Kiedy przeczytałam pytanie, od razu na myśl nasunęły mi się wszystkie baśnie braci Grimm jakie kiedykolwiek przeczytałam. Pomyślałam: Na pewno wykorzystam którąś z nich.
Jednak myślałam i myślałam, i nie mogłam nic wymyślić. Żaden tytuł mi nie pasował.
Aż do teraz. W momencie kiedy totalnie nie mam czasu, przypomniałam sobie o ,,Dwaj Wędrownicy''. Gdyby cofnąć się tę parę lat w tył rzeczywiście ja i moja przyjaciółka (z którą przyjaźnię się do teraz!) byłyśmy jak dwaj wędrownicy.
Mieszkałyśmy w małym miasteczku, spotkałyśmy się przypadkiem. Codziennie biegałyśmy wszędzie: po lesie, po parku, na łące. Budowałyśmy bazy, robiłyśmy pojedynki na miecze, a nawet zdarzyło nam się kraść gruszki od sąsiada! W zimie jeździłyśmy na sankach daleko od naszych domów, lepiłyśmy bałwany, urządzałyśmy wojny na śnieżki. Kiedyś postanowiłyśmy nawet pobiec nad staw, o zgrozo. 7 latki same nad stawem, to nie wróży nic dobrego!

Kiedy przeczytałam pytanie, od razu na myśl nasunęły mi się wszystkie baśnie braci Grimm jakie kiedykolwiek przeczytałam. Pomyślałam: Na pewno wykorzystam którąś z nich.
Jednak myślałam i myślałam, i nie mogłam nic wymyślić. Żaden tytuł mi nie pasował.
Aż do teraz. W momencie kiedy totalnie nie mam czasu, przypomniałam sobie o ,,Dwaj Wędrownicy''. Gdyby cofnąć się tę...

„Ten obcy i reszta”
Nasza grupa przypominała znajomych z książki Ireny Jurgielewiczowej „Ten obcy”. Może nie mieliśmy własnej wyspy, ale za to zbudowaliśmy drewniany domek. Naszym przywódcą też był starszy chłopak, Seba. Seba tak był zupełnie inny niż pozostali, tak naprawdę do nas nie pasował, czasem mieliśmy go dość, innym razem imponował nam i był dla nas autorytetem. On nami dowodził, nie zawsze chciał się z nami bawić, miał swoje sprawy, swoich, często starszych, kolegów. Jednak gdy znajdował dla nas chwilę, nasze zabawy zyskiwały dreszczyk emocji, nie były nudnymi grami w podchody czy chowanego.

„Ten obcy i reszta”
Nasza grupa przypominała znajomych z książki Ireny Jurgielewiczowej „Ten obcy”. Może nie mieliśmy własnej wyspy, ale za to zbudowaliśmy drewniany domek. Naszym przywódcą też był starszy chłopak, Seba. Seba tak był zupełnie inny niż pozostali, tak naprawdę do nas nie pasował, czasem mieliśmy go dość, innym razem imponował nam i był dla nas autorytetem. On...

Przygody naszej paczki łobuzów nazwałabym życiem w DOLINIE MUMINKÓW.
Zawsze byliśmy ciekawi świata, wszystko chcieliśmy odkryć, każde zjawisko przyrodnicze nas fascynowało. Latem całe dnie spędzaliśmy na zewnątrz, nikt nie był w stanie zmusić nas do powrotu do domu przed zmrokiem. Jednocześnie byliśmy wtedy bardzo zżyci z rodzicami, szanowaliśmy ich i kochaliśmy, do nich zwracaliśmy się w chwilach zwątpienia. Był wśród nas też jeden chłopak, który odpowiadał postaci Włóczykija. Jego ojciec był kierowcą TIR-a i zabierał go w wakacje ze sobą w podróże do Hiszpanii i Francji. Wtedy nawet dobrze nie wiedzieliśmy, gdzie te kraje leżą. Z Muminkami łączyło nas jeszcze jedno. Chorobliwie baliśmy się Buki i nienawidziliśmy zimy, bo oznaczała siedzenie w domu i nudę.

