacje, jedziesz gdzieś? He he. - Rozbujał się trochę w sobie i porozglądał, czy aby są widzowie tej, możliwe że nietypowej rozmowy.
- Cały czas lecę w pionie - rzuciłem dla hecy.
- A, w góry, Tatry? He he. - nałożył sobie na mózg wieniec laurowy zwycięstwa.
- Nie, takie tam wertykalne historie, od czasu do czasu albo wychodzę na balkon.
- Yyy... a robisz tam, gdzie robiłeś? - Przygiął się nade mną, żeby nadać intymny charakter rozmowy, coraz mniej dla niego przyjemnej.
- Tak. A w zasadzie nie-robię tam, gdzie nie-robiłem.
- No tak, ty to masz dobrze... No nic, trzym się! - Uciekł psychicznie szybciej, niż fizycznie. Odszedł na zawsze.

- Siema, co słychać? - Pytanie wyleciało z dziurki ciała mężczyzny w wieku około 30 lat zalanego kilkucentymetrowym tłuszczem. U szczytu zwieńczone było głową, której twarz o arcy-typowej mimice, bezwiednie szeptała głosem ludu.
- Opowiedzieć ci bajkę? - Odpowiedziałem pytaniem na pytanie.
- Nie no, ziomek, he he, a jak tam, jak wakacje, jedziesz gdzieś? He he. - Rozbujał...

-Widzisz piesku, tylko ty mnie rozumiesz, tylko ty wiesz , że to nie był wypadek. Kocham Cię piesku, powiedz kochasz swoją pańcię?
-Hau…
-Oczywiście, że kochasz. W końcu jaka inna pańcia wytrułaby dla ciebie wszystkie te wstrętne koty na podwórku, których tak nie lubisz. Kto by ci gotował, te przepyszne gołąbki co srają na parapety i chodniki. Nie ma innej takiej pańci prawda? Chodź się przytul, pomerdaj ogonkiem dla mamusi.
-wrrr…
-Warczysz na mamusie? Ahh… no tak to zapach płynu do udrażniania rur. To nie twoja wina przecież. Został pewnie na rękach, po tym jak go dorzucałam do babeczek dla sąsiadki z góry. Stara larwa w końcu ci piesku przestanie kaszleć tak głośno. Wiem jak się denerwujesz w nocy jak ona się dusi tak głośno. Jakby cicho sobie charczeć nie mogła. Ale pańcia to załatwi, dla swojego pieska. W końcu mamy tylko siebie prawda maluszku? Kochasz mamusie prawda?
-hau…
- Ja ciebie też kocham. Ja ciebie rozumiem. Nikt się nigdy nie dowie, co dla Ciebie robię. W końcu jestem tylko cichą sąsiadką. Nikt nie wie, że ja dla ciebie piesku zrobię wszystko.

-Widzisz piesku, tylko ty mnie rozumiesz, tylko ty wiesz , że to nie był wypadek. Kocham Cię piesku, powiedz kochasz swoją pańcię?
-Hau…
-Oczywiście, że kochasz. W końcu jaka inna pańcia wytrułaby dla ciebie wszystkie te wstrętne koty na podwórku, których tak nie lubisz. Kto by ci gotował, te przepyszne gołąbki co srają na parapety i chodniki. Nie ma innej takiej pańci...

Na co dzień niepozorna nieco zakompleksiona, w za dużych ciuchach, bez widocznego makijażu, wtapiam się w tłum podsłuchuje, wyjawiam wszelkie tajemnice, nie za darmo oczywiście.
"Halo czy dodzwoniłam się do firmy "Gumowe ucho"?
"Tak! Odpowiadam z dumą siedząc w eleganckim biurze"
"Chciałabym dowiedzieć się, czy mój narzeczony jest mi wierny" usłyszałam po drugiej stronie słuchawki
"Oczywiście", odpowiedziałam podając sumę, jaka mnie interesuje
Moja skuteczność wynosi ponad 90%, bo kto by podejrzewał małą niepozorną, "zlewającą się ze ścianą" malutką kobietkę?

Na co dzień niepozorna nieco zakompleksiona, w za dużych ciuchach, bez widocznego makijażu, wtapiam się w tłum podsłuchuje, wyjawiam wszelkie tajemnice, nie za darmo oczywiście.
"Halo czy dodzwoniłam się do firmy "Gumowe ucho"?
"Tak! Odpowiadam z dumą siedząc w eleganckim biurze"
"Chciałabym dowiedzieć się, czy mój narzeczony jest mi wierny" usłyszałam po drugiej stronie...