Przygody naszej paczki łobuzów nazwałabym życiem w DOLINIE MUMINKÓW.
Zawsze byliśmy ciekawi świata, wszystko chcieliśmy odkryć, każde zjawisko przyrodnicze nas fascynowało. Latem całe dnie spędzaliśmy na zewnątrz, nikt nie był w stanie zmusić nas do powrotu do domu przed zmrokiem. Jednocześnie byliśmy wtedy bardzo zżyci z rodzicami, szanowaliśmy ich i kochaliśmy, do nich...

GUMISIE. Małe, pełne zabawy i chęci na przygodę słodziaki. Dodatkowo naszym magicznym sokiem z gumijagód była popularna orężada w butelkach.

GUMISIE. Małe, pełne zabawy i chęci na przygodę słodziaki. Dodatkowo naszym magicznym sokiem z gumijagód była popularna orężada w butelkach.

Mówiono na nas KAWA Z MLEKIEM =)

Jestem typową "bladziochą", za gówniarza byłam ruda, chuda, piegowata i blada. Teraz jestem tylko piegowata i blada ;) a moja przyjaciółka, chociaż nie ma żadnych ciemnoskórych przodków to autentyczna Mulatka: ciemnobrązowe oczy, czarne gęste włosy i bardzo ciemna skóra.

Kiedy przykładałyśmy do siebie nasze ręce nie sposób było się nie śmiać.Ktoś rzucił kiedyś, że jesteśmy jak kawa z mlekiem. I tak zostało =)

Mówiono na nas KAWA Z MLEKIEM =)

Jestem typową "bladziochą", za gówniarza byłam ruda, chuda, piegowata i blada. Teraz jestem tylko piegowata i blada ;) a moja przyjaciółka, chociaż nie ma żadnych ciemnoskórych przodków to autentyczna Mulatka: ciemnobrązowe oczy, czarne gęste włosy i bardzo ciemna skóra.

Kiedy przykładałyśmy do siebie nasze ręce nie sposób było się nie...

Sherlock Holmes i Watson - mój kumpel z klatki i ja. On do bólu ekscentryczny, chociaż nieziemsko inteligentny i pełen szalonych pomysłów, których poza mną nikt nie chciał realizować. Przez to, kiedy ja chorowałam nikt nie chciał się z nim bawić w piaskownicy ;) Bo po co budować zapadnie, wioski Indian, porty i piramidy egipskie, kiedy można zwyczajnie klepać babki z foremek:) Z kolei ja dziewczynka- wprowadzałam w to wszystko element porządku i spokoju. Ściągałam go z drzew, kryłam przed rodzicami, wykradałam z kuchni plastry, żeby obklejać jego poranione kolana. Byliśmy jak ogień i woda, ale tak to w przyrodzie bywa, że do jej pełnego funkcjonowania wszystkie żywioły muszą współgrać. Tak to między nami było, jest i będzie. On singiel, lekarz z innowacyjnym podejściem, ciągle szukający i drążący w poszukiwaniu genialnych odkryć i ja, ustatkowana i opanowana matka polka. Ale gdyby tylko powiedział "mam patyk i wiadro chodź do piaskownicy"(co notabene czasem zdarza mu się powiedzieć w rozmowie telefonicznej ;P) to rzucam wszystko w ciemno i biegnę :)

Sherlock Holmes i Watson - mój kumpel z klatki i ja. On do bólu ekscentryczny, chociaż nieziemsko inteligentny i pełen szalonych pomysłów, których poza mną nikt nie chciał realizować. Przez to, kiedy ja chorowałam nikt nie chciał się z nim bawić w piaskownicy ;) Bo po co budować zapadnie, wioski Indian, porty i piramidy egipskie, kiedy można zwyczajnie klepać babki z...

Przez dziesięć miesięcy , każdego roku byliśmy „Stowarzyszeniem umarłych poetów”, łączyły nas cztery zasady: Nauka, Przyjaźń, Marzenia, Pasja ,
ale gdy nadchodziły dwa upragnione letnie miesiące stawaliśmy się w zależności od okoliczności:
„Czarnymi stopami”- matki rozpoznawały nas tylko po oczach,
„Pancernymi sercami” – nie straszne nam były zadrapania, kleszcze, bieganie po lesie, kąpiele w rzece, a każdy w ręce trzymał nóż (do grania oczywiście),
„Don Kichotami” – czasami bunt młodzieńczy się w nas odzywał , a wtedy … walczyliśmy z wiatrakami,
„Ludźmi bezdomnymi”- przed 22.00 nikt z nas w domu się nie pojawiał ,
„Nędznikami”- zdarzało się, że za letnie przewinienia dostawaliśmy w skórę. ;)

Przez dziesięć miesięcy , każdego roku byliśmy „Stowarzyszeniem umarłych poetów”, łączyły nas cztery zasady: Nauka, Przyjaźń, Marzenia, Pasja ,
ale gdy nadchodziły dwa upragnione letnie miesiące stawaliśmy się w zależności od okoliczności:
„Czarnymi stopami”- matki rozpoznawały nas tylko po oczach,
„Pancernymi sercami” – nie straszne nam były zadrapania, kleszcze, ...

Ja i moi znajomi idealnie tworzyliśmy "50 twarzy Greya", lecz nie (broń
Boże!) ze względu na treść, lecz na sam tytuł. W naszej szkole w klasie A i B było łącznie 50 uczniów, co samo w sobie nie byłoby niczym wyjątkowym, gdyby naszym dyrektorem nie był siwy (ang. szary - grey) mężczyzna o imieniu Krystian (imię głównego bohatera powieści). Razem tworzyliśmy bandę całkowicie zgranych i kreatywnych dzieciaków, które uwielbiały spędzać razem czas (głównie psocąc), przez co naszego "Greya" musieliśmy widywać dosyć często :)

Ja i moi znajomi idealnie tworzyliśmy "50 twarzy Greya", lecz nie (broń
Boże!) ze względu na treść, lecz na sam tytuł. W naszej szkole w klasie A i B było łącznie 50 uczniów, co samo w sobie nie byłoby niczym wyjątkowym, gdyby naszym dyrektorem nie był siwy (ang. szary - grey) mężczyzna o imieniu Krystian (imię głównego bohatera powieści). Razem tworzyliśmy bandę...

Ja i moi kumple z klas 1-3 to według mnie ,,Teatr odtrąconych poetów''. Dlaczego? Zaczęło się od Andrzejek. Postanowiłam wyreżyserować przedstawienie na tę okazję. Zostawaliśmy na każdej przerwie w klasie (nie mam pojęcia czemu pani zgodziła się na to, ale byliśmy jej bardzo wdzięczni) i robiliśmy próby. Może nie było fantastycznie, może nie pisaliśmy wierszy, ale idealnie się zintegrowaliśmy, osiągnęliśmy swój pierwszy sukces. Tak, jak w książce debiut przed małą publicznością, w naszym przypadku była to pozostała część naszej klasy. Bardzo miło wspominam tamte czasy...

Ja i moi kumple z klas 1-3 to według mnie ,,Teatr odtrąconych poetów''. Dlaczego? Zaczęło się od Andrzejek. Postanowiłam wyreżyserować przedstawienie na tę okazję. Zostawaliśmy na każdej przerwie w klasie (nie mam pojęcia czemu pani zgodziła się na to, ale byliśmy jej bardzo wdzięczni) i robiliśmy próby. Może nie było fantastycznie, może nie pisaliśmy wierszy, ale idealnie...

"Łowcy głów" wspaniale by pasowało do mnie i moich dwóch przyjaciółek. W młodości, pod wpływem silnego zaciekawienia, potrafiłyśmy przeszukiwać sieć w pogoni za informacjami, lub też śledzić intrygujące nas osoby - w taki sposób, aby nie dać się złapać. Zamiłowanie do kryminału i horroru, filmów o magii i mroczniejszych klimatów, tylko podsycało w nas potrzebę upolowania danego targetu i tym samym bycia zwyciężczyniami na swoim grajdołku :)

"Łowcy głów" wspaniale by pasowało do mnie i moich dwóch przyjaciółek. W młodości, pod wpływem silnego zaciekawienia, potrafiłyśmy przeszukiwać sieć w pogoni za informacjami, lub też śledzić intrygujące nas osoby - w taki sposób, aby nie dać się złapać. Zamiłowanie do kryminału i horroru, filmów o magii i mroczniejszych klimatów, tylko podsycało w nas potrzebę upolowania...