-Kate! Co to ma znaczyć? -zapytała mama
-To co widzisz!
-Zostawiłaś mi kartkę na stole z wiadomością, że się wyprowadzasz?! Tak nagle?! Bez słowa?! Przecież wszystko układało się dobrze. Jesteśmy normalną rodziną. Od dwóch lat jesteś zadowoloną z życia studentką medycyny i przede wszystkim moją córką. Niczego Ci nie brakuje. Wspieramy Cię z tatem, jesteś naszym jedynym dzieckiem...
-Dość!
-Nigdy nie lubiłam tych studiów a wy jesteście ciągle zajęci sobą. Bankiety, znajomi, wakacje. Wymyśliłaś sobie jakąś wspaniałą utopię, w której żyjesz. To nie ma nic wspólnego z prawdą. Od dziś będę żyć tak jak mi się podoba i według swoich zasad.
-Co Ty mówisz?!
-To co słyszysz. Wyprowadzam się i mało tego. Koniec ze studiami. Idę do normalnej pracy. Mam zamiar zająć się czymś co interesuje mnie od zawsze. Będę zwyczajną kwiaciarką, bo kwiaty kocham od zawsze i to właśnie chciałam robić całe życie. Nie pasowało Ci to, bo jak mogłabym nie skończyć prestiżowych studiów. Nie wpasowałabym się w naszą wykształconą rodzinkę. Ty prawniczka, ojciec biznesmen. Cóż, teraz mało mnie to obchodzi. Chcę żyć własnym życiem i robić to co lubię.
-Ale... dlaczego? Chcesz mieć kwiaciarnię? Przecież możesz mieć ogródek pod domem i zajmować się nim po pracy...
-Ta rozmowa nie ma sensu, zawsze słyszę to samo. Spakowałam się. Nie wrócę póki nie zmienisz sposobu myślenia czyli jak mniemam nigdy.
-Nie dasz rady, skąd weźmiesz pieniądze?!
-O to się nie martw od zawsze oszczędzam w odróżnieniu od Ciebie. Poza tym mam dorywczą pracę a teraz znalazłam coś co mnie bardziej interesuje i będę mogła się temu oddać w 100%.
-Kate...jak możesz nam to...- nie dokończyła matka, bo Kate trzasnęła drzwiami.

-Kate! Co to ma znaczyć? -zapytała mama
-To co widzisz!
-Zostawiłaś mi kartkę na stole z wiadomością, że się wyprowadzasz?! Tak nagle?! Bez słowa?! Przecież wszystko układało się dobrze. Jesteśmy normalną rodziną. Od dwóch lat jesteś zadowoloną z życia studentką medycyny i przede wszystkim moją córką. Niczego Ci nie brakuje. Wspieramy Cię z tatem, jesteś naszym jedynym...

Poniedziałek, 8.15. Dopiero wstali, a już się kłócą i przepychają.
- Zepsułeś moją wieżę z klocków- krzyczy młodszy.
- A ty zjadłeś wczoraj mojego cukierka złodzieju- jeszcze głośniej wrzeszczy starszy.
Tak jest ciągle. Czasem wydaje mi się, że dopiero gdy usną potrafię się odprężyć. Robi się wtedy cicho i spokojnie, a ja siadam wygodnie w fotelu z lampką koniaku w dłoni.
Podobno macierzyństwo jest tak piękne. Dlaczego tylko ja tego nie dostrzegam?
Znów zaczynają się drzeć. Tym razem chodzi o jakiś rysunek.
- Dlaczego malujesz moją kredką, przecież masz swoje? Mamooooo !!!
- Zamknijcie się do jasnej cholery. Jeszcze jedno słowo, a zabiję was obu, przyrzekam.
Gdy tylko wypowiadam te słowa, od razu ich żałuję. Ale to przecież nie pierwszy raz. Co ze mnie za matka, która grozi śmiercią własnym dzieciom?
Nie mija godzina, gdy widzę w koncie pokoju młodszego syna, który rozbebesza misia od babci.
- Mówiłem ci, że jak nie będziesz grzeczny, to spotka cię kara- szepcze chłopiec.
Łza rozpaczy spływa po moim policzku.

Poniedziałek, 8.15. Dopiero wstali, a już się kłócą i przepychają.
- Zepsułeś moją wieżę z klocków- krzyczy młodszy.
- A ty zjadłeś wczoraj mojego cukierka złodzieju- jeszcze głośniej wrzeszczy starszy.
Tak jest ciągle. Czasem wydaje mi się, że dopiero gdy usną potrafię się odprężyć. Robi się wtedy cicho i spokojnie, a ja siadam wygodnie w fotelu z lampką koniaku w dłoni.
...